Το 1700, ένας μεγάλος σεισμός έπληξε τη δυτική και βορειοδυτική ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι σύγχρονοι επιστήμονες για αυτό το φοβερό γεγονός αντλούν τα δεδομένα τους μέσα από τα σημάδια που άφησε αυτό το μυστηριώδες φυσικό φαινόμενο στη γη, στους κόκκινους κέδρους και την άμμο που όμως βρέθηκε μακριά στην ενδοχώρα.
Γραπτές αναφορές δεν υπάρχουν σε αυτή την περιοχή, όταν ο σεισμός συνέβη, αλλά πριν από μερικά χρόνια, οι επιστήμονες κατάφεραν να εντοπίσουν την ημερομηνία του εν λόγω μυστηριώδη σεισμού. Στην Ιαπωνία, οι υπάλληλοι είχαν καταγράψει ένα "ορφανό" τσουνάμι το οποίο δεν είχε καμία σχέση με κάποιο αισθητό σεισμό όπου τα κύματα έφτασαν μέχρι και 10 μέτρα ύψος και χτύπησαν κατά μήκος 600 μιλίων- την ακτή Honshu- τα μεσάνυχτα, 27 Γενάρη του 1700.
Αρκετά χρόνια πριν, οι Ιάπωνες ερευνητές, εκτιμώντας την ταχύτητα του τσουνάμι, τη διαδρομή και άλλα χαρακτηριστικά, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι προκλήθηκε από έναν σεισμό μεγέθους 9R ο οποίος στρέβλωσε το θαλάσσιο πυθμένα στα ανοικτά των ακτών της Ουάσιγκτον στις 9 μ.μ. Ώρα Ειρηνικού στις 26 Ιανουαρίου του 1700. Για να το επιβεβαιώσουν, Αμερικανοί ερευνητές μελέτησαν τους δακτύλιους από μερικά παλιά δέντρα που είχαν επιζήσει από το σεισμό . Οι κέδροι έδειξαν ότι είχαν πράγματι πεθάνει λίγο πριν την καλλιεργητική περίοδο του 1700.Επιπλέον ,ντόπιοι ιθαγενείς Αμερικάνοι σε προφορικές παραδόσεις τους περιγράφουν ένα μεγάλο σεισμό χωρίς όμως να προσδιορίζουν την ημερομηνία. Ωστόσο, υπάρχουν πολλές περιοχές στο Pacific Northwest με άλση δέντρων να έχουν χτυπηθεί από αυτό το φοβερό συμβάν.
Ο σεισμός έγινε κατά μήκος της ζώνης καταβύθισης Cascadia, ένα σημαντικό ρήγμα που εκτείνεται από το Βορειοδυτικό Ειρηνικό στο Βανκούβερ. Τις τελευταίες δεκαετίες, οι επιστήμονες έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτό το ρήγμα μπορεί να παράγει μέγα-σεισμούς της τάξης των 9,0 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ ή μεγαλύτερους.
Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα γεωλογικά στοιχεία, οι επιστήμονες σήμερα ισχυρίζονται ότι ένας μεγάλος σεισμός χτυπά τον Βορειοδυτικό Ειρηνικό κάθε μερικές εκατοντάδες χρόνια.Αυτό σημαίνει ότι η επόμενος μεγάλος σεισμός θα μπορούσε να χτυπήσει ακόμη και αύριο.
Για το λόγο αυτό οι ερευνητές ελπίζουν να μάθουν όσα περισσότερα μπορούν, όσο πιο γρήγορα για τον καταστροφικό σεισμό που συγκλόνισε τα κράτη του Ειρηνικού το 1700. Η ζώνη καταβύθισης Cascadia παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους γεωλόγους , επειδή γεωλογικά στοιχεία δείχνουν ότι επαναλαμβανόμενη σεισμική δραστηριότητα κατά μήκος της ζώνης, παρουσιάζεται σε διαστήματα μεταξύ 300 και 500 χρόνια. Με το τελευταίο σημαντικό γεγονός που συνέβη το 1700, ένας άλλος σεισμός θα μπορούσε να είναι στον ορίζοντα. Η καλύτερη κατανόηση του πώς μια τέτοια περίπτωση θα μπορούσε να ξεδιπλωθεί έχει τη δυνατότητα να σώσει ζωές.
Επιστημονική ομάδα απο το Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια μελετώντας την ζώνη καταβύθισης Cascadia , πήρε δείγματα πυρήνα σε όλη την περιοχή και στη συνέχεια μέσα στα δείγματα βρήκε μικροσκοπικά απολιθώματα τρηματοφόρα, ένα είδος μονοκύτταρων υδρόβιων οργανισμών.Χρησιμοποίησαν την μέθοδο της ραδιοχρονολόγησης για να εκτιμήσουν την ηλικία αυτών των αρχαίων πλασμάτων και αναδημιουργήσαν τις αλλαγές στις χρήσεις γης και το επίπεδο της θάλασσας κατά μήκος της ακτογραμμής. Μέσα από τις αναλύσεις τους, είδαν ότι η ρήξη επηρέασε την ακτογραμμή με ετερογενή τρόπο, ή ότι ο σεισμός χτύπησε σε διαφορετικές θέσεις και με διαφορετικούς βαθμούς σοβαρότητας.
Ο σεισμός του 1700 που σημειώθηκε σε αυτό το μέρος της Βόρειας Αμερικής, αναφέρουν, ότι συμπεριφέρθηκε παρόμοια με τους πρόσφατους μεγάλους σεισμούς στην Ιαπωνία και τη Χιλή.Αν και τα αποτελέσματα αυτά είναι χρήσιμα για την μοντελοποίηση και την κατανόηση του επόμενου μέγα-σεισμού της Δυτικής Ακτής, οι ερευνητές προειδοποιούν ότι σε ορισμένες περιοχές στο Όρεγκον οι τοπικές κοινότητες θα έχουν στην διάθεση τους πιθανόν μόλις 20 λεπτά πριν φτάσουν τα κύματα τσουνάμι.
Γεωδίφης
Πηγές
Γραπτές αναφορές δεν υπάρχουν σε αυτή την περιοχή, όταν ο σεισμός συνέβη, αλλά πριν από μερικά χρόνια, οι επιστήμονες κατάφεραν να εντοπίσουν την ημερομηνία του εν λόγω μυστηριώδη σεισμού. Στην Ιαπωνία, οι υπάλληλοι είχαν καταγράψει ένα "ορφανό" τσουνάμι το οποίο δεν είχε καμία σχέση με κάποιο αισθητό σεισμό όπου τα κύματα έφτασαν μέχρι και 10 μέτρα ύψος και χτύπησαν κατά μήκος 600 μιλίων- την ακτή Honshu- τα μεσάνυχτα, 27 Γενάρη του 1700.
Αρκετά χρόνια πριν, οι Ιάπωνες ερευνητές, εκτιμώντας την ταχύτητα του τσουνάμι, τη διαδρομή και άλλα χαρακτηριστικά, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι προκλήθηκε από έναν σεισμό μεγέθους 9R ο οποίος στρέβλωσε το θαλάσσιο πυθμένα στα ανοικτά των ακτών της Ουάσιγκτον στις 9 μ.μ. Ώρα Ειρηνικού στις 26 Ιανουαρίου του 1700. Για να το επιβεβαιώσουν, Αμερικανοί ερευνητές μελέτησαν τους δακτύλιους από μερικά παλιά δέντρα που είχαν επιζήσει από το σεισμό . Οι κέδροι έδειξαν ότι είχαν πράγματι πεθάνει λίγο πριν την καλλιεργητική περίοδο του 1700.Επιπλέον ,ντόπιοι ιθαγενείς Αμερικάνοι σε προφορικές παραδόσεις τους περιγράφουν ένα μεγάλο σεισμό χωρίς όμως να προσδιορίζουν την ημερομηνία. Ωστόσο, υπάρχουν πολλές περιοχές στο Pacific Northwest με άλση δέντρων να έχουν χτυπηθεί από αυτό το φοβερό συμβάν.
Ο σεισμός έγινε κατά μήκος της ζώνης καταβύθισης Cascadia, ένα σημαντικό ρήγμα που εκτείνεται από το Βορειοδυτικό Ειρηνικό στο Βανκούβερ. Τις τελευταίες δεκαετίες, οι επιστήμονες έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτό το ρήγμα μπορεί να παράγει μέγα-σεισμούς της τάξης των 9,0 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ ή μεγαλύτερους.
Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα γεωλογικά στοιχεία, οι επιστήμονες σήμερα ισχυρίζονται ότι ένας μεγάλος σεισμός χτυπά τον Βορειοδυτικό Ειρηνικό κάθε μερικές εκατοντάδες χρόνια.Αυτό σημαίνει ότι η επόμενος μεγάλος σεισμός θα μπορούσε να χτυπήσει ακόμη και αύριο.
Για το λόγο αυτό οι ερευνητές ελπίζουν να μάθουν όσα περισσότερα μπορούν, όσο πιο γρήγορα για τον καταστροφικό σεισμό που συγκλόνισε τα κράτη του Ειρηνικού το 1700. Η ζώνη καταβύθισης Cascadia παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους γεωλόγους , επειδή γεωλογικά στοιχεία δείχνουν ότι επαναλαμβανόμενη σεισμική δραστηριότητα κατά μήκος της ζώνης, παρουσιάζεται σε διαστήματα μεταξύ 300 και 500 χρόνια. Με το τελευταίο σημαντικό γεγονός που συνέβη το 1700, ένας άλλος σεισμός θα μπορούσε να είναι στον ορίζοντα. Η καλύτερη κατανόηση του πώς μια τέτοια περίπτωση θα μπορούσε να ξεδιπλωθεί έχει τη δυνατότητα να σώσει ζωές.
Επιστημονική ομάδα απο το Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια μελετώντας την ζώνη καταβύθισης Cascadia , πήρε δείγματα πυρήνα σε όλη την περιοχή και στη συνέχεια μέσα στα δείγματα βρήκε μικροσκοπικά απολιθώματα τρηματοφόρα, ένα είδος μονοκύτταρων υδρόβιων οργανισμών.Χρησιμοποίησαν την μέθοδο της ραδιοχρονολόγησης για να εκτιμήσουν την ηλικία αυτών των αρχαίων πλασμάτων και αναδημιουργήσαν τις αλλαγές στις χρήσεις γης και το επίπεδο της θάλασσας κατά μήκος της ακτογραμμής. Μέσα από τις αναλύσεις τους, είδαν ότι η ρήξη επηρέασε την ακτογραμμή με ετερογενή τρόπο, ή ότι ο σεισμός χτύπησε σε διαφορετικές θέσεις και με διαφορετικούς βαθμούς σοβαρότητας.
Ο σεισμός του 1700 που σημειώθηκε σε αυτό το μέρος της Βόρειας Αμερικής, αναφέρουν, ότι συμπεριφέρθηκε παρόμοια με τους πρόσφατους μεγάλους σεισμούς στην Ιαπωνία και τη Χιλή.Αν και τα αποτελέσματα αυτά είναι χρήσιμα για την μοντελοποίηση και την κατανόηση του επόμενου μέγα-σεισμού της Δυτικής Ακτής, οι ερευνητές προειδοποιούν ότι σε ορισμένες περιοχές στο Όρεγκον οι τοπικές κοινότητες θα έχουν στην διάθεση τους πιθανόν μόλις 20 λεπτά πριν φτάσουν τα κύματα τσουνάμι.
Γεωδίφης
Πηγές
- Smithsonian.com
- Βικιπαίδεια
RSS Feed
