Στα τέλη του 2004 και στις αρχές του 2005, καταστροφικοί σεισμοί κούνησαν την Σουμάτρα, ένα νησί που βρίσκεται στη δυτική Ινδονησία. Οι δύο σεισμοί, μεταξύ των μεγαλύτερων που έπληξαν την Γη, έγιναν με μόνο κάποιους μήνες διαφορά, αλλά από το ίδιο ρήγμα , αλλά ο πρώτος σεισμός έδωσε το πιο θανατηφόρο τσουνάμι της σύγχρονης ιστορίας, ενώ το τσουνάμι του δεύτερου σεισμού ήταν πολύ λιγότερο δραματικό. Μια νέα μελέτη αποκαλύπτει γιατί συνέβη αυτό.
Όπως οι περισσότεροι από εμάς θυμούνται, στις 26 Δεκέμβρη 2004 ένας υποθαλάσσιος σεισμός μεγέθους 9,1 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ έγινε κοντά Σουμάτρα και επεκτάθηκε 1.200 χιλιόμετρα προς τα βόρεια. Το αποτέλεσμα του τσουνάμι κατέστρεψε τις ακτές κατά μήκος του Ινδικού Ωκεανού, με τα κύματα τσουνάμι να φτάσουν έως και 30 μέτρα σε ύψος. Περισσότεροι από 230.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και εκατομμύρια έμειναν άστεγοι .
Τρεις μήνες αργότερα, το 2005, σεισμός 8,7 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ χτύπησε πιο νότια και προκάλεσε ένα μικρότερο τσουνάμι που σκότωσε 1.300 άτομα. Οι επιστήμονες ήταν αβέβαιοι για ποιους λόγους οι σεισμοί αυτοί έδωσαν τσουνάμι που ήταν τόσο διαφορετικό αφού τα σπασίματα από τα οποία προήλθαν ήταν παρακείμενα τμήματα του ίδιου ρήγματος - ένα σπάσιμο στον φλοιό της Γης.
Η νέα μελέτη, του περιοδικού Science έδωσε την απάντηση στο ερώτημα των επιστημόνων. Ο σεισμός της 9ης Ιουλίου, έδειξε ότι το μέρος του ρήγματος που διερράγη το 2004, ήταν σε θέση να προχωρήσει πολύ περισσότερο στον πυθμένα από το σεισμό που ακολούθησε. Επειδή τα κύματα τσουνάμι δημιουργούνται από την κίνηση του πυθμένα– ενεργούν σαν ένα γιγαντιαίο υποβρύχιο κουπί - ένας σεισμός που κινείται περισσότερο στον πυθμένα δημιουργεί ένα μεγαλύτερο τσουνάμι.
Και οι δύο σεισμοί σημειώθηκαν από το ίδιο σύστημα ρηγμάτων, ξεκινώντας 30 - 40 χλμ. κάτω από το βυθό της θάλασσας ", δήλωσε ο γεωλόγος και μελετητής Simon Dean του Πανεπιστημίου του Σαουθάμπτον στην Αγγλία. "Τα αποτελέσματά της έρευνας θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε γιατί διαφορετικά τμήματα του ρήγματος συμπεριφέρονται διαφορετικά κατά τη διάρκεια της σεισμικής ολίσθησης που επηρεάζει στη συνέχεια την γέννεση του τσουνάμι. Αυτό είναι κρίσιμης σημασίας για την κατάλληλη αξιολόγηση της επικινδυνότητας και θα μας βοηθήσει να μετριάσουμε τα αποτελέσματα από τέτοια φαινόμενα . "
Εργαζόμενοι πάνω στο ερευνητικό σκάφος Sonne, οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν σεισμικά μέσα με ηχητικά κύματα για να δούν τα στρώματα ιζημάτων κάτω από τον θαλάσσιο πυθμένα. Οι ανιχνευτές αποκάλυψαν ότι το 2004 το ρήγμα ήταν σε χαμηλότερη ζώνη πυκνότητας ρήγματος από τους γύρω βράχους. Αυτό βοήθησε την κίνηση του ρήγματος πιο κοντά στον θαλάσσιο πυθμένα κατά τη διάρκεια του πρώτου σεισμού.
Στο τμήμα του ρήγματος που κινήθηκε το 2005, δεν υπήρχε καμία απόδειξη για μια τέτοια ζώνη ρήγματος χαμηλής πυκνότητας, γεγονός που εξηγεί γιατί το τσουνάμι του ήταν μικρότερο.
Οι ερευνητές ανακάλυψαν μια σειρά από άλλα ασυνήθιστα χαρακτηριστικά στη ζώνη διάρρηξης του σεισμού του 2004, όπως η τοπογραφία του βυθού, παραμορφωμένα ιζήματα και εστίες μικρών σεισμών (μετασεισμοί ) μετά από το κύριο σεισμό .
Οι σεισμοί της Σουμάτρα και η συχνή σεισμική δραστηριότητα οφείλεται στο γεγονός ότι η περιοχή βρίσκεται κοντά στα όρια 2 τεκτονικών πλακών της Γης - οι πλάκες επιπλέουν στον, λιωμένο βράχο μέσα στη Γη, που είναι γνωστός ως μανδύας. Σεισμοί συμβαίνουν σε αυτό το μέρος εξαιτίας της ζώνης καταβύθισης, όπου μια τεκτονική πλάκα υποβυθίζεται κάτω μία άλλη. Αντί να ολισθαίνει η μία πάνω στη άλλη ομαλά, οι πλάκες έρχονται σε επαφή, και η ενέργεια συσσωρεύεται έως ότου τελικά κινδυνεύουν να γλιστρήσουν ή να σπάσουν, απελευθερώνοντας την αποθηκευμένη ενέργεια, και τότε ακριβώς γίνεται ο σεισμός.
Με τη σύγκριση της δυτικής ζώνης καταβύθισης της Ινδονησίας με άλλες ζώνες καταβύθισης σε όλο τον κόσμο, η ερευνητική ομάδα πιστεύει ότι η περιοχή του σεισμού 2004 της Σουμάτρα δεν είναι μια ζώνη πολύ συνηθισμένη, γεγονός που υποδηλώνει ότι οι κίνδυνοι από τσουνάμι μπορεί να είναι ιδιαίτερα υψηλοί σε αυτή την περιοχή.
"Με την κατανόηση παραμέτρων που κάνουν μια συγκεκριμένη περιοχή πιο επικίνδυνη σε φαινόμενα σεισμών και τσουνάμι, μπορούμε να μιλήσουμε για τους πιθανούς κινδύνους που διατρέχουν διάφορες άλλες περιοχές από ανάλογα φαινόμενα», είπε ο ερευνητής Sean Gulick του Πανεπιστημίου του Τέξας στο Όστιν. « Πρέπει να εξετάσουμε ποια είναι τα όρια του μεγέθους των σεισμών και πως αυτά συμβάλλουν στη δημιουργία των τσουνάμι . "
Πηγή-Science
Όπως οι περισσότεροι από εμάς θυμούνται, στις 26 Δεκέμβρη 2004 ένας υποθαλάσσιος σεισμός μεγέθους 9,1 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ έγινε κοντά Σουμάτρα και επεκτάθηκε 1.200 χιλιόμετρα προς τα βόρεια. Το αποτέλεσμα του τσουνάμι κατέστρεψε τις ακτές κατά μήκος του Ινδικού Ωκεανού, με τα κύματα τσουνάμι να φτάσουν έως και 30 μέτρα σε ύψος. Περισσότεροι από 230.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και εκατομμύρια έμειναν άστεγοι .
Τρεις μήνες αργότερα, το 2005, σεισμός 8,7 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ χτύπησε πιο νότια και προκάλεσε ένα μικρότερο τσουνάμι που σκότωσε 1.300 άτομα. Οι επιστήμονες ήταν αβέβαιοι για ποιους λόγους οι σεισμοί αυτοί έδωσαν τσουνάμι που ήταν τόσο διαφορετικό αφού τα σπασίματα από τα οποία προήλθαν ήταν παρακείμενα τμήματα του ίδιου ρήγματος - ένα σπάσιμο στον φλοιό της Γης.
Η νέα μελέτη, του περιοδικού Science έδωσε την απάντηση στο ερώτημα των επιστημόνων. Ο σεισμός της 9ης Ιουλίου, έδειξε ότι το μέρος του ρήγματος που διερράγη το 2004, ήταν σε θέση να προχωρήσει πολύ περισσότερο στον πυθμένα από το σεισμό που ακολούθησε. Επειδή τα κύματα τσουνάμι δημιουργούνται από την κίνηση του πυθμένα– ενεργούν σαν ένα γιγαντιαίο υποβρύχιο κουπί - ένας σεισμός που κινείται περισσότερο στον πυθμένα δημιουργεί ένα μεγαλύτερο τσουνάμι.
Και οι δύο σεισμοί σημειώθηκαν από το ίδιο σύστημα ρηγμάτων, ξεκινώντας 30 - 40 χλμ. κάτω από το βυθό της θάλασσας ", δήλωσε ο γεωλόγος και μελετητής Simon Dean του Πανεπιστημίου του Σαουθάμπτον στην Αγγλία. "Τα αποτελέσματά της έρευνας θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε γιατί διαφορετικά τμήματα του ρήγματος συμπεριφέρονται διαφορετικά κατά τη διάρκεια της σεισμικής ολίσθησης που επηρεάζει στη συνέχεια την γέννεση του τσουνάμι. Αυτό είναι κρίσιμης σημασίας για την κατάλληλη αξιολόγηση της επικινδυνότητας και θα μας βοηθήσει να μετριάσουμε τα αποτελέσματα από τέτοια φαινόμενα . "
Εργαζόμενοι πάνω στο ερευνητικό σκάφος Sonne, οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν σεισμικά μέσα με ηχητικά κύματα για να δούν τα στρώματα ιζημάτων κάτω από τον θαλάσσιο πυθμένα. Οι ανιχνευτές αποκάλυψαν ότι το 2004 το ρήγμα ήταν σε χαμηλότερη ζώνη πυκνότητας ρήγματος από τους γύρω βράχους. Αυτό βοήθησε την κίνηση του ρήγματος πιο κοντά στον θαλάσσιο πυθμένα κατά τη διάρκεια του πρώτου σεισμού.
Στο τμήμα του ρήγματος που κινήθηκε το 2005, δεν υπήρχε καμία απόδειξη για μια τέτοια ζώνη ρήγματος χαμηλής πυκνότητας, γεγονός που εξηγεί γιατί το τσουνάμι του ήταν μικρότερο.
Οι ερευνητές ανακάλυψαν μια σειρά από άλλα ασυνήθιστα χαρακτηριστικά στη ζώνη διάρρηξης του σεισμού του 2004, όπως η τοπογραφία του βυθού, παραμορφωμένα ιζήματα και εστίες μικρών σεισμών (μετασεισμοί ) μετά από το κύριο σεισμό .
Οι σεισμοί της Σουμάτρα και η συχνή σεισμική δραστηριότητα οφείλεται στο γεγονός ότι η περιοχή βρίσκεται κοντά στα όρια 2 τεκτονικών πλακών της Γης - οι πλάκες επιπλέουν στον, λιωμένο βράχο μέσα στη Γη, που είναι γνωστός ως μανδύας. Σεισμοί συμβαίνουν σε αυτό το μέρος εξαιτίας της ζώνης καταβύθισης, όπου μια τεκτονική πλάκα υποβυθίζεται κάτω μία άλλη. Αντί να ολισθαίνει η μία πάνω στη άλλη ομαλά, οι πλάκες έρχονται σε επαφή, και η ενέργεια συσσωρεύεται έως ότου τελικά κινδυνεύουν να γλιστρήσουν ή να σπάσουν, απελευθερώνοντας την αποθηκευμένη ενέργεια, και τότε ακριβώς γίνεται ο σεισμός.
Με τη σύγκριση της δυτικής ζώνης καταβύθισης της Ινδονησίας με άλλες ζώνες καταβύθισης σε όλο τον κόσμο, η ερευνητική ομάδα πιστεύει ότι η περιοχή του σεισμού 2004 της Σουμάτρα δεν είναι μια ζώνη πολύ συνηθισμένη, γεγονός που υποδηλώνει ότι οι κίνδυνοι από τσουνάμι μπορεί να είναι ιδιαίτερα υψηλοί σε αυτή την περιοχή.
"Με την κατανόηση παραμέτρων που κάνουν μια συγκεκριμένη περιοχή πιο επικίνδυνη σε φαινόμενα σεισμών και τσουνάμι, μπορούμε να μιλήσουμε για τους πιθανούς κινδύνους που διατρέχουν διάφορες άλλες περιοχές από ανάλογα φαινόμενα», είπε ο ερευνητής Sean Gulick του Πανεπιστημίου του Τέξας στο Όστιν. « Πρέπει να εξετάσουμε ποια είναι τα όρια του μεγέθους των σεισμών και πως αυτά συμβάλλουν στη δημιουργία των τσουνάμι . "
Πηγή-Science
RSS Feed
