Η εμπειρία μας στο χρονικό διάστημα της σύντομης ζωής μας, μας λέει ότι τα καθημερινά συμβάντα στην Γη είναι φυσιολογικά. Ο κόσμος των νησιών, η θάλασσα, οι λίμνες, η ατμόσφαιρα συχνά τα υποτιμούμε επειδή έχουμε γεννηθεί και μεγαλώσαμε με αυτά. Αλλά αν μεταφέρουμε την οπτική μας γωνία, πέρα από την καθημερινότητα μπορούμε να δούμε ότι τα πάντα που ζούμε βρίσκονται σε λεπτές ισορροπίες και αλληλοεπιδράσεις μεταξύ διαφόρων παραγόντων. Η Γη σαν ουράνιο σώμα δεν είναι ένας συνηθισμένος πλανήτης και όχι επειδή είναι ο μοναδικός πλανήτης, μέχρι σήμερα που φιλοξενεί ζωή.
Εάν ένα πολύ μεγάλο ηφαίστειο σχηματιζόταν ποτέ σε κάποια απόσταση από τον Ισημερινό, η δύναμη που αναπτύσσεται από την περιστροφή του πλανήτη, θα το έσπρωχνε σταδιακά μακριά από τον άξονα γύρω από τον οποίο περιστρέφεται η Γη. Εάν τα σώματα, η στερεή γη και άλλες παρόμοιες μάζες που υπόκεινται στην περιστροφή της Γης, δημιουργούσαν ποτέ μία κρίσιμη ανισορροπία, ο πλανήτης θα έγερνε και θα περιστρεφόταν, ώσπου το επιπλέον βάρος να ανακατανεμηθεί κατά μήκος του Ισημερινού.
Εάν ο γήινος φλοιός ήταν 3 μέτρα παχύτερος θα έπαυε να υπάρχει οξυγόνο στην ατμόσφαιρα, πράγμα πού θα καθιστούσε αδύνατη την διαβίωση των ζώων, επειδή το οξυγόνο θα είχε καταναλωθεί στο σχηματισμό των πετρωμάτων.
Αν ο ωκεανός ήταν λίγα μέτρα πιο βαθύς, το διοξείδιο του άνθρακα και το οξυγόνο θα είχαν ολοκληρωτικά διαλυθεί μέσα στο νερό, γεγονός που θα απέκλειε κάθε εκδήλωση φυτικής ζωής. Αν η ατμόσφαιρα ήταν αραιότερη, οι μετεωρίτες που φθάνουν στον πλανήτη μας θα έπεφταν στο έδαφος και θ' άναβαν παντού πυρκαγιές. Ας αναλογιστούμε τι θα γινόταν πάνω στην επιφάνεια της γης αν η ηλιακή ενέργεια ήταν πιο λίγη ή πιο έντονη; Αν ξαφνικά τα υδάτινα αποθέματα του πλανήτη μας, μειώνονταν αισθητά;
Όλα τα πιο πάνω υποθετικά ερωτήματα θα μπορούσαν να απαντηθούν αν μετακινούμαστε για λίγο στον κοντινότερο πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος. Η Σελήνη, μοιάζει αρκετά με τον πλανήτη μας, στο ότι έχει μια λιθόσφαιρα στην οποία επικρατούν το οξυγόνο και το πυρίτιο και στο ότι δέχεται ενέργεια από τον Ήλιο. Παρόλα αυτά κοιτάζοντας το τοπίο της Σελήνης είναι τόσο διαφορετικό από το δικό μας. Λες και ο χρόνος εκεί χρησιμοποίησε άλλες πινελιές.
Το τοπίο της στερείται χαρακτηριστικών μορφών που δημιουργούνται από το άφθονο τρεχούμενο νερό, τους παγετώνες ,τον άνεμο, τις λίμνες, τους ποταμούς και τόσα άλλα. Γιατί δεν υπάρχουν εκεί οι μορφές αυτές: Η απάντηση είναι ότι στην Σελήνη, οι συνθήκες είναι ακραίες για τους γήινους οργανισμούς και κατ’ επέκταση για την δική μας καθημερινότητα.
Η Σελήνη στερείται υδρόσφαιρας και ατμόσφαιρας ,η άνιση κατανομή ηλιακής ενέργειας αλλά και η διάβρωση της επιφανείας, είναι παράγοντες καθοριστικοί για την διαμόρφωση του τοπίου. Μία από τις βασικότερες λειτουργίες που παρατηρείται στον γεωλογικό κύκλο της Γης και απουσιάζει από την Σελήνη είναι η δυνατότητα των επανορθωτικών δυνάμεων να επανασυνθέτουν οτιδήποτε έχει καταστραφεί. Η δυναμική ισορροπία της Γης δεν παρατηρείται στην Σελήνη. Τα πάντα στην Γη μέχρι τώρα δείχνουν να δουλεύουν σωστά. Ο γεωλογικός κύκλος στην Γη βασίζεται σε σωστό συνδυασμό των δυνάμεων που καταστρέφουν με τις δυνάμεις που δημιουργούν.
Όμως ο πλανήτης Γη αποτελεί αδελφό πλανήτη των υπολοίπων πλανητών που γυρνούν γύρω από τον Ήλιο και ζωντανό κύτταρο αυτού του ευρύτερου οργανισμού που αποκαλούμε Ηλιακό Σύστημα. Μέσα σε αυτό τον οργανισμό αλληλεπιδρά διαρκώς με τους υπόλοιπους πλανήτες και για αυτό το λόγο όσο πιο πολύ εξελίσσεται τόσο πιο αποτελεσματικά προσφέρει μέσα σε αυτόν τον γιγάντιο οργανισμό.
Δυστυχώς όμως, είναι απαράβατος νόμος της φύσης, απαραβίαστος, όλες οι ομορφιές μια μέρα να τελειώνουν. Τα φώτα σβήνουν, το έρεβος επανέρχεται, η αυλαία του δικού μας σύμπαντος κλείνει, την ζεστασιά διαδέχεται πάλι η αιώνια παγωνιά και ο αχώριστος σύντροφος της, ο θάνατος. Κάποτε οι θερμοκρασίες θα αρχίζουν και πάλι να πέφτουν. Τα μακρινά άστρα θα λάμπουν με ένα παγωμένο ατσάλινο φως, πάνω σε ένα κρύο πλανήτη, πάνω σε ένα ρημαγμένο σεληνιακό τοπίο. Η ατμόσφαιρα θα αρχίσει να υγροποιείται. Μια καινούργια βροχή θα αρχίσει να πέφτει, σαν μια βροχή υγρού αέρα. Η θερμοκρασία θα συνεχίζει να πέφτει, στους -200 βαθμούς Κελσίου θα υγροποιείται το άζωτο και θα πέφτει και αυτό σε μορφή βροχής. Το χώμα θα έχει γίνει σκληρό σαν παγωμένη λάβα. Εκεί που υπήρχαν κάποτε λιβάδια, δάση, λίμνες, νησιά θα υπάρχει τίποτα άλλο παρά μόνο μια νεκρή γη.
Γεωδίφης
Εάν ένα πολύ μεγάλο ηφαίστειο σχηματιζόταν ποτέ σε κάποια απόσταση από τον Ισημερινό, η δύναμη που αναπτύσσεται από την περιστροφή του πλανήτη, θα το έσπρωχνε σταδιακά μακριά από τον άξονα γύρω από τον οποίο περιστρέφεται η Γη. Εάν τα σώματα, η στερεή γη και άλλες παρόμοιες μάζες που υπόκεινται στην περιστροφή της Γης, δημιουργούσαν ποτέ μία κρίσιμη ανισορροπία, ο πλανήτης θα έγερνε και θα περιστρεφόταν, ώσπου το επιπλέον βάρος να ανακατανεμηθεί κατά μήκος του Ισημερινού.
Εάν ο γήινος φλοιός ήταν 3 μέτρα παχύτερος θα έπαυε να υπάρχει οξυγόνο στην ατμόσφαιρα, πράγμα πού θα καθιστούσε αδύνατη την διαβίωση των ζώων, επειδή το οξυγόνο θα είχε καταναλωθεί στο σχηματισμό των πετρωμάτων.
Αν ο ωκεανός ήταν λίγα μέτρα πιο βαθύς, το διοξείδιο του άνθρακα και το οξυγόνο θα είχαν ολοκληρωτικά διαλυθεί μέσα στο νερό, γεγονός που θα απέκλειε κάθε εκδήλωση φυτικής ζωής. Αν η ατμόσφαιρα ήταν αραιότερη, οι μετεωρίτες που φθάνουν στον πλανήτη μας θα έπεφταν στο έδαφος και θ' άναβαν παντού πυρκαγιές. Ας αναλογιστούμε τι θα γινόταν πάνω στην επιφάνεια της γης αν η ηλιακή ενέργεια ήταν πιο λίγη ή πιο έντονη; Αν ξαφνικά τα υδάτινα αποθέματα του πλανήτη μας, μειώνονταν αισθητά;
Όλα τα πιο πάνω υποθετικά ερωτήματα θα μπορούσαν να απαντηθούν αν μετακινούμαστε για λίγο στον κοντινότερο πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος. Η Σελήνη, μοιάζει αρκετά με τον πλανήτη μας, στο ότι έχει μια λιθόσφαιρα στην οποία επικρατούν το οξυγόνο και το πυρίτιο και στο ότι δέχεται ενέργεια από τον Ήλιο. Παρόλα αυτά κοιτάζοντας το τοπίο της Σελήνης είναι τόσο διαφορετικό από το δικό μας. Λες και ο χρόνος εκεί χρησιμοποίησε άλλες πινελιές.
Το τοπίο της στερείται χαρακτηριστικών μορφών που δημιουργούνται από το άφθονο τρεχούμενο νερό, τους παγετώνες ,τον άνεμο, τις λίμνες, τους ποταμούς και τόσα άλλα. Γιατί δεν υπάρχουν εκεί οι μορφές αυτές: Η απάντηση είναι ότι στην Σελήνη, οι συνθήκες είναι ακραίες για τους γήινους οργανισμούς και κατ’ επέκταση για την δική μας καθημερινότητα.
Η Σελήνη στερείται υδρόσφαιρας και ατμόσφαιρας ,η άνιση κατανομή ηλιακής ενέργειας αλλά και η διάβρωση της επιφανείας, είναι παράγοντες καθοριστικοί για την διαμόρφωση του τοπίου. Μία από τις βασικότερες λειτουργίες που παρατηρείται στον γεωλογικό κύκλο της Γης και απουσιάζει από την Σελήνη είναι η δυνατότητα των επανορθωτικών δυνάμεων να επανασυνθέτουν οτιδήποτε έχει καταστραφεί. Η δυναμική ισορροπία της Γης δεν παρατηρείται στην Σελήνη. Τα πάντα στην Γη μέχρι τώρα δείχνουν να δουλεύουν σωστά. Ο γεωλογικός κύκλος στην Γη βασίζεται σε σωστό συνδυασμό των δυνάμεων που καταστρέφουν με τις δυνάμεις που δημιουργούν.
Όμως ο πλανήτης Γη αποτελεί αδελφό πλανήτη των υπολοίπων πλανητών που γυρνούν γύρω από τον Ήλιο και ζωντανό κύτταρο αυτού του ευρύτερου οργανισμού που αποκαλούμε Ηλιακό Σύστημα. Μέσα σε αυτό τον οργανισμό αλληλεπιδρά διαρκώς με τους υπόλοιπους πλανήτες και για αυτό το λόγο όσο πιο πολύ εξελίσσεται τόσο πιο αποτελεσματικά προσφέρει μέσα σε αυτόν τον γιγάντιο οργανισμό.
Δυστυχώς όμως, είναι απαράβατος νόμος της φύσης, απαραβίαστος, όλες οι ομορφιές μια μέρα να τελειώνουν. Τα φώτα σβήνουν, το έρεβος επανέρχεται, η αυλαία του δικού μας σύμπαντος κλείνει, την ζεστασιά διαδέχεται πάλι η αιώνια παγωνιά και ο αχώριστος σύντροφος της, ο θάνατος. Κάποτε οι θερμοκρασίες θα αρχίζουν και πάλι να πέφτουν. Τα μακρινά άστρα θα λάμπουν με ένα παγωμένο ατσάλινο φως, πάνω σε ένα κρύο πλανήτη, πάνω σε ένα ρημαγμένο σεληνιακό τοπίο. Η ατμόσφαιρα θα αρχίσει να υγροποιείται. Μια καινούργια βροχή θα αρχίσει να πέφτει, σαν μια βροχή υγρού αέρα. Η θερμοκρασία θα συνεχίζει να πέφτει, στους -200 βαθμούς Κελσίου θα υγροποιείται το άζωτο και θα πέφτει και αυτό σε μορφή βροχής. Το χώμα θα έχει γίνει σκληρό σαν παγωμένη λάβα. Εκεί που υπήρχαν κάποτε λιβάδια, δάση, λίμνες, νησιά θα υπάρχει τίποτα άλλο παρά μόνο μια νεκρή γη.
Γεωδίφης
RSS Feed
