Η Σελήνη δεν ανήκει σε κανένα, προς το παρόν τουλάχιστον, είναι η απάντηση στο «καυτό» αυτό ερώτημα, το οποίο επανήλθε στο προσκήνιο μετά το βομβαρδισμό της Σελήνης με δύο διαστημόπλοια της NASA πριν από καιρό, προκειμένου να εξακριβωθεί η ύπαρξη νερού και άλλων στοιχείων.
Το διάστημα 2007-2011 έχουν πραγματοποιηθεί και προγραμματιστεί συνολικά οκτώ αποστολές στη Σελήνη, μία από την Ιαπωνία, δύο από την Κίνα, μία από την Ινδία, μία από τη Ρωσία και τρεις από τις ΗΠΑ. Η «συνάθροιση» των υπερδυνάμεων στη Σελήνη δημιουργεί υποψίες σχετικά με τις βλέψεις τους και υποδεικνύει ότι η στιγμή που ο άνθρωπος θα αξιοποιήσει το δορυφόρο της Γης δεν βρίσκεται πολύ μακριά.
Τα Ηνωμένα Έθνη επιχείρησαν τη δεκαετία του 1990 να δημιουργήσουν ένα θεσμικό πλαίσιο σχετικά με τη Σελήνη καταρτίζοντας τη Συνθήκη της Σελήνης (Lunar Treaty) –η οποία, ωστόσο, δεν έχει υπογραφεί από τις «διαστημικές υπερδυνάμεις». Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει μέχρι στιγμής νομικό πλαίσιο που να προστατεύει τη Σελήνη από τις «ορέξεις» των ισχυρών.
Η ιστορία έχει δείξει ότι το πρώτο βήμα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η αποίκηση –χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Ανταρκτική, με τη Νορβηγία και τη Βρετανία να διεκδικούν σήμερα το ένα έκτο αυτής έκαστη, βασιζόμενες στις αποστολές των εξερευνητών Άμουντσεν και Σκοτ. «Αυτοί που θα κατακτήσουν πρώτοι τη Σελήνη θα είναι οι πλέον κερδισμένοι», είχε δηλώσει στο BBC ο Ουγιάνγκ Ζιγουάν, κορυφαίος κινέζος οικονομολόγος ειδικός στα εξερευνητικά προγράμματα στη Σελήνη.
Τις «ορέξεις» αυτές των κρατών μπορούν να αξιοποιήσουν οι επιστήμονες ζητώντας ολοένα υψηλότερους προϋπολογισμούς για τα διαστημικά προγράμματα. Πρόκειται για ένα χρονοβόρο και ακριβό παιχνίδι, αλλά πολλοί είναι αυτό που φαίνονται πρόθυμοι να το παίξουν.
Πηγή: NewScientist
Το διάστημα 2007-2011 έχουν πραγματοποιηθεί και προγραμματιστεί συνολικά οκτώ αποστολές στη Σελήνη, μία από την Ιαπωνία, δύο από την Κίνα, μία από την Ινδία, μία από τη Ρωσία και τρεις από τις ΗΠΑ. Η «συνάθροιση» των υπερδυνάμεων στη Σελήνη δημιουργεί υποψίες σχετικά με τις βλέψεις τους και υποδεικνύει ότι η στιγμή που ο άνθρωπος θα αξιοποιήσει το δορυφόρο της Γης δεν βρίσκεται πολύ μακριά.
Τα Ηνωμένα Έθνη επιχείρησαν τη δεκαετία του 1990 να δημιουργήσουν ένα θεσμικό πλαίσιο σχετικά με τη Σελήνη καταρτίζοντας τη Συνθήκη της Σελήνης (Lunar Treaty) –η οποία, ωστόσο, δεν έχει υπογραφεί από τις «διαστημικές υπερδυνάμεις». Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει μέχρι στιγμής νομικό πλαίσιο που να προστατεύει τη Σελήνη από τις «ορέξεις» των ισχυρών.
Η ιστορία έχει δείξει ότι το πρώτο βήμα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η αποίκηση –χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Ανταρκτική, με τη Νορβηγία και τη Βρετανία να διεκδικούν σήμερα το ένα έκτο αυτής έκαστη, βασιζόμενες στις αποστολές των εξερευνητών Άμουντσεν και Σκοτ. «Αυτοί που θα κατακτήσουν πρώτοι τη Σελήνη θα είναι οι πλέον κερδισμένοι», είχε δηλώσει στο BBC ο Ουγιάνγκ Ζιγουάν, κορυφαίος κινέζος οικονομολόγος ειδικός στα εξερευνητικά προγράμματα στη Σελήνη.
Τις «ορέξεις» αυτές των κρατών μπορούν να αξιοποιήσουν οι επιστήμονες ζητώντας ολοένα υψηλότερους προϋπολογισμούς για τα διαστημικά προγράμματα. Πρόκειται για ένα χρονοβόρο και ακριβό παιχνίδι, αλλά πολλοί είναι αυτό που φαίνονται πρόθυμοι να το παίξουν.
Πηγή: NewScientist
RSS Feed
