Η δυτική ακτή της Νότιας Αμερικής είναι μια ζώνη υποβύθισης, όπου η πλάκα Nazca υποβυθίζεται κάτω από την πλάκα της Νότιας Αμερικής σε ένα ποσοστό 80 χιλιοστόμετρων το χρόνο. Η σύγκρουσή τους δίνει αφορμή για τα δημιουργηθούν τα θεαματικά βουνά των Άνδεων καθώς επίσης και οι καταστροφικοί σεισμοί που συμβαίνουν συχνά στην περιοχή , όπως ο σεισμός 8.8 μεγέθους που χτύπησε παράκτια, βορειοανατολικά της πόλης Concepción στις 27 Φεβρουαρίου 2010.
O τοπογραφικός χάρτης(πάνω δεξιά) αποκαλύπτει την ζώνη υποβύθισης και πως επηρεάζει το τοπίο. Οι θέσεις και τα μεγέθη σεισμού υποδεικνύονται από τους μαύρους κύκλους. Η τοπογραφία είναι βασισμένη σε στοιχεία ραντάρ του Φεβρουάριου του 2002.
Το όριο όπου οι δύο πλάκες συγκλίνουν χαρακτηρίζεται από μια κόκκινη γραμμή, αλλά ακόμη και χωρίς αυτή τη γραμμή, η θέση της θα αποκαλυπτόταν από την τάφρο που βρίσκεται περίπου 100 χιλιόμετρα παράκτια. Η τάφρος εμφανίζεται όπου η πλάκα Nazca αρχίζει την κάθοδό της κάτω από την πλάκα της Νότιας Αμερικής. Κατά μήκος του ορίου τους, οι δύο πλάκες μπορούν να γλιστρήσουν εύκολα η μία πάνω στην άλλη. Τελικά η πίεση που ασκείται είναι πάρα πολύ μεγάλη για τους βράχους που αντιστέκονται, με αποτέλεσμα να σπάζουν. Οι πλάκες ταλαντεύονται η μια πάνω στη άλλη και όταν αυτή γίνεται βίαια: τότε δημιουργείται ένας σεισμός. Όταν οι μεγάλοι σεισμοί γίνονται κάτω από την θάλασσα, ο θαλάσσιος πυθμένας μπορεί να ανυψωθεί ή να βυθιστεί. Η μετακίνηση αυτή μπορεί να προκαλέσει και τσουνάμι, όπως έγινε στον σεισμό της Χιλής.
Η ακτή της Χιλής έχει μια πλούσια ιστορία σε πολύ μεγάλους σεισμούς. Στην πραγματικότητα, ο σεισμός στις 27 Φεβρουαρίου έγινε περίπου 230 χιλιόμετρα πιο βόρεια του ισχυρότερου σεισμού που μετρήθηκε ποτέ: ένας σεισμός μεγέθους 9.5Rπαρουσιάστηκε το 1960. Ένας σεισμός μεγέθους 8.5Rεμφανίστηκε περίπου 870 χιλιόμετρα πιο βόρεια το 1922.
Δείτε σε βίντεο το σχετικό σεισμογράφημα απο την IRIS
Οι χάρτες προέρχονται απο την ΝΑΣΑ,USGS
O τοπογραφικός χάρτης(πάνω δεξιά) αποκαλύπτει την ζώνη υποβύθισης και πως επηρεάζει το τοπίο. Οι θέσεις και τα μεγέθη σεισμού υποδεικνύονται από τους μαύρους κύκλους. Η τοπογραφία είναι βασισμένη σε στοιχεία ραντάρ του Φεβρουάριου του 2002.
Το όριο όπου οι δύο πλάκες συγκλίνουν χαρακτηρίζεται από μια κόκκινη γραμμή, αλλά ακόμη και χωρίς αυτή τη γραμμή, η θέση της θα αποκαλυπτόταν από την τάφρο που βρίσκεται περίπου 100 χιλιόμετρα παράκτια. Η τάφρος εμφανίζεται όπου η πλάκα Nazca αρχίζει την κάθοδό της κάτω από την πλάκα της Νότιας Αμερικής. Κατά μήκος του ορίου τους, οι δύο πλάκες μπορούν να γλιστρήσουν εύκολα η μία πάνω στην άλλη. Τελικά η πίεση που ασκείται είναι πάρα πολύ μεγάλη για τους βράχους που αντιστέκονται, με αποτέλεσμα να σπάζουν. Οι πλάκες ταλαντεύονται η μια πάνω στη άλλη και όταν αυτή γίνεται βίαια: τότε δημιουργείται ένας σεισμός. Όταν οι μεγάλοι σεισμοί γίνονται κάτω από την θάλασσα, ο θαλάσσιος πυθμένας μπορεί να ανυψωθεί ή να βυθιστεί. Η μετακίνηση αυτή μπορεί να προκαλέσει και τσουνάμι, όπως έγινε στον σεισμό της Χιλής.
Η ακτή της Χιλής έχει μια πλούσια ιστορία σε πολύ μεγάλους σεισμούς. Στην πραγματικότητα, ο σεισμός στις 27 Φεβρουαρίου έγινε περίπου 230 χιλιόμετρα πιο βόρεια του ισχυρότερου σεισμού που μετρήθηκε ποτέ: ένας σεισμός μεγέθους 9.5Rπαρουσιάστηκε το 1960. Ένας σεισμός μεγέθους 8.5Rεμφανίστηκε περίπου 870 χιλιόμετρα πιο βόρεια το 1922.
Δείτε σε βίντεο το σχετικό σεισμογράφημα απο την IRIS
Οι χάρτες προέρχονται απο την ΝΑΣΑ,USGS
RSS Feed
