Μια σειρά καταστροφικών σεισμών έπληξαν τον κόσμο τα τελευταία χρόνια - από την Ιαπωνία στη Χιλή έως την Αϊτή - πυροδοτώντας φόβους ότι ο πλανήτης μας θα ζήσει ακόμη πιο καταστροφικούς σεισμικούς κινδύνους στο εγγύς μέλλον.
Τρεις ερευνητικές ομάδες έχουν πλέον ανατρέξει πίσω αναλύοντας γεγονότα 110 χρόνων της παγκόσμιας σεισμικής δραστηριότητας για να δούν αν υπάρχει μια παγκόσμια διαμορφωμένη τάση για τους γιγάντιους σεισμούς.
Μερικοί ισχυρίζονται ότι κάτι τρέχει; Ενώ άλλοι διαφωνούν. Κάποιοι ερευνητές διαπίστωσαν ομάδες που ονομάζουν "μεγασεισμούς" μεγέθους 9,0R ή μεγαλύτερους.
Υπάρχει μία ομάδα τριών σεισμών μεταξύ 1952 και 1964, συμπεριλαμβανομένου του σεισμού μεγέθους 9,5R της Χιλής του 1960- ο μεγαλύτερος σεισμός που έχει καταγραφεί ποτέ στη Γη και μία άλλη ομάδα μεγέθους 8,6R και μεγαλύτεροι που συνέβησαν μεταξύ 1950 - 1965, δήλωσαν ο Charles Bufe και ο David Perkins, σεισμολόγοι οι οποίοι εικάζουν ότι o σεισμός με το μέγεθος 8,4R που έπληξε το Περού το 2001 μπορεί να σήμανε την αρχή μίας νέας παγκόσμιας ακολουθίας μεγάλων σεισμών που ζούμε σήμερα.
«Αυτό δεν σημαίνει ότι βρισκόμαστε στην Ημέρα της Κρίσεως . Δεν νομίζω ότι οι μεγάλοι σεισμοί θα συμβούν σε μια μεγάλη χρονική περίοδο - αλλά φαίνεται να υπάρχει μία ομάδα με μεγάλη πιθανότητα να δώσει μεγάλους σεισμούς", είπε ο Bufe. "Δεν ξέρω πόσο καιρό αυτή η ομάδα μπορεί να διαρκέσει - αν δεν πάρουμε ένα άλλο μεγάλο σεισμό στα ίσως επόμενα 10 ή 12 χρόνια, θα έλεγα ότι είμαστε μάλλον εκτός της ομάδας."
Ο Bufe πρότεινε ότι, στέλνοντας σεισμικά κύματα που ταξιδεύουν γύρω από την επιφάνεια του πλανήτη μας, πολύ μεγάλοι σεισμοί ενδέχεται να αποδυναμώσουν ρηξιγενείς ζώνες που είναι ήδη πολύ κοντά στην ενεργοποίηση. «Νομίζω ότι υπάρχουν περισσότερο από 50 % πιθανότητες να δούμε ένα άλλο σεισμό μεγέθους 9R κάποια στιγμή μέσα στην επόμενη δεκαετία ή έτσι», είπε.
Από την άλλη πλευρά, αυτή η προφανής πρόσφατη άνοδος των μεγάλων σεισμών θα μπορούσε να αντικατοπτρίζει απλώς τυχαίες διακυμάνσεις στις συνήθειες της παγκόσμιας σεισμικής δραστηριότητας. Μια στατιστική μελέτη από το Αμερικανικό Γεωλογικό Ινστιτούτο του ερευνητή Andrew Michael στο Menlo Park της Καλιφόρνιας, δείχνει ότι αυτή η φαινομενική πρότυπη ομάδα μπορεί να εξαφανιστεί μόλις συμβούν τοπικοί μετασεισμοί του μεγάλου σεισμού.
"Το πιο σημαντικό μάθημα είναι ότι το τυχαίο δεν σημαίνει ομοιόμορφη κατανομή στο χρόνο- αντ 'αυτού, τυχαίες διεργασίες μπορούν να δημιουργήσουν προφανή ομαδοποίηση και είναι σημαντικό να εξετάσουμε προσεκτικά αν προκύπτουν ομάδες ή περίοδοι με μικρότερη δραστηριότητα, οι οποίες πηγαίνουν πιο πέρα από μια απλή τυχαία διαδικασία", είπε ο Michael. «Μέχρι στιγμής, τα αποτελέσματα μου δείχνουν ότι η φαινομενική ομαδοποίηση είναι συνεπής με μια τυχαία διαδικασία."
Αν η εμφανής ομαδοποίηση αυτών των σεισμών είναι θέμα τύχης, τότε οι σεισμολόγοι δεν μπορούν να αποκλείσουν ότι ένας άλλος τεράστιος σεισμός είναι πιθανόν να γίνει σύντομα.
"Η πρόσφατη έξαρση των μεγάλων σεισμών μπορεί να εξηγηθεί ως συμπτωματική διακύμανση χωρίς προβλεπτική ικανότητα για το μέλλον", είπε ο Μάικλ. Πρόσθεσε επίσης ότι οι παγκόσμιες προβλέψεις για σεισμούς και τις ζημίες που προκαλούν θα πρέπει να χρησιμοποιούν τα μεγαλύτερα δυνατά ιστορικά δεδομένα για μια περιοχή αντί να εστιάζουν στο πρόσφατο παρελθόν.
Ο σεισμολόγος Richard Aster στο Ινστιτούτο του Νέου Μεξικού και οι συνάδελφοί του εξέτασαν ιστορικούς καταλόγους σεισμών, και δημιούργησαν μιας μακροπρόθεσμη βάση δεδομένων που καταγράφει το σωρευτικό μέγεθος των σεισμών σε όλο τον κόσμο.
Προτείνουν ότι υπήρχαν σχετικά χαμηλοί ρυθμοί για μεγάλους σεισμούς κατά τις περιόδους 1907 έως 1950 και 1967 έως 2004. Ωστόσο, βρήκαν το ρυθμό των μεγάλων σεισμών να αυξήθηκε σημαντικά κατά την περίοδο 1950 έως 1967 και φαίνεται να είναι και πάλι σε άνοδο από το 2004, δεδομένου ότι το καταστροφικό μέγεθος 9,1 με 9,3 του σεισμού που έπληξε την Ινδονησία έδωσε ένα τεράστιο τσουνάμι, αργά το εν λόγω έτος.
"Έχουμε μόνο λίγους σεισμούς μεγέθους 9R ανά αιώνα, για παράδειγμα - ευτυχώς τα γεγονότα αυτά είναι σπάνια», δήλωσε ο Aster. "Υπάρχουν μόνο 14 σεισμοί που έχουν γίνει στα τελευταία 111 χρόνια, μεγαλύτεροι από το μέγεθος των 8,5R."
"Ο κύριος περιορισμός είναι ότι δεν έχουμε αρκετά στοιχεία», είπε. «Δεν μπορούμε να πούμε ότι η ομαδοποίηση δεν υπάρχει. Μπορούμε μόνο να πούμε ότι τα δεδομένα δεν μας βοηθούν να τεκμηριώσουμε την υπόθεση. Αν υπήρχαν περισσότερα δεδομένα, τότε τα αποτελέσματα θα μπορούσαν να αλλάξουν - Αλλά αυτό θα πάρει δεκαετίες να συμβεί. "
Γεωδίφης με πληροφορίες από το OurAmazingPlanet
Τρεις ερευνητικές ομάδες έχουν πλέον ανατρέξει πίσω αναλύοντας γεγονότα 110 χρόνων της παγκόσμιας σεισμικής δραστηριότητας για να δούν αν υπάρχει μια παγκόσμια διαμορφωμένη τάση για τους γιγάντιους σεισμούς.
Μερικοί ισχυρίζονται ότι κάτι τρέχει; Ενώ άλλοι διαφωνούν. Κάποιοι ερευνητές διαπίστωσαν ομάδες που ονομάζουν "μεγασεισμούς" μεγέθους 9,0R ή μεγαλύτερους.
Υπάρχει μία ομάδα τριών σεισμών μεταξύ 1952 και 1964, συμπεριλαμβανομένου του σεισμού μεγέθους 9,5R της Χιλής του 1960- ο μεγαλύτερος σεισμός που έχει καταγραφεί ποτέ στη Γη και μία άλλη ομάδα μεγέθους 8,6R και μεγαλύτεροι που συνέβησαν μεταξύ 1950 - 1965, δήλωσαν ο Charles Bufe και ο David Perkins, σεισμολόγοι οι οποίοι εικάζουν ότι o σεισμός με το μέγεθος 8,4R που έπληξε το Περού το 2001 μπορεί να σήμανε την αρχή μίας νέας παγκόσμιας ακολουθίας μεγάλων σεισμών που ζούμε σήμερα.
«Αυτό δεν σημαίνει ότι βρισκόμαστε στην Ημέρα της Κρίσεως . Δεν νομίζω ότι οι μεγάλοι σεισμοί θα συμβούν σε μια μεγάλη χρονική περίοδο - αλλά φαίνεται να υπάρχει μία ομάδα με μεγάλη πιθανότητα να δώσει μεγάλους σεισμούς", είπε ο Bufe. "Δεν ξέρω πόσο καιρό αυτή η ομάδα μπορεί να διαρκέσει - αν δεν πάρουμε ένα άλλο μεγάλο σεισμό στα ίσως επόμενα 10 ή 12 χρόνια, θα έλεγα ότι είμαστε μάλλον εκτός της ομάδας."
Ο Bufe πρότεινε ότι, στέλνοντας σεισμικά κύματα που ταξιδεύουν γύρω από την επιφάνεια του πλανήτη μας, πολύ μεγάλοι σεισμοί ενδέχεται να αποδυναμώσουν ρηξιγενείς ζώνες που είναι ήδη πολύ κοντά στην ενεργοποίηση. «Νομίζω ότι υπάρχουν περισσότερο από 50 % πιθανότητες να δούμε ένα άλλο σεισμό μεγέθους 9R κάποια στιγμή μέσα στην επόμενη δεκαετία ή έτσι», είπε.
Από την άλλη πλευρά, αυτή η προφανής πρόσφατη άνοδος των μεγάλων σεισμών θα μπορούσε να αντικατοπτρίζει απλώς τυχαίες διακυμάνσεις στις συνήθειες της παγκόσμιας σεισμικής δραστηριότητας. Μια στατιστική μελέτη από το Αμερικανικό Γεωλογικό Ινστιτούτο του ερευνητή Andrew Michael στο Menlo Park της Καλιφόρνιας, δείχνει ότι αυτή η φαινομενική πρότυπη ομάδα μπορεί να εξαφανιστεί μόλις συμβούν τοπικοί μετασεισμοί του μεγάλου σεισμού.
"Το πιο σημαντικό μάθημα είναι ότι το τυχαίο δεν σημαίνει ομοιόμορφη κατανομή στο χρόνο- αντ 'αυτού, τυχαίες διεργασίες μπορούν να δημιουργήσουν προφανή ομαδοποίηση και είναι σημαντικό να εξετάσουμε προσεκτικά αν προκύπτουν ομάδες ή περίοδοι με μικρότερη δραστηριότητα, οι οποίες πηγαίνουν πιο πέρα από μια απλή τυχαία διαδικασία", είπε ο Michael. «Μέχρι στιγμής, τα αποτελέσματα μου δείχνουν ότι η φαινομενική ομαδοποίηση είναι συνεπής με μια τυχαία διαδικασία."
Αν η εμφανής ομαδοποίηση αυτών των σεισμών είναι θέμα τύχης, τότε οι σεισμολόγοι δεν μπορούν να αποκλείσουν ότι ένας άλλος τεράστιος σεισμός είναι πιθανόν να γίνει σύντομα.
"Η πρόσφατη έξαρση των μεγάλων σεισμών μπορεί να εξηγηθεί ως συμπτωματική διακύμανση χωρίς προβλεπτική ικανότητα για το μέλλον", είπε ο Μάικλ. Πρόσθεσε επίσης ότι οι παγκόσμιες προβλέψεις για σεισμούς και τις ζημίες που προκαλούν θα πρέπει να χρησιμοποιούν τα μεγαλύτερα δυνατά ιστορικά δεδομένα για μια περιοχή αντί να εστιάζουν στο πρόσφατο παρελθόν.
Ο σεισμολόγος Richard Aster στο Ινστιτούτο του Νέου Μεξικού και οι συνάδελφοί του εξέτασαν ιστορικούς καταλόγους σεισμών, και δημιούργησαν μιας μακροπρόθεσμη βάση δεδομένων που καταγράφει το σωρευτικό μέγεθος των σεισμών σε όλο τον κόσμο.
Προτείνουν ότι υπήρχαν σχετικά χαμηλοί ρυθμοί για μεγάλους σεισμούς κατά τις περιόδους 1907 έως 1950 και 1967 έως 2004. Ωστόσο, βρήκαν το ρυθμό των μεγάλων σεισμών να αυξήθηκε σημαντικά κατά την περίοδο 1950 έως 1967 και φαίνεται να είναι και πάλι σε άνοδο από το 2004, δεδομένου ότι το καταστροφικό μέγεθος 9,1 με 9,3 του σεισμού που έπληξε την Ινδονησία έδωσε ένα τεράστιο τσουνάμι, αργά το εν λόγω έτος.
"Έχουμε μόνο λίγους σεισμούς μεγέθους 9R ανά αιώνα, για παράδειγμα - ευτυχώς τα γεγονότα αυτά είναι σπάνια», δήλωσε ο Aster. "Υπάρχουν μόνο 14 σεισμοί που έχουν γίνει στα τελευταία 111 χρόνια, μεγαλύτεροι από το μέγεθος των 8,5R."
"Ο κύριος περιορισμός είναι ότι δεν έχουμε αρκετά στοιχεία», είπε. «Δεν μπορούμε να πούμε ότι η ομαδοποίηση δεν υπάρχει. Μπορούμε μόνο να πούμε ότι τα δεδομένα δεν μας βοηθούν να τεκμηριώσουμε την υπόθεση. Αν υπήρχαν περισσότερα δεδομένα, τότε τα αποτελέσματα θα μπορούσαν να αλλάξουν - Αλλά αυτό θα πάρει δεκαετίες να συμβεί. "
Γεωδίφης με πληροφορίες από το OurAmazingPlanet
RSS Feed
