Τον Αύγουστο του 1768, o καπετάνιος Τζέιμς Κουκ, ο φυσιοδίφης Joseph Banks, με άλλους ναυτικούς απέπλευσαν από την Αγγλία στην Ταϊτή (Γαλλική Πολυνησία) για να παρατηρήσουν την διάβαση της Αφροδίτης. Κατασκήνωσαν έξω από το σημείο της Αφροδίτης(point Venus), και παρακολούθησαν το συμβάν στις 3 Ιουνίου 1769. Ο Κουκ σκιαγράφησε τη διάβαση, αλλά ο Banks είχε λίγα να πει για αυτό. Ίσως να ήταν εντυπωσιασμένος από τα φυσικά εκθέματα του νησιού. Η δορυφορική εικόνα από τον Landsat 7 μας δείχνει την Ταϊτή στις 11 Ιουλίου 2001. Αυτό το νησί είναι μέρος μιας ηφαιστειακής αλυσίδας που σχηματίστηκε από την κίνηση του βορειοδυτικού τμήματος της τεκτονικής πλάκας του Ειρηνικού πάνω σε ένα σταθερό καυτό σημείο(hotspot). Η Ταϊτή αποτελείται από δύο παλιά ηφαίστεια- το Tahiti Nui-στα βορειοδυτικά και Tahiti-Iti στο νοτιοανατολικό-που συνδέονται με έναν ισθμό.
Μέσα από τις μελέτες των πετρωμάτων της, οι γεωλόγοι έχουν κατανοήσει την πιθανή ιστορία της Ταϊτής-Nui. Σήμερα είναι περίπου στρογγυλή, και ήταν περίπου στρογγυλή, όταν για πρώτη φορά δημιουργήθηκε ως μια ηφαιστειακή ασπίδα μεταξύ 1,4 εκατομμύρια και 870 χιλιάδες χρόνια πριν. Αλλά ανάμεσα στο τότε και τώρα, έχει ένα διαφορετικό σχήμα. Τόσο η βόρεια όσο και η νότια πλευρά της Ταϊτής-Nui κατέρρευσε κάποια στιγμή γύρω πριν από 860.000 χρόνια, σχηματίζοντας τεράστια τόξα που παρουσιάζονται σήμερα στην περίμετρο του νησιού. Λίγο μετά την κατάρρευση της βόρειας πλευράς, ένα δεύτερο ηφαίστειο άρχισε να αναπτύσσεται. Το ηφαιστειακό υλικό στη βόρεια πλευρά της Ταϊτής-Nui υπερκάλυψε τελικά την αρχική ηφαιστειακή δομή και άρχισε να γεμίζει την νότιο κατάθλιψη.
Η Ταϊτή Nui-έχει πλέον ένα αρκετά συμμετρικό περίγραμμα, όμως παρουσιάζει ασύμμετρο τρισδιάστατο σχήμα. Τα ψηλότερα βουνά βρίσκονται στο βόρειο τμήμα του νησιού.
Ωστόσο, κάτι άλλο εκτός από την ηφαιστειακή δραστηριότητα έχει διαμορφώσει την Ταϊτή: η βροχή. Έντονες τροπικές βροχοπτώσεις έχουν σκαλίσει βαθιές κοιλάδες, μερικές με σχεδόν κάθετα τοιχώματα έως 1.000 μέτρα ψηλά. Το πλάγιο φως του ήλιου σε αυτή την εικόνα φωτίζει κάποιες πλαγιές, αφήνοντας άλλες στη σκιά. Το έντονο ανάγλυφο της Ταϊτής δυσκόλευε τις γεωλογικές έρευνες, επειδή προκαλεί τόσο πολύ διάβρωση. Αλλά οι ίδιες βροχές έχουν συμβάλλει επίσης στην ανάπτυξη πλούσιας χλωρίδας τόσο στο Tahiti Nui,όσο και στοTahiti-Iti.
Αν και η διάβαση της Αφροδίτης ήταν ο κύριος στόχος της βρετανικής αποστολής, ο Joseph Banks ήταν πιθανόν να ενδιαφέρθηκε περισσότερο για τα φυτά της Ταϊτής. Τα δείγματα που συλλέχτηκαν από την Ταϊτή, τη Νέα Ζηλανδία, τη Νότια Αμερική, την Αυστραλία, και Ιάβα αντιπροσώπευαν περίπου 1.300 νέα είδη, και κοσμούν την διάσημη συλλογή του που σήμερα φυλάσσεται στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου.
Την πλούσια ζωή στη ξηρά συμπληρώνει η θαλάσσια ζωή γύρω από την Ταϊτή. Κοραλλιογενείς ύφαλοι του νησιού, είναι παχύτεροι στις νότιες και δυτικές πλευρές. Οι ύφαλοι συχνά σχηματίζονται κατά μήκος των βυθισμένων πλαγιών των ηφαιστειακών νησιών.
Γεωδίφης με πληροφορίες από το Παρατηρητήριο της Γης/ΝΑΣΑ
Μέσα από τις μελέτες των πετρωμάτων της, οι γεωλόγοι έχουν κατανοήσει την πιθανή ιστορία της Ταϊτής-Nui. Σήμερα είναι περίπου στρογγυλή, και ήταν περίπου στρογγυλή, όταν για πρώτη φορά δημιουργήθηκε ως μια ηφαιστειακή ασπίδα μεταξύ 1,4 εκατομμύρια και 870 χιλιάδες χρόνια πριν. Αλλά ανάμεσα στο τότε και τώρα, έχει ένα διαφορετικό σχήμα. Τόσο η βόρεια όσο και η νότια πλευρά της Ταϊτής-Nui κατέρρευσε κάποια στιγμή γύρω πριν από 860.000 χρόνια, σχηματίζοντας τεράστια τόξα που παρουσιάζονται σήμερα στην περίμετρο του νησιού. Λίγο μετά την κατάρρευση της βόρειας πλευράς, ένα δεύτερο ηφαίστειο άρχισε να αναπτύσσεται. Το ηφαιστειακό υλικό στη βόρεια πλευρά της Ταϊτής-Nui υπερκάλυψε τελικά την αρχική ηφαιστειακή δομή και άρχισε να γεμίζει την νότιο κατάθλιψη.
Η Ταϊτή Nui-έχει πλέον ένα αρκετά συμμετρικό περίγραμμα, όμως παρουσιάζει ασύμμετρο τρισδιάστατο σχήμα. Τα ψηλότερα βουνά βρίσκονται στο βόρειο τμήμα του νησιού.
Ωστόσο, κάτι άλλο εκτός από την ηφαιστειακή δραστηριότητα έχει διαμορφώσει την Ταϊτή: η βροχή. Έντονες τροπικές βροχοπτώσεις έχουν σκαλίσει βαθιές κοιλάδες, μερικές με σχεδόν κάθετα τοιχώματα έως 1.000 μέτρα ψηλά. Το πλάγιο φως του ήλιου σε αυτή την εικόνα φωτίζει κάποιες πλαγιές, αφήνοντας άλλες στη σκιά. Το έντονο ανάγλυφο της Ταϊτής δυσκόλευε τις γεωλογικές έρευνες, επειδή προκαλεί τόσο πολύ διάβρωση. Αλλά οι ίδιες βροχές έχουν συμβάλλει επίσης στην ανάπτυξη πλούσιας χλωρίδας τόσο στο Tahiti Nui,όσο και στοTahiti-Iti.
Αν και η διάβαση της Αφροδίτης ήταν ο κύριος στόχος της βρετανικής αποστολής, ο Joseph Banks ήταν πιθανόν να ενδιαφέρθηκε περισσότερο για τα φυτά της Ταϊτής. Τα δείγματα που συλλέχτηκαν από την Ταϊτή, τη Νέα Ζηλανδία, τη Νότια Αμερική, την Αυστραλία, και Ιάβα αντιπροσώπευαν περίπου 1.300 νέα είδη, και κοσμούν την διάσημη συλλογή του που σήμερα φυλάσσεται στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου.
Την πλούσια ζωή στη ξηρά συμπληρώνει η θαλάσσια ζωή γύρω από την Ταϊτή. Κοραλλιογενείς ύφαλοι του νησιού, είναι παχύτεροι στις νότιες και δυτικές πλευρές. Οι ύφαλοι συχνά σχηματίζονται κατά μήκος των βυθισμένων πλαγιών των ηφαιστειακών νησιών.
Γεωδίφης με πληροφορίες από το Παρατηρητήριο της Γης/ΝΑΣΑ
RSS Feed
