Πριν απο λίγο καιρό μία διεθνής ομάδα 41 ερευνητών διατύπωσε τελικά το γενικό συμπέρασμα σχετικά με την αιτία του αφανισμού των δεινοσαύρων πριν από 65 εκατ. χρόνια. Και η ετυμηγορία τους ήταν αυτό που τα τελευταία χρόνια είχε γίνει αποδεκτό, χωρίς όμως τις αδιάψευστες αποδείξεις που χρησιμοποίησε η νέα ερευνητική ομάδα: ότι, δηλαδή, η παγκόσμια εκείνη καταστροφή οφειλόταν στη σύγκρουση της Γης μας με έναν αστεροειδή διαμέτρου 15 χιλιομέτρων.
Το σημείο πρόσκρουσης εντοπίστηκε στη χερσόνησο Γιουκατάν του Μεξικού, όπου σήμερα έχει ανακαλυφτεί ένας κρατήρας με διάμετρο 100 χιλιομέτρων και βάθος 30 χιλιομέτρων, αποτέλεσμα της τεράστιας εκείνης σύγκρουσης.
Πριν από 65 εκατ. χρόνια ένα τεράστιο βουνό, διπλάσιο σε μέγεθος από το Έβερεστ, κάλπαζε με μεγάλη ταχύτητα προς τον πλανήτη μας. Οι υπολογισμοί που έχουν γίνει απέδειξαν ότι η πτώση του αστεροειδούς εκείνου δεν επιβραδύνθηκε ουσιαστικά από την ατμόσφαιρα, την οποία διέσχισε σε λιγότερο από τρία δευτερόλεπτα πέφτοντας στην επιφάνεια με ταχύτητα 110.000 χιλιομέτρων την ώρα.
Μέσα σε ένα δευτερόλεπτο μετά τη σύγκρουση, ολόκληρη η μάζα του αστεροειδούς, που έφτανε τα έξι τρισεκατομμύρια τόνους, εξαερώθηκε δημιουργώντας έναν κρατήρα με διάμετρο 160-180 χιλιομέτρων, ενώ η ενέργεια που απελευθερώθηκε εκείνη τη στιγμή ισοδυναμούσε με την έκρηξη 3.000.000 βομβών υδρογόνου αντίστοιχη με την έκρηξη 6,25 δισεκατομμυρίων ατομικών βομβών τύπου Χιροσίμα.
Η δύναμη της πρόσκρουσης εκτίναξε στην ατμόσφαιρα υλικά 600 τρισεκατομμυρίων τόνων με όγκο 50.000 κυβικών χιλιομέτρων και σε ύψος 160 περίπου χιλιομέτρων, καλύπτοντας έτσι ολόκληρη την υδρόγειο. Μικρότερες ποσότητες υπερθερμασμένης σκόνης τύλιξαν τη Γη σε ύψος 9 χιλιομέτρων. Το χαμηλό αυτό στρώμα της θερμής σκόνης μετέφερε τη μεγαλύτερη ποσότητα θερμότητας της σύγκρουσης και προκάλεσε μια ξαφνική και καταστροφική άνοδο της θερμοκρασίας στην ατμόσφαιρα και στους ωκεανούς. Σε ύψος 70 χιλιομέτρων η θερμοκρασία έφτασε τους 1.000 βαθμούς Κελσίου, μετατρέποντας την επιφάνεια σε μια υπέρθερμη κόλαση.
Η σύγκρουση εκείνη πρέπει να σήκωσε ένα τεράστιο παλιρροιακό κύμα, ένα τσουνάμι ύψους 3.000 μέτρων, το οποίο εκτινάχτηκε με την ταχύτητα του ήχου. Παρ' όλα αυτά, οι καταστροφές από το τσουνάμι δεν θα μπορούσαν να είναι παρά ηπειρωτικής μόνον έκτασης και θα επηρέαζαν την εξέλιξη της ζωής στις γειτονικές μόνον ηπείρους. Η τοποθεσία, όμως, πάνω στην οποία έπεσε ο εξωγήινος επιδρομέας περιελάμβανε πετρώματα ανυδρίτη, ενός σχετικά σπάνιου ορυκτού από το οποίο ελευθερώθηκαν τεράστιες ποσότητες διοξειδίου του θείου.
Πέντε εκατομμύρια τόνοι αυτού του δηλητηριώδους αερίου μετατράπηκαν με τη σειρά τους σε θειικό οξύ που έπεσε σαν βροχή σε ξηρά και θάλασσα. Τεράστιες ποσότητες οξειδίων του αζώτου και νιτρικού οξέος έπεσαν πάνω στη Γη καταστρέφοντας καθετί το ζωντανό.
Οι καυτές βολίδες των πετρωμάτων, που ταξίδεψαν ολόγυρα στον πλανήτη, καθώς επέστρεφαν στην επιφάνεια σαν αναμμένα μετέωρα, έβαζαν φωτιά όπου κι αν έπεφταν. Το 1/5 της σκόνης που απέμεινε στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας κάλυψε τη Γη επί 5 ολόκληρα χρόνια, βυθίζοντάς την στο σκοτάδι. Η μέγιστη, μάλιστα, λαμπρότητα μιας μεσοκαλοκαιρινής μέρας δεν υπερέβαινε το 1/10 περίπου της λαμπρότητας της Πανσελήνου.
Χωρίς τον Ήλιο, τα φυτά πέθαναν, και χωρίς τα φυτά πρώτα τα φυτοφάγα και κατόπιν τα σαρκοφάγα ζώα εξαφανίστηκαν από το πρόσωπο της Γης. Οι σπόροι, καθώς και μερικά είδη φυτών, επέζησαν, όπως επίσης επέζησαν και όσα ζώα με βάρος μέχρι 25 κιλά, ζούσαν σε λαγούμια κάτω από το έδαφος και τρέφονταν με υπολείμματα φυτών και ζώων. Το ίδιο συνέβη και με τα τροπικά φυτά της ξηράς που ήταν συνηθισμένα στη ζέστη και έμειναν βασικά ανεπηρέαστα. Τα μεγάλα, όμως, ερπετά χτυπήθηκαν και πέθαναν ακαριαία. Εμείς, και η ζωή γύρω μας, προερχόμαστε από αυτούς που κατόρθωσαν να επιζήσουν.
Έτσι, απ’ ό,τι φαίνεται, ο ξαφνικός αφανισμός των δεινοσαύρων, οφειλόταν στη σύγκρουση της Γης με έναν αστεροειδή, κυρίως στη θερμότητα που παράχθηκε, και σε μικρότερο ποσοστό στις χημικές αλλαγές, στα ωστικά κύματα της έκρηξης και στην πείνα λόγω της διακοπής της διαδικασίας της φωτοσύνθεσης.
ΕΘΝΟΣ
Το σημείο πρόσκρουσης εντοπίστηκε στη χερσόνησο Γιουκατάν του Μεξικού, όπου σήμερα έχει ανακαλυφτεί ένας κρατήρας με διάμετρο 100 χιλιομέτρων και βάθος 30 χιλιομέτρων, αποτέλεσμα της τεράστιας εκείνης σύγκρουσης.
Πριν από 65 εκατ. χρόνια ένα τεράστιο βουνό, διπλάσιο σε μέγεθος από το Έβερεστ, κάλπαζε με μεγάλη ταχύτητα προς τον πλανήτη μας. Οι υπολογισμοί που έχουν γίνει απέδειξαν ότι η πτώση του αστεροειδούς εκείνου δεν επιβραδύνθηκε ουσιαστικά από την ατμόσφαιρα, την οποία διέσχισε σε λιγότερο από τρία δευτερόλεπτα πέφτοντας στην επιφάνεια με ταχύτητα 110.000 χιλιομέτρων την ώρα.
Μέσα σε ένα δευτερόλεπτο μετά τη σύγκρουση, ολόκληρη η μάζα του αστεροειδούς, που έφτανε τα έξι τρισεκατομμύρια τόνους, εξαερώθηκε δημιουργώντας έναν κρατήρα με διάμετρο 160-180 χιλιομέτρων, ενώ η ενέργεια που απελευθερώθηκε εκείνη τη στιγμή ισοδυναμούσε με την έκρηξη 3.000.000 βομβών υδρογόνου αντίστοιχη με την έκρηξη 6,25 δισεκατομμυρίων ατομικών βομβών τύπου Χιροσίμα.
Η δύναμη της πρόσκρουσης εκτίναξε στην ατμόσφαιρα υλικά 600 τρισεκατομμυρίων τόνων με όγκο 50.000 κυβικών χιλιομέτρων και σε ύψος 160 περίπου χιλιομέτρων, καλύπτοντας έτσι ολόκληρη την υδρόγειο. Μικρότερες ποσότητες υπερθερμασμένης σκόνης τύλιξαν τη Γη σε ύψος 9 χιλιομέτρων. Το χαμηλό αυτό στρώμα της θερμής σκόνης μετέφερε τη μεγαλύτερη ποσότητα θερμότητας της σύγκρουσης και προκάλεσε μια ξαφνική και καταστροφική άνοδο της θερμοκρασίας στην ατμόσφαιρα και στους ωκεανούς. Σε ύψος 70 χιλιομέτρων η θερμοκρασία έφτασε τους 1.000 βαθμούς Κελσίου, μετατρέποντας την επιφάνεια σε μια υπέρθερμη κόλαση.
Η σύγκρουση εκείνη πρέπει να σήκωσε ένα τεράστιο παλιρροιακό κύμα, ένα τσουνάμι ύψους 3.000 μέτρων, το οποίο εκτινάχτηκε με την ταχύτητα του ήχου. Παρ' όλα αυτά, οι καταστροφές από το τσουνάμι δεν θα μπορούσαν να είναι παρά ηπειρωτικής μόνον έκτασης και θα επηρέαζαν την εξέλιξη της ζωής στις γειτονικές μόνον ηπείρους. Η τοποθεσία, όμως, πάνω στην οποία έπεσε ο εξωγήινος επιδρομέας περιελάμβανε πετρώματα ανυδρίτη, ενός σχετικά σπάνιου ορυκτού από το οποίο ελευθερώθηκαν τεράστιες ποσότητες διοξειδίου του θείου.
Πέντε εκατομμύρια τόνοι αυτού του δηλητηριώδους αερίου μετατράπηκαν με τη σειρά τους σε θειικό οξύ που έπεσε σαν βροχή σε ξηρά και θάλασσα. Τεράστιες ποσότητες οξειδίων του αζώτου και νιτρικού οξέος έπεσαν πάνω στη Γη καταστρέφοντας καθετί το ζωντανό.
Οι καυτές βολίδες των πετρωμάτων, που ταξίδεψαν ολόγυρα στον πλανήτη, καθώς επέστρεφαν στην επιφάνεια σαν αναμμένα μετέωρα, έβαζαν φωτιά όπου κι αν έπεφταν. Το 1/5 της σκόνης που απέμεινε στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας κάλυψε τη Γη επί 5 ολόκληρα χρόνια, βυθίζοντάς την στο σκοτάδι. Η μέγιστη, μάλιστα, λαμπρότητα μιας μεσοκαλοκαιρινής μέρας δεν υπερέβαινε το 1/10 περίπου της λαμπρότητας της Πανσελήνου.
Χωρίς τον Ήλιο, τα φυτά πέθαναν, και χωρίς τα φυτά πρώτα τα φυτοφάγα και κατόπιν τα σαρκοφάγα ζώα εξαφανίστηκαν από το πρόσωπο της Γης. Οι σπόροι, καθώς και μερικά είδη φυτών, επέζησαν, όπως επίσης επέζησαν και όσα ζώα με βάρος μέχρι 25 κιλά, ζούσαν σε λαγούμια κάτω από το έδαφος και τρέφονταν με υπολείμματα φυτών και ζώων. Το ίδιο συνέβη και με τα τροπικά φυτά της ξηράς που ήταν συνηθισμένα στη ζέστη και έμειναν βασικά ανεπηρέαστα. Τα μεγάλα, όμως, ερπετά χτυπήθηκαν και πέθαναν ακαριαία. Εμείς, και η ζωή γύρω μας, προερχόμαστε από αυτούς που κατόρθωσαν να επιζήσουν.
Έτσι, απ’ ό,τι φαίνεται, ο ξαφνικός αφανισμός των δεινοσαύρων, οφειλόταν στη σύγκρουση της Γης με έναν αστεροειδή, κυρίως στη θερμότητα που παράχθηκε, και σε μικρότερο ποσοστό στις χημικές αλλαγές, στα ωστικά κύματα της έκρηξης και στην πείνα λόγω της διακοπής της διαδικασίας της φωτοσύνθεσης.
ΕΘΝΟΣ
RSS Feed
