Από τα τέλη του 1940 μέχρι τις αρχές του 1970, οι Αμερικανοί έφτιαχναν (και αγόραζαν) τα πράγματα, τα οποία όμως δεν είχαν σχέση με την ανακύκλωση. Κατασκεύαζαν ψυγεία στο μέγεθος των αυτοκινήτων και αυτοκίνητα, στο μέγεθος των σκαφών.
Και όταν ένα προϊόν ήταν παλιό ή φθαρμένο το πετούσαν. Μεταχειρισμένα αυτοκίνητα, ψυγεία, μεταλλικά δοχεία, καθώς και αμέτρητα άλλα προϊόντα οικιακής χρήσης βρήκαν τον δρόμο τους σε χώρους υγειονομικής ταφής και σκουπιδότοπους. Ωστόσο τα χρόνια πέρασαν και τώρα, από ότι φαίνεται θέλουν να τα φέρουν πίσω. Γιατί;
Φυσικοί πόροι, όπως τα μέταλλα, γίνονται όλο και πιο ακριβά. Ένα κιλό χαλκού κόστιζε λιγότερο από ένα δολάριο το 2000. Από τότε, οι τιμές του χαλκού έχουν υπερτριπλασιαστεί, φθάνοντας το υψηλό των 3,92 δολαρίων ανά λίβρα το 2012.''Είναι πιθανό ότι, στο απώτερο μέλλον, οι χώροι υγειονομικής ταφής θα γίνουν πολύ πολύτιμες πηγές πολλών πρώτων υλών'', λέει ο Jamie Caswell, ένας εκπρόσωπος για την Εθνική Ένωση Εξορυκτών των ΗΠΑ. "Δεν είμαστε ακόμη εκεί, αν και - τουλάχιστον όχι στις ΗΠΑ"
Ωστόσο, σε άλλες χώρες όλα προετοιμάζονται για να βρεθούμε εκεί. Η βελγική εταιρεία διαχείρισης αποβλήτων του Ομίλου Machiels έχει ανακοινώσει σχέδια για να εξορύξει ένα χώρο υγειονομικής ταφής ανατολικά των Βρυξελλών. Ο όμιλος Machiels εκτιμά ότι το 45% του υλικού στον χώρο υγειονομικής ταφής μπορεί να ανακυκλωθεί, με το υπόλοιπο να μετατραπεί σε αέριο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως πηγή καυσίμου - φέρνοντας στο νου εικόνες από το Doc Brown στην ταινία ''Επιστροφή στην μέλλον'' .Η μέθοδος, που ονομάζεται plasmification - για την δημιουργία ανανεώσιμων πηγών ενέργειας από αστικά απόβλητα-χρησιμοποιεί εξαιρετικά υψηλές θερμοκρασίες για να σπάσει οργανικά υλικά σε ένα είδος συνθετικής μορφής φυσικού αερίου.
Ποια εμπόδια παρακωλύουν την εξόρυξη των χώρων υγειονομικής ταφής στις Ηνωμένες Πολιτείες; Πολλοί μεγάλοι χώροι υγειονομικής ταφής έχουν ήδη αναπτυχθεί, σε μέρη που τους καθιστά ουσιαστικά απρόσιτους για τις εργασίες εξόρυξης. Για παράδειγμα, στη δεκαετία του 1970, ένας χώρος υγειονομικής ταφής σε Βιρτζίνια Μπιτς, Βιρτζίνια είχε μετατραπεί σε ένα δημοφιλές 165 στρεμμάτων χώρο αναψυχής που ονομάζεται πάρκο Mount Trashmore.
Μια άλλη πρόκληση είναι η έλλειψη προηγούμενης εμπειρίας/γνώσης : χωρίς ομοσπονδιακή νομοθεσία για εξόρυξη χώρων υγειονομικής ταφής , υπάρχει αβεβαιότητα σχετικά με το πώς η διαδικασία θα μπορούσε να ρυθμιστεί. Και οι εταιρείες μισούν τις αβεβαιότητες - είναι δύσκολο να σχεδιάσουν.
Οι εταιρείες θέλουν διαβεβαίωση ότι θα γυρίσει ένα μέρος της επένδυσης σε κέρδος, και αυτό συμβαίνει τώρα σε χώρους υγειονομικής ταφής. Εάν περιέχουν πολύ μέταλλο, θα μπορούσαν να είναι μια καλή επένδυση. Αν είναι γεμάτοι από παλιούς καναπέδες και συσκευασίες με πολυστυρένιο τύπου fast-food, είναι πιο πιθανό να χάσουν τα χρήματα. Και αν η εξόρυξη αποκαλύψει αμίαντο ή άλλα επικίνδυνα υλικά, η εταιρεία θα μπορούσε να βρεθεί αντιμέτωπη με το δαπανηρό έργο της διάθεσης των επικίνδυνων αποβλήτων.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε πολλές πληροφορίες για το τι ακριβώς χώρους υγειονομικής ταφής έχουμε στην διάθεση μας.
''Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε τι μπορεί να περιέχουν οι χώροι υγειονομικής ταφής'', σύμφωνα με σχετικό έγγραφο για την εξόρυξη χωρών υγειονομικής ταφής που δημοσιεύθηκε πρόσφατα από τη Διεθνή Ένωση Στερεών Αποβλήτων. Και δεδομένου ότι οι τεχνικές αξιολόγησης είναι απαραίτητες για την εκτίμηση τόσο των κερδών και του κινδύνου, μπορεί να χρειαστεί να βελτιωθούν πριν ακόμη οι εταιρείες επιλέξουν την μέθοδο που θα ακολουθήσουν στην εξόρυξη χωρών υγειονομικής ταφής στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Φυσικά, εάν το κόστος των μετάλλων συνεχίζει να αυξάνεται, ορισμένες εταιρείες μπορεί να αποφασίσουν ότι ο κίνδυνος αξίζει τον κόπο. Κάναμε χρήση των παλαιών υλικών στη δεκαετία του 1940, διότι ήταν πατριωτικοί οι λόγοι. Μπορούμε να κάνουμε το ίδιο στον 21ο αιώνα, για πρακτικούς λόγους. Οι Αμερικανοί παράγουν 250 εκατομμύρια τόνους σκουπιδιών κάθε χρόνο, σύμφωνα με το ΥΠΠ. Των Ηνωμένων Εθνών.
Γεωδίφης με πληροφορίες από τον Matt Shipman/science.kqed.org
Φωτογραφία-Χωματερή Β ' Παγκοσμίου Πολέμου σε λόφο στην Montana. Φωτογραφία από τον Russell Lee, 1942.