Όλες οι προβλέψεις υπαγορεύουν ότι από 7 δισεκατομμύρια που είναι σήμερα, ο πληθυσμός της Γης θα φθάσει τα 9 δισεκατομμύρια το 2050. Πολλές μελέτες  τα τελευταία χρόνια χτυπάνε «καμπανάκι» για το κατά πόσο ο πλανήτης θα είναι σε θέση να θρέψει όλους τους κατοίκους του.
Εξετάζοντας τις ετήσιες σοδειές σιταριού, ρυζιού και άλλων καλλιεργειών, ερευνητές διαπίστωσαν ότι και στην Ασία, η παραγωγή ήταν συνολικά υψηλότερη απ' όσο είχε υπολογιστεί σε άλλες μελέτες, ενώ από την έρευνά τους προκύπτει επίσης ότι σε ολόκληρη την υφήλιο υπάρχουν τεράστιες ανεκμετάλλευτες εκτάσεις που θα μπορούσαν να μετατραπούν σε καλλιέργειες και να ταΐσουν 9 δισεκατομμύρια ανθρώπους.
Ωστόσο, η έκθεση, υπό τον τίτλο Agrimonde1, που υπογράφουν από κοινού επιστήμονες του Εθνικού Ινστιτούτου Αγροτικών Ερευνών της Γαλλίας (INRA) και του Κέντρου Διεθνούς Συνεργασίας στην Αγρονομική Έρευνα για την Ανάπτυξη (CIRAD) προκαλούν έκπληξη. Για παράδειγμα, οι ερευνητές είδαν ότι σε αντίθεση με όσα έδειχναν οι περισσότερες μελέτες μέχρι σήμερα, η παραγωγικότητα των αγροτικών γαιών στην Αφρική διπλασιάστηκε μεταξύ 1961 και 2003! Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι η παραγωγή στην ήπειρο παραμένει χαμηλότερη σε σχέση με οπουδήποτε αλλού.
Εξετάζοντας τις ετήσιες σοδειές σιταριού, ρυζιού και άλλων καλλιεργειών, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι και στην Ασία, η παραγωγή ήταν συνολικά υψηλότερη απ' όσο είχε υπολογιστεί σε άλλες μελέτες, ενώ από την έρευνά τους προκύπτει επίσης ότι σε ολόκληρη την υφήλιο υπάρχουν τεράστιες ανεκμετάλλευτες εκτάσεις που θα μπορούσαν να μετατραπούν σε καλλιέργειες και να ταΐσουν 9 δισεκατομμύρια ανθρώπους. Τα 15 δισεκατομμύρια στρέμματα που καλλιεργούνται σήμερα θα μπορούσαν να αυξηθούν σε 4 δισεκατομμύρια κάτι που θα λειτουργούσε φυσικά εις βάρος των βοσκοτόπων και των δασών.
Σε ό,τι αφορά την Ευρώπη, σύμφωνα με την έκθεση τα τελευταία 15 χρόνια οι καλλιέργειες σίτου δείχνουν να έχουν κορεστεί, εν μέρει λόγω των αλλαγών στις γεωργικές μεθόδους. Το ίδιο συμβαίνει και σε άλλες εύφορες περιοχές, όπως η βόρεια Ινδία.
Το συμπέρασμα ότι η Γη θα είναι σε θέση να θρέψει τον πληθυσμό της σε 40 χρόνια προέκυψε από την εξέταση δύο σεναρίων. Το πρώτο τονίζει την οικονομική ανάπτυξη, υποβαθμίζοντας όμως το περιβάλλον. Το δεύτερο δίνει έμφαση στην ανάγκη να καλυφθούν οι επισιτιστικές ανάγκες του πληθυσμού, διατηρώντας παράλληλα τα οικοσυστήματα.
Το δεύτερο αυτό σενάριο βασίζεται στην πρόσληψη 3.000 kcal/άτομο καθημερινά σε όλες περιοχές του πλανήτη (αυτός είναι ο παγκόσμιος μέσος όρος θερμιδικής πρόσληψης). Από αυτές, 500 θερμίδες είναι ζωικής προέλευσης. Οι συντάκτες της έκθεσης υπολόγισαν ότι για την υλοποίηση του σεναρίου απαιτείται αύξηση της γεωργικής παραγωγής κατά 30%, ενώ το πρώτο σενάριο προβλέπει αύξηση 80%! Προϋποθέτει επίσης δραστική μείωση της κατανάλωσης φαγητού σε πολλές πλούσιες χώρες, όπου η μέση πρόσληψη θερμίδων ημερησίως αγγίζει τις 4.000, και αύξηση σε χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου.
Δεν λαμβάνονται πάντως υπόψη παράγοντες όπως η χρήση των γαιών ή οι εξαπλούμενες καλλιέργειες βιοκαυσίμων, καθώς αυτοί θα εξεταστούν σε επόμενες μελέτες των δύο οργανισμών. Επιπλέον, δεν γίνονται συστάσεις, αν και οι ερευνητές τονίζουν πως για να γίνει πραγματικότητα η πρόβλεψή τους, θα πρέπει να αλλάξουν πολλά και σε μικρό χρονικό διάστημα.

Γεωδίφης με πληροφορίες από την Ναυτεμπορική και το  CIRAD ,agricultural  research for development

Το τρίτο μεγαλύτερο φράγμα στον κόσμο πρόκειται να κατασκευαστεί στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου.
Έντονη κριτική για το έργο έχουν ασκήσει πολλοί επώνυμοι όπως, ο Sting και ο Kameron αλλά και η παγκόσμια οργάνωση Greenpeace. Η διεύθυνση Περιβάλλοντος της Βραζιλίας, ενέκρινε την έναρξη της κατασκευής στο Μπέλο Οριζόντε του Αμαζονίου, ενός τεράστιου φράγματος.
Πρόκειται για ένα αμφιλεγόμενο σχέδιο, προϋπολογισμού 17 δισεκατομμυρίων δολαρίων, το οποίο έχει ξεσηκώσει τις διαμαρτυρίες τόσο των Ινδιάνων κατοίκων της περιοχής, όσο και των υπέρμαχων της διάσωσης του φυσικού περιβάλλοντος.
Η ανάδοχος κοινοπραξία, θα αποψιλώσει από την χλωρίδα της, δενδροφυτεμένη περιοχή έκτασης 238,1 εκταρίων, που αντιστοιχεί περίπου στην επιφάνεια του πριγκιπάτου του Μονακό. Η  κυβέρνηση υποστηρίζει ότι η μονάδα δυναμικού 11.000 Μεγαβάτ, που θα ξεκινήσει την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας το 2015, είναι πολύ σημαντική για τις ενεργειακές ανάγκες της χώρας, της οποίας η οικονομία αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς.

Γεωδίφης με πληροφορίες από το Al Jazzera

Το Hubble βρήκε  ένα γαλαξία 13,2 δισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά. Οι αστρονόμοι της ΝΑΣΑ με  το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble  είδαν τα όρια του Σύμπαντος. Το φως του αντικειμένου ταξίδεψε 13,2 δισεκατομμύρια χρόνια για να φθάσει το Hubble, περίπου 150 εκατ. έτη περισσότερο από το προηγούμενο ρεκόρ. Η ηλικία του σύμπαντος είναι περίπου 13,7 δισεκατομμύρια χρόνια.    
Θεωρείται ως μία από τις σηµαντικότερες ανακαλύψεις όλων των εποχών για τους αστρονόµους: έναν γαλαξία πολύ παλιό και ακόµη πιο µακρινό.Το σύµπλεγµα αστέρων, σκόνης και αερίων που εντοπίστηκε από το διαστηµικό τηλεσκόπιο είναι τόσο αποµακρυσµένο που οι επιστήµονες τοποθετούν τη δηµιουργία του όταν το Σύµπαν ήταν ακόµη εν τη γενέσει του, περίπου 480 εκατοµµύρια χρόνια µετά τη Μεγάλη Εκρηξη. Οι επιστήµονες ανακάλυψαν 3 ακόµη γαλαξίες τους οποίους τοποθετούν περίπου την ίδια χρονική περίοδο, αλλά για να εντοπίσουν ακόµη παλαιότερους θα πρέπει να περιµένουν έως τα τέλητης δεκαετίας, όταν το τηλεσκόπιο«Hubble» θα αντικατασταθεί από το ακόµη πιο σύγχρονο και ακριβές «James Webb». Αυτό όµως που εντυπωσίασε τους αστρονόµους, και το οποίο µπόρεσανγια πρώτη φορά να παρακολουθήσουν, ήταν οι µεγάλες αλλαγές κατά τον σχηµατισµό των γαλαξίων, όταν το Σύµπαν περνούσε ακόµη την πρώτη του νεότητα.
Γεωδίφης με πληροφορίες από την ΝΑΣΑ

Πενήντα ένα χρόνια πριν ο, Ελβετός μηχανικός Ζακ Πικάρ και ο ωκεανολόγος του Ναυτικού Don Walsh κατέβηκαν στο κάτω μέρος της τάφρου των Μαριάννων, 11.265 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Είναι το χαμηλότερο σημείο της Γης, καθώς και το  βαθύτερο από τότε που έχει φθάσει ποτέ ο άνθρωπος. Πρόσφατα ο σκηνοθέτης Κάμερον ισχυρίστηκε ότι θα επειχειρήσει το ίδιο ταξίδι.
Σε αυτό το βίντεο  ο  εξερευνητής Piccard το 2005, υφαίνει το μοναδικό ταξίδι τους  σε μια συνέντευξη που χορήγησε  τρία χρόνια πριν το θάνατό του.
Οι Piccard και Walsh εκτέλεσαν κάτι το μοναδικό στις 23 Ιανουαρίου 1960, μέσα στο βαθυσκάφος  Trieste.Από τότε, μόνο δύο τηλεχειριζόμενα ρομπότ έχουν κάνει το ταξίδι.
Πιο κάτω μπορείτε να δείτε σε τομή τον υποθαλάσσιο χώρο της τάφρου των Μαρριάνων

Γεωδίφης με πληροφορίες από το Wired

Με το 80% των αερολιμένων στην Ευρώπη να  έκλεισαν το περασμένο καλοκαίρι λόγω του σύννεφου στάχτης που δημιουργήθηκε από  το ηφαίστειο Eyjafjallajökull της Ισλανδίας, καλό θα ήταν να  εξετάσουμε τις πιθανές συνέπειες αν εκραγεί το πιο μεγάλο ηφαίστειο του κόσμου, το Yellowstone. Οι πρόσφατοι σεισμοί (περίπου 2350)  στη δυτική πλευρά της καλντέρας του Yellowstone τον Ιανουάριο / Φεβρουάριο 2010 δείχνουν ότι το ηφαίστειο παραμένει ζωντανό.
Η  καλντέρα του Yellowstone National Park, καλύπτει 40-60χιλιόμετρα και είναι ένας  αρχαίος κρατήρας που  διαμορφώθηκε μετά από την τελευταία μεγάλη έκρηξη, περίπου 640.000 χρόνια πριν. Το ηφαίστειο έδωσε μεγάλες εκρήξεις, χίλιες φορές πιο ισχυρές από την έκρηξη του 1980 του ηφαιστείου της Αγίας Ελένης -μεταξύ των οποίων 3 τα τελευταία 2,1 εκατομμύρια χρόνια. Το υπερηφαίστειο πρόσφατα προκάλεσε χιλιόμετρα εδάφους να αυξηθεί δραματικά,  και οι επιστήμονες αναφέρουν ότι από το  2004, το έδαφος πάνω από την καλντέρα ανυψώθηκε με ρυθμούς τόσο υψηλούς όσο 7 εκατοστά τον χρόνο. Τι πραγματικά γίνεται εκεί, μήπως  είναι έτοιμο για την τέταρτη μεγάλη έκρηξη;
Περίπου 600.000 χρόνια πριν, έγινε μια κολοσσιαία έκρηξη που εξερράγη με τέτοια βία που άφησε ένα στρώμα στάχτης σχεδόν 3 μέτρων που κάλυψε μία έκταση 1000 μιλίων σκοτώνοντας την ζωή σχεδόν σε όλη την περιοχή του Μισισιπή που βρίσκεται  δυτικά των Ηνωμένων Πολιτειών. Σύγχρονες γεωλογικές έρευνες έχουν δείξει ότι αυτό το υπερηφαίστειο εκρήγνυται καταστροφικά κάθε 600.000 χρόνια, και για τον λόγο αυτό οι γηγενείς Ινδιάνοι την ονόμασαν "γη των κακών πνευμάτων" .
Μια έκθεση από τους επιστήμονες στο πανεπιστήμιο της Γιούτα δείχνει ότι το υπερηφαίστειο κάτω από Yellowstone αυξήθηκε σε ποσοστό ρεκόρ από τα μέσα του 2004. Προφανώς, λειωμένο πέτρωμα που βρισκόταν 6 μίλια από κάτω , μία έκταση μεγέθους του Λος Αντζελες, πίεσε το κοιμώμενο ηφαίστειο.
"Δεν υπάρχουν ενδείξεις για επικείμενη έκρηξη ηφαιστείου ή υδροθερμική έκρηξη. "λέει ο σεισμολόγος Robert B. Smith, επικεφαλής της μελέτης και καθηγητής γεωφυσικής στο Πανεπιστήμιο της Γιούτα. "Πολλοί γιγάντιοι ηφαιστειακοί κρατήρες σε όλο τον κόσμο αυξομειώνονται επί δεκαετίες χωρίς έκρηξη."
Το περιοδικό Science, ωστόσο ανέφερε ότι το δάπεδο της καλντέρας του υπερηφαιστείου έχει αυξηθεί 7 εκατοστά, ανά έτος, για τα τελευταία 3 χρόνια. Πρόκειται για ένα ρυθμό ανάπτυξης τρεις φορές πιο γρήγορο από ότι ποτέ είχε παρατηρηθεί, λένε τα αρχεία που είναι ενημερωμένα από το έτος 1923. "Τα μέχρι σήμερα δεδομένα μας λένε  ότι ο λιθοσφαιρικός θάλαμος μάγματος γεμίζει με λειωμένο βράχο," λέει ο Smith. "Αλλά δεν έχουμε ιδέα πόσο καιρό αυτή η διαδικασία θα συνεχιστεί και αν αυτό οδηγήσει σε μία  πιθανή έκρηξη και πάλι", προσθέτει.
Το Yellowstone  είναι η μεγαλύτερη ηφαιστειακή περιοχή του κόσμου. Παράγεται από μια δυναμική ζώνη ένα «Hot spot» που βρίσκεται 400 μίλια κάτω από την επιφάνεια της Γης, και ανέρχεται σε 30 μίλια υπόγεια, ενώ σε κάποιο σημείο διαχέεται σε μια περιοχή περίπου 300 μιλίων .Σε αυτό το σημείο, το μάγμα που έχει διοχετευθεί επάνω από το  «Hot spot»- μία γιγαντιαία στήλη από ζεστά και λιωμένα πετρώματα – διασπάται  από την κορυφή της στήλης, καθώς αυξάνεται ο θάλαμος μάγματος κάτω από την καλντέρα Yellowstone. Είναι αυτό το μάγμα - που πιστεύεται ότι υπάρχει μεταξύ 5 - 10 μίλια κάτω από την επιφάνεια του Yellowstone - που θερμαίνει τους θερμοπίδακες και  τις θερμές πηγές που έχουν κάνει το εθνικό πάρκο του Yellowstone  ως ένα από  τα κύρια αξιοθέατα της Αμερικής.
Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι  σεισμολόγοι είναι ότι απλά δεν έχουν αρκετά στοιχεία για το τι θα συμβεί στη συνέχεια. Γνωρίζουμε τις 3 υπερεκρήξεις που συνέβησαν προηγουμένως, αλλά τίποτα περισσότερο. Πλησιάζει μια έκρηξη στο Yellowstone, ή είναι αυτό ακριβώς ένα μέρος από τις κανονικές διαδικασίες του υπερηφαιστείου; Η  πιο πρόσφατη έκρηξη έγινε πριν από 640.000 χρόνια, ενώ από τότε περίπου 30 μικρές εκρήξεις, εκ των οποίων η τελευταία συνέβη 70.000 χρόνια . Σύμφωνα με το αμερικανικό Γεωλογικό Ινστιτούτο, το ποσοστό μειώθηκε μεταξύ 2007 - 2010 σε ένα εκατοστό το χρόνο ή και λιγότερο. Ωστόσο, από την αρχή του 2004, τα επίπεδα εδάφους πάνω από το ηφαίστειο έχουν αυξηθεί έως και 25 εκατοστά σε ορισμένα σημεία. "Είναι μία ασυνήθης ανύψωση, επειδή καλύπτει μία τόσο μεγάλη περιοχή και οι τιμές είναι τόσο υψηλές», δήλωσε από το  Πανεπιστήμιο της Γιούτα ο Bob Smith, ένας ειδικός στις ηφαιστειακές διαδικασίες του Yellowstone σε μια συνέντευξη με το National Geographic.
Οι επιστήμονες θεωρούν ότι μια δεξαμενή μάγματος που αναπτύσσεται 7-10 χιλιόμετρα κάτω από την επιφάνεια είναι ο ένοχος, που οδηγεί στην ανύψωση. Η απότομη αύξηση δεν φαίνεται να προαναγγέλλει μια επικείμενη καταστροφή, είπε ο Smith. "Στην αρχή ήμασταν ανήσυχοι, και ότι θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια έκρηξη", δήλωσε ο Smith, ο οποίος έγραψε ένα έγγραφο σχετικά που δημοσιεύθηκε  στις 3 Δεκέμβρη 2010, στην έκδοση του Geophysical Research Letters. "Αλλά από τη στιγμή που είδαμε ότι το μάγμα ήταν σε βάθος 10 χιλιομέτρων, δεν ήμασταν τόσο ανήσυχοι . Αν βρισκόταν σε βάθη από 2 ή 3  χιλιόμετρα, θα ανησυχούσαμε πάρα πολύ ". Ειδικές μελέτες, πρόσθεσε, μπορούν να προσφέρουν ενδείξεις για το τι συμβαίνει στα κάτω μέρη του ηφαιστείου και  μπορούν τελικά να βοηθήσουν τους επιστήμονες να προβλέψουν για την επόμενη έκρηξη του Yellowstone.
Ο Σμιθ και οι συνεργάτες του στο Αμερικανικό Γεωλογικό Ινστιτούτο (USGS) όσο και στο Παρατηρητήριο Yellowstone Volcano έχουν χαρτογραφήσει την άνοδο στην καλντέρα χρησιμοποιώντας εργαλεία όπως τα συστήματα παγκόσμιου εντοπισμού θέσης (GPS) και ραντάρ συνθετικού διαφράγματος (InSAR), που μετράνε την παραμόρφωση εδάφους. Η επίγεια παραμόρφωση μπορεί να υποδηλώσει ότι το μάγμα κινείται προς την επιφάνεια πριν από μια έκρηξη: Οι πλαγιές του ηφαιστείου της Αγίας Ελένης, για παράδειγμα, διογκώθηκαν δραματικά κάποιους μήνες πριν από την έκρηξη του 1980. Υπάρχουν επίσης πολλά παραδείγματα, συμπεριλαμβανομένου του υπερηφαιστείου Yellowstone, όπου εμφανίζεται το έδαφος να έχει αυξηθεί και να παραμένει ανενεργό εδώ και χιλιάδες χρόνια χωρίς μια έκρηξη.
"Είναι σαφές ότι ορισμένες βαθιές πηγές μάγματος τροφοδοτούν το Yellowstone, και δεδομένου ότι ξέσπασε στο πρόσφατο γεωλογικό παρελθόν, μας κάνει να γνωρίζουμε ότι υπάρχει πάρα πολύ μάγμα σε μικρότερα βάθη ", δήλωσε ο Dan Dzurisin, ένας ειδικός του USGS . "Θα πρέπει να υπάρχει μάγμα στο φλοιό, αφού σε αντίθετη περίπτωση δεν θα είχαμε την έντονη υδροθερμική δραστηριότητα που παρατηρείται," Dzurisin πρόσθεσε. «Υπάρχει τόσο πολύ θερμότητα που βγαίνει στο Yellowstone τώρα και το γεγονός αυτό δείχνει ότι αν δεν θερμαινόταν το μάγμα, το όλο σύστημα θα ήταν πιο ψυχρό από την εποχή της τελευταίας έκρηξης 70.000 χρόνια πριν."
"Το μεγάλο υδροθερμικό σύστημα ακριβώς κάτω από την επιφάνεια Yellowstone, το οποίο δίνει ένα από τα κορυφαία τουριστικά αξιοθέατα του πάρκου, μπορεί επίσης να παίζει κάποιο ρόλο", ο Dzurisin είπε, "αν και κανείς δεν είναι σίγουρος σε ποιο βαθμό. "Θα μπορούσε η διόγκωση του εδάφους να μην προκαλείται από νέο μάγμα αλλά να έρχεται από τις υδροθερμικές διαδικασίες του συστήματος που ασκεί πίεση;" ρώτησε. «Και τότε υποχωρεί όταν ξεφεύγει και αποσυμπιέζεται; Αυτές οι λεπτομέρειες είναι δύσκολες".
Οι περίπου 3.000 σεισμοί στο Yellowstone κάθε χρόνο μπορεί να προσφέρουν ακόμη περισσότερα στοιχεία για τη σχέση μεταξύ ανύψωσης του εδάφους και του θαλάμου μάγματος. Για παράδειγμα, μεταξύ 26 /12/ 2008, και 8 /1/ 2009, περίπου 900 σεισμοί σημειώθηκαν στην περιοχή γύρω από τη λίμνη Yellowstone, που μπορεί να συνέβαλαν στην απελευθέρωση πίεσης στη δεξαμενή μάγματος, επιτρέποντας υγρά να ξεφύγουν, και αυτό μπορεί να επιβράδυνε τον ρυθμό ανόδου, είπε ο Smith του Πανεπιστημίου της Γιούτα.
"Οι μεγάλοι σεισμοί [μπορεί να υπάρχουν], είναι μια σχέση μεταξύ της ανόδου και των παραμορφώσεων που προκαλούνται από την διείσδυση του μάγματος», είπε. "Πώς οι διεισδύσεις επηρεάζουν τα παρακείμενα ρήγματα, ή πώς τα ρήγματα μπορεί να μεταδίδουν την πίεση στο σύστημα που παράγει το μάγμα, είναι ένα πολύ σημαντικό νέο πεδίο μελέτης."Συνολικά, ο Dzurisin πρόσθεσε, "η ιστορία της παραμόρφωσης του Yellowstone είναι  πιο σύνθετη, από ότι είχαμε μελετήσει."Ευτυχώς, η ικανότητά μας να χρησιμοποιούμε  το παρελθόν των πλανητών για να προβλέψουμε το μέλλον τους εξακολουθεί να βελτιώνεται, σε σημείο που, ίσως κάποια μέρα, θα είμαστε σε θέση να προβλέψουμε για το τι μας επιφυλάσσει το  Yellowstone.
Γεωδίφης με πληροφορίες από το DailyGalaxy.com

Το πρωί της 17 Ιανουαρίου 1995 στις 5.46 (τοπική ώρα), ένας ισχυρός σεισμός κατέστρεψε την ιαπωνική πόλη Κόμπε και παρά πολλές κατασκευές και κτίρια που θεωρούνταν μέχρι τότε  αντισεισμικά, ενώ  περισσότεροι από 6.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν και περισσότεροι από 300.000 άνθρωποι έχασαν τα σπίτια τους.
Ο σεισμός έγινε  κατά μήκος της τομής του ρήγματος Nojima με το ρήγμα Suma, 16 χιλιόμετρα κάτω από το στενό Akashi, 20 χιλιόμετρα δυτικά της πόλης. Το κύριο κούνημα προηγήθηκε μια σειρά από προσεισμικές δονήσεις, που καταγράφηκαν μόνο από το σεισμόμετρο της Οσάκα, στη συνέχεια, για 14 με 20 δευτερόλεπτα η γη σείστηκε δίνοντας ένα σεισμό  μεγέθους 7,2 Ρίχτερ, ο ισχυρότερος σεισμός στην Δυτική Ιαπωνία από το 1923.
Ο σεισμός έπληξε σοβαρά τα παραδοσιακά κτίρια της περιοχής και τις κατοικίες στα δυτικά και ανατολικά της πόλης. Πολλοί άνθρωποι βρήκαν τον θάνατο στα  σπίτια τους ή τραυματίστηκαν από την κατάρρευση σπιτιών. Ο αυτοκινητόδρομος του Hanshin κατέρρευσε,
Δεν ήταν αναμενόμενο ότι το Kobe θα μπορούσε να πληγεί από ένα τέτοιο ισχυρό σεισμό, στην πραγματικότητα, ο σεισμός προήλθε  από ένα τοπικό σύστημα ανάστροφων ρηγμάτων  τα οποία δεν συνδέονται άμεσα με τη ζώνη καταβύθισης της λιθοσφαιρικής πλάκας των Φιλιππίνων κάτω  από το νησί της Honshu.
Το λιμάνι του Κόμπε, ένα από τα σημαντικότερα στον κόσμο, υπέστη σοβαρές ζημιές και πλημμύρισε, ενώ αυτόπτες μάρτυρες-ανέφεραν για σιντριβάνια νερού που προήλθαν από ρωγμές του εδάφους. Οι δονήσεις του σεισμού ρευστοποίησαν την περιοχή γύρω από  το λιμάνι, και υπόγεια νερά άρχισαν να βγαίνουν έξω τα ιζήματα, ενώ το υγροποιημένο έδαφος έκανε πολλά από τα θεμέλια των κατασκευών να καταρρεύσουν σαν σπιρτόκουτα.
Πολλοί από τους επιζώντες υποστήριξαν ότι οι υπηρεσίες ήταν κακά οργανωμένες, με αποτέλεσμα για πολλές ημέρες να μην έχουν τρόφιμα, πόσιμο νερό και ζεστά ρούχα και πολλοί πήγαν προς την κοντινή πόλη της Οζάκα να βρουν αυτά τα αγαθά. Η κυβέρνηση μετά από αυτόν τον τρομερό σεισμό άλλαξε την πολιτική προστασία και βελτίωσε τις υποδομές λαμβάνοντας υπόψη της όλα τα μαθήματα που πήρε από αυτό το τρομερό συμβάν .

Εικόνα-Τα ρήγματα  που έδρασαν στον σεισμό του Kobe το 1995.

Γεωδίφης με πληροφορίες από το Blog. History of Geology

Ένας ισχυρός σεισμός μεγέθους 7,2R έπληξε τo νοτιοδυτική Πακιστάν, σε μια ερημική περιοχή που συνορεύει με το Ιράν και το Αφγανιστάν. Ο σεισμός χτύπησε περίπου 55 χιλιόμετρα δυτικά της Dalbandin στο Πακιστάν. Βρισκόταν αρκετές εκατοντάδες χιλιόμετρα από την πακιστανική πόλη Κουέτα και την πόλη του Ζαχεντάν, στο Ιράν.
Στην αρχική έκθεση της, η αμερικανική Γεωλογική Υπηρεσία (USGS) ανακοίνωσε ότι ο σεισμός έγινε σε βάθος μόλις 10 χιλιόμετρα .Οι σεισμοί σε τόσο μικρό βάθος έχουν τη δυνατότητα να προκαλέσουν μεγάλες καταστροφές και απώλειες ζωών. Ωστόσο, σε μεταγενέστερο δελτίο του, το USGS αναθεώρησε το βάθος του σεισμού σε 84 χιλιόμετρα, περιορίζοντας τις επιπτώσεις. Ωστόσο, η έκθεση  ανακοίνωσε ότι ο σεισμός έγινε αισθητός  σε ολόκληρο το Πακιστάν και σε μακρινά μέρη όπως στην  Ινδία, το Ντουμπάι και το Κατάρ. Τα αυτοματοποιημένα συστήματα του USGS έκαναν αρχικά  εκτίμηση ότι 109.000 άνθρωποι στην περιοχή γύρω από το επίκεντρο θα μπορούσαν να εκτεθούν σε κίνδυνο ή «μεγάλες ζημιές». Όμως, αυτή την φορά έκαναν λάθος. Το βάθος αυτού του σεισμού ήταν 84 χιλιόμετρα έτσι το σεισμικό τίναγμα δεν ήταν τόσο ισχυρό  και σοβαρό, όπως θα ήταν για ένα επιφανειακό σεισμό του ίδιου μεγέθους.
Η περιοχή που επλήγη από τον πρόσφατο σεισμό είναι αραιοκατοικημένη και βρίσκεται σε μια σεισμικά ενεργή ζώνη. Η πιο κοντινή πόλη, Dalbandin, 55 χιλιόμετρα ανατολικά από το επίκεντρο, έχει έναν πληθυσμό περίπου 15.000 άτομα. Μεγάλο μέρος της περιοχής είναι τόσο απομακρυσμένο αφού  η περιοχή Chagai στους λόφους της Balochistan χρησιμοποιήθηκε ως τόπος για την πυρηνική δοκιμή της χώρας το 1998. Ωστόσο, μεγάλα αστικά κέντρα ήταν σχετικά κοντά στο επίκεντρο του σεισμού. Η ιρανική πόλη Ζαχεντάν, 310 χιλιόμετρα δυτικά του σεισμού, έχει πληθυσμό περίπου 570.000 ανθρώπους.Η ιστορική ιρανική πόλη Μπαμ, δυτικά του Ζαχεντάν, επλήγη από το σεισμό του 2003.
Η σεισμική δραστηριότητα στο Πακιστάν συσχετίζεται με την σύγκρουση μεταξύ της Ινδίας και της Ασίας. Αυτή η σύγκρουση έχει δημιουργήσει τα Ιμαλάια και το θιβετιανό οροπέδιο. Εκτιμώντας ότι η κίνηση της Ινδίας στην Ασία είναι ουσιαστικά κάθετη στην οροσειρά των Ιμαλαίων, η κίνηση στο Πακιστάν θεωρείται ως «πλάγια σύγκλιση». Αυτή η περιοχή είναι αρκετά γεωλογικά σύνθετη. Οι σεισμοί είναι συχνοί στην περιοχή. Ένας σεισμός μεγέθους 7,6R στις 8 Οκτωβρίου του 2005, σκότωσε περίπου 80.000 ανθρώπους στο Πακιστάν και το Κασμίρ και άφησε πάνω από τρία εκατομμύρια άστεγoυς.
Γεωδίφης με πληροφορίες το University of Portland και το IRIS
Εικόνες-Από το USGS

Η μεγαλύτερη κατολίσθηση εδάφους που μέχρι σήμερα έχει καταγραφεί  στη γήινη επιφάνεια είναι η καθίζηση εδάφους του Saidmareh που βρίσκεται στο νοτιοδυτικό Ιράν. Το γεγονός συνέβη  όταν ξαφνικά γλίστρησαν τεράστειες πρσότητες βράχου κάτω από την κλίση του αντίκλινου Kabir Kuh.
Η εικόνα Landsat μας δείχνει το μέγεθος της  κατολίσθησης Saidmareh, στο Ιράν. Η εικόνα προήλθε  χρησιμοποιώντας δεδομένα τόσο από το GeoCover όσο και από την βάση δεδομένων της NASA. Η πηγή της κατολίσθησης  οριοθετείται προς τα νοτιοδυτικά από το από το Kuh anticline Kabir. Τα συντρίμμια κινήθηκαν στην πλευρά του αντίκλινου, σε όλο τον ποταμό Karkheh και η ροή συνεχίστηκε σε ολόκληρη την επιφάνεια της κοιλάδας. Ορισμένα υλικά κινήθηκαν σε απόσταση 14 χιλιομέτρων .
 Η μεγαλύτερη κατολίσθηση που έχει εντοπιστεί στην επιφάνεια της Γης συνέβη περίπου πριν από 10.000 χρόνια, όταν περίπου 20 κυβικά χιλιόμετρα ασβεστόλιθου του Κάτω Μειόκαινου και Ηώκαινου αποσπάστηκαν κατά μήκος και γλίστρησαν κάτω από το βόρειο πλευρό του Kuh anticline Kabir. Η μέγιστη κατακόρυφη κάθοδος ήταν περίπου 1600 μέτρων.
Το συρόμενο μέτωπο της κατολίσθησης ήταν περίπου 15 χιλιόμετρα  και είχε έκταση περίπου 165 χιλιόμετρα. Τα συντρίμμια από τη κατολίσθηση διέσχισαν τον ποταμό Karkheh στη βάση της πλαγιάς και γρήγορα εξαπλώθηκαν σε όλη την κοιλάδα του.
Τα συντρίμμια από αυτό το τρομακτικό γεγονός έφραξαν τον ποταμό Karkheh, και είχαν σαν αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια μεγάλη λίμνη πίσω από το φράγμα. Η λίμνη έμεινε για αρκετό καιρό εως ότου 150 μέτρα ιζήματος συσσωρεύτηκαν στο κατώτατο σημείο της (αυτά τα ιζήματα καλύπτουν αυτήν την περίοδο αρκετές χιλιάδες στρέμματα του καλλιεργημένου εδάφους). Η λίμνη έπειτα κατέστρεψε ένα μέρος του φράγματος και διέβρωσε ένα κανάλι.

Γεωδίφης με πληροφορίες από το Geology.com

Είδαμε ότι οι συνεχείς εκρήξεις του  Όρους Merapi στην κεντρική Ιάβα απείλησαν χιλιάδες Ινδονήσιους και είχαν την άμεση επίδρασή τόσο στους γηγενείς όσο και στον Πρόεδρο Ομπάμα, ο οποίος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Ινδονησία νωρίτερα. Ωστόσο είναι λιγότερο προφανείς οι επιπτώσεις των ηφαιστείων σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα σχετικά με τον  καιρό και το κλίμα.
Εδώ και εκατοντάδες χρόνια οι άνθρωποι έγιναν μάρτυρες και είδαν  την ικανότητα των ενεργών ηφαιστείων να πετάνε υλικά στην ατμόσφαιρα και να μπλοκάρουν τον ήλιο, δημιουργώντας έτσι δροσερό κλίμα, τουλάχιστον για ένα έτος ή περισσότερο.
Το 1815  η  ηφαιστειακή έκρηξη του όρους Tambora στο ινδονησιακό νησί της Sumbawa προκάλεσε το περίφημο «Έτος χωρίς καλοκαίρι" κατά το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη το 1816. Ωστόσο έναν αιώνα πριν ο φυσικός Γουίλιαμ Humphreys της αμερικανικής Μετεωρολογικής Υπηρεσίας ήταν πρώτος που συνδύασε τα δύο γεγονότα μαζί και κατέθεσε την επιστημονική εξήγηση που μέχρι σήμερα καλά κρατεί.Σημαντικές, ηφαιστειακές εκρήξεις στέλνουν τόνους αερίων ενώσεων θείου ψηλά στην ατμόσφαιρα. Οι ενώσεις αυτές αποτελούν λεπτά θειικά σωματίδια αερολυμάτων που μαζί δρουν σαν μία ομπρέλα, αποκλείουν την  εισερχόμενη ηλιακή ακτινοβολία και προσωρινά ψύχουν τον  πλανήτη.
Αυτό το φυσικό φαινόμενο έχει εμπνεύσει τη «γεωμηχανική» και έδωσε την  ιδέα ότι ο άνθρωπος θα μπορούσε να προλάβει την πρόοδο της υπερθέρμανσης του πλανήτη με τη εκπομπή μιας δέσμης διοξειδίου του θείου στην ατμόσφαιρα. Οι ερευνητές, ωστόσο, προειδοποιούν ότι ο αντίκτυπος ενός τέτοιου εγχειρήματος δεν μπορεί να είναι τόσο απλός, ή προβλέψιμος.
Η πλέον πρόσφατη έρευνα σχετικά με τις επιπτώσεις στο κλίμα των ηφαιστείων παράγει μερικά εκπληκτικά αποτελέσματα.  Η συμβατική σκέψη λέει ότι χαμηλότερες θερμοκρασίες σημαίνουν λιγότερη εξάτμιση, και σε απλά μοντέλα, λιγότερη εξάτμιση μεταφράζεται σε μικρότερη βροχόπτωση. Ωστόσο, μια πιο περίπλοκη εικόνα προκύπτει από μελέτη δακτυλίων δέντρων,  ερευνητών στο Παρατηρητήριο Lamont-Doherty Earth του Πανεπιστημίου Κολούμπια και άλλων δεδομένων από 330 τοποθεσίες σε ολόκληρη την Ασία, που αφορούν 54 εκρήξεις ηφαιστείων σε 800 χρόνια. Αντί για απλή μείωση των βροχοπτώσεων, διαπίστωσαν ότι οι ηφαιστειακές εκρήξεις αναδιατάσσουν τις βροχοπτώσεις πάνω από την περιοχή της Ασίας κατά την περίοδο των μουσώνων, για σχεδόν το ήμισυ του παγκόσμιου πληθυσμού. Σύμφωνα με την μελέτη μεγάλες εκρήξεις προκαλούν ξηρασία στο μεγαλύτερο μέρος της κεντρικής Ασίας. Αλλά σε αντίθεση με εκτιμήσεις του μοντέλου, οι εκρήξεις φέρνουν περισσότερη βροχή στη Νοτιοανατολική Ασία - Βιετνάμ, το Λάος, την Καμπότζη, την Ταϊλάνδη και τη Μιανμάρ.
Η μελέτη, που δημοσιεύεται στο περιοδικό Geophysical Research Letters, επίσης παραπέμπει σε μια περίπλοκη σχέση μεταξύ της επίδρασης των ηφαιστειακών εκρήξεων και τους κύκλους του Ελ Νίνιο, οι οποίοι αλλάζουν τις θερμοκρασίες πάνω από τον Ειρηνικό και τον Ινδικό Ωκεανό. Σε ορισμένες περιπτώσεις το Ελ Νίνιο φαίνεται να αντισταθμίζει τις επιπτώσεις των ηφαιστειακών εκρήξεων. Σε άλλες, φαίνεται να ενισχύουν το ένα το άλλο.
Ένας από τους συντάκτες της μελέτης, επισημαίνει ότι τα στοιχεία για τη δοκιμή των μοντέλων έγιναν διαθέσιμα μόλις πρόσφατα. «Τώρα», είπε, «είναι προφανές ότι υπάρχει πολλή δουλειά να γίνει για να καταλάβουμε πώς όλες αυτές οι διαφορετικές δυνάμεις αλληλεπιδρούν».
Πώς, λοιπόν, εγχέοντας τεχνητά τόνους  θειούχων ενώσεων στην ατμόσφαιρα θα επηρεάσουν την βροχόπτωση και κατά επέκταση τις  καλλιέργειες του μισού πληθυσμού του πλανήτη; Την απάντηση, προς το παρόν, φαίνεται ότι μόνο μπορούμε να μαντέψουμε.

Γεωδίφης  με πληροφορίες από το Geophysical Research Letters
 
Εικόνα:Ηφαιστειακή έκρηξη του Merapi( NASA)

Σεισμοί με μέγεθος >7R- για το έτος 2010.
Ενώ για το έτος 2010 έχουν καταγραφεί 22 σεισμοί μεγέθους 7R ή μεγαλύτεροι, το σύνολο σχεδόν των θανάτων έχουν προέλθει από το τρομερό σεισμικό γεγονός  που έπληξε την Αϊτή στις 12 Ιανουαρίου. Το 2010, περίπου 227.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε όλο τον κόσμο εξαιτίας  των σεισμών, ωστόσο πάνω από 222.570 σκοτώθηκαν από ένα και μοναδικό γεγονός, εκείνο που εκδηλώθηκε στην Αϊτή, όπως αναφέρεται από το Γραφείο των Ηνωμένων Εθνών για τον Συντονισμό των Ανθρωπιστικών Υποθέσεων. Σύμφωνα με επίσημες πηγές, ο  σεισμός στην Αϊτή άφησε πίσω του και 300.000  τραυματίες ενώ 1,3 εκατομμύρια άνθρωποι έμειναν άστεγοι.
Ωστόσο, ένας  άλλος σεισμός μέγεθους-8.8R που έπληξε το Bio-Bio, της Χιλής, στις 27 Φεβρουαρίου ήταν ο μεγαλύτερος που έχει καταγραφεί την προηγούμενη χρονιά. Από αυτό τον σεισμό σκοτώθηκαν τουλάχιστον 577 άνθρωποι. Αν και η ενέργεια που απελευθερώθηκε  από αυτόν τον σεισμό ήταν 500 φορές μεγαλύτερη από εκείνη που έπληξε την Αϊτή, οι θάνατοι ήταν πολύ λιγότεροι κυρίως λόγω των αυστηρών κανονισμών δόμησης που εφαρμόζονται στη Χιλή .
Στον παρακάτω κατάλογο μπορείτε να δείτε όλα τα σημαντικά σεισμικά γεγονότα που έπληξαν τον πλανήτη μας την χρονιά που πέρασε .

Γεωδίφης με πληροφορίες από το USGS

Το ρήγμα του Αγίου Ανδρέα στην Καλιφόρνια είναι διάσημο γιατί δίνει συχνά  μεγάλους σεισμούς  και γιατί βρίσκεται στα πρόθυρα  να δώσει  τον επόμενο μεγάλο  σεισμό σε μια πυκνοκατοικημένη περιοχή. Αλλά το διάσημο και  βίαιο  ρήγμα έχει επίσης τμήματα λιγότερο θορυβώδη, όπου τα πετρώματα εύκολα σύρονται  το ένα στο άλλο χωρίς να δώσουν  επιζήμιους σεισμούς. Η σχετικά ομαλή κίνηση, που ονομάζεται ερπυσμός, συμβαίνει επειδή το ρήγμα δημιουργεί το δικό του λιπαντικό – άργιλοι  που αποτελούν πάρα πολύ λεπτή επίστρωση σε θραύσματα πετρωμάτων .
Το ερώτημα γιατί κάποιες από τις ζώνες παραμόρφωσης σπάνε αργά και σταθερά, ενώ άλλες συμπεριφέρονται ξαφνικά και βίαια, δίνοντας πολύ δυνατούς  σεισμούς , έχει φέρει σε μεγάλη αμηχανία τους επιστήμονες . Μερικοί έχουν σκεφτεί ότι τα υγρά διευκολύνουν την ολίσθηση, ενώ άλλοι έχουν επικεντρωθεί στον σερπεντίνη ,ένα  πρασινωπό υλικό που μπορεί να αλλάξει σε ολισθηρό τάλκη .
Αλλά όταν ο van der Pluijm και οι συνεργάτες του ανέλυσαν δείγματα πετρωμάτων από ένα ενεργό τμήμα που πάρθηκε  σε βάθος δύο μιλίων κάτω από την επιφάνεια στο παρατηρητήριο του Αγίου Ανδρέα  ( SAFOD ), βρήκαν πολύ λίγο τάλκη . Αντ 'αυτού , οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι έσπασε επιφάνεια πετρώματος που ήταν επικαλυμμένη με ένα λεπτό στρώμα αργίλου, λιγότερο από 100 νανόμετρα , που λειτουργεί σαν λιπαντικό στο ρουλεμάν .
" Για πολύ καιρό , οι άνθρωποι νόμιζαν πως χρειαζόταν  πολύ λιπαντικό για να συμβεί ο ερπυσμός  ", δήλωσε ο van der Pluijm. " Αυτό που μπορούμε να δείξουμε είναι ότι δεν χρειάζεστε πραγματικά πολύ , πρέπει να είναι ακριβώς στο σωστό μέρος και τοποθεσία. " Τα μικροστρώματα συμβαίνουν σε σημεία όπου το ρήγμα είναι αδύναμο  και αυτό εξηγεί το  πόσο εύκολα κινείται .
Οι ερευνητές διαπίστωσαν με σύγχρονες μεθόδους ότι αυτοί οι άργιλοι , παρουσιάζονται μόνο σε ρήγματα, τα  οποία δημιουργήθηκαν σχετικά πρόσφατα ." Οι άργιλοι αυξάνονται στη ζώνη του ρήγματος , αν το ρήγμα επικαλύπτεται με κατακερματισμένα υλικά  βράχου , " o van der Pluijm είπε . " Σε κάποιο σημείο υπάρχει αρκετή επικάλυψη που οδηγεί τη συμπεριφορά του ρήγματος, να γίνει βίαια. "
Εάν το ρήγμα δημιουργεί από μόνο του την  λίπανση, τότε γιατί οι σεισμοί εξακολουθούν να συμβαίνουν ; " Το πρόβλημα είναι ότι το ρήγμα  δεν κινείται πάντα σε τομείς στους οποίους η επίστρωση κάθεται ", o van der Pluijm είπε . Το ρήγμα του Αγίου Ανδρέα είναι στην πραγματικότητα ένα δίκτυο ρηγμάτων, με νέα τμήματα  που προστίθενται όλη την ώρα . Επειδή χρειάζεται κάποιος χρόνος για τα μικροστρώματα  να αναπτυχθούν σε μια νέα πτυχή , στην περιοχή που δεν έχει λιπανθεί ,μια  νέα πτυχή « θα κολλήσει » για κάποιο χρονικό διάστημα και στη συνέχεια θα μετατοπιστεί  σε ένα  βίαιο σπάσιμο .
Παρά το γεγονός ότι τα δείγματα που λαμβάνονται μέσω SAFOD είναι από βάθος μόνο περίπου δύο μίλια, ο van der Pluijm και οι συνάδελφοι πιστεύουν  ότι είναι πιθανό τα στρώματα της αργίλου  να είναι σημαντικά στην συμπεριφορά των ρηγμάτων σε μεγαλύτερα βάθη . Επιπλέον, οι αναλύσεις των παλαιότερων, ανενεργών μερών δείχνουν ότι οι επιστρώσεις έχουν διευκολύνει τον ερπυσμό  για εκατομμύρια χρόνια δραστηριότητας του ρήγματος.
Το πρόγραμμα  SAFOD, το οποίο είναι πρωτοπόρο στην υπόγεια παρακολούθηση των σεισμών, είναι μέρος της έρευνας  του EarthScope, ενός φιλόδοξου  ομοσπονδιακού προγράμματος  197 εκατομμυρίων δολαρίων  για τη διερεύνηση των δυνάμεων που διαμορφώνουν  τη βορειοαμερικανική ήπειρο και τις διαδικασίες που δίνουν τους σεισμούς , τις εκρήξεις ηφαιστείων και  τόσα άλλα γεωλογικά φαινόμενα.

Γεωδίφης με πληροφορίες από τα Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν και του  Ernst- Moritz Γερμανίας - Arndt Universität Institut für Geographie

Φωτογραφία το ρήγμα του Αγίου Ανδρέα

Πυρηνική ενέργεια ονομάζεται η ενέργεια που απελευθερώνεται όταν μετασχηματίζονται ατομικοί πυρήνες. Είναι δηλαδή η ενέργεια που είναι εγκλεισμένη στους πυρήνες των ατόμων λόγω της αλληλεπίδρασης των σωματιδίων που τα συνιστούν. Η πυρηνική ενέργεια απελευθερώνεται κατά τη σχάση ή σύντηξη των πυρήνων και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να καλύψει ενεργειακές ανάγκες.
Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1940  πολλές χώρες ανάπτυξαν πυρηνικά προγράμματα προσανατολισμένα στην κατασκευή πυρηνικών όπλων. Μόλις το 1951 χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά πυρηνικός αντιδραστήρας για ειρηνικούς σκοπούς και συγκεκριμένα για τη δοκιμαστική παραγωγή μικρής ποσότητας ηλεκτρικού ρεύματος (ΗΠΑ, Αϊντάχο). Στις 27 Ιουνίου 1954 πρώτη φορά πυρηνικός αντιδραστήρας συνδέθηκε με εθνικό δίκτυο ηλεκτρικής ενέργειας (ΕΣΣΔ, Ομπνίσκ) παρέχοντάς του σε μόνιμη βάση ηλεκτρικό ρεύμα.
Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1950 ήταν διάχυτη η αισιοδοξία ότι η πυρηνική αποτελούσε τη νέα "μαγική" ενέργεια που θα κάλυπτε τις παγκόσμιες ενεργειακές ανάγκες με πολύ χαμηλό κόστος. Μάλιστα ο πρόεδρος της Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας των ΗΠΑ Λιούις Στράους έμεινε στην ιστορία για τη λανθασμένη του πρόβλεψη «στο μέλλον η πυρηνική ενέργεια θα είναι τόσο φθηνή, που δεν θα κάνουμε τον κόπο να την κοστολογούμε». Ο Λιούις είχε επίσης προβλέψει ότι το 2000 στις ΗΠΑ θα λειτουργούσαν 1.000 πυρηνικοί σταθμοί. Έπεσε και σε αυτό έξω (λειτουργούν 103),καθώς από τα μέσα της δεκαετίας του '70 και μετά η κατασκευή νέων πυρηνικών σταθμών ουσιαστικά ανεστάλη στις μεγαλύτερες πυρηνικές χώρες ακριβώς λόγω του υψηλού λειτουργικού τους κόστους. Άλλα ζητήματα που καθιστούν την πυρηνική ενέργεια λιγότερο δημοφιλή από όσο τη φαντάζονταν επιστήμονες και πολιτικοί πενήντα χρόνια πριν, είναι ο διαρκής κίνδυνος σοβαρών ατυχημάτων και το -ουσιαστικά- άλυτο πρόβλημα της ανάγκης για επ' αόριστον αποθήκευση των πυρηνικών αποβλήτων.
Σήμερα 31 χώρες διαθέτουν συνολικά 441 πυρηνικούς αντιδραστήρες σε λειτουργία καλύπτοντας το 16% των ενεργειακών τους αναγκών. Η Γαλλία, χάρη στους 59 αντιδραστήρες της αναδεικνύεται πρωταθλήτρια στον τομέα (ποσοστό ενεργειακής κάλυψης 78%). Για να τους «κινήσει» καταναλώνει περίπου 10.000 τόνους ουρανίου καυσίμου το χρόνο. Πάντως οι μεγαλύτερες πυρηνικές δυνάμεις (ΗΠΑ, Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία) ισχυρίζονται ότι δεν κατασκευάζουν, ούτε σχεδιάζουν νέους αντιδραστήρες.
Μόλις πριν από μερικές δεκαετίες πολλοί φοβούνταν την ολική καταστροφή, με τους Σοβιετικούς και τους Αμερικανούς να βρίσκονται στην κυριολεξία πάνω από ένα κόκκινο κουμπί. Η απειλή είναι πλέον παρελθόν, αλλά μερικά από τα πυρηνικά καταφύγια εξακολουθούν να υφίστανται και σήμερα, δίνοντας στους τουρίστες την δυνατότητα να περιηγηθούν στην ιστορία. Ο Victor Baranov είναι ξεναγός στο "Bunker 42" ένα μουσείο σήμερα στη Μόσχα. Περίπου 30 χρόνια πριν το καταφύγιο ήταν έτοιμο να προστατεύσει τους ανθρώπους από μια πιθανή πυρηνική επίθεση.
Στο βίντεο μπορείτε να κάνετε μια σύντομη περιήγηση στο πυρηνικό καταφύγιο -μουσείο στη Μόσχα. Σκοπός της περιοδείας είναι να μάθει ο κόσμος πως θα μπορούσε να ήταν η  ζωή σε ένα καταφύγιο .

Γεωδίφης με πληροφορίες από την Βικιπαίδεια

Η επαρχία της Μεσσίνα (Provincia di Messina) είναι επαρχία της Σικελίας στην Ιταλία. Η έκτασή της είναι 3.247 τ.χλμ. και ο πληθυσμός της ανέρχεται σε 657.785 κατοίκους (2005). Βρίσκεται στο βορειοανατολικό άκρο της Σικελίας και είναι γνωστή για το Στενό της Μεσσήνης που χωρίζει τη Σικελία από την ηπειρωτική Ιταλία.
Στις 28 Δεκεμβρίου 1908, μετά τρεις μέρες από την γιορτή των Χριστουγέννων η πόλη της Μεσσήνης "κοιμόταν". Στη συνέχεια, και τοπική ώρα στις 5:20 π.μ., όλα τα ρολόγια της πόλης ξαφνικά πάγωσαν, στα επόμενα 42 δευτερόλεπτα όταν μια ακολουθία από δονήσεις εδάφους με μέγεθος που κυμαίνεται από 6,7- 7,2R κατέστρεψαν σχεδόν το 90% των κτιρίων της Μεσσήνης. Τον σεισμό σύντομα θα ακολουθήσει ένα τσουνάμι ύψους τουλάχιστον 8 μέτρων το οποίο καταστρέφει τον παραθαλάσσιο ιστό της πόλης, καθώς και μια πυρκαγιά, που ξεκίνησε από την ζημιά που υπέστη το δίκτυο φυσικού αερίου.
Πολλές άλλες πόλεις κατά μήκος των ακτών της Σικελίας και της Ρέτζιο ντι Καλάμπρια της ηπειρωτικής Ιταλίας υπέστησαν ζημιές ή καταστράφηκαν εντελώς. Ακόμα και σήμερα ο σεισμός της Μεσσήνης παραμένει ένας από του πιο θανατηφόρους σεισμούς στην Ευρώπη, με κατ 'εκτίμηση τουλάχιστον 40.000 θανάτους στην περιφέρεια της Καλαβρίας και άλλους τόσους στη Σικελία και στην περιοχή του πορθμού της Μεσσήνης.
Η νότια Ιταλία έχει μια μακρά και τραγική ιστορία σεισμών. Η κίνηση μεταξύ των δύο λιθοσφαιρικών πλακών της Ευρώπης και της Αφρικής προκαλεί την ιδιαίτερα ενεργό τεκτονική και σε αυτή οφείλονται οι καταστροφικοί σεισμοί της.
Το 1783, μεταξύ 5 Φεβρουαρίου και 28 Μαρτίου, η περιφέρεια της Καλαβρίας γκρεμίστηκε από έξι διαδοχικούς σεισμούς, προκαλώντας εκτεταμένες καταστροφές και πάνω από 35.000 θανάτους.
Η τοπική αυτοδιοίκηση της Νάπολης ξεκίνησε μια μελέτη, με τη συλλογή όλων των στοιχείων και δεδομένων σχετικά με την σεισμική δραστηριότητα της περιοχής με τη συμμετοχή εμπειρογνωμόνων για την αξιολόγηση των καταστροφών και των ζημιών των κτιρίων. Δύο βιβλία εκδόθηκαν, σχετικά με το θέμα το ένα με 569 σελίδες, και αφορά τις εκθέσεις των εμπειρογνωμόνων και ένα άλλο με 372 σελίδες, που καλύπτει παρατηρήσεις που καταγράφηκαν σε 150 πόλεις και χωριά.
Ο πρώτος χάρτης σεισμικότητας της περιοχής της Μεσογείου με εκτενή έκθεση σχετικά με τους σεισμούς στην Ιταλία, δόθηκε στη δημοσιότητα από τον Ιρλανδό μηχανικό - και αυτοδίδακτο γεωλόγο - Robert Mallet το έτος 1862. Ο χάρτης διαπραγματευόταν κυρίως τον σεισμό του1830.Παρατηρώντας μια εικόνα από τον σεισμό στην Καλαβρία σε ένα επιστημονικό βιβλίο ο Robert, αποφάσισε να μελετήσει και να κατανοήσει τις δυνάμεις που είναι σε θέση να το κάνουν αυτό. Σημείωσε τις ζημίες στις κατασκευές και πως αυτές κατανεμήθηκαν σε «περιοχές».

Γεωδίφης

Τα ηφαίστεια της Σελήνης μπορεί να μην είναι ενεργά σήμερα, όμως η ηφαιστειακή δραστηριότητα βοήθησε το φεγγάρι να διαμορφώσει την μοναδική επιφάνεια  και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του που είναι ακόμα ορατά από τη Γη σήμερα.
Η Σελήνη δεν έχει μεγάλα ηφαίστεια. Ωστόσο, απέραντες πεδιάδες βασαλτικών λαβών καλύπτουν μεγάλο μέρος της σεληνιακής επιφάνειας. Πρώτα οι αστρονόμοι νόμιζαν, εσφαλμένα, ότι αυτές οι «πεδιάδες ήταν θάλασσες από σεληνιακό νερό». Έτσι, τις ονόμασαν Mare που σημαίνει "θάλασσα" στα λατινικά. Πρόκειται για κυρίως μικρούς θόλους με χαμηλό ανάγλυφο από μερικές εκατοντάδες μέτρα ύψος  έως και λίγα χιλιόμετρα. Αυτά τα μικρά μεγέθη ήταν αποτέλεσμα της πολύ ρευστής λάβας που ταξίδευσε μεγάλες αποστάσεις και δεν συσσωρεύτηκε στην πηγή έκρηξης. Το φεγγάρι δεν έχει ηφαίστεια ενεργά τα τελευταία 3 δισεκατομμύρια χρόνια. Τα σεληνιακά ηφαιστειακά πετρώματα διαφέρουν από εκείνα της Γης επειδή είναι εντελώς άνευ νερού.
Μερικά από τα πιο αναγνωρίσιμα στοιχεία σχετικά με το δορυφόρο του πλανήτη μας είναι οι  κρατήρες και η ηφαιστειακή δραστηριότητα . Αυτή η δραστηριότητα άρχισε τη δημιουργία της, όταν η επιφάνεια της Σελήνης ήταν ακόμα σε μαγματώδη κατάσταση, όπως η Γη όταν πρωτοξεκίνησε. Σε αντίθεση με την Γη,  η ηφαιστειακή δραστηριότητα στη Σελήνη σταμάτησε δισεκατομμύρια χρόνια πριν. Ωστόσο, αυτή άφησε τα ίχνη της στη Σελήνη και μπορεί να ομαδοποιηθεί σε κατηγορίες. Οι κύριοι τύποι  ηφαιστειακών χαρακτηριστικών που υπάρχουν είναι οι εξής:
1.Ορεινών περιοχών
2.Πεδινών περιοχών
3.Αποθέσεις μανδυακού υλικού
4.Μικροί ηφαιστειακοί κώνοι και θόλοι
5.Αυλακοειδείς δομές
Η ηφαιστειότητα των ορεινών περιοχών διαμόρφωσε μερικά από τα πρώτα στοιχεία στην επιφάνεια της Σελήνης. Τα χαρακτηριστικά αυτά δημιουργήθηκαν όταν το μάγμα της Σελήνης άρχισε να κρυσταλλοποιείται και να στερεοποιείται στην επιφάνεια. Οι πυκνότεροι κρύσταλλοι  και τα στερεά υλικά βυθίστηκαν όπως ο ολιβίνης και τα αδιαφανή ορυκτά μέταλλα, ενώ τα λιγότερο πυκνά υλικά (ανορθοσιτικά μέταλλα) ανήλθαν στην επιφάνεια, όπως το πλαγιόκλαστο .Οι ορεινές περιοχές είναι επομένως κυρίως ανορθοσιτικής σύνθεσης. Αυτά τα πετρώματα δίνουν τα ελαφριά χρώματα στις οροσειρές της Σελήνης, αλλά και στους σημαντικούς κρατήρες.
Τα ηφαιστειακά πεδινά χαρακτηριστικά αποτελούνται από βασαλτικές λάβες που συμπλήρωσαν τις μεγάλες λεκάνες των κρατήρων πρόσκρουσης. Όπως η Σελήνη συνέχισε να ψύχεται και να στερεοποιείται, η επιφάνειά της βομβαρδιζόταν από μεγάλα αντικείμενα.Οι βασαλτικές λάβες προέρχονται από το ακόμη εν μέρει λιωμένο επιφάνεια που συγκεντρωνόταν σε αυτές τις τεράστιες λεκάνες πρόσκρουσης. Αυτές είναι εύκολα ορατές από την Γη με γυμνό μάτι, ιδιαίτερα την νύχτα, αφού αποτελούν τα κυκλικά χαρακτηριστικά της Σελήνης.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό ηφαιστειακής δραστηριότητας είναι το υλικό που συνδέεται με τις  σκούρες αποθέσεις που προέρχεται από τον μανδύα. Όπως η επιφάνεια με ροή βασαλτικής λάβας ψυχόταν, σε εξαιρετικά υψηλή θερμοκρασία τα αέρια μάγματος μπορεί να είχαν παγιδευτεί από κάτω. Η πίεση αυτή έδωσε πιθανόν μικρές ηφαιστειακές εκρήξεις στρομπόλιες και βολκάνιες . Με τόσο υλικό από κάτω, αυτές οι μικρές εκρήξεις θα μπορούσαν να να δώσουν κατά την έξοδο τους μικρούς ηφαιστειακούς κώνους και τρούλους γύρω από την σχισμή.
Αυλακοειδείς δομές είναι το όνομα που δίνεται σε χαρακτηριστικά που μοιάζουν με κοιλάδες ποταμών εδώ στη Γη ενώ εκπροσωπούν τα κανάλια λάβας στο φεγγάρι. Οι ροές λάβας, όπως η λάβα έλιωνε έδινε τη θέση της σε δομές που μοιάζουν με αυτές που συναντάμε στην Γη όταν με τον ίδιο τρόπο που ρέει το νερό διαβρώνει μια κοιλάδα του ποταμού.
Πολλές από τις ηφαιστειακές λειτουργίες που υπάρχουν επίσης εδώ στη Γη, μας δίνουν από κοντά στοιχεία για το πώς η ηφαιστειακή δραστηριότητα μια φορά εμφανίστηκε στη Σελήνη. Για παράδειγμα, τα ορεινά σεληνιακά χαρακτηριστικά μπορούν να συγκριθούν με τα ηφαιστειακά  πλουτώνια εδώ στη Γη, της Σιέρα Νεβάδα. Τα πεδινά  μπορεί να συγκριθούν με τους αρχαίους βασάλτες  στη Γη, που βρίσκονται στο Columbia River Οροπέδιο. Μικροί ηφαιστειακοί κώνοι σκωριών στη Γη, όπως οι κρατήρες στην Αριζόνα, οι οποίοι συστάθηκαν με παρόμοιους τρόπους, όπως αυτούς στο φεγγάρι. Αυλακοειδείς δομές υπάρχουν επίσης εδώ στη Γη, όπως είναι τα κανάλια λάβας που συνδέονται με ροές βασαλτικής λάβας της Χαβάης.

Γεωδίφης , Πηγή- Wickman, Robert, "Volcanism on the Moon"

Φωτογραφία- Gruithuisen Θόλοι στη Σελήνη. Ο θόλος στα αριστερά έχει 20 χιλιόμετρα πλάτος και 1200 μέτρα ύψος. Ο  θόλος στα δεξιά έχει 13 χιλιόμετρα πλάτος και 1550 μέτρα ύψος. Οι απότομες πλαγιές τους δείχνουν ότι σχηματίστηκαν από  λάβα που είχε ένα σχετικά υψηλό ιξώδες. Πηγή-ΝΑΣΑ

Οι  επιστήμονες έχουν μια εξήγηση, μια επιστημονική θεωρία για το πώς συμπεριφέρεται η Γη στην επιφάνεια της που ονομάζεται “Τεκτονική των πλακών”. Σύμφωνα με αυτή το εξωτερικό κέλυφος της Γης αποτελείται από ένα σύνολο πλακών που "επιπλέουν" και κινούνται ανεξάρτητα πάνω στο μανδύα της Γης. Οι πλάκες αυτές ονομάζονται τεκτονικές πλάκες.
Αυτές, σύμφωνα με τη θεωρία των λιθοσφαιρικών ή τεκτονικών πλακών, βρίσκονται σε αέναη κίνηση στη διάρκεια του γεωλογικού χρόνου, ένδειξη του ζωντανού χαρακτήρα του πλανήτη. To μεγαλύτερο μέρος της σεισμικής δραστηριότητας της Γης συμβαίνει στα όρια αυτών των πλακών. Η εξωτερική λιθόσφαιρα αποτελείται από 12 περίπου μεγάλες πλάκες και αρκετές μικρότερες. Μέσα στα όρια κάθε πλάκας, τα πετρώματα του γήινου φλοιού κινούνται ως ενιαίο άκαμπτο σώμα με μικρή κάμψη και λίγες ηφαιστειακές ή σεισμικές εκδηλώσεις. Tα όρια των πλακών καθορίζονται από στενές ζώνες, πάνω στις οποίες εκδηλώνεται τo 80% της ηφαιστειακής και σεισμικής δραστηριότητας.
Η Γη, είναι ο μοναδικός πλανήτης  από όσους γνωρίζουμε που διαθέτει την τεκτονική των πλακών. Γιατί συμβαίνει αυτό; Ερευνητικά επιστημονικά μοντέλα έδειξαν ότι για να διαθέτει ένας πλανήτης  τεκτονική των πλακών  θα πρέπει να έχει το κατάλληλο μέγεθος: αν είναι πολύ μικρός η λιθόσφαιρά του θα είναι υπερβολικά πυκνή. Αν ο πλανήτης είναι υπερβολικά μεγάλος το ισχυρό βαρυτικό πεδίο του θα συμπιέζει τις  πλάκες κρατώντας αυτές ακίνητες. Επιπλέον οι συνθήκες πρέπει επίσης να είναι οι κατάλληλες: τα πετρώματα που αποτελούν τον πλανήτη δεν πρέπει να είναι ούτε υπερβολικά θερμά, ούτε υπερβολικά ψυχρά, ούτε υπερβολικά υγρά, ούτε υπερβολικά ξηρά. Οι παραπάνω προδιαγραφές μέχρι σήμερα τις έχει μόνο ο πλανήτης μας.
Τα όρια των λιθοσφαιρικών πλακών διακρίνονται με βάση την κίνησή τους ανά περιοχές  στις οποίες συμβαίνουν σε κάποιο από τα στάδιά τους, φυσικές διεργασίες σύγκλισης, απόκλισης ή πλευρικής ολίσθησης των πλακών. Σύγκλιση πλακών είναι αυτό που παρατηρείται  σήμερα στην Μεσόγειο και την χώρα μας με καταστροφή φλοιού και δημιουργία αναγλύφου (ορογένεση) εξαιτίας της σύγκρουσης που συμβαίνει μεταξύ Ευρασιατικής και Αφρικανικής πλάκας.
Απόκλιση πλακών, δημιουργία φλοιού και άνοιγμα ωκεανού συμβαίνει στον Ατλαντικό ωκεανό κατά μήκος ενός νοητού εγκάρσιου άξονα (μεσωκεάνια ράχη). Ενώ πλευρική ολίσθηση των πλακών συμβαίνει μεταξύ των πλακών του Ειρηνικού και της Β. Αμερικής, κατά μήκος του ρήγματος του Αγ. Ανδρέα.Αν και η πλευρική έκταση των τεκτονικών πλακών σήμερα είναι καλά καθορισμένη, αυτό που θεωρείται αβέβαιο είναι το πάχος τους. Ωστόσο, σύμφωνα με υπολογισμούς που έχουν γίνει, η πλάκα σπάνια υπερβαίνει τα 145 χλμ. βάθους.
Κάθε πλάκα συντίθεται από μια συμπαγή μάζα πετρωμάτων. Η ζώνη των πετρωμάτων αυτών ονομάζεται λιθόσφαιρα, για να διακρίνεται από τη βαθύτερη ασθενόσφαιρα, στην οποία τα πετρώματα βρίσκονται σε μεγαλύτερη θερμοκρασία και έτσι υφίστανται πλαστική παραμόρφωση, όταν υπόκεινται σε τεκτονικές πιέσεις. Οι κινήσεις του μανδύα προκύπτουν από την ανάγκη να μεταφερθεί στην επιφάνεια της Γης η θερμοκρασία που παράγεται εξαιτίας της ραδιενεργού εξασθένισης. Για αυτό, άλλωστε, τα πρότυπα μεταγωγής της ενέργειας ποικίλλουν ανάλογα με το χρόνο. Αυτό φαίνεται ορισμένες φορές από τις αλλαγές στα όρια των πλακών. Για παράδειγμα, η εξασθένιση που σχημάτισε τις δυτικές οροσειρές της Βόρειας Αμερικής, σταμάτησε πριν από 10 εκατομμύρια χρόνια περίπου, αν και κάποια δραστηριότητα συνεχίζει να ενεργοποιεί ηφαίστεια και σεισμούς, στο όρος της Αγίας Ελένης, στην Ουάσινγκτον και την Αλάσκα.
Χωρίς τις τεκτονικές πλάκες ο πλανήτης μας θα ήταν ένας πολύ διαφορετικός τόπος. Η σταθερή ανακύκλωση του φλοιού της Γης μας παρέχει ένα σταθερό κλίμα, ορυκτά και κοιτάσματα πετρελαίου καθώς και ωκεανούς με μια ισορροπία χημικών ουσιών  που στηρίζουν την ζωή. Ακόμα δίνει στην εξέλιξη μια ώθηση κάθε μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια.

Γεωδίφης με πληροφορίες από την Βικιπαίδεια

Αν δεν μπορείτε να δείτε το βίντεο τότε ακολουθείστε τον σύνδεσμο