Μια πόλη μπορεί να αλλάξει αρκετά σε 100 χρόνια. Στην περίπτωση ενός οικισμού στο Chesapeake Bay, η ίδια η γη μπορεί απλά να εξαφανιστεί.
Το νησί Ολλανδία βρίσκεται  στο κόλπο Chesapeake- Μέρυλαντ, δυτικά του Salisbury στις ΗΠΑ. Το νησί είχε κάποτε κατοικηθεί από ψαράδες και αγρότες, αλλά έκτοτε έχει εγκαταλειφθεί.
Ήταν ένα από τα πιο κατοικημένα νησιά στον κόλπο, το νησί Ολλανδία . Αρχικά κατοικήθηκε το 1600 και από το 1910 μεγάλωσε σε μια κοινότητα με περίπου 350 άτομα. Υπήρχαν δεκάδες σπίτια, ένα ταχυδρομείο, ένα σχολικό κτίριο, και μια εκκλησία. Οι περισσότεροι των κατοίκων της πόλεως ήταν ψαράδες. Κάπως ειρωνικά, το νερό που παρείχε προς το ζην στην κοινότητα θα ήταν επίσης η καταστροφή του.
Μετά από εκατοντάδες χρόνια συνεχούς κατοίκησης, η διάβρωση άρχισε να επεμβαίνει στη δυτική πλευρά του νησιού, αρχίζοντας από το 1914. Η άνοδος της θάλασσας συνέχισε να ροκανίζει  την λάσπη και την άργιλο της ακτογραμμής κατά τα επόμενα χρόνια, αναγκάζοντας σε μαζική έξοδο. Η τελευταία εναπομείνασα οικογένεια μετακόμισε από το νησί το 1918.
Από τη στιγμή που κατέστη σαφές ότι η παλίρροια  θα μπορούσε να κατακλύσει τα παραθαλάσσια σπίτια, πολλά από τα κτίρια στο νησί κατεδαφίστηκαν και συγκεντρώθηκαν στην ηπειρωτική χώρα. Η τοπική εκκλησία, για παράδειγμα, μεταφέρθηκε στο Fairmount, Maryland το 1922. Καθώς το νησί συνέχισε να βυθίζεται  το στέρεο έδαφος  άρχισε να μετατρέπεται σε ελώδες, και από ελώδες σε θάλασσα, σύντομα μόνο ένα σπίτι παρέμεινε – μάρτυρας της υψηλής παλίρροιας της περιοχής. Το σπίτι κατέρρευσε μετά από μια καταιγίδα, το Νοέμβριο του 2010. Μέχρι το 2012, το νησί ​​Ολλανδία  είχε διαβρωθεί εντελώς. Αν και τίποτα δεν μπορεί να δει κανείς από την επιφάνεια, η πόλη εξακολουθεί να είναι εκεί κάτω, με τα σπίτια και το νεκροταφείο κάτω από τα νερά του κόλπου.
Η γη του νησιού άρχισε να υποχωρεί ως αποτέλεσμα της μετα-παγετώδους αναπήδησης δηλαδή της αύξησης των χερσαίων μαζών που είχαν συμπιεστεί από το τεράστιο βάρος των στρωμάτων πάγου κατά τη διάρκεια της τελευταίας παγετώδους περιόδου, μέσω μιας διαδικασίας που είναι γνωστή ως ισοστατική. Η μετα-παγετώδης αναπήδηση και η ισοστατική βύθιση είναι διαφορετικά μέρη μιας διαδικασίας που είναι γνωστή ως παγετώδης  ισοστατική προσαρμογή(παγετο-ισοστασία) .
Η διαδικασία αυτή έχει προκαλέσει μια σημαντική απώλεια της γης στο νησί. Όπως και σε άλλα νησιά στον κόλπο Τσέζαπικ, το νησί Ολλανδία νησί αποτελείται κυρίως από άργιλο , ιλύ, και δεν είναι βραχώδες. Η δυτική κορυφογραμμή του νησιού είναι πολύ εκτεθειμένη στα κύματα του κόλπου, γεγονός που την καθιστά επιρρεπή σε διάβρωση. Το μέγεθος του νησιού έχει μειωθεί κατά το ήμισυ, από 160 στρέμματα (0,65 τετρ.χιλιόμετρα) το 1.915 σε 80 στρέμματα (0,32 χιλιόμετρο 2) το 2005.
Το μεγαλύτερο μέρος της υπόλοιπης γης στο νησί είναι πλέον έλος, και σε υψηλή παλίρροια το νησί είναι βυθισμένο στο νερό. Πολλά πτηνά, συμπεριλαμβανομένων των πελεκάνων των ερωδιών, και άλλων ωδικών πτηνών, αποτελούν πλέον τους μοναδικούς κάτοικους του νησιού.
 
 
Γεωδίφης
Πηγές
1.atlasobscura.com
2.Βικιπαίδεια
 

Ο Gaspar da Cruz (1520- 1570?) ήταν  Δομινικανός Πορτογάλος μοναχός, γεννήθηκε στην Évora, ταξίδεψε στην Ασία και έγραψε ένα από τα πρώτα ευρωπαϊκά βιβλία με κύριο θέμα την Κίνα.
Στο βιβλίο του «Tractado em que se cõtam muito por estẽso au cousas da China» αναφέρει για  τον καταστροφικό σεισμό του 1556  που εκδηλώθηκε στην Shaanxi. Στο βιβλίο του, αναρωτιέται αν ένα ουράνιο σώμα γνωστό στην διεθνή βιβλιογραφία ως «Μεγάλος Κομήτης»  ήταν σημάδι συμφοράς που προέκυψε, όχι μόνο για την Κίνα, αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο - και θα μπορούσε να είναι ακόμη και σημάδι από τη γέννηση του Αντίχριστου.
Ο Μεγάλος Κομήτης είναι ένα διάσημος κομήτης που εμφανίστηκε για πρώτη φορά το Φεβρουάριο του 1556. Κατά τον Cornelius Gemma η κεφαλή του κομήτη, όταν εμφανίστηκε για πρώτη φορά, ήταν τόσο μεγάλη όσο ο Δίας και ότι το χρώμα του έμοιαζε με αυτό του Άρη.
Στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου του , ο Κρουζ  εκτός από τον σεισμό περιγράφει «ορισμένες θεϊκές τιμωρίες που συνέβησαν στην Κίνα κατά το έτος πενήντα έξι», όπως ορισμένα πλημμυρικά γεγονότα του ίδιου έτους, και καταλήγει ότι όλα αυτά δεν είναι άλλο από τιμωρία του Θεού για "τις αμαρτίες" που είχαν διαπράξει οι Κινέζοι.
Ο σεισμός του 1556  σύμφωνα με τα επιστημονικά δεδομένα  δεν οφείλεται στον Μεγάλο Κομήτη, ούτε στην γέννηση του Αντίχριστου. Προκλήθηκε από ένα κανονικό ρήγμα που διασχίζει την περιοχή μεταξύ Shanxi και Shaanxi, στην τεκτονική τάφρο Weihe Graben όπου πολλά μεγάλα κανονικά ρήγματα έχουν χαρτογραφηθεί. Αποτέλεσμα του σεισμού ήταν ένας απίστευτος αριθμός νεκρών, ακόμη και για ένα τόσο μεγάλο μέγεθος σεισμού(8R).
Ο  καταστροφικός και επίσης ο πιο θανατηφόρος σεισμός που έχει ποτέ καταγραφεί, σκότωσε περίπου 830.000 άτομα. Αυτό συνέβη το πρωί της 23 του Γενάρη 1556 κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Μινγκ. Επλήγησαν πάνω από  97 κομητείες στις επαρχίες Shaanxi, Shanxi, Henan, Gansu, Hebei, Shandong, Hubei, Χουνάν, Jiangsu και Anhui. Μια περιοχή 840 χιλιομέτρων καταστράφηκε, ενώ σε ορισμένες επαρχίες, σκοτώθηκε το 60% του πληθυσμού.
Το επίκεντρο του σεισμού ήταν στην κοιλάδα του ποταμού Wei στην επαρχία Shaanxi, κοντά στις πόλεις της Huaxian, Weinan και Huayin. Στην Huaxian, κάθε κτίριο και σπίτι κατεδαφίστηκε, σκοτώνοντας περισσότερους από τους μισούς κατοίκους της πόλης, με τον αριθμό νεκρών να εκτιμάται σε εκατοντάδες χιλιάδες. Η κατάσταση στην Weinan και Huayin ήταν παρόμοια. Σε ορισμένες περιοχές, βαθιές ρωγμές 20 μέτρων άνοιξαν στη γη. Η καταστροφή και ο θάνατος ήταν παντού, επηρεάζοντας μέρη που βρίσκονταν 500 χιλιόμετρα από το επίκεντρο. Ο σεισμός προκάλεσε επίσης καθιζήσεις εδάφους, οι οποίες συνέβαλαν στο τεράστιο αριθμό των νεκρών. Η ρήξη επήλθε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Jiajing αυτοκράτορα της δυναστείας των Μινγκ. Ως εκ τούτου, στην κινεζική ιστορία συχνά αναφέρεται ως ο μεγάλος σεισμός Jiajing.
Σύγχρονες μελέτες, με βάση τα γεωλογικά δεδομένα, εκτιμούν ότι ο σεισμός πρέπει να είχε ένα μέγεθος περίπου 8 στην κλίμακα Ρίχτερ ή XI σχετικά με την κλίμακα Mercalli, αν και πιο πρόσφατες έρευνες έχουν δείξει ότι ήταν 7,9R. Μετά το σεισμό, οι μετασεισμικές δονήσεις συνεχίστηκαν αρκετές φορές το μήνα για ένα εξάμηνο.
Βουνά και ποτάμια άλλαξαν θέσεις και οι δρόμοι καταστράφηκαν. Σε ορισμένες περιοχές, το έδαφος ξαφνικά σηκώθηκε και σχηματίστηκαν νέοι λόφοι, είτε βυθίστηκε απότομα και έγιναν νέες κοιλάδες. Σπίτια, ναοί και τείχη των πόλεων ξαφνικά κατέρρευσαν.
Εκατομμύρια άνθρωποι εκείνη την εποχή ζούσαν σε τεχνητές σπηλιές από loess .Loess είναι το όνομα για το λασπώδες έδαφος που οι ανεμοθύελλες έχουν αποθέσει με το πέρασμα των χρόνων. Ο μαλακός ασβεστιτικός πηλός είχε σχηματισθεί πριν από χιλιάδες χρόνια λόγω των άνεμων που έπνεαν στην περιοχή από την έρημο Γκόμπι. Πρόκειται για εξαιρετικά επιρρεπές υλικό στην διάβρωση του εδάφους , ευαίσθητο στις δυνάμεις του ανέμου και του νερού. Μεγάλο μέρος του πληθυσμού ζούσε στις τεχνητές σπηλιές σε κατοικίες που ονομάζονταν yaodongs.Ο σεισμός προκάλεσε κατολισθήσεις, οι οποίες κατέστρεψαν τα σπήλαια.

Γεωδίφης

Πηγές
1.stephaneonblogger.blogspot- Stéphane Baize
2.Βικιπαίδεια

Η ενοποίηση της αρχαίας υπερηπείρου Πανγαίας 300.000.000 χρόνια πριν έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του άνθρακα που έχει τροφοδοτήσει τον πολιτισμό μας από τη βιομηχανική επανάσταση και ο οποίος εξακολουθεί να δίνει  ενέργεια σε πολλά μέρη στον κόσμο σήμερα, σύμφωνα με επιστήμονες του Στάνφορντ.
Τα ευρήματα, που δημοσιεύονται στα Πρακτικά της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ, αντιτίθεται σε μια λαϊκή υπόθεση, που προτάθηκε για πρώτη φορά επίσημα τη δεκαετία του 1990, η οποία αποδίδει το σχηματισμό άνθρακα  την Λιθανθρακοφόρο με διαφορά περίπου 60 εκατομμύρια χρόνια .Οι επιστήμονες εξέτασαν αρχαία, οργανικά-πλούσια ιζήματα από τη Βόρεια Αμερική και έδειξαν ότι όχι όλα τα φυτά που υπήρχαν κατά τη διάρκεια της περιόδου Λιθανθρακοφόρου, η οποία ξεκίνησε περίπου 360 εκατομμύρια χρόνια πριν, περιείχαν υψηλές συγκεντρώσεις  από λιγνίνη, ένα πολυμερές κυτταρικό τοίχωμα που βοηθά στον σχηματισμό φυτικών ιστών. Λιγνίνη είναι το βιοχημικό στοιχείο που, σύμφωνα με την εξελικτική υπόθεση, κάνει τα αρχαία βακτήρια και τους μύκητες να μην είναι σε θέση να σπάσουν. Οι ερευνητές έδειξαν επίσης ότι οι αλλαγές σε ποσότητες από λιγνίνη στα αρχαία φυτικά απολιθώματα δεν είχαν εμφανή αντίκτυπο στη διαμόρφωση του άνθρακα. Οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η αυξομείωση των αποθεμάτων άνθρακα κατά τη διάρκεια της Λιθανθρακοφόρου ήταν στενά συνδεδεμένη με ένα μοναδικό συνδυασμό τεκτονικής και κλιματικών συνθηκών που επικρατούσαν κατά τη διάρκεια της ενοποίησης της Πανγαίας.
«Αν θέλετε να δημιουργήσετε άνθρακα, θα πρέπει να έχετε ένα παραγωγικό περιβάλλον όπου έχετε πολλή φυτική ύλη και θα πρέπει επίσης κατά κάποιο τρόπο να εμποδίσετε την εν λόγω φυτική ύλη να αποσυντεθεί. Η περίπτωση να συμβεί αυτό είναι σε υγρά περιβάλλοντα, »λένε οι ερευνητές. Το άλλο βασικό στοιχείο που απαιτείται για τον σχηματισμό μεγάλων κοιτασμάτων άνθρακα είναι ένας «χώρος διαμονής»-ουσιαστικά μια μεγάλη κοιλότητα, όπου η οργανική ύλη μπορεί να συσσωρεύεται σε μεγάλες χρονικές περιόδους χωρίς να διαβρωθεί. Έτσι, θα πρέπει να υπάρχουν υγρές τροπικές συνθήκες και μια κοιλότητα για να γεμίσει. Έχουμε τώρα υγρά τροπικά περιβάλλοντα, αλλά δεν έχουμε την κοιλότητα που θα  γεμίσει. Υπάρχει μόνο μια στενή λωρίδα  στην ιστορία της Γης, όπου θα έπρεπε να είχαμε  αυτές τις προδιαγραφές, και αυτή ήταν η Λιθανθρακοφόρος. Κατά τη διάρκεια της Λιθανθρακοφόρου, τα πλάσματα όπως τα αμφίβια-άρχισαν να συνηθίζουν τη ζωή στη γη, και τα δάση ήταν πολύ διαφορετικά από αυτά που υπάρχουν σήμερα. Ήταν επίσης μια εποχή που οι γεωλογικές δυνάμεις προετοίμαζαν την υπερήπειρο Παγγαία. Οι λεκάνες είχαν αρκετό χρόνο για την συσσώρευση της οργανικής ύλης .Καθώς ανυψώνονταν τα βουνά  ,οι λεκάνες βάθυναν, και ακόμα περισσότερο φυτικό υλικό θα μπορούσε να συσσωρεύεται. Με τον χρόνο η φυτική ύλη τελικά μετατράπηκε σε άνθρακα . Ο άνθρακας, όπως τα νεκρά φυτά, προφανώς βασίζονται σε βραχυπρόθεσμες βιολογικές διεργασίες. Και όμως, ως ένα σημαντικό μέρος του μακροπρόθεσμου κύκλου του άνθρακα, η συσσώρευση του υπαγορεύεται σε μεγάλο βαθμό από τις γεωλογικές διεργασίες που λειτουργούν σε χρονικές κλίμακες πολλών εκατομμυρίων ετών που είναι εντελώς ανεξάρτητες από την βιολογία.

​Γεωδίφης

Πηγή-Πανεπιστήμιο  του Στάνφορντ

Η ξαφνική γέννηση σε ένα μεξικάνικο καλαμποκοχώραφο

Στις 20 Φεβρουαρίου 1943, o Dionisio Pulido εργαζόταν στο χωράφι του λίγο έξω από ένα ινδιάνικο χωριό της Tarascan –Paricutin(Μεξικό). Ο ίδιος και η οικογένειά του είχε περάσει την μέρα προετοιμάζοντας  για  την εαρινή σπορά με τον καθαρισμό των θάμνων, τοποθετώντας τους σε σωρούς για καύση. Περίπου στις 4 το απόγευμα, ο Pulido άφησε τη γυναίκα του και κατευθύνθηκε σε ένα γειτονικό χώρο, έτσι ώστε να μπορεί να βάλει φωτιά σε μια νέα στοίβα. Όταν έφτασε, παρατήρησε κάτι παράξενο: στην κορυφή ενός μικρού λόφου μια τεράστια ρωγμή, πάνω από 2 μέτρα πλάτος και 47μέτρα σε μήκος, είχε εμφανιστεί στη γη. Κατά την πρώτη στιγμή ο Pulido δεν έδωσε σημασία, η ρωγμή φαινόταν μόνο σαν να ήταν 30 εκατοστά βαθιά. Όπως άναβε το σωρό με τα ξύλα, ωστόσο, ο ήχος από ένα θόρυβο βούιζε σε όλη το περιοχή και το έδαφος άρχισε να τρέμει. Ο  Pulido γύρισε να κοιτάξει πίσω προς τη ρωγμή και είδε ότι το έδαφος δεν είχε αυξηθεί πάνω από 2 μέτρα σε ύψος και λεπτή γκρίζα στάχτη άρχισε να χύνεται έξω από την τρύπα. Αμέσως περισσότερος καπνός άρχισε να εμφανίζεται με συριγμό, δυνατό και συνεχή. Και υπήρχε μια μυρωδιά του θείου, είπε ο Pulido αργότερα σε  μάρτυρες.
Ο Pulido τρομοκρατημένος από αυτά τα γεγονότα προσπάθησε να βρει τη γυναίκα και τους γιους του, αλλά μάταια. Προσπάθησε να σώσει τα βόδια του, αλλά και αυτά είχαν επίσης εξαφανιστεί. Απελπισμένος ότι ποτέ δεν θα τα δει και πάλι, πήδηξε πάνω στο άλογό του και πήγε γρήγορα στην πόλη. Εκεί ήταν στην ευχάριστη θέση να βρει την οικογένεια και τους φίλους να τον περίμεναν. «Φοβούνταν ότι ήμουν νεκρός και ότι ποτέ δεν θα με δουν και πάλι», είπε ο Pulido.
Στο χωράφι του Pulido  είχε εμφανιστεί ξαφνικά ένα νέο ηφαίστειο. Το περιστατικό στο Paricutin ήταν η πρώτη φορά που οι επιστήμονες αντιμετώπιζαν όμως κατόπιν αντιλήφθηκαν ότι ήταν στην ευχάριστη θέση να παρατηρήσουν ένα ηφαίστειο από τη γέννηση μέχρι την εξαφάνιση του. Μέσα από αυτά τα γεγονότα θα μπορούσαν να  κατανοήσουν τις ισχυρές δυνάμεις στα βάθη της γης που διαμορφώνουν την επιφάνεια του πλανήτη μας.

Ηφαιστειακή ζώνη Trans-Mexican

Η πόλη της Paricutin βρισκόταν στην καρδιά της ηφαιστειακής ζώνης Trans-Mexican, μια περιοχή που τρέχει 900 χιλιόμετρα ανατολικά προς τα δυτικά σε όλο το κεντρικό και νότιο Μεξικό. Η ζώνη περιλαμβάνει την οροσειρά Σιέρα Νεβάδα (η οποία είναι ένα εξαφανισμένο ηφαιστειακό κέντρο) μαζί με χιλιάδες μικρότερους κώνους σκωριών και ηφαίστεια. Η ηφαιστειακή δραστηριότητα εκατομμυρίων χρόνων έχει δημιουργήσει ένα υψηλό οροπέδιο από αποθέσεις, 1.8 χιλιόμετρα βαθύ. Το έδαφος, λόγω της ηφαιστειακής προέλευσης του, περιέχει μια ευρεία ποικιλία από στοιχεία που είναι εύκολο για τα φυτά να απορροφήσουν. Αυτό κάνει η γη πολύ εύφορη. Το έδαφος, σε συνδυασμό με τους υγρούς ανέμους από τον Ειρηνικό Ωκεανό, καθιστά τη ζώνη την πιο παραγωγική γεωργική γη στο Μεξικό.
Παρόλο που η ζώνη είχε μια μακρά ιστορία ηφαιστειακής δραστηριότητας, οι κάτοικοι της Paricutin νόμιζαν ότι είχαν ακούσει τον ήχο της βροντής ως κάτι φυσιολογικό κατά τις εβδομάδες που προηγήθηκαν της έκρηξης, αν και ήταν προβληματισμένοι από την απουσία σύννεφων στον ουρανό. Αυτό που δημιούργησε τον ήχο, ωστόσο, ήταν η κίνηση του μάγματος βαθιά μέσα στη γη. Σύντομα, όμως, οι κάτοικοι άρχισαν να αισθάνονται δονήσεις στο έδαφος, και άρχισαν να αντιλαμβάνονται  αυτό που πρόκειται να συμβεί.
Μετά την εντυπωσιακή εμφάνισή του, το ηφαίστειο αυξήθηκε γρήγορα. Εκείνη την πρώτη βραδιά , ο Celedonio Γκουτιέρες, ο οποίος είδε την έκρηξη από την πόλη θυμήθηκε, «όταν η νύχτα άρχισε να πέφτει, ακούσαμε θορύβους σαν το κύμα της θάλασσας, και κόκκινες φλόγες της φωτιάς στο σκοτεινό ουρανό, κάποια άνοδο 800 μέτρων και άνω στον αέρα, που ξέσπασε σαν χρυσός κατιφές, και μια τεχνητή βροχή σαν φωτιά έπεσε στο έδαφος.»
Το ηφαίστειο αυξήθηκε κατά την εκτόξευση θραυσμάτων, τα οποία κυμαίνονταν από τη διάμετρο ενός μπιζελιού με εκείνη ενός καρυδιού, μαζί με μεγαλύτερα θραύσματα που αποκλαούνται "βόμβες". Οι βόμβες συχνά είναι ακόμα λιωμένες όταν ρίχνονται από το ηφαίστειο και παράγουν φωτεινές παραβολικές τροχιές στον ουρανό καθώς πέφτουν στο έδαφος. Επειδή είναι ακόμα μαλακές, ενώ κινούνται μέσω του αέρα, οι βόμβες παίρνουν ένα βελτιωμένο, αεροδυναμικό σχήμα.
Δεδομένου ότι οι βόμβες και λιθάρια δημιουργήθηκαν γύρω από τη βάση της έκρηξης, σχημάτισαν ένα απότομο κωνικό σχήμα που συχνά αναφέρεται ως σκωρία, ή κώνος σκωριών. Σε λίγο περισσότερο από 24 ώρες, ο κώνος του ηφαιστείου Paricutin είχε ανυψωθεί σε πάνω από 50 μέτρα. Μέσα σε έξι μέρες είχε διπλασιαστεί αυτό το ύψος.
Τον Μάρτιο, περίπου ένα μήνα μετά την έκρηξη ,έφθασε ο William F. Foshag, επιμελητής ορυκτών στο Εθνικό Μουσείο των ΗΠΑ. Μαζί με το μεξικάνικο ομόλογό του Δρ. Jenaro Gonzlez-Reyna, ο Foshag θα περάσει τα επόμενα χρόνια προσπαθώντας να τεκμηριώσει τον κύκλο ζωής του ηφαιστείου. Ο Froshag ήταν υπεύθυνος για τη συλλογή δειγμάτων και φωτογραφιών από το Paricutin που εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται από τους επιστήμονες σήμερα, ενώ κάνουν ηφαιστειακή έρευνα.

Η προσοχή του κόσμου

Η ξαφνική εμφάνιση ενός νέου ηφαιστείου τράβηξε την προσοχή του κόσμου. Δημοσιογράφοι από εφημερίδες και περιοδικά έσπευσαν στην περιοχή. Το περιοδικό Life στο εξώφυλλο του τοποθέτησε μια εικόνα του Foshag με το ηφαίστειο στο παρασκήνιο. Πιλότοι επιβατικών αεροσκαφών ήθελαν να δουν τον κώνο και για να συναρπάσουν τους επιβάτες πέταξαν από αυτό. Το Hollywood δεν έμεινε αδιάφορο και σύντομα ξεκίνησε  τα γυρίσματα μιας ταινίας, με τίτλο «Καπετάνιος από την Καστίλη»( Captain from Castile), στην περιοχή και με τη χρήση του ηφαιστείου ως ένα δραματικό σκηνικό.
Οι κάτοικοι της Paricutin ικανοποιήθηκαν με τη δουλειά που είχαν ως κομπάρσοι στην ταινία, σχεδόν αποζημιώθηκαν για τη ζημία που το ηφαίστειο τους έκανε. Τον Ιούνιο του 1943 η λάβα άρχισε να ρέει προς το χωριό, το οποίο έπρεπε να εκκενωθεί. Λίγους μήνες αργότερα, η λάβα πέρασε επίσης πάνω από την κοντινή πόλη του San Juan. Τελικά το μόνο που είχε απομείνει από τους οικισμούς ήταν το καμπαναριό μιας εκκλησίας που έμεινε άθικτο  από την θαλάσσια λάβα που είχε καλύψει 10 τετραγωνικά μίλια.
Σήμερα το ηφαίστειο έχει σιωπήσει. Οι επισκέπτες μπορούν να γνωρίσουν την Paricutin ταξιδεύοντας στην κοντινή πόλη της Angahuan που επέζησε της έκρηξης. Αυτή η θέση είναι γνωστή ως «Μπαλκόνι του Paricutin» και από τη θέση του στην κορυφή ενός βουνού τόσο το σβησμένο ηφαίστειο και τα γύρω πεδία λάβας μπορεί να παρατηρηθούν μαζί με τα ερείπια του ναού του San Juan. Το καμπαναριό της εκκλησίας εξακολουθεί να στέκεται σαν ένας μοναχικός φρουρός πάνω από την συμπαγοποιημένη  λάβα αποτελώντας μέρος από τα θαύματα του φυσικού κόσμου.
Ο τελικός τύπος του ηφαιστείου Paricutin, ήταν ένας κώνος σκωρίας. Αυτό το είδος του ηφαιστείου μπορεί να εμφανιστεί ξαφνικά και να οικοδομήσει ένα μεγάλο κωνικό σχήμα βουνού με απότομες πλαγιές. Συχνά ξεσπούν για λιγότερο από μια δεκαετία, τότε ξαφνικά γίνονται αδρανή και δεν ξεσπάνε πάλι. Ο τύπος των εκρήξεων από τέτοιους κώνους είναι γνωστός ως Στρομπολική έκρηξη, επειδή η λάβα ρέει έξω από ένα ενιαίο σύστημα διεξόδου που μοιάζει με εκείνο στο ηφαίστειο Στρόμπολι στην Ιταλία.

Το τέλος του ηφαιστείου

Το Paricutin ήταν πολύ δραστήριο κατά το πρώτο έτος, με αύξηση σε ύψος έως και 4/5 των τελικών 424 μέτρων. Κατά τη διάρκεια της αιχμής της δραστηριότητας στο εν λόγω έτος, η στάχτη από το ηφαίστειο έφθασε  200 μίλια ανατολικά και έπεσε στην Πόλη του Μεξικού. Με κάθε επόμενο έτος, ωστόσο, το ηφαίστειο είχε γίνει λιγότερο δραστήριο έως ότου, μετά από ένα τελικό θεαματικό σπασμό, έγινε αδρανές το 1952. Μέχρι τότε η ζημιά είχε γίνει, όμως. Εκτός από τα πεδία λάβας, υπήρχαν επίσης 20 τετραγωνικά μίλια από ηφαιστειακή άμμο που είχε αποτεθεί γύρω το Paricutin και σχεδόν όλη η βλάστηση είχε καταστραφεί μέσα σε λίγα χιλιόμετρα από τον κρατήρα. Εκατοντάδες άνθρωποι επανεγκαταστάθηκαν σε άλλες τοποθεσίες και έπρεπε να ξαναφτιάξουν από την αρχή την ζωή τους.
Πριν φύγει οριστικά από το σπίτι του ο Pulido έβαλε ένα σημάδι στη γη του γράφωντας"Το ηφαίστειο αυτό ανήκει και λειτουργεί από τον Dionisio Pulido."Το  Paricutin του είχε απαλλοτριώσει το χωράφι του, αλλά ο αγρότης εξακολουθούσε να διατηρεί την αίσθηση του χιούμορ.
 
Γεωδίφης
Πηγές
1.unmuseum.org
2. amusingplanet.com

Οι μαζικές πτώσεις μετεωριτών στη Γη είναι καταστροφικά γεγονότα, αφήνουν πίσω τους τεράστιους κρατήρες στον φλοιό της Γης και «βρέχουν» με συντρίμμια την επιφάνεια του πλανήτη. Οι πτώσεις των ουράνιων σωμάτων που έλκονται από τη βαρύτητα της Γης και πέφτουν στην επιφάνεια της μπορεί να έβαλαν το χεράκι τους στην δημιουργία των πρώτων ηπείρων του πλανήτη μας σύμφωνα με άρθρο που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο Εarthmagazine.
Αυτές οι τεράστιες προσκρούσεις μπορεί να έχουν δημιουργήσει μερικούς από τους πρώτους ηπειρωτικούς πυρήνες, που ονομάζονται cratons, κατά τη διάρκεια της Αρχαϊκής χρονικής περιόδου  της Γης( γεωλογικός αιώνας , που διήρκησε από 4.000 έως 2.500 εκατομμύρια χρόνια πριν, μετά την Εποχή του Άδη-άλλος ένας γεωλογικός αιώνας που ονομάσθηκε εξαιτίας της έλλειψης στοιχείων για της εξέλιξη της Γης).
Στο εσωτερικό των ηπείρων εκτείνονται σχεδόν επίπεδες περιοχές, όπως η Ρωσική πεδιάδα. Οι περιοχές αυτές είναι τα παλιότερα τμήματα της Γης, που τα πετρώματά τους είναι ηλικίας 4 δισεκατομμυρίων ετών. Οι ήπειροι έχουν έναν σταθερό ηπειρωτικό πυρήνα, που αποτελείται εξ’ολοκλήρου ή εν μέρει από πετρώματα του φλοιού, με σύνθετες δομές. Τέτοια τμήματα του ηπειρωτικού φλοιού καλούνται «κρατόν» δηλαδή τεμάχη ηπείρων του Προκάμβριου τα οποία δεν παραμορφώθηκαν. Οι κρατονικές μάζες όταν  εμφανίζονται στην επιφάνια  ονομάζονται ασπίδες π.χ. Καναδική Ασπίδα.
Ο όρος craton χρησιμοποιείται για να διακρίνει το σταθερό τμήμα του ηπειρωτικού φλοιού από περιοχές που είναι πιο γεωλογικά ενεργές και ασταθείς. Η λέξη craton προτάθηκε για πρώτη φορά από τον αυστριακό γεωλόγο Leopold Kober το 1921 .Πρόκειται για ένα παλιό και σταθερό τμήμα της ηπειρωτικής λιθόσφαιρας που συχνά επιβιώνει από τους κύκλους της σύγκρουσης και ανοίγματος των ηπείρων. Βρίσκονται γενικά στο εσωτερικό των τεκτονικών πλακών. Αποτελούνται από αρχαία κρυσταλλικά υπόγεια πετρώματα, τα οποία μπορεί να έχουν καλυφθεί από νεότερους ιζηματογενείς σχηματισμούς. Έχουν μια παχιά κρούστα και βαθιές λιθοσφαιρικές  ρίζες που εκτείνονται όσο αρκετές εκατοντάδες χιλιόμετρα μέσα στο μανδύα της Γης .Παραδείγματα από κρατόν συναντώνται στο Ουαϊόμινγκ, την Αμαζονία στη Νότια Αμερική, το Kaapvaal Craton στη Νότια Αφρική, και το Gawler Craton στη Νότια Αυστραλία.

Γεωδίφης
​
Πηγές
1.earthmagazine.org
2.Βικιπαίδεια

Η θερμοκρασία έπεσε 1 βαθμό κάτω από το μηδέν στην Ατλάντα στις 6 Ιανουαρίου, 1884. Αυτό σηματοδότησε την τελευταία ημέρα μιας σοβαρής αρκτικής ταραχής που έπληξε μεγάλο μέρος της χώρας, όπως άρχισε το νέο έτος.
Στην Άνω Χερσόνησο,τον Ιανουάριο 1884 έπεσε  περισσότερο από 6 βαθμούς κάτω από το μακροπρόθεσμο μέσο όρο στην Marquette. Στα τέλη Ιανουαρίου του ίδιου έτους, η θερμοκρασία βυθίστηκε έως 47 βαθμούς κάτω από το μηδέν στην ευρύτερη περιοχή. Τοπικές δημοσιογραφικές πηγές ανέφεραν ότι «η ατμόσφαιρα είχε σχεδόν παγώσει» στις 24 Ιανουαρίου, 1884. Στο τέλος του μήνα, ένας παρατηρητής στην Marquette δήλωσε: «Οι πρώτες 26 ημέρες του Ιανουαρίου έφεραν κρύο που ποτέ δεν είχε καταγραφεί στην περιοχή».
Τον Φεβρουάριο έκανε ακόμη περισσότερο κρύο σε σχέση με το μέσο όρο: πάνω από 7 βαθμούς κάτω από την κανονική θερμοκρασία. Το θερμόμετρο  κατέγραψε ψύξη 34 βαθμούς κάτω από το μηδέν στις 28 Φεβρουαρίου.Ο Μάρτιος ξεκίνησε με κρύο, αλλά στη συνέχεια επικράτησε εκτεταμένη ζέστη. Έβρεχε όλη μέρα στις 11 Μαρτίου, η βροχή μετέτρεψε δρόμους σε βούρκο από λάσπη και νερό, καταστρέφοντας τα χιονοέλκηθρα. Μέχρι το τέλος του Μαρτίου, ανέφερε ο Εσκανάμπα «μερικές από τις πιο ευχάριστες καιρικές συνθήκες που παρατηρήθηκαν ποτέ στο Sault Ste. Marie, ο ήπιος καιρός όμως  ήταν μόνο ψευδαίσθηση. Παρά το μαλακό καιρό, η Menominee Herald δήλωσε ότι ο πάγος στην Γκριν Μπέι ήταν «στερεός όσο ο βράχος του Γιβραλτάρ» την τρίτη εβδομάδα του Μαρτίου. Μετά από ένα ήπιο τρίτο μήνα, ο Απρίλιος ξαφνικά άλλαξε με περιοδικές χιονοθύελλες και ψυχρούς ανέμους. Μαρτυρίες ανέφεραν πάγο στη λίμνη Superior "όσο το μάτι μπορεί να δει" την 1η Μαΐου, 1884. Υπάρχει ακόμα πάγος στο λιμάνι μέχρι τις 19 Μαΐου.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1880 ήταν κρύα χρόνια στο Upper Peninsula και ένα μεγάλο μέρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Στην Marquette, οι θερμοκρασίες σε 22 από 24 μήνες ήταν κάτω από τις κανονικές. Οι μεγαλύτερες αποκλίσεις από την κανονική θερμοκρασία σημειώθηκαν κατά τους χειμερινούς μήνες. Ένας από τους λόγους για τον κρύο καιρό ήταν η έκρηξη του Κρακατόα το 1883.
Το Κρακατόα είναι ένα ηφαίστειο που βρίσκεται σε ένα μικρό νησί στην Ινδονησία στα ανοικτά της δυτικής ακτής της Ιάβας. Μετά από 200 χρόνια αδράνειας, το ηφαίστειο ξύπνησε τον Μάιο του 1883, με αποκορύφωμα μιας σειρά από 4 καταστροφικές εκρήξεις στα τέλη Αυγούστου. Η τελευταία από τις εκρήξεις ακούστηκε 3.000 μίλια μακριά. Η συνολική ενέργεια που απελευθερώθηκε κατά τη διάρκεια της έκρηξης ήταν ισοδύναμη με 200 μεγατόνους ΤΝΤ. Για λόγους σύγκρισης, η ατομική έκρηξη στη Χιροσίμα απελευθέρωσε ενέργεια ισοδύναμη με 20 χιλιάδες τόνους ΤΝΤ. Ήταν ένα γεγονός  200.000.000 τόνων έναντι σε ένα συμβάν 200.000 τόνων!
Η τέφρα που εκτοξεύθηκε από το ηφαίστειο έφτασε 50 μίλια μέσα στην ατμόσφαιρα και βύθισε την περιοχή σε ακτίνα 50 χιλιομέτρων από τον κρατήρα στο σκοτάδι για τρεις ημέρες. Κατ 'εκτίμηση 11 κυβικά μίλια υλικό που έφτασε στη στρατόσφαιρα άρχισε να περιστρέφεται γύρω από τη Γη, για τα επόμενα χρόνια. Το «πέπλο από ηφαιστειακή σκόνη» ενήργησε ως φίλτρο ηλιακής ακτινοβολίας, μειώνοντας την ποσότητα του ηλιακού φωτός που έφθανε στη γη. Το πέπλο μείωσε την  παγκόσμια θερμοκρασία περίπου 1,2 βαθμούς Κελσίου. Οδήγησε επίσης σε εντυπωσιακά ηλιοβασιλέματα στην περιοχές με υψηλότερο γεωγραφικό πλάτος, συμπεριλαμβανομένου του Άνω Μίσιγκαν.
Η δυνατότερη έκρηξη στην ιστορία συνέβη πριν από 130 χρόνια, όταν ξέσπασε το Κρακατόα. Χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στην γύρω περιοχή από τις εκρήξεις, αλλά ο μεγαλύτερος αριθμός θανάτων προήλθε από το τεράστιο τσουνάμι που εξαπέλυσε η κατάρρευση του ηφαιστείου. Συνολικά, υπολογίζεται ότι 36.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, αν και πρόσφατα στοιχεία δείχνουν ότι πάνω από 100.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν.
 
Γεωδίφης
Πηγή-Karl Bohnak/ uppermichiganssource.com

Ένας αστροναύτης στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS) κοίταξε προς τον ορίζοντα, όπως το διαστημικό σκάφος  βρισκόταν πάνω από την νότια Αφρική. Το μέλος του πληρώματος χρησιμοποίησε ένα φακό και πήρε, μια μεγάλη πανοραμική θέα από ένα σημείο πάνω από τη βόρεια Νότια Αφρική, νοτιοανατολικά προς τον Ινδικό Ωκεανό.
Η εικόνα δείχνει πολλές λεπτομέρειες, αλλά ένα από τα πιο εντυπωσιακά είναι το πολιτικό όριο που ορίζει η μικρή χώρα του Λεσότο, ένα από τα λίγα μέρη στη Γη όπου ένα πολιτικό όριο μπορεί να γίνει ορατό από το διάστημα. Η πιο πράσινη, με την περισσότερη βλάστηση Νότια Αφρική (με πολύ χαμηλή πυκνότητα πληθυσμού) έρχεται σε αντίθεση με τη λιγότερη βλάστηση, του κάμπου του Λεσότο, όπου ζουν πιο πυκνοκατοικημένοι πληθυσμοί. Το  Λεσότο είναι ένας μικρός θύλακας 2.000.000 ανθρώπων που περιβάλλεται πλήρως από τη Δημοκρατία της Νότιας Αφρικής (πληθυσμός 53 εκατομμύρια).
Η δεξαμενή Φράγμα Κάτσε στο Λεσότο χτίστηκε ως μέρος μιας διεθνούς συμφωνίας για την αύξηση της παροχής νερού σε πολλές, ταχύτατα αναπτυσσόμενες πόλεις του μακρινού Witwatersrand (κάτω αριστερά). Στο μεγαλύτερο έργο μεταφοράς νερού στην Αφρική, το νερό από τη ζώνη υψηλής βροχόπτωσης στα βουνά του Λεσότο τροφοδοτείται από το Κάτσε μέσα από σήραγγες που έχουν σκαφτεί κάτω από τα Όρη Maluti. Το νερό ρέει διασχίζοντας 250 χιλιόμετρα σε ποταμούς μέχρι την Witwatersrand, βιομηχανική καρδιά της Νότιας Αφρικής.
Το πλήρωμα του ISS έχει εντοπίσει οπτικά το Witwatersrand από τη διασπορά των μικρών, αλλά εμφανών, ανοιχτόχρωμων ορυχείων- χωματερών των αποβλήτων υλικών που έχουν απομείνει από την εξόρυξη του χρυσού. Οι χωματερές των ορυχείων είναι το κύριο χαρακτηριστικό που τα πληρώματα μπορούν εύκολα να δουν γιατί ακόμη και μεγάλες πόλεις μπορεί να είναι δύσκολο να ανιχνευθούν από το διάστημα, καθώς ο Διαστημικό Σταθμός πετά γρήγορα. Πάνω από 12,3 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε αυτή την μεγάλη αστική περιοχή.
Μια άλλη λεπτομέρεια που ξεχωρίζει. Μια σειρά ομόκεντρων γραμμών υποδεικνύει έναν από τους παλαιότερους και μεγαλύτερους ορατούς κρατήρες της Γης. Ο κρατήρας Vredefort προκλήθηκε από έναν αστεροειδή με 10 χιλιόμετρα σε διάμετρο που επηρέασε την περιοχή περίπου 1,8 δισεκατομμύρια χρόνια πριν. Ο αρχικός κρατήρας εκτιμάται ότι ήταν 300 χιλιόμετρα σε διάμετρο. Σήμερα έχει διαβρωθεί και έχει εν μέρει καλυφθεί από τα νεότερα βράχια.
Στο Λεσότο ο πληθυσμός αριθμούσε 2,1 εκατομμύρια κατοίκους το 2015. Η ραγδαία εξάπλωση της μάστιγας του AIDS οδήγησε στη σταδιακή μείωση του πληθυσμού. Η πρωτεύουσα του είναι το Μαζέρου. Μέχρι το 1966 υπήρξε βρετανικό προτεκτοράτο, γνωστό ως Μπασουτολάνδη. Εξαιτίας της γραφικότητας των τοπίων του, αποκαλείται «Ελβετία της νότιας Αφρικής» ωστόσο αποτελεί ένα από τα φτωχότερα κράτη στον κόσμο.
 
Γεωδίφης
Πηγή-Παρατηρητήριο της Γης ,ΝΑΣΑ

Απολιθώματα,κλιματική αλλαγή και ανύψωση της οροσειράς των Άνδεων.Το απολιθωμένο κέλυφος από μία εξαφανισμένη χελώνα του γένους Chelonoidis, που βρέθηκε κοντά στην Quebrada Honda- Βολιβία, από την εποχή του Μειόκαινου υποδηλώνει ότι το υψίπεδο Altiplano, κοντά στην Quebrada Honda, ήταν πιθανό λιγότερο από ένα χιλιόμετρο πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας,13 εκατομμύρια χρόνια πριν. Απολιθώματα από φύλλα και άλλα ζώα υποστηρίζουν την πρόταση.
Σε ένα ξηρό οροπέδιο στα βουνά των Άνδεων της Νότιας Βολιβία, ερευνητής από το Case Western Reserve University βρήκε ένα από τα απολιθωμένα υπολείμματα μιας χελώνας με μήκος περίπου πέντε πόδια. Απολιθωμένα κομμάτια κελύφους μιας πολύ μικρότερης, υδρόβιας χελώνας που βρέθηκε κοντά δείχνουν την εκτίμηση του ύψους της οροσειράς και υποστηρίζουν επίσης ότι το κλίμα ήταν πολύ πιο υγρό από σήμερα.
Τα λείψανα είναι τα πρώτα στοιχεία από απολιθωμένες χελώνες από την εποχή του Μειόκαινου στη Βολιβία, και η έρευνα των ισοτόπων που βασίζονται στο Altiplano, κοντά σε αυτό που είναι τώρα η πόλη της Quebrada Honda, ήταν 2 έως 3,2 χιλιόμετρα ψηλά εκείνη τη στιγμή.
Επιπλέον, τα απολιθώματα παρέχουν μια ιδέα από την κλιματική αλλαγή που προκαλείται από την ανύψωση των βουνών, το οποίο μπορεί να βοηθήσει τους επιστήμονες να κατανοήσουν την κλιματική αλλαγή που βρίσκεται τώρα σε εξέλιξη.
«Προσπαθούμε να καταλάβουμε πώς η τεκτονική δραστηριότητα των πλακών και η αλλαγή του κλίματος επηρέασαν την ποικιλότητα των ειδών στο παρελθόν», δήλωσε ο Darin Croft, ένας καθηγητής ανατομίας στο Πανεπιστήμιο Case Western Reserve School of Medicine και παλεο-θηλαστικολόγος. «Ένας τρόπος για όλη αυτή την ποικιλομορφία που βλέπουμε σήμερα στις τροπικές περιοχές της Νότιας Αμερικής παράχθηκε μέσω της ανύψωσης της οροσειράς. Βουνά δημιουργούν πολλά διαφορετικά κλίματα και τα οικοσυστήματα σε μια μικρή περιοχή, τα οποία προάγουν την ειδογένεση (με τον όρο περιγράφεται η εξελικτική διαδικασία με την οποία νέα βιολογικά είδη δημιουργούνται από ένα μοναδικό πατρικό είδος).»
Ο Croft βρήκε την χελώνα σε ένα ανάχωμα αφού έχασε την διαδρομή  του σε ένα μονοπάτι κοντά στην Quebrada Honda ,όπου δούλευε. Ο Croft και ο Federico Anaya, μέλος της γεωλογικής μηχανικής σχολής στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο Tomás Frías στην Posotí, αργότερα εντόπισαν και άλλες, χελώνες σε γειτονικούς τόπους στην περιοχή.
Μετά την επιστροφή στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Croft έστειλε φωτογραφίες και τρισδιάστατες εικόνες υπολογιστή από τα απολιθώματα στο Edwin Cadena, εμπειρογνώμονα και ειδικό στις  χελώνες  στο Yachay Tech University τουΕκουαδόρ.
Ο  Cadena εντόπισε την χελώνα ως μέλος του ίδιου γένους, όπως η χελώνα των Γκαλαπάγκος, Chelonoidis. Προσδιόρισε την εξαφανισμένη χελώνα του γλυκού νερού που ανήκει στο γένος Acanthochelys, μέλη των οποίων επιζούν σε μεγάλο μέρος της τροπικής Νότιας Αμερικής.
Τα ζώα είναι εξώθερμα, δηλαδή ψυχρόαιμα εξαρτώνται από τον εξωτερικό αέρα για τον έλεγχο της θερμοκρασίας του σώματος τους γεγονός που τα κάνει να μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως υποκατάστατο για τη θερμοκρασία όπου έζησαν και, ως εκ τούτου, την ανύψωση.
Η αρχαία χελώνα και η υδρόβια χελώνα πιθανότατα θα είχαν φυσιολογικές απαιτήσεις έμοιαζαν πολύ με τα σύγχρονα συγγενικά είδη τους, οι οποίες γενικά ζουν σε υψόμετρο μέχρι 500 μέτρα περίπου και δεν μπορούν να ζήσουν ή να αναπαράγουν σε πολύ υψηλότερα υψόμετρα λόγω των ψυχρότερων θερμοκρασιών, δήλωσε ο Croft.
Τα απολιθωμένα υπολείμματα από φύλλα του Μειόκαινου είναι πενιχρά στη Βολιβία, αλλά και εκείνα που έχουν βρεθεί τείνουν να επιβεβαιώσουν τα ευρήματα για υψηλότερες θερμοκρασίες, χαμηλότερο υψόμετρο, και μεγαλύτερη καθίζηση απ’ ότι σήμερα.
Οι Άνδεις σχηματίστηκαν από την καταβύθιση των τεκτονικών πλακών - μια διαδικασία κατά την οποία μία τεκτονική πλάκα βυθίζεται κάτω από την άλλη. Πόσο γρήγορα τα βουνά ανυψώθηκαν στο τρέχον υψόμετρο τους δεν έχει πλήρως απαντηθεί.
Δεδομένου ότι η οροσειρά, το πιο σπουδαίο γεωλογικό χαρακτηριστικό στη Νότια Αμερική, επηρεάζει τα παγκόσμια πρότυπα κυκλοφορίας του αέρα και διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στο παγκόσμιο κλίμα.
«Με τη σημερινή παγκόσμια κλιματική αλλαγή, θα θέλαμε να έχουμε μια καλύτερη ιδέα για το τι να περιμένουμε κάτω από διαφορετικά σενάρια - πώς θέρμανση 1 βαθμού ή 2-βαθμού του πλανήτη θα επηρεάσει τα επίπεδα της θάλασσας και τα ζώα,» συνέχισε Croft. «Αν θέλουμε να μοντελοποιήσουμε το μέλλον, θα πρέπει να κατανοήσουμε και να διαμορφώσουμε το παρελθόν.»
Κοιτάζοντας πίσω, αν οι Άνδεις ήταν λιγότερο από ένα χιλιόμετρο υψηλές κατά τα τέλη του Μειόκαινου, θα είχε πολύ μικρότερη επίδραση στην παγκόσμια κυκλοφορία από ό, τι αν ήταν δύο ή τρεις φορές υψηλότερη η οροσειρά, κοντά στο σημερινό ύψος στο επίπεδο της Quebrada Honda.
Οι ερευνητές πιστεύουν ότι υπάρχουν περισσότερα αποδεικτικά στοιχεία από εξαφανισμένα ζώα σε αυτό το μέρος του υψίπεδου Altiplano που ήταν λιγότερο από ένα χιλιόμετρο πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, 13 εκατομμύρια χρόνια πριν. Βρήκαν απολιθωμένα υπολείμματα ενός μεγάλου φιδιού στο ίδιο στρώμα βράχου όπως οι χελώνες. Αυτά τα οστά είναι επί του παρόντος υπό μελέτη από τον Croft και τους συνεργάτες του.

Γεωδίφης

Πηγή:Case Western Reserve University