​"Η ανατολική ακτή της Νότιας Αμερικής ταιριάζει με εκείνη της δυτικής ακτής της Αφρικής, σαν να ήταν κάποτε ενωμένη " έγραψε ο Γερμανός Alfred Wegener(1880-1931) στη μέλλουσα σύζυγό του το Δεκέμβριο του 1910. 
Το 1912 στο βιβλίο του «Η καταγωγή των ηπείρων και των ωκεανών» υποστήριξε με επιστημονικά επιχειρήματα την κίνηση των ηπείρων. Ανέφερε για μια υπερήπειρο που ονόμασε Πανγαία που υπήρχε στο παρελθόν, η οποία διασπάστηκε 200 εκατομμύρια χρόνια πριν δημιουργώντας τις ηπείρους που εμείς σήμερα γνωρίζουμε. 
Ωστόσο η επιστημονική κοινότητα της εποχής γελοιοποίησε και έβρισε τον άνθρωπο που τόλμησε να την προτείνει. " Όποιος σέβεται την επιστημονική λογική ποτέ δεν θα τολμούσε να υποστηρίξει μια τέτοια θεωρία", είπε κάποτε ένας Βρετανός γεωλόγος για την θεωρία του Wegener . Ιστορικοί της επιστήμης σύγκριναν την ιστορία του με τα δεινά του Γαλιλαίου. " Καταραμένος να σαπίσει!" δήλωσε ο πρόεδρος της Αμερικανικής Φιλοσοφικής Εταιρείας. 
Η πρόταση του παρέμεινε αμφιλεγόμενη μέχρι τη δεκαετία του 1960.Παρά τη γενική απόρριψη, νέες επιστήμες όπως η γεωφυσική και η ωκεανογραφία τελικά έπεισαν τους περισσότερους επιστήμονες ότι οι ήπειροι όντως κινούνται. Επιπλέον, ο Wegener είχε προβλέψει, ότι η κίνηση είναι μέρος μιας διαδικασίας που προκαλεί, σεισμούς, εκρήξεις ηφαιστείων, την σύγκρουση των βουνών , διακυμάνσεις της στάθμης της θάλασσας και αναδιατάσσει τη γεωγραφία της Γης.
Οι γεωλόγοι, οι τότε πολέμιοι του μετεωρολόγου εξερευνητή σήμερα την αποκαλούν "θεωρία των τεκτονικών πλακών" . Αυτές οι πλάκες μεταφέρουν τις ηπείρους και τον πυθμένα της θάλασσας. Έτσι, παρά τις διαφορές, ο Alfred Wegener είχε δίκιο στις περισσότερες από τις σημαντικές θέσεις του. 
Στις 12 Μαΐου, 1931, ο Wegener πέθανε στους πάγους της Γροιλανδίας ενώ αναζητούσε αποδεικτικά στοιχεία για να τεκμηριώσει την θεωρία του. Η αγάπη του για την Αρκτική έκανε τους συντρόφους του να τον θάψουν στον πάγο (φωτογραφία από το Institut Alfred Wegener)

Γεωδίφης

​
Η φωτογραφία λήφθηκε το Νοέμβριο του 2002, δείχνει τον Peter Haeussler USGS(Γεωλογικό Ινστιτούτο, ΗΠΑ) να προσπαθεί να μετρήσει την μετατόπιση μιας σχισμάδας στον παγετώνα Canwell.
Στις 3 Νοεμβρίου 2002 εκδηλώθηκε ένας σεισμός 7.9R κοντά στο εθνικό πάρκο Denali στην Αλάσκα-ήταν η μεγαλύτερη εκδήλωση για το ρήγμα από το 1912- και διήρκεσε 1-2 λεπτά. Αν και το ρήγμα μετατοπίστηκε περίπου 4,5 μέτρα κάτω από τον αγωγό πετρελαίου που διασχίζει την Αλάσκα, ο αγωγός δεν έσπασε, αποτρέποντας μία μεγάλη οικονομική και περιβαλλοντική καταστροφή. Αυτό ήταν σε μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα ενός σχεδιασμού με αυστηρές προδιαγραφές που λήφθηκαν με βάση τις γεωλογικές μελέτες που διεξήγαγε το USGS, 30 χρόνια νωρίτερα.
Το σύστημα ρηγμάτων της Αλάσκας είναι αποτέλεσμα τεκτονικής δραστηριότητας καθώς η πλάκα του Ειρηνικού Ωκεανού βυθίζεται κάτω από την Πλάκα Βόρειας Αμερικής, και το ρήγμα Denali βρίσκεται ακριβώς στο όριο μεταξύ των 2 πλακών. Το ρήγμα παρουσιάζει ρυθμό ετήσιας μετατόπισης που κυμαίνεται από 1-35 mm.Ανά διαστήματα η μετατόπιση διενεργείται με σοβαρά σεισμικά επεισόδια όπως αυτό που έγινε το απόγευμα της 3ης Νοεμβρίου 2002, όταν το νερό της λίμνης Lake Union του Σιάτλ ξαφνικά άρχισε να μετακινείται με αποτέλεσμα να χτυπήσει αρκετά σκληρά τις κοντινές κατοικίες.Το νερό σε πισίνες, λίμνες, και όρμους τόσο μακριά όσο το Τέξας και Λουιζιάνα πηγαινο-ερχόταν για σχεδόν μισή ώρα. Ο σεισμός αρχικά προήλθε από το προηγουμένως άγνωστο ρήγμα του παγετώνα Susitna, μετακινήθηκε ανατολικά κατά μήκος του ρήγματος Denali με ταχύτητα πάνω από 11,265 χιλιόμετρα ανά ώρα πριν κινηθεί νοτιοανατολικά επάνω στο ρήγμα Totschunda.
​Η προκύπτουσα ρήξη επιφάνειας ήταν τελικά περίπου 336 χλμ -παρέσυρε ρέματα, δάση, άνοιξε χάσματα στους δρόμους, και ακόμη δημιούργησε ίχνη ορατά σε διάφορους παγετώνες. Ο σεισμός απελευθέρωσε πολύ ενέργεια στο ανατολικό άκρο του ρήγματος σε αραιοκατοικημένες περιοχές, έτσι οι μεγάλες πόλεις της Αλάσκας γλίτωσαν τις σοβαρές ζημιές.
Γεωδίφης
Πηγή-USGS

​
Ορισμένοι Ρώσοι και Κινέζοι σεισμολόγοι θεωρούν ότι μπορούν να προβλέψουν την εμφάνιση κάποιων σεισμών και ηφαιστειακών εκρήξεων. 
Οι Κινέζοι, μάλιστα, ισχυρίζονται ότι έχουν προβλέψει σχεδόν το ήμισυ του συνόλου των σεισμών από 7 ή περισσότερων βαθμών από το 1978 με τη χρήση του επιπέδου του νερού σε πηγάδια για να κάνουν τις προβλέψεις τους.Διαπίστωσαν ότι το επίπεδο αυξάνεται ή μειώνεται ανάλογα με το αν το νερό απορροφάται ή χύνεται, από τους υδροφορείς. Αυτό, με τη σειρά του, εξαρτάται από τις κινήσεις μέσα στη γη. 
Σύμφωνα με την ανατολική έννοια της κυκλικότητας και της αλληλεπίδρασης μεταξύ των αντιθέτων, οι Κινέζοι έχουν βρει περιοδικές αλλαγές σε σεισμική δραστηριότητα στην δυτική Κίνα. Μια περιοχή μπορεί να είναι ενεργή για, ας πούμε, 150 χρόνια ή ενώ μια άλλη είναι αδρανής. Η αδρανής περιοχή γίνεται τότε ενεργή για τα επόμενα 150 χρόνια, και ούτω καθεξής. 
Οι Ρώσοι σεισμολόγοι, έχουν ψάξει για τον εντοπισμό σεισμικών μεθόδων που θα μπορούσαν να τους βοηθήσουν να προβλέψουν τον χρόνο, την περιοχή και το μέγεθος του σεισμού. Υπολογιστικά μοντέλα τους, με βάση στατιστικές αναλύσεις, κατά καιρούς εγείρουν ψευδείς συναγερμούς, ενώ ορισμένοι σεισμοί είναι εντελώς απρόβλεπτοι.
Οι δυτικοί εμπειρογνώμονες παρακολουθούν σε μεγάλο βαθμό με σκεπτικισμό αυτές τις προσπάθειες. Είναι ξεκάθαροι ότι δεν γνωρίζουμε καμία τεχνική που προβλέπει τον ακριβή χρόνο και τον τόπο των μεγάλων σεισμών. Ισχυρίζονται ότι μόλις οι σεισμοί γίνονται συχνά σε μια συγκεκριμένη περιοχή, μπορεί ακολουθήσει ένα σημαντικό γεγονός.
Με τα ηφαίστεια είναι κάπως διαφορετικά τα πράγματα, τα πρόδρομα σήματα όπως οι αυξημένοι ηφαιστειακοί σεισμοί, η μετατόπιση του εδάφους και οι αλλαγές στα ποσοστά της απελευθέρωσης του φυσικού αερίου ή η σύνθεση του αερίου μπορεί να χρησιμοποιηθούν για να δείξουν ότι επίκειται μια έκρηξη . 
Η ακριβής πρόβλεψη είναι σπάνια γιατί συνήθως συμβαίνουν μερικές ώρες νωρίτερα.Μερικές φορές οι εκρήξεις αρχίζουν με ελάχιστη ή καμία προειδοποίηση. Σε σχετικά σύντομο χρονοδιάγραμμα ,κάποιων ημερών ή ωρών, οι επιστήμονες χρησιμοποιούν μια σειρά από τεχνικές για την πρόβλεψη της ηφαιστειακής δραστηριότητας. 

Γεωδίφης
Φωτογραφία -mashable.com

Οι χημικές μετρήσεις ενός σταλαγμίτη από ένα σπήλαιο στο Ιράν αποκαλύπτουν μια μεγάλη ανησυχητική δραστηριότητα σε σκόνη στη βόρεια Μεσοποταμία περίπου πριν από 4.200 χρόνια, που συμπίπτει με την παρακμή της Ακκαδικής Αυτοκρατορίας.
Πριν από 42 αιώνες, η ακμάζουσα αυτοκρατορία των Ακκάδιων - που διασκορπίστηκε στο σημερινό Ιράκ, την Τουρκία και τη Συρία - ξαφνικά εξαφανίστηκε. Παλαιοκλιματολόγοι και άλλοι γεωεπιστήμονες έχουν τώρα μια πιθανή εξήγηση για το γιατί. Χρησιμοποιώντας ακριβείς χημικές μετρήσεις με βάση την ηλικία από ένα σταλαγμίτη που συλλέχθηκε σε ένα σπήλαιο στο Ιράν, οι ερευνητές βρήκαν μια απότομη αύξηση σκόνης εκείνη τη στιγμή της ιστορίας. Αυτή η αυξημένη σκόνη που συνεχίστηκε για 300 χρόνια, θα μπορούσε να έχει προκαλέσει δυσάρεστες συνθήκες διαβίωσης και δυσκολίες στη γεωργία, προτείνουν οι ερευνητές.
Οι Ακκάδιοι ήταν αρχαίος λαός. Ήταν οι βόρειοι γείτονες των Σουμερίων στη Μεσοποταμία κατά την 3η χιλιετία π.Χ.Θεωρείται από σύγχρονους γλωσσολόγους ότι από τη γλώσσα τους την «Ακκαδική», προήλθε η Βαβυλωνιακή, καθώς και η Ασσυριακή γλώσσα.
Οι αρχαιολόγοι έχουν από καιρό μπερδευτεί από την απότομη εγκατάλειψη των οικισμών της βόρειας Μεσοποταμίας περίπου πριν από 4.200 χρόνια. «Υπάρχει αυτό το συγκεκριμένο χρονικό σημείο όπου όλα εξαφανίζονται [από το αρχαιολογικό αρχείο]», δήλωσε η Stacy Carolin, παλαιοκλιματολόγος που ηγήθηκε αυτής της έρευνας ενώ ήταν στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης στο Ηνωμένο Βασίλειο και είναι σήμερα στο Πανεπιστήμιο του Innsbruck στην Αυστρία. Οι πυρήνες ιζημάτων που προέρχονται από τον Κόλπο του Ομάν έχουν δείξει ότι η αυξημένη δραστηριότητα σκόνης στη Μεσοποταμία μπορεί να ήταν ο ένοχος, αλλά οι ασαφείς ηλικίες των θαλάσσιων αρχείων καθιστούν δύσκολη την οριστική σύνδεση των γεωφυσικών και αρχαιολογικών στοιχείων, δήλωσε η Carolin. «Εκτός αν γνωρίζετε το ακριβές χρονικό διάστημα ... δεν μπορείτε να πείτε τίποτα για μια σχέση αιτίας και αποτελέσματος.»
Η Carolin και οι συνεργάτες της - συμπεριλαμβανομένων των γεωχημικών και των μελών του Ιρανικού Σπηλαιολογικού Συνδέσμου και της Γεωλογικής Επισκόπησης του Ιράν - έχουν αναλύσει τώρα τη χημική σύνθεση ενός σταλαγμίτη με μήκος 18 εκατοστών του σπηλαίου Gol-e-Zard (Yellow Flower), κοντά στην Τεχεράνη για να αναζητήσουν στοιχεία από την σκόνη. Επειδή οι σταλαγμίτες σιγά-σιγά συσσωρεύονται με την πάροδο του χρόνου καθώς διαλυμένα ορυκτά διαπερνούν το βράχο και στάζουν από τις οροφές σπηλαίου, είναι σαν ρολόγια που καταγράφουν τις τοπικές περιβαλλοντικές συνθήκες. Χρησιμοποιώντας τη ραδιογενή ηλικία ουρανίου-θορίου, η Carolin και η ομάδα της διαπίστωσαν ότι ο σταλαγμίτης τους άρχισε να αναπτύσσεται περίπου πριν από 5.200 χρόνια. Οι ερευνητές εκτίμησαν με αβεβαιότητα 31 ετών για τις μετρήσεις τους, πολύ πιο ακριβή από την ανάλυση εκατονταετών κλιμάκων άλλων μελετών.
Η Carolin και οι συνεργάτες της βρήκαν ανοδική τάση μαγνήσιου, ένα συστατικό σκόνης, στο σταλαγμίτη που ξεκίνησε πριν από 4.260 χρόνια .Αυτή η σκόνη προήλθε πιθανότατα από τις προσχωσιγενείς πεδιάδες των ποταμών Τίγρη και Ευφράτη, δηλαδή από την τοποθεσία της αυτοκρατορίας και μεταφέρθηκε από τους επικρατούμενους ανέμους, σύμφωνα με τους ερευνητές. Τα υψηλά επίπεδα σκόνης θα μπορούσαν να έχουν προκαλέσει την εγκατάλειψη των οικισμών της  Αυτοκρατορίας, κατέληξε η ομάδα. «Οι ξηρές και άνυδρες συνθήκες θα μπορούσαν να είναι επιζήμιες για τους γεωργικούς οικισμούς», δήλωσε η Carolin. «Η σκόνη μπορεί να έχει καταστήσει τις συνθήκες διαβίωσης αφόρητες επίσης».
Τα αρχεία των σταλαγμιτών παρουσίασαν αυξημένη δραστηριότητα σκόνης για τα επόμενα 290 χρόνια, αξιοσημείωτα συμβατά με το διάστημα των 300 χρόνων εγκαταλελειμμένων οικισμών που αποκαλύφθηκαν στα αρχαιολογικά ευρήματα. Αυτά τα ευρήματα δημοσιεύτηκαν τον περασμένο μήνα στα Πρακτικά της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής . Τα στοιχεία υποδηλώνουν μια σύνδεση μεταξύ των γεωφυσικών και των αρχαιολογικών αρχείων, αλλά είναι δύσκολο να το ξέρουμε με βεβαιότητα, είπε η Carolin. «Η ιδέα ότι υπάρχει μια σχέση μεταξύ κλίματος και κοινωνίας είναι μια προκλητική εκτίμηση».
Ωστόσο, άλλοι ερευνητές υποστηρίζουν μια πραγματική συσχέτιση αιτίου-αποτελέσματος. Αυτό η εργασία «παρέχει μια άλλη σειρά αποδεικτικών στοιχείων που υποστηρίζουν την ιδέα της σχέσης μεταξύ κλιματικής μεταβλητότητας και κοινωνικής αλλαγής», δήλωσε ο Matthew Lachniet , παλαιοκλιματολόγος στο Πανεπιστήμιο της Νεβάδας του Λας Βέγκας, που δεν συμμετείχε στην έρευνα.
Η Carolin αναλύει επί του παρόντος άλλα ιρανικά δείγματα από σταλαγμίτες που δίνουν μια βαθύτερη ματιά στο παρελθόν. Αυτή και οι συνεργάτες της εξετάζουν την αλλαγή του κλίματος σε  πάγους στο χρονοδιάγραμμα των αιώνων. «Μας ενδιαφέρει η ανακατασκευή της κλιματικής κατάστασης αυτής της περιοχής ... όταν οι ανθρώπινοι πρόγονοί μας μεταναστεύουν από την Αφρική και την Ασία μέσω του νότιου Ιράν».

Γεωδίφης

Πηγές

1.eos.org
2.Βικιπαίδεια

​