Στις 20 Απριλίου 2010 σημειώθηκε έκρηξη στην πλατφόρμα άντλησης της βρετανικής πετρελαϊκής εταιρίας BP, στα ανοικτά της Νέας Ορλεάνης, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 11 εργαζόμενοι. 
 Ο μηχανισμός αυτόματου σφραγίσματος της υποβρύχιας πετρελαιοπηγής , σε βάθος 1.500 μέτρων, δεν λειτούργησε και χρειάστηκαν τρεις ολόκληροι μήνες προτού «ταπωθεί» η πετρελαιοπηγή. Στα νερά του Κόλπου του Μεξικού διέρρευσαν τουλάχιστον 4 εκατομμύρια βαρέλια αργού πετρελαίου, σκεπάζοντας εκατοντάδες χιλιόμετρα ακτών και πλήττοντας μερικά από τα σπουδαιότερα οικοσυστήματα και υγροβιότοπους των ΗΠΑ.
Πριν από λίγο συμπληρώθηκε ένας χρόνος από το τρομερό δυστύχημα στον Κόλπο με τις επιπτώσεις της χειρότερης πετρελαιοκηλίδας στην ιστορία των ΗΠΑ να στοιχειώνουν την καθημερινότητα εκατομμυρίων κατοίκων των νοτιοανατολικών της πολιτειών.
Υπό την ασφυκτική πίεση σύσσωμης της αμερικανικής κοινής γνώμης, η βρετανική πετρελαϊκή εταιρεία αναγκάστηκε να ανοίξει έναν ειδικό λογαριασμό, στον οποίο έχει δεσμευτεί να τοποθετήσει το ποσό των 20 δισ. δολάριων για να πληρώσει τους παθόντες. Όμως η κυβέρνηση Ομπάμα από την πρώτη στιγμή έκανε τα «στραβά μάτια» μπροστά στα λάθη και τα ψέματα της BP και ως τώρα έχει καταβάλλει στους ζημιωμένους πολίτες μόλις 3 δισεκατομμύρια δολάρια, και κάνει ότι μπορεί για να αποφύγει να πληρώσει τα υπόλοιπα – εκτιμώντας ότι τα έξοδα για τον καθαρισμό είναι προφανώς αρκετά για να ξεπλύνει την ντροπή της. Οι άνθρωποι της υποστηρίζουν ότι το πετρέλαιο, «διαλύθηκε» στον Ατλαντικό χάρη στους ισχυρούς ανέμους, τα ρεύματα και τα σχεδόν 8 εκατομμύρια λίτρα χημικών διαλυτικών που ρίχτηκαν στην θάλασσα.
Στην πραγματικότητα, βέβαια, το πετρέλαιο δεν εξαφανίστηκε ως διά μαγείας: το μεγαλύτερο μέρος του απλά βυθίστηκε χάρη στα τοξικά χημικά στον πυθμένα, σε πολλά σημεία του οποίου έχει δημιουργήσει ένα μαύρο τοξικό «σάβανο» πάχους δέκα πόντων και αποτελεί «πρώτου μεγέθους» απειλή για το οικοσύστημα.
Σαν αποτέλεσμα, τα επίπεδα του κριλ και του πλαγκτόν, της βασικής τροφής των μεγάλων θαλάσσιων θηλαστικών και καρχαριοειδών που ζουν στην περιοχή μειωθήκαν δραματικά, και εκατοντάδες δελφίνια, φάλαινες, θαλάσσιες χελώνες και καρχαρίες ξεβράζονται νεκρά στις ακτές. Επιπλέον πολλοί εθελοντές που εργάστηκαν ,εκτέθηκαν σε τοξικά υγρά και αέρια έχουν χάσει τη ζωή τους, κυρίως από καλπάζοντες καρκίνους - έστω κι αν οι πρόωροι θάνατοι τους συχνά αποδίδονται σε «φυσικά αίτια».
Η BP χρησιμοποίησε, τεράστιες ποσότητες για τον καθαρισμό ένα τοξικό διαλύτη, απαγορευμένο σε 20 χώρες και είχε ως στόχο να κρύψει το πετρέλαιο «κάτω από το χαλί.

Γεωδίφης με πληροφορίες από το Metro
Βίντεο-Από το National Geographic

Οι δύο πρώτες ώρες του σεισμού μεγέθους 9,0R στην Ιαπωνία μας έδωσαν αρκετές πληροφορίες γιατί ο σεισμός ήταν τόσο δυνατός.
Ο σεισμός έσπασε σε πολλές περιοχές του ρήγματος σε αντίθεση με την μία που στο παρελθόν διερράγη με αποτέλεσμα πολλοί επιστήμονες να μην μπορούν να προβλέψουν το μέγεθος της καταστροφής. Αν ο σεισμός χτυπούσε ακόμη πιο κοντινά τμήματα του ρήγματος τότε θα μπορούσε να είναι ακόμη μεγαλύτερος, ανέφερε ο Eric Kiser, ένας μεταπτυχιακός φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ , ο οποίος παρουσίασε στοιχεία για τις πρώτες ώρες μετά τη ρήξη του σεισμού σε μία σεισμολογική συνεδρίαση που πραγματοποιήθηκε πριν λίγο καιρό στην πόλη Μέμφις του Τενεσί.
Ο σεισμός της 11ης του Μάρτη θεωρείται ο τέταρτος μεγαλύτερος που έχει καταγραφεί ποτέ στον κόσμο. Ο σεισμός χτύπησε στα ανοικτά των ακτών της περιοχής Tohoku της Ιαπωνίας, προκαλώντας ένα θανάσιμο τσουνάμι που μπορεί να έχει σκοτώσει περίπου 30.000 ανθρώπους. Το βουητό του σεισμού δεν τελείωσε με αυτή τη μαζική ρήξη, και δεν έχει σταματήσει μέχρι σήμερα. Πάνω από 60 μετασεισμικές δονήσεις μεγέθους 6.0 ή μεγαλύτερες έπληξαν την περιοχή. Η κύρια ρήξη διήρκεσε περισσότερο από 3,5 λεπτά, αν και το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειας απελευθερώθηκε στα 2 πρώτα λεπτά, είπε ο Kiser. Η ρήξη που συνδέεται με το κύριο σεισμό είχε μήκος 250 χιλιόμετρα και πλάτος περίπου 175 χλμ, ο Kiser είπε. Μετά ήρθαν οι μετασεισμικές δονήσεις.
Κατά τις πρώτες ώρες μετά τον αρχικό σεισμό, αρκετές μετασεισμικές δονήσεις χτύπησαν, πολλοί με μέγεθος 6,4 ή μεγαλύτερο. Ο μεγαλύτερος μετασεισμός μέχρι σήμερα ήταν μεγέθους 7,9 και έπληξε την περιοχή  σε διάστημα λιγότερο από μια ώρα μετά τον κύριο σεισμό.
Συνολικά, ο σεισμός διέρρηξε πέντε περιοχές εντός μίας ευρείας ζώνης σύμφωνα με τα προκαταρκτικά στοιχεία. Το γεγονός ότι οι περιοχές αυτές συνδέονται μεταξύ τους με τον σεισμό της  11ης Μαρτίου είναι πιθανώς ο λόγος που ήταν απροσδόκητα μεγάλος, ο Kiser είπε.
Ο τρόπος με τον οποίο επήλθε η ρήξη είναι αντίθετος προς την ιδέα της κατάτμησης που προηγουμένως είχε διατυπωθεί σύμφωνα με την οποία το ρήγμα ήταν κατακερματισμένο σε περιοχές, δήλωσε ο Morgan Page, ένας σεισμολόγος του USGS ο οποίος έχει μελετήσει το σεισμό στην Ιαπωνία.
"Γι 'αυτό οι ιαπωνικοί σεισμικοί χάρτες επικινδυνότητας δεν υπέθεταν ότι ένας σεισμός τόσο μεγάλος όπως αυτός θα μπορούσε να πλήξει την περιοχή - επειδή σε προηγούμενες περιπτώσεις η περιοχή της ρήξης δεν έσπασε όλη μαζί σε ένα μεγάλο σεισμό," είπε ο Page

Γεωδίφης με πληροφορίες από το OurAmazingPlanet

Φωτογραφία- Από την NASA, Παρατηρητήριο της Γης.

Οι σεισμοί μπορούν να προκληθούν από τα φράγματα. Παγκοσμίως υπάρχουν πάνω από 100 εξακριβωμένες περιπτώσεις σεισμών που οι επιστήμονες πιστεύουν ότι προκλήθηκαν από ταμιευτήρες. Η σοβαρότερη περίπτωση μπορεί να είναι ο σεισμός μεγέθους 7.9R της Sichuan τον Μάιο του 2008, που σκότωσε περίπου 80.000 ανθρώπους και έχει συνδεθεί με την κατασκευή του Φράγματος Zipingpu . Ο τραγικός σεισμός της Σιτσουάν κατέστρεψε εκατοντάδες φράγματα. Λίγο μετά το χτύπημα του εγκέλαδου, η κινεζική κυβέρνηση ανέφερε ότι τουλάχιστον 391 φράγματα καταστράφηκαν στο σεισμό, ενώ παρουσιάσθηκαν και  σημαντικές ρωγμές στο μεγαλύτερο φράγμα της περιοχής, το  Zipingpu Dam. Επιστήμονες στην Κίνα και τις ΗΠΑ, επίσης, φοβούνται ότι ο σεισμός μπορεί να προκλήθηκε  από το βάρος του ταμιευτήρα Zipingpu. Σεισμολόγοι είχαν προειδοποιήσει την κυβέρνηση το 2000 ότι το έργο δεν θα πρέπει να αναπτυχθεί δεδομένης της υψηλής  σεισμικής δραστηριότητας της περιοχής , αλλά αυτές οι προειδοποιήσεις αγνοήθηκαν. Η κυβέρνηση στη συνέχεια ανέφερε ότι εμπειρογνώμονες που είχαν επιθεωρήσει το φράγμα δήλωσαν  ότι είναι ασφαλές, αν και δεν είναι σαφές πώς ακριβώς έγιναν οι έλεγχοι.
Πώς τα φράγματα ενεργοποιούν σεισμούς;
Σε ένα έγγραφο που εκπονήθηκε σε μία παγκόσμια συνάντηση που ασχολήθηκε με  φράγματα, ο Δρ Β. P Jauhari έγραψε τα εξής σχετικά με αυτό το φαινόμενο, γνωστό ως «σεισμικότητα δεξαμενών» : "Η πιο ευρέως αποδεκτή εξήγηση για το πώς τα φράγματα προκαλούν σεισμούς έχει σχέση με την επιπλέον πίεση του νερού που δημιουργεί μικρο-ρωγμές και σχισμές στο έδαφος κάτω και κοντά σε μια δεξαμενή. Όταν η πίεση του νερού αυξηθεί στα πετρώματα, ενεργεί ως  λιπαντικό σε ρήγματα που βρίσκονται ήδη υπό τεκτονική ένταση, αλλά εμποδίζονται από την ολίσθηση εξαιτίας της τριβής των επιφανειών των πετρωμάτων.
Δεδομένου ότι κάθε περιοχή του φράγματος έχει μοναδικά γεωλογικά χαρακτηριστικά, δεν είναι δυνατόν να προβλέψουμε με ακρίβεια πότε και πού θα συμβεί ο σεισμός. Ωστόσο, η Διεθνής Επιτροπή Μεγάλων Φραγμάτων συνιστά ότι θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη αυτές οι παρατηρήσεις  για ταμιευτήρες βαθύτερους των 100 μέτρων.
Ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της «σεισμικότητας των δεξαμενών»;
Ένας κορυφαίος επιστήμονας για το θέμα αυτό,  ο Harsh K. Gupta, συνόψισε τα συμπεράσματα του μετά από έρευνα, το 2002:
-Το βάθος της δεξαμενής είναι ο πιο σημαντικός παράγοντας, αλλά ο όγκος του νερού παίζει επίσης σημαντικό ρόλο στην εμφάνιση των σεισμών.
-Το πρόβλημα μπορεί να γίνει αμέσως αντιληπτό κατά την πλήρωση των ταμιευτήρων.
-Επιπλέον,μπορεί να συμβεί αμέσως μετά την πλήρωση της δεξαμενής ή μετά από ορισμένο χρονικό διάστημα.
Πολλά φράγματα χτίζονται σε σεισμικά ενεργές περιοχές, συμπεριλαμβανομένων των Ιμαλαΐων, Νοτιοδυτικής Κίνας, του Ιράν, της Τουρκίας και της Χιλής .Σύμφωνα με τους ειδικούς, για τους ποταμούς  πρέπει να υπάρχει ένα μορατόριουμ για την κατασκευή υψηλών φραγμάτων σε σεισμογενείς περιοχές.

Γεωδίφης  με πληροφορίες από το internationalrivers.org

Φωτογραφίες από τα φράγματα Kariba& Zipingpu Dam και από τον σεισμό Σιτσουάν

To Marsili είναι το μεγαλύτερο υποθαλάσσιο ηφαίστειο της Ευρώπης και βρίσκεται στο νότιο Τυρρηνικό περίπου 150 χλμ. βόρεια του  Αιολικού αρχιπελάγους και μπορεί σύντομα να γίνει μια πηγή ενέργειας. Ενα σημαντικό  έργο βρίσκεται σε εξέλιξη τον τελευταίο καιρό που στοχεύει στην αξιοποίηση της θερμότητας του ηφαιστείου.Το εγχείρημα είναι πνευματικό τέκνο του καθηγητή Patrick Signanini του Πανεπιστημίου "Gabriele D'Annunzio" του Κιέτι και αναπτύχθηκε από την Eurobuilding (περιβαλλοντική τεχνική εταιρεία με έδρα την Άσκολι Piceno), σε συνεργασία με το Εθνικό Ινστιτούτο Γεωφυσικής και Ηφαιστειολογίας, το Ινστιτούτο Θαλάσσιας Γεωλογίας στο CNR-ISMAR, το Politecnico di Bari και το Πειραματικό Κέντρο Ερευνών Γεωτεχνολογίας του Πανεπιστήμιου Chieti.
Το Marsili είναι το μεγαλύτερο ηφαίστειο στην Ευρώπη, εκπέμπει υγρό σε θερμοκρασία 300 βαθμούς Κελσίου και σύμφωνα με τον Paltrinieri Ντιέγκο, θαλάσσιο γεωλόγο και υπεύθυνο έργων για την Eurobuilding, έχει τεράστιο γεωθερμικό δυναμικό.
Η θαλάσσια γεωθερμική ενέργεια -τονίζει ο Paltrinieri - είναι «μια πραγματική και σημαντική πηγή ενέργειας. Το ηφαίστειο Marsili μπορεί να γίνει η πρώτη πηγή προμήθειας  γεωθερμικής ενέργειας ανοικτής θαλάσσης της ιστορίας, ανοίγοντας το δρόμο για μια νέα ενέργεια, καθαρή και ανεξάντλητη»
Το έργο σύμφωνα πάντα με τον Paltrinieri θα συμβάλλει στη διαφοροποίηση του ιταλικού ενεργειακού προϊόντος με την ενθάρρυνση της ανάπτυξης της παραγωγής από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και τη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου στην ατμόσφαιρα. Το έργο θα μπορούσε να βοηθήσει στην επίτευξη των στόχων της Ευρωπαϊκής Ένωσης σχετικά με το κλίμα 20-20-20 (-20% της κατανάλωσης πρωτογενών πηγών και των εκπομπών των αερίων του θερμοκηπίου και το 20% της ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές NDR .) και να είναι μια βιώσιμη εναλλακτική λύση στην πυρηνική ενέργεια, στην οποία η ΕΕ ανοίγει μια συζήτηση.
Το έργο αποτελείται από τρία στάδια (εξευρεύνηση, άντληση και παραγωγή) και έως το 2012 αναμένεται η δημιουργία, της πρώτης γεωθερμικής πηγής προκειμένου το 2015 να επιτευχθεί η εγκατάσταση της πρώτης μονάδας παραγωγής (με χωρητικότητα 200 MWe) . Έως το 2015, μια συνολική επένδυση ύψους 2 δισ. ευρώ, προβλέπεται να κατασκευάσει τέσσερις πλατφόρμες με συνολική ισχύ των 800-1000 MW. Όταν καταστεί πλήρως επιχειρησιακό το εργοστάσιο θα παράγει ετησίως 4,4 δισεκατομμύρια kWh, αρκετά για να καλύψει τις ανάγκες μιας πόλης όπως το Παλέρμο.

Γεωδίφης με πληροφορίες από την Corriere della Serra

Πολλοί πιστεύουν ότι οι περισσότεροι άνθρωποι σκοτώνονται από τα ρεύματα της λάβας, κατά την διάρκεια μίας ηφαιστειακής έκρηξης, αλλά αυτό δεν ευσταθεί. Τα περισσότερα θύματα οφείλονται στις πυροκλαστικές ροές και τα αέρια που έρχονται με αυτές. Αυτό το βίντεο προέρχεται από το  νησί της Καραϊβικής του Montserat. Το ηφαιστειογενές νησί Μοντσεράτ έχει έκταση 102 τετρ. χλμ. και πληθυσμό 5.140 κατοίκους. Τον Ιούλιο του 1995 υπολογίζεται ότι εγκατέλειψαν το νησί έπειτα από έκρηξη ηφαιστείου 8.000 άνθρωποι. Τελευταία ,κάποιοι από αυτούς έχουν επιστρέψει.
Το Μοντσεράτ κατοικούταν από ινδιάνους Αραγουάκ και Καρίμπ, σύμφωνα με τις καταγραφές του Χριστόφορου Κολόμβου κατά το δεύτερο ταξίδι το 1493. Ονόμασε το νησί Σάντα Μαρία ντε Μοντσεράτε στο όνομα της Ισπανίας, από την ευλογημένη παρθένα του μοναστηριού του Μοντσεράτ, το οποίο βρίσκεται στο όρος Μοντσεράτ στην Καταλονία. Το νησί περιήλθε στον έλεγχο της Βρετανίας το 1632, όταν μία ομάδα Ιρλανδών εγκαταστάθηκε εκεί για να διαφύγει από τις αντικαθολικές αντιδράσεις στα γειτονικά νησιά Σεντ Κιτς και Νέβις. Η εισαγωγή σκλάβων από την Αφρική, κοινή πρακτική στα περισσότερα νησιά της Καραϊβικής, ξεκίνησε αρκετά νωρίς.
Η πιο πρόσφατη εκκένωση του Montserrat Volcano έλαβε χώρα τον Ιανουάριο του 2009. Επειδή το ηφαίστειο Μοντσεράτ είναι ακόμα ενεργό και επικίνδυνο, η πρόσβαση στο νότιο τμήμα του νησιού είναι περιορισμένη. Άτομα που εισέρχονται στην περιορισμένη ζώνη του ηφαιστείου Montserrat χωρίς άδεια υπόκεινται σε πρόστιμο και / ή φυλάκιση.

Γεωδίφης

Μια σειρά καταστροφικών σεισμών έπληξαν τον κόσμο τα τελευταία χρόνια - από την Ιαπωνία στη Χιλή έως την Αϊτή - πυροδοτώντας φόβους ότι ο πλανήτης μας θα ζήσει ακόμη πιο καταστροφικούς σεισμικούς κινδύνους στο εγγύς μέλλον.
Τρεις ερευνητικές ομάδες έχουν πλέον ανατρέξει πίσω αναλύοντας γεγονότα 110 χρόνων της παγκόσμιας σεισμικής δραστηριότητας για να δούν αν υπάρχει  μια παγκόσμια διαμορφωμένη τάση για  τους γιγάντιους  σεισμούς.
Μερικοί ισχυρίζονται ότι κάτι τρέχει; Ενώ άλλοι διαφωνούν. Κάποιοι ερευνητές διαπίστωσαν  ομάδες που ονομάζουν "μεγασεισμούς" μεγέθους 9,0R ή μεγαλύτερους.
Υπάρχει μία ομάδα τριών σεισμών μεταξύ 1952 και 1964, συμπεριλαμβανομένου του σεισμού μεγέθους 9,5R της Χιλής του 1960- ο μεγαλύτερος σεισμός που έχει καταγραφεί ποτέ στη Γη και μία άλλη ομάδα μεγέθους 8,6R και μεγαλύτεροι που συνέβησαν μεταξύ 1950 - 1965, δήλωσαν ο Charles Bufe και ο David Perkins, σεισμολόγοι οι οποίοι εικάζουν ότι o σεισμός με το μέγεθος 8,4R που έπληξε το Περού το 2001 μπορεί να σήμανε  την αρχή μίας νέας παγκόσμιας ακολουθίας μεγάλων σεισμών που ζούμε σήμερα.
«Αυτό δεν σημαίνει ότι βρισκόμαστε στην Ημέρα της Κρίσεως . Δεν νομίζω ότι οι μεγάλοι σεισμοί θα συμβούν σε μια μεγάλη χρονική περίοδο - αλλά φαίνεται να υπάρχει μία ομάδα με μεγάλη πιθανότητα να δώσει  μεγάλους σεισμούς", είπε ο Bufe. "Δεν ξέρω πόσο καιρό αυτή η ομάδα μπορεί να διαρκέσει - αν δεν πάρουμε ένα άλλο μεγάλο σεισμό στα ίσως επόμενα 10 ή 12 χρόνια, θα έλεγα ότι είμαστε μάλλον εκτός της ομάδας."
Ο Bufe πρότεινε ότι, στέλνοντας σεισμικά κύματα που ταξιδεύουν γύρω από την επιφάνεια του πλανήτη μας, πολύ μεγάλοι σεισμοί ενδέχεται να αποδυναμώσουν ρηξιγενείς ζώνες που είναι ήδη πολύ κοντά στην ενεργοποίηση. «Νομίζω ότι υπάρχουν περισσότερο από  50 % πιθανότητες να δούμε ένα άλλο σεισμό μεγέθους 9R κάποια στιγμή μέσα στην επόμενη δεκαετία ή έτσι», είπε.
Από την άλλη πλευρά, αυτή η προφανής πρόσφατη άνοδος  των μεγάλων σεισμών θα μπορούσε να αντικατοπτρίζει απλώς τυχαίες διακυμάνσεις στις συνήθειες της παγκόσμιας σεισμικής δραστηριότητας. Μια στατιστική μελέτη από το Αμερικανικό Γεωλογικό Ινστιτούτο του ερευνητή Andrew Michael στο Menlo Park της Καλιφόρνιας, δείχνει ότι αυτή η φαινομενική πρότυπη ομάδα μπορεί να  εξαφανιστεί μόλις συμβούν τοπικοί μετασεισμοί του μεγάλου σεισμού.
"Το πιο σημαντικό μάθημα είναι ότι το τυχαίο δεν σημαίνει ομοιόμορφη κατανομή στο χρόνο- αντ 'αυτού, τυχαίες διεργασίες μπορούν να  δημιουργήσουν προφανή ομαδοποίηση και είναι σημαντικό να εξετάσουμε προσεκτικά αν προκύπτουν ομάδες ή περίοδοι με  μικρότερη δραστηριότητα, οι οποίες πηγαίνουν πιο πέρα από μια απλή τυχαία διαδικασία", είπε ο Michael. «Μέχρι στιγμής, τα αποτελέσματα μου δείχνουν ότι η φαινομενική ομαδοποίηση είναι συνεπής με μια τυχαία διαδικασία."
Αν η εμφανής ομαδοποίηση αυτών των σεισμών είναι θέμα τύχης, τότε οι σεισμολόγοι δεν μπορούν να αποκλείσουν ότι ένας άλλος τεράστιος σεισμός είναι πιθανόν να γίνει σύντομα.
"Η πρόσφατη έξαρση των μεγάλων σεισμών μπορεί να εξηγηθεί ως συμπτωματική διακύμανση χωρίς προβλεπτική ικανότητα για το μέλλον", είπε ο Μάικλ. Πρόσθεσε επίσης ότι οι παγκόσμιες προβλέψεις για σεισμούς και τις ζημίες που προκαλούν θα πρέπει να χρησιμοποιούν τα μεγαλύτερα δυνατά ιστορικά δεδομένα για μια περιοχή αντί να εστιάζουν στο πρόσφατο παρελθόν.
Ο σεισμολόγος Richard Aster στο Ινστιτούτο του Νέου Μεξικού  και οι συνάδελφοί του εξέτασαν ιστορικούς καταλόγους  σεισμών, και  δημιούργησαν  μιας μακροπρόθεσμη βάση δεδομένων που καταγράφει  το σωρευτικό μέγεθος των σεισμών σε όλο τον κόσμο.
Προτείνουν ότι υπήρχαν σχετικά χαμηλοί ρυθμοί για μεγάλους σεισμούς κατά τις περιόδους 1907 έως 1950 και 1967 έως 2004. Ωστόσο, βρήκαν το ρυθμό των μεγάλων σεισμών να  αυξήθηκε σημαντικά κατά την περίοδο 1950 έως 1967 και φαίνεται να είναι και πάλι σε άνοδο από το 2004, δεδομένου ότι το καταστροφικό μέγεθος 9,1 με 9,3 του σεισμού που έπληξε την Ινδονησία έδωσε ένα τεράστιο τσουνάμι, αργά το εν λόγω έτος.
"Έχουμε μόνο λίγους σεισμούς μεγέθους 9R ανά αιώνα, για παράδειγμα - ευτυχώς τα γεγονότα αυτά είναι σπάνια», δήλωσε ο Aster. "Υπάρχουν μόνο 14 σεισμοί που έχουν γίνει στα τελευταία 111 χρόνια, μεγαλύτεροι από το μέγεθος των 8,5R."
"Ο κύριος περιορισμός είναι ότι δεν έχουμε αρκετά στοιχεία», είπε. «Δεν μπορούμε να πούμε ότι η ομαδοποίηση δεν υπάρχει. Μπορούμε μόνο να πούμε ότι τα δεδομένα δεν μας βοηθούν να τεκμηριώσουμε την υπόθεση. Αν υπήρχαν περισσότερα δεδομένα, τότε τα αποτελέσματα θα μπορούσαν να αλλάξουν - Αλλά αυτό θα πάρει δεκαετίες να συμβεί. "

Γεωδίφης με πληροφορίες από το OurAmazingPlanet

Μετά τον καταστροφικό σεισμό που έπληξε την Ιαπωνία, οι επιστήμονες από το Lamont-Doherty Earth Observatory μελέτησαν τον σεισμό, και ήλθαν σε επικοινωνία με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και άλλους οργανισμούς για να εξηγήσουν τι ακριβώς συνέβη. Άλλοι ειδικοί από το Earth Institute συνομίλησαν με το κοινό  σχετικά με τους φυσικούς κινδύνους, την ετοιμότητα και την πυρηνική ενέργεια.
Το ζητούμενο ήταν αν μπορούμε πάντα να είμαστε αρκετά προετοιμασμένοι από τέτοιου είδους φαινόμενα; Οι Ιάπωνες ήταν τόσο μελετημένοι για τέτοια θέματα περισσότερο από  κάθε άλλο λαό στον πλανήτη κυρίως στην αντιμετώπιση των σεισμών. Ωστόσο, βρέθηκαν απέναντι από ένα τρομερό γεγονός. Αυτό που συνέβη εκεί δείχνει τα όρια μας και ότι δεν μπορεί πάντα να είμαστε έτοιμοι απέναντι στην δύναμη των φυσικών δυνάμεων.
Ο σεισμός στην Ιαπωνία παραξένεψε ακόμα επιστήμονες που έχουν μελετήσει σεισμούς σε όλη τους τη ζωή. Ο Chris Scholz, καθηγητής στο Lamont-Doherty Earth Observatory με εμπειρία δεκαετιών  είπε ότι ένας σεισμός μεγέθους 9,0R όπως αυτός που χτύπησε κοντά στο Σεντάι, ήταν "αδύνατο" να συμβεί σε εκείνη την περιοχή (βλέπε βίντεο). Συγκρίνει το γεγονός αυτό με τον  σεισμό που έπληξε την ίδια περιοχή κατά το έτος 869 που έδωσε  τσουνάμι  το οποίο  έφτασε ένα μίλι στο εσωτερικό της στεριάς. Οι περισσότεροι επιστήμονες «προδόθηκαν» αφού απλώς δεν είχαν κοιτάξει πίσω αρκετά στον χρόνο για να δουν την πιθανότητα να συμβεί ένα τέτοιο τεράστιο γεγονός.
Η Ιαπωνία εξακολουθεί να μάχεται με τις οδυνηρές συνέπειες και προσπαθεί να θέσει τους πυρηνικούς αντιδραστήρες υπό έλεγχο. Στις ΗΠΑ και αλλού, τα τραγικά γεγονότα έχουν φέρει σε  συζήτηση ξανά τα θέματα για την ασφάλεια της πυρηνικής ενέργειας .Μια νέα έκθεση από το Εθνικό Ερευνητικό Συμβούλιο υποστηρίζει ότι οι ΗΠΑ είναι απροετοίμαστες για να αντιμετωπίσουν μια καταστροφή της κλίμακας  που βιώνει σήμερα η Ιαπωνία, ιδιαίτερα σε ευπαθείς αστικές περιοχές.
Ο σεισμός προκάλεσε το ενδιαφέρον και στην περιοχή της Νέας Υόρκης .Το 2008 μία μελέτη που δημοσιεύθηκε από τέσσερις επιστήμονες του Lamont λέει ότι η περιοχή είναι πιο επιρρεπής σε σεισμική δραστηριότητα από ότι εθεωρείτο μέχρι σήμερα. Αυτό με τη σειρά του έχει προκαλέσει ανησυχίες σχετικά με τον πυρηνικό σταθμό που βρίσκεται στην Buchanan της Νέας Υόρκης.

Γεωδίφης με πληροφορίες από το Lamont

Γεωτρήσεις  θα αρχίσουν το 2020 στον Ειρηνικό Ωκεανό- έξω από τις ακτές της Κόστα Ρίκα- για να φθάσουν οι επιστήμονες σε βάθος 2 χιλιοµέτρων κάτω από τον βυθό του ωκεανού,στον µανδύα της Γης. Στόχος τους είναι να πάρουν δείγματα, τα οποία θα συγκρίνουν µε τα πετρώματα της αποστολής του Apollo από τη Σελήνη. Σύμφωνα με κάποιους υπάρχει περιβαλλοντικός κίνδυνος από τη γεώτρηση αφού δεν αποκλείεται να καταρρεύσουν τα τοιχώµατα και να αποτύχει η προσπάθεια ακόµα µία φορά.
Το κόστος του εγχειρήµατος είναι πολύ υψηλό.Oι επιστήµονες, θα επιχειρήσουν να φτάσουν  στο βαθύτερο σηµείο που έχει προσεγγίσει ποτέ ο άνθρωπος. Ολες οι προηγούµενες προσπάθειες, από το 1960, απέτυχαν. Τώρα όµως οι ειδικοί έχουν περισσότερες γνώσεις για τις θαλάσσιες γεωτρήσεις και προηγμένη τεχνολογία στην διάθεση τους.
Ανάµεσα στον πυρήνα της Γης και τον εξωτερικό φλοιό είναι ο µανδύας, επί του οποίου βρίσκονται τα περισσότερα πετρώµατα του πλανήτη. ∆εν γνωρίζουµε όµως πολλά γι’ αυτά, παρά µόνο ότι βγήκαν από ηφαίστεια ή έχουν παγιδευτεί σε αρχαία στρώµατα. Και αυτά όµως έχουν υποστεί µεταβολές µέχρι να φτάσουν στην επιφάνεια του µανδύα οπότε δεν αποτελούν καλό δείγµα της κατάστασης που επικρατεί στο εσωτερικό του. Το καταλληλότερο σηµείο για τη γεώτρηση είναι στα µέσα του ωκεανού, όπου ο φλοιός της Γης έχει πάχος 6 χλµ. – είναι πιο λεπτός από ό,τι στη στεριά. Το συνολικό βάθος που πρέπει να σκάψει το γεωτρύπανο φτάνει τα 4 χλµ. , σχεδόν διπλάσιο από ό,τι έχει καταφέρει µέχρι  σήµερα στον φλοιό κάτω από τον βυθό.
Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι στον γήινο μανδύα υπάρχουν τα µυστικά για την προέλευση και την ιστορία του πλανήτη και για τον λόγο αυτό θέλουν να  µελετήσουν τα πετρώµατα από τον μανδύα ώστε να µάθουν περισσότερα για την κίνηση των τεκτονικών πλακών, τους σεισµούς, τα τσουνάµι και τις ηφαιστειακές εκρήξεις.

Γεωδίφης με πληροφορίες από το National Geographic

Οι παλαιοντολόγοι ξοδεύουν ένα μεγάλο  μέρος  από τον χρόνο τους ψάχνοντας πως έκαναν σεξ οι δεινόσαυροι. Έχουν θεωρίες για το πώς γινόταν αυτό, αλλά δυστυχώς, δεν μπορούν να δώσουν διευκρινίσεις με πολλές λεπτομέρειες.
Τα πτηνά και τα ερπετά θεωρούνται οι πιο στενοί ζώντες συγγενείς των δεινοσαύρων, και επειδή όλα έχουν ένα μόνο άνοιγμα για ούρηση, αφόδευση, καθώς και για την αναπαραγωγή - οι περισσότεροι παλαιοντολόγοι πιστεύουν ότι και οι δεινόσαυροι έκαναν σεξ χρησιμοποιώντας ένα τέτοιο στόμιο.
Αυτό το γεγονός μπορεί να μην απαιτούσε ένα πέος. Μερικά πουλιά αναπαράγονται εκσπερματίζοντας  από το ένα στόμιο σε ένα άλλο δίχως να έρχονται σε επαφή.Οι πρόγονοί των δεινόσαυρων μπορεί να έκαναν σεξ με αυτό τον τρόπο .
Από την άλλη πλευρά, τα αρσενικά μπορεί να είχαν πέη, και πιθανόν πολύ μεγάλα σε μέγεθος. Από μικρό έως τεράστιο, η αναλογία του μήκους του πέους με το μέγεθος του σώματος διαφέρει ριζικά μεταξύ των απογόνων των δεινοσαύρων, γεγονός που καθιστά σχεδόν αδύνατο να προβούμε σε εικασίες σχετικά με αυτό το «χάρισμα» τους. Περίπου 0,6 μέτρα ψηλές πάπιες, για παράδειγμα, έχουν 0,18 μέτρα πέη , ενώ πεντάμετροι κροκόδειλοι έχουν μόνο 0,10 μέτρα πέη. Ένας 12μέτρος Tyrannosaurus Rex , ως εκ τούτου, μπορεί να είχε από 0,25- 3,66 μέτρα μακρύ πέος.
Επιπλέον, σύμφωνα με τον  Brian Palmer ,έναν ειδικό στους δεινόσαυρους,  οι «Παλαιοντολόγοι μπορεί μόνο να μαντέψουν για τις θέσεις ζευγάρωματος, τη διάρκεια, και τη συμπεριφορά  των περισσοτέρων. Σύμφωνα με αυτή την  άποψη φαίνεται ότι οι μεγάλοι δεινόσαυροι, όπως ο  Mamenchisaurus που εμφανίζεται στη νέα έκθεση στο Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας  πιθανώς να το έκαναν  από πίσω, όπως οι σύγχρονοι ελέφαντες και  καμηλοπαρδάλεις».

Γεωδίφης με πληροφορίες από το lifeslittlemysteries.com

Η χειρότερη φυσική καταστροφή από το 1931 σημειώθηκε στις 22 Φεβρουαρίου 2011 στη Νέα Ζηλανδία, όταν σεισμός, ο δεύτερος μέσα σε 5 μήνες, 6.3 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ συγκλόνισε και πάλι την πόλη Christchurch. Το επίκεντρο του σεισμού βρισκόταν σε απόσταση 10 χιλιομέτρων από το κέντρο της πόλης, ενώ το εστιακό βάθος εντοπίστηκε στα 5 χιλιόμετρα κάτω από την επιφάνεια της γης. Η καταστροφή ήταν μεγαλύτερη από αυτή του σεισμού των 7,1 Ρίχτερ που σημειώθηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο. Δείτε ντοκιμαντέρ  που δείχνει ότι από τις 11 Ιουλίου 1996 ερευνητές προειδοποιούσαν για τους κινδύνους που διατρέχει η πόλη Christchurch από τους σεισμούς

Γεωδίφης

Οι επιστήμονες διεπίστωσαν για πρώτη φορά ότι υπάρχει σύνδεση μεταξύ της εντατικοποίησης καιρικών φαινομένων και της τεκτονικής κίνησης των πλακών σε ευρήματα που θα μπορούσαν να δώσουν πολύτιμες πληροφορίες γιατί σημειώνονται τεράστιοι σεισμοί. Μια νέα μελέτη από το Εθνικό Πανεπιστήμιο της Αυστραλίας έχει για πρώτη φορά, επιβεβαιώσει ότι η μακροπρόθεσμη αλλαγή του κλίματος έχει τη δυνατότητα να προκαλέσει κίνηση των τεκτονικών πλακών της Γης.
Ο Δρ Giampiero Laffaldano από την ANU Σχολή Επιστημών της Γης και οι συνεργάτες του στη Γαλλία και την Γερμανία βρήκαν μια σχέση μεταξύ της κίνησης της πλάκας του Ινδικού κατά τα τελευταία 10 εκατομμύρια χρόνια και μια αλλαγής του κλίματος κατά την ίδια περίοδο που συνδέεται με την εντατικοποίηση του Ινδικών μουσώνων.
Ο Δρ Laffaldano είπε ότι οι μουσώνες, αύξησαν τις βροχοπτώσεις στη βορειοανατολική Ινδία κατά  4 μέτρα ετησίως, και το γεγονός αυτό πιθανόν να επιτάχυνε  την κίνηση της ινδικής πλάκας σχεδόν ένα εκατοστό  ανά έτος.
Το παχύ εξωτερικό κέλυφος της Γης- περίπου 100 χιλιόμετρα- ονομάζεται  λιθόσφαιρα και  χωρίζεται σε κομμάτια που ονομάζονται τεκτονικές πλάκες. Οι πλάκες κινούνται σε διαφορετικές κατευθύνσεις με ταχύτητες της τάξης των εκατοστών ανά έτος, συγκρίσιμες με την ταχύτητα της ανάπτυξης των νυχιών του ανθρώπου.
Η σημασία του ευρήματος αυτού βρίσκεται στην αναγνώριση, για πρώτη φορά ότι οι μακροπρόθεσμες κλιματικές αλλαγές έχουν τη δυνατότητα να ενεργούν ως δύναμη και να επηρεάζουν την κίνηση των τεκτονικών πλακών. Είναι γνωστό ότι ορισμένα γεωλογικά γεγονότα που προκαλούνται από τις κινήσεις των πλακών - για παράδειγμα, η μετατόπιση των ηπείρων, το κλείσιμο των ωκεάνιων λεκανών και η δημιουργία  των μεγάλων οροσειρών- έχουν τη δυνατότητα να επηρεάσουν τις συνθήκες του κλίματος σε μια περίοδο ενός εκατομμυρίου ετών.
«Τώρα ξέρουμε ότι το αντίθετο ισχύει επίσης: Μακροπρόθεσμη αλλαγή του κλίματος, ή φυσική αλλαγή στη μορφή του κλίματος κατά τη διάρκεια εκατομμυρίων ετών, μπορεί να τροποποιήσει την κίνηση των πλακών στον μηχανισμό ανατροφοδότησης». Ο Δρ Laffaldano πρόσθεσε ότι η διαπίστωση αυτή θα μπορούσε να συμβάλει  στην κατανόηση  των αιτίων κίνησης των πλακών και πως αυτές δίνουν σεισμικά γεγονότα μεγάλης κλίμακας.
Όταν δυνάμεις κατά μήκος των τεκτονικών πλακών ξεπερνούν ορισμένα όρια, οι σεισμοί συμβαίνουν και η ενέργεια απελευθερώνεται. Αυτό συμβαίνει κυκλικά, συνήθως κάθε μερικές εκατοντάδες χρόνια στην περίπτωση των μεγάλων σεισμών. Εντούτοις, φαίνεται ότι το σεισμικό δυναμικό των ορίων των πλακών, αποτελούν ένδειξη στο πόσο επιρρεπείς είναι αυτές στους μεγάλους σεισμούς και εξαρτάται από την ιστορία των πλακών για εκατομμύρια χρόνια.
Για να κατανοήσουμε το σεισμικό δυναμικό στα όρια των πλακών είναι σημαντικό να  εντοπίσουμε  όλους τους πιθανούς παράγοντες που προκάλεσαν την κίνηση των πλακών και προκάλεσαν την αλλαγή των κατά το παρελθόν. Από αυτή την άποψη έχουμε ανακαλύψει ότι η αλλαγή του κλίματος θα μπορούσε στην πραγματικότητα να είναι ένας πιθανός υποψήφιος, κάτι που δεν το  θεωρούσαμε μέχρι σήμερα.
Αυτή η νέα γνώση θα χρησιμοποιηθεί για την ανάλυση της προηγούμενης συμπεριφοράς των πλακών στον φλοιό της Γης. Τελικά έχουμε ως στόχο να κατανοήσουμε  τι προκάλεσε την κίνηση των πλακών στις περιοχές οι οποίες επί του παρόντος είναι πιο επιρρεπείς σε μεγάλους σεισμούς. Για το σκοπό αυτό, πρέπει επίσης να εξετάσουμε την ιστορία του κλίματος τα τελευταία εκατομμύρια χρόνια.

Γεωδίφης με πληροφορίες από το Πανεπιστήμιο της Αυστραλίας

Η εικόνα δείχνει το εξαιρετικό τοπίο της λεκάνης του Tanezrouft, μιας από τις πιο έρημες περιοχές της ερήμου Σαχάρα, στην κεντρική-νότια Αλγερία. Η περιοχή είναι γνωστή ως «γη του τρόμου», λόγω της έλλειψης νερού και της βλάστησης. Η περιοχή αυτή χαρακτηρίζεται από σκούρους λόφους ψαμμίτη και απότομα φαράγγια, αλυκές (λευκό), πέτρινα οροπέδια, από προεξοχές ψαμμίτη και αμμόλοφους γνωστούς ως «ergs». Το Erg Mehedjibat, το οποίο εμφανίζεται ως ένα κίτρινο μπουκέτο λουλούδια (επάνω δεξιά), αποτελείται από ένα σύμπλεγμα μικρών θινών που μεγαλώνουν προς τα πάνω και όχι πλαγίως. Με λίγη βλάστηση, το τοπίο αλλάζει από την έντονη και σχεδόν σταθερή αιολική διάβρωση.
 Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι η Σαχάρα που εκτείνεται σε όλη τη Βόρεια Αφρική είναι γυμνή από πέτρα και ότι αποτελείται μόνο από άμμο. Αποτελεί το 10 % της αφρικανικής ηπείρου, και είναι η μεγαλύτερη έρημος του κόσμου. Καλύπτει μια έκταση περίπου 9 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα πάνω από τις περιοχές της Αλγερίας, Τσαντ, Αίγυπτος, Λιβύη, Μαλί, Μαυριτανία, Μαρόκο, Νιγηρία, Τυνησία και το Σουδάν.
Η αλγερινή Σαχάρα σε ποσοστό άνω του 90 % καλύπτει την συνολική έκταση της χώρας. Σημαντικές ποσότητες πετρελαίου και κοιτασμάτων φυσικού αερίου βρίσκονται κάτω από την επιφάνεια της Σαχάρας, κάνοντας την Αλγερία, ως μια από τις πλουσιότερες μεταξύ των αφρικανικών εθνών. Η Αλγερία είναι η δεύτερη μεγαλύτερη χώρα της Αφρικής, μετά το Σουδάν.

Γεωδίφης με πληροφορίες από το  OurAmazingPlanet

Πηγή φωτογραφίας-ESA

Μετά τις σπουδές του στα αρχαιότερα πετρώματα, ένας Ιάπωνας γεωλόγος προειδοποίησε ότι η καταστροφή ήταν επικείμενη. Τα  γιγάντια  τσουνάμι που επιτέθηκαν στην ακτή βόρεια της Ιαπωνίας ήταν έκπληξη για τον καθένα. Αλλά όχι για τον Masanobu Shishikura που το περίμενε. Η σκέψη που ήρθε στο μυαλό μου, λέει, ήταν "yappari," μια ιαπωνική λέξη που σημαίνει περίπου "Σίγουρα αρκετά, συνέβη."
«Ήταν το φαινόμενο ακριβώς όπως το είχα οραματιστεί», λέει ο 41-χρονος γεωλόγος, ο οποίος έχει γίνει τώρα η ιαπωνική Κασσάνδρα. Ο Shishikura έγραψε τον Αύγουστο για ένα πιθανό τσουνάμι.Οι μελέτες του Δρ Shishikura στα ιζήματα-αρχαία στρώματα γης τον έπεισαν ότι κάθε 450 με 800 χρόνια, συγκρούονται οι πλάκες του Ειρηνικού και προκαλούν κύματα στις πληγείσες περιοχές γύρω από τη σύγχρονη πόλη του Σεντάι, στο νομό του Miyagi, καθώς και τον νομό του Fukushima.Ένα πρώιμο τσουνάμι ήταν γνωστό στους ιστορικούς. Προκλήθηκε  από το σεισμό του 869 και από τα κύματα του, σύμφωνα με μια μαρτυρία, σκοτώθηκαν 1.000 άτομα. Ο Δρ Shishikura είχε βρει ισχυρές ενδείξεις ενός μεταγενέστερου τσουνάμι στην ίδια περιφέρεια, το οποίο έλαβε χώρα κατά πάσα πιθανότητα μεταξύ 1300 και 1600.
«Δεν μπορούμε να αρνηθούμε το ενδεχόμενο ότι [ένα τέτοιο τσουνάμι] θα εμφανιστεί και πάλι στο άμεσο μέλλον», αυτός και οι συνεργάτες του έγραψαν τον Αύγουστο του 2010. Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε σε ένα περιοδικό που εκδίδεται για την  Αντισεισμική Έρευνα στην Tsukuba, και χρηματοδοτείται από την κυβέρνηση
Τα σχέδια του βρίσκονταν σε εξέλιξη στο γραφείο  του και είχε δημιουργήσει  χάρτες επικινδυνότητας ώστε οι άνθρωποι να καταλάβουν ποιες περιοχές ήταν σε κίνδυνο. Ο Δρ Shishikura είχε μια συνάντηση στις 23 Μαρτίου για να εξηγήσει την έρευνά του, στους υπαλλήλους του πυρηνικού σταθμού Φουκουσίμα.
Το αφεντικό  του Δρ Shishikura στο ερευνητικό κέντρο, Yukinobu Okamura, είχε αναφερθεί ακόμη και στα αποτελέσματα σε μια συνεδρίαση του 2009 με μια επίσημη επιτροπή που συζητούσε την ασφάλεια των πυρηνικών σταθμών ηλεκτροπαραγωγής. Όμως ο Δρ Okamura λέει ότι η ιδέα ετοιμότητας από τσουνάμι δεν προχώρησε.
Στον όγδοο όροφο του γραφείου του Δρ Shishikura, τα  ράφια και οι τηλεοράσεις έπεσαν στο πάτωμα κατά τη διάρκεια του σεισμού της 11ης Μαρτίου. Βρήκε ένα προσωρινό γραφείο, όπου συζήτησε και παρουσίασε την προειδοποίηση του. "Είναι ατυχές το γεγονός ότι δεν ήταν στο χρόνο", είπε. Αλλά, επίσης αισθάνθηκε δικαιωμένος όταν κατά το  παρελθόν, κάποιος  τοπικός αξιωματούχος δεν θέλησε να τον βοηθήσει να κάνει γεώτρηση στη γη για την έρευνα του και ο οποίος προσπάθησε να τον εμποδίσει.
Το έργο του αποτελεί μέρος μιας νέας επιστήμης που ονομάζεται Παλαιοσεισμολογία. Ο Kerry Sieh, πρωτοπόρος στην ειδικότητα, λέει ότι οι λίγες δεκάδες άτομα που το κάνουν αυτό το είδος της εργασίας ,συνήθως είναι καταδικασμένοι να αγνοούνται. Οι άνθρωποι εμπιστεύονται αυτά που έχουν δει οι ίδιοι, ή ότι κάποιος που ξέρουν ότι κάτι έχει δει. Δεν είναι αποφασισμένοι  για να σχεδιάσουν και να αντιμετωπίσουν γεγονότα που εκδηλώνονται μια φορά σε 500χρόνια», λέει ο Δρ Sieh, επικεφαλής του Earth Observatory της Σιγκαπούρης.
Από τα νεανικά  χρόνια, στον Shishikura άρεσε να συλλέγει απολιθώματα στους λόφους έξω από το Τόκιο. Κατάλαβε στο γυμνάσιο πώς η γεωλογία θα μπορούσε να απαντήσει σε ερωτήσεις σχετικά με το παρελθόν.
Η μέθοδός του είναι αρκετά απλή. Στον νομό του Miyagi υπάρχει πλούσιο χώμα, αλλά και στρώματα  από άμμο και βότσαλα που ο  Shishikura λέει ότι πρέπει να έχουν σχηματιστεί από τσουνάμι. Εξετάζοντας τα στρώματα επέτρεψε στην ομάδα του για την εκτίμηση της περιοδικότητας των κυμάτων που χτύπησαν εδώ και  3.500 χρόνια την περιοχή.
Πολλές ζωές θα μπορούσαν να είχαν σωθεί, με σχετικά χαμηλό κόστος, με την ευαισθητοποίηση σχετικά με τον κίνδυνο. Οι άνθρωποι στους νομούς Miyagi και Φουκουσίμα χρησιμοποιήθηκαν για τους ισχυρούς σεισμούς, αλλά η θέση και το μέγεθος αυτών των σεισμικών γεγονότων δεν δημιούργησε τσουνάμι. Βορειότερα, στην ανατολική ακτή, τα τσουνάμι ήταν γνωστά από σεισμούς το 1896 και το 1933.
Κατά τη διάρκεια του σεισμού στις 11 Μαρτίου, ορισμένοι άνθρωποι είδαν την καταστροφή να ξεδιπλώνεται, και δεν έτρεξαν σε υψηλό έδαφος. Η ομάδα του Δρ Shishikura έγραψε το περασμένο έτος για τα τοπικά τσουνάμι: "Φαίνεται να είναι σχεδόν εντελώς άγνωστο στο ευρύ κοινό ότι, στο παρελθόν μεγάλα τσουνάμι έχουν κατακλύσει περιοχές όσο 3-4 χιλιόμετρα εσωτερικά ως αποτέλεσμα των σεισμών που υπερβαίνουν το μέγεθος των 8R. "
Τώρα, η ομάδα του Δρ Shishikura είναι μελετά την περιοχή Nankai στο νότο, στην οποία θα μπορούσε να προκληθεί τσουνάμι το οποίο θα πλήξει το νησί του Shikoku και την χερσόνησο Kii. Ο Δρ Shishikura λέει ότι μεγάλο τσουνάμι φαίνεται να έχει χτυπήσει εκεί κάθε 400 με 600 χρόνια, με το πιο πρόσφατο το 1707.Με  πρόχειρους υπολογισμούς προκύπτει ο κίνδυνος είναι τουλάχιστον έναν αιώνα μακριά. Ακόμα, ο Δρ Shishikura λέει, «είναι καλύτερα να είμαστε ήδη σε επιφυλακή."

Γεωδίφης με πληροφορίες από  τον  Jones Dow & Company, Inc

Η συνεχής αύξηση της περιεκτικότητας σε νερό ενός πετρώματος το καθιστά πλαστικό. Εάν συνεχίσει να προστίθεται επιπλέον νερό τότε αρχίζουν οι κόκκοι του πετρώματος να χάνουν την επαφή μεταξύ τους με αποτέλεσμα το πέτρωμα να χάνει την αντοχή του και να περνά τελικά στην υγρή φάση. Το φαινόμενο αυτό είναι η ρευστοποίηση για το οποίο σας έχω μιλήσει αρκετές φορές και είναι χαρακτηριστικό των αργίλων.
Μετά από έναν σεισμό συνήθως παρουσιάζεται αυτό το φαινόμενο σε παράκτιες αργιλώδεις περιοχές και συχνά οδηγεί σε καταρρεύσεις και καθίσεις κτιρίων. Το φαινόμενο αυτό παρατηρήθηκε σε αρκετούς ελληνικούς σεισμούς αλλά και στον πρόσφατο σεισμό της Ιαπωνίας. Ωστόσο πριν από καιρό ένας Ιάπωνας επιστήμονας ισχυρίστηκε  ότι ο σεισμός στη Νέα Ζηλανδία προκάλεσε την μεγαλύτερη ρευστοποίηση που παρατηρήθηκε μέχρι σήμερα. Στο κέντρο της πόλης Christchurch, παρατηρήθηκαν  οι μεγαλύτερες υγροποιημένες ροές .
Ο αναπληρωτής καθηγητής Shinichiro Μόρι του Πανεπιστημίου Ehime αξιολόγησε την έκταση της ρευστοποίησης μετρώντας ρωγμές στους δρόμους και το πόσο οι δρόμοι είχαν μετατοπιστεί. Διαπίστωσε ότι ένας δρόμος είχε προχωρήσει όσο 180 εκατοστά από την αρχική του θέση. Ο Mori επιβεβαίωσε ότι ο σεισμός προκάλεσε τεράστιες ρευστοποιήσεις στο κεντρικό τμήμα του Christchurch. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ρευστοποίηση ήταν η μεγαλύτερη αιτία της καταστροφής των κτιρίων της πόλης ακόμη και από τον ίδιο τον σεισμό.
Επιπλέον είπε ότι ο μεγάλος βαθμός της ρευστοποίησης  που προκλήθηκε από το σεισμό ήταν ένας από τους μεγαλύτερους που έχουν καταγραφεί. Είπε ότι σε αυτό το φαινόμενο οφείλεται το γεγονός  γιατί κάποιες περιοχές επλήγησαν περισσότερο από άλλες.

Γεωδίφης

Ήταν ένας σημαντικός σεισμός που έπληξε το Σαν Φρανσίσκο και τις ακτές της Βόρειας Καλιφόρνιας στις 5:12 π.μ. την Τετάρτη 18 Απριλίου του 1906. Το μέγεθος του σεισμού  ήταν 7,9R , ωστόσο, έχουν προταθεί και άλλα μεγέθη , από 7,7 -8,25 R. Το  επίκεντρο  του κύριου σεισμού βρισκόταν υπεράκτια, περίπου 3 χλμ. από την πόλη. Η ρήξη του ρήγματος του San Andreas Fault συνέβη τόσο προς βορρά και νότο. Η μέγιστη μετατόπιση επιφάνειας που παρατηρήθηκε ήταν περίπου 6 -8,5 μέτρα. Ένας  ισχυρός προσεισμός προηγήθηκε  του κύριου σεισμού κατά περίπου 20 έως 25 δευτερόλεπτα. Ο ισχυρός κύριος σεισμός που ακολούθησε, διήρκεσε περίπου 42 δευτερόλεπτα. Ο σεισμός και η πυρκαγιά που ακολούθησε θα  μείνουν στην ιστορία ως μία από τις χειρότερες φυσικές καταστροφές στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών.Ο αριθμός των νεκρών από το σεισμό και την πυρκαγιά, εκτιμάται ότι ήταν πάνω από 3.000.
Για την καλύτερη κατανόηση της κατανομής των σεισμικών κυμάτων που συνόδευσαν το μεγάλο σεισμό του 1906, οι σεισμολόγοι έχουν κατασκευάσει ένα νέο μοντέλο υπολογιστή για να αναδημιουργήσουν τις εδαφικές κινήσεις. Οι προσομοιώσεις δείχνουν πως το έδαφος κινήθηκε στις δύο πλευρές του ρήγματος του Αγίου Ανδρέα και πώς τα σεισμικά κύματα απομακρύνθηκαν μακριά από το ρήγμα  μετά το σπάσιμο. Ο σεισμός, που άρχισε 2 μίλια παράκτια από την πόλη του Σαν Φρανσίσκο, τελικά, αυξήθηκε για να προκαλέσει το σπάσιμο και τη ζημία κατά μήκος, σε πάνω από 300 μίλια από το ρήγμα του Αγίου Ανδρέα. Αυτό το βίντεο απεικονίζει την ανακίνηση πάνω σε μία περιοχή 155 Χ 70 μιλίων που καλύπτει το San Francisco Bay.

Γεωδίφης με πληροφορίες από το  USGS