Στην κατηγορία της "εθνικής καταστροφής" κατατάσσεται πλέον η πετρελαιοκηλίδα που έχει δημιουργηθεί στις ακτές της Λουϊζιάνας λόγω της βύθισης εξέδρας στον κόλπο του Μεξικού. Σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης βρίσκεται αυτή η πολιτεία του νότου των ΗΠΑ. Ενώ η BP προσπαθεί να περιορίσει την διαρροή πετρελαίου και η ακτοφυλακή για να περιορίσει την πετρελαιοκηλίδα να μην φτάσει στις ακτές της Λουϊζιάνας και να προστατεύσει τα οικοσυστήματα που απειλούνται, έβαλε φωτιά σε ένα μέρος της. Η «ελεγχόμενη πυρκαγιά» έγινε σε μια περιοχή περίπου 50 χλμ ανατολικά από το Δέλτα  του Μισισιπή.
Σημειώνεται ότι μετά την έκρηξη που έγινε στην εξέδρα άντλησης πετρελαίου, η οποία βυθίστηκε σε βάθος 1,500 μέτρων, περίπου 100 εργάτες μεταφέρθηκαν στην Νέα Ορλεάνη, ενώ 11 παρασύρθηκαν στον υγρό τάφο.Ωστόσο,ενώ η  BP χρησιμοποιεί υποθαλάσσια ρομπότ για να καθαρίσει την περιοχή, που όμως  λόγω των κακών καιρικών συνθηκών οι προσπάθειες τις δεν επιτυγχάνονται και διαφαίνεται δυσκολία στον περιορισμό της διαρροής κοιτάξτε εδώ πως αντιμετώπιζαν οι Ρώσοι ανάλογες καταστάσεις. Εδώ είναι κάποιο βίντεο προπαγανδιστικό της ΕΣΣΔ που μας παρουσιάζει πώς εξαφάνιζαν μια διαρροή πετρελαίου οι Σοβιετικοί. Οι Ρώσοι χρησιμοποίησαν τις μεθόδους αυτές  για να σταματήσουν τις διαρροές για συνολικά 5 χρόνια.
Παρατηρείστε το σχετικό βίντεο

Μετά από μια τέλεια προσγείωση, μας έστειλε μοναδικές φωτογραφίες από τη βόρεια πολική περιοχή του Άρη.        Το Αμερικανικό μη επανδρωμένο διαστημόπλοιο Φοίνιξ προσγειώθηκε στην επιφάνεια του πλανήτη Άρη στα πλαίσια αποστολής για το αν μπορεί να υπάρξει ζωή στον κόκκινο πλανήτη. Τότε, οι επιστήμονες της ΝΑΣΑ στο εργαστήριο της Υπηρεσίας στην Καλιφόρνια πανηγύρισαν για την επιτυχή προσγείωση του διαστημοπλοίου ενώ σήμερα αποτιμούν φόρο τιμής για ένα μοναδικό όχημα.
Να σημειωθεί ότι οι μισές μέχρι τώρα αποστολές της ΝΑΣΑ στον Άρη είχαν αποτύχει. Το διαστημόπλοιο Φοίνιξ πριν χαθεί οριστικά διέσχισε 680 εκατομμύρια χιλιόμετρα μέσα  σε 10 μήνες για να φτάσει στον Άρη. Στόχος της αποστολής του ήταν η συλλογή δειγμάτων πάγου από την πολική περιοχή του κόκκινου πλανήτη που θα βοηθήσουν τους επιστήμονες να διαπιστώσουν αν ο Άρης έχει την κατάλληλη χημική σύσταση για την ύπαρξη ζωής  και να στείλει όσο το δυνατό περισσότερα στοιχεία για τον ορυκτό πλούτο αυτού του άγνωστου πλανήτη.

Βίντεο από την NASA

Μια ομάδα αρκτικών εξερευνητών έκανε την πρώτη λήψη δείγματος νερού με  γεώτρηση στο Βόρειο Πόλο, τρυπώντας τον πάγο και λαμβάνοντας δείγματα του από μεγάλο βάθος για να μελετήσουν την επίπτωση της κλιματικής αλλαγής. Η δύσκολη αποστολή κράτησε 2,5 μήνες και κατάφερε να πραγματοποιήσει φέτος αυτό που μια αντίστοιχη αποστολή είχε αποτύχει να κάνει πέρυσι. 
 Οι ερευνητές, σύμφωνα με τον «Γκάρντιαν», θέλουν να μετρήσουν πόσο γρήγορα προχωρά η οξίνιση του Αρκτικού ωκεανού λόγω της αύξησης του διοξειδίου του άνθρακα και ποια επίπτωση μπορεί να έχει αυτό για τα ζώα και τα φυτά της αρκτικής περιοχής.
Η τριμελής ερευνητική αρκτική αποστολή «Κάτλιν» (ονομάζεται έτσι επειδή χορηγείται από την ασφαλιστική εταιρία Catlin Group), με επικεφαλής την Αν Ντάνιελς, διέσχισε πάνω από 777 χιλιόμετρα στον παγωμένο ωκεανό, από τις ακτές της Γροιλανδίας μέχρι το γεωγραφικό Βόρειο Πόλο, κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, πότε με τα πόδια και πότε κολυμπώντας, όταν οι πάγοι ήσαν επικίνδυνα λεπτοί.
 Στο Βόρειο πόλο οι ερευνητές, κάνοντας χειροκίνητη γεώτρηση στον πάγο, έλαβαν δείγματα νερού από τον αρκτικό ωκεανό σε βάθος μέχρι πέντε χιλιομέτρων και παράλληλα έκαναν μετρήσεις για το πάχος των πάγων. Τα δείγματα θα αναλυθούν από το πανεπιστήμιο της Βρετανικής Κολομβίας στον Καναδά.
Παγκοσμίως, οι ωκεανοί έχουν εμφανίσει αύξηση 30% στο επίπεδο οξίνισής τους σε σχέση με τα προβιομηχανικά επίπεδα. Πρόκειται για την ταχύτερη αύξηση κατά τα τελευταία 55 εκατ. χρόνια, κυρίως λόγων των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα από τις ανθρώπινες δραστηριότητες.
Ο Αρκτικός ωκεανός φαίνεται να έχει ταχύτερη οξίνιση σε σχέση με τους πιο θερμούς ωκεανούς, επειδή το κρύο νερό απορροφά περισσότερο διοξείδιο. Η οξίνιση απειλεί πολλούς θαλάσσιους οργανισμούς που έχουν σκελετούς και κελύφη φτιαγμένα από ορισμένα ορυκτά, τα οποία σταδιακά διαλύονται όταν το νερό γίνεται πιο όξινο.
Επειδή τα στοιχεία που συλλέχθηκαν, συνιστούν μια «πρωτιά», θα αποτελέσουν σημείο αναφοράς για μελλοντικές ανάλογες μετρήσεις. Τα επιστημονικά συμπεράσματα της αποστολής αναμένεται να δημοσιοποιηθούν μέχρι το τέλος του έτους.

Περισσότερα στην ιστοσελίδα

Πηγή- Γκάρντιαν

Ο 'Ηλιος μπορεί να είναι το κέντρο του δικού μας κόσμου, αλλά δεν είναι ένα τυπικό άστρο. Τα άστρα δημιουργούνται από τεράστιες μάζες αερίων και σκόνης. Εξαιτίας διακυμάνσεων, διαμορφώνεται ένα κέντρο και τότε, εξαιτίας της βαρύτητας, συγκεντρώνεται σταδιακά όλο και περισσότερη ύλη μέχρι που δημιουργείται ένας πυρήνας, που έλκει ακόμα περισσότερα αέρια και σκόνη. Αυτός ο πυρήνας -το πρωτόαστρο- θα αρχίσει να θερμαίνεται. Κάτω από την επίδραση της βαρύτητας, το πρωτόαστρο θα συσταλεί και, εάν ο πυρήνας είναι αρκετά μεγάλος, πυρηνικές αντιδράσεις (σύντηξη) θα προκαλέσουν την ανάφλεξή του. 'Ετσι γεννιέται ένα αστέρι.
'Ετσι φανταζόμουν ότι δημιουργούνται τα άστρα. 'Οταν κοιτούσα ψηλά στον ουρανό, έβλεπα τον 'Ηλιο μας σαν ένα μοναχικό άστρο και τον ουρανό γεμάτο από μονήρη άστρα. Η ιδέα των δυαδικών αστρικών συστημάτων με δύο άστρα να περιστρέφονται το ένα γύρω από το άλλο φαινόταν πραγματικά περιττή. 'Ετσι ήταν σοκ για μένα όταν έμαθα ότι μόνο το 15% των άστρων είναι μόνα τους, ενώ το 65% είναι σε ζευγάρια και το υπόλοιπο 20% είναι σε συστήματα των τριών ή και περισσότερων. Αυτό φαινόταν να αντικρούει την ιδέα ενός μεγάλου νέφους αερίων και σκόνης που συμπυκνώνεται.
Για μένα, η εξήγηση βρέθηκε σε μια από τις πρώτες φωτογραφίες που ήρθαν από το Διαστημικό Τηλεσκόπιο Hubble (δες την εικόνα δεξιά). 'Εδειχνε μια περιοχή δημιουργίας αστέρων με Φροϋδική πολυπλοκότητα που εξηγεί τη γέννηση πολλαπλών αστρικών συστημάτων. Είμαστε τυχεροί που το δικό μας άστρο είναι ένα από τα μοναχικά.
Όταν γεννήθηκε ο 'Ηλιος, περίπου 4.600 εκατομμύρια χρόνια πριν, η αέρια μάζα του αποτελούνταν από 72% υδρογόνο, 24% ήλιο και το υπόλοιπο αποτελούνταν από μία ποικιλία στοιχείων, που είχαν δημιουργηθεί σχεδόν εξ'ολοκλήρου σε εκρήξεις σουπερνόβα και κατόπιν εκτινάχθηκαν στο σύμπαν. Η μάζα του 'Ηλιου είναι 2 x 1027 τόνοι, ή 2.000 εκατομμύρια εκατομμύρια εκατομμύρια εκατομμύρια τόνοι. 'Οταν δημιουργείται ένα άστρο, η συστολή του το κάνει να περιστρέφεται γρηγορότερα (όπως ένας αθλητής του καλλιτεχνικού πατινάζ όταν μαζεύει τα χέρια του κοντά στον κορμό του). 'Ενα τέτοιο άστρο είναι εξαιρετικά λαμπρό για τη μάζα του. Παρ' όλα αυτά, καθώς περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του, αποβάλλει μάζα, χάνοντας έτσι περίπου 2.000 εκατομμύρια εκατομμύρια εκατομμύρια τόνους κάθε χρόνο. Σύντομα επιβραδύνεται, και σήμερα ο 'Ηλιος μας χάνει περίπου 20 εκατομμύρια εκατομμύρια τόνους το χρόνο (ή 700.000 τόνους το δευτερόλεπτο) με τη μορφή του ηλιακού ανέμου.
Αυτή η αστρική διάβρωση γίνεται ορατή κατά τη διάρκεια μια ολικής ηλιακής έκλειψης. Η ακτίνα του 'Ηλιου είναι περίπου 700.000 χιλιόμετρα, έτσι το εύκολα ορατό μέρος του ηλιακού ανέμου, που είναι ορατό κατά τη διάρκεια μιας έκλειψης, εκτείνεται έξω από την επιφάνεια για περισσότερο από ένα εκατομμύριο χιλιόμετρα. Κατά διαστήματα μπορεί να εμφανιστεί μια ηλιακή έκλαμψη.  
 Η μοίρα του πυρήνα ενός πρωτόαστρου εξαρτάται από τη μάζα του. Εάν το πρωτόαστρο έχει μάζα μικρότερη από 0.08 ηλιακές μάζες, η θερμοκρασία στον πυρήνα δεν είναι αρκετά υψηλή για να αρχίσουν οι πυρηνικές αντιδράσεις σύντηξης και το πρωτόαστρο παραμένει ένας αδρανής Καφέ Νάνος.
Η ξαφνική κατάρρευση του πυρήνα γεννά ένα κρουστικό κύμα που συμπιέζει το άστρο νετρονίων ακόμα περισσότερο. Αυτό το κύμα ανακλάται και το κρουστικό κύμα που κινείται τώρα προς τα έξω χτυπάει το υπόλοιπο του άστρου, το οποίο στο μεταξύ δεν έχει κινηθεί σχεδόν καθόλου. Η έκρηξη εκτινάσσει και διαλύει το περίβλημα και αυτό αναφλέγεται για να δημιουργήσει το ορατό σουπερνόβα. Εάν το άστρο που δημιουργείται έτσι έχει ακόμα μάζα - 20-30 φορές περίπου τη μάζα του 'Ηλιου- τότε το άστρο νετρονίων μπορεί να καταρρεύσει περαιτέρω και να δώσει μία μαύρη τρύπα. 
 Η βασική αντίδραση που γίνεται αιτία να αρχίσει η δημιουργία ενός άστρου είναι η σύντηξη δύο πυρήνων υδρογόνου (πρωτονίων) που παράγουν δευτέριο, και ακολουθείται από την ένωση του δευτερίου με έναν ακόμα πυρήνα υδρογόνου για να δώσει ήλιο-3. Αυτό γίνεται πολύ γρήγορα - το δευτέριο υπάρχει μόνο για ένα δευτερόλεπτο προτού συντηχθεί με ένα πρωτόνιο. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το δευτέριο δρα ως καταλύτης, που μετατρέπει τρεις πυρήνες υδρογόνου σε ήλιο-3. Το ήλιο-3 μετατρέπεται τότε σε ένα σταθερό πυρήνα ηλίου-4 μέσα από διάφορες διαδικασίες. Το ήλιο-4 είναι πολύ σταθερό και γενικά αποτελεί το τέλος της αλυσίδας. Για να πάμε παραπέρα, χρειάζεται να συμβεί μια ασυνήθιστη αντίδραση ανάμεσα στο ήλιο-4 και να δώσει άνθρακα-12. Αυτό μπορεί να αντιδράσει περαιτέρω δίνοντας άζωτο και οξυγόνο. Αυτή η διαδικασία λέγεται κύκλος CNO (άνθρακα-αζώτου-οξυγόνου). Το επόμενο στοιχείο, το φθόριο, μπορεί μετά να δημιουργηθεί στον κύκλο NOF (αζώτου-οξυγόνου-φθορίου).
Ο 'Ηλιος, που είναι ουσιαστικά πλάσμα χωρίς αυστηρή δομή, χρησιμοποιεί ως καύσιμο κυρίως το υδρογόνο του πυρήνα του, που βρίσκεται σε θερμοκρασία 15 εκατομμύρια βαθμούς Κελσίου. Η πυκνότητά του ελαττώνεται γρήγορα όσο απομακρυνόμαστε από τον πυρήνα, όπου είναι περίπου 150 γραμμάρια ανά κυβικό εκατοστό. Στην επιφάνεια, η πυκνότητα είναι μόνο ένα εκατομμυριοστό του γραμμαρίου ανά κυβικό εκατοστό και η θερμοκρασία είναι περίπου 5.500 βαθμοί Κελσίου.

Καθώς ο 'Ηλιος συνεχίζει να καίει, η θερμοκρασία θα αυξηθεί και ο πυρήνας θα συσταλεί, γεγονός που ανεβάζει τη θερμοκρασία ακόμα περισσότερο και κάνει το περίβλημα να διαστέλλεται. Τελικά ο 'Ηλιος θα γίνει ένας Κόκκινος Γίγαντας, και τότε το μεγαλύτερο μέρος του υδρογόνου του πυρήνα του θα έχει καεί.

Τότε ο πυρήνας θα συσταλεί ακόμα περισσότερο και θα γίνεται σταθερά όλο και θερμότερος μέχρι να φτάσει τους εκατό εκατομμύρια βαθμούς Κελσίου. Σε αυτό το σημείο το ήλιο-4 θα αναφλεγεί και θα δημιουργηθεί άνθρακας-12 σε μια θερμοπυρηνική έκρηξη. Για τα επόμενα 100 εκατομμύρια χρόνια το άστρο θα εξακολουθήσει να είναι πολύ λαμπρό.

Ο άνθρακας μπορεί να δώσει επιπλέον πυρήνες ηλίου-4 για να δημιουργηθεί οξυγόνο-16 και νέον-20, κ.τλ. (οι κύκλοι CNO και NOF δε θα συμβαίνουν πια γιατί το απαραίτητο υδρογόνο θα έχει ήδη καταναλωθεί). Κατόπιν, ο άνθρακας και το οξυγόνο θα καούν, αλλά ο θερμοπυρηνικός φούρνος θα σταματήσει τελικά και ο πυρήνας θα αδρανοποιηθεί.

Αλλά έξω από τον πυρήνα, το υπόλοιπο αέριο υδρογόνο και ήλιο θα συνεχίσουν να καίγονται για κάποιο χρόνο ακόμα. Αυτό θα απομακρύνει αρκετή από την αέρια μάζα του άστρου και τελικά το άστρο θα γίνει ένας 'Ασπρος Νάνος με μάζα περίπου τη μισή από την ηλιακή. Αυτό το θερμό άστρο θα είναι ορατό για δισεκατομμύρια χρόνια, αλλά στο τέλος θα ψυχραθεί και θα γίνει ένας αόρατος Μαύρος Νάνος.

'Οταν ο 'Ηλιος μας γίνει ένας Κόκκινος Γίγαντας, η έκτασή του θα καταπιεί πρώτα τον Ερμή (που βρίσκεται σε απόσταση 58 εκατομμύρια χιλιόμετρα από τον 'Ηλιο), θα απορροφήσει την Αφροδίτη (108 εκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά), θα εγκολπώσει τη Γη (150 εκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά), και τελικά θα πλησιάσει τον 'Αρη (228 εκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά). Ευτυχώς για μας αυτή η μοίρα βρίσκεται σε απόσταση 5000 εκατομμυρίων ετών από μας. Ο 'Ηλιος είναι ένας ζωηρός ενήλικας που έχει ένα λαμπρό μέλλον μπροστά του.

Αποσπάσματα από την παρουσίαση σχετικά με τον Ήλιο που έκανε στο Παρίσι ο φυσικός του CERNDouglasR.O. Morrison

Βίντεο -Δείτε τον ήλιο από κοντά (ΝΑΣΑ)

Το ταξίδι του ανθρώπου προς τον Άρη έχει αρχίσει εδώ και χρόνια. Έξι άτομα θα ζήσουν σε ένα «λαβύρινθο» 180 τ.μ. όλες τις δυσκολίες της αποστολής προς τον Αδη. Κλεισμένοι σ’ ένα «λαβύρινθο» 180 τμ, με τα απολύτως απαραίτητα για την επιβίωσή τους, θα ζήσουν για ένα χρονικό διάστημα ενάμισι έτους οι 6 άνδρες εθελοντές από τη Ρωσία, την Ευρώπη και την Κίνα, οι οποίοι αναμένεται να ξεκινήσουν στις 6 Ιουνίου μια δύσκολη και φιλόδοξη -πλην όμως εικονική- αποστολή στον Άρη.

Οι τρεις Ρώσοι, ένας Ιταλός κολομβιανής καταγωγής, ένας Γάλλος και ένας Κινέζος θα κλειδωθούν σε μια ειδική εγκατάσταση στο Ινστιτούτο Ιατρικών και Βιολογικών Προβλημάτων της Μόσχας στο πλαίσιο του αποκαλούμενου προγράμματος Mars500 και θα ταξιδέψουν με τη φαντασία τους στον Κόκκινο Πλανήτη, ζώντας όλες τις δυσκολίες της αποστολής χωρίς να γευτούν, όμως, τις συγκινήσεις της πραγματικής εμπειρίας.

Σκοπός, προς το παρόν, είναι να δοκιμαστούν οι αντοχές του ανθρώπου σε ένα τέτοιο ταξίδι, που για να γίνει αληθινό η ανθρωπότητα θα πρέπει να περιμένει ακόμη 20 έως 30 χρόνια, όπως προέβλεψε ο επικεφαλής του πειράματος και στέλεχος της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Διαστήματος, Μάρτιν Ζελ. Ο ίδιος σημείωσε ότι η διάρκεια αυτού του ταξιδιού, των 520 ημερών, δεν έχει προηγούμενο και ότι είναι η μεγαλύτερη αποστολή που πραγματοποιείται στο πλαίσιο του προγράμματος Mars 500.

Ανάλογη αποστολή, εικονική πάντα, πραγματοποιήθηκε πέρυσι από τέσσερις Ρώσους, ένα Γερμανό και ένα Γάλλο, οι οποίοι ολοκλήρωσαν με επιτυχία μικρότερο «ταξίδι» 105 ημερών σε σφραγισμένη εγκατάσταση του ίδιου ρωσικού ινστιτούτου. Αυτή τη φορά, τα έξι μέλη του πληρώματος θα επιτηρούνται στενά, καθώς θα καταγράφονται με λεπτομέρειες οι ψυχολογικές τους αντιδράσεις, όπως και οι αντιδράσεις του οργανισμού τους σε κάθε ερέθισμα.

Το πλήρωμα θα ζει και θα εργάζεται ακριβώς όπως οι αστροναύτες του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού ISS, θα διεξάγει πειράματα και θα ασκείται καθημερινά. Η επικοινωνία με τη Γη θα γίνεται αποκλειστικά με e-mail, με καθυστέρηση έως και 40 λεπτών, όπως θα γινόταν εάν οι συμμετέχοντες βρίσκονταν πράγματι στον Αρη. Ο Κινέζος, Γουάνγκ Γιούε, ο οποίος είναι το μόνο μέλος του πληρώματος που έχει εκπαιδευτεί ως επαγγελματίας αστροναύτης, έθιξε το ζήτημα του κινεζικού ανταγωνισμού, θυμίζοντας ότι η χώρα του φιλοδοξεί να πραγματοποιήσει τη δική της πραγματική αποστολή στον Αρη στο μέλλον. «Πιστεύω ότι το Πρόγραμμα Mars500 θα αποτελέσει ιστορικό σταθμό στην κούρσα της ανθρωπότητας προς το Διάστημα», δήλωσε σε συνέντευξη Τύπου. Οι έξι εθελοντές χαρακτήρισαν εαυτούς «πρωτοπόρους» και δεσμεύτηκαν να καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να διασφαλιστεί η επιτυχία της αποστολής.
Πηγή-ΝΑΣΑ,NG

Tι είναι το SCEC; Πρόκειται για ένα διεθνές ερευνητικό κέντρο που ασχολείται με την μελέτη των σεισμών. Το κέντρο βρίσκεται στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ.
Ο κύριος στόχος του SCEC είναι να γίνει κατανοητό  το φυσικό μέρος του νότιου συστήματος ρηγμάτων της Καλιφόρνιας και να αναπτυχθεί ένα πρότυπο απόψεων σχετικά με την συμπεριφορά της περιοχής σε  μελλοντικά σεισμικά φαινόμενα. Για να το κάνει αυτό, το SCEC οργανώνει τη διεπιστημονική έρευνα, ασχολείται με τη συλλογή και την ανάλυση δεδομένων, και των ειδικών προγραμμάτων στην τεχνολογία πληροφοριών, την προβλεψιμότητα σεισμού, και κάθε άλλη εφαρμοσμένη έρευνα.
Το ερευνητικό τμήμα του SCEC χρηματοδοτείται και συντονίζεται από το Εθνικό Ίδρυμα Επιστημών και το Αμερικάνικο Γεωλογικό ινστιτούτο. Για να πετύχει τους στόχους του, το SCEC περιλαμβάνει περισσότερους από 500 ακαδημαϊκούς και κυβερνητικούς ερευνητές που εργάζονται σε περισσότερα από 50 όργανα παγκοσμίως.
Παρατηρείστε βίντεο σχετικά με την δραστηριότητα του SCEC καθώς και προσομοίωση σχετικά με την συμπεριφορά του εδάφους σε ένα πιθανό μελλοντικό σεισμικό φαινόμενο της τάξεως των 7,8R στην Καλιφόρνια.

Για περισσότερα μπορείτε να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του SCEC

http://www.scec.org/

Ήταν 19 Ιουνίου του 2004 όταν από το παρατηρητήριο Kitt Peak National Observatory της Αριζόνας των Η.Π.Α. παρατηρήθηκε ένας αστεροειδής. Στην αρχή δεν έδωσαν οι ερευνητές την κατάλληλη σημασία. Ωστόσο μετά από  έρευνες που διεξήγαγαν, είδαν ότι δεν ήταν ένας κοινός αστεροειδής αλλά κάποιος που ίσως μας απασχολήσει τα επόμενα χρόνια. Για τον λόγο αυτό ονομάστηκε Απόφις. Στην Αιγυπτιακή μυθολογία Apep, ή Απόφις στα ελληνικά, ήταν ένας κακός δαίμονας, η θεοποίηση του σκοταδιού και του χάους .
 Από τη δεύτερη παρατήρησή του το Δεκέμβριο του 2004 ο αστεροειδής κινεί ακόμη περισσότερο το ενδιαφέρον των αστρονόμων καθώς οι πρώτες ενδείξεις οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι  υπάρχει αυξημένη πιθανότητα σύγκρουσής του με τη Γη. Στις 24 Ιουνίου του 2005 του δίδεται ο μόνιμος αριθμός κατάταξης 99942 ενώ σύντομα του αποδίδεται τελικά το όνομα Απόφις.
Στις 21 /12/2004 ο Απόφις βρέθηκε πολύ κοντά στη Γη και για το λόγο αυτό στάθηκε δυνατή η ανακάλυψη και η παρατήρησή του. Η επόμενη φορά που ο αστεροειδής αυτός θα διέλθει σε κοντινή απόσταση από τη Γη θα είναι στις 9 /1/ 2013 και στις   6 /3/2021. Στις δύο αυτές προσεγγίσεις ο Απόφις θα βρίσκεται σε απόσταση περίπου 14 εκατομμύρια χιλιόμετρα από την Γη. Αν και στην απόσταση αυτή δεν θα είναι αόρατος με γυμνό μάτι, η παρατήρηση με ραδιοτηλεσκόπια θα μας επιτρέψει να υπολογίσουμε με ακρίβεια την τροχιά του μέχρι τουλάχιστον το 2070.

Εκτιμάται ότι ο αστεροειδής θα βρεθεί σε πολύ κοντινή απόσταση στη Γη στις 13/4/2029. Οι πρώτες παρατηρήσεις έδιναν μια εξαιρετικά υψηλή πιθανότητα σύγκρουσης του αστεροειδούς με τη Γη στην ημερομηνία αυτή. Η μέγιστη πιθανότητα που δόθηκε ήταν 1 προς 37 ή 2,7% ανεβάζοντας έτσι την επικινδυνότητα στο 4 της δεκάβαθμης κλίμακας του Τορίνο. Οι παρατηρήσεις με το ραδιοτηλεσκόπιο του Arecibo Observatory στο Πουέρτο Ρίκο στις 30/1/2005 βοήθησαν να καθοριστεί με μεγαλύτερη ακρίβεια η τροχιά και τα φυσικά χαρακτηριστικά του. Σύμφωνα με τις παρατηρήσεις αυτές ο Απόφις θα διέλθει σε απόσταση 36.350 χιλιομέτρων από το κέντρο της Γης . Η απόσταση αυτή ισοδυναμεί με 5,7 περίπου φορές την ακτίνα της Γης που είναι περίπου 6.378 Km . Έτσι στις 13/4  2029 ο Απόφις θα είναι ορατός από τη Γη με φαινόμενο μέγεθος 3,3 (όσο ένας μεσαίου μεγέθους αστέρας) από τη δυτική Ασία, την ανατολική Ευρώπη και τη βόρεια Αφρική. Ο Απόφις θα διέλθει ανάμεσα από τη Γη και τη Σελήνη με μηδενική πιθανότητα σύγκρουσης είτε με τη Γη είτε με τη Σελήνη. Όμως, μία τέτοια προσέγγιση ουράνιου σώματος του μεγέθους του αστεροειδούς αυτού αναμένεται να συμβαίνει κάθε 1300 περίπου χρόνια.

Οι συχνές προσεγγίσεις του αστεροειδούς με τη Γη μπορεί να έχουν ως αποτέλεσμα το συγχρονισμό της τροχιάς του με την τροχιά της Γης αυξάνοντας έτσι την πιθανότητα μελλοντικής σύγκρουσής του με τη Γη. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει ο αστεροειδής να διέλθει από μία στενή περιοχή κοντά στη Γη που ονομάζεται «βαρυτική κλειδαρότρυπα» και είναι μια μικρή περιοχή του διαστήματος εύρους 600 m. Προβληματισμός επίσης υπάρχει κατά πόσο το φαινόμενο Yarkovsky θα επηρεάσει την τροχιά του αστεροειδούς. Σήμερα γνωρίζουμε ότι το φαινόμενο αυτό μπορεί μακροχρόνια να μεταβάλει σημαντικά την τροχιά ενός αστεροειδούς.

 Ο Απόφις είναι ο πρώτος ιστορικά αστεροειδής που προκάλεσε ανησυχία για το μέλλον της Γης. Ωστόσο, το ερώτημα είναι πότε και όχι εάν, ένα ουράνιο σώμα της γειτονιάς της Γης θα συγκρουστεί με τη Γη. Ένα ουράνιο σώμα εύρους ενός χιλιομέτρου αναμένεται να συγκρούεται με τη Γη κάθε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, ενώ ένα ουράνιο σώμα εύρους 6 χιλιομέτρων (με πιθανή ολική καταστροφή της Γης) αναμένεται να συγκρούεται με τη Γη κάθε εκατό εκατομμύρια χρόνια».

Τα ουράνια σώματα της γειτονιάς της Γης έχουν τραβήξει την προσοχή αστρονόμων και κυβερνήσεων τα τελευταία χρόνια. Η ΝΑΣΑ έχει πρόσφατα καταρτίσει το σχέδιο Spaceguard Survey με το οποίο προσδοκά να καταγράψει όλους τους επικίνδυνους αστεροειδείς και κομήτες. Η Ευρωπαϊκή Διαστημική Υπηρεσία ESA (της οποίας μέλος έγινε και η χώρα μας απο το 2005) ετοιμάζει το πρόγραμμα Δον Κιχώτης με το οποίο θα σταλούν δύο διαστημόπλοια σε έναν αστεροειδή, το ένα θα συγκρουστεί με τον αστεροειδή και το άλλο θα παρατηρήσει την αλλαγή στην τροχιά του. Αν και πολλά σχέδια τέθηκαν στο τραπέζι των συζητήσεων για το πώς είναι δυνατόν να αποτραπεί μια πιθανή σύγκρουση με τη Γη, η παγκόσμια κοινότητα φαίνεται ακόμη ανέτοιμη να αποτρέψει με σιγουριά πιθανές συγκρούσεις. Εάν ο Απόφις συγκρουστεί με τη Γη το 2035 θα προσεγγίσει την ατμόσφαιρα της Γης με ταχύτητα 12,59 Km/s και κινητική ενέργεια 870 μεγατόνων TNT. Η σύγκρουση θα ήταν 65.000 φορές ισχυρότερη από αυτή της βόμβας της Χιροσίμα και θα μπορούσε να καταστρέψει μία περιοχή σαν το Τέξας των Η.Π.Α.

 Οι πρώτες εκτιμήσεις από τη ΝΑΣΑ έδειχναν ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα σύγκρουσης του αστεροειδούς αυτού με τη Γη (ή τη Σελήνη) το 2029, με αποτέλεσμα το θέμα να πάρει μεγάλη δημοσιότητα. Εκτενέστερες παρατηρήσεις έδειξαν ότι είναι απίθανο να γίνει μία τέτοια σύγκρουση το 2029. Παραμένει όμως μία ελάχιστη πιθανότητα σύγκρουσης του ουράνιου αυτού σώματος με τη Γη (ή τη Σελήνη) τον Απρίλιο του 2036, όταν ο Απόφις θα ξαναπεράσει κοντά από τη Γη.

Ωστόσο, κάποτε θα συμβεί και αυτό δηλαδή η σύγκρουση του πλανήτη μας με έναν αστεροειδή. Στη γεωλογική μας ιστορία έχουν συμβεί τέτοιες συγκρούσεις, αλλά τουλάχιστον κατά τα χρόνια ύπαρξης του Ηomo Sapiens αυτά τα συναπαντήματα ήταν με μετεωρίτες και οτιδήποτε μικρότερο ενός αστεροειδούς. Ο κίνδυνος παραμένει υπαρκτός αν και υπάρχουν ειδικές υπηρεσίες του Διαστήματος που εποπτεύουν για κάτι τέτοιο. Από ότι φαίνεται το πλησιέστερο χρονικά μέλημά μας θα είναι ο αστεροειδής Απόφις

 Δείτε βίντεο από την N.Geographic σχετικά με το θέμα

Η απάντηση είναι λίγο πιο περίπλοκη από ό, τι μπορείτε να σκεφτείτε και μπορεί να έχει να κάνει με βράχια, φωσφόρο και αρχαία φύκια, σύμφωνα με μια νέα μελέτη.
Για τα πρώτα δύο δισεκατομμύρια χρόνια της ιστορίας της Γης , ο ουρανός ήταν πιθανότατα πορτοκαλί. Δεν είμαστε σίγουροι αν αυτό είναι όντως αλήθεια - κανείς δεν είναι σε θέση να βρεθεί σε μια μηχανή του χρόνου και να πάει πίσω και να ελέγξει - αλλά με βάση όσα γνωρίζουμε από τα γεωλογικά αρχεία της Γης του εν λόγω χρονικού διαστήματος, υπάρχει μια καλή πιθανότητα το κύριο συστατικό της ατμόσφαιρας να ήταν το μεθάνιο (CH4), το οποίο θα περιέβαλλε τον  πλανήτη μας.
Σήμερα, η ατμόσφαιρα μας αποτελείται κυρίως από άζωτο και οξυγόνο. Το φως του ήλιου αποτελείται από όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου (καθώς και πολλά μήκη κύματος τα οποία όμως δεν μπορούμε να δούμε). Όπως το φως συγκρούεται με τα μόρια του αέρα, το μπλε φως αντικατοπτρίζεται πιο αποτελεσματικά, στα μάτια μας αφού με αυτό τον τρόπο αυτά καταλήγουν να παρατηρούν ένα όμορφο γαλάζιο χρώμα.
Όμως, πώς άλλαξε από πορτοκαλί σε μπλε; Περίπου 2,5 δισεκατομμύρια χρόνια πριν, η νεότερη συνήθεια των οργανισμών ήταν η φωτοσύνθεση - η ικανότητα να μετατρέπουν το φως του ήλιου, το διοξείδιο του άνθρακα (CO2) και το νερό  από πορτοκαλί σε ζαχαρί χρώμα. Οπλισμένοι οι οργανισμοί  με την τελευταία λέξη της εξελικτικής μηχανής, οι αρχαίες άλγες την έκαναν - μια ατελείωτη παραγωγική πηγή  τροφίμων σε όλους τους ωκεανούς του κόσμου.
Μόνο υπήρχε ένα πρόβλημα. Οι άλγες χρειάζονταν κάτι περισσότερο από το ζαχαρί χρώμα για να έχουν μια ισορροπημένη διατροφή. Χρειάζονταν θρεπτικά συστατικά όπως τον φώσφορο, σε μεγάλες ποσότητες. Ο Dominic Papineau του ινστιτούτου έρευνας του Carnegie σκέφτεται ότι το πήραν από  μια έκρηξη της διάβρωσης που συνέβη 2,5 έως 2 δισεκατομμύρια χρόνια πριν, μια χρονική περίοδο κατά την οποία η ατμόσφαιρα της Γης πήρε την πρώτη μεγάλη ένεση του οξυγόνου.
Σύμφωνα με  τον Papineau "Το Μεγάλο Οξειδωτικό Γεγονός" ευθυγραμμίστηκε με την αύξηση της διάρρηξης των ηπείρων και των παγετωνικών καλλυμάτων. Έτσι με την ενισχυμένη τεκτονική δραστηριότητα, καθώς και την  αλλαγή του κλίματος διαβρώθηκαν μεγάλες ποσότητες πετρωμάτων πλούσιες σε φώσφορο, οι οποίες ξεπλύθηκαν στον ωκεανό σε μια περίοδο πολλών εκατοντάδων εκατομμυρίων ετών. Με την αφθονία του φωσφόρου, οι άλγες άρχισαν να αποβάλλουν οξυγόνο με το οποίο πλημμύρισαν την ατμόσφαιρα. Ήταν μια διαδικασία που δεν διέφερε πολύ με  την θαυμαστή χρήση των λιπασμάτων που γίνεται σήμερα από τον άνθρωπο, τα οποία μπορούν να προκαλέσουν μεγάλες εξάρσεις φυτοπλαγκτού σε ποτάμια, λίμνες, όπως συμβαίνει σήμερα και στον Κόλπο του Μεξικού:«Σήμερα, αυτό που έκαναν τότε οι  άλγες, συμβαίνει πολύ γρήγορα και προκαλείται από εμάς», λέει ο Papineau, και ο κορεσμός της οργανικής ουσίας καταναλώνει πράγματι το οξυγόνο. Όμως, κατά τη διάρκεια της Προτεροζωικού  αυτό συνέβη πάνω σε χρονοδιάγραμμα εκατοντάδων εκατομμυρίων ετών και σταδιακά οδήγησε σε οξυγονωμένο περιβάλλον . "
Το πρώτο επεισόδιο μας έδωσε μόνο περίπου 10 % του οξυγόνου ως προς τα σημερινά επίπεδα. Όμως η διαδικασία δεν τελείωσε εκεί αφού ένα  δεύτερο επεισόδιο περίπου ένα δισεκατομμύριο χρόνια εμπλούτισε την ατμόσφαιρα με ακόμη περισσότερο οξυγόνο, φέρνοντας μας τον αέρα που αναπνέουμε σήμερα. Την περίοδο αυτή, δηλαδή  1 δις. έως 540 εκατομμύρια χρόνια πριν, που είναι γνωστή ως η "έκρηξη του Κάμβριου" έχουμε και την έκρηξη των διαφόρων ειδών ζωής που βρέθηκαν στα απολιθώματα.
Κατά κάποιο τρόπο, ήταν μία από τις πιο σημαντικές στιγμές στην ιστορία της ζωής στη Γη. Οργανισμοί  άρχισαν  μια έξαλλη συμπεριφορά της εξελικτικής καινοτομίας, δημιουργώντας πολύπλοκες μορφές ζωής τις οποίες  ο πλανήτης μας δεν είχε δει ποτέ πριν, και ο Papineau πιστεύει ότι ο  φώσφορος βρίσκεται πίσω από αυτό:
"Αυτή η αυξημένη ποσότητα οξυγόνου χωρίς αμφιβολία είχε σοβαρές συνέπειες στην εξέλιξη των πολύπλοκων μορφών ζωής. Μπορεί να αναμένεται ότι οι σύγχρονες αλλαγές  στην ατμόσφαιρα θα διαταράξουν έντονα την εξέλιξη," προσθέτει ο Papineau. "Ωστόσο, οι νέες πολύπλοκες μορφές ζωής-χρειάζονται  δεκάδες εκατομμύρια χρόνια για να προσαρμοστούν. Εν τω μεταξύ, μπορούμε να αναμένουμε σημαντικές εξαφανίσεις ειδών από τις γρήγορες αλλαγές που προκαλούμε εδώ και κάποια χρόνια."

Πηγή -Discovery

Το 2000,μια  σπηλιά του Μεξικού γεμάτη από κρυστάλλους ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά. Ο υπόγειος θάλαμος περιείχε μερικούς από τους μεγαλύτερους φυσικούς κρυστάλλους που έχουν βρεθεί ποτέ. Πρόκειται για  κάποιες μορφές από σελινίτη, που έχουν αυξηθεί σε μήκος ,πάνω από 10 μέτρα. Οι ερευνητές του σπηλαίου  περιγράφουν τη σπηλιά ως γεωλογικό θαύμα του κόσμου. Τι είναι όμως ο σελινίτης ;Eίναι ορυκτό άχρωμο και πρόκειται για μια διαφανή ποικιλία του γύψου.
Αξίζει να σημειωθεί το πόσο δύσκολο είναι να γυρισθούν ταινίες στο σπήλαιο του Naica Cave. H θερμοκρασία των 50 βαθμών Κελσίου μέσα εκεί, αλλά και η 100% υγρασία του σπηλαίου καθιστά το μέρος σαν ένα ψυχρό δολοφόνο. Αυτός ο συνδυασμός σημαίνει ότι όταν αναπνέετε αέρα στο σώμα σας, η επιφάνεια των πνευμόνων σας είναι πραγματικά η πιο ψυχρή επιφάνεια που συναντά ο αέρας. Αυτό σημαίνει ότι το υγρό σύντομα αρχίζει να συμπυκνώνεται μέσα  στους πνεύμονές σας  και αυτό δεν είναι πραγματικά μια καλή είδηση.
Όταν το σπήλαιο ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά ήταν απλώς ένα τυχαίο συμβάν. Οι ανθρακωρύχοι που εργάζονταν στο ορυχείο αργύρου του σπηλαίου Naica  κατά λάθος έσπασαν ένα τοίχο του σπηλαίου και ξαφνικά έμειναν έκπληκτοι με τη ανακάλυψη  των τεράστιων κρυστάλλων που συνάντησαν- τους μεγαλύτερους κρυστάλλους στη Γη.  Αλλά όταν οι πρώτοι άνθρωποι πήγαν να ερευνήσουν το σπήλαιο αμέσως κατάλαβαν τους κινδύνους του εγχειρήματος. Εκτός από τον κατάλληλο εξοπλισμό είχαν την άμεση υποστήριξη ιατρικών ομάδων που βρίσκονταν στον χώρο. Παρ 'όλους τους κινδύνους, η απόλυτη ομορφιά του τόπου έκανε τους ερευνητές να μην σταματήσουν και αμέσως ήλθαν σε επαφή με την μοναδική μαγεία του. Η γεωλογία της περιοχής γύρω από το σπήλαιο υποδηλώνει ότι θα μπορούσαν να υπάρξουν ακόμη πιο κρυστάλλινα σπήλαια στην περιοχή γύρω από το Naica.
Οι γεωλογικές διαδικασίες που δημιούργησαν το μόλυβδο και το ασήμι έδωσαν  τις πρώτες ύλες για αυτά τα κρύσταλλα, του Naica. Πώς έγιναν τόσο μεγάλοι; Σε πολλές σπηλιές και ορυχεία η θερμοκρασία παραμένει σταθερή και δροσερή, αλλά το ορυχείο Naica ζεσταίνεται με το βάθος επειδή βρίσκεται επάνω από μια διείσδυση μάγματος που βρίσκεται περίπου ένα μίλι κάτω από την επιφάνεια.
Για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, υπόγεια νερά που διαποτίζονταν με το θειικό άλας ασβεστίου που εισχωρούσε μέσα στις  σπηλιές της Naica και θερμαίνονταν από τη θερμότητα του  μάγματος που βρισκόταν από κάτω . Δεδομένου ότι το μάγμα ψυχόταν, η θερμοκρασία ύδατος μέσα στη σπηλιά σταθεροποιήθηκε τελικά σε περίπου 58 βαθμούς Κελσίου. Σε αυτήν την θερμοκρασία τα μεταλλεύματα στο νερό άρχισαν μετατρέπονται σε σελινίτη, τα μόρια του οποίου σχηματίζονταν όπως τα μικροσκοπικά τούβλα που σιγά-σιγά διαμόρφωναν τα κρύσταλλα. Σε άλλες σπηλιές κάτω από το βουνό, η θερμοκρασία κυμαινόταν ή το περιβάλλον επηρεαζόταν και από άλλους παράγοντες, με συνέπεια τα δημιουργούνται διαφορετικοί και μικρότεροι κρύσταλλοι. Αλλά μέσα στη σπηλιά των κρυστάλλων, οι συνθήκες που τους δημιούργησαν  παρέμειναν αμετάβλητες για χιλιετίες. Επάνω από το έδαφος, ηφαίστεια εξερράγησαν, πάγοι έλιωσαν ,ανθρώπινες γενεές ήρθαν και πήγαν. Ωστόσο, όλο αυτό το διάστημα , σιγά-σιγά οι κρύσταλλοι αυξάνονταν σταθερά. Μόνο όταν  οι ανθρακωρύχοι στράγγιξαν ακούσια τη σπηλιά, τότε μόνο η διαδικασία προσαύξησης των κρυστάλλων σταμάτησε.

Παρατηρείστε βίντεο από αυτό το μοναδικό σπήλαιο

Πηγές-BBC, National Geographic

Πριν από κάποιες ημέρες το  Περού υπέστη σεισμό  Mw = 6.0 με επίκεντρο 125 χιλιόμετρα ΒΒΔ του Moyobamba στην περιοχή Αμαζόνας.
Σύμφωνα με το  USGS ο σεισμός  εκδηλώθηκε  πολύ βαθιά - 132 km - που σημαίνει ότι ένα τέτοιο γεγονός δεν θα έπρεπε κανονικά να συνδέεται  με κατολισθήσεις. Ωστόσο, η τοπική εφημερίδα La Republica αναφέρει  είναι ότι ένα μεγάλο τμήμα του δρόμου μεταξύ Bagua και Tarapoto υπέστη σοβαρές ζημιές. Υπάρχουν πολλές εικόνες όπου φαίνεται να παρουσιάζουν πολύ σοβαρές ζημίες. Ορισμένες από αυτές τις βλάβες μπορεί να οφείλονται σε ρευστοποίηση εδάφους, αλλά κάποιες άλλες εικόνες δείχνουν αναμφίβολα πολύ μεγάλης κλίμακας κατολισθήσεις .
Ο Dave Petley  ένας γεωλόγος ειδικός στις κατολισθήσεις εξετάζοντας τις εκθέσεις σχετικά με το σεισμό Amazonas (6,0 μέγεθος, 132 βάθος km) που συνέβησαν στο Περού αμφιβάλλει αν οι κατολισθήσεις οφείλονται μόνο στον  σεισμό και ερευνά την πραγματική αιτία του συμβάντος. Παρακολουθώντας τις φωτογραφίες αναρωτιέται τι πράγματι έγινε αφού τόσο μεγάλες κατολισθήσεις και άλλες ζημιές λογικά δεν θα έπρεπε  να προκύψουν από ένα σεισμό τέτοιου μεγέθους και τόσο βαθιά και το θεωρεί πολύ περίεργο. Αναμένουμε τα αποτελέσματα της έρευνας του…..

Φωτογραφίες από το τρομερό συμβάν.

Πηγή-Dave's Landslide Blog

Τα υδροθερμικά φρεάτια είναι πηγές στον βυθό των ωκεανών από τις οποίες αναβλύζει καυτό, συνήθως κατάμαυρο νερό. Αρχικά  ανακαλύφθηκαν στον Ειρηνικό πριν από τρεις δεκαετίες και συνήθως βρίσκονται σε ηφαιστειακά ενεργές περιοχές, σε βάθος ενάμισι έως τριών χιλιομέτρων.
Γύρω από τα φρεάτια αυτά έχουν ανακαλυφθεί ολόκληρα οικοσυστήματα που αντλούν ενέργεια αποκλειστικά από τις χημικές ουσίες που περιέχει το καυτό νερό και εξελίσσονται εντελώς αποκομμένα από τα υπόλοιπα οικοσυστήματα του πλανήτη. Πολλοί βιολόγοι πιστεύουν, μάλιστα, ότι τα υδροθερμικά φρεάτια προσφέρουν στοιχεία για την εμφάνιση της ζωής στην αρχέγονη Γη και πιθανώς και σε άλλους πλανήτες. Με την πάροδο των αιώνων, τα διαλυμένα συστατικά που μεταφέρει το νερό (όπως ο σίδηρος και ο χαλκός) καθώς αναβλύζει από το υπόστρωμα, έχουν σχηματίσει πανύψηλες στήλες σαν φυσικές καμινάδες.Λόγω της μεγάλης πίεσης σε αυτό το βάθος, το νερό που πηγάζει από τα φρεάτια παραμένει σε υγρή κατάσταση, παρόλο που φτάνει τη θερμοκρασία τήξης του μολύβδου.
Πολλές από τις θεωρίες για την εμφάνιση της ζωής στον πλανήτη «δείχνουν» τα υδροθερμικά φρεάτια ως τον χώρο όπου αναπτύχθηκαν οι πρώτες μορφές ζωής. Τα βαθύτερα υδροθερμικά φρεάτια που έχουν εντοπιστεί μέχρι σήμερα, βρέθηκαν πέντε χιλιόμετρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας στην Καραϊβική. Πρόκειται για στήλες σε ύψος διώροφου κτιρίου που εκτινάσσουν υπέρθερμο νερό, στη λεγόμενη Τάφρο του Κέιμαν της Καραϊβικής.

Δείτε βίντεο σχετικά με το θέμα.

Στις 12 Αυγούστου 1986, στις 9.30 μμ., ένα νέφος από διοξείδιο του άνθρακα και σταγονίδια νερού αναδύθηκε από τη λίμνη Nyos στο Καμερούν. Αυτή η θανατηφόρα πάχνη σάρωσε τις γειτονικές κοιλάδες, σκοτώνοντας 1800 ανθρώπους και χιλιάδες ζώα. Οι ιθαγενείς απέδωσαν την καταστροφή στο οργισμένο πνεύμα μιας μυθικής γυναίκας της τοπικής παράδοσης, η οποία κατοικεί στις λίμνες και στα ποτάμια. Αντίθετα, οι επιστήμονες ήταν έντονα προβληματισμένοι για την αιτία και το μηχανισμό αυτού του τραγικού και μυστηριώδους γεγονότος.
Η λίμνη Nyos βρίσκεται στο δυτικό Καμερούν, κοντά στη Νιγηρία (δυτική Αφρική). Ανήκει στο Ηφαιστειακό Πεδίο Oku, στο βόρειο άκρο της Ηφαιστειακής Ζώνης του Καμερούν. Αυτή η γραμμική ζώνη χαρακτηρίζεται από λέπτυνση του στερεού φλοιού και περιλαμβάνει διάφορα ενεργά ηφαίστεια, μεταξύ αυτών το στρωματοηφαίστειο όρος Καμερούν.Το Ηφαιστειακό Πεδίο Oku περιέχει πολυάριθμους βασαλτικούς κώνους σκωριών . Η λίμνη Nyos είναι ένας κρατήρας που σχηματίστηκε από μία υδροηφαιστειακή έκρηξη πριν από 400 χρόνια. Στην ίδια περιοχή υπάρχουν περίπου 30 παρόμοιοι κρατήρες.
Η λίμνη Nyos έχει έκταση 1.5 km2 και βάθος πάνω από 200 m. Στο δυτικό Καμερούν το μέσο ετήσιο ύψος βροχής είναι 2.5 m. Στις περιόδους βροχής, το νερό της λίμνης υπερχειλίζει και, δια μέσου ενός ανοίγματος στη βόρεια πλευρά του κρατήρα, κατευθύνεται στην κοιλάδα προς το χωριό Nyos.Το νερό της λίμνης έχει συνήθως ένα όμορφο βαθύ γαλάζιο χρώμα. Μετά την έκρηξη όμως τον Αύγουστο του 1986 πήρε ένα βρώμικο καστανοκόκκινο χρώμα, προφανώς λόγω της οξείδωσης των κατώτερων υδάτινων στρωμάτων της λίμνης, τα οποία ανήλθαν προς την επιφάνεια κατά τη διάρκεια του επεισοδίου.
Το νέφος του διοξειδίου του άνθρακα  διέφυγε απότομα από το νότιο τμήμα του πυθμένα της λίμνης Nyos και ξεπήδησε σαν πίδακας με ταχύτητα 100 km/hr. Αρχικά περιέβαλε σπίτια που ήταν μέσα στον κρατήρα σε υψόμετρο 120 m πάνω από την επιφάνεια της λίμνης. Ακολούθως υπερπήδησε τα τοιχώματα του κρατήρα και, δεδομένου ότι το διοξείδιο του άνθρακα είναι 1.5 φορά βαρύτερο από τον αέρα, η αέρια μάζα κινήθηκε έρπωντας στην επιφάνεια του εδάφους. Έχοντας πάχος 50 m και ταχύτητα 20-50 km/hr όρμησε κατηφορικά στις κοιλάδες βόρεια της λίμνης. Tο θανατηφόρο αέριο σκέπασε την περιοχή σε απόσταση 23 km επιφέροντας τον ξαφνικό θάνατο σε 1800 ανθρώπους στα χωριά Nyos, Kam, Cha και Subum.
Τα περισσότερα θύματα δεν είχαν τραύματα και έδειχναν ότι πέθαναν από ασφυξία στον ύπνο τους. Όσοι διασώθηκαν ανέφεραν ότι άκουσαν ένα δυνατό θόρυβο και είδαν λάμψεις να προέρχονται από τη λίμνη. Μετά αυτή την καταστροφή, πολλοί επιστήμονες επισκέφτηκαν την λίμνη Nyos για να ερευνήσουν τα αίτια που προκάλεσαν αυτήν την παράδοξη εκπομπή του διοξειδίου του άνθρακα. Οι απόψεις ήταν διχασμένες. Η μία άποψη υποστήριζε ότι το CO2 απελευθερώθηκε από μία ξαφνική έκρηξη. Η άλλη άποψη υποστήριζε ότι το CO2 ήταν συσσωρευμένο στα κατώτερα επίπεδα της λίμνης και απελευθερώθηκε απότομα από την άνοδο των κατώτερων υδάτινων στρωμάτων στην επιφάνεια με κάποιο ανεξήγητο μηχανισμό. 
Ήταν γνωστό ότι η λίμνη Nyos είναι μία ηφαιστειακή λίμνη, δηλαδή βρίσκεται πάνω από μία πηγή που παράγει CO2 και άλλα ηφαιστειακά αέρια. Έτσι τα νερά της λίμνης ήταν εξαιρετικά πλούσια σε διαλελυμένο CO2. Εντούτοις, το αέριο δεν διαφεύγει στην ατμόσφαιρα, αλλά παραμένει σε διάλυση στα κατώτερα στρώματα της λίμνης. Ο λόγος είναι η πίεση. Το βάρος των υπερκείμενων στρωμάτων νερού ασκεί σημαντική πίεση στα κατώτερα στρώματα, η οποία αναγκάζει το CO2 να διαλύεται στο νερό και να μη διαφεύγει προς την επιφάνεια με τη μορφή αέριων φυσαλίδων. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στην περίπτωση ενός μπουκαλιού σόδας ή άλλου ανθρακούχου ποτού, όπου το καπάκι εμποδίζει το CO2 από το να παράγει φυσαλίδες στο μπουκάλι. Υπολογίζεται ότι στο βάθος των 200 m, όπου βρίσκεται ο πυθμένας της λίμνης, η πίεση είναι τόση ώστε 1 λίτρο νερού μπορεί να περιέχει σε διάλυση μέχρι και 5 λίτρα CO2.
Πριν από δύο χρόνια, στις 15 Αυγούστου 1984, μία παρόμοια «λιμναία έκρηξη» όπως χαρακτηριστικά ονομάζεται αυτός ο τύπος διαφυγής αερίων, συνέβη στην λίμνη Monoun που βρίσκεται σε απόσταση 30 km από τη λίμνη Nyos, σκοτώνοντας 34 ανθρώπους. Τότε, οι επιστήμονες υποστήριξαν ότι η αιτία ήταν κάποια κατολίσθηση ή κάποιος σεισμός ή η υπερβολική βροχόπτωση. Κάποια από αυτές τις αιτίες ανατάραξε τα νερά της λίμνης, έτσι ώστε τα κατώτερα στρώματα νερού που ήταν πλούσια σε CO2 να ανέβουν προς την επιφάνεια, με αποτέλεσμα να απελευθερωθεί το CO2 λόγω μείωσης της πίεσης.
Όταν λοιπόν συνέβη το περιστατικό στη λίμνη Nyos οι ίδιο επιστήμονες υποστήριξαν την ίδια άποψη, ενώ άλλοι απέδωσαν το φαινόμενο σε ηφαιστειακή έκρηξη που παρήγαγε το αέριο. Σήμερα, επικρατεί η πρώτη άποψη, δηλαδή, ότι τα κατώτερα στρώματα της λίμνης ήρθαν με κάποιο τρόπο στην επιφάνεια απελευθερώνοντας το CO2 που περιείχαν.
Ένδειξη κατολίσθησης ή σεισμού δεν υπήρξε, γι΄αυτό πολλοί επιστήμονες υποθέτουν ότι η πιθανότερη αιτία είναι η απότομη συσσώρευση των βρόχινων υδάτων στη λίμνη, η οποία προκάλεσε την ανατροπή των στρωμάτων. Συγκεκριμένα, μπορεί οι δυνατοί άνεμοι του Αυγούστου να μετέφεραν τα νερά της βροχής στη μία πλευρά της λίμνης. Η μάζα αυτή του βρόχινου νερού, όντας ψυχρότερη από το θερμό νερό της λίμνης, καταβυθίστηκε από τη μία πλευρά της λίμνης, μετατοπίζοντας έτσι τα κατώτερα στρώματα.
Αυτή η κυκλική μεταφορά των κατώτερων στρωμάτων νερού προς την επιφάνεια είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση της πίεσης, με συνέπεια την απόμειξη του διαλελυμένου CO2 και τη δημιουργία αέριων φυσαλίδων με ταχύτατο ρυθμό. Τώρα, το μίγμα νερού-φυσαλίδων έχει μικρότερη πυκνότητα, οπότε ανεβαίνει γρηγορότερα, αποσυμπιέζεται και παράγει φυσαλίδες με ακόμη ταχύτερο ρυθμό. Με άλλα λόγια, από τη στιγμή που κάποιο αίτιο προκαλεί την παραγωγή αέριων φυσαλίδων, συμβαίνει μία αλυσιδωτή αντίδραση, η οποία οδηγεί στη μαζική παραγωγή και βίαιη απελευθέρωση του αέριου CO2. Στο συμβάν της 12ης Αυγούστου 1986, το αέριο που διέφυγε από τη λίμνη Nyos ήταν τόσο, ώστε η στάθμη της επιφάνειας κατέβηκε κατά ένα μέτρο.
Μετά την καταστροφή ξεκίνησαν μελέτες για την αποφυγή παρόμοιων περιστατικών στο μέλλον. Οι μελέτες έδειξαν ότι τόσο η λίμνη Nyos όσο και η λίμνη Monoun περιέχουν τεράστιες ποσότητες CO2 (30 και 10 εκατομμύρια m3 αντίστοιχα). Επιπλέον, διοξείδιο του άνθρακα προστίθεται συνεχώς με τέτοιο ρυθμό, ώστε τα κατώτερα στρώματα των λιμνών θα κορεστούν σε CO2 σε λίγα χρόνια. Έτσι, οποιαδήποτε διαταραχή στην ιδιαίτερα ασταθή κατάσταση των λιμνών θα ξαναπυροδοτούσε παρόμοια φαινόμενα.
Προτάθηκε, λοιπόν, ένα φιλόδοξο σχέδιο ελεγχόμενης απαέρωσης των λιμνών, κατά το οποίο θα απελευθερώνονταν σταδιακά το CO2. Η μέθοδος ήταν απλή και αποτελούνταν από ένα σύστημα σωληνώσεων από τον πυθμένα μέχρι την επιφάνεια. Μία μικρή αντλία αντλεί το νερό από τα κάτω στρώματα. Κατά την άνοδο, το νερό, λόγω μείωσης της πίεσης, γίνεται κορεσμένο σε CO2, δημιουργούνται φυσαλίδες και, ως εκ τούτου η πυκνότητά του μειώνεται. Από αυτό το σημείο η άνοδος συνεχίζεται από μόνη της, λόγω της διαρκώς μειούμενης πυκνότητας, και δεν χρειάζεται την υποβοήθηση της αντλίας. Η διαστολή των φυσαλίδων, καθώς ανέρχεται η στήλη του νερού, προωθεί τη ροή του μίγματος νερό-αέριο, εφόσον υπάρχει διαλελυμένο αέριο.Το πειραματικό στάδιο, το 1992 στη λίμνη Monoun και το 1995 στη λίμνη Nyos, έδειξε ότι η μέθοδος αυτή θα μπορούσε να έχει επιτυχές αποτέλεσμα. Το πρόγραμμα ξεκίνησε το 2001 και βρίσκεται σήμερα σε εξέλιξη.

Βίντεο-Φονικό CO2στην λίμνη Mazuku

Πηγή –USGS,ΑΠΘ

Οι πάγοι που επιπλέουν στους ωκεανούς της Γης, βρίσκονται σε «συνεχή υποχώρηση», εμφανίζοντας ολοένα μεγαλύτερη αστάθεια, η οποία σταδιακά, με το λιώσιμό τους, θα οδηγήσει στην άνοδο της στάθμης των θαλασσών, σύμφωνα με μια νέα βρετανική επιστημονική έρευνα. Η μελέτη –η πρώτη που έκανε τέτοιου είδους παγκόσμιες μετρήσεις- διαπίστωσε ότι οι επιπλέοντες πάγοι εξαφανίζονται με σταθερό ρυθμό κατά τα τελευταία δέκα χρόνια. 
 Η συνολική καθαρή απώλεια του επιπλέοντος πάγου κατά την τελευταία δεκαετία υπολογίζεται στα 7.420 κυβικά χιλιόμετρα. «Πρόκειται για μεγάλο αριθμό», επεσήμανε ο επικεφαλής της έρευνας Άντριου Σέφερντ, καθηγητής του πανεπιστημίου του Λιντς, σύμφωνα με τα ξένα πρακτορεία.
Συγκριτικά, η απώλεια αυτή είναι μεγαλύτερη από την απώλεια των πάγων της ξηράς στη Γροιλανδία και την Ανταρκτική, κατά την ίδια χρονική περίοδο, γεγονός που αποδίδεται κυρίως στην άνοδο της θερμοκρασίας στους ωκεανούς. Η έρευνα εκτιμά ότι η απώλεια των επιπλεόντων πάγων θα συνεχιστεί και θα αυξηθεί σε όλο τον 21ο αιώνα.
Η μελέτη (που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό γεωφυσικών ερευνών “Geophysical Research Letters” της Αμερικανικής Γεωφυσικής Ένωσης) δεν έριξε πάντως νέο φως στο πόσο σύντομα ο Βόρειος Πόλος θα βρεθεί χωρίς πάγους το καλοκαίρι, κάτι που πολλοί επιστήμονες θεωρούν ότι θα συμβεί μέχρι το 2050.
Το λιώσιμο του πάγου που επιπλέει, αυξάνει λιγότερο τη στάθμη των θαλασσών σε σχέση με το λιώσιμο των πάγων της ξηράς. Αν όλος ο πάγος που επιπλέει στους ωκεανούς του πλανήτη μας, έλιωνε κάποια στιγμή, θα πρόσθετε περίπου 4 εκατοστά στη στάθμη των θαλασσών. Αν όλοι οι πάγοι των πόλων (και της Ανταρκτικής) έλιωναν κάποτε, τότε, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των επιστημόνων, η στάθμη των υδάτων θα ανέβαινε κατά περίπου 70 μέτρα!
Σύμφωνα με τη νέα έρευνα, το λιώσιμο των επιπλεόντων πάγων κατά την τελευταία δεκαετία, έχει αυξήσει τον όγκο των υδάτων των θαλασσών κατά 193 κυβικά χιλιόμετρα.
Μια δεύτερη μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Nature”, υπό τον αυστραλό ερευνητή Τζέημς Σκριν του πανεπιστημίου της Μελβούρνης, σύμφωνα με τα ξένα πρακτορεία, προειδοποιεί ότι το λιώσιμο των πάγων έχει δραματικά επιταχύνει την άνοδο της θερμοκρασίας στη βόρεια Αρκτική περιοχή, όπου κατά τις τελευταίες δεκαετίες η θερμοκρασία ανεβαίνει ταχύτερα από τον μέσο παγκόσμιο όρο.Μεταξύ 1998 – 2008 οι παγκόσμιες θερμοκρασίες αυξήθηκαν κατά 0,5 βαθμούς Κελσίου κατά μέσο όρο, ενώ στην Αρκτική η άνοδος έφθασε τους 2,1 βαθμούς και ήταν η ταχύτερη άνοδος θερμοκρασίας σε οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη. Η έρευνα εκτιμά ότι οι μέχρι τώρα μελέτες έχουν υποεκτιμήσει το βαθμό που ο Βόρειος Πόλος μπορεί να υπερθερμανθεί στο μέλλον και τελικά να λιώσει.

Geophysical Research -Nature

Το στρωματοηφαίστειο της Αγίας Ελένης βρίσκεται στη δυτική ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών και συγκεκριμένα στην πολιτεία Washington. Είναι ένα από τα 15 ενεργά ηφαίστεια της οροσειράς Cascade , τα οποία συνδέονται με περιβάλλον υποβύθισης των  τεκτονικών πλακών.
Η έκρηξη του ηφαιστείου της Αγίας Ελένης το 1980 είναι η καλύτερα μελετημένη ηφαιστειακή έκρηξη στον 20ο αιώνα. Ο περισσότερος κόσμος δεν μπορούσε να φανταστεί ότι μία τέτοια βίαιη εκδήλωση ηφαιστειότητας θα συνέβαινε στις ΗΠΑ. Εντούτοις οι ηφαιστειολόγοι ήταν ενήμεροι και περίμεναν τον επερχόμενο κίνδυνο. Μήνες πριν την έκρηξη, η Αμερικανική Γεωλογική Υπηρεσία εγκατέστησε στο Vancouver του Washington το επιχειρησιακό κέντρο παρακολούθησης του ηφαιστείου.
Το 1978 οι γεωλόγοι Dwight Crandell και Don Millineaux της USGS θεώρησαν ότι το πιθανότερο ηφαίστειο να εκραγεί στον 20ο αιώνα ήταν αυτό της Αγίας Ελένης. Τα δεδομένα στα οποία στηρίχτηκαν ήταν η σχετικά νέα ηλικία του ηφαιστείου και οι συχνές εκρήξεις του κατά τους ιστορικούς χρόνους. Η Αγία Ελένη έχει ηλικία μικρότερη των 37.000 ετών και ήταν εξαιρετικά ενεργό ηφαίστειο κατά τα τελευταία 4.000 χρόνια. Συγκεκριμένα, από το 1400 μ.Χ. το ηφαίστειο έδινε μία έκρηξη κάθε 100 χρόνια περίπου, ενώ η τελευταία φορά που εξερράγη πριν το 1980 ήταν πριν 130 χρόνια.
Το πρωί της 18ης Μαΐου 1980 ο ηφαιστειολόγος David Johnston κατασκήνωνε στο Coldwater Ridge σε μικρή απόσταση από το όρος της Αγίας Ελένης, όταν συνέβη η έκρηξη. Στις 8.32 πμ. ο Johnston αναφώνησε στον ασύρματο προς τη βάση της USGS "Vancouver, Vancouver αυτό είναι!". Αυτά ήταν και τα τελευταία του λόγια. Η επακόλουθη έκρηξη ισοπέδωσε τη βόρεια πλαγιά του ηφαιστείου, σκοτώνοντας τον Johnston και άλλους 56 ανθρώπους. Την ίδια ώρα οι γεωλόγοι Keith και Dorothy Stoffel πετούσαν με ένα μικρό αεροπλάνο μόλις 400 μέτρα από την κορυφή του βουνού της Αγίας Ελένης. Από εκείνο το σημείο έγιναν μάρτυρες μίας από τις μεγαλύτερες κατολισθήσεις στην ιστορία. Δευτερόλεπτα αργότερα, μία τεράστια έκρηξη ανατίναξε τη βόρεια πλευρά του ηφαιστείου. Η έκρηξη δημιούργησε ένα νέφος συνοδευόμενο από πολλούς κεραυνούς που ανέβηκε σε ύψος χιλιάδων μέτρων. Το νέφος εξαπλώθηκε γρήγορα προς την πλευρά του αεροπλάνου, το οποίο μόλις και κατάφερε να σωθεί κάνοντας στροφή προς το νότο.
Η έκρηξη της 18ης Μαΐου 1980 έμελλε να αλλάξει δραματικά τη μορφολογία του ηφαιστείου. Ανατίναξε πλευρικά τη βόρεια πλαγιά του και ισοπέδωσε εκατομμύρια έλατα σε μία περιοχή 600 km2. Στη συνέχεια η περιοχή  αυτή δέχτηκε τεράστιες ροοστιβάδες συντριμμάτων ακολουθούμενες από πολυάριθμες πυροκλαστικές ροές. Ο τύπος της ηφαιστειακής δράσης της Αγίας Ελένης κατά τους ιστορικούς χρόνους ήταν επίσης ανησυχητικός. Οι εκρήξεις της ήταν βίαιες πυροκλαστικές, σε αντίθεση με τα άλλα ηφαίστεια της οροσειράς Cascade.
 Νωρίς το απόγευμα της 27ης Μαρτίου μία δυνατή έκρηξη ακούστηκε από την κατεύθυνση της Αγίας Ελένης. Μολονότι το ηφαίστειο ήταν σκεπασμένο με σύννεφα, η έκρηξη επιβεβαιώθηκε από μία ομάδα δημοσιογράφων που έτυχε να πετάει γύρω από την κορυφή, η οποία είδε μία πυκνή στήλη καπνού να διασχίζει τα σύννεφα και να φτάνει σε ύψος 2.000 m. Όταν καθάρισε ο καιρός έγινε ορατός ένας νέος κρατήρας διαμέτρου 70 m ενώ το χιόνι στην κορυφή είχε καλυφθεί από μαύρη στάχτη. Αυτή ήταν η πρώτη από μία σειρά παρόμοιων μικρών εκρήξεων που συνέβησαν κατά τη διάρκεια του Απριλίου έως και τις πρώτες μέρες του Μαΐου. Καμιά από αυτές τις εκρήξεις δεν είχε μαγματικό χαρακτήρα, αλλά μάλλον ήταν φρεατικές εκρήξεις που οφείλονταν στη θέρμανση των υπογείων νερών λόγω της ανόδου του μάγματος στον κεντρικό αγωγό του ηφαιστείου. 
 Η έκρηξη της 27ης Μαρτίου δημιούργησε μία μεγάλη ρωγμή στη βόρεια πλευρά της κορυφής με κατεύθυνση Α-Δ, η οποία είχε μήκος 1500 m και επεκτείνονταν και στις δύο πλευρές του ηφαιστείου. Στις 28 Μαρτίου συνέβησαν και άλλες φρεατικές εκρήξεις, οι οποίες είχαν διάρκεια από μερικά λεπτά έως μία ώρα. Κατά το διάστημα Μαρτίου-Απριλίου συνεχίστηκαν οι δονήσεις και οι μικρές εκρήξεις. Ο ρυθμός των εκρήξεων μειώθηκε από περίπου μία/ώρα το Μάρτιο σε περίπου μία/μέρα τον Απρίλιο. Στα μέσα Απριλίου οι εκρήξεις σχημάτισαν ένα νέο κρατήρα διαμέτρου 400 m. Μολονότι οι εκρήξεις μειώθηκαν η σεισμική δραστηριότητα συνεχίστηκε με εντυπωσιακό ρυθμό (>30/μέρα μεγέθους 3.0). Οι εστίες των σεισμών εντοπίζονταν σε μικρό βάθος ακριβώς κάτω από το εξόγκωμα της βόρειας πλευράς, το οποίο γινόταν όλο και πιο μεγάλο και εμφανές, με το χρόνο. Μία εβδομάδα πριν την έκρηξη είχε φτάσει τα 100 m με ρυθμό διόγκωσης 2m/μέρα.
Η έκρηξη συνέβη σε μία περίοδο σχετικής ηρεμίας κατά την οποία δεν υπήρξαν φρεατικές εκρήξεις για τέσσερεις μέρες. Στις 18 Μαΐου, στις 8.32 πμ. ένας σεισμός μεγέθους 5.1 πυροδότησε ταχύτατα μία σειρά δραματικών γεγονότων. Ολόκληρη η βόρεια πλευρά του ηφαιστείου ξεκινώντας από τη ρωγμή της κορυφής άρχισε να κατολισθαίνει με τρομακτική ταχύτητα (έως και 240 km/hr). Υπολογίζεται ότι η επιφάνεια της πλαγιάς που κατολίσθησε ήταν περίπου 60 km2 και η μάζα που μετακινήθηκε περίπου 2.7 km3.
Η γιγαντιαία κατολίσθηση απελευθέρωσε μία τεράστια μάζα πετρωμάτων πάνω από το υδροθερμικό σύστημα του ηφαιστείου, το οποίο είχε προκαλέσει τις πρόδρομες εκρήξεις τους προηγούμενους μήνες. Η απότομη απώλεια της λιθοστατικής πίεσης πάνω από το υπόγειο υδροφόρο σύστημα οδήγησε σε μαζική μετατροπή του νερού σε ατμό.Αυτό προκάλεσε μια πελώρια πλευρική φρεατική έκρηξη δια μέσου του ανοίγματος που δημιούργησε η κατολίσθηση. Η πλευρική έκρηξη (με ταχύτητα περίπου 500 km/hr) ξεπέρασε την κατολίσθηση και ερήμωσε μία περιοχή προς βορρά με διαστάσεις 20x30 km. Το θερμικό κύμα (με θερμοκρασία 300 oC) ισοπέδωσε σαν σπιρτόξυλα 4.000.000 δέντρα. Η ροοστιβάδα συντριμμάτων κατέκλυσε εν μέρει τη λίμνη Spirit Lake ανυψώνοντας τη στάθμη της κατά 60 m. Όμως ο κύριος όγκος των συντριμμάτων κατευθύνθηκε στην κοιλάδα North Fork του ποταμού Toutle River και προχώρησε σε απόσταση 23 km προς τα δυτικά. Η κοιλάδα γέμισε με άμμο και ογκόλιθους από την μεγαλύτερη ροοστιβάδα που έχει ποτέ καταγραφεί. Οι αποθέσεις αυτές αναμείχθηκαν με μεγάλες ποσότητες νερού, δημιουργώντας τεράστια λαχάρ. 
  Η κατολίσθηση και η πλευρική έκρηξη στη βόρεια πλαγιά απάλλαξαν από ένα τεράστιο όγκο υλικού που βρίσκονταν πάνω από το ρηχό μαγματικό θάλαμο. Η μείωση της πίεσης προκάλεσε βίαιη απαέρωση του μάγματος και μέσα σε λίγα λεπτά ξεκίνησε μια μεγάλη πλινιακή έκρηξη. Η εκρηκτική στήλη σε 15 λεπτά έφτασε σε ύψος 25 km, όπου απλώθηκε σε σχήμα ομπρέλας προς τα ανατολικά-βορειοανατολικά λόγω των ισχυρών ανέμων.

Η πλινιακή έκρηξη είχε διάρκεια 9 ώρες. Κάποια στιγμή η εκρηκτική στήλη κατέρρευσε και έτσι σχηματίστηκαν πυροκλαστικές ροές που ήρθαν να προστεθούν στις αποθέσεις πτώσης στάχτης. Οι περισσότερες από αυτές κατευθύνθηκαν βόρεια ως ρεύματα κίσσηρης σχηματίζοντας αποθέσεις ιγκνιμβρίτη πάνω από τις αποθέσεις συντριμμάτων που δημιούργησαν η κατολίσθηση και η πλευρική έκρηξη.

Η απελευθέρωση του τεράστιου όγκου αερίων από το μαγματικό θάλαμο είχε ως αποτέλεσμα να υποχωρήσουν οι πλινιακές εκρήξεις. Το ιξώδες και φτωχό πλέον σε αέρια μάγμα άρχισε να ανεβαίνει αργά στον κεντρικό αγωγό του ηφαιστείου της Αγίας Ελένης και μετά την έκρηξη της 12ης Ιουνίου 1980 άρχισε να σχηματίζεται στον κρατήρα ένας θόλος λάβας.

Πιθανότατα, ο θόλος λάβας ανέβαινε στον κεντρικό πόρο και πριν την έκρηξη της 12ης Ιουνίου, αλλά δεν ήταν ακόμη ορατός. Σε αυτό συνηγορεί η σύσταση των πυροκλαστικών ροών της 12ης Ιουνίου. Οι πυροκλαστικές ροές τών προηγούμενων εκρήξεων (18 και 25 Μαΐου) ήταν ρεύματα κίσσηρης που προήλθαν από την κατάρρευση της εκρηκτικής στήλης και οι αποθέσεις ήταν ιγκνιμβρίτες πλούσιοι σε κίσσηρη. Αντίθετα, οι πυροκλαστικές ροές της έκρηξης στις 12 Ιουνίου περιείχαν άφθονα θραύσματα συμπαγούς μη φυσαλιδοποιημένης δακιτικής λάβας και σχημάτισαν αποθέσεις τεμαχών και στάχτης. Οι αποθέσεις αυτές είναι τυπικές των πυρακτωμένων νεφών  που δημιουργούνται από καταρρεύσεις θόλων. Ο θόλος που σχηματίστηκε στις 12 Ιουνίου καταστράφηκε με την έκρηξη της 12ης Ιουλίου. Ξανασχηματίστηκε και ξανακαταστράφηκε κατά τη διάρκεια της έκρηξης στις 16-18 Οκτωβρίου. Έτσι, μετά από κάθε έκρηξη, νέο μάγμα ανέβαινε στον κεντρικό αγωγό και δημιουργούσε νέο θόλο. Διαδοχικά σχηματίστηκαν τρεις θόλοι. Ο τρίτος θόλος αυξήθηκε εντυπωσιακά κατά το 1983.

Μετά αυτή την έκρηξη η κυβέρνηση των ΗΠΑ έκλεισε τον χώρο της έκρηξης και τον άφησε ανοικτό μόνο για ορισμένες ομάδες ερευνητών. 

Πηγή- USGS,ΑΠΘ

Βίντεο σχετικά με την έκρηξη του ηφαιστείου