Ερευνητές έχουν ανακαλύψει ότι η διάδοση του οξυγόνου στην ατμόσφαιρα της Γης συνδέεται με μια ξαφνική αλλαγή στο μανδύα της, που συνέβη  πριν από δισεκατομμύρια χρόνια, κατά τη διάρκεια της  πρώιμης πρωτεροζωικής εποχής.
  Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο του Princeton δημοσίευσαν τα ευρήματά τους στο περιοδικό  Nature , σύμφωνα με τα οποία  πετρώματα που διατηρούνται στο φλοιό της Γης έδειξαν μια απότομη πτώση στην ένταση της τήξης στο πλαίσιο του μανδύα, γεγονός το οποίο έφερε τις ιδανικές συνθήκες για την  εκδήλωση του μεγάλου οξυγονωτικού συμβάντος, (GOE ,εσφ. μεγάλο οξειδωτικό συμβάν), μια περίοδος που εμφανίστηκε περίπου 2,5 δισεκατομμύρια χρόνια πριν.
  Με το GOE, το συμβάν το οποίο μπορεί να έχει διαρκέσει έως και 900 εκατομμύρια χρόνια, αυξήθηκαν τα επίπεδα οξυγόνου και δημιούργησαν μία ατμόσφαιρα που ήταν πιο κατάλληλη για τη ζωή όπως την ξέρουμε.
  Οι γεωλόγοι Blair Schoene και  C. Brenhin Kelle, στο Princeton, συνέταξαν μια βάση δεδομένων με περισσότερα από 70.000 γεωλογικά δείγματα για να κατασκευάσουν ένα γεωχημικό διάγραμμα 4-δισεκατομμυρίων ετών. Η ανάλυση αποκάλυψε μια απότομη πτώση της τήξης μανδύα πριν από 2,5 δισεκατομμύρια χρόνια, η οποία συμπίπτει με τα στοιχεία της ατμοσφαιρικής αλλαγής που σχετίζονται με την GOE.
  Οι ερευνητές προτείνουν ότι η μειωμένη τήξη στον μανδύα μείωσε το βάθος της τήξης στον φλοιό της Γης, η οποία στην συνέχεια μείωσε την παραγωγή των ηφαιστειακών αερίων στην ατμόσφαιρα. Σε χαμηλότερες συγκεντρώσεις, τα αέρια αυτά επιτρέπουν στα ελεύθερα μόρια οξυγόνου να πολλαπλασιάζονται. Οι υψηλότερες συγκεντρώσεις συνήθως αντιδρούν και αφαιρούν το οξυγόνο από την ατμόσφαιρα.
  Η έρευνα βασίζεται σε μια στατιστική ανάλυση του γεωλογικού αρχείου. Η αλλαγή στην δραστηριότητα του υπεδάφους κατά την περίοδο της GOE σημειώθηκε πριν, αλλά η απόδειξη αυτής της αλλαγής είναι γεωχημικά λεπτή, ειδικά μετά από δισεκατομμύρια χρόνια. Προηγούμενη έρευνα σε αυτόν τον τομέα ήταν σε μεγάλο βαθμό ποιοτική.
  Η κυρίαρχη θεωρία του μεγάλου οξυγονωτικού συμβάντος ,αναφέρει ότι η αφθονία της φωτοσυνθετικής ζωής αναδύθηκε μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια πριν από την GOE, και είναι κάπως προβληματική, εφόσον δεν θα υπήρχε αρκετό οξυγόνο για να ξεπεράσει τις εξαφανίσεις οι οποίες απορροφούσαν  περισσότερο οξυγόνο από την ατμόσφαιρα από ότι διέθεταν σε αυτό.
  Η υπόθεση των πρωτογενών εξαφανίσεων, με ηφαιστειακά αέρια, τα οποία σταθεροποιήθηκαν ξαφνικά μπορεί να εξηγήσει αυτό. Η μεθοδολογία που χρησιμοποιήθηκε αποκλείει σημαντικά γεωλογικά στοιχεία και επικεντρώθηκε περισσότερο στις στατιστικές που επέτρεψαν στους ερευνητές να χαρτογραφήσουν τις γεωλογικές τάσεις κατά τη διάρκεια δισεκατομμυρίων ετών.
  Ο μανδύας της Γης γνώρισε μια σταδιακή ψύξη. Περίπου 2,5 δισεκατομμύρια χρόνια πριν, το μέγεθος της τήξης βαθιά μέσα στον μανδύα, κάποια στιγμή έπεσε ξαφνικά. Ο Keller και Schoene επιβεβαίωσαν αυτό με τα ευρήματά τους ,αναλύοντας  πετρώματα του φλοιού που προήλθαν από  όξινα μάγματα (felsic, acid) με σχετικά υψηλό ποσοστό SiO2 και χαμηλά ποσοστά Fe και Mg, όπως γρανίτη, τα οποία σχηματίστηκαν όταν ζεστός βασάλτης συγχωνεύτηκε με άλλα μέταλλα.
  Όταν συμβεί τήξη σε μεγάλο βάθος στο φλοιό, η συγκέντρωση αερίων του οξειδίου του σιδήρου-στο μάγμα αυξάνεται. Από τη στιγμή που εκπέμπονται στον αέρα από τα ηφαίστεια, τα αέρια αυτά θα συνδεθούν με το ελεύθερο οξυγόνο, αφαιρώντας από τον αέρα. Κατά την τήξη η κρούστα γίνεται πιο ρηχή, τα ατμοσφαιρικά επίπεδα αυτών των αερίων πέφτουν και περισσότερο ελεύθερο οξυγόνο παραμένει στον αέρα.
  Η αλληλεπίδραση αυτών των συστημάτων θα μπορούσε να εφαρμοστεί σε μαζικές εξαφανίσεις ειδών , αλλά αυτά είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων, τόσο πάνω όσο και κάτω από την επιφάνεια της Γης, που είναι αναμφισβήτητα πιο περίπλοκη.

Γεωδίφης με πληροφορίες από το Nature

Φωτογραφία-Σχηματισμός Negaunee πλούσιος σε σίδηρο,Μεσο-πρωτεροζωικής ηλικίας

Σε παγετώνες με πολύ μεγάλο υψόμετρο, όπως αυτοί που βρίσκονται στα βουνά των  Άνδεων, όπου ο αέρας είναι ξηρός, το χιόνι μπορεί να δημιουργήσει θεαματικά στενές και ψηλές λεπίδες πάγου. Καλούνται Nieves Penitentes ή πυραμίδες χιονιού  και οι λεπίδες τους είναι προσανατολισμένες προς τη γενική κατεύθυνση του ήλιου. Συνήθως σχηματίζονται σε ομάδες και έχουν διαστάσεις  από λίγα εκατοστά μέχρι 2 - 5 μέτρα. Οι πυραμίδες του χιονιού αυξάνονται πάνω από όλους τους καλυπτόμενους χώρους από χιόνι σε περιοχές που βρίσκονται πάνω από 4.000 μέτρα από την στάθμη της θάλασσας. Τα Penitentes συνήθως παρατηρούνται σε περιοχές μεταξύ της Αργεντινής και της Χιλής.
  Περιγράφηκαν για πρώτη φορά το 1839 από τον Κάρολο Δαρβίνο όταν αναγκάστηκε να κόψει δρόμο για να φτάσει γρηγορότερα από το Σαντιάγο στην Μεντόζα της Αργεντινής. Όταν τα παρατήρησε , πρώτος ανέφερε ότι είχαν σχηματιστεί από τους ισχυρούς ανέμους των Άνδεων. Στην πραγματικότητα, ο άνεμος δεν έχει τίποτα να κάνει με τα Penitentes. Διαμορφώνονται όταν οι ακτίνες του ήλιου μετατρέπουν το χιόνι απευθείας σε υδρατμούς χωρίς να λιώνουν για πρώτη φορά, μια διαδικασία που ονομάζεται εξάχνωση φαινόμενο με το οποίο παρουσιάζεται μεταβολή μιας στερεάς ουσίας απευθείας σε αέριο χωρίς να περάσει από την ενδιάμεση υγρή κατάσταση, αποτελεί δε μια από τις αλλαγές φάσεων της φυσικής μορφής της ύλης. Μια αρχικά λεία επιφάνεια αναπτύσσει το πρώτο χιόνι σε καταθλίψεις δεδομένου ότι μερικές περιοχές τυχαία εξαχνώνονται γρηγορότερα από  άλλες. Οι καμπυλωτές επιφάνειες στη συνέχεια έρχονται σε επαφή με το φως του ήλιου με αποτέλεσμα να επιταχύνεται η εξάχνωση σε καταθλίψεις, αφήνοντας τα υψηλότερα σημεία πίσω ως δάση με υψωμένες αιχμές. Σε μικρο-κλίμακα, παρόμοια εμφάνιση αιχμών βοηθά την επιφάνεια να μεγιστοποιεί την απορρόφησης τους από το φως του ήλιου.
  Πρόσφατα οι επιστήμονες έχουν υποστηρίξει ότι η παρουσία του διοξειδίου του άνθρακα ή άλλων ακαθαρσιών μπορούν να οδηγήσουν σε κάποια απορρόφηση της ηλιακής ακτινοβολίας και την επακόλουθη εμφάνιση των Penitentes. Αν η θεωρία αυτή είναι σωστή, τότε οι παγετώνες θα μπορούσαν να σωθούν από την επίθεση της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Υπάρχουν αντεπιχειρήματα σε αυτό τον ισχυρισμό ότι, αν τα Penitentes απορροφούν περισσότερη ηλιακή ακτινοβολία λόγω της παρουσίας του άνθρακα, μπορούν επίσης να οδηγήσουν στην καταστροφή των παγόβουνων. Αρκετές μελέτες έχουν γίνει  σε αυτόν τον τομέα για να ανακαλύψουν την επίδραση της υπερθέρμανσης του πλανήτη για το σχηματισμό των Penitentes.

Γεωδίφης με πληροφορίες από την Βικιπαίδεια

Ανάλυση κρυστάλλων που σχηματίζονται στα τηγμένα πετρώματα ενός ηφαιστείου μπορεί να προβλέψει ηφαιστειακές εκρήξεις όσο ένα χρόνο πριν, ισχυρίζονται οι ερευνητές.
  Στην παραπάνω εικόνα μπορείτε να δείτε πως καταγράφονται οι διαφορετικοί τύποι σεισμών από τους σεισμογράφους. ( USGS)
  Αντλώντας στοιχεία από την ηφαιστειακή δραστηριότητα του ηφαιστείου της Αγίας Ελένης από το 1980 έως το 1986, γεωλόγοι βρήκαν ότι κρύσταλλοι πλούσιοι σε σίδηρο και μαγνήσιο αναπτύσσονται από  πριν, και ότι η πιο ταχεία ανάπτυξη τέτοιων κρυστάλλων παρουσιάστηκε 12 μήνες πριν από την έκρηξη.
  Τα περισσότερα ενεργά ηφαίστεια, πριν τελικά εκραγούν, εμφανίζουν συγκεκριμένα μοτίβα  σεισμικότητας. Παρακολούθηση αυτών των γεγονότων, καθώς και παραμορφώσεις του εδάφους, των εκπομπών αερίων και αλλαγές στη στάθμη του νερού είναι το καλύτερο πράγμα που έχουμε μέχρι στιγμής όσον αφορά την πρόβλεψη των ηφαιστειακών εκρήξεων. Ωστόσο, ενώ αυτοί οι μέθοδοι παρέχουν καλές ενδείξεις, μια τέτοια τεχνική, εάν τελειοποιηθεί, θα βελτιώσει τις πιθανότητες να προβλέψουμε μια τέτοια περίπτωση.
  «Τα ηφαίστεια κατά την διάρκεια των εκρήξεων τους παρουσιάζουν ένα παρόμοιο κύκλο και έχουν παρόμοιες τάσεις», δήλωσε η Κέιτ Σόντερς, συγγραφέας της μελέτης και γεωλόγος στο Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ στην Αγγλία. "Η συμπεριφορά τους, μας επιτρέπει να γνωρίζουμε τι πρέπει να αναζητήσουμε. Μπορούμε να αξιολογήσουμε καλύτερα τα πρόδρομα σήματα. "
  Πυριγενή είναι ένα από τα τρία κύρια είδη πετρωμάτων (μαζί με τα ιζηματογενή και μεταμορφωμένα), που σχηματίζονται με την ψύξη και τη στερεοποίηση του μάγματος. Όταν αυτοί οι βράχοι ψυχτούν αργά, κάτω από την επιφάνεια, σχηματίζουν καλοδιατηρημένους και συγκεκριμένους κρυστάλλους. Μεταξύ των μετάλλων που αναπτύσσονται  μέσω αυτής της διαδικασίας είναι οι ορθοπυρόξενοι, πυριτικά ορυκτά που αποτελούνται  από χημικές  αλυσίδες με τετράεδρα.
  Η Δρ Saunders και οι συνεργάτες της μελέτησαν αυτούς τους κρυστάλλους οι οποίοι φυτρώνουν σαν ομόκεντρα δαχτυλίδια δέντρου μέσα στο σώμα μάγματος. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι οι ζώνες αυτές έχουν ελαφρώς διαφορετική χημική σύνθεση, γεγονός που αντανακλά τις φυσικές και χημικές αλλαγές στο μαγματικό θάλαμο, όπου έχουν συσταθεί, δίνοντας έτσι μια καλή ένδειξη της ηφαιστειακής δραστηριότητας και του γεωλογικού χρόνου όταν αυτές συμβαίνουν, σαν τα δαχτυλίδια σε ένα δέντρο .
  Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν μια τεχνική που ονομάζεται «χρονομετρική διάχυση» που εφαρμόζεται σε κρύσταλλο ορθοπυρόξενου, και δείχνουν ότι τα επεισόδια της διείσδυσης του μάγματος συσχετίζονται χρονικά με την καταγεγραμμένη σεισμικότητα, ενώ αποδεικνύει ότι ορισμένα σεισμικά γεγονότα σχετίζονται με την εισχώρηση του μάγματος. Η νέα  μέθοδος  πρέπει να εφαρμοστεί σε περισσότερα ηφαίστεια, προκειμένου να εξακριβώσει αν αυτό το χαρακτηριστικό παρουσιάζεται  σε όλα τα ηφαίστεια, ή αν αυτό ήταν απλά μια απίθανη ευκαιρία. Αν δεν είναι τότε οι ερευνητές έχουν μόλις χτυπήσει μια φλέβα  χρυσού.
  "Αυτή η σχέση μεταξύ ανάπτυξης κρυστάλλων και  ηφαιστειακής σεισμικότητας είναι αναμενόμενη, αλλά πρέπει να έχουμε περισσότερες αποδείξεις για αυτή ", Εξήγησε η Δρ Saunders.

Γεωδίφης με πληροφορίες από το ZME Science

H εβδομάδα αυτή σηματοδοτεί την επέτειο του μεγαλύτερου σεισμού που έχει καταγραφεί ποτέ – μεγέθους 9.5R, που έγινε  κατά μήκος της ακτής της νότιας Χιλής στις 22 Μαΐου 1960.Από το κολοσσιαίο σεισμό και το ισχυρό τσουνάμι που ακολούθησε σκοτώθηκαν πάνω από 1.400 ανθρώπους ενώ  άφησαν 2 εκατομμύρια άστεγους στη Χιλή. Η καταστροφή αυτών των φαινομένων δεν περιορίστηκε μόνο στην Χιλή αφού έφτασε πολύ πέρα ​​από τη Νότια Αμερική.Το τσουνάμι που σάρωσε τον Ειρηνικό Ωκεανό, έσπειρε τον όλεθρο στη Χαβάη, στις Φιλιππίνες και την Ιαπωνία. Μία ημέρα μετά το σεισμό, κύματα νερού έως και 5,5 μέτρα εισέβαλαν στην ξηρά του Χονσού- κύριο νησί της Ιαπωνίας- καταστρέφοντας 1.600 σπίτια και σκοτώνοντας  138 άτομα.
 Ο κολοσσιαίος σεισμός ήταν αυτός  που είναι γνωστός ως ένας μεγασεισμός- megathrust. Αυτοί οι γιγαντιαίοι σεισμοί, οι πιο ισχυροί του πλανήτη  παρουσιάζονται  κατά μήκος των ζωνών καταβύθισης, όπου μία τεκτονική πλάκα βυθίζεται κάτω -από μία άλλη .Στην περίπτωση αυτή, ο σεισμός προκλήθηκε όταν ένα ρήγμα μήκους  1.000 χιλιομέτρων τμήμα της πλάκας Nazca, μιας ωκεάνιας πλάκας που αποτελεί μια μεγάλη λωρίδα από το δάπεδο του Ειρηνικού Ωκεανού, ταλαντεύτηκε βαθύτερα κάτω από την πλάκα της Νότιας Αμερικής, και παρήγαγε τον σεισμό των  9,5 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ , τον μεγαλύτερο που έχει καταγραφεί μέχρι σήμερα.
  Πόσο μεγάλος είναι ένας σεισμός 9,5R; Δείτε το βίντεο που δημιούργησε  ο Nathan Becker, ένας ωκεανογράφος στο Κέντρο Προειδοποίησης Τσουνάμι του Ειρηνικού, το οποίο μας προσφέρει έναν απλό τρόπο για να γίνουν κατανοητές οι τεράστιες διαφορές μεταξύ των μεγεθών διαφόρων σεισμών.
 Ουσιαστικά, κάθε διαδοχικό μέγεθος είναι 33 φορές μεγαλύτερο από το τελευταίο. Αυτό σημαίνει ότι ένας σεισμός μεγέθους 8.0R , είναι 33 φορές ισχυρότερος από ένα 7.0 R, και ένα μέγεθος 9.0 R  -είναι 1089 (33 x 33) φορές πιο ισχυρός από ένα 7.0 R  .Αν και ο υπολογισμός της  δύναμης ενός σεισμού απαιτεί πολλά περίπλοκα μαθηματικά και πολλά δεδομένα, το μέγεθος εξαρτάται από τρεις βασικούς παράγοντες:  την περιοχή,την απόσταση και την τριβή."Πρόκειται για τις φυσικές ιδιότητες του ρήγματος,» δήλωσε ο Paul Earle, ένας σεισμολόγος από το αμερικανικό Γεωλογικό Ινστιτούτο. Για να πάρουμε  το μέγεθος, σύμφωνα με τον Earle, θα πρέπει να πολλαπλασιάσουμε την περιοχή του ρήγματος  που γλίστρησε  με την απόσταση που μεταφέρθηκε και το ποσό της τριβής του ρήγματος.
  Ωστόσο, κάποιοι  σεισμοί, ανάλογα  με το μηχανισμό που τους προκαλεί, μπορεί να είναι πιο δυνατοί από άλλους. Όλοι  οι πιο ισχυροί σεισμοί που έχουν καταγραφεί είναι οι λεγόμενοι σεισμοί καταβύθισης - το είδος που συμβαίνει, όταν επικαλύπτονται οι τεκτονικές πλάκες. Είναι πιο ισχυροί  ακόμη  και από τους σεισμούς  οριζόντιας-ολίσθησης, δηλαδή αυτούς που  συμβαίνουν κατά μήκος ρηγμάτων όπως  το ρήγμα  του Αγίου Ανδρέα της Καλιφόρνιας.Τα  ρήγματα που παράγουν σεισμούς οριζόντιας-ολίσθησης βυθίζονται στο εσωτερικό της Γης σε μια αρκετά ευθεία γραμμή ενώ τα ρήγματα σε ζώνες καταβύθισης  βυθίζονται  στη Γη σε μια γωνία."Αν πάτε ευθεία προς τα κάτω, μπορείτε να φτάσετε σε μια άκαμπτη ζώνη γρηγορότερα από ό τι αν πάτε σε μια γωνία», δήλωσε ο Earle. Και αυτό σημαίνει ότι τα ρήγματα οριζόντιας-ολίσθησης απλά δεν έχουν τόσο πολύ χώρο, όπως τα ρήγματα σε ζώνες καταβύθισης  , και ως εκ τούτου δεν μπορούν να παράγουν σεισμούς τόσο πολύ ισχυρούς.
  Ωστόσο, οι σεισμοί  οριζόντιας-ολίσθησης μπορούν να προκαλέσουν καταστροφικές ζημιές. Οι επιστήμονες εργάζονται σκληρά για το σχεδιασμό συστημάτων αυτοματοποιημένης προειδοποίησης που θα παρέχουν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ειδοποιήσεις για το πότε  ένας σεισμός θα χτυπήσει, χωρίς να έχει σημασία τι μηχανισμός τους προκάλεσε.

Γεωδίφης με πληροφορίες από το OurAmazingPlanet

Μια ισχυρή και ασυνήθιστα ρηχή σεισμική δόνηση  χτύπησε τη βόρεια Ιταλία το Σαββατοκύριακο, καταστρέφοντας πόλεις και σκοτώνοντας επτά ανθρώπους. Η ισχυρή δόνηση ήταν η πρώτη για την περιοχή εδώ και αιώνες - και αρκετά περίεργη για τους σεισμολόγους.
  Τα δεδομένα δείχνουν ότι το μέγεθος σεισμού ήταν  6,0-5,9R .Συνέβη  λίγο μετά τις 4 π.μ. τοπική ώρα την Κυριακή (20 Μαΐου), ακριβώς βόρεια της Μπολόνια και  ήταν ένας σεισμός που προήλθε από ανάστροφο ρήγμα ενώ το «σπάσιμο»  έγινε σε ένα βάθος μόλις 6,3 χιλιομέτρων.
  «Είναι έκπληξη το γεγονός ότι ήταν τόσο ρηχός και γιατί έγινε αρκετά μακριά από το όριο πλακών," δήλωσε ο Paul Caruso, ένας γεωφυσικός από το Αμερικανικό Γεωλογικό Ινστιτούτο .Ο σεισμός χτύπησε περίπου 750 χλμ βόρεια του ορίου πλάκας  δηλαδή το σημείο όπου οι δύο πλάκες συγκρούονται . Από εκεί όπου η αφρικανική πλάκα κινείται  αργά προς το βορρά, και συντρίβεται από την Ευρασιατική.
  Ο Caruso εξήγησε ότι ο αβαθής  σεισμός, μπορεί να προκαλέσει την μεγαλύτερη ζημιά. "Αν ένας σεισμός συμβεί σε 500 χιλιόμετρα βάθος, είναι εντελώς διαφορετικός από έναν βάθους 5 χιλιομέτρων», είπε. "Καθώς η σεισμική ενέργεια που κινείται μέσω του εδάφους χάνεται."
  Ο Εγκέλαδος χτύπησε μια  περιοχή με μακρά σεισμική ιστορία, και η οποία ωστόσο  ήταν σχετικά ήσυχη για εκατοντάδες χρόνια. Το γεγονός ότι δεν υπάρχουν αρχεία σεισμών δείχνει ότι  η περιοχή αυτή  δεν ήταν σεισμικά ενεργή για μεγάλο χρονικό διάστημα. Χιλιάδες άνθρωποι εκτοπίστηκαν από το σεισμό, και πολλοί άνθρωποι πέρασαν τη νύχτα σε σκηνές και σε γήπεδα ποδοσφαίρου.
  Ο πιο ισχυρός σεισμός που έπληξε την Ιταλία για δεκαετίες σημειώθηκε το 2009, στην κεντρική Ιταλία, κοντά στη Ρώμη. Ο μεγέθους 6,3R σεισμός που έπληξε τη μεσαιωνική πόλη της L'Aquila , σκότωσε περίπου 300 ανθρώπους και προκάλεσε εκτεταμένες ζημιές.Μετά από αυτό σεισμό, ιταλοί αξιωματούχοι και  αρκετοί Ιταλοί επιστήμονες οδηγήθηκαν  σε δίκη για ανθρωποκτονία από αμέλεια για τη μη παροχή καλύτερης προειδοποιήσεις πριν από τη φονική δόνηση, μια κίνηση που προκάλεσε την κατακραυγή της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας.
  Οι δύο ιταλικοί σεισμοί προκλήθηκαν από διαφορετικούς  γεωλογικούς μηχανισμούς. Ο σεισμός της L'Aquila προκλήθηκε σε καθεστώς διαστολής ενώ ο πρόσφατος σεισμός προκλήθηκε από συμπίεση.
  Τον  σεισμό της Εμίλια, προκάλεσε η δραστηριότητα στα Απέννινα  που είναι «θαμμένη» κάτω από την κοιλάδα του Πάδου . Επομένως, ήταν ένα φαινόμενο επιφανειακό, με όλες τις  μετασεισμικές δονήσεις, να σχετίζονται με τις δομές που βρίσκονται κάτω στην πεδιάδα, όπως επιβεβαιώνεται από τον  Alessandro Amato, από το INGV (Εθνικό Ινστιτούτο Γεωφυσικής και Ηφαιστειολογίας).
  Τα Απέννινα, στην πραγματικότητα, είναι μια οροσειρά που αποτελείται από πτυχώσεις πετρωμάτων από τα νότια προς τα βόρεια. Η  διαδικασία επικάλυψης της οροσειράς  κράτησε εκατομμύρια χρόνια ,έληξε με τον καταποντισμό της κοιλάδας του Πάδου και είχε ως αποτέλεσμα τμήμα της  να ταφεί στα ιζήματα του Πάδου .Επομένως, θα ήταν λάθος να σκεφτούμε ότι ο Κάμπος είναι μια περιοχή που δεν εκτίθεται σε σεισμικά γεγονότα. Πράγματι, είναι κάπως λιγότερο ενεργός και κατά συνέπεια λιγότερο γνωστός από τη σεισμική άποψη. Το 1570 έγινε ο  τελευταίος ισχυρός σεισμός με συνέπειες ανάλογες του πρόσφατου.
  Αρκετοί μετασεισμοί έχουν αναφερθεί στην πληγείσα περιοχή, και δεν είναι σαφές αν αυτός ο  πρόσφατος σεισμός αποτελεί προάγγελο του τι πρόκειται να ακολουθήσει."Δεν γνωρίζουμε αν αυτό το συμβάν πρόκειται να προκαλέσει περισσότερη δραστηριότητα σε αυτή την  περιοχή  ή όχι," δήλωσε ο Caruso. "Θα περιμένουμε να δούμε τους μετασεισμούς στην περιοχή." Έχουν γίνει ήδη τουλάχιστον 100 μετασεισμοί. Οι μετασεισμοί μπορεί να συνεχιστούν για εβδομάδες ή μήνες", είπε.

Γεωδίφης με πληροφορίες από το  , INGV (Εθνικό Ινστιτούτο Γεωφυσικής και Ηφαιστειολογίας) και το USGS

Στην παραπάνω εικόνα μπορείτε να δείτε σε αναπαράσταση μια χελώνα  που είχε το μέγεθος ενός αυτοκινήτου Smart, με ένα κέλυφος αρκετά μεγάλο σχεδόν διπλάσιο μιας παιδικής πισίνας. Παλαιοντολόγοι από το North Carolina State University έχουν βρει τα απολιθωμένα υπολείμματα μιας χελώνας  60-εκατομμυρίων ετών  στην Κολομβία.
  Το απολίθωμα της ονόμασαν οι  παλαιοντολόγοι Carbonemys cofrinii (καρβουνοχελώνα) καθώς ανακαλύφθηκε στο ανθρακωρυχείο Κερεχόν, το μεγαλύτερο στην Κολομβία και ένα από τα μεγαλύτερα του κόσμου, όπου έχουν βρεθεί και άλλα απολιθώματα.
   Το είδος που ανακαλύφθηκε  ανήκει στην οικογένεια των πηλομεδουσιδών, χελώνων του γλυκού νερού με καταγωγή από την ανατολική και νότια Αφρική. Παλαιότερα οι ερευνητές είχαν βρει μικρότερα δείγματα χελωνών στην ίδια τοποθεσία ωστόσο τελευταία βρήκαν μια μεγαλύτερη σε αυτήν την περιοχή και αυτό το κέλυφος αποτελεί την πρώτη απόδειξη γιγαντισμού στις χελώνες του γλυκού νερού.
  Μόνο το καβούκι της είχε μήκος 1. 72 μέτρα και το κρανίο της είχε περίπου το μέγεθος μιας μπάλας ποδοσφαίρου.  Υπήρξε πιθανότατα κυρίαρχος θηρευτής και «γείτονας» του Τιτανοβόα, του μεγαλύτερου φιδιού που έχει βρεθεί ποτέ, και μάλιστα στο ίδιο ορυχείο. Μικρότεροι συγγενείς του Carbonemys cofrinii συμβίωναν με τους δεινοσαύρους, όμως το είδος αυτό φαίνεται πως έκανε την εμφάνισή του περίπου 5 εκατομμύρια χρόνια μετά από τον αφανισμό τους, όταν σε εκείνη την περιοχή της Νότιας Αμερικής ζούσαν και άλλα γιγαντιαία ζώα.
  Οι παλαιοντολόγοι πιστεύουν ότι μια σειρά από αλλαγές στο οικοσύστημα δηλαδή  λιγότεροι θηρευτές, μεγαλύτεροι οικότοποι, περισσότερη τροφή και αλλαγές στο κλίμα επέτρεψαν στα τεράστια αυτά ζώα να επιβιώσουν. Στην επιβίωση της Carbonemys cofrinii φαίνεται πως συνέβαλαν και τα τεράστια, πανίσχυρα σαγόνια της, που επέτρεπαν σε αυτό το παμφάγο να τρώει πραγματικά ότι βρισκόταν γύρω του, ακόμη και κροκοδείλους ή άλλες, μικρότερες χελώνες. Οι παλαιοντολόγοι αναφέρουν ότι επέζησε γιατί ,μπορούσε να τρώει  τους βασικούς ανταγωνιστές της .

 Γεωδίφης με πληροφορίες  από το carnivoraforum.com

Το τσουνάμι που κατέστρεψε την Ιαπωνία στις 11 Μαρτίου 2011, ήταν τρομερό αλλά δεν θα είναι το τελευταίο. Το επόμενο μεγάλο τσουνάμι του Ειρηνικού, μπορεί κάλλιστα να προέλθει από την Αλάσκα. Και αν κάτι τέτοιο συμβεί, θα μπορούσε να προκαλέσει το θάνατο και την καταστροφή τόσο μακριά όσο την Χαβάη και την Καλιφόρνια.
  Πρόσφατη ανάλυση του δυναμικού της Αλάσκας να δημιουργήσει ένα μελλοντικό τσουνάμι, παρουσιάστηκε στην τελευταία έκδοση του Eos . Η έρευνα έδειξε  μια ανησυχητική ομοιότητα μεταξύ της πηγής του σεισμού  που δημιούργησε το τσουνάμι στην Ιαπωνία και ενός τμήματος από ένα μεγάλο ρήγμα που  τρέχει κατά μήκος του πυθμένα στα νότια των Αλεούτιων νησιών της Αλάσκας.
  Αυτό το ρήγμα, είναι γνωστό και ως Αλεούτια ζώνη καταβύθισης , και συναντάται στην άκρη της τεκτονικής πλάκας του  Ειρηνικού  και βυθίζεται κάτω από μία άλλη  στο βορρά. Ξαφνική ολίσθηση μεταξύ των πλακών έδωσε  τον μεγάλο σεισμό στην Αλάσκα την 27η  Μαρτίου 1964, τον ισχυρότερο μέχρι σήμερα στην ιστορία των ΗΠΑ. Αυτός ο  σεισμός  μεγέθους 9,2R είχε ως αποτέλεσμα  τον θάνατο 145 ανθρώπων, πολλοί από αυτούς εκατοντάδες μίλια μακριά, και το 90 % από αυτούς  εξαιτίας του τσουνάμι που προέκυψε.
  Στις άκρες των τεκτονικών πλακών  του Ειρηνικού ωκεανού παρουσιάζονται  ζώνες καταβύθισης που φιλοξενούν περιοχές με μεγάλο δυναμικό δημιουργία ς τσουνάμι .Όταν μία πλάκα ολισθαίνει ξαφνικά κάτω από μια άλλη , η κίνηση του βυθού εκτοπίζει το νερό της θάλασσας πάνω από αυτό.
  Το μέγεθος 9,0R του σεισμού στην Ιαπωνία συνέβη κατά μήκος των ορίων της  πλάκας που  είναι γνωστή ως ζώνη καταβύθισης Τοχόκου. Το αποτέλεσμα ήταν να παραχθεί  τσουνάμι, τα οποίο κατέστρεψε την παράκτια νοτιοανατολική ζώνη  της Ιαπωνίας.
  Η Αλάσκα έχει δυνατότητες  για παρόμοιους  μεγάλους σεισμούς. Αλλά αυτό δεν είναι ότι έχει κάνει τους επιστήμονες  να βρίσκονται σε επιφυλακή. Η ακριβής τοποθεσία του σεισμού είναι ακόμη πιο σημαντική από το μέγεθός του, όταν πρόκειται για τσουνάμι. Ακόμη και ένα εξαιρετικά ισχυρός σεισμός, δεν θα προκαλέσει περισσότερο από ένα κυματισμό, αν αυτό συμβεί σε ρηχά νερά, αλλά ένας  μέτριος σεισμός μπορεί να δημιουργήσει σοβαρό τσουνάμι αν χτυπήσει  όπου τα νερά είναι βαθιά. Πράγματι, το τσουνάμι Τοχόκου είχε μεγάλο ύψος, επειδή το τμήμα του θαλάσσιου πυθμένα που μετακινήθηκε ήταν κάτω από πέντε χιλιόμετρα από το θαλασσινό νερό.
  Στην Αλάσκα, οι επιστήμονες έχουν επικεντρωθεί σε ένα συγκεκριμένο τμήμα της Αλεούτιας  ζώνης καταβύθισης κοντά στα Semidi νησιά. Αυτό το κλειδωμένο τμήμα του ρήγματος δεν έχει σπάσει από το 1788 (ή ίσως και νωρίτερα), και γεωδαιτικές  μετρήσεις δείχνουν ότι  η τάση συσσωρεύεται γρήγορα. Και ακριβώς όπως το τμήμα του Τοχόκου που γλίστρησε το περασμένο έτος, η ζώνη καταβύθισης βρίσκεται κάτω από 4-5 τέσσερα χιλιόμετρα από το νερό. Οι έρευνες για την πηγή του τσουνάμι Τοχόκου έχουν δώσει στους επιστήμονες κάτι άλλο και  τους κάνει να ανησυχούν για την Αλάσκα. Οι μελέτες του Τοχόκου έδειξαν ότι η δευτερεύουσα  κίνηση κατά μήκος του ρήγματος  που βρίσκεται σε βαθιά νερά εκτόπισε επιπλέον θαλασσινό νερό, ενισχύοντας έτσι το τσουνάμι.
  Μέχρι στιγμής κανείς δεν γνωρίζει για τυχόν βαθιά νερά σε ρήγματα κοντά στα νησιά Semidi, αλλά οι επιστήμονες είναι έτοιμοι να μελετήσουν καλύτερα την  μορφολογία της περιοχής για να μάθουν περισσότερα.

Γεωδίφης

Φωτογραφία: Αλεούτιες Νήσοι της Αλάσκας από το διάστημα. (NASA / MODIS )

Πριν κάποιες ημέρες έγινε μια κατολίσθηση που ήταν υπεύθυνη για την καταστροφική πλημμύρα στο ποταμό Σέτι, κοντά στην Ποκάρα στο Νεπάλ , από την οποία σκοτώθηκαν 72 άτομα .
  Τα ΜΜΕ παρουσίασαν το γεγονός και ανέφεραν ότι σφοδρές βροχοπτώσεις στο Νεπάλ είχαν ως αποτέλεσμα την υπερχείλιση του ποταμού Σέτι, και ότι τα νερά του «έπνιξαν» ένα χωριό, κοντά σε έναν από τους πιο πολυσύχναστους τουριστικούς προορισμούς στα Ιμαλάια. Η φυσική καταστροφή επηρέασε και τη δημοφιλή μεταξύ των τουριστών περιοχή της Αναπούρνα.
  Ωστόσο, μία πτήση με αεροπλάνο πάνω από την πληγείσα περιοχή και τα πλάνα που πήρε ο  πλοίαρχος Maximov συνηγορούν στο γεγονός ότι συνέβη χιονοστιβάδα που προήλθε από  κάποια  κατολίσθηση στην περιοχή.
  Ο μηχανισμός μέσω του οποίου έγινε η κατολίσθηση είναι ασαφής. Οι σεισμογράφοι στην περιοχή δεν κατέγραψαν κάποιο σεισμικό γεγονός. Κάποιοι επιστήμονες πιστεύουν ότι η κατολίσθηση προήλθε από το λιώσιμο των πάγων της περιοχής ενώ υπάρχει και η πιθανότητα να προήλθε απευθείας από μια ροή συντριμμιών της κατολίσθησης  ή από την κίνηση των ιζημάτων της κοιλάδας.
  Η ξαφνική πλημμύρα στις 5 Μαΐου 2012,σκότωσε αρκετούς ωστόσο τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι χειρότερα. Η έγκαιρη προειδοποίηση για το συγκεκριμένο περιστατικό από αεροσκάφη της Αερολέσχης  Ποκάρα ,Νεπάλ             ( εκείνη την στιγμή  ασκούσαν πτήσεις ) στα ραδιόφωνα και η άμεση ενημέρωση  είχε ως αποτέλεσμα να μην θρηνήσουμε περισσότερα θύματα.

 Γεωδίφης 

Μέρη του βουνού Fuji της Ιαπωνίας, ένα εθνικό σύμβολο και βασικό τουριστικό αξιοθέατο, θα μπορούσαν να καταρρεύσουν αν ένα ρήγμα που ανακαλύφθηκε πρόσφατα μετακινηθεί σύμφωνα με  μία νέα κυβερνητική έκθεση.
  Μια μελέτη διάρκειας τριών ετών από σεισμολόγους αποκάλυψε ένα, άγνωστο ενεργό ρήγμα κάτω από το βουνό, που βρίσκεται περίπου 100 χιλιόμετρα δυτικά του Τόκιο.
  "Είναι πιθανό ότι (τμήματα), του βουνού θα μπορούσαν να καταρρεύσουν με κατολίσθηση και ροές λάσπης  να κατευθυνθούν προς την Gotemba,« μια πόλη ανάμεσα στο βουνό και τον Ειρηνικό», δήλωσε ο Γιασουχίρο Yoshida, σεισμολόγος και επικεφαλής της έρευνας.
  Μια ομάδα ερευνητών, από το Πανεπιστήμιο του Τόκιο, έκαναν  προσομοίωση με σεισμικά κύματα στο βουνό, τα οποία αποκάλυψαν ότι το ρήγμα είναι θεωρητικά σε θέση να παράγει ένα σεισμό μεγέθους έως και 7R.
  Η ερευνητική ομάδα είπε ότι πιστεύει πως το ρήγμα μετακινήθηκε κάποια στιγμή τα τελευταία εκατομμύρια χρόνια, αν και δεν είναι σαφές πότε.
  Ο Yoshida δήλωσε ότι η τοπική γεωγραφία του Φούτζι έδειξε ότι γνώρισε μεγάλες κατολισθήσεις σχεδόν 3.000 χρόνια πριν, αλλά ότι απαιτούνται περισσότερες μελέτες για να καθορίσουν τον τρόπο με τον οποίο το ρήγμα θα μπορούσε να επηρεάσει την ηφαιστειακή δραστηριότητα , και το αντίστροφο.
  Η περιοχή γύρω από το βουνό, είναι ένας σχεδόν τέλειος ηφαιστειακός κώνος που είναι διάσημος  για την φυσική ομορφιά του, είναι γνωστή για συχνούς σεισμούς και πολλά ρήγματα , ακόμη και για την σεισμογενή Ιαπωνία.
  Η Ιαπωνία βρίσκεται σε επιφυλακή για πιθανούς μελλοντικούς σεισμούς και άλλες φυσικές καταστροφές μετά  από το σεισμό μεγέθους 9.0R και το τσουνάμι του Μαρτίου 2011 που σκότωσε 19.000 ανθρώπους και προκάλεσε το πυρηνική καταστροφή στην Φουκουσίμα.

Γεωδίφης με πληροφορίες από το  Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων (AFP)

Η εύθραυστη και ταχέως μεταβαλλόμενη Αρκτική είναι το σπίτι μεγάλων δεξαμενών μεθανίου, ενός ισχυρού αερίου του θερμοκηπίου. Όπως ζεσταίνει το κλίμα της Γης, ​​ το μεθάνιο είναι ευάλωτο σε πιθανή απελευθέρωση του στην ατμόσφαιρα, και συμβάλλει στην υπερθέρμανση του πλανήτη.
  Οι ερευνητές γνωρίζουν εδώ και χρόνια ότι μεγάλες ποσότητες μεθανίου παγώνουν στα εδάφη της  Αρκτικής τούνδρας και στα θαλάσσια ιζήματα (συμπεριλαμβανομένων υδρίτων αερίου ). Τώρα, όμως, μία πολυδιάστατη μελέτη, με επικεφαλής τον Eric Kort της NASA- Jet Propulsion Laboratory έχει αποκαλύψει μια έκπληξη και εν δυνάμει σημαντική νέα πηγή μεθανίου: τον ίδιο τον Αρκτικό Ωκεανό.
  Η παραπάνω φωτογραφία λήφθηκε από τον Kort, και δείχνει ρωγμές στον πάγο του Αρκτικού Ωκεανού βόρεια της Αλάσκας. Κατά τη διάρκεια πέντε ερευνητικών πτήσεων το 2009-10, ο Kort και οι συνεργάτες του μέτρησαν τα αυξημένα επίπεδα μεθανίου, ενώ πετούσαν σε χαμηλό ύψος βόρεια της Θάλασσας Chukchi και Beaufort με αεροσκάφη Gulfstream V από το Εθνικό Ίδρυμα Επιστημών / Εθνικό Κέντρο Ατμοσφαιρικών Ερευνών των ΗΠΑ.
  Το επίπεδο του μεθανίου που εντοπίστηκε κατά τη διάρκεια των πτήσεων ήταν περίπου το μισό τοις εκατό υψηλότερο από τα κανονικά βασικά επίπεδα. Αλλά από που προερχόταν το μεθάνιο; Η ομάδα δεν ανίχνευσε μονοξείδιο του άνθρακα στην ατμόσφαιρα, κάτι που θα μας έδειχνε ότι το μεθάνιο προέρχεται από ανθρώπινη χρήση των καυσίμων. Και με βάση την εποχή του χρόνου, τη θέση και τη φύση των εκπομπών, θα ήταν μάλλον απίθανο ότι το μεθάνιο προέρχεται από υγροτόπους υψηλών γεωγραφικών πλατών ή από γεωλογικές δεξαμενές.
  

Συγκρίνοντας τις θέσεις των αυξημένων επιπέδων του μεθανίου στον αέρα με μετρήσεις μονοξειδίου του άνθρακα, υδρατμούς, και το όζον, οι ερευνητές  τελικά εντόπισαν μια νέα πηγή: την επιφάνεια του ωκεανού, σε χώρους όπου υπήρχαν ρωγμές και τα ανοίγματα του καλύμματος πάγου στη θάλασσα. Οι ρωγμές αυτές επιτρέπουν  στο μεθάνιο να διαφεύγει από τα  ανώτερα στρώματα της θάλασσας στην ατμόσφαιρα. Η ομάδα δεν είχε ανιχνεύσει αυξημένα επίπεδα μεθανίου πάνω από περιοχές με συμπαγοποιημένο πάγο.
  Ο Kort σημείωσε ότι προηγούμενες μελέτες είχαν εντοπίσει υψηλές συγκεντρώσεις μεθανίου σε επιφανειακά ύδατα στην Αρκτική, αλλά κανένας δεν είχε προβλέψει ότι αυτό το διαλυμένο μεθάνιο βρίσκει το δρόμο του στην υπερκείμενη ατμόσφαιρα. Οι επιστήμονες δεν είναι ακόμα σίγουροι για το πώς το μεθάνιο παράγεται, αλλά υποψιάζονται ότι πιθανόν να οφείλεται σε βιολογική δραστηριότητα  που συμβαίνει στα επιφανειακά ύδατα της Αρκτικής.
  "Είναι πιθανό ότι μεγάλες περιοχές του θαλάσσιου πάγου λιώνουν και εκθέτουν περισσότερο νερό των ωκεανών, παράγουν μεθάνιο που μπορεί να αυξάνεται, οδηγώντας σε μεγαλύτερες εκπομπές μεθανίου», είπε. "Παρόλο που τα επίπεδα του μεθανίου που εντοπίστηκαν δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλα, η πιθανή περιοχή προέλευσης, ο Αρκτικός Ωκεανός, είναι τεράστια. Έτσι το εύρημα μας θα μπορούσε να αποτελέσει μια σημαντική νέα παγκόσμια πηγή του μεθανίου ».


Γεωδίφης με πληροφορίες από το Παρατηρητήριο της Γης/ΝΑΣΑ

Οι φυσικές καταστροφές όπως οι σεισμοί και τα τσουνάμι έχουν σημαντικές οικολογικές επιπτώσεις, αλλά εάν οι ερευνητές δεν έχουν αρκετά στοιχεία σχετικά με το περιβάλλον πριν από την καταστροφή, όπως συμβαίνει συνήθως, είναι δύσκολο να ποσοτικοποιηθούν αυτές οι επιπτώσεις.
  Το 2010, ο σεισμός 8,8 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ και το καταστροφικό τσουνάμι μετέπειτα στη Χιλή ήταν μια σπάνια εξαίρεση στην τάση αυτή, και οι ερευνητές ήταν σε θέση να διεξάγουν μια άνευ προηγουμένου έρευνα των οικολογικών επιπτώσεων βασιζόμενοι σε δεδομένα που συλλέχτηκαν στα παράκτια οικοσυστήματα λίγο πριν και μετά την εκδήλωση  της φυσικής καταστροφής.
  Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Eduardo Jaramillo του Universidad Austral της Χιλής, διαπίστωσαν ότι αμμώδεις παραλίες της Χιλής γνώρισαν σημαντικές και μακροχρόνιες μεταβολές, λόγω του σεισμού και του τσουνάμι. Αυτές οι μεταβολές του οικοσυστήματος εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από την κατεύθυνση και το ποσό αλλαγής επιπέδων εδάφους, τον τύπο ακτής και το βαθμό ανθρώπινης παρέμβασης στην ακτή.
  Τα πιο απρόσμενα αποτελέσματα ήρθαν από τις ανυψωμένες αμμώδεις παραλίες εξαιτίας του σεισμού. Εκεί είδαν ότι παλιρροιακά είδη που είχαν αποκλειστεί από την παράκτια παρουσία πριν από το σεισμό, γρήγορα δημιούργησαν τα νέα ενδιαιτήματα.
  Τα δεδομένα που συλλέχτηκαν  παρέχουν επίσης κάποια εικόνα για τις οικολογικές επιπτώσεις της ανθρώπινης παρέμβασης  στο παράκτιο τοπίο, το οποίο θα μπορούσε να συμβάλει στην ενημέρωση συναφών έργων στο μέλλον.
  Η μελέτη είναι η πρώτη που ποσοτικοποιεί τις επιπτώσεις ενός σεισμού και τσουνάμι στο οικοσύστημα μιας αμμώδους παραλίας κατά μήκος μιας ενεργής τεκτονικά παράκτιας ζώνης.
  Οι ερευνητές αναφέρουν  ότι μετά το γεγονός ήταν αναμενόμενο, να δουν υψηλή θνησιμότητα των διαπαλιρροιακών ειδών στις παραλίες και τις βραχώδεις ακτές, ωστόσο παρατήρησαν οικολογική αποκατάσταση σε μερικές από τις αμμώδεις παραλίες που ήταν αξιοσημείωτη.
  Επιπλέον, τα ευρήματα δείχνουν ότι οι αλληλεπιδράσεις των ακραίων φαινομένων με ανθρωπογενείς παρεμβάσεις σε παραλίες μπορεί να αφήσουν ίχνη διαρκή στα παράκτια οικοσυστήματα.

Γεωδίφης με πληροφορίες από το PLoS ONE

Φωτογραφία-Μοναδική εικόνα του παράκτιου οικοσυστήματος της Χιλής πριν και μετά το σεισμό του 2010 

Ο πλανήτης μας σχηματίστηκε πριν από 4,5 δισεκατομμύρια έτη.  Η Γη είναι ο πέμπτος μεγαλύτερος σε μάζα από τους πλανήτες του ηλιακού συστήματός μας και ο μεγαλύτερος μεταξύ των τεσσάρων πλανητών που διαθέτουν στερεό φλοιό. Εδώ μπορεί κάποιος να κάνει μια ερώτηση: πόσο μεγάλη είναι η Γη; Ας ρίξουμε μια ματιά στο πόσο μεγάλος είναι ο πλανήτης μας.
  Πρώτον, η ισημερινή διάμετρος της Γης είναι 12.756 χιλιόμετρα. Με άλλα λόγια, αν σκάψουμε ένα τούνελ στον Ισημερινό, που πηγαίνει κατ 'ευθείαν προς τα κάτω προς  το κέντρο της Γης, ​​θα είναι περίπου 12.756 χιλιόμετρα μακριά. Απλά για λόγους σύγκρισης, αυτό σημαίνει περίπου 1,9 φορές τη διάμετρο του Άρη . Και μόνο 0,09% την διάμετρο του Δία.
  Ο όγκος της Γης είναι 1,08 x 10 12 κυβικά χιλιόμετρα . Με άλλο τρόπο θα μπορούσαμε να πούμε ότι , αυτό είναι 1,08 τρισεκατομμύρια κυβικά χιλιόμετρα βράχων και μετάλλων. Και πάλι, έχει περίπου 6,6 φορές περισσότερο όγκο από τον Άρη.
  Η επιφάνεια της Γης είναι 510.072.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Από αυτά, 29,2% καλύπτονται από την ξηρά και το 70,8% καλύπτεται από νερό . Απλά για λόγους σύγκρισης, αυτό είναι 3,5 φορές όσο η επιφάνεια του Άρη.
  Η μάζα της Γης είναι 5,97 x 10 24 kg. Αυτό θα μπορούσε να γραφεί ως: 5.970.000.000.000.000.000.000.000 κιλά. Ναι, αυτό είναι ένας πολύ μεγάλος αριθμός. Και όμως, είναι μόνο 0,3% της μάζας του Δία που αποτελείται  ως επί το πλείστον από ελαφρύ υδρογόνο.
  Μπορείτε να μάθετε περισσότερα σχετικά με τη Γη από την Βικιπαίδεια 1,2

Γεωδίφης