Μεγασεισμοί βυθίζουν τα ηφαίστεια .Γνωρίζουμε ήδη ότι μεγασεισμοί εμπλέκονται στον σχηματισμό τσουνάμι, αλλά έχουν ήδη εμπλακεί στη βύθιση των ηφαιστείων στη Χιλή και την Ιαπωνία.
Δύο ομάδες επιστημόνων που εργάζονται ανεξάρτητα σε ηφαίστεια στην Ιαπωνία και τη Χιλή ανακάλυψαν ότι μετά από τους μεγασεισμούς το 2011 και το 2010, κάποια κοντινά ηφαίστεια μειώθηκαν κατά 15 εκατοστά . Οι δύο ομάδες έχουν δημοσιεύσει τα ευρήματά τους στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού Nature Geoscience.
"Οι παρατηρήσεις είναι τόσο όμοιες και στις δύο θέσεις'', σχολίασε ο Μάθιου Πρίτσαρντ του Πανεπιστημίου Cornell, ο επικεφαλής της μίας μελέτης. "Είναι απλά μια θεαματική παρατήρηση."
Και στις δύο περιοχές οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν δορυφορικά δεδομένα για να δούμε για την παραμόρφωση του εδάφους γύρω από τα ηφαίστεια πριν και μετά τον γιγαντιαίο σεισμό μεγέθους 9,0R το 2011 , τον σεισμό του Tohoku στην Ιαπωνία και το 2010 στον σεισμό μεγέθους 8,8R του Maule στη Χιλή. Στην περίπτωση του Maule, η ομάδα Pritchard δεν έψαχνε καν για καθίζηση. Ήταν μια εντελώς διαφορετική αναζήτηση που όμως έφερε την επιστημονική ομάδα επάνω τις αλλαγές που συμβαίνουνστα ηφαίστεια μετά από τέτοιους σεισμούς.
''Δεν υπάρχει πιθανώς τίποτα το ιδιαίτερο γι 'αυτό,"δήλωσε ο Pritchard. Παρόμοια καθίζηση είναι πιθανόν να συμβαίνει μετά από τους μεγαλύτερους σεισμούς στην Αλάσκα, την Ινδονησία και άλλες μεγάλες ζώνες καταβύθισης στις οποίες είναι δυνατόν να παρουσιασθούν μεγασεισμοί. Αυτά τα δύο γεγονότα θεωρούνται τα πρώτα που έχουν ανιχνευθεί επειδή τα κατάλληλα εργαλεία συνέβη να βρίσκονται σε τροχιά για να πάρουν τα δεδομένα, εξήγησε.
Ο Pritchard επεσήμανε επίσης ότι η καθίζηση του εδάφους παρουσιάζεται σε τοπικό επίπεδο, και δεν έχει να κάνει τίποτα με μεγαλύτερα φαινόμενα , που συμβαίνουν όταν δημιουργούνται οι οροσειρές σε αυτά τα μέρη, γεγονότα τα οποία προκαλούνται από την σύγκρουση των τεκτονικών πλακών που είναι η αιτία των μεγασεισμών και των ηφαιστείων αρχικά .
Όσο γιατί τα ηφαίστεια βυθίστηκαν , κανείς δεν είναι σίγουρος, αλλά έχουν κάποιες ιδέες. Οι Ιάπωνες ερευνητές Youichiro Takada και Yo Φουκουσίμα από το Πανεπιστήμιο του Κιότο υποθέτουν ότι η βίαιη κίνηση μπορεί να προκάλεσε καθίζηση του μάγματος και των θερμικά εξασθενημένων πετρωμάτων μέσα στα 5 ηφαίστεια που βρέθηκαν να έχουν υποχωρήσει, τα οποία στη συνέχεια προκάλεσαν την βύθιση.
Από την πλευρά τους, η ομάδα του Pritchard αναρωτιέται αν οι μεγασεισμοί ταρακούνησαν χαλαρά κοιτάσματα ορυκτών στο υδροθερμικό σύστημα των 5 ηφαιστείων της Χιλής – καθαρίζοντας τους σωλήνες/διεξόδους - έτσι ώστε παγιδευμένα υγρά μπορούσαν να ξεφύγουν και κάπως να ''ξεφουσκώσουν'' τα ηφαίστεια. Είναι ακόμα πιθανό ότι υπήρχαν διάφοροι μηχανισμοί για τη βύθιση στις διάφορες περιοχές, τα οποία θα μπορούσαν να έχουν επιπτώσεις για το πώς τα ηφαίστεια συμπεριφέρονται .
"Αυτές οι αξιόλογες παρατηρήσεις τονίζουν ότι οι μεγάλοι σεισμοί προκαλούν σημαντικές αλλαγές στις ηφαιστειογενείς περιοχές και επομένως μπορεί να επηρεάσουν τον ηφαιστειακό κίνδυνο'', σχολίασε ο Sigurjon Jonsson, γεωλόγος στο King Abdullah Πανεπιστήμιο Επιστήμης και Τεχνολογίας.

Γεωδίφης

Πηγή-news.discovery.com

Φωτογραφία-Tinguiririca ηφαίστειο, στη Χιλή, ένα από τα πέντε ηφαίστεια που υποχώρησαν μετά τον σεισμό Maule μεγέθους 8,8 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, σεισμός της Χιλής το 2010. (Πηγή-LUIS LARA)

Για πρώτη φορά, οι επιστήμονες έχουν παρακολουθήσει την ίδια την Γη να επουλώνει τις πληγές της μετά από ένα σεισμό.
Η διαδικασία είναι παρόμοια με την επούλωση μιας πληγής του σώματος μετά από ένα κόψιμο, σύμφωνα με ερευνητές από την Κίνα και την έκθεση των Ηνωμένων Εθνών που παρουσιάσθηκε στις 27 Ιούνη στο περιοδικό Science. Κατά τη διάρκεια ενός σεισμού, το έδαφος ανοίγει και μετατοπίζεται κατά μήκος ενός ρήγματος, αφήνοντας μία οδοντωτή σειρά ρωγμών. Η επιστημονική ομάδα βρήκε σε γεώτρηση που έκανε κοντά στο ρήγμα, ότι μετά τον καταστροφικό σεισμό μεγέθους 7,9R Wenchuan της Κίνας το 2008, τα υγρά γέμισαν το ρωγματομένο ή παραμορφωμένο ρήγμα, όπως κάνει η ορμητική ροή του αίματος σε μια πληγή. Μέσα σε δύο χρόνια - μια ριπή οφθαλμού στο γεωλογικό χρόνο - το ρήγμα επανήλθε το ίδιο γρήγορα στην αρχική του κατάσταση, κλείνοντας τα κενά μέσω ενός συνδυασμού διαδικασιών. Αλλά οι χαρακιές κατά καιρούς εκ νέου καταστράφηκαν από ανακίνηση από μακρινούς σεισμούς, σύμφωνα πάντα με εκθέσεις της μελέτης.
Κανείς δεν γνωρίζει με βεβαιότητα πώς επουλώνουν τις πληγές τα ρήγματα, καθώς οι παρατηρήσεις από τις γεωτρήσεις στην Wenchuan προσφέρουν περισσότερα ερωτήματα παρά απαντήσεις. Αλλά μακροπρόθεσμη παρακολούθηση του έργου του σπασίματος , ανοίγματος και κλεισίματος σε ρήγμα προσφέρει μια σειρά από συναρπαστικά παζλ για τους επιστήμονες να λύσουν, δήλωσε ο Chris Marone, ένας γεωφυσικός στο Penn State University, ο οποίος δεν συμμετείχε στη μελέτη.
"Πρόκειται για νέες παρατηρήσεις. Ξετυλίγοντας τι ακριβώς συμβαίνει εδώ θα μπορούσε να έχει σοβαρές συνέπειες για πολλά πραγματικά σημαντικά τεχνικά πράγματα," είπε ο Marone. Μοντέλα με βάση τα αποτελέσματα θα μπορούσαν να επηρεάσουν οποιοδήποτε μέρος όπου το νερό ρέει υπόγεια, όπως σε ρήγματα ή υδροφόρους ορίζοντες ή πηγάδια, είπε. 
Η ομάδα του έργου Wenchuan παρακολουθεί τη διαδικασία επούλωσης μέσα από μια σειρά βαθιών γεωτρήσεων που έχουν διανοιχτεί μέσω του ρήγματος. Η μελέτη αποτελεί μέρος μιας συνεχιζόμενης παγκόσμιας προσπάθειας που εξετάζει τα ρήγματα αμέσως μετά τους σεισμούς, με την ελπίδα να επαληθεύσουν τα αποτελέσματα δεκαετιών εργαστηριακών πειραμάτων και μοντέλων υπολογιστών.
''Υπάρχουν πολλοί λόγοι που κάνουν τα ρήγματα στην πραγματικότητα να συμπεριφέρονται με τον τρόπο τους", δήλωσε η Emily Brodsky, γεωφυσικός στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στη Σάντα Κρουζ. "Αν θα πάμε για νέες γνώσεις ή πολύ πιο πέρα ​​από τη φαντασία μας, χρειαζόμαστε την πραγματική προσέγγιση'' είπε.
Η κινεζική ομάδα Wenchuan Fault ξεκίνησε το επιστημονικό έργο των γεωτρήσεων 178 ημέρες μετά τον σεισμό της 12ης Μάη του 2008. Ο σεισμός σκότωσε περισσότερα από 80.000 άτομα. Πέντε γεωτρήσεις διαπέρασαν την ζώνη του ρήγματος, βρίσκοντας 1 εκατοστό φρέσκου μυλωνίτη,μια ζώνη από θραύσματα, η οποία ονομάζεται μυλωνιτική ζώνη, ένα είδος κονιοποιημένου πετρώματος.
Για 18 μήνες, η ομάδα παρακολουθούσε την διαπερατότητα του ρήγματος, ένα μέτρο του πόσο γρήγορα το νερό ρέει μέσα από το βράχο. Διαπερατότητα είναι μία σταθερά για τις ζημίες σχετικά με το ρήγμα, είπε η Brodsky - όπως το ρήγμα θεραπεύεται, η περιοχή πρέπει να γίνει λιγότερο διαπερατή σε υγρά. Το πείραμα παρακολούθησε το τράβηγμα και τη ροή των υγρών ρήγματος από τις παλιρροιακές δυνάμεις, οι ίδιες δυνάμεις που προέρχονται από τον 'Ήλιο και το Φεγγάρι που δημιουργούν τις παλίρροιες των ωκεανών.
Οι ερευνητές είδαν μια σταθερή μείωση της διαπερατότητας στις γεωτρήσεις. Δεδομένου ότι τα κενά και οι ρωγμές κατά μήκος της ρηξιγενούς ζώνης συμπληρώνονται με νέα ορυκτά που έχουν αποτεθεί από τα υγρά, ή πιέζονται για να κλείσουν, η διαπερατότητα μειώνεται, σύμφωνα πάντα με τους ερευνητές.
Η συνολική πτώση της διαπερατότητας ήταν σημαντικά πιο γρήγορη από ότι είχε προβλεφθεί από εργαστηριακά πειράματα, είπε ο Brodsky . Ο πιθανός λόγος είναι η ταχεία επούλωση ρήγματος , αλλά ο Brodsky είπε ότι δεν έχει μια καλή εξήγηση για το πώς συμβαίνει αυτό ακόμα. "Δεν ξέρω γιατί αυτό γίνεται πιο γρήγορα'', είπε. "Πρέπει να εξετάσουμε ακόμη περισσότερο πως λειτουργεί αυτή η διαδικασία."
Αλλά η διαδικασία τους έκανε να λύσουν έναν άλλο γρίφο: Είδαν 6 βραχυπρόθεσμα άλματα στην διαπερατότητα, τυχαία γεγονότα που δεν συνδέονται με τοπικούς μετασεισμούς . Η ομάδα τελικά συνειδητοποίησε ότι η ανακίνηση προήλθε από μεγάλους αλλά μακρινούς σεισμούς που άνοιξαν επουλωμένα τμήματα του ρήγματος,είπε η Brodsky. Πρόκειται για σεισμούς που εκδηλώθηκαν τον Μάρτιο του 2011 κατά τον σεισμό στην Ιαπωνία και ένα σεισμό μεγέθους 7.8R στη Σουμάτρα τον Απρίλιο του 2010.
''Περιμέναμε να δούμε κάποια θεραπευτική επίδραση, αλλά δεν περίμενα να δω αυτό το επανα-καταστροφικό αποτέλεσμα, έτσι ώστε να ήταν ένα είδος έκπληξη», δήλωσε η Μπρόντσκι. "Αυτή η αλληλεπίδραση είναι πολύ πιο περίπλοκη διαδικασία από ότι αναμέναμε."
Οι σεισμοί σε ένα ρήγμα είναι γνωστό ότι βλάπτουν άλλα κοντινά ρήγματα, καθώς και μεγάλοι σεισμοί μπορούν να προκαλέσουν νέες δονήσεις σε όλο τον κόσμο. Αλλά αυτή είναι η πρώτη φορά που τα αποτελέσματα της δυναμικής τάσης - το πέρασμα των σεισμικών κυμάτων – μας έχουν δείξει σε ένα ρήγμα τέτοιες λεπτομέρειες.
''Αυτό το γεγονός πραγματικά μας αναγκάζει να πάμε πίσω και να θέσουμε ερωτήματα σε πολλά από αυτά που γνωρίζουμε," είπε ο Marone.

Γεωδίφης με πληροφορίες από το Live Science

Φωτογραφία -Μία από τις θέσεις βαθιάς γεώτρησης του έργου Wenchuan , στην οποία καταγράφηκαν αλλαγές στο ρήγμα μετά από ένα σεισμό μεγέθους 7,9R το 2008 (Πηγή- Hai-Li Bing)

Ο γιαδείτης ο οποίος συχνά χρησιμοποιείται από τα μέντιουμ για ειρήνη, ηρεμία,τα συναισθήματα, την σοφία και εναρμόνιση με το σύμπαν, έχετε αναρωτηθεί σε τι περιβάλλον έχει δημιουργηθεί;
Σύμφωνα με νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στην ιστοσελίδα του Geology.org, πολύτιμοι λίθοι όπως ο γιαδείτης και το ρουμπίνι σχηματίζονται γενικά ως αποτέλεσμα των διαδικασιών καταβύθισης και σύγκρουσης των τεκτονικών πλακών του πλανήτη μας .
Ορισμένα ορυκτά ή πετρώματα που χρησιμοποιούνται κυρίως για την κατασκευή κοσμημάτων, παρουσιάζουν σκληρή σύσταση και ωραία χρώματα ,για τον λόγο αυτό ονομάζονται πολύτιμοι λίθοι. Από τα χρώματα τους,την κατεργασία τους, τη λάμψη τους, τη σκληρότητά τους και κυρίως από τη σπανιότητά τους στη φύση προσδιορίζεται η αξία τους, η οποία υπολογίζεται σε καράτια (βάρους, όγκου, καθαρότητας) ή σε βαθμούς καθαρότητας (χιλιοστά καθαρότητας).
Ο γιαδείτης, έχει χημικό τύπο NaAlSi2O6,σκληρότητα 7, ειδικό βάρος 3,34 ενώ κρυσταλλώνεται στο μονοκλινές κρυσταλλογραφικό σύστημα. Επειδή είναι πιο σκληρό χρησιμοποιείται για πέτρες κοσμημάτων, σε κοπή καμπουσόν( ένας τρόπος κατεργασίας πολύτιμων λίθων που δίνει στην πέτρα μία εμφάνιση κυρτή και θολωτή, χωρίς έδρες) ή σε μπίλια. Το όνομα του το πήρε από το ισπανικό piedra de ijada που θα πει και αυτό «πέτρα για τα νεφρά», επειδή οι παλιοί πίστευαν ότι γιατρεύει τα νεφρά. Ο νεφρίτης είναι μια ποικιλία του ακτινόλιθου, με χημικό τύπο Ca2(Mg,Fe)5Si8O22(OH)2 , σκληρότητα 6, ειδικό βάρος 2.95 που κρυσταλλώνεται στο μονοκλινές κρυσταλλογραφικό σύστημα. Χρησιμοποιείται στην μικρογλυπτική και κατασκευή διακοσμητικών αντικειμένων. Το όνομα του είναι ελληνικό, αλλά και η λατινική ονομασία lapis nephriticus, θα πει «πέτρα για τα νεφρά».
Ο γιαδείτης και ο νεφρίτης σχηματίζονται όταν υπερκρίσιμα υγρά απελευθερώνονται από την βύθιση ωκεάνιου φλοιού στη υπερκείμενη σφήνα του μανδύα 20-120 χιλιόμετρα βαθιά στη γη. Οι αποθέσεις του γιαδείτη καταγράφουν την θέση παλιών ζωνών καταβύθισης τεκτονικών πλακών.
Το δε ρουμπίνι, η κόκκινη παραλλαγή του κορούνδιου, σχηματίζεται κατά την διαδικασία δημιουργίας μεταμορφωμένων πετρωμάτων όπως του αμφιβολίτη και γρανουλίτη ή τήξη πρωτόλιθων πλουσίων σε Al(αλουμίνιο) και φτωχών σε Si(πυρίτιο),10-40 χιλιόμετρα βαθιά μέσα στο φλοιό. Οι γρανουλίτες για παράδειγμα σχηματίζονται σε συνθήκες μεταμόρφωσης με υψηλή θερμοκρασία 500 έως 700 º C και χαμηλής πίεσης. Έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους γεωλόγους , επειδή αντιπροσωπεύουν δείγματα του βαθύ ηπειρωτικού φλοιού.
Το ρουμπίνι, του οποίου το κόκκινο χρώμα, οφείλεται στη παρουσία χρωμίου, όπου ανάλογα της περιεκτικότητας αυτού εμφανίζεται σε διάφορους τόνους. Όλα τα άλλου χρώματος κορούνδια είναι γνωστά ως ζαφείρια. Υπάρχουν ποικιλίες με ροζ, σκούρο κόκκινο και καφέ χρώμα. Εμφανίζεται σε εκρηξιγενή πετρώματα ,σε διάφορους σχιστόλιθους και μεταμορφωσιγενή πετρώματα. Είναι σκληρό ορυκτό, δεδομένου ότι το κορούνδιο είναι το δεύτερο σκληρότερο ορυκτό μετά το διαμάντι (σκληρότητα 9 στην κλίμακα Mohs).
Κατάλληλες συνθήκες σχηματισμού πολύτιμων λίθων υπάρχουν γενικά σε τεκτονικές πλάκες παθητικού περιθωρίου όπου ανθρακικά πετρώματα και σχιστόλιθοι εμπλέκονται στην ηπειρωτική σύγκρουση των πλακών. Οι περισσότερες αποθέσεις ρουμπινιών σχηματίστηκαν πριν από περίπου 550 εκατομμύρια χρόνια κατά τη διάρκεια γεωλογικών περιόδων (Ediacaran-Κάμπρια) όπου οι συγκρούσεις των τεκτονικών πλακών παρήγαγαν τα ορογενετικά συστήματα της Ανατολικής Αφρικής ,της Ανταρκτικής και της υπερήπειρου της Γκοντβάνας, ή κατά τη διάρκεια των καινοζωικών συγκρούσεων (345-2 εκ.ετών)στη νότια Ασία. Τα ρουμπίνια είναι επομένως μια ισχυρή ένδειξη της ηπειρωτικής σύγκρουσης των πλακών.


Γεωδίφης

Πηγές
1.geology.gsapubs.org/
2.Βικιπαίδεια

Οι παλίρροιες παίζουν ρόλο στην εκδήλωση υποθαλάσσιων σεισμών .Η Maya Τολστόι δίνει μια ομιλία στο TED νωρίτερα φέτος στη Γενεύη, στο CERN, στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Πυρηνικών Ερευνών. Μπορούν οι παλίρροιες να προκαλέσουν σεισμούς; Η έρευνα έγινε από Maya Tolstoy , μία γεωφυσικό στο Lamont-Doherty Earth Observatory . Μίλησε για το φαινόμενο σε μια ομιλία TED (ανωτέρω) που έλαβε χώρα νωρίτερα φέτος στη Γενεύη.
Υλικό από πολύ κάτω από το μανδύα της Γης αναβλύζει στις μεσο-ωκεάνιες ράχες σε όλο τον κόσμο, όπως συμβαίνει με τις ραφές στην μπάλα του μπέιζμπολ. Σε αυτές τις ράχες, ο φλοιός της Γης όπως τραβιέται χώρια, ανοίγει και ξαναενώνεται .Πρόκειται για μία από τις κινητήριες δυνάμεις της κίνησης των τεκτονικών πλακών της Γης.
Οι τεκτονικές πλάκες είναι τα κομμάτια από τα οποία απαρτίζεται ο στερεός φλοιός κάποιου ουράνιου σώματος, όταν αυτός δεν είναι ενιαίος. Η λιθόσφαιρα της Γης χωρίζεται σε μικρό αριθμό τεκτονικών πλακών που βρίσκονται σε επαφή και κινούνται «επιπλέοντας» πάνω στον μανδύα της. Αυτές, σύμφωνα με τη θεωρία των λιθοσφαιρικών πλακών, βρίσκονται σε αέναη κίνηση στη διάρκεια του γεωλογικού χρόνου, ένδειξη του ζωντανού χαρακτήρα του πλανήτη μας. To μεγαλύτερο μέρος της σεισμικής δραστηριότητας της Γης συμβαίνει κοντά στα όρια αυτών των πλακών
Η Τολστόι σε μία έρευνα που έκανε με τους συναδέλφους της διαπίστωσε ότι ένα μοτίβο των μικρότερων σεισμών κατά μήκος των υποθαλάσσιων κορυφογραμμών μιμήθηκε το παλιρροϊκό κύκλο. Οι παλίρροιες δεν προκαλούν πραγματικά τους σεισμούς, αλλά η πρόσθετη συσσώρευση στην πίεση μπορεί να ωθήσει ένα ρήγμα πάνω από την άκρη και να παίξει κάποιο ρόλο στην εκδήλωση των υποθαλάσσιων σεισμών.
Το φαινόμενο αυτό μπορεί να μας βοηθήσει να μάθουμε πώς να προβλέψουμε τους μεγαλύτερους σεισμούς , λέει η Τολστόι. Έρευνα με Ιάπωνες επιστήμονες βρήκε στοιχεία της παλίρροιας που ενεργοποίησε τους μικρότερους σεισμούς που οδήγησαν στον μέγα- σεισμό το 2004 που συγκλόνισε την Σουμάτρα και κατέστρεψε την περιοχή με ένα τεράστιο τσουνάμι.
Κατά την διάρκεια της καριέρα της, η Τολστόι έχει συμμετάσχει σε 30 ερευνητικές αποστολές, για να εξερευνήσει τις αλλαγές στο υποθαλάσσιο τοπίο της Γης.η Τολστόι εμφανίζεται στο ντοκιμαντέρ 2005 του Τζέιμς Κάμερον, και ήταν φιναλίστ στο πρόγραμμα αστροναύτης της NASA.

Γεωδίφης με πληροφορίες από το blogs.ei.columbia.edu/ , Πανεπιστημίου της Κολούμπια

Οι Αμερικανοί έχουν έναν εθισμό με τις σπάνιες γαίες που εισάγονται από την Κίνα.
Γνωρίζουν καλά ότι οι πράσινες τεχνολογίες όπως τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, οι ανεμογεννήτριες, ηλιακοί συλλέκτες, λαμπτήρες φθορισμού βασίζονται σε μέταλλα σπανίων γαιών. Επιπλέον η στρατιωτική τους κυριαρχία εξαρτάται από τις σπάνιες γαίες για τα κατευθυνόμενα πυραυλικά συστήματα, τους δορυφόρους και τα μη επανδρωμένα τηλεκατευθυνόμενα αεροσκάφη. Τα διαστημόπλοια της NASA στον Άρη φέρουν ισχυρούς μαγνήτες σπάνιων γαιών. Μαγνήτες έχουν και τα iPads και οι υπολογιστές υψηλής τεχνολογίας .
Η Κίνα ελέγχει το 95 % των σπάνιων γαιών του κόσμου. Τέτοια μεταλλεύματα περιέχουν ουράνιο και θόριο, το πιο ραδιενεργό στοιχείο στον πλανήτη, και η παραγωγή τους είναι τυπικά μια μακρά, πολυσταδιακή διαδικασία που περιλαμβάνει τοξικά χημικά.
''Ξέρουμε πού είναι οι αποθέσεις αυτών των ορυκτών. Μπορεί αυτά να καταλήγουν στο iPhone σας όμως δεν είναι μια ευθεία ή απλή διαδικασία", δήλωσε ο Brad Van Gosen, ένας γεωλόγος με το αμερικανικό Γεωλογικό Ινστιτούτο (USGS), στο Ντένβερ.
Πριν από μερικά χρόνια, η Κίνα έδειξε τη δύναμή της, μειώνοντας την παγκόσμια προμήθεια σπάνιων γαιών . Η κίνηση αυτή έκανε τις ΗΠΑ και άλλες χώρες να προσπαθούν να μειώσουν την εξάρτησή τους από την Κίνα. Οι τιμές εκτινάχθηκαν στα ύψη, με βάση τους νέους επενδυτές και αυτό είχε άμεσες επιπτώσεις στις εταιρείες εξόρυξης στην αγορά σπάνιων γαιών. Τώρα, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ένα νέο ορυχείο σχεδόν έτοιμο για να ολοκληρωθεί και δύο ακόμη κοντά στην αδειοδότηση. Αλλά το κρίσιμο σημείο για τη αγορά των σπάνιων γαιών της Κίνας δεν είναι τα νέα ορυχεία, είναι ο σχεδιασμός , η τεχνογνωσία και η υποδομή για την σωστή επεξεργασία των μετάλλων, λένε οι ειδικοί.
Το 2010, η Κίνα ανέβασε το κόστος των σπάνιων γαιών, όταν άρχισε τον περιορισμό των εξαγωγών και χρέωσε τις ξένες εταιρείες με υψηλότερες τιμές. Η φούσκα των τιμών πυροδότησε μια παγκόσμια φρενίτιδα για να ξεφύγουν από τον έλεγχο της Κίνας. Μια νέα εγκατάσταση επεξεργασίας αυστραλιανής ιδιοκτησίας μόλις άνοιξε στη Μαλαισία. Άλλες έχουν προγραμματιστεί στον Καναδά, την Ευρώπη και την Αφρική. Πολλές εταιρείες προσπαθούν επίσης να αναπτύξουν έναν αμερικάνικο πόλο προσφοράς για τις σπάνιες γαίες, με την υποστήριξη από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας των ΗΠΑ .''Οι σπάνιες γαίες είναι πολύ στρατηγικά μέταλλα, και ιδιαίτερα πολύ μεγάλης στρατηγικής σημασίας για την αμυντική βιομηχανία'', δήλωσε ο Curt Freeman, πρόεδρος της Avalon στο Fairbanks της Αλάσκας, μια εταιρεία συμβούλων εξόρυξης. "Υπάρχει ένα ανάμεικτο συναίσθημα στο Κογκρέσο και το Υπουργείο Άμυνας'', είπε.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ένα ορυχείο σπάνιων γαιών στην Καλιφόρνιας ξανάνοιξε το 2010 και αναμένεται να αρχίσει να παράγει μεταλλεύματα εντός του τρέχοντος έτους. Το ορυχείο ήταν κάποτε από τους μεγαλύτερους παραγωγούς στον κόσμο των σπάνιων γαιών, αλλά έκλεισε το 2002 λόγω των περιβαλλοντικών προβλημάτων και την πτώση των τιμών. Ένα άλλο ορυχείο έχει προταθεί στο Wyoming, από την καναδική εταιρεία σπάνιων πόρων Element, αλλά αντιμετωπίζει προβλήματα από τους κατοίκους της περιοχής.
Ένα από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα σπάνιων γαιών βρίσκεται στο Bokan Mountain της Αλάσκας. Παλιά εξορυσσόταν ουράνιο, η κορυφή του από γρανίτη στο Νησί Prince of Wales περιέχει πλούσιες φλέβες από κοιτάσματα βαρέων σπάνιων γαιών, ότι καλύτερο θα μπορούσε να βρει κανείς. Το έργο έχει ισχυρή υποστήριξη από την κυβέρνηση της Αλάσκας και από τις κοντινές κοινότητες. Μια καναδική εταιρεία σχεδιάζει να εξάγει το μετάλλευμα και να το μετατρέψει σε οξείδια με μια ειδικά προσαρμοσμένη μονάδα επεξεργασίας. Εκεί έγκειται η πρόκληση.
Παρά το όνομά τους, οι σπάνιες γαίες είναι πραγματικά κοινές στο φλοιό της Γης, αν και σε χαμηλές συγκεντρώσεις. Το ''παρατσούκλι'' πηγάζει από τον 19ο αιώνα, όταν οι ερευνητές έδωσαν το παράξενο όνομα στα σπάνια μέταλλα που βρήκαν. Πρόκειται για 17 στοιχεία που έχουν μια στενή συγγένεια, με παρόμοιες χημικές ιδιότητες και ατομικά βάρη. Το βουνό Bokan Mountain είναι ένα από τα λίγα σημεία στη Γη τα οποία έχουν βαριές σπάνιες γαίες , οι οποίες έχουν μεγαλύτερο ατομικό βάρος. Πρόκειται για κοιτάσματα πλούσια σε ύττριο,το οποίο εμφανίζεται σε όλους τους αισθητήρες από τα αυτοκίνητα με λέιζερ, πυραύλους και τους κινητήρες τζετ.
Επειδή οι σπάνιες γαίες συχνά αναμειγνύονται όλα μαζί σε ένα βράχο, για να ξεχωρίσει κανείς τις βαριές σπάνιες γαίες συνήθως απαιτείται πρώτα η αφαίρεση των ελαφρότερων. Αυτό συνήθως γίνεται με μια σειρά από δεξαμενές χημικών και διαλυτών. Επιπλέον, υπάρχει το ραδιενεργό ουράνιο που πρέπει να ληφθεί υπόψη . Αλλά ο ιδιοκτήτης της Ucore λέει ότι έχει μία νέα τεχνολογία εξόρυξης που απλοποιεί σημαντικά τη διαδικασία αυτή. Η τεχνική βασίζεται στην νανοτεχνολογία για να αφαιρέσει τις ακαθαρσίες και να συγκεντρώσει τις βαριές σπάνιες γαίες σε οξείδια, σύμφωνα με την Ucore. Το Υπουργείο Άμυνας χρηματοδοτεί την έρευνα της Ucore με σύμβαση από τον Οκτώβριο του 2012.
Αλλά μια μελέτη του USGS διαπίστωσε ότι το σύστημα φλεβών του Bokan Mountain είναι πολύ περίπλοκο, με ένα μείγμα από τουλάχιστον δύο δωδεκάδες μεταλλεύματα, είπε ο Van Gosen του USGS. Η μελέτη δημοσιεύθηκε την 22η Ιανουαρίου στην καναδική Journal of Earth Sciences.
''Είναι όλο και πιο περίπλοκη όσο περισσότερο την κοιτάμε," είπε ο Van Gosen.
Ο σύμβουλος εξορυκτικής βιομηχανίας Gareth Hatch σημειώνει ότι η επεξεργασία είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για τις εταιρείες εξόρυξης σπάνιων γαιών. Με τόσα πολλά απόβλητα και όχι επαρκείς πόρους υπάρχουν πολλά προβλήματα που πρέπει να λύσουμε.
"Επεξεργασία είναι η βασική πρόκληση για τις αποθέσεις που κυρίως περιέχουν βαριές σπάνιες γαίες, επειδή έχουν κάποια ασυνήθιστα ανόργανα συστατικά που δεν έχουν υποστεί επεξεργασία πριν'', δήλωσε ο Hatch.
Το USGS έχει πολλά εν εξελίξει σχέδια που εξετάζουν τη γεωλογία του Bokan Mountain, για να κατανοήσουν καλύτερα τον τρόπο με τον οποίο αυτά τα ορυκτά εμφανίστηκαν. ''Η ιδέα είναι να κατανοήσουμε για το πώς αυτά τα κοιτάσματα βρέθηκαν στο φλοιό της Γης, και να χρησιμοποιήσουμε τις γνώσεις μας για να πάμε να βρούμε τους πόρους που έχουν ανάγκη σήμερα όσο ποτέ άλλοτε οι ΗΠΑ" δήλωσε η Σούζαν Karl, γεωλόγος του USGS που εργάζεται στο Anchorage.
Από το 2010, η Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ έχει θεσπίσει ειδική νομοθεσία για τον περιορισμό των κανονισμών σε ορυχεία σπανίων γαιών, οι οποίοι όμως δεν έχουν ακόμη περάσει από τη Γερουσία. Η ανακύκλωση των σπανίων γαιών, η οποία δεν είναι πάντα δυνατή με υψηλής τεχνολογίας εξαρτήματα, είναι ένας άλλος τρόπος για να μειωθεί η εξάρτηση από την προσφορά της Κίνας. Νωρίτερα αυτό το έτος, το Υπουργείο Άμυνας απελευθέρωσε 120 εκατομμύρια δολάρια για τα κρίσιμα κοιτάσματα βαρέων σπάνιων γαιών. Αλλά οι εμπειρογνώμονες της βιομηχανίας λένε πως τα χρήματα θα ήταν καλύτερο να δαπανηθούν για την κατασκευή αμερικανικής τεχνογνωσίας και υποδομής στον τομέα των σπάνιων γαιών.
"Από την άποψη επεξεργασίας η Molycorp [στην Καλιφόρνια] έχει την τεχνογνωσία στον διαχωρισμό των σπάνιων γαιών , αλλά εκτός από αυτό, δεν υπάρχει πραγματικά τίποτα περισσότερο στη Βόρεια Αμερική," λέει ο Hatch.
''Η ικανότητα επεξεργασίας και μετατροπής [σπάνιων γαιών] από ορυκτά σε ενώσεις που πηγαίνουν σε εξοπλισμό υψηλής τεχνολογίας είναι το βασικό εμπόδιο όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο'', είπε.


Γεωδίφης με πληροφορίες από το LiveScience.com

Φωτογραφία-Το εργοστάσιο επεξεργασίας σπάνιων γαιών Molycorp στην Καλιφόρνια

Στην παραπάνω εικόνα μπορείτε να δείτε τα πιθανά μελλοντικά σενάρια για τη ζώνη καταβύθισης που αναπτύσσεται ανοικτά των ακτών της Ισπανίας. ( João Duarte / Geology).Μία νέα υπεράκτια ζώνη καταβύθισης σηματοδοτεί την έναρξη ενός νέου κύκλου που μια μέρα θα τραβήξει το θαλάσσιο πυθμένα του Ατλαντικού Ωκεανού στα έγκατα της Γης, σύμφωνα με μια νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε πρόσφατα.
Η κατανόηση του πώς οι ζώνες καταβύθισης ξεκινούν στις τεκτονικές πλάκες είναι ένα μακροχρόνιο μυστήριο, είπε ο επικεφαλής της μελέτης João Duarte, ερευνητής στο Πανεπιστήμιο Monash στη Μελβούρνη, Αυστραλία.
Οι ζώνες καταβύθισης είναι βασικοί παράγοντες για τη δημιουργία των υπερηπείρων και στο άνοιγμα και το κλείσιμο των ωκεανών της Γης. Σε μια ζώνη καταβύθισης, μία από τις τεκτονικές πλάκες της Γης βυθίζεται κάτω από μία άλλη, βυθίζοντας στο μανδύα, το στρώμα κάτω από την κρούστα. Όπως ο ωκεάνιος φλοιός εξαφανίζεται,οι ήπειροι μπορούν να προσεγγίσουν η μία την άλλη και να συγκρουστούν μεταξύ τους, όπως έχει συμβεί πολλές φορές στην ιστορία του πλανήτη. Οι ζώνες καταβύθισης αποτελούν τα μέρη όπου συμβαίνουν οι μεγαλύτεροι σεισμοί στον πλανήτη, όπως στην Ιαπωνία, τη Χιλή και την Αλάσκα.
Από την άλλη πλευρά είναι παθητικά περιθώρια, όπου συμβαίνει η μετάβαση μεταξύ ωκεάνιου και ηπειρωτικού φλοιού, όπως φαίνεται κατά μήκος της ανατολικής Βόρειας Αμερικής και της Βόρειας Ευρώπης.Όμως, ενώ η βόρεια Ευρώπη μπορεί να έχει μια ήπια μετάβαση, ο πτυχωμένος και διαρρηγμένος πυθμένας της νοτιοδυτικής Ισπανίας οδηγεί τους επιστήμονες να πιστεύουν ότι ο φλοιός της Γης ετοιμάζεται για κάτι νέο μεταξύ των δύο τύπων των ορίων της πλάκας.
"Είμαστε ακριβώς στην μετάβαση από ένα παθητικό σε ένα ενεργό περιθώριο. Η πλάκα σπάει στα δύο και αρχίζει να συγκλίνει," σύμφωνα με τον Duarte.
Ο Duarte και οι συνεργάτες του κατέληξαν στο συμπέρασμα τους, με την προσεκτική χαρτογράφηση των υποθαλάσσιων ρηγμάτων κοντά στην ακτή της Ισπανίας και δυτικά του Γιβραλτάρ, σε μια ζώνη που ονομάζεται νοτιοδυτικό Ιβηρικό περιθώριο . Η ζώνη έχει γεννήσει αρκετούς μεγάλους σεισμούς, συμπεριλαμβανομένου του σεισμού του 1755, που σκότωσε πάνω από 10.000 ανθρώπους και μπορεί να έδωσε και ένα τσουνάμι στην Καραϊβική.
Η ομάδα ανακάλυψε ενεργά ανάστροφα ρήγματα σε όλο το παθητικό περιθώριο. Τέτοια ρήγματα επώθησης σχηματίζονται όταν η κρούστα συμπιέζεται, στην προκειμένη περίπτωση μεταξύ των τεκτονικών πλακών της Ευρασίας και της Αφρικής.
"Αυτό δείχνει ότι το περιθώριο δεν είναι πια παθητικό, αλλά τώρα φαίνεται ότι έχει επανενεργοποιηθεί, δηλαδή διαμορφώνεται στο όριο μια νέα, συγκλίνουσα πλάκα ," είπε ο Duarte. "Αν ψάχνατε για μία εμβρυακή ζώνη καταβύθισης αυτή είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα."
Οι ερευνητές υποψιάζονται ότι η νέα Ιβηρική ζώνη καταβύθισης θα πάρει μια μικρή βοήθεια από μία μικρή, εξαιρετικά αργή ζώνη καταβύθισης που βρίσκεται κάτω κάτω από τα Στενά του Γιβραλτάρ. Η ζώνη καταβύθισης του Γιβραλτάρ είναι συνδεδεμένη με την αφρικανική πλάκα. Κατά τα επόμενα εκατομμύρια χρόνια, αυτή η ζώνη μπορεί να κυλήσει έξω προς τον Ατλαντικό και να συγχωνευτεί με την Ιβηρική ζώνη σε μία ακόμη μεγαλύτερη τεκτονική τάφρο, σύμφωνα πάντα με την μελέτη .
Οι ζώνες καταβύθισης χρειάζονται εκατομμύρια χρόνια για να σχηματιστούν, αλλά αφήνουν πίσω μερικά αρχεία για το πώς η διαδικασία λειτουργεί. (Οι περισσότερες από τις ενδείξεις καταλήγουν στο μανδύα.) Η πιθανή νέα ζώνη καταβύθισης βοηθά να αποκρυπτογραφήσουν οι επιστήμονες την μυστηριώδη γέννησή τους. Ένα μοντέλο προτείνει ότι ο παλιός, ισχυρός ωκεάνιος φλοιός κοντά στις ηπείρους σπάει και μετά καταρρέει , ξεκινώντας μια νέα τάφρο. Αλλά η εμβρυϊκή ζώνη καταβύθισης κοντά στην Ισπανία προτείνει αντ 'αυτού ότι η καταβύθιση εξαπλώνεται από ωκεανό σε ωκεανό, σύμφωνα πάντα με τον Duarte Ο Duarte και οι συνεργάτες του αναπτύσσουν τώρα αριθμητικά μοντέλα των ζωνών καταβύθισης για την καλύτερη κατανόηση των κινητήριων δυνάμεων και αντιστέκονται στην κίνηση των πλακών. "Ο προσδιορισμός και η κατανόηση των διαδικασιών αυτών μπορεί να προσφέρει νέες ιδέες για το πώς οι ζώνες καταβύθισης έχουν δημιουργηθεί στο παρελθόν και πώς οι ωκεανοί αρχίζουν να κλείνουν», είπε.
Η μελέτη της παράκτιας τεκτονικής της Ισπανίας και της Πορτογαλίας είναι επίσης ζωτικής σημασίας για την πρόβλεψη της σεισμικής επικινδυνότητας της περιοχής, πρόσθεσε ο Duarte. "Παρά τα 20 χρόνια εντατικών ερευνών μόλις τώρα αρχίζουμε να κατανοούμε τι ακριβώς συμβαίνει», είπε.

Γεωδίφης με πληροφορίες από το OurAmazingPlanet 

Μία διάλεξη( Shell) του Απριλίου στο Λονδίνο - η οποία εκδόθηκε από τον Jeffery Peakall (University of Leeds) στο Βρετανικής Γεωλογικής Εταιρείας στις 17 Απριλίου 2013- μας αναλύει με τον καλύτερο τρόπο για τα ποτάμια που βρίσκονται κάτω από τη θάλασσα.
Ο σύγχρονος βυθός έχει μια αφθονία από γιγαντιαία κανάλια που μπορεί να είναι χιλιάδες μέτρα σε μήκος, μέχρι αρκετά μέτρα σε πλάτος, και εκατοντάδες μέτρα βάθος. Αυτά τα υποβρύχια κανάλια είναι τα συστήματα τροφοδοσίας και αποτελούν αρτηρίες στα υποθαλάσσια ριπίδια, όπου συμβαίνουν οι μεγαλύτερες αποθέσεις στη Γη.
Παραδόξως αυτά τα γιγάντια ωκεάνια κανάλια είναι ίσως τα πιο ελάχιστα γνωστά σε μεγάλη κλίμακα (έως και χιλιάδες μέτρα μακριά) στον πλανήτη. Σίγουρα τα κανάλια στον Άρη, ακόμη και στην Αφροδίτη, είναι πολύ πιο ευρέως γνωστά . Αυτά τα κανάλια τροφοδοτούνται από ταχέως κινούμενα σωματίδια από ροές που είναι πυκνότερες από το γύρω θαλασσινό νερό και είναι γνωστές ως ''ρεύματα θολότητας ή τουρβιδίτες'' . Η έναρξη αυτών των ροών μπορεί να οδηγήσει σε μικρά τσουνάμι, ενώ καθώς μετακινούνται μπορούν να βλάψουν υποδομές του βυθού και τα καλώδια των επικοινωνιών. Για παράδειγμα, τέτοιες ροές ήταν υπεύθυνες για μια μεγάλη έλλειψη διαδικτυακής επικοινωνίας το 2006 στην Άπω Ανατολή.
Τέτοιες υποθαλάσσιες ροές μπορεί επίσης να διαδραματίσουν καίριο ρόλο στον κύκλο του άνθρακα μέσω της μεταφοράς και την ταφή των οργανικών υλικών. Επιπλέον, οι αποθέσεις των αρχαίων υποθαλάσσιων καναλιών είναι ολοένα και μεγαλύτερης σημασίας ως ταμιευτήρες υδρογονανθράκων, ιδίως στον Κόλπο του Μεξικού και στην υπεράκτια Δυτική Αφρική.
Τα πρώτα μοντέλα για την κατανόηση αυτών των υποβρυχίων καναλιών βασίστηκαν γύρω από σύγκριση με τα χερσαία '' ξαδέλφια'', τα γνωστά σε όλους μας ποτάμια , αλλά οι πρόσφατες εργασίες έδειξαν πόσο δραματικά διαφορετικά είναι στην πραγματικότητα τα υποθαλάσσια κανάλια και τα ποτάμια.
Το βίντεο της διάλεξης έχει διάρκεια περίπου 60 λεπτά.

Γεωδίφης 


Πηγή- GeologicalSociety

Από την εποχή των σπηλαίων ο προϊστορικός άνθρωπος χρησιμοποιούσε χρώματα για να διακοσμήσει την κατοικία του, να βάψει το σώμα του και τα ρούχα του. Αρκετές φορές η χρωστική ουσία προερχόταν από κάποια κοντινή πηγή .Οι πιο πιθανοί φορείς χρωστικών ήταν τα ορυκτά , οι χυμοί φυτών, το ζωικό λίπος, το νερό,το αίμα κά.
Οι χρωστικές ουσίες οξειδίων του σιδήρου αποτελούσαν τα βασικά χρώματα των αρχαίων καλλιτεχνών από την Αίγυπτο ως την Ινδία και την Κίνα. Οι Μινωΐτες εισήγαγαν την τεχνική fresco(νωπογραφία) - μέθοδος ζωγραφικής σε τοίχο, στην οποία χρησιμοποιούσαν υδροχρώματα επάνω στη νωπή ακόμη επιφάνεια του ασβεστοκονιάματος , αναμιγνύοντας τις χρωστικές με νερό και απλώνοντας τις σε επιφάνεια καλυμμένη με φρέσκο ασβέστη.
Τον Μεσαίωνα και αργότερα στην Αναγέννηση, οι ορυκτές χρωστικές συνεχίζουν να χρησιμοποιούνται. Εκτός από τα συνηθισμένα κόκκινα, κίτρινα και καφέ χρώματα που προέρχονταν από λειμωνίτη και αιματίτη (οξείδια του σιδήρου) και το μαύρο από ορυκτά του μαγγανίου και κάρβουνο, οι καλλιτέχνες χρησιμοποιούσαν και την πράσινη γη( terre verte)
Τι είναι η πράσινη γη; Είναι φυσική λαδοπράσινη χρωστικὴ ουσία. Αποτελείται κυρίως από τα ορυκτά σελαδονίτη και γλαυκονίτη, τα οποία δίνουν χρώματα από σκουροπράσινο μέχρι κίτρινο-λαδί. Ορυκτολογικά ανήκουν στις μαρμαρυγίες. Ο μεν σελαδονίτης είναι πλούσιος σε μαγνήσιο, ο δε γλαυκονίτης πλούσιος σε σίδηρο. Ο γλαυκονίτης είναι περισσότερο διαδεδομένος και εμφανίζει πρασινωπό χρώμα ανάλογα με την κατανομή της κρυσταλλικής δομής του. Το όνομά του –γλαυκός- σημαίνει στα αρχαία ελληνικά γαλαζοπράσινος. Βρίσκεται στη φύση σε περιεκτικότητες που σπάνια υπερβαίνουν το 50% ενός κοιτάσματος, οπότε χρειάζεται σειρά διαδικασιών για την εξαγωγή της χρωστικής.
Η πράσινη γη συχνά περιγράφεται ως το πιο μόνιμο από τα χρώματα. Δεν επηρεάζεται από το φως του ήλιου ή από τις ατμοσφαιρικές συνθήκες. Δεν αντιδρά με διαλύτες, αλλά είναι μερικώς διαλυτή στα οξέα και αλκάλια. Δεδομένου ότι περιέχει κάποιο πηλό, η πράσινη γη απορροφά το λάδι σε ένα μέτριο έως υψηλό ποσοστό. Η χρωστική ουσία θεωρείται μη τοξική.
Λέγεται ότι Ινδοί μοναχοί στην Ajanta χρησιμοποιούσαν φυσικές γαίες για την πράσινη χρωστική ουσία. Πράσινες χρωστικές ουσίες που χρησιμοποιήθηκαν σε ρωμαϊκές τοιχογραφίες ήταν από σελαδονίτη, γλαυκονίτη και χλωρίτη. Πράσινες γήινες χρωστικές χρησιμοποιήθηκαν εκτενώς από καλλιτέχνες του Μεσαίωνα. Στην αγιογραφία χρησιμοποιήθηκε κυρίως από τους Βυζαντινούς , στο πρώτο στρώμα χρωματισμού της σάρκας (προπλασμός) .
Ο σελαδονίτης σχηματίζεται σε υποθαλάσσια υψώματα αρχαίου βυθού σε βάθος που κυμαίνεται από 30 έως 1.000 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και στα ιζηματογενή πετρώματα διαφόρων γεωλογικών συστημάτων. Άλλες φορές είναι ένα κοινό προϊόν αλλοίωσης των βασαλτών σε θαλάσσια περιβάλλοντα. Ο δε γλαυκονίτης θεωρείται ορυκτό που δημιουργείται συνήθως στην υφαλοκρηπίδα σε περιβάλλοντα θαλάσσιας απόθεσης με αργούς ρυθμούς συσσώρευσης. Μπορεί επίσης να βρεθεί σε άμμο ή σχηματισμούς από πηλό ή σε ασβεστόλιθους και κιμωλία . Αναπτύσσεται ως συνέπεια της διαγενετικής αλλοίωσης των ιζηματογενών αποθέσεων και με βιοχημικές διαδικασίες
Το πιο διάσημο κοίτασμα πράσινης γης βρέθηκε κοντά στη Βερόνα, Ιταλία. Ονομάζεται στην διεθνή βιβλιογραφία ως το ''πράσινο της Βερόνας'' (πρόκειται για γλαυκονίτη). Γνωστές πηγές πράσινης γης στην αρχαιότητα σύμφωνα με τον Βιτρούβιο και τον Πλίνιο ήταν η Σμύρνη και η Κυρήνεια της Λιβύης. Ορυχεία από τα οποία παίρνουμε σήμερα την πράσινη γη βρίσκονται στην Βαλτική, Βοημία, Κύπρο, Γαλλία, Ουγγαρία, Πολωνία, Σαξονία, Τιρόλο, Αγγλία,Ρωσία. Μια σειρά από ιζηματογενή πετρώματα που περιέχουν σελαδονίτη βρίσκονται επίσης στο Λένινγκραντ, Ιβάνοβο και στην Ουκρανία απ ' όπου προέρχεται σήμερα η καλύτερη πράσινη γη.

Γεωδίφης 

Πηγές
1.Βικιπαίδεια
2.naturalpigments.com
3.Ανδρέα Φατούρος, saet10.wordpress.com

Το μοναδικό τοπίο των Dry Valleys(Ξηρές Κοιλάδες) της Ανταρκτικής προσελκύει ερευνητές από όλο τον κόσμο για τη μελέτη της εξέλιξης των μικροβίων, για ενδείξεις γεωλογικών καταστροφών και ακόμη για το πώς συμπεριφέρθηκαν οι παγετώνες στον Άρη.
Στο έρημο τοπίο των Dry Valleys της Ανταρκτικής, είναι σχεδόν αδύνατο να φανταστεί κανείς ότι η ζωή θα μπορούσε να υπάρξει. Ωστόσο, θαμμένος κάτω από τους παγωμένους ογκόλιθους, μεταξύ των κόκκων της άμμου και του πάγου, υπάρχει ένας εντυπωσιακός τόπος βιοποικιλότητας. 
Σε αναζήτηση της μικροσκοπικής ζωής, ο μοριακός οικολόγος Kay Bidle του Πανεπιστημίου Rutgers έψαξε για υπολείμματα DNA στο έδαφος από τα δείγματα πυρήνων πάγου που λήφθηκαν τα τελευταία χρόνια. Τα αρχαία τεμάχια από DNA μικροβίων είχαν ηλικία περίπου 8 εκατομμυρίων ετών .Ο Bidle βρήκε ότι τα μικρόβια του εδάφους στην Dry Valley δεν ήταν πολύ διαφορετικά από αυτά που βρίσκονται σε άλλα μέρη του κόσμου.
Eνα γονιδίωμα για να επιβιώσει σε ένα κύτταρο, χρειάζεται μια αλυσίδα από τουλάχιστον 160.000 ζεύγη βάσεων DNA από άθικτα τεμάχια – τα μεγαλύτερα μικρόβια του εδάφους έχουν περίπου 12,2 εκατομμύρια. Ο Bidle βρήκε ανάμεσα στις μάζες των αρχαίων, υποβαθμισμένων DNA,ότι πρέπει να υπήρχαν λίγα άθικτα δείγματα εκατομμυρίων ετών. Είχαν διασωθεί, σύμφωνα πάντα με την υπόθεση του Bidle, σε ένα είδος χειμερίας νάρκης.
Αν ο πάγος λιώσει στην Dry Valleys, εντελώς νέες μορφές ζωής θα μπορούσαν να ξεπηδήσουν. Θα πρέπει να δημιουργηθούν μέσω της διαδικασίας της ''πλευρικής μεταφοράς'' γονιδίου, στην οποία τα μικρόβια ενσωματώνουν χαλαρά κομμάτια του γενετικού υλικού από άλλα μικρόβια στο δικό τους. Το λιώσιμο των πάγων παλαιότερα θα είχε εκθέσει θραύσματα DNA που είχαν ενταφιαστεί πριν από εκατομμύρια χρόνια, δημιουργώντας ένα είδος γονιδίου Popsicle(γρανίτα). Υφιστάμενα μικρόβια θα μπορούσαν να ενσωματώσουν τα γενετικά κλάσματα που κυκλοφορούσαν και να τα οδηγήσουν σε νέα είδη. 
Πολλοί πιστεύουν ότι κάτι τέτοιο συνέβη 570 εκατομμύρια χρόνια πριν, όταν ο πλανήτης μας μπορεί να είχε εντελώς καλυφθεί από πάγο – το περίφημο φαινόμενο που έχουν αποκαλέσει οι επιστήμονες ''Γήινη Χιονόμπαλα''. Αυτός ο πάγος εγκιβώτισε μικρόβια, όπως ακριβώς και τα δείγματα του Bidle από τις Dry Valleys. Όταν η Χιονόμπαλα έλιωσε, υπήρξε μια έκρηξη στην ποικιλία των μικροβιακών ειδών στο αρχείο των απολιθωμάτων. Η επίδραση γονιδίου Popsicle μπορεί να είναι ο λόγος. 
Με περισσότερο λιώσιμο των πάγων σε αυτή την εποχή της υπερθέρμανσης του πλανήτη, θα μπορούσαμε να έχουμε μια εισβολή εξωγήινων μικροβίων στα χέρια μας και πάλι; Δεν είναι πιθανό, είπε ο Bidle. Κάθε είδος που έχει κυκλοφορήσει μέσω του γονιδιακού αποτελέσματος Popsicle κατά πάσα πιθανότητα δεν θα άφηνε το σημάδι του στην καθεστηκυία μικροβιακή τάξη . Αντ 'αυτού, πολύπλοκα σύγχρονα μικρόβια, που θα ξεπερνούσαν κατά πολύ τις ενδεχόμενες νέες μορφές ζωής στην Ανταρκτική, θα μπορούσαν πιθανότατα απλά να ''καταβροχθίζουν'' τους πιο πρωτόγονους οργανισμούς.
Κάτω από έναν παγετώνα στα βουνά Transantarctic Mountains περίπου 12 εκατομμύρια χρόνια πριν, η κατηφορική ροή μιας μαζικής, αυξανόμενης δεξαμενής λιωμένου νερού συγκρατούσε τους τοίχους του πάγου. Δεδομένου ότι η δεξαμενή μεγάλωσε, ήταν πολύ δύσκολο για τα αναχώματα να την συγκρατήσουν. Με αυτό τον τρόπο, απελευθερώθηκε ένα εκρηκτικό κύμα νερού που είχε περίπου 13 φορές τον όγκο του νερού αποστράγγισης του Αμαζονίου ποταμού.
Όπως το νερό κινήθηκε γρήγορα κάτω προς την κοιλάδα,ξεπήδησε από τα βραχώδη στρώματα της περιοχής και εκσφενδονίστηκε χιλιόμετρα κάτω στην κοιλάδα Wright Valley της Ανταρκτικής. Στο πέρασμά της, η ξαφνική πλημμύρα που συνέβη κάτω από τα παγετωνικά καλύμματα άφησε ένα εντυπωσιακό λαβύρινθο καναλιών, κάποια με εκατοντάδες μέτρα βάθος, χαραγμένα στην πέτρα, ένα περίπλοκο σύμπλεγμα καναλιών που σήμερα ονομάζεται '' Λαβύρινθος''.
Δεν ήταν εύκολο να αποκωδικοποιήσουν οι επιστήμονες την ιστορία αυτού του μυστηριώδους μέρους. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια ερευνών από τους γεωλόγους David Marchantκ και τον Αδάμ Lewis. 
Η θεωρία της μέγα-πλημμυρας για τα Scablands- επίπεδη βραχώδη γη , με λεπτό χώμα και βαθιά κανάλια που σχηματίστηκε από παγετώνες ή πλημμύρες πάγου- εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη δεκαετία του 1920, αλλά δεν έγινε ευρέως αποδεκτή μέχρι το 1970, όταν ο γεωλόγος Victor Baker περιέγραψε τις φυσικές διεργασίες των μεγάλων πλημμυρών σε όλο τον κόσμο. Χαρακτηριστικά ότι γιγαντιαίο χαλίκι θα μπορούσε να εκτοπίσει ογκόλιθους φαρδείς έως 20 μέτρα στα Scablands μέχρι πριν από λίγα χρόνια δεν μπορούσε να είχε εξηγηθεί μόνο από τις αλλαγές που συνέβησαν στον κοντινό ποταμό Columbia River. Σύμφωνα με τον Baker , η ροή και ο όγκος οποιαδήποτε πηγής νερού που τους διαμόρφωσε θα πρέπει να είναι εκθετικά μεγαλύτερη. Το 2005, όταν ο Marchant και η ομάδα του έκαναν την εξερεύνηση του Λαβύρινθου, παρατήρησαν ίχνη τριβής στους τοίχους στο εσωτερικό των καναλιών, υπονοώντας ότι ένα τεράστιο κύμα νερού κάτω από την κρυσταλλική επιφάνεια πρέπει να είχε γίνει. Ήταν τότε που κατανοήσαμε τι ακριβώς είχε συμβεί . 
Η μεγα-πλημμύρα, πιστεύει ο Marchant, συνέβη κατά τη διάρκεια του Μέσου Μειόκαινου,(12 -16 εκατομμύρια χρόνια πριν). Η Ανταρκτική ψύχεται μετά από ένα εύκρατο κλίμα και αφήνει πίσω της τους παγετώνες που έχει σήμερα. Κατά τη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου, τα φύλλα πάγου επεκτάθηκαν και λιωμένο νερό είχε συσσωρευτεί κάτω από τον πάγο στην άκρη του βουνού , δημιουργώντας λίμνες κάτω από τους παγετώνες. Καθώς το κλίμα γινόταν πιο δροσερό, φράγματα πάγου σχηματίστηκαν σε ορεινά περάσματα, όπως το ένα πάνω από αυτό που είναι τώρα ο Λαβύρινθος. Δεδομένου ότι η λίμνη κάτω από τον παγετώνα μεγάλωσε, η πίεση ξεπέρασε τη δύναμη του φράγματος πάγου. Μόλις το νερό έσπασε το φράγμα, τίποτα δεν θα μπορούσε να σταματήσει τη ροή του.
Μικρότεροι, λεγόμενοι ως ''πρωτο-Λαβύρινθοι" υπάρχουν και αλλού στην Ανταρκτική, γεγονός που υποδηλώνει ότι οι καταστροφικές πλημμύρες δεν ήταν μάλλον σπάνιες στην γεωλογική ιστορία της ηπείρου. Ο Marchant υποψιάζεται περισσότερες από αυτές τις γεωμορφές να είναι θαμμένες κάτω από τον πάγο, ο οποίος καλύπτει πάνω από το 98 % της ηπείρου.
Οι ερευνητές που ψάχνουν για ίχνη νερού στον Κόκκινο Πλανήτη έχουν βρει μερικές από τις καλύτερες ενδείξεις τους στις Dry Valleys της Ανταρκτικής.
Στις Dry Valleys κάτω από τις βορειοδυτικές πλαγιές των Transantarctic Mountains , όπου θαμμένος πάγος ποτέ δεν έχει λιώσει και η υγρασία παραμένει σε μερικά από τα χαμηλότερα επίπεδα από οπουδήποτε στη Γη, ο κόσμος αρχίζει να μοιάζει αρκετά με τον Άρη.
Ερευνητές στη δεκαετία του 1970, κατά τις πρώτες ημέρες του προγράμματος Viking Lander, ήταν οι πρώτοι που έδειξαν ότι ο Άρης είχε σημαντικό πάγο, αλλά τα πραγματικά αποδεικτικά στοιχεία ήταν σπάνια. Για τις περισσότερες από τις τελευταίες δεκαετίες, οι επιστήμονες έψαχναν για λάθος πράγματα. Σε όλες όμως τις πιο κρύες περιοχές της Γης, υπάρχει ένα στρώμα νερού μεταξύ του παγετώνα και του βραχώδους υποστρώματος, το οποίο καθιστά τη μάζα του πάγου που βρίσκεται από πάνω πιο κινητή. Αυτή η λεγόμενη υγρή βάση των παγετώνων παράγει τοπία καθώς κινούνται κάτω από τις πλαγιές των βουνών που καλύπτονται από παχιά φύλλα με στρωματοποιημένα συντρίμμια , άμμο ή χαλίκι. Οι κοιλάδες εμφανίζονται σαν να έχουν κοπεί, ή σκαλιστεί.
Αλλά οι παγετώνες με παγωμένη βάση , όπως αυτοί στον Άρη και στις Dry Valleys, είναι πάρα πολύ ψυχροί για να παράγουν κάτι τέτοιο. Το υγρό νερό απλά δεν μπορεί να υπάρξει και ως εκ τούτου δεν μπορούν να διαμορφώσουν το τοπίο με τον ίδιο τρόπο. Τόσο στην Γη όσο και στον Άρη, πέτρες και συντρίμμια σε τέτοιους παγετώνες μπορεί να εκτεθούν μετά από εξάχνωση πάγου, μετατρέποντας ένα στερεό απευθείας σε αέριο. Σε τέτοια βραχώδη καλύμματα σε ακραίες περιπτώσεις, ο πάγος μπορεί να διατηρηθεί για εκατομμύρια χρόνια. 
Στην εν εξελίξει έρευνα, ο γεωλόγος David Marchant και η ομάδα του μελέτησαν μια σειρά από τοποθεσίες εξάχνωσης, τεκμηριώνοντας ότι οι ανεπαίσθητες αλλαγές στην επιφάνεια της γης σε ορισμένα περιβάλλοντα οφείλονται στις εποχιακές αλλαγές της θερμοκρασίας που λυγίζουν τον πάγο και δημιουργούν ρωγμές. Καθώς οι θερμοκρασίες πέφτουν από τους 14 βαθμούς Κελσίου(το καλοκαίρι) σε τόσο χαμηλά επίπεδα όσο στους μείον 50 βαθμούς Κελσίου το χειμώνα, θαμμένος πάγος, σχηματίζει κάθετες ρωγμές που εκτείνονται προς τα κάτω μέρη του παγετώνα για αρκετά μέτρα, και μπορεί να είναι πολλά μέτρα σε πλάτος στην κορυφή. Χαλαρό πέτρωμα και συντρίμμια πέφτουν σε αυτές τις ρωγμές, δημιουργώντας αυτό που μοιάζει με βραχώδεις σωρούς που χωρίζονται από βαθιά βυθίσματα. 
Αυτά τα χαρακτηριστικά είναι ενδεικτικά ρηχού, θαμμένου πάγου - εμφανίζονται σε όλες τις πιο κρύες περιοχές των Dry Valleys, και είναι γεμάτες σε όλη την επιφάνεια του Άρη. Όταν υπάρχει πάγος, πρέπει να υπήρχε νερό μία φορά - και ενδεχομένως ζωή. Αυτή η πληροφορία καθοδηγούσε το ρόβερ Phoenix της ΝΑΣΑ, που είχε αναπτυχθεί πριν από το Curiosity, όπως αναζητούσε για μικροβιακή ζωή στον Άρη. Όπως η Γη, ο Άρης έχει ηλικίες πάγου παρόμοιες με τις δικές μας. Αλλά χωρίς τη σύνθετη επιρροή των παγκόσμιων ωκεανών, την εκτεταμένη διάρκεια ζωής και την ενεργή τεκτονική των πλακών, η ιστορία του κλίματος του Άρη είναι απλούστερη από τη δική μας. Αν ο Marchant και οι συνεργάτες του μπορούν να αποκωδικοποιήσουν τους παγετώνες και καταγράψουν το κλίμα στον Άρη, τότε μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τις θεμελιώδεις έννοιες που αποκτήθηκαν από τον Κόκκινο Πλανήτη για να αντιμετωπίσουμε τους δικούς μας παγετώνες.

Γεωδίφης 

Πηγή-discovermagazine.com

Ένας σωρός πυρηνικών αποβλήτων τώρα αποτελεί ένα τουριστικό αξιοθέατο στην Weldon Springs, Μιζούρι. Στο Saint Charles County, Missouri, κοντά στο Weldon Spring, δίπλα στην εθνική οδό 40, βρίσκεται ένα τεράστιος σωρός από πετρώματα, που αναδύεται από το έδαφος σαν ένας αρχαίος τάφος . Κάτω από αυτό βρίσκονται τόνοι επικίνδυνων αποβλήτων από ένα χημικό εργοστάσιο που κάποτε βρισκόταν στη θέση του. Σήμερα, το Weldon Spring προσελκύει χιλιάδες περίεργους επισκέπτες κάθε χρόνο. Όποιος ανέβει στην κορυφή του μπορεί να διαβάσει τις πινακίδες που λένε την ιστορία της θλιβερής ιστορίας κάποιων κοινοτήτων που εξαφανίστηκαν το 1940 για να δημιουργηθεί το μεγαλύτερο εργοστάσιο εκρηκτικών στον κόσμο.
Μεταξύ 1940 και 1941, ο στρατός των ΗΠΑ αγόρασε πάνω από 17.000 στρέμματα γης στο Saint Charles County, λίγο έξω από το Σαιντ Λούις σε εκείνη την γη έτυχε να γίνει η εγκατάσταση υψίστης σημασίας των ΗΠΑ και για αυτό τον σκοπό 3 όμορφες πόλεις έπρεπε να απομακρυνθούν αμέσως. Εκατοντάδες σπίτια, επιχειρήσεις,εκκλησίες, σχολεία και άλλα κτίρια στην περιοχή είτε κατεδαφίστηκαν ή κάηκαν μέσα σε λίγους μήνες, με αποτέλεσμα οι τρεις πόλεις έπαψαν να υπάρχουν. Ένα τεράστιο εργοστάσιο στήθηκε για την κατασκευή TNT και ΔΝΤ, προκειμένου να παράσχουν στα Συμμαχικά στρατεύματα υλικά για τον Παγκόσμιο Πόλεμο. Το Weldon Springs Works Ordnance άρχισε να λειτουργεί από την Atlas Powder Company, που απασχολούσε πάνω από 5.000 άτομα και είχε κατασκευάσει περισσότερα από 1.000 κτίρια. Μέχρι τη στιγμή που το εργοστάσιο σταμάτησε την παραγωγή στις 15 Αυγούστου 1945, την ημέρα που έγινε η ιαπωνική παράδοση, παρήγαγε περισσότερα από 700 εκατομμύρια κιλά TNT.
Μετά τον πόλεμο ο στρατός άρχισε το ξεπούλημα κομματιών γης. Το κράτος του Missouri απέκτησε 7.000 στρέμματα, ενώ το Πανεπιστήμιο του Μιζούρι αγόρασε άλλα 8.000 στρέμματα, τα οποία στη συνέχεια πωλήθηκαν στο Τμήμα Συντήρησης.
Ένα μικρό κομμάτι γης - περίπου 2.000 στρεμμάτων - διατηρήθηκε από την Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας των ΗΠΑ. Τότε η Επιτροπή έφτιαξε εργοστάσιο επεξεργασίας ουρανίου το 1955 .Η εγκατάσταση επεξεργασίας λειτούργησε μέχρι το 1966. Κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ ο στρατός σχεδιάζε να χρησιμοποιήσει μέρος των παλαιών εγκαταστάσεων επεξεργασίας ουρανίου για την παραγωγή Agent Orange, ένα ζιζανιοκτόνο που χρησιμοποιείται για την αποψίλωση βλάστησης που κάλυπτε την ζούγκλα κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ο στρατός αργότερα εγκατέλειψε το σχέδιο, χωρίς όμως ποτέ να παράγει τη χημική ουσία στο Weldon Spring. Η τοποθεσία είχε εγκαταλειφθεί για περισσότερα από 20 χρόνια, αλλά εξακολουθεί να περιλαμβάνει μολυσμένο εξοπλισμό και επικίνδυνες χημικές ουσίες. Λιμνοθάλασσες αποβλήτων γέμισαν με χιλιάδες γαλόνια μολυσμένου νερού με ραδιενεργά απόβλητα και βαρέα βιομηχανικά μέταλλα.
Αρχίζοντας από το 1980, το Υπουργείο Ενέργειας των ΗΠΑ ξεκίνησε εκτεταμένη απολύμανση της περιοχής, οικοδομώντας τελικά ένα γιγαντιαίο κύτταρο διάθεσης αποβλήτων για να θάβουν τα υλικά των αποβλήτων. Το επίσημο όνομα αυτής της τοποθεσίας είναι Weldon Spring (WSSRAP).
Η αποκατάσταση ολοκληρώθηκε το 2001, δημιουργώντας μία ορεινή δομή που καλύπτει 45 στρέμματα και στην οποία έχουν αποθηκευτεί 1,5 εκατομμύρια κυβικά μέτρα επικίνδυνων υλικών. Οι σκάλες οδηγούν μέχρι την κορυφή του κυττάρου, όπου υπάρχει μια πλατφόρμα προβολής που παρέχει πληροφορίες σχετικά με την περιοχή, την ιστορία του τόπου, καθώς και την κατασκευή του κυττάρου διάθεσης αποβλήτων. Οι επισκέπτες μπορούν επίσης να επισκεφθούν το- 9.000 τετραγωνικών ποδιών- Κέντρο Πληροφοριών που στεγάζεται σε κτίριο που βρίσκεται στη βάση του κυττάρου που κάποτε το χρησιμοποιούσαν για τον έλεγχο των εργαζομένων από τη ραδιενέργεια. Παρεμπιπτόντως, η κορυφή του κυττάρου διάθεσης αποβλήτων Weldon Spring είναι το υψηλότερο σημείο στο St Charles County.

Γεωδίφης

Πηγές
1.amusingplanet.com
2.Βικιπαίδεια