Χρησιμοποιώντας γεωφυσικές τεχνικές οι επιστήμονες ξεκλειδώνουν τα μυστικά του παρελθόντος και των αρχαίων  πολιτισμών κάτι το οποίο είναι αρκετά δύσκολο στην καλύτερη των περιπτώσεων. Τα αρχεία του παρελθόντος κατέχουν ενδείξεις για το πώς έζησαν οι κοινότητες, πως έχτιζαν τα σπίτια και τους ναούς τους, καθώς και το πώς οι ίδιοι τρέφονταν, και πως κάποια από τα δημιουργήματα τους καταστράφηκαν από μεταγενέστερους εισβολείς ή από φυσικές διεργασίες. Γεωφυσικές τεχνικές (όπως το Lidar, με την  οποίο νέοι ναοί ανακαλύφθηκαν στην  Καμπότζη κοντά στο Angkor Wat) είναι πλέον απαραίτητες και μπορεί να είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα για τις παραδοσιακές αρχαιολογικές μεθόδους.
Η χερσόνησος Γιουκατάν, στα νοτιοανατολικά του Μεξικού, είναι ένα πανέμορφο μέρος, όχι μόνο εξαιτίας του φυσικού τοπίου αλλά και λόγω των θαυμάσιων κατασκευών που δημιουργήθηκαν από αυτόχθονες πολιτισμούς πριν από τον ευρωπαϊκό αποικισμό κατά τη διάρκεια του 17ου αιώνα. Ενώ είναι ευρέως γνωστό ότι υπάρχουν πολλές και σύνθετες αυτόχθονες δομές που δημιουργήθηκαν από διαφορετικούς πολιτισμούς και κουλτούρες στο Μεξικό, οι δομές του Γιουκατάν δένουν τέλεια με τη ζούγκλα, συμπληρώνοντας και όχι σε αντίθεση με το φυσικό τοπίο.
Παρά το γεγονός ότι το Μεξικό είναι μια χώρα με γεωλογία που χαρακτηρίζεται  με αρκετούς φυσικούς κινδύνους (π.χ.. σεισμοί, ηφαιστειακή δραστηριότητα, τυφώνες, κ.λπ.) πολλές από τις αρχαίες δομές έχουν δείξει μια εξαιρετική ικανότητα και αξιοπρόσεκτη συμπεριφορά σε  όλα αυτά τα φαινόμενα. Δυστυχώς, κατά την περίοδο του αποικισμού μεγάλο μέρος των πληροφοριών που σχετίζονται με τους αρχαίους πολιτισμούς του Μεξικού (και από την Αμερική γενικότερα) εξαφανίστηκαν, συμπεριλαμβανομένων των πληροφοριών σχετικά με τις οικοδομικές τεχνικές που χρησιμοποιήθηκαν για την ανέγερση αυτών των απίστευτων τεχνικών έργων.
Όλα όμως δεν έχουν χαθεί! Χάρη στην αρχαιολογία και, πιο πρόσφατα σε άλλες επιστήμες, όπως η γεωφυσική, μπορούμε τώρα να καταλάβουμε τις  τεχνολογικές μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν  από τους αρχαίους αμερικάνους.
Στην παραπάνω φωτογραφία η  διεξαγωγή μιας γεωηλεκτρικής και γεωμαγνητικής έρευνας αποκάλυψε τα θεμέλια της πυραμίδας Kukulklán ,με αυτό τον τρόπο οι επιστήμονες ήταν σε θέση να κατανοήσουν  περισσότερα σχετικά με την εσωτερική δομή της. Ενώ η φωτογραφία δεν δείχνει κάποια συσκευή που χρησιμοποιείται κατά τη διάρκεια της έρευνας ωστόσο έχει απεικονίσει τέλεια την αρμονία μεταξύ των ιθαγενών που κατασκεύασαν το κτίριο και τη γύρω φύση, κάτι ασυνήθιστο στη σύγχρονη κοινωνία.
 
Γεωδίφης
Πηγή-blogs.egu.eu/ Félix Rodríguez Cardozo

​Η στάθμη των υδάτων στην Κασπία Θάλασσα-ένα σώμα του νερού που ήταν κάποτε ενωμένο με τον ωκεανό, αλλά τώρα είναι μία λίμνη, έχουν αυξηθεί και μειωθεί σημαντικά τον τελευταίο αιώνα. Το 1920, η μέση στάθμη του νερού ήταν περίπου 26 μέτρα κάτω από το επίπεδο της θάλασσας. Από το 1977, η στάθμη είχε πέσει κατά περίπου 3 μέτρα. Στη συνέχεια, αυξήθηκε κατά τη διάρκεια των επόμενων δύο δεκαετιών κατακλύζοντας τις υποδομές , προκαλώντας μεγάλη οικονομική ζημία, και αναγκάζοντας δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους να μετακινηθούν. Στη συνέχεια, στα μέσα της δεκαετίας του 1990, η Κασπία Θάλασσα άρχισε να πέφτει και πάλι. Η στάθμη του νερού ανέρχεται σήμερα σε περίπου 27 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Με την διαφαινόμενη παγκόσμια κλιματική αλλαγή κατά τις επόμενες δεκαετίες, οι ερευνητές προσπαθούν να κατανοήσουν όλους τους παράγοντες που ελέγχουν τη στάθμη του νερού στην Κασπία. Βασικοί παράγοντες θεωρούνται : η βροχόπτωση ,πόσο νερό εκτρέπεται σε δεξαμενές που προορίζονται για ανθρώπινη χρήση, πόσο νερό εξατμίζεται πριν φτάσει στην λίμνη, πώς η τεκτονική δραστηριότητα και η εξόρυξη πετρελαίου αλλάζει το ύψος της γης. Νέα έρευνα δείχνει ότι οι θύελλες σκόνης μπορεί να έχουν και αυτές με την σειρά τους κάποια επίδραση. Μια μελέτη από επιστήμονες από το Διεθνές Κέντρο Salam Abdus Θεωρητικής Φυσικής και από το Τεχνικό Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης παραθέτει λεπτομέρειες πώς επηρεάζει η αιωρούμενη σκόνη στην περιοχή το κλίμα και τον κύκλο του νερού με διάφορους τρόπους. Για παράδειγμα, τα σωματίδια σκόνης απορροφούν το φως του ήλιου, έτσι, ένα σύννεφο σκόνης μπορεί να αλλάξει την κατανομή της θερμότητας στην ατμόσφαιρα. Συγκεκριμένα, τα σύννεφα σκόνης ζεσταίνουν την ατμόσφαιρα και προκαλούν ψύξη  στην επιφάνεια του νερού. Τέτοιες αλλαγές μειώνουν την ποσότητα της εξάτμισης στην επιφάνεια του νερού, κάνουν την ατμόσφαιρα λιγότερο ταραχώδη, και μειώνουν την συναγωγή (θερμότητα αυξάνεται στην ατμόσφαιρα). Μαζί, αυτές οι αλλαγές μειώνουν την πιθανότητα βροχής. Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι θύελλες σκόνης πάνω από την Κασπία Θάλασσα πιθανό να μειώνουν τις θερμοκρασίες της επιφάνειας της λίμνης κατά 1 έως 2 βαθμούς Κελσίου, ενώ αυξάνουν την εξάτμιση κατά περίπου 0,5 χιλιοστά (0,02 ίντσες) την ημέρα. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε πτώση των επιπέδων της λίμνης που ισοδυναμεί με 10 χιλιοστά (0,4 ίντσες) ανά έτος. Στο μοντέλο τους, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν παρατηρήσεις της σκόνης που συλλέχτηκαν από διάφορους αισθητήρες -δορυφόρους, συμπεριλαμβανομένων των δορυφόρων Terra και Aqua. Στις 6 Ιουνίου 2016,ο δορυφόρος Aqua της NASA συνέλαβε την παραπάνω εικόνα από ένα παχύ στρώμα σκόνης πάνω από τη νότια Κασπία Θάλασσα. Παρατηρήστε πως η σκόνη έχει επισκιάσει σχεδόν τελείως το νερό. Τα σωματίδια σκόνης απορροφούν θερμότητα από τον ήλιο, και δεν του επιτρέπουν να θερμάνει την επιφάνεια του νερού. Θύελλες σκόνης όπως αυτή είναι κοινό φαινόμενο κατά τη διάρκεια της ζωής της Κασπίας, ιδίως την άνοιξη και το καλοκαίρι.
​
Γεωδίφης
Πηγή-Παρατηρητήριο της Γης

Σε μια καθημερινή μέρα το χειμώνα, μπορείτε να βρείτε χιλιάδες ανθρώπους να κάνουν σκι στις πλαγιές του βουνού Ruapehu, ένα ηφαίστειο 2.797 μέτρων στο Βόρειο Νησί της Νέας Ζηλανδίας. Σκιέρ και snowboarders του Ρουαπέχου έχουν τους συνήθεις κινδύνους στο μυαλό τους: μονοπάτια και άλματα. Αλλά έχουν έναν λιγότερο κοινό κίνδυνο να αντιμετωπίσουν, καθώς και την απειλή μίας ξαφνικής ροής από υγροποιημένη τέφρα και λάσπη (λαχάρ) που δύναται να απελευθερωθεί και να κινηθεί κάτω από το βουνό.
Το ηφαίστειο Ρουαπέχου, είναι ένα από τα πιο ενεργά στη Νέα Ζηλανδία, έχει εκραγεί 66 φορές από το 9850 π.Χ., σύμφωνα με το Παγκόσμιο Πρόγραμμα Ηφαιστειότητας. Σε όλη την καταγεγραμμένη ιστορία, μεγάλες εκρήξεις συνέβησαν περίπου με 50 χρόνια διαφορά, πιο πρόσφατα, το 1895, το 1945 και το 1995. Μικρές εκρήξεις συμβαίνουν κάθε λίγα χρόνια. Οι πρόσφατες εκρήξεις έχουν προέλθει από το κάτω μέρος της λίμνης- κρατήρα στη κορυφή του Ruapehu. Όταν συμβαίνουν εκρήξεις, μπορούν να διασκορπιστεί στάχτη και αέρια που θα κινηθούν προς τα πάνω και ταυτόχρονα μεγάλες ποσότητες νερού από τη λίμνη και να κατευθυνθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα προς τα κάτω ,από τις απότομες πλαγιές του βουνού. Το 1953, ένα φυσικό φράγμα στην άκρη της λίμνης κρατήρα δημιούργησε ένα λαχάρ που σε λίγο χρόνο βρέθηκε στον ποταμό Whangaehu. Αυτό το γεγονός κατέστρεψε μια γέφυρα του σιδηροδρόμου, έστειλε ένα τραίνο να συντριβεί στο ποτάμι, και στοίχισε τη ζωή σε 151 ανθρώπους. Η απειλή των lahars, σε συνδυασμό με το μεγάλο αριθμό των ατόμων που χρησιμοποιούν τακτικά το βουνό, ώθησε τους γεωλόγους να παρακολουθούν το Ruapehu ιδίως τα πρόδρομα σημάδια από μία μελλοντική αναταραχή. Οι επιστήμονες του GNS Science ηγούνται της προσπάθειας, διατηρώντας ένα δίκτυο με σεισμικούς αισθητήρες και μικρόφωνα, με το οποίο παρακολουθούν την λίμνη με ζωντανές κάμερες, και τη διεξαγωγή συχνών εξετάσεων και αναλύσεων του νερού της λίμνης για να αναζητήσουν πρόδρομα χημικά σημάδια της επικείμενης δραστηριότητας.
Οι δορυφόροι προσφέρουν μια άλλη προοπτική. Για παράδειγμα, το θερμικό ραδιόμετρο από το δορυφόρο Terra της NASA μπορεί να ανιχνεύσει το θερμικό υπέρυθρο μήκος κύματος και έτσι να χρησιμοποιηθεί για να παρατηρεί τα ηφαίστεια που είναι σε επικίνδυνη κατάσταση, στα πρόθυρα να ξεσπάσουν.
Στις 20 Απριλίου, δορυφόρος συνέλαβε την παραπάνω εικόνα ενός ανήσυχου Ρουαπέχου. Η έγχρωμη εικόνα απεικονίζει την βλάστηση με κόκκινο χρώμα, η λίμνη κρατήρα με γαλάζιο, και το πέτρωμα ως καφέ. Η μικρότερη ένθετη εικόνα- είναι από τις παρατηρήσεις της θερμικής υπέρυθρης ενέργειας, δείχνει θερμότερες περιοχές σε κίτρινο και χαμηλότερες θερμοκρασίες σε μωβ. Τον Απρίλιο του 2016, η θερμοκρασία της λίμνης κρατήρας Ruapehu αυξήθηκε από 20 έως 45 βαθμούς Κελσίου. Όπως, την 3η Ιουνίου, το 2016, οι τοπικές αρχές υποχρεώθηκαν να σημάνουν ηφαιστειακό συναγερμό στο επίπεδο 2, υποδεικνύοντας μέτρια έως αυξημένη ηφαιστειακή αναταραχή. Για να μάθετε περισσότερα πώς η σύγχρονη δορυφορική τεχνολογία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την παρακολούθηση ηφαιστείων, μπορείτε να παρακολουθήστε το παρακάτω βίντεο.


Γεωδίφης

Πηγές
1.Παρατηρητήριο της Γης/ΝΑΣΑ
2.Γεωλογικό Ινστιτούτο Αμερικής,USGS
​

​Η Λίμνη-κρατήρας του Ilopango (72 km2) είναι ηφαιστειακή καλντέρα στο κεντρικό Ελ Σαλβαδόρ.Μια τεράστια έκρηξη του ηφαιστείου μπορεί να προκάλεσε παγκόσμια ψύξη του κλίματος το 536 π.Χ.  Η καλντέρα κατέρρευσε κάπου μεταξύ 410 και 535 μ.Χ. (με βάση την χρονολόγηση της ζωής των φυτών που έχουν άμεση σχέση με την έκρηξη), προκάλεσε εκτεταμένες ροές πυροκλαστικών και κατέστρεψε πόλεις των Μάγια.
Στο πέρασμα των αιώνων, η δημιουργία δικτύου συνεταιρισμών πέρα ​​από πολιτισμικά σύνορα υπήρξε ένας τρόπος για να ξεπεραστούν οι φυσικές καταστροφές, λένε οι ερευνητές σε μια νέα έκθεση.
Ένας ερευνητής από το Πανεπιστήμιο Nagoya και η διεθνής ερευνητική ομάδα του ανακάλυψαν μια μεγάλη πλατφόρμα χτισμένη με διάφορα είδη πέτρας στον αρχαιολογικό χώρο του Αγίου Ανδρέα, του Ελ Σαλβαδόρ, και αμφισβήτησαν την επικρατούσα θεωρία σχετικά με την κοινωνικοπολιτιστική ανάπτυξη της στα σύνορα των Νοτιοανατολικών Μάγια.
Ο Αγ.Ανδρέας(San Andrés) βρίσκεται στην κοιλάδα Zapotitan, του Ελ Σαλβαδόρ. Είναι τοποθεσία γνωστή στην περιοχή των Νοτιοανατολικών Μάγια. Αρχαιολογική έρευνα που διεξήχθη κατά τη διάρκεια του '40 και του '90 έδειξε ότι στο San Andrés υπήρχε μεγάλη ανθρώπινη κατοίκηση ξεκινώντας από τη Μέση Προκλασική (περίπου 600 π.Χ.) έως την Πρώιμη Μετακλασική (περίπου 1200 μ.Χ.), και η περιοχή είχε σημαντικό ρόλο ως πολιτικό, οικονομικό και θρησκευτικό κέντρο κατά τη διάρκεια της Ύστερης Κλασικής περιόδου (600-900μ.Χ). Το San Andrés έχει επηρεαστεί από πολλές εκρηκτικές εκρήξεις - τουλάχιστον 3 έως 4 - κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων χιλιετιών. Οι επιστήμονες εδώ και καιρό ενδιαφέρονται να κατανοήσουν το ρόλο των ηφαιστειακών εκρήξεων στην ανθρώπινη ιστορία.
Κατά το πρώτο εξάμηνο  του 2016, η ερευνητική ομάδα με επικεφαλής τον Επίκουρο Καθηγητή Akira Ichikawa από το Πανεπιστήμιο Ναγκόγια, έκανε μια νέα ανακάλυψη που τους επέτρεψε να επανεξετάσουν τη διαδικασία ανάκαμψης από την έκρηξη του ηφαιστείου του Ilopango (περίπου 400-450 μ.Χ.), η οποία ήταν μία από τις μεγαλύτερες εκρήξεις του Ολόκαινου στην Κεντρική Αμερική.  Ο Ichikawa εξήγησε: "Έχουμε ανακαλύψει μια λιθοδομή ακριβώς πάνω από την τέφρα που προκλήθηκε από την έκρηξη Ilopango στο San Andrés, η οποία μας δείχνει ότι οι άνθρωποι ανέλαβαν δράση σε μια τέτοια κατεστραμμένη περιοχή, αμέσως μετά από την  τεράστια καταστροφή."
Η ανακάλυψη εξέδρας με στοιχεία αρχιτεκτονικής τοιχοποιίας (πλατφόρμα 4 επιπέδων, μετρώντας κατά πάσα πιθανότητα περίπου 70 m από βορρά προς νότο, 60 μέτρα ανατολικά-δυτικά, και περίπου 6 m) ήταν καθοριστική σε αυτή τη μελέτη. Στη περιφέρεια των Νοτιοανατολικών Μάγια, ειδικά στο δυτικό Ελ Σαλβαδόρ, η μνημειακή αρχιτεκτονική χαρακτηρίζεται  από χωμάτινο υλικό κατά τη διάρκεια της Προκλασικής περιόδου έως την Κλασική περίοδο (περίπου 800 π.Χ. έως 900 μ.Χ.). Το είδος της πλατφόρμας που αναφέρεται παραπάνω είναι πολύ παρόμοια με εκείνη της Quelepa που βρίσκεται τώρα στο ανατολικό Ελ Σαλβαδόρ και ανάγεται στην  προκολομβιανή εποχή. Αυτά τα στοιχεία δείχνουν ότι η νέα τεχνολογία κατασκευής του San Andrés εισήχθη από εξωτερικές επιδράσεις.
Ο  Ichikawa εικάζει ότι κοινωνική ομάδα που έζησε στην  Quelepa μπορεί να έχει δώσει ένα χέρι για να βοηθήσει τους ανθρώπους στην πλήρως κατεστραμμένη κοιλάδα Zapotitan αμέσως μετά την ηφαιστειακή έκρηξη. Δεδομένου ότι η μεγάλη πλατφόρμα που βρέθηκε στη μελέτη αυτή θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια μνημειακή αρχιτεκτονική για να τιμήσει τους ανθρώπους στην πληγείσα περιοχή, οι άνθρωποι σε αυτές τις περιοχές πρέπει να είχαν κάποιες σχέσεις συνεργασίας πέρα ​​από τα πολιτιστικά τους όρια.
Η τοποθεσία San Andrés έχει διερευνηθεί όσον αφορά τις σχέσεις της, κυρίως με την Κοπάν, το αντιπροσωπευτικό κέντρο της κλασικής περιόδου των Μάγια που βρίσκεται στη δυτική Ονδούρα. "Σε αυτή τη μελέτη διευρύναμε τις προοπτικές μας στα περιφερειακά σύνορα πέρα ​​από τα πολιτιστικά σύνορα", πρόσθεσε ο Ichikawa. Ο ίδιος αναμένει ότι η κατανόηση της πολιτιστικής ανάπτυξης στις περιφερειακές περιοχές θα αποκαλύψει την ιστορική δυναμική σε όλες τις πολυπολιτισμικές κοινωνίες.
 
Γεωδίφης
Πηγές
1.Πανεπιστήμιο Nagoya
2.Βικιπαίδεια

Σε δύο περιοχές του Τζαμού και του Κασμίρ η τεκτονική καταπόνηση είναι ώριμη για να φιλοξενήσει ένα μεγάλο σεισμό.Ο σεισμός 7,8R  που συνέβη στις 25, Απριλίου 2015 στο Νεπάλ κατατάσσεται μεταξύ των μεγαλύτερων που έχει καταγραφεί ποτέ στη χώρα από το 1934, όταν εκδηλώθηκε το σεισμικό γεγονός του Μπιχάρ-Νεπάλ των 8.4R, το οποίο σκότωσε περίπου 15.000 ανθρώπους.
Αυτός ο σεισμός ήταν αναμενόμενος, και προκλήθηκε σε ένα από τα τμήματα του κύριου ρήγματος μία δομή megathrust που παρουσιάζει κατά μέσο όρο περίπου 2 cm / έτος σύγκλιση μεταξύ των πλακών της Ινδίας και της Ευρασίας. Το συνολικό μήκος αυτού του ρήγματος είναι πάνω από 2000 χιλιόμετρα, και σηματοδοτεί το σημερινό ενεργό όριο των πλακών κατά μήκος του οποίου το συσσωρευμένο στρες κατά καιρούς απελευθερώνει σεισμούς μεσαίου και μεγάλου μεγέθους.
Έτσι, δεν είναι έκπληξη το γεγονός ότι η συνεχιζόμενη σύγκρουση έχει οδηγήσει σε περισσότερους από 7  μεγάλους σεισμούς κατά μήκος του τόξου των Ιμαλαΐων στα τελευταία 100 χρόνια .Το Τζαμού Κασμίρ βρίσκεται στη δυτική πλευρά του ενεργού ορίου της πλάκας, το οποίο περνά μέσα από την πόλη Τζαμού. Ωστόσο, κανένα ίχνος αυτού του ρήγματος δεν έχει χαρτογραφηθεί στην επιφάνεια στην περιοχή αυτή, και ως εκ τούτου υποτίθεται ότι τρέχει από κάτω ως μία κρυφή γεωδομή (δεν παρουσιάζει ρήξη στην επιφάνεια) που ελέγχει την περιοχή. Μία τελευταία έρευνα δείχνει ότι υπάρχει μια πιθανότητα ενός μεγάλου σεισμού σε αυτό το ρήγμα, το οποίο θα μπορούσε να συμβεί ανά πάσα στιγμή, διότι επί του παρόντος στην περιοχή Τζαμού και την περιοχή του Κασμίρ η τεκτονική καταπόνηση είναι ώριμη για να φιλοξενήσει ένα τέτοιο σεισμό.
Ωστόσο, η παρουσία ενός  άλλου μεγάλου συστήματος  ρηγμάτων , του Riasi, νότια της λεκάνης του Κασμίρ, μπορεί επίσης να δώσει ένα σημαντικό σεισμό σύντομα. Είναι σημαντικό, διότι αυτό το ρήγμα συγχωνεύεται σε βάθος με το κρυφό ρήγμα, και επομένως υπάρχει πιθανότητα ένας μεγάλος σεισμός είτε να προκύψει από το σύστημα Riasi  ή το κρυφό ή και τα δύο.
Ένας  τέτοιος σεισμός εκτιμάται ότι μπορεί να έχει μέγεθος  8R ή ακόμη μεγαλύτερο, ένα πολύ μεγαλύτερο γεγονός από το σεισμό 7.6R που σημειώθηκε στο Μπαλακότ-Bagh του Πακιστάν το 2005. Ένα καλά τεκμηριωμένο σύστημα ρηγμάτων περνά μέσω της λεκάνης του Κασμίρ, και έχει τη δυνατότητα να φιλοξενήσει έναν 7.6R ή μεγαλύτερο σεισμό. Για αυτό το σύστημα δεν έχουν γίνει λεπτομερείς μελέτες, έτσι υπάρχουν μεγαλύτερες αβεβαιότητες στην κατανόηση του.
Αν και, γεωμορφικές μελέτες δείχνουν σαφώς ότι το ρήγμα είναι ενεργό, και έχει πρόσφατα μετακινηθεί, ωστόσο, μόνο μια λεπτομερής εργασία στο μέλλον θα ρίξει περισσότερο φως στη δράση του, και πόση ενέργεια έχει απελευθερωθεί από αυτό.
Με την τρέχουσα κατανόησή μας για όλες τις 3 μεγάλες ενεργές σεισμικές πηγές που έχουν χαρτογραφηθεί στην περιοχή Τζαμού Κασμίρ (το ρήγμα της λεκάνης Κασμίρ / Balapor, το ρήγμα Raisi, και το κρυφό ρήγμα), είναι σαφές ότι ένας σημαντικός ή μέγας σεισμός είναι βέβαιο ότι θα συμβεί από μία από τις παραπάνω πηγές .Αυτό μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή: Ωστόσο λίγες μελέτες έχουν γίνει στο Τζαμού-Κασμίρ και ο σεισμικός κίνδυνος δεν έχει αναλυθεί σε βάθος, όμως, η μεγάλη καταστροφή δεν μπορεί να αγνοηθεί.
Με πολλές αβεβαιότητες που παραμένουν για να κατανοήσουμε την δημιουργία πυρήνων, τη διάδοση, τη συμπεριφορά, και τη συσσώρευση στρες σε ρήγματα, όπως και τα άγνωστα ενεργά ρήγματα, είναι ασφαλές να συμπεράνουμε ότι μία μεγάλη σεισμική καταστροφή στο Κασμίρ είναι αναπόφευκτη.
Μία αξιόπιστη σεισμική επικινδυνότητα και αξιολόγηση του κινδύνου είναι εξαιρετικά απαραίτητη για να προσδιοριστεί η τρέχουσα κατάσταση.Η τρέχουσα γνώση μας για μεγάλους σεισμούς δείχνουν ότι γενικά δεν ακολουθούν ένα μοτίβο, και συμβαίνουν τυχαία ανά πάσα στιγμή, έτσι ο χρόνος από τον τελευταίο μεγάλο ιστορικό σεισμό δεν έχει καμία πραγματική σημασία.
 
Γεωδίφης
Πηγή- pakobserver.net/Δρ Afroz Ahmad Shah