Για να υπάρχουν απολιθώματα στον Άρη πρέπει να έχει γίνει κάτι το πολύ σημαντικό στον εν λόγω πλανήτη. Να υπήρξε ζωή κατά το γεωλογικό παρελθόν του κόκκινου πλανήτη. Όμως οι έρευνες που διεξάγονται στον πλανήτη αυτό είναι επιφανειακές και από ρομποτικά μηχανήματα τα οποία καθοδηγούν άνθρωποι που ποτέ δεν έχουν πατήσει το πόδι τους σε αυτόν. Υπάρχει δυσκολία στην έρευνα  κυρίως λόγω της απόστασης.
Ερευνώντας οι επιστήμονες τις εικόνες που έχουν στην διάθεση τους έχουν καταλήξει προς το παρόν ότι στην βραχώδη περιοχή στο Nili Fossae του Άρη είναι πολύ  πιθανό να έχουν διατηρηθεί ίχνη οργανισμών που πιθανώς κάποτε να έζησαν στον κόκκινο πλανήτη.Επιστήμονες του SETI, εντόπισαν το σύμπλεγμα βράχων που παρουσιάζει τεράστιες ομοιότητες με την Πιλμπάρα στην Αυστραλία, η οποία φύλαξε κάποια από τα αρχαιότερα απολιθώματα στη Γη.
Η ομάδα πιστεύει, πως οι ίδιες «υδροθερμικές» δραστηριότητες της Πιλμπάρα μπορούν να επαναλήφθηκαν και στην βραχώδη περιοχή του Άρη. Ο συγκεκριμένος γεωλογικός σχηματισμός πιστεύεται πως βρίσκεται στη θέση του για τα τελευταία 4 δισεκατομμύρια έτη (περίπου τα 3/4 της «ιστορίας» του Άρη), άρα είναι αρκετά πιθανό εάν ποτέ υπήρξε ζωή στον Κόκκινο Πλανήτη να έχει αφήσει στο σημείο εκείνο απολιθώματα.
Στην ίδια περιοχή, πριν από 2 χρόνια  είχαν βρεθεί ενδείξεις ύπαρξης ανθρακικού άλατος, κάτι που αυξάνει τις πιθανότητες ύπαρξης ζωής στον Άρη. Οι ερευνητές εξετάζοντας  τα βράχια με υπέρυθρες και ακολουθώντας  την ίδια διαδικασία  στην Πιλμπάρα, βρήκαν ότι τα αποτελέσματα παρουσίαζαν σημαντικές ομοιότητες. Εάν υπήρξαν οργανισμοί που έζησαν και θάφτηκαν στον Άρη, οι ίδιες φυσικές διαδικασίες μπορεί να επαναλήφθηκαν και στον γεωλογικό σχηματισμό του κόκκινου πλανήτη.

Πηγή-Earth and Planetary Science Letters,BBC

Τσουνάμι που χτυπάνε το Πουέρτο Ρίκο. Καταστροφικοί σεισμοί που επανειλημμένα κουνάνε τις Παρθένους νήσους, την Δομινικανή Δημοκρατία και την Τζαμάικα. Αυτές είναι οι πραγματικότητες που μας διηγείται το τεκτονικό παρελθόν της Καραϊβικής γεγονότα τα οποία λίγοι άνθρωποι γνώριζαν από αυτά, μέχρι  το τρομακτικό σεισμό μεγέθους 7.0 της κλίμακας Ρίχτερ  που  χτύπησε πριν από καιρό την Αϊτή.
Ο παραπάνω χάρτης παρουσιάζει γνωστούς σεισμούς ισοδύναμους ή μεγαλύτερους σε μέγεθος από την καταστροφή που συνέβη στην Αιτή. Η συχνότητα είναι εντυπωσιακή:υπήρξαν είκοσι τέτοια γεγονότα κατά τη διάρκεια των τελευταίων τεσσάρων αιώνων, μεταξύ των οποίων πέντε στην Αϊτή από το 1751.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες γνώριζαν για το παρελθόν του Πουέρτο Ρίκο και των Παρθένων Νήσων επειδή αυτές οι χώρες ανήκαν στην αμερικανική επικράτεια και είχαν μελετηθεί περισσότερο από τις άλλες περιοχές της Καραϊβικής. Για παράδειγμα, οι σεισμολόγοι γνώριζαν ότι τα ρήγματα βόρεια του Πουέρτο Ρίκο φιλοξένησαν σεισμούς το 1918 μεγέθους 7.3R, μεγέθους 7.8 R το 1943, και μεγέθους 8.0 το 1946. Το 1946 ο σεισμός έδωσε ένα τσουνάμι που σκότωσε 1.800 ανθρώπους.
Αλλά για την υπόλοιπη περιοχή, γεωλόγοι από το Γεωλογικό Ινστιτούτο των ΗΠΑ πριν λίγο καιρό  έγραψαν: Το Πουέρτο Ρίκο και οι Παρθένοι Νήσοι βρίσκονται σε ενεργό όριο τεκτονικών πλακών μεταξύ της Βόρειας Αμερικανικής πλάκας και την βορειοανατολική γωνία της πλάκας της Καραϊβικής. Οι κινήσεις των λιθοσφαιρικών  πλακών  έχει προκαλέσει στην περιοχή μεγάλους σεισμούς και καταστρεπτικά τσουνάμι, αλλά οι επιστήμονες δεν είχαν καταφέρει μέχρι στιγμής να εξηγήσουν  την σύνθετη παραμόρφωση που βρίσκεται σε εξέλιξη, σε ένα συνεκτικό και προβλέψιμο μοντέλο, πράγμα που εμποδίζει την ικανότητά τους να αξιολογούν τον σεισμικό κίνδυνο και τα τσουνάμι. Είναι σαν να προσπαθούσαν  να αξιολογήσουν τους σεισμικούς κινδύνους στην Καλιφόρνια χωρίς να γνωρίζουν την ύπαρξη του ρήγματος του Αγίου Ανδρέα και το ποσοστό της κίνησης του.
Οι  χώρες της Καραϊβικής έχουν γενικά οικονομικούς πόρους που είναι πάρα πολύ μικροί για να υποστηρίξουν  το είδος των ερευνών που είναι αναγκαίες για την κατανόηση αυτών των ρηγμάτων, και έτσι η τεκτονική πραγματικότητα παραμένει ένα επικίνδυνο μυστήριο για τα εκατομμύρια των ανθρώπων που ζουν κοντά τους.
Με την περιοχή να είναι τόσο ενεργή  ζωντανή και την διαρκή κίνηση των τεκτονικών πλακών, είναι μόνο θέμα χρόνου πριν χτυπήσει ο επόμενης μεγάλος σεισμός. Το μόνο ερώτημα είναι αν θα μάθουμε από τη καταστροφή της Αιτής, ότι πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για το αναπόφευκτο.
Πηγή-USGS

Ερευνητές εικάζουν ότι ένας γιγαντιαίος αστεροειδής συνέτριψε την Γη πριν 65 εκατομμύρια χρόνια, δημιουργώντας τον Chicxulub κρατήρα στα ανοικτά των ακτών της χερσονήσου Γιουκατάν , όπως φαίνεται και από το επισυναπτόμενο γραφικό. Ο αστεροειδής 1999 RQ36 είναι μικρότερος από τον αστεροειδή Chicxulub, αλλά θα μπορούσε να προκαλέσει ακόμη εκτεταμένη καταστροφή αν χτυπήσει τη Γη.
Ένας μεγάλος αστεροειδής που  βρίσκεται σήμερα σε απομακρυσμένο χώρο, έχει την δυνατότητα να συγκρουστεί με την Γη το 2182 , σύμφωνα με νέα έρευνα . Ο αστεροειδής, που ονομάζεται 1999 RQ36 , έχει στην πραγματικότητα περίπου 1-1.000 πιθανότητες σύγκρουσης με τη Γη, αλλά ο μισός κίνδυνος αυτού αντιστοιχεί στις πιθανές επιπτώσεις για το έτος 2182, δήλωσε η ερευνήτρια Ευγενία Sansaturio του Universidad de Valladolid στην Ισπανία.
Η Sansaturio και οι συνεργάτες της χρησιμοποίησαν μαθηματικά μοντέλα για να προσδιορίσουν τον κίνδυνο από τον αστεροειδή 1999 RQ36 για την Γη. Έχουν βρεθεί δύο πιθανά  σενάρια για το πώς μπορεί ο αστεροειδής να χτυπήσει τη Γη το 2182.
Ο αστεροειδής ανακαλύφθηκε το 1999 και είναι περίπου 560 μέτρα. Ένας βράχος αυτού του μεγέθους θα μπορούσε να προκαλέσει εκτεταμένη καταστροφή εάν επρόκειτο να χτυπήσει τη Γη, με βάση την πρόσφατη έκθεση της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών .
Οι επιστήμονες παρακολουθώντας την τροχιά  του 1999 RQ36, μέσα από 290 οπτικές παρατηρήσεις και 13 έρευνες ραντάρ, εξακολουθούν  να έχουν κάποια αβεβαιότητα, λόγω της απαλής ώθησης  που κινείται  εξαιτίας  του φαινομένου Yarkovsky. Η επίδραση Yarkovsky - το όνομά προέρχεται από τον Ρώσο μηχανικό IO Yarkovsky , ο οποίος πρότεινε τη θεωρία γύρω στο 1900 – με την οποία περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο ένας αστεροειδής αποκτά κεκτημένη ταχύτητα από τη θερμική ακτινοβολία που εκπέμπει.Για εκατοντάδες χρόνια, η δράση του φαινομένου επί της τροχιάς ενός αστεροειδή θα μπορούσε να είναι σημαντική.

Μακριά από τους κροκόδειλους, η πλοήγηση συνεχίζεται σε μια περιοχή με υποθαλάσσια δέντρα, όπου μια ομάδα δυτών άρχισε να χαρτογραφεί μερικές από τις 25 πισίνες γλυκού νερού του Cara Blanca, στο Μπελίζ, η οποία ήταν πολύ σημαντική για τους αρχαίους Μάγια. Σε τρεις εβδομάδες αυτό το Μάιο, οι δύτες βρήκαν απολιθωμένα υπολείμματα ζώων, κομμάτια από κεραμικά εξερευνώντας στη μεγαλύτερη πισίνα- μια τεράστια υποβρύχια σπηλιά. 
Η έρευνα, έγινε  υπό την επίβλεψη  του Πανεπιστημίου του Ιλινόις, από το  τμήμα  ανθρωπολογίας και χρηματοδοτείται από το National Geographic Society και προέβλεπε μια σειρά από καταδύσεις σε πισίνες των Μάγια στην Κεντρική Μπελίζ. Οι δύτες θα επιστρέψουν αυτό το καλοκαίρι για να εκτιμήσουν αν η αρχαιολογική ανασκαφή είναι ακόμη δυνατή κάτω από τις πισίνες, κάποιες από τις οποίες βρίσκονται σε πάνω από 60 μέτρα βάθος. «Δεν γνωρίζουμε αν πρόκειται να είναι εφικτή η διεξαγωγή αρχαιολογικής ανασκαφής  60 μέτρα κάτω από την επιφάνεια», δήλωσαν οι ερευνητές. "Αλλά πρόκειται να προσπαθήσουμε. "
Οι Μάγια πίστευαν ότι τα ανοίγματα της γης, συμπεριλαμβανομένων σπηλιές και οι γεμάτες με νερό καταβόθρες, που ονομάζονται cenotes (SEN-OH- tays ), ήταν οι πύλες στον κάτω κόσμο, και συχνά έκαναν τελετουργίες εκεί. Έχουν βρεθεί  ευρήματα  από τελετές των Μάγια σε πισίνες και λίμνες στο Μεξικό, αλλά αυτό δεν ήταν εφικτό ακόμη στο Μπελίζ .Η πισίνα η  πιο σημαντική για τους ερευνητές  είναι η βαθύτερη από εκείνες που γνωρίζουν. Οι δύτες μέχρι σήμερα έχουν διερευνήσει 8 από τις 25 γνωστές στο  σύνολο της Cara Blanca . 
Η χρήση αυτών των δεξαμενών κατά το τέλος της Ύστερης κλασσικής  περιόδου ( περίπου 800- 900 μ.Χ. ), αντιστοιχεί σε  μια περίοδο με διαρκή ξηρασία. Οι αποψιλωμένες περιοχές της Κεντρικής Αμερικής- ορισμένοι πιστεύουν ότι οδήγησε τελικά τους Μάγια σε αυτή την περιοχή. Η  ανάγκη για γλυκό νερό έκανε τους Μάγια να στρέψουν την  προσοχή των Μάγια σε αυτές τις πισίνες. Μόνο  βάζα από νερό βρέθηκαν κοντά στις πισίνες. Πιθανόν να χρησίμευαν για να  μπορούν να κάνουν  προσευχές προς το θεό, για βροχή και προς άλλες υπερφυσικές δυνάμεις για να φέρουν ένα τέλος στην ξηρασία.
Η Patricia Beddows, μία από τους δύτες, υδρολόγος και γεωχημικός στο Northwestern University, διαπίστωσε ότι η χημεία του νερού σε καθεμιά από τις πισίνες ήταν διαφορετική. Επίσης, διαπιστώθηκε ότι το νερό στην πισίνα με την τεράστια σπηλιά περιείχε πολλά διαλυτά ορυκτά, καθιστώντας την προβληματική για όποιον την χρησιμοποιούσε ως κύρια παροχή νερού. Αυτοί που έπιναν το νερό για παρατεταμένη χρονική περίοδο θα ήταν σε κίνδυνο να αναπτύξουν πέτρες στα νεφρά, είπε.
Οι δύτες πήραν βασικά δείγματα από το ίζημα στο δάπεδο και από τις δύο πισίνες. Μια ανάλυση του εδάφους, και τα συντρίμμια θα προσφέρουν πολλά στοιχεία για τη φυσική ιστορία των καταβοθρών και τη γύρω περιοχή.

Βίντεο από την αποστολή μπορείτε να δείτε στην σελίδα-ΓΑΙΑ

 Πηγή-Πανεπιστήμιο του Ιλινόις&National Geographic Society

Τα κοράλλια της αριστερής φωτογραφίας φαίνονται υγιή, αλλά αν εξετάσουμε από  μέσα τον σκελετό, μας δίνει μια ιδέα πως πραγματικά έχουν τα πράγματα. Είναι όπως την οστεοπόρωση, λένε οι επιστήμονες. Εξετάζετε ένα πρόσωπο και, εξωτερικά, όλα φαίνονται εντάξει, αλλά στο εσωτερικό υπάρχουν τα σημάδια του προβλήματος. Η σκελετική δομή ενός κοραλλιού παρέχει ένα αρχείο της αύξησης του οργανισμού με την πάροδο του χρόνου. Όπως τα δαχτυλίδια ενός δέντρου μπορούν να αποκαλύψουν μυστικά των προηγούμενων αποτελεσμάτων κλίματος. Γραμμές στο σκελετό ενός κοραλλιού μας λένε την ιστορία της υγείας αυτών των ειδών κατά τη διάρκεια των ετών. Οι ερευνητές  βρήκαν έναν συσχετισμό μεταξύ των αυξανόμενων θερμοκρασιών και της πίεσης στη δομή του D. heliopora.
Το φαινόμενο του θερμοκηπίου στη Ερυθρά Θάλασσα δημιουργεί προβλήματα στην υγεία αυτού του κοραλλιού ενώ μας δείχνει και τον αντίκτυπο που έχει στον κόσμο της θάλασσας η παγκόσμια αύξηση της θερμοκρασίας λόγω του φαινομένου του θερμοκηπίου. Η θερμοκρασία ύδατος επιφάνειας στην περιοχή στην τελευταία δεκαετία είναι περίπου 1.5 βαθμοί Κελσίου υψηλότερη απ' ότι, στη δεκαετία του '80, ένα φαινόμενο που οι ερευνητές λένε δεν μπορεί να αποδοθεί στις φυσικές διακυμάνσεις του κλίματος.
Οι επιστήμονες χρησιμοποιώντας προηγμένες τεχνικές πάνω σε αυτό το κοράλλι,  είδαν ότι η σκελετική αρχιτεκτονική του είναι πάρα πολύ περίπλοκη(φωτογραφία δεξιά). Ωστόσο, τα ποσοστά αύξησης του πληθυσμού D. heliopora στην Ερυθρά Θάλασσα έχουν μειωθεί 30 % σε 10 χρόνια. Οι έρευνες αποκαλύπτουν ότι αυτά τα κοράλλια ήταν πραγματικά σε τρομερή πίεση  τα τελευταία 10 έτη. Η έκθεση των επιστημόνων,  προειδοποίησε ότι εάν οι σύγχρονες τάσεις συνεχιστούν, τα D. heliopora της Ερυθράς Θάλασσας θα μπορούσαν να εξαφανιστούν μέχρι το έτος 2070.

Πηγή-Woods Hole Oceanographic Institution

Στο παραπάνω βίντεο μπορείτε να δείτε μικρούς χιμπατζήδες, Fokayé, να παίζουν  με το πτώμα ενός βρέφους της ομάδας των στην Γουινέα. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η μητέρα (μεσαία), φαίνεται να δείχνει απέχθεια για να αγγιχτεί από το πτώμα – είναι η πρώτη φορά που είδαμε οποιοδήποτε μέλος της κοινότητας Bossou να αντιδρά με αυτό τον τρόπο.
Οι χιμπατζήδες, τα θηλαστικά που βρίσκονται πιο κοντά στον άνθρωπο στο δέντρο της εξέλιξης, συναισθάνονται πολύ τον θάνατο, όπως οι άνθρωποι, σύμφωνα με τελευταίες μελέτες. Υπάρχουν αρκετά φαινόμενα που θεωρείται ότι διαχωρίζουν τον άνθρωπο από άλλα είδη, όπως η ικανότητα του διαλογισμού, της ομιλίας, της χρησιμοποίησης εργαλείων και η συνείδησή του και τα οποία η επιστήμη δείχνει ότι ο διαχωρισμός είναι πολύ δύσκολο να γίνει.
Η συνείδηση του θανάτου είναι ένα από αυτά τα ψυχολογικά φαινόμενα που εδώ και πολύ καιρό οι επιστήμονες θεωρούν  ότι ανήκει μόνο στους ανθρώπους. Οι παρατηρήσεις που έκαναν  ως προς το πως αντιδρούν οι χιμπατζήδες στην απώλεια ενός συντρόφου και στις τελευταίες στιγμές του, δείχνουν ότι τα ζώα αυτά διαισθάνονται το θάνατο και πιθανώς με τρόπο πολύ πιο αναπτυγμένο από ό,τι υποψιάζομασταν μέχρι σήμερα.
Ερευνα που έγινε σε ζωολογικό κήπο στην Σκοτία- δείτε το κάτω βίντεο- αναφέρεται στις τελευταίες ώρες και το θάνατο ενός ηλικιωμένου θηλυκού χιμπατζή, που ζούσε σε μία μικρή κοινότητα. Όλες οι στιγμές που περιγράφονται στην έρευνα έχουν καταγραφεί σε βίντεο. Λίγες μέρες πριν από το θάνατο του συγκεκριμένου ζώου, τα μέλη της ομάδας ήταν σιωπηλά και συμπεριφέρονταν πολύ προσεκτικά απέναντι στον ετοιμοθάνατο χιμπατζή. Λίγο πριν πεθάνει, οι σύντροφοι του θηλυκού χιμπατζή τον χάιδευαν και τον περιποιούνταν προσεκτικά. Αυτές οι χειρονομίες είχαν στόχο να διαπιστωθεί κατά πόσο ο θηλυκός χιμπατζής ήταν ακόμα εν ζωή. Όταν πέθανε ο θηλυκός χιμπατζής, τα άλλα μέλη της ομάδας απομακρύνθηκαν από το νεκρό ζώο, αλλά αργότερα, η ενήλικη κόρη του, επέστρεψε για να μείνει όλη τη νύχτα κοντά στη νεκρή μητέρα.

Πηγή- Current Biology-ΑΠΕ-ΜΠΕ

Όσοι επισκέπτεστε το Yellowstone National Park των ΗΠΑ μέσω της Νότιας Εισόδου και έχετε μια μικρή γεωλογική γνώση, μπορεί να μην βρείτε ακριβώς αυτό που περιμένετε. Το πάρκο περιλαμβάνει μια γιγάντια καλντέρα ενός hotspot* που τροφοδοτεί με καύσιμο το υπερηφαίστειο που εξερράγη  πριν από 630.000 χρόνια, και είναι γνωστό ως το μέρος για να δείτε θερμοπίδακες και άλλες υδροθερμικές δραστηριότητες και οτιδήποτε άλλο σχετίζεται με αυτή την δυναμική ζώνη. Έτσι είναι ίσως λίγο απογοητευτικό το γεγονός ότι όλα αυτά που παρουσιάζονται ή γράφονται κατά καιρούς όπως π.χ όταν το επισκέφτηκα, είδα χιόνι στο έδαφος και αρκετά άλλα, μπορεί να μην έχουν σχέση με την πραγματικότητα.
Δεν απαιτεί μεγάλο χρονικό διάστημα, ωστόσο, μια μοναδική ηφαιστειακή δράση  της φύσης του Yellowstone να κάνει  εμφανή αυτά τα οποία κρύβει. Υπάρχουν μέρη, με  πεύκα που είναι σπασμένα από την άνοδο του ατμού από θερμοπίδακες και θερμές πηγές. Σε ορισμένες περιοχές, το δάσος δίνει τη θέση εξ’ ολοκλήρου σε ένα αφρώδη, ατμό που προέρχεται από τις υδροθερμικές αλλοιώσεις της περιοχής.
Πράγματι, ολόκληρη η περιοχή είναι δυναμική και συνεχώς μεταβαλλόμενη: νέες θερμές πηγές και ατμίδες μπορούν να ξεπροβάλλουν σχεδόν οπουδήποτε. Ωστόσο, παρά την πληθώρα στοιχείων σχετικά με τα μεγάλα ποσά θερμικής ενέργειας ακριβώς κάτω από τα πόδια σας, το γεγονός ότι πράγματι στέκεστε στον γιγαντιαίο κρατήρα του υπερηφαιστείου παραμένει λίγο αφηρημένο και δύσκολο να γίνει αντιληπτό, κυρίως επειδή δεν μπορείτε εύκολα να δείτε αυτόν τον κρατήρα. Η μεγάλη τρύπα στο έδαφος που άφησε η τελευταία έκρηξη που έγινε περίπου πριν από 630.000 χρόνια, συμπληρώθηκε από μεταγενέστερες εκρήξεις ρυολιθικής λάβας. Η τοπογραφία της περιοχής έχει εξομαλυνθεί με την διάβρωση και εξασθενήσει από  το λιώσιμο των πάγων κατά τη διάρκεια της πρόσφατης εποχής των παγετώνων. Κατά την επίσκεψή μου, προσπαθούσα να βρω  ίχνη από τους μεγάλους χαμένους  γκρεμούς  την καλντέρας, αλλά παρόλο που υπήρχαν βράχια εν αφθονία, σε γενικές γραμμές είναι καλυμμένοι από τους σχετικά νέους ρυόλιθους.
Αυτό δίνει μια ιδέα της κλίμακας των γεωλογικών δυνάμεων που λειτουργούν στην περιοχή αυτή: ο γκρεμός που φωτογραφήθηκε παραπάνω αντιπροσωπεύει μια "μικρή κλίμακα" ροής που ακολούθησε την τελευταία μεγάλη έκρηξη, αλλά ακόμη και τώρα εμφανίζεται μόνο με 100 μέτρα ύψος. Αλλά για να ασχοληθούμε πραγματικά με την κλίμακα των γεωλογικών διεργασιών που λειτουργούν στο Yellowstone, πράγματι πρέπει να κάνουμε κάτι καλύτερο. Να μην στεκόμαστε σ' αυτό το σημείο που ίσως να μην είναι το καλύτερο. Μπορείτε πραγματικά να πάρετε μια πολύ ευρύτερη άποψη:
Αν κοιτάξετε την τοπογραφία του βορειοδυτικού τμήματος των ΗΠΑ,  η πεδιάδα του Snake River ξεχωρίζει ως ένα μεγάλο κανάλι που κόβει τα Βραχώδη Όρη. Μέσα σε αυτό το τοπογραφικό ανάγλυφο χάνεται μια γραμμή πάνω στην οποία βρίσκεται και η καλντέρα του Yellowstone. Αυτή η γραμμή περιέχει τα αρχαία υπερηφαίστεια και το πέρασμα του hotspot του Yellowstone– κατά  τα τελευταία 15 εκατομμύρια χρόνια περίπου. Πριν από αυτό, το χαμηλότερο σημείο του Snake River απλά δεν ήταν εκεί –όταν τα Βραχώδη Όρη σχηματίστηκαν σαν μια συνεχή αλυσίδα που εκτείνεται από τα βορειοδυτικά στα νοτιοανατολικά.Αυτή έχει ανασκαφεί. Τα βουνά κυριολεκτικά μετατρέπονται σε σκόνη με τη μαζικές εκρήξεις των υπερηφαιστείων και  σταδιακά τρώνε το ανατολικό μέρος των  Βραχωδών Όρεων, με τα συντρίμμια να εξαπλώνονται  μακριά σε ολόκληρη την ηπειρωτική ΗΠΑ. Αυτό κάνει το hotspot Yellowstone σαν το κακό δίδυμο αδελφάκι του hotspot των ηφαιστείων των νησιών της Χαβάης: Πάνω από τη Χαβάη, βασαλτική ηφαιστειακή λάβα συσσωρεύεται στα βουνά από τον πυθμένα της θάλασσας ενώ στο Yellowstone, εκρηκτικές ρυολιθικές εκρήξεις διαμέσου του ηπειρωτικού φλοιού τις καταστρέφει. Μήπως η Χαβάη και  το Yellowstone είναι το Γιν και το Γιανγκ του hotspot της ηφαιστειότητας; Πριν  από 50χρόνια, άνθρωποι πρωτοτύπησαν χρησιμοποιώντας πυρηνικές βόμβες σε εκρήξεις οροσειρών. Όμως δεν ήξεραν ότι ο πλανήτης πρώτος είχε σκεφτεί αυτό αρχικά, και σε μια κλίμακα και τάξης μεγέθους μεγαλύτερη.

* Hotspot σημαίνει καυτό/θερμό σημείο. Στην  γεωλογική γλώσσα η Χαβάη θεωρείτε σαν ένα  Hotspot  επειδή  έχει ενεργά ηφαίστεια τα οποία δεν συνδέονται άμεσα με τις τεκτονικές πλάκες. Το γεγονός οφείλεται στο ότι ενώ η τεκτονική πλάκα κάτω από ένα μεγάλο μέρος του Ειρηνικού Ωκεανού κινείται με βορειοδυτική κατεύθυνση, το θερμό σημείο παραμένει στάσιμο, δημιουργώντας αργά τα νέα ηφαίστεια. Αυτό εξηγεί γιατί μόνο τα ηφαίστεια στο νότιο μισό του νησιού Χαβάη είναι, στην παρούσα φάση, ενεργά.

Φωτογραφίες -Νότιο Yellowstone, Chris Rowan

Πηγή- HighlyAllochthonous.blog

Η πάλη του ανθρώπου με την φύση ορισμένες φορές είναι άνιση. Εκτός από μεγασεισμούς, υπερηφαίστεια, μεγατσουνάμι και άλλα ακραία φαινόμενα έχει να αντιμετωπίσει και τις υπερ-καταιγίδες. Γιατί ορισμένες τροπικές καταιγίδες ξεσπούν σε τυφώνες που μπορούν  να καταστρέψουν τις ακτές. Μπορούν να προβλεφθούν; Σε αυτό θα σας βοηθήσει το παραπάνω βίντεο. Όμως ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά.
Ήταν 12 Σεπτέμβρη, 2008 όταν ένας τυφώνας που ονομάστηκε Ike κατευθυνόταν προς τις παραλίες του νησιού Galveston στο Τέξας. Το μάτι του κυκλώνα, εκεί όπου γίνονται πιο έντονοι οι άνεμοι, εξακολουθούσε να είναι εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά ... Ωστόσο, η αύξηση του νερού έχει ήδη εξαπλωθεί σε μεγάλο μέρος του νησιού. Οκτώ ημέρες μετά, οι ερευνητές είχαν να  αντιμετωπίσουν τον  Ike ... με ταχύτητες ανέμων στα 145 μίλια ανά ώρα. Τι τον  έκανε να αλλάξει και να μετατραπεί σε τυφώνα 4 - 5 της κλίμακας Saffir-Simpson.
Προχωρώντας προς το δυτικό Ατλαντικό, ο Ike έρχεται σε επαφή με ένα βαθύ στρώμα θερμού νερού των ωκεανών.  Πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι απομακρύνθηκαν από τις ακτές της Κούβας, όταν η καταιγίδα το προσέγγισε. Ο Ike εξασθέσνησε καθώς πέρασε πάνω από το νησί. Όμως, δεδομένου ότι εισήλθε στον Κόλπο του Μεξικού στα τέλη του 10ου Σεπτεμβρίου, ήταν τώρα σε μια ευθεία γραμμή για το Τέξας, και είχε αρχίσει εκ νέου ενταθεί. Οι κατοίκοι του Galveston διατάχθηκαν να εκκενώσουν την περιοχή. Οι περισσότεροι από τους 58.000 κατοίκους το έκαναν. Χιλιάδες παρέμειναν  να υποστούν την καταιγίδα . Μιά παρόμοια καταιγίδα, πριν από έναν αιώνα, έδειξε πόσο ευάλωτο μπορεί να είναι σε αυτό το χαμηλό υψόμετρο το νησί. Στις 6 Σεπτεμβρίου 1900,ισχυρά κύματα άρχισαν στην  κυριολεξία να  «μαστιγώνουν» τις ακτές της Λουιζιάνα και του Μισισιπή. Στις 7 του μηνός, στο Galveston, ένα προειδοποιητικό σήμα για τον τυφώνα τέθηκε σε ισχύ. Εκείνο το απόγευμα, ένα ιστιοφόρο από τη Νέα Ορλεάνη κτυπήθηκε από την καταιγίδα. Ο καπετάνιος εκτιμά ότι οι  άνεμοι έτρεχαν με 100 μίλια ανά ώρα. Αλλά σε αυτό το σημείο, λίγα ήταν γνωστά για την καταιγίδα  η οποία θα χτυπούσε αργότερα την περιοχή .Την 17.00 μ.μ., πολλοί δυνατοί άνεμοι του  τυφώνα άρχισαν να καταστρέφουν  τις παραλίες του Galveston. Μέχρι τη στιγμή ,που ο κυκλώνας ήρθε στην ξηρά εκείνο το βράδυ, οι άνεμοι του είχαν αυξηθεί σε 135 μίλια την ώρα .Μια κατηγορία 4 για τα σημερινά πρότυπα. Περίπου 8.000 ζωές χάθηκαν και αυτό το γεγονός παραμένει μέχρι σήμερα η πιο θανατηφόρα φυσική καταστροφή στην αμερικανική ιστορία. Η πόλη του Galveston σε λίγη ώρα είχε μετατραπεί σε ερείπια.Ο αέρας, τα κύματα και οι παλίρροιες έδιναν τα «κύματα καταιγίδα», με ύψος πάνω από 5 μέτρα. Το νησί είχε υποστεί πολλές καταιγίδες από από τότε που ιδρύθηκε το 1838. Τι όμως έκανε αυτή την καταιγίδα τόσο ισχυρή;
Οι τυφώνες, που ονομάζονται επίσης κυκλώνες είναι  οι τροπικές καταιγίδες που τρέφονται με ηλιακή θερμότητα την οποία παίρνουν από τους ωκεανούς. Όταν οι συνθήκες είναι κατάλληλες, ένας τυφώνας μπορεί να απελευθερώσει την ενέργεια αυτή με  μια τρομερή μανία .Ωστόσο ο τυφώνας  που έπληξε το Galveston, μπορεί να υπερέβη τον κανόνα, και  να συγκέντρωσε την ακραία δύναμη της θάλασσας και μπορεί να  άφησε στο πέρασμά του μια κληρονομιά από τον όλεθρο, το θάνατο, και την απελπισία. Όμως ανάλογα φαινόμενα θα ζήσουμε και εμείς εδώ στην Μεσόγειο και ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Όσο οι ωκεανοί θα θερμαίνονται τόσο οι τροπικές καταιγίδες θα μας απειλούν περισσότερο.
Μία από τις πλέον θανατηφόρες τροπικές καταιγίδες χτύπησε το Μπανγκλαντές το 1970. Προχωρώντας στην ξηρά σε μια πυκνοκατοικημένη περιοχή στο δέλτα ενός ποταμού, και σκότωσε  500.000 ζωές. Το 1969, οι δορυφόροι καιρού που ξεκίνησαν να βοηθούν την επιστήμη  νωρίτερα έδειξαν  ότι ο τυφώνας Camille θα καταστρέψει τις ακτές του Μισισιπή. Η καταιγίδα εντάθηκε ξαφνικά και έφτασε στην κατηγορία 5 με ανέμους περίπου 200 μίλια ανά ώρα, και έδωσε ένα κύμα θύελλας που έφθασε σε ύψος τα 8 μέτρα. Ο τυφώνας Camille κατέστρεψε τις ακτές και έπνιξε 143 άτομα. Αναπόφευκτα, η καταιγίδα είχε  τεράστιες ποσότητες υγρασίας καθώς ταξίδεψε στην ενδοχώρα. Το αποτέλεσμα, όταν Camille έπληξε τα βουνά στη Βιρτζίνια, έδωσε καταστροφικές πλημμύρες που σκότωσε άλλους 113.
Το 1992, τότε ήταν η σειρά του  Άντριου, όταν ξαφνικά πήρε μια στροφή και κατευθύνθηκε στα ζεστά νερά του ρεύματος του Κόλπου  και στη συνέχεια επιταχύνθηκε προς στις ακτές της Φλόριντα με ανέμους που μετρήθηκαν σε 155 μίλια ανά ώρα. Προκάλεσε τουλάχιστον 26,5 δισεκατομμύρια δολάρια σε ζημιές. Δεν  μπορούσαν να πάνε τα πράγματα χειρότερα; Δυστυχώς, έτσι έγινε!

Πηγή-Cosmic Journeys

Η Ιαπωνία βρίσκεται στο σημείο όπου συγκλίνουν 3 λιθοσφαιρικές πλάκες της Γης.Τα νησιά της Ιαπωνίας θεωρούνται το θαυμαστό αποτέλεσμα πολλών μεγάλων μετακινήσεων που συνέβησαν κατά τη διάρκεια εκατοντάδων εκατομμυρίων ετών, από τα μέσα της Σιλούριου εποχής(400 εκ.χρόνια) έως το Πλειστόκαινο(2εκ.χρόνια).Το αποτέλεσμα της καταβύθισης της πλάκας των Φιλιππίνων κάτω από την Ευρασιατική ηπειρωτική πλάκα στα νότια, και της καταβύθισης της πλάκας του Ειρηνικού προς τα βόρεια δημιούργησε το νησιωτικό σύμπλεγμα της Ιαπωνίας που εμείς σήμερα γνωρίζουμε.
Η Ιαπωνία ήταν αρχικά μέρος της ανατολικής ακτής της Ευρασιατικής ηπείρου. Οι βυθιζόμενες πλάκες, κάτω από την Ευρασιατική πλάκα, τράβηξαν την Ιαπωνία ανατολικά, ανοίγοντας  την θάλασσα της περίπου 15 εκατομμύρια χρόνια πριν. Ο πορθμός των Τατάρων και το στενό της Κορέας άνοιξαν πολύ αργότερα.
Η Ιαπωνία επιπλέον βρίσκεται σε μια ηφαιστειακή ζώνη στο Ειρηνικό τμήμα του "Δαχτυλιδιού της Φωτιάς". Εκεί γίνονται συχνές σεισμικές δονήσεις και η περιστασιακή ηφαιστειακή δραστηριότητα γίνεται αισθητή σε ολόκληρο το νησιωτικό σύμπλεγμα. Για τον λόγο αυτό έχουμε καταστρεπτικούς σεισμούς που συχνά οδηγούν σε τσουνάμι, που εμφανίζονται αρκετές φορές κάθε αιώνα. Οι πλέον πρόσφατοι, μεγάλης κλίμακας σεισμοί έγιναν το 2004 στο Chūetsu και στο Hanshin το 1995. Εξαιτίας της ενεργούς γεωλογικής ζώνης και της γεωδυναμικής θέσης  της Ιαπωνίας, παρουσιάζονται πολλές θερμοπηγές που έχουν αναπτυχθεί ως τουριστικά θέρετρα .
Δείτε μοναδικό βίντεο που επεξηγεί τι ακριβώς γίνεται σήμερα στον ιαπωνικό υποθαλάσιο χώρο.

Πηγή-Βικιπαίδεια, USGS, METEN