Οι ροές λάβας Sylhet  και της Shillong βρίσκονται σε οροπέδιο στη βορειοανατολική Ινδία περίπου 340 μίλια ανατολικά των Rajmahal Traps -κοντά στον ποταμό Γάγγη εκεί όπου ρέει νότια έως τον κόλπο της Βεγγάλης. Σχεδόν 1.000 μίλια προς το νότο παρουσιάζεται η υποθαλάσσια ράχη Ninetyeast που αυξάνεται ένα μίλι πάνω από τον γύρω Ινδικό ωκεανό, και βρίσκεται ακόμα κάτω από το θαλασσινό νερό. Στα ανατολικά από το νότιο άκρο αυτής της κορυφογραμμής, περίπου 1.600 μίλια μακριά βρίσκεται η άκρη της δυτικής Αυστραλίας. Και, τέλος, 2.500 μίλια στο νοτιοδυτικό σημείο υπάρχει το υποθαλάσσιο Οροπέδιο Kerguelen, ακριβώς έξω από την Ανταρκτική.
Παρά τις τεράστιες αποστάσεις, η έρευνα από το Πανεπιστήμιο του Ρότσεστερ του Καθηγητή Γεωχημείας - Asish Basu παρουσιάζει μεγάλες ομοιότητες στη χημική και ισοτοπική υπογραφή της λάβας στα δείγματα πετρωμάτων από όλες αυτές τις περιοχές.
Ο Basu, στα αποτελέσματα της έρευνας του ,η οποία δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο περιοδικό Earth and Planetary Science Letters , λέει ότι τα δείγματα προέρχονταν από τις ίδιες στήλες λάβας που φαίνεται να έχουν προέλθει από το σπάσιμο της  υπερηπείρου- Gondwana που σχηματίστηκε περίπου 500 εκατομμύρια χρόνια πριν από τη συγχώνευση της ηπειρωτικής ξηράς της Ανταρκτικής, της Νότιας Αμερικής, της Αφρικής, της Μαδαγασκάρης, της Αυστραλίας, της Αραβικής Χερσονήσου, και της ινδικής υποηπείρου. Ο Basu ισχυρίζεται ότι τα ευρήματά του επιβεβαιώνουν το σπάσιμο της υπερηπείρου Gondwana.
Ο κατακερματισμός της Gondwana ξεκίνησε όταν τρεις στήλες λάβας-η Kerguelen, η Marion, και της Reunion, θέρμαιναν τη λιθόσφαιρα (φλοιό της γης και ανώτερος μανδύας). Η στήλη Kerguelen ξεκίνησε να θερμαίνει βαθιά πετρώματα του μανδύα, τα οποία αυξήθηκαν 1.800 μίλια από τον πυρήνα του μανδύα και απλώθηκαν κοντά στην επιφάνεια της Γης. Καθώς οι τεκτονικές πλάκες μετακινούνταν βόρεια, η κεφαλή της στήλης παρέμεινε συνδεδεμένη με τον πυρήνα με ένα κορμό του, ενώ μία ουρά στήλης από βορρά προς νότο είχε αναπτυχθεί, που ακολούθησε την κίνηση προς βορρά της ινδικής πλάκας. Η έρευνα του Basu δείχνει ότι η πλάκα πήρε μαζί της  μέρος από την κεφαλή της στήλης, η οποία κατέληξε ως θραύσματα στους πρόποδες των Ιμαλαΐων, στα Rajmahal Hills και στο Οροπέδιο Shillong, καθώς και κάτω από τη λεκάνη της Βεγγάλης, όλα στο βορειοανατολική τμήμα της Ινδίας.
Το υπόλοιπο από  την κεφαλή της στήλης μπορεί να βρεθεί στην Αυστραλία, την  Ανταρκτική, και το Οροπέδιο Kerguelen. Τα ευρήματα Basu του βασίζονται στη λεπτομερή χημική και ισοτοπική ανάλυση των δειγμάτων βράχου λάβας από όλες τις τοποθεσίες, οι οποίες δείχνουν παρόμοιες γεωχημικές συγκεντρώσεις από 25 ιχνοστοιχεία, καθώς και ισότοπα του στροντίου, νεοδυμίου και μόλυβδου.
«Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι μεγάλες περιφέρειες από  πυριγενή πετρώματα επειδή συχνά σπάνε οι ήπειροι , μερικές φορές σχετίζονται με τις περιβαλλοντικές καταστροφές, όπως οι μαζικές εξαφανίσεις». δήλωσε ο Basu
Ο Basu, λέει ότι τόσο η υποθαλάσσια ράχη Ninetyeast Ridge, η οποία βρίσκεται σε ΒΝ κατεύθυνση όσο και οι  Sylhet και Rajmahal Traps, δείχνουν την κατεύθυνση της κίνησης της πλάκας που έσπασε την υπερήπειρο.

Γεωδίφης με πληροφορίες από το Πανεπιστήμιο του Ρότσεστερ

Eρευνητές υποστηρίζουν ότι οι εκπομπές θείου από τα εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας της Κίνας εμποδίζουν το φως του Ήλιου να φθάσει στη Γη,  εμποδίζοντας  τις  συνέπειες της κλιματικής αλλαγής.
Η τελευταία δεκαετία ήταν αποδεδειγμένα η θερμότερη που έχει καταγραφεί ποτέ, όμως την ίδια περίοδο, οι παγκόσμιες θερμοκρασίες εδάφους δεν αυξήθηκαν, γεγονός που έκανε πολλούς να διερωτώνται εάν η κλιματική αλλαγή απλά σταμάτησε. Σύμφωνα με μία νέα μελέτη ,η παραγωγή εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου συνέχισε να αυξάνεται και οι επιπτώσεις αυτής της αύξησης για το κλίμα αντισταθμίστηκαν από την ψύξη που προκάλεσε η επιδείνωση της ρύπανσης θείου. Οι επιστήμονες συνδυάζουν την τάση αυτή με την είσοδο του ήλιου σε μια λιγότερο θερμή φάση του ενδεκαετούς του κύκλου, καθώς και την κορύφωση του φαινομένου Ελ Νίνιο.
Τα τελευταία χρόνια, επιστήμονες που προειδοποιούσαν για την κλιματική αλλαγή και τις συνέπειές της, πάσχιζαν να εξηγήσουν στους πολέμιους των θέσεών τους για ποιο λόγο οι θερμοκρασίες δεν αυξάνονται, παράλληλα με την παραγωγή εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου.
Σύμφωνα με στοιχεία αμερικανικής κυβερνητικής υπηρεσίας, η Κίνα διπλασίασε την κατανάλωση άνθρακα το διάστημα 1980-2000. Από το 2002 όμως διπλασιάστηκε εκ νέου, μέσα σε μόλις πέντε χρόνια. Παρότι από την καύση του άνθρακα παράγεται CO2, στην ατμόσφαιρα εκλύονται και θειούχα σωματίδια, τα οποία ψύχουν τον πλανήτη αντανακλώντας την ηλιακή ενέργεια πίσω στο Διάστημα.
Στη νέα μελέτη χρησιμοποιήθηκαν στατιστικά μοντέλα, τα οποία είναι πολύ διαφορετικά σε σχέση με αυτά που χρησιμοποιούνται συνήθως για την εξομοίωση των καιρικών συνθηκών στη Γη.
Οι Αμερικάνοι ερευνητές αναφέρουν στην μελέτη τους ότι οι βραχυπρόθεσμες εκπομπές θείου καλύπτουν την υπερθέρμανση του πλανήτη, που προκαλείται από το διοξείδιο του άνθρακα και επισημαίνουν πιστεύεται ότι η σταθεροποίηση των μέσων παγκόσμιων θερμοκρασιών τη δεκαετία του 1950 οφείλονταν στην καύση άνθρακα, στην Ευρώπη και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πιστεύουν ότι  ένας παρόμοιος μηχανισμός ίσως να έχει τεθεί και σήμερα σε εφαρμογή λόγω του κινεζικού άνθρακα. 

Γεωδίφης  με πληροφορίες από το Pacific Northwest National Laboratory

Ζωντανό απολίθωμα,  θεωρείται ένα είδος που κατάφερε να επιβιώσει για πολλές χιλιετίες με ελάχιστες αλλαγές. Ένα χέλι που ανακαλύφθηκε πρόσφατα σε υποθαλάσσιο σπήλαιο φαίνεται πως εξελίχθηκε σε διαφορετικούς ρυθμούς από όλα τα υπόλοιπα είδη, αφού διατήρησε χαρακτηριστικά που συσχετίζονται με ζώα από την εποχή των δεινοσαύρων. Την ανακάλυψη έκανε ο δύτης, 35 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, σε σπήλαιο ανοιχτά του Παλάου. Παρότι το μήκος του δεν ξεπερνά τα 4,5 εκατοστά, το κοκκινωπό χέλι με τα ιριδίζοντα πτερύγια τράβηξε την προσοχή του δύτη.
Οι επιστήμονες το ονόμασαν Protoanguilla («πρώτο χέλι») palau και πιστεύουν ότι κατοικεί στον πλανήτη εδώ και περίπου 200 εκατομμύρια χρόνια. Το χέλι έχει τόσο περίεργη εμφάνιση: έχει μεγάλο κεφάλι, σχετικά μικρό σώμα και διάφορα μοναδικά εσωτερικά χαρακτηριστικά .
Υπάρχουν περίπου 800 είδη χελιών, τα οποία ταξινομούνται σε 19 οικογένειες. Το Protoanguilla palau διαφέρει σε τέτοιο βαθμό που οι ερευνητές δημιούργησαν νέα οικογένεια για να το εντάξουν. Αξίζει να σημειωθεί ότι το αρχαιότερο χέλι μέχρι σήμερα είναι ένα απολίθωμα ηλικίας 100 εκατομμυρίων ετών.
Παρότι το ζωντανό απολίθωμα αποτελεί συνδετικό κρίκο με το μακρινό παρελθόν της Γης, η ηλικία του σπηλαίου όπου βρέθηκε είναι υπερβολικά μικρή (110.000-10.000 χρόνια) σε σχέση με την εξελικτική ιστορία του χελιού. Οι επιστήμονες πιστεύουν πως αυτό που βλέπουν είναι ό,τι απέμεινε από τον οικότοπό του.

Γεωδίφης με πληροφορίες από το Wired.com

Μια διεθνής ομάδα ερευνητών εντόπισε την ισχυρότερη απόδειξη  ότι τα μέρη της Βόρειας Αμερικής και της Ανταρκτικής ήταν συνδεδεμένα μεταξύ τους 1.100 εκατομμύρια χρόνια πριν, πολύ πριν η υπερήπειρος Πανγαία σχηματιστεί.
 «Μπορώ να πάω στην οροσειρά Franklin στο Δυτικό Τέξας και να σταθώ δίπλα σε αυτό που ήταν κάποτε μέρος της Coats Land στην Ανταρκτική», δήλωσε η Staci Loewy, μία γεωχημικός από το California State University, Bakersfield, η οποία ηγήθηκε της μελέτης. "Αυτό είναι τόσο καταπληκτικό."
Η Loewy και οι συνεργάτες της ανακάλυψαν ότι οι βράχοι που συλλέχτηκαν από τις δύο θέσεις έχουν ακριβώς την ίδια σύνθεση ισοτόπων μολύβδου. Νωρίτερα αναλύσεις έδειξαν ότι τα βράχια έχουν ακριβώς την ίδια ηλικία και έχουν τα ίδια χημικά και γεωλογικά χαρακτηριστικά. Η έρευνα, που δημοσιεύθηκε , στο τεύχος Σεπτεμβρίου του περιοδικού Γεωλογίας , ενισχύει την υπόθεση ότι η προγονική Βόρεια Αμερική και η Ανατολική Ανταρκτική ενώθηκαν σε μια προηγούμενη υπερήπειρο που ονομάζεται Rodinia/Ροδίνια.
Οι περίπου 1,1 δισεκατομμυρίων ετών βράχοι της Βόρειας Αμερικής εκτείνονται σε ολόκληρη την ήπειρο από την περιοχή των Μεγάλων Λιμνών στο Τέξας. Τα ηφαιστειακά πετρώματα σχετίζονται με τη ρωγμή, η οποία φαίνεται να αποτελεί μια απόπειρα που τελικά ματαιώθηκε των τεκτονικών πλακών να χωρίσουν από την προγονική βορειοαμερικανική ήπειρο της Laurentia/Λαυρεντία, και εκτίθενται στην Χερσόνησο του Μίσιγκαν . Το σύστημα διάρρηξης εκτείνεται κάτω από την επιφάνεια της Μινεσότα, Αϊόβα, Νεμπράσκα, του Κάνσας και στα βουνά Franklin κοντά στο Ελ Πάσο, στο Τέξας, όπου εκτίθενται οι σχετικοί βράχοι. Σε αυτή την τελευταία έκθεση οι ερευνητές, Loewy και ο Ian Dalziel, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Όστιν, ο Richard Hanson του Texas Christian University και οι συνεργάτες του από διάφορα ιδρύματα στο εξωτερικό, διαπίστωσαν ότι τα βράχια σχετίζονται με  ένα απομακρυσμένο μέρος της Ανταρκτικής νότια της λεκάνης του Ατλαντικού Ωκεανού, και αποκαλύπτουν μια πρώην συνέχιση του συστήματος διάρρηξης της Βόρειας Αμερικής. Η Loewy ξεκίνησε τη συνεργασία της με τον Dalziel πριν από μερικά χρόνια ως μεταπτυχιακός φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Όστιν.
Η Loewy και οι συνεργάτες της  χρησιμοποίησαν ισότοπα μολύβδου (Pb) και άντλησαν δεδομένα απο τους βράχους 1,1 δις ετών από το Coats Land της Ανταρκτικής . Τα πετρώματα Land Coats είναι πανομοιότυπα σε ηλικία και σε σύσταση τόσο με εκείνα της  Βόρειας Αμερικής όσο με εκείνα της Νότιας Αφρικής. Σύγκριση των ισοτοπικών και παλαιομαγνητικών δεδομένων επιβεβαίωσαν ότι τα μέρη της Βόρειας Αμερικής και της Ανταρκτικής ήταν συνδεδεμένα μεταξύ τους 1.100 εκατομμύρια χρόνια.

Γεωδίφης με πληροφορίες από το ScienceDaily

Στην παραπάνω εικόνα μπορείτε να  δείτε το σπάσιμο της υπερηπείρου Ροδίνιας πριν από 750 εκ.χρόνια

Το εκθαμβωτικό χρώμα του ρουμπινιού κρύβει την μυστηριώδη προέλευση της γέννησής του. Μερικές φορές οι μάγοι σε κάποια σώου ρίχνουν ένα υπεριώδες φως με ραβδί πάνω από ένα κουτί από βράχους σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, που αναφλέγει τις πέτρες-άκοπα ρουμπίνια-με μια έκρηξη με φλογερό κόκκινο φως που φαίνεται να είναι εξωπραγματικό.
Αυτή η αξιοσημείωτη ακτινοβολία-που προκαλείται από οποιοδήποτε υπεριώδη ακτινοβολία, συμπεριλαμβανομένων των UV ακτίνων από τον Ήλιο έχει δώσει στα ρουμπίνια μια ξεχωριστή θέση στην ιστορία. Πολύ πριν ο Marco Polo να βρει το δρόμο του προς την Ασία, Βιρμανοί πολεμιστές τοποθετούσαν τις πέτρες κάτω από το δέρμα τους για να είναι  ανίκητοι στη μάχη. Σανσκριτικά κείμενα ανέφεραν ότι τα ρουμπίνια ήταν θεραπεία για το φούσκωμα και την δυστροπία. Ινδουιστικές παραδόσεις  επίσης ανέφεραν ότι το φως από ένα ρουμπίνι δεν θα μπορούσε να χαθεί ακόμη και αν κρύβεται κάτω από τα ρούχα.
Οι γεωλόγοι μπορούν να εξηγήσουν τη λάμψη: το υπεριώδες φως κάνει το χρώμιο των ρουμπινιών να φθορίζει. Υπάρχουν, όμως, πολλά πράγματα  για τα ρουμπίνια που οι  επιστήμονες δεν μπορούν να εξηγήσουν. Το μεγαλύτερο ερώτημα,  είναι το πώς τα ρουμπίνια σχηματίζονται. Οι γεωλόγοι απλά δεν ξέρουν. Αυτά τα ρουμπίνια που ακόμη υπάρχουν, λέει ο Peter Heaney, καθηγητής γεωεπιστημών στο πανεπιστήμιο του Penn State, είναι κάτι σαν «μικρό γεωλογικό θαύμα.»
Τα ρουμπίνια είναι ένα είδος κορουνδίου, ένα σπάνιο ορυκτό που αποτελείται από πυκνό αλουμίνιο και άτομα οξυγόνου, τα οποία είναι συνήθως άχρωμα. Όταν μερικά από τα άτομα αντικαθίστανται από αυτά του αλουμινίου, εμφανίζονται οι φωτεινές αποχρώσεις. Μικρές ποσότητες χρωμίου προσδίδουν το βαθύ κόκκινο χρώμα του ρουμπινιού, τα ίχνη του τιτανίου και σιδήρου παράγουν το εκπληκτικό γαλάζιο ζαφείρι, και το χρώμιο και το τρισθενές σίδηρο δημιουργούν τις λεπτές αποχρώσεις του πορτοκαλί στα εξαιρετικά σπάνια και δαπανηρά ζαφείρια padparadscha -Παντπαράτσα.
Τίποτα από αυτά δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί, ωστόσο, αν υπάρχουν το διοξείδιο του πυριτίου ή μεγάλες ποσότητες σιδήρου. Και εκεί βρίσκεται το μυστήριο. Από την στιγμή που  το πυρίτιο είναι ένα από τα πιο άφθονα στοιχεία στο φλοιό της Γης, πώς γίνεται και τα ρουμπίνια καταφέρνουν να το αποφεύγουν, αλλά την ίδια στιγμή να  συνδέονται με το εξαιρετικά σπάνιο χρώμιο; Και πώς τα ρουμπίνια αποφεύγουν τον σίδηρο, ένα άλλο κοινό στοιχείο; Τα ζαφείρια χρειάζονται κάποιο σίδηρο, αλλά τα ρουμπίνια, εξ’ ορισμού, έχουν πολύ μικρή ποσότητα σε αυτά . Ο φθορισμός [ενός ρουμπινιού] συνδέεται με τη σύνθεσή του, σε χαμηλό σίδηρο. Αυτό είναι δύσκολο να γίνει στην γεωλογία, για να πάρει τόσο χαμηλό σίδηρο .Το κορούνδιο είναι αρκετά σπάνιο, όπως είναι. Έτσι, προσθέτοντας όλα αυτά τα πράγματα μαζί, και το ρουμπίνι είναι πολύ σπάνιο.
Η πλειοψηφία των κοιτασμάτων ρουμπινιών του κόσμου (αλλά όχι απαραίτητα τα καλύτερα) βρίσκεται σε μία ασυνεχή ζώνη του μαρμάρου που εκτείνεται 1.800 μίλια κατά μήκος της νότιας πλαγιάς των Ιμαλαΐων και διασχίζει το Τατζικιστάν , το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Κασμίρ, το Νεπάλ, την Κίνα και το Βιετνάμ. Το μοντέλο του σχηματισμού των ρουμπινιών σύμφωνα με  πολλούς βρίσκεται στην τεκτονική των πλακών: δύο ήπειροι, η Ινδία με την Ασία-συγκρούστηκαν μαζί για να σχηματίσουν τα Ιμαλάια.
Περίπου 50 εκατομμύρια χρόνια πριν, η ινδική υποήπειρος κινήθηκε προς την Ασία, περιορίζοντας την θάλασσα της Τηθύος, έναν αρχαίο ωκεανό που βρισκόταν μεταξύ των. Στο βυθό της Τηθύος οι αποθέσεις του ασβεστόλιθου- ιζηματογενή πετρώματα ανθρακικού ασβεστίου - εμπλουτίζονταν από κάθε ορυκτό που ξεπλενόταν από τους βράχους της γύρω γης, συμπεριλαμβανομένων όλων των συστατικών που απαιτούνται για τα ρουμπίνια: αλουμίνιο, οξυγόνο, χρώμιο, καθώς και διοξείδιο του πυριτίου.
Καθώς ο ωκεανός της Τηθύος έκλεισε, οι ασβεστόλιθοι του ωθήθηκαν βαθιά στη γη, όπου συμπιέστηκαν  σε  θερμοκρασίες από 1.112 -1.238 βαθμούς Κελσίου και  με πιέσεις 3 έως 6 kilobars. Το αποτέλεσμα; Μεταμορφώθηκαν σε «βρώμικο» μάρμαρο. Την ίδια στιγμή, ο λειωμένος γρανίτης παρείσφρησε στο μάρμαρο, απελευθερώνοντας υγρά που είχαν διηθηθεί πάνω στον βράχο. Αυτή η διαδικασία, αφαίρεσε το διοξείδιο του πυριτίου, αλλά άφησε πίσω του το αλουμίνιο. Για τα επόμενα 40 εκατομμύρια έως 45 εκατομμύρια χρόνια, οι δύο ήπειροι αργά συμπιέζονταν μεταξύ τους, αυξάνοντας τα Ιμαλάια. Η διάβρωση αποκάλυψε τελικά τις αποθέσεις απο ρουμπίνια κατά μήκος της σχισμής όπου οι δύο πλάκες συγκρούστηκαν.
Μελέτες που έγιναν στη Γαλλία από την Gaston Giuliani του Ινστιτούτου Έρευνας και Ανάπτυξης, μαζί με την Virginie Garnier και  τον Daniel Ohnenstetter συνδέουν τη χρονική στιγμή του σχηματισμού των ρουμπινιών με την άνοδο των Ιμαλαΐων. «Οι αποθέσεις των  ρουμπινιών, παρατηρήσαμε ότι είχαν άμεση σχέση με την ηπειρωτική σύγκρουση και με την ορογένεση(το κτίσιμο του  βουνού) των Ιμαλαΐων," λέει ο Τζουλιάνι. "Έτσι, το ρουμπίνι αποτελεί ένα ιδανικό δείκτη αυτής της ηπειρωτικής σύγκρουσης."
Αλλά η γαλλική ομάδα, επίσης, παρατήρησε ότι ενώ μάρμαρα που περιέχουν ρουμπίνια στα Ιμαλάια έχουν επεκταθεί σε μεγάλες περιοχές, τα ρουμπίνια τα ίδια παρατηρούνται μόνο σε κάποια μέρη. "Η εμφάνιση των ρουμπινιών είναι πολύ απομονωμένη και εντοπισμένη. Δεν βρίσκονται ρουμπίνια παντού όπου υπάρχει μάρμαρο. «Έτσι, τότε θα έπρεπε να ρωτήσουμε, γιατί βρίσκουμε μόνο ρουμπίνια σε ορισμένες περιοχές; Διότι αν είναι ένα μεταμορφωμένο φαινόμενο, συνήθως θα έπρεπε να επηρεάζει ολόκληρο το σύνολο του μαρμάρου », λέει ο Τζουλιάνι. "Αλλά αυτό δεν συνέβη, οπότε υπάρχει ένα μεγάλο μυστικό εδώ."
Το μυστικό, οι Γάλλοι πιστεύουν, είναι το αλάτι. Δεν ήταν μόνο οι ασβεστόλιθοι βρώμικοι, ήταν και αλμυροί. Η Τηθύς, λένε, ήταν τόσο ρηχή σε χώρους που κατά καιρούς θα στέγνωνε, αφήνοντας πίσω τους μια λεπτή κρούστα αλατιού από το θαλασσινό νερό όταν εξατμιζόταν. Το αλάτι αναμιγνύεται με κατάλοιπα από τη γη για να δημιουργήσει το μοναδικό ασβεστόλιθο που γέννησε ρουμπίνια. Όταν θερμαίνεται, το αλάτι ενήργησε ως ροή, εξασφαλίζοντας ότι το αλουμίνιο θα γινόταν κινητό αρκετά για να αναμιχθεί με το χρώμιο.
Περαιτέρω ενδείξεις για το ρόλο του αλατιού βρίσκονται βαθιά μέσα στο μικροσκοπικό κόσμο των κρυστάλλων των ρουμπινιών. Σύμφωνα με την  Garnier βρέθηκαν μικροσκοπικές σταγόνες υγρού, απαθανατίζοντας έτσι στιγμιότυπα από τα υγρά που στροβιλίζονται μέσα στο μάρμαρο, όταν τα ρουμπίνια είναι κρυσταλλωμένα. Μικροσκοπικοί κρύσταλλοι  του χλωριούχου νατρίου και ανυδρίτη (που βρίσκονται στο αλάτι της θάλασσας) επιπλέουν μέσα στο υγρό. Αλλά τι έγινε με τον εχθρό του ρουμπινιού, το διοξείδιο του πυριτίου; Η Garnier ισχυρίζεται ότι δεν υπήρχε αρκετό στους αρχικούς βράχους για να κάνει μεγάλη ζημιά. Και ο ρόλος του γρανίτη; Ο Giuliani λέει ότι δεν είχε κανένα ρόλο σε όλα αυτά.
Ωστόσο κάποιος άλλος επιστήμονας ο Harlow διαφωνεί. "Το θεμελιώδες ζήτημα είναι, αν κατά την μεταμόρφωση του μαρμάρου, η περιεκτικότητα σε διοξείδιο του πυριτίου είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή του αλουμινίου, και αν δεν πρόκειται ποτέ να κάνει κορούνδιο-αν και όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχει μάρμαρο που φιλοξενεί αποθέσεις από κορούνδιο. Τόσο πώς το κάνει; "ρωτάει. "Απλά. Χρειάζεται ένα ρευστό. Χρειάζεται κάποιο μηχανισμό μεταφοράς για τη μείωση του διοξειδίου του πυριτίου στο βράχο. "Διεισδύσεις, όπως των γρανιτών, προσφέρουν μια βολική πηγή υγρών. "Είναι ένας απλός μηχανισμός, παρόλο που δεν είναι ακόμα αποδεδειγμένος για  τα ρουμπίνια», προσθέτει.
Το  μοντέλο του σχηματισμού των ρουμπινιών δεν θα πρέπει να θεωρείται οριστικός μέχρι οι γεωλόγοι να μπορούν να εξηγήσουν την ύπαρξη των θρυλικών πετρών τους περίφημου ορυχείου Mogok στη Μιανμάρ (πρώην Βιρμανία), πηγή μερικών από τα καλύτερα ρουμπίνια του κόσμου. Ενώ οι πολύτιμοι λίθοι Mogok πράγματι φιλοξενούνται σε μάρμαρο, που όμως συχνά αναπτύσσονται παράλληλα με άλλα όμορφα πετρώματα, ανόργανα στοιχεία που οφείλονται σε πυριγενή (κρυσταλλική από την αύξηση μάγμα) και όχι σε μεταμορφωμένη προέλευση. Το τεράστιο μέγεθος αυτών των κρυστάλλων συνεπάγεται ένα είδος που ονομάζεται μάγμα από πηγματίτη, πλούσιο σε νερό που επιτρέπει στα μέταλλα να αυξηθούν σε τεράστια μεγέθη. Αυτό υποδηλώνει ότι διαφορετικές διαδικασίες από αυτές που υπέθεσαν για τη δημιουργία των ρουμπινιών στην εργασία.
Δυστυχώς, χρειάζεται  κάποιος χρόνος προτού οι γεωλόγοι μπορούν να ξεκαθαρίσουν το θέμα. Η πολιτική στη Μιανμάρ έχει από καιρό μπλοκάρει τους επιστήμονες να εισέλθουν στη χώρα για να ρίξουν μια ματιά. Αν οι δυτικοί επιστήμονες είχαν τη δυνατότητα πρόσβασης στο Mogok, τότε θα έβρισκαν μια απάντηση στο ερώτημα για το πώς τα ρουμπίνια σχηματίζονται; 

 
Γεωδίφης με πληροφορίες από το discovermagazine

Φωτογραφία –Τα διάσημα ρουμπίνια του Mogok

Ένα φαινόμενο που πιστεύεται ότι σταμάτησε, ξαναπαρουσιάζεται  πάλι,  ως αιτία και αποτέλεσμα της υπερθέρμανσης του πλανήτη.
Επιστροφή μετά από περίπου 10.000 χρόνια στο φαινόμενο των πυρκαγιών στον Αρκτικό Κύκλο, ένα φαινόμενο το οποίο απελευθερώνει μεγάλες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα και συμβάλλει στην υπερθέρμανση του πλανήτη, εξηγεί ο Μισέλ Mack, από το Πανεπιστήμιο της Φλόριντα, ο οποίος ηγήθηκε της μελέτης που δημοσιεύθηκε στο Nature.
Η φωτιά που σημειώθηκε στην τούνδρα της Αλάσκας, το 2007 είχε ως αποτέλεσμα την απελευθέρωση του CO2 που έχει συσσωρευτεί σε αυτή τη θέση σε 50 χρόνια. Η φωτιά ξέσπασε από κεραυνό στο Anaktuvuk, που κατέστρεψε περίπου 1039 χλμ ² βλάστησης, με αποτέλεσμα η  ποσότητα του CO2 που απελευθερώθηκε να είναι ίση με 2,3 εκατομμύρια τόνους, το διπλάσιο των αερίων του θερμοκηπίου που εκπέμπονται σε μια μεγάλη πόλη μέσα σε ένα χρόνο. Μελετώντας τα σημάδια που άφησε η φωτιά στο έδαφος και κάνοντας την ραδιοχρονολόγηση των υπολειμμάτων που κάηκαν, κατόρθωσαν οι ερευνητές να αποδείξουν ότι το διοξείδιο του άνθρακα που απελευθερώθηκε από την τούνδρα ήταν εκείνο που αποθηκεύτηκε σε 50 χρόνια.
Αρχικά θεωρήθηκε ότι το υγρό και δροσερό έδαφος και το permafrost- υποκείμενo μόνιμο στρώμα του πάγου βοήθησαν να αποφευχθεί η φωτιά, αλλά οι επιστήμονες έπρεπε να το ξανασκεφτούν, αφού ακόμα και το καλοκαίρι η Αρκτική είναι θερμότερη και πιο ξηρή. Για το λόγο αυτό, παρουσιάζονται συχνά οι πυρκαγιές στο Βόρειο Πόλο ή ακόμα και γύρω, θέτοντας σε κίνδυνο τα δάση και την βλάστηση.
"Αν η συχνότητα αυτών των πυρκαγιών έχουν μακρά χρονικά διαστήματα, 80 έως 150 χρόνια, η τούνδρα έχει χρόνο για να αναγεννηθεί," δήλωσε ο Bret-Harte Syndonia, από το Πανεπιστήμιο της Αλάσκας, Ινστιτούτο Βιολογίας της Αρκτικής στο Fairbanks. "Αλλά αν αυτές οι πυρκαγιές συμβαίνουν πιο συχνά, με ρυθμό κάθε 10 χρόνια, με αυτόν τον τρόπο - κατέληξε - η βλάστηση δεν θα έχει χρόνο για να αναγεννηθεί."

Γεωδίφης με πληροφορίες από το Nature