Το Schiermonnikoog είναι ένα μικρό νησί ανοιχτά των ακτών της Ολλανδίας, που συνεχώς κινείται προς τα νότια και τα ανατολικά, λόγω του συνδυασμού επίδρασης των παλιρροϊκών ρευμάτων, των ανέμων που επικρατούν και της θάλασσας. Ακριβώς 762 χρόνια πριν το νησί βρισκόταν περίπου 2 χλμ. βόρεια από την παρούσα θέση του, και είχε μια πολύ διαφορετική μορφή. Αυτό σημαίνει κίνηση 2,62 μέτρα ανά έτος, κατά μέσο όρο.
Το νησί δεν κινείται στην πραγματικότητα. Η θάλασσα διαβρώνει το νησί στο ένα άκρο και αποθέτει φρέσκο ​​υλικό στο άλλο προκαλώντας στο νησί να αλλάζει θέση και να μεταμορφώνεται με μια ελαφρώς διαφορετική μορφή κάθε μέρα που περνά.
Το Schiermonnikoog είναι ένα από τα πολλά νησιά της θάλασσας Wadden . Το τοπίο αναπτύχθηκε μετά την τελευταία εποχή των πάγων, όταν η άνοδος της στάθμης της θάλασσας, σε συνδυασμό με την υψηλότερη στάθμη των υπόγειων υδάτων, οδήγησε στην ανάπτυξη μιας παράλληλης ζώνης προς την ακτή στην οποία η τύρφη ήταν σε θέση να αναπτυχθεί σε μεγάλη κλίμακα. Ο πηλός και  η άμμος εναποτέθηκαν σε αυτό το στρώμα τύρφης που είχε πρόσοψη στην θάλασσα, ενώ η τύρφη απλώθηκε στις πιο αμμώδεις περιοχές. Ως συνέπεια των πλημμυρών από τα Στενά του Ντόβερ, το θαλάσσιο ρεύμα άλλαξε κατεύθυνση και άρχισε να τρέχει περισσότερο παράλληλα με την ακτή. Σήμερα το Schiermonnikoog είναι ένα επίμηκες νησί που στενεύει στο ανατολικό άκρο.
Το όνομα "Schiermonnikoog" προέρχεται από τους μοναχούς που ζούσαν στο νησί. "Monnik" σημαίνει "μοναχός" και "Schier" είναι μια αρχαϊκή λέξη που σημαίνει "γκρίζος", αναφερόμενη στο χρώμα που συνήθιζαν να έχουν οι μοναχοί. "Oog" μεταφράζεται ως "νησί". Το όνομα Schiermonnikoog μεταφράζεται ως εκ τούτου ως "νησί των γκρι μοναχών."
Το νησί είναι μικρό – έχει μήκος 16 χιλιόμετρα και  4 χιλιόμετρα πλάτος και είναι η θέση του πρώτου εθνικού πάρκου της Ολλανδίας. Το μόνο χωριό του νησιού ονομάζεται επίσης Schiermonnikoog, και περίπου χίλιοι άνθρωποι διαμένουν μόνιμα στο νησί. Επειδή το νησί είναι μικρό και επίπεδο, οι κάτοικοι πρέπει να πάρουν ειδική άδεια για να κρατήσουν τα δικά τους αυτοκίνητα και μόνο 200 νησιώτες έχουν αυτοκίνητα, κάνοντας τους λίγους δρόμους του νησιού να μοιάζουν σχεδόν χωρίς αυτοκίνητο.
Ο τουρισμός είναι η κύρια πηγή εισοδήματος για το Schiermonnikoog. Το νησί φιλοξενεί ένα χώρο κατασκήνωσης, μια αποβάθρα, ένα «παλιρροϊκό» λιμάνι για μικρά σκάφη και περίπου 15 ξενοδοχεία και εκατοντάδες σπίτια και διαμερίσματα διακοπών. Έως 300.000 άνθρωποι επισκέπτονται το νησί κάθε χρόνο, μένουν στις διαθέσιμες 5.500 κλίνες σε εξοχικές κατοικίες, διαμερίσματα και ξενοδοχεία.

Γεωδίφης με πληροφορίες από την  Βικιπαίδεια/Kaushik 

Η Σελήνη είναι ο μοναδικός φυσικός δορυφόρος του πλανήτη μας και ο 5ος μεγαλύτερος φυσικός δορυφόρος του ηλιακού συστήματος. Αποτελείται από στερεά υλικά με σύσταση παρόμοια με αυτή της Γης. Είναι το φωτεινότερο σώμα στην ουράνια σφαίρα μετά τον Ήλιο, επειδή είναι και το κοντινότερο στη Γη ουράνιο σώμα. Εξαιτίας αυτής της εγγύτητας, η Σελήνη έχει ισχυρή βαρυτική επίδραση στη Γη (παλιρροϊκή αλληλεπίδραση), προκαλώντας φαινόμενα όπως οι παλίρροιες, αλλά και επηρεάζοντας τον άξονα περιστροφής της. Όμως ,έχετε ποτέ αναρωτηθεί αν η Σελήνη  μπορεί να προκαλέσει σεισμούς στην Γη;
   Σύμφωνα με τον  Geza Gyuk, διευθυντή Αστρονομίας στο Πλανητάριο Adler και ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο, το φεγγάρι μας πιθανότατα δεν προκαλεί σεισμούς, αλλά η Γη θα μπορούσε να προκαλέσει σεληνιακούς σεισμούς! Μέχρι σήμερα δεν έχουμε κανένα πειστικό αποδεικτικό στοιχείο που να συνδέει την επιρροή της Σελήνης στην σεισμική δραστηριότητα του πλανήτη μας.
   Αν και η Σελήνη ασκεί μια βαρυτική δύναμη στη Γη, αυτή η δύναμη είναι πολύ μικρή, λιγότερο από ένα εκατομμυριοστό της δύναμης βαρύτητας της ίδιας της Γης. Προσθέστε σε αυτό το γεγονός ότι η Γη συνεχώς αναστατώνεται από σεισμούς λόγω των πολύ μεγαλύτερων πιέσεων των τεκτονικών πλακών και των μετακινήσεων από λιωμένο υλικό που συμβαίνουν βαθιά μέσα της. Ίσως, για αυτό δεν είναι να απορεί κανείς ότι σεισμοί  που οφείλονται στο φεγγάρι μας ποτέ δεν έχουν αποδειχτεί με πειστικό τρόπο.
  Όμως ,σεισμοί που οφείλονται σε άλλο ουράνιο σώμα δεν είναι εντελώς αδύνατο να συμβούν . Έχουν μετρηθεί ακόμη και μερικοί σεληνιακοί σεισμοί λόγω της Γης.
 Οι αστροναύτες του Απόλλων άφησαν πίσω εκτός από τις εντυπώσεις τους, όταν επισκέφθηκαν το φεγγάρι πίσω στη δεκαετία του 1970 και  κάποια ευαίσθητα σεισμόμετρα.
  Το φεγγάρι  μας είναι σχεδόν ένα νεκρό αντικείμενο, χωρίς ηφαιστειότητα, τεκτονική των πλακών ή ακόμα και καιρό. Σχεδόν τίποτα δεν κινείται στο φεγγάρι, γι 'αυτό είναι ιδανικό για τον εντοπισμό μικροσκοπικών σεληνιακών σεισμών, λόγω της πολύ μικρής επίδρασης της βαρύτητας της Γης. Βοηθά ότι η Γη είναι πολύ μεγαλύτερη μάζα από τη Σελήνη και έτσι η βαρυτική δύναμη είναι πολύ μεγαλύτερη.

Γεωδίφης με πληροφορίες από την ΝΑΣΑ

Φωτογραφίες- Οι αστροναύτες του Απόλλων τοποθετούν σεισμογράφους και σεισμογράφημα από σεληνιακό σεισμό 

Απολιθώματα από  εξαφανισμένα, ελεύθερα μαλάκια που ονομάζονται αμμωνίτες που βρέθηκαν στην περιοχή Seaway σε αυτό που είναι τώρα η Νότια Ντακότα.(Φωτογραφία: AMNH \ S. Thurston).Τα απολιθώματα βρέθηκαν σε γκρεμό της Νότιας Ντακότα και έχουν αποκαλύψει ότι αρχαίοι αμμωνίτες, κολυμπούσαν ελεύθερα και ήταν μόνιμοι κάτοικοι γύρω από ένα χώρο που είχε  διαρρεύσει μεθάνιο στο βυθό της θάλασσας στην ενδοχώρα που χώριζε την βορειοαμερικανική ήπειρο πάνω από 65 εκατομμύρια χρόνια πριν.
  Το μεθάνιο  και άλλες χημικές ουσίες, όπως το υδρόθειο, διέρρεαν από τον πυθμένα του ωκεανού στις λεγόμενες «ψυχρές πηγές» , παρέχοντας τη βάση για την τροφική αλυσίδα και αποτελούσε μια όαση για τη ζωή στο βυθό.
  Οι ερευνητές υπέθεσαν ότι οι αμμωνίτες, οι συγγενείς των εξαφανισμένων καλαμαριών  και ναυτίλων, απλά πέρασαν μέσα από αυτές τις τοποθεσίες στο κάτω μέρος της αρχαίας θάλασσας. Ωστόσο, η εξέταση των απολιθωμάτων ηλικίας  74-εκατομμύριων ετών έδειξε ότι τα ζώα  είχαν περάσει όλη τη ζωή τους εκεί. Εκτός από την χημική ανάλυση στα κελύφη, οι ερευνητές βρήκαν απολιθώματα από δύο ενηλίκους και ανηλίκους  αμμωνίτες.
  Τα βακτήρια τρέφονται από το μεθάνιο και το θείο που εκπέμπεται από νερό διαρροής  και αυτά  θα προσέλκυσαν μικρούς πλωτούς οργανισμούς που ονομάζονται πλαγκτόν, και αυτά, με τη σειρά τους, θα είχαν προσελκύσει πεινασμένους αμμωνίτες, γράφει η ερευνητική ομάδα με επικεφαλής τον Neil Landman, έναν παλαιοντολόγο στο Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Η τροφική αλυσίδα δεν σταμάτησε με τους αμμωνίτες, πιστεύει η ομάδα.
  "Η παρουσία θανατηφόρων τραυμάτων στα κοχύλια των αμμωνιτών  , πιθανώς προκλήθηκε από ψάρια, ακόμη μαρτυρεί το γεγονός ότι οι αμμωνίτες αποτελούν αναπόσπαστο μέρος μιας αλληλένδετης κοινότητας", γράφουν στο περιοδικό Γεωλογίας.
  Αυτή η απόθεση που περιέχει τα συγκεκριμένα απολιθώματα  ήταν κάποτε μέρος της Δυτικής Seaway, η οποία χώριζε την ήπειρο της Βόρειας Αμερικής κατά τη διάρκεια της Κρητιδικής Περιόδου που έληξε πριν περίπου 65 εκατομμύρια χρόνια. Διαρροές νερού στο πάτωμα του βυθού φαίνεται να είχαν προσελκύσει κάποτε δίθυρα μαλάκια, σφουγγάρια, ψάρια, κρινοειδή και Αμμωνίτες, είπε ο Landman.

Γεωδίφης με πληροφορίες από το livescience.com

Περίπου 35 εκατομμύρια χρόνια πριν ένας αστεροειδής περίπου 5 - 8 χιλιόμετρα σε διάμετρο, που έτρεχε με ταχύτητα περίπου 15 έως 20 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο χτύπησε στην περιοχή που είναι γνωστή σήμερα ως χερσόνησο Tamyr της βόρειας Σιβηρίας, στη Ρωσία. Η σύγκρουση ήταν αρκετά ισχυρή ώστε να λιώσει αμέσως χιλιάδες κυβικά χιλιόμετρα βράχων και η έκρηξη που προήλθε έδωσε εκατομμύρια τόνους υλικού που έφτασαν ψηλά στον αέρα. Ορισμένα από αυτά τα υλικά υπολογίστηκε ότι έπεσαν σε άλλες ηπείρους. Η έκρηξη παρήγαγε ένα κρατήρα 100 χιλιομέτρων με ένα παραμορφωμένο χείλος με πλάτος έως και 20 χιλιόμετρα . Αυτό ο κρατήρας σήμερα ονομάζεταιι ως "Popigai Crater" ή "Popigai Astrobleme", και είναι ο έβδομος μεγαλύτερος κρατήρας πρόσκρουσης που έχει εντοπιστεί στη Γη.
  Σήμερα, 35 εκατομμύρια χρόνια αργότερα, οι ερευνητές έχουν βρει εκατοντάδες κυβικά χιλιόμετρα ταγαμίτη (λιωμένο πέτρωμα ως αποτέλεσμα της πρόσκρουσης) στον κρατήρα. Πιστεύουν ότι αρχικά περίπου 1750 κυβικά χιλιόμετρα από το βραχώδες έδαφος της περιοχής έλιωσε, αλλά περίπου το ήμισυ του έφυγε από τον κρατήρα ως ηφαιστειακά αναβλήματα. Υπάρχουν, επίσης, εκτενείς αποθέσεις σουεβίτη (λατυποπαγές που σχηματίζεται από θραύσματα πετρωμάτων του στόχου) μέχρι 600 μέτρα πάχος στην περιοχή της σύγκρουσης. Ένα στρώμα του σουεβίτη καλύπτει μια έκταση περίπου 5000 κυβικά χιλιόμετρα. Η θερμότητα και η πίεση που παράγεται από αυτή την επίδραση υπερέβη κατά πολύ ότι απαιτείται για το σχηματισμό των διαμαντιών στο σημείο πρόσκρουσης. Η επίδραση της υπερταχύτητας του αντικειμένου 5 χιλιομέτρων  προκάλεσε έκρηξη με απελευθέρωση ενέργειας που ισοδυναμεί με εκατομμύρια των πυρηνικών όπλων και θερμοκρασίες θερμότερες από την επιφάνεια του Ήλιου.
  Η σύγκρουση συνέβη με ένα Αρχαϊκό  γραφίτη-γρανάτη γνεύσιο ο οποίος καλυπτόταν  κατά περίπου 1,5 χιλιόμετρα από ιζηματογενές κάλυμμα. Το πέτρωμα  στο σημείο της πρόσκρουσης αμέσως εξατμίστηκε και ένας κρατήρας βάθους  8 - 10 χιλιόμετρα σχηματίστηκε μέσα στο ιζηματογενές κάλυμμα και τους υποκείμενους  γνεύσιους. Η ένταση της θερμότητας και πίεσης μειώθηκε με την απόσταση από το σημείο πρόσκρουσης. Σε απόσταση περίπου 12 χιλιόμετρα έξω από το σημείο πρόσκρουσης οι συνθήκες ήταν ακόμα πάρα πολύ σοβαρές για το σχηματισμό και την επιβίωση των διαμαντιών. Τα διαμάντια σχηματίζονται και επιβιώνουν  σε μια λεπτή ζώνη βράχου που βρίσκεται περίπου 12 με 13,6 χιλιόμετρα έξω από το σημείο πρόσκρουσης. Αυτό δημιούργησε ένα αδαμαντοφόρο κέλυφος περίπου 1,6 χιλιόμετρα παχύ στο σχήμα ενός ημισφαιρίου γύρω από το σημείο της πρόσκρουσης. Σε αυτή τη ζώνη νιφάδες γραφίτη από τον  αρχαϊκό γνεύσιο αμέσως μετατράπηκαν σε διαμάντια. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι αυτό το αδαμαντοφόρο είχε όγκο περίπου 1600 κυβικά χιλιόμετρα και περιέχει περισσότερα διαμάντια από όλα τα άλλα γνωστά κοιτάσματα της Γης.
   Οι προϋποθέσεις που απαιτούνται για να σχηματιστούν τα διαμάντια είναι σχεδόν στιγμιαίες. Αυτός ο σχηματισμός flash μετέτρεψε τις νιφάδες γραφίτη του γνεύσιου σε διαμάντι. Τα περισσότερα από τα διαμάντια που σχηματίστηκαν ήταν μικρές πέτρες πολυκρυσταλλικές που είχαν περίπου το ίδιο μέγεθος και σχήμα όπως οι νιφάδες γραφίτη στους γνεύσιους. Είναι μικροσκοπικές πέτρες περίπου 0,5 έως 2,0 χιλιοστά σε μέγεθος που θα μπορούσε να είναι κατάλληλα για την παραγωγή λειαντικών διαμαντιών. Επειδή αυτά τα διαμάντια σχηματίστηκαν σε ένα φλας θερμότητας και πίεσης δεν υπήρχε αρκετός χρόνος για να δημιουργηθούν  μεγάλοι, μονοί  κρύσταλλοι με καθαρότητα και διακριτή ανάπτυξη.
  Πολλές ιστορίες αναφέρουν ότι ο κρατήρας Popigai Crater ότι είναι σημαντική απόθεση διαμαντιών που οι Ρώσοι είχαν ως κρυμμένο μυστικό. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Το κοίτασμα  διαμαντιών είχε γίνει γνωστό στους διεθνείς ερευνητές από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Δεν είναι μια απειλή για άλλες δραστηριότητες εξόρυξης διαμαντιών, διότι το κοίτασμα  περιέχει μικρές πέτρες βιομηχανικής ποιότητας. Περίπου το 98% των βιομηχανικών διαμαντιών σήμερα παράγονται σε εργοστάσια, επειδή είναι πιο οικονομικό να "κάνεις βιομηχανικά διαμάντια" από ότι να τα εξορύξεις.
  Τα διαμάντια κάτω από το Popigai Crater είναι πιθανόν να μην είναι ένας στόχος εξόρυξης με προτεραιότητα. Σήμερα, το μεγαλύτερο μέρος των βιομηχανικών διαμαντιών στον κόσμο είναι συνθετικές πέτρες. Για το ημερολογιακό έτος 2010, το αμερικανικό Γεωλογικό Ινστιτούτο ανέφερε ...."Φυσικά διαμάντια χρησιμοποιούνται μόνο για το 1,4% περίπου του συνόλου των βιομηχανικών διαμαντιών, ενώ συνθετικά διαμάντια για το υπόλοιπο."
  Η αποτελεσματικότητα και το κόστος παραγωγής συνθετικών διαμαντιών έχει βελτιωθεί σταθερά κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών. Τώρα είναι φτηνότερο να "κάνεις βιομηχανικά διαμάντια" από να τα αντλείς από ορυχεία. Το 2010 η παγκόσμια παραγωγή συνθετικών βιομηχανικών διαμαντιών ήταν περίπου 4,38 δισεκατομμύρια καράτια αποτιμώμενα μεταξύ 1,65 και 2,50 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Αυτή είναι μια μέση τιμή περίπου 50 σεντς ανά καράτι ή λιγότερο. Κινεζικές εταιρείες παράγουν πάνω από το 90% των συνθετικών διαμαντιών. Ο κρατήρας Popigai βρίσκεται σε απομακρυσμένη τοποθεσία, μέσα σε ένα δύσκολο περιβάλλον, χωρίς υποδομές. Είναι ένα ασύμφορο κοίτασμα εκτός αν οι πέτρες έχουν κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Μερικές αναφορές των μέσων ενημέρωσης λένε ότι η προέλευση εξαιτίας της πρόσκρουσης ίσως  έχει δώσει σε αυτές τις πέτρες μια ανώτερη σκληρότητα και αντοχή. Ωστόσο, δεν γνωρίζουμε αν τα  διαμάντια Popigai είναι πιο χρήσιμα ή πιο ανθεκτικά σε συγκεκριμένες βιομηχανικές διεργασίες. Εάν αυτά τα διαμάντια έχουν ειδικές ιδιότητες, τότε θα μπορούσαν να κάνουν την  εξόρυξη στον κρατήρα Popigai μια ελκυστική επιχείρηση.

Γεωδίφης με πληροφορίες από το Geology.com

Φωτογραφίες –Ο κρατήρας Popigai και λατυτοπαγές που προήλθε από την πρόσκρουση αστεροειδή με το έδαφος της περιοχής

Σκόνη που πνέει από τη Δυτική Σαχάρα στον Ατλαντικό Ωκεανό στις 4 του Σεπτεμβρίου του 2005. Η σκόνη από την Αφρική βοήθησε να διαμορφωθεί το κόκκινο χώμα Βερμούδων(Φωτογραφία –ΝΑΣΑ)
  Οι Βερμούδες είναι γνωστές για τις παραλίες με λευκή άμμο και τα εκπληκτικά κόκκινα εδάφη του, που ονομάζονται «terra rossa». Αλλά η προέλευση αυτής της «κόκκινης γης» υπήρξε μήλον της έριδος μεταξύ των γεωλόγων. Πώς έφτασαν εκεί;
  Μια νέα μελέτη δείχνει ότι ένα μεγάλο μέρος προήλθε  από την Αφρική, και συσσωρεύτηκε σιγά-σιγά σε ένα χρονικό διάστημα  που διήρκησε περίπου 1 εκατομμύριο χρόνια. Στη μελέτη, που δημοσιεύθηκε  την 1η Σεπτέμβρη στο Journal of Geophysical Research, οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι η χημική σύνθεση των ερυθρών εδαφών των Βερμούδων είναι στενά συνδεδεμένη με την σκόνη  πλούσια σε άργιλο που προέρχεται και αποτίθεται από την Αφρική .
  Η σκόνη προέρχεται από την Σαχάρα και το Σαχέλ περιοχές της βόρειας Αφρικής. Έφτασαν  στις Βερμούδες από τους δυτικούς ανέμους, μια διαδικασία που ενισχύθηκε από τυφώνες και τροπικές καταιγίδες. Ορισμένες έρευνες έχουν δείξει ότι αυτή η σκόνη μπορεί να διαταράξει πραγματικά τον σχηματισμό τυφώνα , αν και οι επιστήμονες μελετούν ακόμη αυτό το δυναμικό αποτέλεσμα.
  Η προέλευση της αργίλου των Βερμούδων, σε εδάφη πλούσια από σίδηρο έχει κάτι από ένα μυστήριο, δεδομένου ότι οι λευκοί αμμόλοφοι και οι παραλίες του νησιού δεν περιέχουν τα απαραίτητα μεταλλικά στοιχεία για τη διαμόρφωση της κόκκινης γης, είπε ο Ντάνιελ Muhs, ένας ερευνητής το αμερικανικό Γεωλογικό Ινστιτούτο. Οι λευκές άμμοι των Βερμούδων από ανθρακικό ασβέστιο προέρχονται  από παλιά κοράλλια και οστρακοειδή, σύμφωνα πάντα με την έρευνα του Muhs.
  Αυτό άφησε δύο πιθανές προελεύσεις για την terra rossa: Είτε σχηματίζεται από την κατάρρευση ηφαιστειακού βράχου που αργότερα θάφτηκε κάτω από αμμόλοφους, ή έπνεαν από αλλού, πιθανόν την Αφρική.
  Η μελέτη διαπίστωσε, για πρώτη φορά, ότι άνεμοι μεταφέρουν αφρικανική σκόνη από τον μακρινό Βορρά ως τις Βερμούδες, η οποία βρίσκεται στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος με τη Νότια Καρολίνα. Διαπιστώθηκε επίσης ότι ορισμένο από το κοκκινόχωμα  των Βερμούδων σχηματίζεται από την κατανομή των ηφαιστειακών πετρωμάτων, αλλά ότι αυτό δεν ισχύει για όλες τις εκτάσεις της γης του νησιού. 
  Με την πάροδο του χρόνου, αυτή η ετήσια συσσώρευση της σκόνης έχει εμπλουτίσει εδάφη στη Φλόριντα, στις Βερμούδες και αλλού στην Καραϊβική, χωρίς την οποία το έδαφος σε αυτές τις περιοχές θα ήταν πολύ φτωχότερο.
  "Δεν υπάρχουν πολλά φυτά που μπορούν να αναπτυχθούν σε ανθρακικό ασβέστιο," δήλωσε ο Muhs. "Για να αναπτυχθούν τα φυτά, χρειάζονται άργιλοι, οι οποίες είναι δεξαμενές των θρεπτικών ουσιών του εδάφους, σε αυτή την περίπτωση προήλθαν  από τον άνεμο". 

Γεωδίφης με πληροφορίες από το ouramazingplanet

Με όλα τα σχετικά νέα με μη αναστρέψιμη την υπερθέρμανση του πλανήτη και την περιβαλλοντική κατάρρευση, ήρθε η ώρα να ρίξουμε μια ματιά σε ένα από τους πιο δεινούς επιζώντες της Γης: τον ευέλικτο Τριλοβίτη.
  Καθ 'όλη τη περίοδο του Παλαιοζωικού, που άρχισε 543 εκατομμύρια χρόνια πριν, οι Τριλοβίτες ήταν εξαιρετικά επιτυχείς. Όσοι ασχολούνται  με όλα τα είδη των πλανητικών κρίσεων, και ανησυχούν για το μακροπρόθεσμο μέλλον μας στη Γη, ίσως θα πρέπει να εξετάσουν προσεκτικά  αυτούς τους ανθεκτικούς οργανισμούς με  πάνω από 300 εκατομμύρια χρόνια ύπαρξης.
   Οι Τριλοβίτες είναι αρθρόποδα - πλησιέστερος συγγενής τους είναι τα καβούρια - και ήταν τόσο κοινοί και διαφορετικοί σε ένα μεγάλο μέρος της ύπαρξής τους που χρησιμοποιούνται συχνά από τους γεωλόγους και παλαιοντολόγους μέχρι σήμερα στους βραχώδεις σχηματισμούς  στους οποίους βρίσκονται. Καθ 'όλη τη διάρκεια της Κάμβριας περιόδου, επεκτάθηκαν στις θάλασσες με πάνω από εξακόσια ξεχωριστά είδη, πριν εξασθενίσει  η κυριαρχία τους κατά το Ορδοβίσιο(490-440 εκ.).
  Ο όρος Τριλοβίτης είναι πολύ περιγραφικός - χωρίζονται κατά μήκος σε τρία τμήματα - ένα κεντρικό και δύο  πλευρικούς λοβούς. Ο θώρακας τους  χωρίζεται σε μικρότερα τμήματα που επιτρέπουν μια σειρά κινήσεων . Τα κεφάλια τους μπορεί να περιέχουν τα μάτια και μάγουλα που ξεχωρίζουν ενώ χαρακτηρίζονται και από την ύπαρξη ουρών. Αυτό που είναι αξιοσημείωτο για τους τριλοβίτες είναι η ταχεία εξέλιξη και ανάπτυξη τους για να προσαρμοστούν στα διάφορα περιβάλλοντα που τους παρουσιάζονταν στους ωκεανούς του Παλαιοζωικού. Αν συγκρίνει κανείς δύο είδη, ένα από τα πρώτα και ένα από τα τελευταία είδη του Κάμβριου, οι διαφορές είναι πολλές. Νωρίτερα οι τριλοβίτες είναι πολύ πιο πρωτόγονοι, χωρίς τα πιο προηγμένα χαρακτηριστικά, όπως η σπονδυλική στήλη και τα μάτια.
  Αν κινηθούμε πίσω στο χρόνο, οι προηγούμενες, πιο πρωτόγονες τριλοβίτες σιγά-σιγά αντικαθίσταται από πιο εξελιγμένα είδη. Ουσιαστικά προσαρμόστηκαν σε ένα περιβάλλον όπου οι τριλοβίτες βρήκαν ότι θα μπορούσαν να επιβιώσουν. Ο Richard Fortey, στο βιβλίο του «Τριλοβίτης»: Αυτόπτης μάρτυρας της Εξέλιξης , εξηγεί  τα" σημεία ισορροπίας », ένας όρος που προέρχεται από τη μελέτη των τριλοβιτών στη δεκαετία του 1960. Με απλά λόγια, η θεωρία υποστηρίζει ότι ορισμένα είδη αλλάζουν πολύ λίγο για μεγάλες χρονικές περιόδους, και στη συνέχεια σε σύντομο χρονικό διάστημα  ακολουθούν έντονες αλλαγές, όπου ένα είδος διαχωρίζεται σε πολλά νέα.
   Τριλοβίτες ακολουθούν αυτό το πρότυπο. Οι αλλαγές στα είδη των Τριλοβιτών συνέβησαν σταδιακά σε περιοχές, χωρίς σημαντικά γεγονότα. Αλλά από τη στιγμή που ένα είδος αποκλίνει από το άλλο, θα υπομείνει. Περαιτέρω μελέτες των Τριλοβιτών έχουν καταλήξει σε παρόμοια ευρήματα, καθώς και για την επιστημονική κοινότητα, αυτά τα αρχαία πλάσματα είναι ουσιαστικά μια μελέτη της εξέλιξης σε δράση.
  Μέχρι το τέλος της Κάμβριας περιόδου, περίπου 490 εκατομμύρια χρόνια πριν, οι τριλοβίτες είχαν χάσει την κυριαρχία τους σε όλες τις θάλασσες. Κατά τα τελευταία στάδια της Ορδοβίσιου πριν από 440 εκ.χρόνια, η Γη είχε καταληφθεί από τη μεγάλη εποχή των παγετώνων, και οι γεωλόγοι έχουν βρει απολιθώματα Τριλοβιτών που επέζησαν την εν λόγω περίοδο. Με αυτή την περίοδο της αλλαγής του κλίματος ήρθαν πραγματικές αλλαγές για το είδος. Τριλοβίτες που υπήρχαν σε ανοιχτό νερό και προσαρμόστηκαν σε θερμότερα κλίματα έχασαν τη ζωή τους .Άλλα είδη που δεν προσαρμόστηκαν στα ανοικτά και βαθιά νερά, άκμασαν στις υφαλοκρηπίδες, και αναπτύχτηκαν στην Σιλούριο (440-410 εκ.χρόνια πριν).Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, σπονδυλωτά είδη ψαριών έχουν εξελιχθεί. Αν και δεν είναι πιθανό η αιτία της πτώσης των Τριλοβιτών, τα νέα αυτά είδη θα παρουσίαζαν πιθανά προβλήματα για τους τριλοβίτες. Με την Πέρμια περίοδο, 290 εκατομμύρια χρόνια πριν, οι Τριλοβίτες ήταν σε περαιτέρω πτώση, εξαιτίας μιας άλλης εποχής των παγετώνων. Αλλά το πιο πιθανό ο τελικός αφανισμός τους προκλήθηκε από ένα γεγονός που θεωρείται ότι εξάλειψε σχεδόν το 95% όλης της ζωής από τον πλανήτη.
  Οι θεωρίες ποικίλουν, αλλά πιστεύεται ότι υπήρχαν δύο ξεχωριστές εκδηλώσεις εξαφάνισης. Ο πρώτος ήταν η δημιουργία της Πανγαίας, μιας ενιαίας μάζας γης που αργότερα χώρισε στις ηπείρους που γνωρίζουμε σήμερα. Η ενοποίηση της υπερ-ηπείρου διέκοψε τα παγκόσμια ρεύματα, ουσιαστικά προκαλώντας μια παγκόσμια ψύξη . Δεύτερον, υπήρξε μια περίοδος τεράστιας ηφαιστειακής δραστηριότητας σε μια σχεδόν απίστευτη κλίμακα, η οποία οδήγησε σε εξαιρετικά παχείς εμφανίσεις ηφαιστειακών ροών λάβας και τέφρας πάνω από τη Σιβηρία και την Κίνα. Αυτό θα είχε προκαλέσει πιθανόν μια άλλη περίοδο της θέρμανσης και της ψύξης στις αρχές της Ιουρασικής εποχής. Άλλες θεωρίες περιλαμβάνουν χτυπήματα μετεωριτών, αν και αυτό είναι σίγουρα προς συζήτηση. Οι μαζικές ποσότητες του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα πιστεύεται ότι έχουν σκοτώσει πρόσθετα θαλάσσια είδη.
  Οι Τριλοβίτες δεν επέζησαν κατά την περίοδο της Περμίου, αλλά εμείς μπορούμε να μάθουμε πολλά πράγματα από την μεγάλη διάρκεια ζωής τους στον πλανήτη. Το πρώτο είναι ότι αυτά τα αρθρόποδα ήταν εξαιρετικά ευπροσάρμοστα, μπορούσαν να αλλάξουν για να ανταποκριθούν σε μια σειρά από περιβάλλοντα που ήταν παρόντα στον ωκεανό - από το βαθύ ωκεανό στην ηπειρωτική υφαλοκρηπίδα. Κυριάρχησαν στις θάλασσες, κατακτώντας κάθε γωνιά του περιβάλλοντος έως ότου σταματήσουν από διάφορες περιόδους παγκόσμιας ψύξης.
  Το δεύτερο πράγμα που μπορούμε να μάθουμε είναι ότι ακόμη και ένα ανθεκτικό είδος έχει μια απίστευτα δύσκολη στιγμή με την ταχεία αλλαγή του κλίματος. Η παγκόσμια αύξηση της θερμοκρασίας αντλεί διοξείδιο του άνθρακα στους ωκεανούς, και πιστεύεται ότι αυτό βοήθησε να μειωθεί ο αριθμός τους, αλλά και οι ακραίες περιόδους της παγκόσμιας ψύξης σκότωσαν  περαιτέρω είδη, καθότι δεν μπορούσαν να προσαρμοστούν σε συγκεκριμένα περιβάλλοντα για να επιβιώσουν. Εξετάζοντας τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής μέσα από τα μάτια ενός γεωλόγου ή παλαιοντολόγου δείχνει ότι αυτές οι αλλαγές έχουν έρθει πριν, και ότι είχαν καταστροφικές επιπτώσεις στους οργανισμούς σε όλα τα περιβάλλοντα του κόσμου. Είναι επομένως η ανθρωπότητα, καταδικασμένη γιατί δεν μπορεί να προσαρμοστεί αρκετά γρήγορα; Ενδεχομένως.
  Ο James Gurney, στον φανταστικό κόσμο του Dinotopia , δείχνει ένα κόσμο της Δεβόνιου, γεμάτο με Τριλοβίτες, η οποία αναπτύσσεται σε ένα μέρος του κόσμου που δραπέτευσαν από τις μαζικές εξαφανίσεις. Αν και αυτή η ιστορία είναι αδύνατη στο πλαίσιο του παγκόσμιου κλίματος, είναι όμως διασκεδαστική. Όμως, το 2000  στο μυθιστόρημα του Ken Macleod «Κοσμοναύτης» , βλέπουμε ότι ο Τριλοβίτης έχει αναστηθεί από γενετικούς χειρισμούς στο εγγύς μέλλον. Θα δούμε τον Τριλοβίτη και πάλι στους ωκεανούς μας;

Γεωδίφης με πληροφορίες από το io9.com

Κάτω από τη φυσική ομορφιά του Yellowstone National Park κρύβεται μια γεωλογική ωρολογιακή βόμβα. Ένα υπερηφαίστειο το οποίο αν εκραγεί κάποιες εκτιμήσεις ανεβάζουν τον αριθμό των νεκρών σε περίπου 87.000 ανθρώπους μόλις τα πρώτα λεπτά. Τρεις εκρήξεις σημειώθηκαν περίπου με διαφορά 800.000 χρόνων.
  Τα πανύψηλα βουνά γύρω από το πάρκο, προσφέρουν καταφύγιο για τα άγρια ​​ζώα .Αλλά κάτω από την ομορφιά του Yellowstone, είναι ένα αρκετά ισχυρό ηφαίστειο που μπορεί να καταστρέψει το μεγαλύτερο μέρος των Ηνωμένων Πολιτειών και να αλλάξει ολόκληρο τον κόσμο.
  " Το Yellowstone και άλλα ηφαίστεια σε όλο τον κόσμο καλούνται υπερηφαίστεια και ο λόγος είναι ότι έχουν τεράστια μεγέθη" λέει ο Hank Hessler, γεωλόγος στο Yellowstone στην αμερικανική πολιτεία του Ουαϊόμινγκ. Πρόκειται για φαινόμενα τεράστια σε σύγκριση με μια κανονική ηφαιστειακή έκρηξη. Πρόκειται για ένα  γεωλογικό φαινόμενο που δεν έχει δει ποτέ ο σύγχρονος άνθρωπος. Την 18η Μαΐου 1980, το όρος της Αγίας Ελένης στο βορειοδυτικό τμήμα των Ηνωμένων Πολιτειών ξέσπασε. Σκοτώθηκαν 57 άνθρωποι από ένα  κυβικό χιλιόμετρο τέφρας.
  Η πρώτη έκρηξη Yellowstone, 2.1 εκατομμύρια χρόνια πριν ήταν τουλάχιστον 25.000 φορές μεγαλύτερη από την έκρηξη του Όρους της Αγίας Ελένης. Δύο άλλες εκρήξεις του Yellowstone -1.3 εκατομμύρια και 640.000 χρόνια πριν, αν και μικρότερες από την πρώτη, θα επισκίαζαν ακόμη οποιαδήποτε κανονική ηφαιστειακή έκρηξη.
  Λίγοι θα μπορούσαν να αναμένουν ότι το ήσυχο εθνικό πάρκο στην πραγματικότητα, κάθεται στο στόμα ενός κοιμώμενου γίγαντα. Το φυσικό χαρακτηριστικό του υπερηφαιστείου δεν είναι ένα με τυπικό σχήμα κώνου στην ορεινή κορυφή. Αντ 'αυτού, τα υπερηφαίστεια έχουν τις λεγόμενες καλδέρες. Αυτές είναι τεράστιες περιοχές που έχουν βυθιστεί μετά από προηγούμενες υπερ-εκρήξεις .
  Ο Γεωφυσικός Bob Smith που διευθύνει τώρα το Παρατηρητήριο Yellowstone στο Πανεπιστήμιο της Γιούτα, αναφέρει ότι "το Yellowstone είναι πολύ σημαντικό. Είναι το εργαστήριο μου."
  Βλέπει το Yellowstone ως κάτι περισσότερο από ένα υπερηφαίστειο στην πραγματικότητα ο ίδιος δεν ήθελε καν αυτόν τον όρο. "Προτιμώ να χρησιμοποιώ τον όρο hotspot-καυτό σημείο διότι αντανακλά μια ζώνη από συμπυκνωμένη και ενεργή ηφαιστειακή δραστηριότητα."
  Στην Χαβάη και την Ισλανδία υπάρχουν άλλα παραδείγματα καυτών σημείων, αλλά το Yellowstone είναι το μόνο hot spot που βρίσκεται κάτω από την ξηρά και όχι από την θάλασσα, και αυτό το έχει καταστήσει ευκολότερο για μελέτη σύμφωνα με τον Smith.
  Η ομάδα του έχει τοποθετήσει μια σειρά από διαφορετικούς αισθητήρες γύρω από το πάρκο, έτσι ώστε να μπορεί να παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς τα ζωτικά σημεία του. Μετρούν την κίνηση του εδάφους και την καταγραφή των συχνών σεισμών που συμβαίνουν στην περιοχή.
  Οι αισθητήρες βοηθάνε  την ομάδα του Smith να καταλάβουν τι γίνεται μόλις οκτώ χιλιόμετρα κάτω από την επιφάνεια όπου υπάρχει μια ρηχή δεξαμενή με μάγμα. Και κάτω από τη δεξαμενή υπάρχει μια τεράστια 57.000 κυβικών χιλιομέτρων στήλη απο πολύ καυτό υλικό, το καύσιμο το οποίο τροφοδοτεί κάθε πισίνα φυσαλίδων και θερμοπίδακα του Yellowstone.
  Με όλη αυτή την  θερμότητα απλά να κάθεται και  να περιμένει κάτω από Yellowstone, τι ακριβώς θα γίνει αν κάποια μέρα ξεσπάσει; Ο Smith και άλλοι επιστήμονες έχουν επεξεργαστεί όλα τα  πιθανά σενάρια.
  Στο βιβλίο του Smith, "Παράθυρα στη Γη," λέει, " η ερήμωση θα είναι πλήρης και ακατανόητη." Πριν από την υπερ-έκρηξη, μεγάλοι σεισμοί είναι πιθανό  να σημειωθούν στις γύρω περιοχές μέχρι μια τεράστια έκρηξη να διαγράψει το Yellowstone εντελώς από το χάρτη.
  Μετά την αρχική έκρηξη, νέφη αερίου και πετρωμάτων θα κάψουν τα πάντα στο πέρασμά τους με θερμοκρασίες που φθάνουν σε εκατοντάδες βαθμούς Κελσίου. Η πτώση τέφρας  θα καλύπτει τις δυτικές Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά θα εισέλθει και στην ατμόσφαιρα απειλώντας να παραλύσει οτιδήποτε κινείται πάνω σε αυτή. Υπάρχουν ορισμένες εκτιμήσεις ότι 87.000 άνθρωποι θα πεθάνουν αμέσως.
  Μπορείτε να φανταστείτε ότι με αυτό το είδος της καταστροφής στη πρώτη γραμμή, το ερώτημα  για τον Smith είναι, "Πότε πρόκειται να ξεσπάσει;"
  Οι τρεις εκρήξεις του Yellowstone που έχουν συμβεί περίπου με διαφορά 800.000 χρόνων, μας λένε ότι είναι δύσκολο να απαντήσει κανείς για το πότε θα μπορούσε να συμβεί ξανά.
  Επίσης, το 2004 ο Smith παρατήρησε ότι το έδαφος είχε αρχίσει να αυξάνεται και στη συνέχεια να μειώνεται ξανά το 2010. Ήταν σαν το υπερηφαίστειο ανέπνεε.
  Ωστόσο, ο Smith λέει ότι δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος για πανικό. "Δημιουργούμε σενάρια. Ξέρουμε περίπου τι να περιμένουμε από τις πληροφορίες εδάφους και τους σεισμούς. Έχουμε μάθει πολλά από άλλες εμπειρίες σε όλο τον κόσμο. Χρησιμοποιούμε ότι καλύτερο για να ερμηνεύσουμε τα δικά μας δεδομένα "λέει ο Smith.
  Γι 'αυτόν, η πιο άμεση απειλή είναι οι σεισμοί και μικρές εκρήξεις από την πιθανότητα μιας υπερ-εκρηξης.Το αν αυτό μπορεί να είναι παρήγορο ή όχι, εκτιμά ότι τα εκατομμύρια των επισκεπτών για ακόμη πολλά χρόνια θα επισκέπτονται το εθνικό πάρκο Yellowstone.

Γεωδίφης με πληροφορίες από το CNN

Το ρήγμα Altyn Tagh Fault (ATF) δεν είναι γνωστό όσο το ρήγμα του Αγίου Ανδρέα στην Καλιφόρνια ,ωστόσο είναι ένα από τα μεγαλύτερα και πιο επικίνδυνα στον κόσμο.
  Είναι ένα ενεργό ρήγμα τουλάχιστον 1200 χιλιόμετρα μακρύ, πλάγιας ολίσθησης .Μαζί με την κοιλάδα Tarim Basin αποτελούν το όριο της βορειοδυτικής πλευράς του Οροπεδίου του Θιβέτ. Είναι μία από τις σημαντικότερες τεκτονικές  δομές του πλανήτη και είναι το ρήγμα που κινεί ανατολικά τον  παχύ φλοιό αυτής της ζώνης, σε σχέση με την Ευρασιατική Πλάκα . Ένα συνολικό εκτόπισμα περίπου  475 χιλιόμετρα έχει υπολογιστεί για αυτή ζώνη του ρήγματος από τα μέσα Ολιγόκαινου(τελευταία 28 εκ.χρόνια) , αν και το ποσό της μετατόπισης, η ηλικία έναρξης και ο ρυθμός ολίσθησης βρίσκονται ακόμα υπο συζήτηση.
  Το οροπέδιο του Θιβέτ είναι μια περιοχή από παχύ ηπειρωτικό φλοιό , που έχει διαμορφωθεί ως αποτέλεσμα της συνεχιζόμενης σύγκρουσης της Ινδο-αυστραλιανής πλάκας με την Ευρασιατική. Ο τρόπος με τον οποίο γίνεται η σύγκρουση στην ζώνη παραμένει ασαφής αν και έχουν προταθεί  μοντέλα. Το πρώτο υποδεικνύει  ότι η κρούστα αποτελείται από ένα μωσαϊκό από ισχυρά μπλοκ που διαχωρίζεται από ρηξιγενείς ζώνες, δηλαδή χρησιμοποιεί το πρότυπο της «μικροπλάκας». Το δεύτερο μοντέλο αιτιολογεί την παραμόρφωση ως συνεχή μέσα στον χαμηλότερο φλοιό, και θεωρείται το «συνεχές» μοντέλο. Ο ρυθμός μετατόπισης κατά μήκος των κύριων ρηγμάτων , όπως του Altyn Tagh και του Κουνλούν σε σύγκριση με τον βαθμό της κατανεμημένης παραμόρφωσης στην κρούστα είναι μια κρίσιμη παράμετρος για την επικράτηση κάποιου από τα δύο μοντέλα.
  Το ρήγμα Altyn Tagh εκτείνεται σε μια ζώνη τουλάχιστον 1.500 χιλιομέτρων , ενδεχομένως να φτάνει τα 2.500 χιλιόμετρα, από τη ζώνη Δυτικής Kunlun ωθείται στα νοτιοδυτικά και φτάνει στην άκρη των βουνών Qilian στα βορειοανατολικά (και ενδεχομένως και πέρα από αυτό). Χωρίζεται σε 3 βασικά τμήματα: νοτιοδυτικό, κεντρικό και βορειοανατολικό.
  Κατά τα τελευταία 2 εκ.χρόνια, οι τιμές ολίσθησης που έχουν αναφερθεί κατά το μεγαλύτερο μέρος του μήκους Altyn Tagh σύμφωνα με γεωδαιτικές τεχνικές - μετρήσεις (π.χ., GPS έρευνες και InSAR) και παραδοσιακές παλαιοσεισμικές εκσκαφές ορυγμάτων, είναι της τάξης  9 ± 5 χιλιοστά / χρόνο.
  Μεγάλοι σεισμοί έχουν καταγραφεί κατά μήκος της ζώνης του ρήγματος. Παλαιοσεισμολογικές μελέτες  έχουν δείξει ότι 2-3 μεγάλοι σεισμοί έχουν συμβεί τα τελευταία 2-3000 χρόνια. Όμως, πρέπει να επισημάνω ότι η συγκεκριμένη περιοχή μόλις τα τελευταία χρόνια μελετάται από την επιστημονική κοινότητα.
  Οι ενεργές τεκτονικές ζώνες κατά μήκος του ρήγματος Altyn Tagh βρίσκονται κοντά σε μια σημαντική περιοχή της Κίνας ,την Xinjiang (XUAR) -Αυτόνομη Περιφέρεια Ουιγούρων -που βρίσκεται στα βορειοδυτικά της χώρας . Συνορεύει με το Θιβέτ , την Ινδία ,τη Μογγολία, τη Ρωσία προς τα βόρεια, και το Καζακστάν , την Κιργιζία , το Τατζικιστάν , το Αφγανιστάν , το Πακιστάν και την Ινδία στα δυτικά. 
  Έχει πλούσια αποθέματα πετρελαίου και αποτελεί την περιοχή με την μεγαλύτερη παραγωγή φυσικού αερίου της Κίνας. Είναι μια μεγάλη, αραιοκατοικημένη περιοχή, που εκτείνεται σε πάνω από 1,6 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα (συγκρίσιμη σε μέγεθος με το Ιράν), το οποίο καταλαμβάνει περίπου το 1/6 του εδάφους της χώρας.  
  Μεγάλο μέρος της κυριαρχείται από την έρημο Τακλαμακάν . Το χαμηλότερο σημείο στο Xinjiang, και σε όλη τη ΛΔΚ, είναι το βύθισμα Turpan , 155 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και το υψηλότερο σημείο της είναι το βουνό Κ2 , 8611 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας , στα σύνορα με το Πακιστάν. Η Xinjiang είναι γεωλογικά νέα  περιοχή, που έχει σχηματιστεί από τη σύγκρουση της Ινδικής πλάκας με την Ευρασιατική πλάκα. Ως εκ τούτου, η Xinjiang είναι μια σημαντική σεισμική ζώνη και το ενεργό ρήγμα Altyn Tagh πιθανόν να μας απασχολήσει στο απώτερο μέλλον.

Γεωδίφης με πληροφορίες από την Βικιπαίδεια και το USGS

Ο σεισμός των 7,6 βαθμών της βορειοδυτικής Κοσταρίκα είναι άμεσα συνδεδεμένος με την γεωλογική εξέλιξη της Κεντρικής Αμερικής και της Καραϊβικής. Σημειώθηκε στις 08:42 τοπική ώρα (17:42 ώρα Ελλάδας) σε  βάθος 40,2 χιλιομέτρων, κοντά στις ακτές της χώρας στον Ειρηνικό και είχε επίκεντρο τη χερσόνησο Nicoya.
   Ο σεισμός της 5ης του Σεπτέμβρη 2012 ήταν ακόμη ένας σεισμός, που συνέβη ως αποτέλεσμα της καταβύθισης των λιθοσφαιρικών πλακών Κόκος και της Καραϊβικής. Η πλάκα Κόκος είναι μια ωκεάνια τεκτονική πλάκα κάτω από τον Ειρηνικό Ωκεανό στα ανοικτά της δυτικής ακτής της Κεντρικής Αμερικής. Ονομάστηκε Cocos εξαιτίας του ομώνυμου νησιού που βρίσκεται πάνω σε αυτήν. Στο γεωγραφικό πλάτος αυτού του σεισμού, η πλάκα Κόκος κινείται βόρεια-βορειοανατολικά σε σχέση με την πλάκα της Καραϊβικής με ταχύτητα περίπου 77 χιλιοστά / χρόνο, και βυθίζεται σε τάφρο κάτω από την Κεντρική Αμερική.
  Η γεωλογική εξέλιξη της Κεντρικής Αμερικής και της Καραϊβικής, είναι άμεσα συνδεδεμένη με την αλληλεπίδραση μεταξύ των διαφόρων τεκτονικών πλακών στην περιοχή. Κατά την διάρκεια του γεωλογικού χρόνου, η πλάκα Κόκος, της Καραϊβικής και άλλες πλάκες εργάζονται για να δημιουργήσουν μια γέφυρα μεταξύ της Βόρειας και Νότιας Αμερικής, τώρα γνωστή ως Κεντρική Αμερική. Αυτή η περιοχή είναι ένα σημείο σύγκλισης για αρκετές τεκτονικές πλάκες. Χαρακτηρίζεται από πολλαπλές ζώνες καταβύθισης, και υψηλά ποσοστά καταβύθισης και από εκτεταμένη ηφαιστειακή δραστηριότητα.
  Οι σεισμοί κατά μήκος ζωνών καταβύθισης είναι μεταξύ των πιο ισχυρών και θανατηφόρων φυσικών κινδύνων της Γης. Πάνω από 230.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν από το τσουνάμι του 2004 στον Ινδικό Ωκεανό που δημιουργήθηκε από το μεγάλο ρήγμα εφίππευσης(ανάστροφο) της Σουμάτρα-Andaman. Τέτοια καταστροφικά γεγονότα είναι επίσης αξιοσημείωτα για τη ξαφνική αλλαγή της γεωμορφολογίας που φέρνουν σε ακτές με ανυψώσεις και καθιζήσεις . Ένα εξαιρετικό μέρος για να μελετήσει κανείς αυτή τη διαδικασία είναι η χερσόνησος Nicoya, εκεί που έγινε ο χτεσινός σεισμός. Η  Nicoya είναι μοναδική γιατί είναι ένα από τα λίγα μέρη ξηράς κατά μήκος του Ειρηνικού που βρίσκεται ακριβώς πάνω από σεισμογενή περιοχή που χαρακτηρίζεται από την παρουσία ενός τεράστιου ρήγματος εφίππευσης σε μια ζώνη καταβύθισης. Λόγω της εγγύτητάς της με την τάφρο καταβύθισης, η χερσόνησος Nicoya είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη σε κάθετες κινήσεις που σχετίζονται με σεισμικά φαινόμενα.
  Κατά τα τελευταία 40 χρόνια, η περιοχή της 5ης Σεπτεμβρίου- μέσα σε 250 χιλιόμετρα -έχει βιώσει περίπου 30 σεισμούς με μέγεθος 6 Ρίχτερ ή μεγαλύτερο. Δύο από αυτούς ήταν μεγαλύτεροι από τα 7R, χωρίς ωστόσο να προκαλέσουν θανάτους. Το πρώτο σεισμικό γεγονός ήταν 7.2R, συνέβη τον Αύγουστο του 1978, μόλις 9 χλμ. βόρεια-βορειοανατολικά του χτεσινού σεισμού . Ο δεύτερος είχε μέγεθος 7.3 R, και έπληξε μια περιοχή λίγο πάνω από 50 χιλιόμετρα προς τα ανατολικά-νοτιοανατολικά, τον Μάρτιο 1990 .
  Ο σεισμός της 5ης Οκτωβρίου 1950, ήταν 7.8R, συνέβη στην ευρύτερη περιοχή του χτεσινού σεισμού, αν και το υπόκεντρο του σεισμού δεν είναι γνωστό με υψηλή ακρίβεια. Ο σεισμός του 1950 προκάλεσε ζημιές στη βορειοδυτική Κόστα Ρίκα και στην Valle Central της Κόστα Ρίκα, αλλά δεν αναφέρθηκαν θύματα. Ο πιο κοντινός σεισμός στην περιοχή που προκάλεσε θανάτους στην πρόσφατη ιστορία ήταν ένας σεισμός μεγέθους 6.5 Ρίχτερ τον Απρίλιο του 1973 περίπου 80 χιλιόμετρα στα βορειοανατολικά, ο οποίος οδήγησε σε 26 θανάτους και πάνω από 100 τραυματισμούς. 
Αυτός ήταν ο πιο ισχυρός σεισμός που σημειώνεται στη Κοσταρίκα από το 1991, όταν ένα σεισμικό γεγονός μεγέθους επίσης 7,6 βαθμών προκάλεσε το θάνατο 47 ανθρώπων.

Γεωδίφης

Πηγές
1.Jeff Marshall - Megathrust earthquakes, coastal uplift, and emergent marine terraces of Costa Rica's Nicoya Peninsula(Cal Poly Pomona University)
2. USGS
3.Βικιπαίδεια

Τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα χρειάζονται περίπου 1.000 φορές μεγαλύτερες ποσότητες  λιθίου από έναν φορητό υπολογιστή. Η Salar de Uyuni της Βολιβίας είναι ένα μοναδικό περιβάλλον που θεωρείται ευρέως η «Σαουδική Αραβία του λιθίου», επειδή περιέχει πάνω από 40% αποθέματα χλωριούχου λιθίου του πλανήτη (LiCl), ή περισσότερους από 5,4 εκατομμύρια τόνους .
  Το Salar είναι μέρος του οροπεδίου Altiplano, που σχηματίστηκε κατά τη διάρκεια της ανύψωσης της οροσειράς των Άνδεων περίπου 14 εκατομμύρια χρόνια πριν. Οι τουρίστες από όλο τον κόσμο συρρέουν για να δούν ένα ξηρό και λευκό τοπίο, που βρίσκεται σε 3.656 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και στο οποίο απουσιάζει σχεδόν κάθε μορφή ζωής. Το αλάτι του έχει πάχος από δεκάδες εκατοστά έως μερικά μέτρα, και βρίσκεται πάνω σε λάσπη που αναμιγνύεται με αλάτι και είναι κορεσμένο με άλμη. Είναι η άλμη που οι εταιρείες εξόρυξης θέλουν να εκμεταλλευτούν  καθώς περιέχει ένα κορεσμένο διάλυμα χλωριούχου νατρίου, χλωριούχου λιθίου, και χλωριούχου μαγνησίου σε νερό.
  Ο Olivier Galland, ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Όσλο, πήρε την παραπάνω φωτογραφία κατά τη διάρκεια της προβολής του έργου που ονομάζεται «Περίπλους των Άνδεων». Περιγράφει το περιβάλλον του Salar de Uyuni  και λέει, «Είναι το χαμηλότερο σημείο της λεκάνης, πράγμα που σημαίνει όλα τα ποτάμια της λεκάνης ρέουν προς αυτό και δεν συνδέονται με τη θάλασσα. Αντ 'αυτού, το νερό από τα ποτάμια συσσωρεύεται στο Salar, η οποία μετασχηματίζεται σε μια λίμνη -κατά την διάρκεια του καλοκαιριού του ημισφαιρίου νότια του Ισημερινού- πριν την εξάτμιση, αφήνοντας πίσω το αλάτι, το οποίο καθιζάνει και σχηματίζει τη συνεχή αυτή κρούστα. Πήρα αυτή την εικόνα κατά τη διάρκεια της προβολής ενός έργου, το οποίο βασίζεται σε μια διαδρομή με  ποδηλασία μέσα από τις Άνδεις, από την Ουσουάια στη νότια Αργεντινή μέχρι την Λίμα του Περού. Ο στόχος αυτής της περιπέτειας ήταν να επισκεφθώ θεαματικές γεωλογικές τοποθεσίες, και να τις μοιραστώ με 600 μαθητές που μας ακολούθησαν μέσα από ένα blog. Μπορείτε να βρείτε περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την ιστοσελίδα των Άνδεων Περίπλου , και στο blog http://georouteandine.blogspot.gr/.»
  Ο Galland βλέπει τα επόμενα χρόνια ως ζωτικής σημασίας για τη διαμόρφωση του μέλλοντος της Salar. Εξηγεί, «Η Salar de Uyuni αντιπροσωπεύει συνήθως μια φανταστική γεωτουριστική τοποθεσία, καθώς χιλιάδες τουρίστες την επισκέπτονται κάθε χρόνο. Δυστυχώς, κανένας από αυτούς που συμμετέχουν στα τουριστικά προγράμματα δεν έχει την παραμικρή ιδέα για το πώς σχηματίστηκε. Ο στόχος της προβολής του έργου μας ήταν να δώσει τις σχετικές πληροφορίες για να εξηγήσει την προέλευση ενός τέτοιου τοπίου, και να δώσει μια άλλη διάσταση σε αυτό το σεληνιακό τοπίο. Επιπλέον, το Salar de Uyuni έχει γίνει ένα οικονομικό ζήτημα, καθώς φιλοξενεί το μεγαλύτερο κοίτασμα λιθίου στη Γη. Από την ανακάλυψή του και μετά, η τουριστική και η βιομηχανία εξόρυξης  αγωνίζονται για να αποφασίσουν για το μέλλον αυτού του μοναδικού γεωλογικού περιβάλλοντος.»

Γεωδίφης με πληροφορίες από το Imaggeo