Ο χθεσινός σεισμός με μέγεθος 7.5 βαθμούς και το τσουνάμι προήλθαν κατά πάσα πιθανότητα από το Palu-Koro το πιο ενεργό ρήγμα στο Sulawesi της Ινδονησίας, με ταχύτερο ρυθμό ολίσθησης[42 χιλιοστά] από το Ρήγμα του Αγ.Ανδρέα.
Το Σουλαουέζι, παλιότερα γνωστό ως Κελέβη, είναι μία από τις Μεγάλες Σούνδες, το μεγαλύτερο νησί στον Ινδονησιακό αρχιπέλαγος μετά την Ν.Γουινέα, το Βόρνεο και τη Σουμάτρα, και το 11ο μεγαλύτερο παγκοσμίως.
Η περιοχή που πλήγηκε είναι ένα σημαντικό γεωτουριστικό θέρετρο που φιλοξενεί ένα τεράστιο γεωθερμικό πεδίο με ιαματικές πηγές οι οποίες συνδέονται με την ζώνη διάρρηξης.
Ο σεισμός της 29ης Σεπτεμβρίου 2018 είχε εστιακό βάθος μικρότερο από 10χλμ. και προκάλεσε μεγάλες ζημιές  στην πόλη Palu, με πληθυσμό περίπου 340.000 κατοίκων.Σύμφωνα με τα ΜΜΕ πολλές ιδιοκτησίες υπέστησαν ζημιές στις πόλεις Palu και Donggala. Τουλάχιστον 30 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Αλλά ο αριθμός των νεκρών εξακολουθεί να είναι ασαφής. Ένας αξιωματούχος είπε ότι υπάρχουν "πολλά θύματα".
Προσεισμός μεγέθους 6.1 που έπληξε την περιοχή νωρίτερα την Παρασκευή, κατέστρεψε μερικά σπίτια, σκοτώνοντας ένα άτομο και τραυματίζοντας τουλάχιστον 10, είχε προειδοποιήσει και είχε θέσει σε ετοιμότητα τις αρχές.
Η Ινδονησία είναι μια μεγάλη χώρα που εκτείνεται σε πολλές διαφορετικές τεκτονικές πλάκες. Οι μεγαλύτεροι σεισμοί που μπορεί να συμβούν στη Γη είναι οι σεισμοί της ζώνης καταβύθισης πλακών, αποτέλεσμα των συγκλίνοντων ορίων των πλακών. Τον Δεκέμβριο του 2004 και τον Μάρτιο του 2005, εκδηλώθηκαν ισχυροί σεισμοί κατά μήκος της ανοικτής θάλασσας Sunda Trench της δυτικής ακτής της Σουμάτρας. Ο σεισμός της ζώνης καταβύθισης Sumatra-Andaman μεγέθους M 9.1 του 2004 δημιούργησε ένα θανατηφόρο υπερατλαντικό τσουνάμι στη Σουμάτρα, τη Σρι Λάνκα και την Ινδία, με σχεδόν 250.000 θύματα.
Τα ρήγματα Palu-Koro και Matano[ με μήκος τουλάχιστον 700 χλμ και τα δύο] του Sulawesi, είναι οριζόντιας ολίσθησης κοντά στην τριπλή διασταύρωση ανάμεσα στις πλάκες Ευρασίας, Ινδο-Αυστραλίας και Ειρηνικού / Φιλιππίνων.
Μελέτες προϊστορικών σεισμών στο σύστημα ρηγμάτων Palu-Koro έχουν δείξει ότι τα τελευταία 2 000 χρόνια, αυτό το ρήγμα προκαλεί σεισμούς μεγέθους Μ 7-8 περίπου κάθε 700 χρόνια (Bellier et al., 2006).
Το τσουνάμι που χτύπησε λίγη ώρα μετά τον σεισμό,  με μέγιστο ύψος κύματος 6m, μπορεί να έχει προκληθεί από συνσεισμική παραμόρφωση του θαλάσσιου βυθού ή από κατολισθήσεις. Είναι πιθανόν ο σεισμός Μ 7.5 να προκάλεσε μια κατολίσθηση που έδωσε αυτό το τσουνάμι, αλλά θα πρέπει να γίνει περισσότερη δουλειά για να διαπιστωθεί αν αυτό ισχύει.
Ο χθεσινός σεισμός προηγήθηκε από αρκετούς σεισμούς Μ~ ​​5 και είχε πολλές μετασεισμικές δονήσεις σε αυτό το εύρος μεγεθών. Θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν μετασεισμοί, οι οποίοι θα μειωθούν με την πάροδο του χρόνου σύμφωνα με τον  "νόμο Omori" (Omori, 1894). Ο νόμος του Omori υπαγορεύει ότι μετά από σεισμό θα συμβούν μετασεισμοί και αυτοί οι σεισμοί θα αποσυντεθούν με βάση τις υλικές ιδιότητες του ρήγματος και του περιβάλλοντος φλοιού.
Ένας σεισμός συμβαίνει όταν η πίεση είναι μεγαλύτερη από τη δύναμη του βράχου. Οι βράχοι μπορούν να έχουν δυνάμεις που κυμαίνονται δεκάδες Mega Pascal (1.000.000 Pa = 1 MPa). Όταν ένας σεισμός εκδηλωθεί, απελευθερώνει στρες με αρκετά έως μια δωδεκάδα MPa. Προκειμένου ένας σεισμός να προκαλέσει έναν άλλο σεισμό εξαιτίας αυτών των μεταβολών στη πίεση, το σεισμικό ρήγμα που ενεργοποιείται πρέπει να έχει ένα προϋπάρχον επίπεδο στρες, ώριμο για σπάσιμο.
Υπάρχει σχεδόν πάντα μια πιθανότητα ότι αυτός ο σεισμός να οδηγήσει σε μεγαλύτερο, αλλά επειδή είναι αρκετά μεγάλος για αυτό το μήκος ρήγματος, μπορεί να βρίσκεται κοντά στο ανώτατο του όριο. Επιπλέον υπάρχει αυξημένη πιθανότητα να γίνει ένας άλλος σεισμός σε άλλο σημείο του  ρήγματος Palu-Kora, ή σε άλλα ρήγματα, λόγω της αύξησης της πίεσης από το σεισμό M 7.5.

Γεωδίφης

Πηγές
1.USGS
2.temblor.net/
3.news.com.au

​

Οι Καταρράκτες της Βικτώριας στη νότια Αφρική συχνά  θεωρούνται ως οι μεγαλύτεροι καταρράκτες στον κόσμο. Με γνώμονα μία τυποποιημένη μέθοδο για τη μέτρηση της ευρύτητας ενός καταρράκτη μπορούμε να ισχυριστούμε ότι ένας ψηλός καταρράκτης μπορεί να μην έχει αρκετό πλάτος, ενώ ένας πολύ μεγάλος θα μπορούσε να έχει μια ασήμαντη πτώση. Αν ακολουθήσουμε τον όγκο ή το ρυθμό ροής, τότε οι μεγαλύτεροι καταρράκτες θα πρέπει να είναι Καταρράκτες Boyoma - Σίγουρα δεν έχετε ακούσει ποτέ αυτό το όνομα. Αλλά οι καταρράκτες Boyoma, στην πραγματικότητα, παρατηρούνται στο ποταμό Lualaba στην κεντρική Αφρική.
Οι πιο ακριβείς καταρράκτες είναι εκείνοι που σχηματίζονται όταν ένας ποταμός πέφτει πάνω από ένα φαράγγι και μεταξύ αυτών εκείνος με το μεγαλύτερο ρυθμό ροής είναι ο Νιαγάρας στα σύνορα μεταξύ των ΗΠΑ και του Καναδά, ακολουθούμενος από τους καταρράκτες του Iguazú στα σύνορα μεταξύ Αργεντινής και Βραζιλίας. Οι Καταρράκτες της Βικτωρίας βρίσκονται ανάμεσα στη Ζιμπάμπουε και τη Ζάμπια, με βάση τον ρυθμό ροής είναι τρίτοι και μικρότεροι από το Νιαγάρα. Αλλά οι γεωγράφοι αποφάσισαν ότι ο Βικτωριανός Καταρράκτης  είναι ο μεγαλύτερος, με βάση το συνολικό πλάτος του (1.708 μέτρα) και το ύψος (108 μέτρα). Στο ύψος και το πλάτος οι Victoria Falls ανταγωνίζονται μόνο από τους καταρράκτες Iguazu.
Αλλά αυτό συμβαίνει μόνο στην ξηρά. Στον ωκεανό, όπου υπάρχουν μεγαλύτερα βουνά, βαθύτερα φαράγγια, συναντώνται ακόμα μεγαλύτεροι και ισχυροί καταρράκτες. Αυτοί οι  υποθαλάσσιοι καταρράκτες πέφτουν σιωπηλά πάνω από τεράστια φαράγγια κρυμμένα κάτω από τον ωκεανό.
Οι επιστήμονες έχουν διαπιστώσει ότι οι μεγαλύτεροι υποθαλάσσιοι καταρράκτες βρίσκονται κάτω από το Στενό της Δανίας , το οποίο διαχωρίζει την Ισλανδία και τη Γροιλανδία. Ο καταρράκτης σχηματίζεται όταν το ψυχρότερο, πυκνότερο νερό από τις σκανδιναβικές θάλασσες συναντά το θερμότερο, ελαφρύτερο νερό από τη θάλασσα Irminger. Το κρύο νερό είναι βαρύτερο, ρέει προς τα κάτω και κάτω από το ζεστό νερό, και ρέει μετά από την τεράστια πτώση στον πυθμένα του ωκεανού, δημιουργώντας μια καθοδική ροή που εκτιμάται σε 5 εκατομμύρια κυβικά μέτρα ανά δευτερόλεπτο. Για λόγους σύγκρισης, ο ρυθμός ροής του Νιαγάρα είναι μόλις 2.407 κυβικά μέτρα ανά δευτερόλεπτο. Ο Καταρράκτης της Δανίας είναι επίσης 3500 μέτρα ψηλός, περισσότερο από τρεις φορές το ύψος των ψηλότερων χερσαίων καταρρακτών, Angel Falls.
Οι ωκεανογράφοι γνώριζαν τους υποθαλάσσιους καταρράκτες ήδη από τη δεκαετία του 1870, αλλά δεν είχαν ιδέα για το  μεγάλο βάθος και την έκταση τους. Μόνο στη δεκαετία του 1960 η έρευνα του φαινομένου έγινε εφικτή με τον σύγχρονο εξοπλισμό. Περίπου μισή ντουζίνα καταρράκτες έχουν ανακαλυφθεί μόνο στον Ατλαντικό Ωκεανό.
Όλοι αυτοί είναι τεράστιοι. Για παράδειγμα, ο καταρράκτης Ceara στον Βόρειο Ατλαντικό μεταξύ των ηπείρων της Νότιας Αμερικής και της Αφρικής έχει ρυθμό ροής μεταξύ 1 και 2 εκατομμυρίων κυβικών μέτρων ανά δευτερόλεπτο. Ομοίως, ο καταρράκτης του Rio Grande στον Ατλαντικό Ωκεανό έχει ρυθμό ροής 4 εκατομμύρια κυβικά μέτρα ανά δευτερόλεπτο, ίσως τόσο μεγάλο όσο ο καταρράκτης του Στενού της Δανίας.
Η διαφορά θερμοκρασίας μεταξύ λεκανών νερού, ωστόσο, δεν είναι η μοναδική κινητήρια δύναμη αυτών των τεράστιων ροών. Για παράδειγμα, ο καταρράκτης στο Στενό του Γιβραλτάρ οδηγείται από τις διαφορές στην αλατότητα. Το νερό στη Μεσόγειο είναι πολύ πιο αλμυρό λόγω της εξάτμισης και επομένως πολύ πυκνότερο από το πιο βαθύ νερό στον Ατλαντικό, αν και η Μεσόγειος θάλασσα είναι πιο ζεστή. Αυτό προκαλεί το νερό που ρέει από τη Μεσόγειο μέσω των στενών του Γιβραλτάρ να βυθιστεί στον Ατλαντικό ως καταρράκτης.
Οι καταρράκτες στον ωκεανό διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη διατήρηση της αλατότητας και του κλίματος των ωκεανών. Έχουν επίσης επίδραση στη θαλάσσια βιολογία. Πάρτε για παράδειγμα, το κριλ, ένα μικρό καρκινοειδές που συγκεντρώνεται για αναπαραγωγή κοντά στα νοτιοανατολικά νησιά Shetland, κοντά στην Ανταρκτική,. Οι χώροι αναπαραγωγής βρίσκονται κοντά σε ένα τεράστιο ρεύμα της Ανταρκτικής που σαρώνει προς ανατολάς. Ωστόσο, οι εκκολαφθείσες προνύμφες βρίσκονται εκατοντάδες χιλιόμετρα δυτικά, παρόλο που το ρεύμα της Ανταρκτικής ρέει προς τα ανατολικά. Οι βιολόγοι πιστεύουν τώρα ότι τα αυγά βυθίζονται μετά την τοποθέτησή τους και στη συνέχεια μεταφέρονται προς τα δυτικά με υποθαλάσσιο καταρράκτη. Μετά την εκκόλαψη, οι προνύμφες ανυψώνονται και μεταφέρονται προς τα ανατολικά στο έδαφος αναπαραγωγής από το ρεύμα της Ανταρκτικής.

Γεωδίφης

Πηγές
1.Βικιπαίδεια
2.amusingplanet.com
3.NOAA

​

​Badab-e Surt είναι ένα φυσικό θαύμα που βρίσκεται στην επαρχία Mazandaran στο βόρειο Ιράν, 95 χιλιόμετρα νότια της πόλης Sari. Badab είναι μια περσική λέξη που προέρχεται από το Bad "φυσικό αέριο" + ab "νερό".Το Surt είναι ένα παλιό όνομα του χωριού Orost που στα περσικά σημαίνει ένταση.
 Η περιοχή αποτελείται από μια σειρά από αναβαθμίδες τραβερτίνη, ένα ιζηματογενές πέτρωμα που σχηματίζεται κατά τη διάρκεια χιλιάδων ετών από την απόθεση ανθρακικών ορυκτών που διαλύονται σε νερό που ρέει σε ιαματικές πηγές. Οι αναβαθμίδες Badab-e Surt προκαλούνται από δύο ξεχωριστές πηγές μεταλλικού νερού με διαφορετικά φυσικά χαρακτηριστικά, που βρίσκονται σε 1.840 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Η πρώτη πηγή περιέχει πολύ αλμυρό νερό που συγκεντρώνεται σε μια μικρή φυσική πισίνα. 
Το νερό της θεωρείται ότι έχει θεραπευτικές ιδιότητες, ειδικά ως θεραπεία για τους ρευματισμούς και ορισμένους τύπους δερματικών παθήσεων και παθήσεων του δέρματος. Η δεύτερη πηγή έχει μια πικρή γεύση και είναι κατά κύριο λόγο πορτοκαλί. Οι αποθέσεις τραβερτίνη βρίσκονται σε πολλές περιοχές του πλανήτη όπως το Mammoth Hot Springs στο Yellowstone National Park, και οι πιο διάσημες από αυτές συναντώνται στο Pamukkale(Ιεράπολις) , Τουρκία.
 Ωστόσο, σε αντίθεση με τις προαναφερθείσες αποθέσεις , οι οποίες είναι ως επί το πλείστον σε αποχρώσεις λευκές και σκούρες, οι αναβαθμίδες τραβερτίνη του Badab-e Surt είναι φωτεινές πορτοκαλί και κόκκινες. Αυτό οφείλεται στην παρουσία μεγάλων ποσοτήτων ιζημάτων οξειδίου του σιδήρου. Σχηματίστηκαν κατά τη διάρκεια του Πλειστοκαίνου και Πλειόκαινου δηλαδή πριν από περίπου 5-2 εκ.χρόνια.


Γεωδίφης
Πηγή-Βικιπαίδεια

​Στις 23 του Οκτώβρη είναι (τα) διάσημα γενέθλια της Γης - η ημερομηνία αυτή αναφέρεται σε πολλά βιβλία του Ιρλανδού Αρχιεπίσκοπου James Ussher (1581-1656). 
Το 1650 ο Ussher δημοσίευσε ένα βιβλίο με τίτλο ''Annales veteris testamenti, a prima mundi origine deducti'' (Χρονικά της Παλαιάς Διαθήκης, από την αρχή του κόσμου), όπου ανακατασκευάστηκε η ιστορία του κόσμου βασιζόμενη στην Αγία Γραφή, σε Αιγυπτιακές και Εβραϊκές χρονολογίες, αλλά και σε έρευνα από άλλους ερευνητές, όπως ο John Lightfoot (1602-1675), ο οποίος δημοσίευσε υπολογισμούς του κατά το έτος 1644.
Ο ακριβής χρόνος γέννησης της Γης που δόθηκε από τον Ussher- ήταν 23 Οκτωβρίου, 4004 π.Χ., στις εννέα το πρωί .Οι υπολογισμοί του Ussher βασίστηκαν στις πιο αξιόπιστες διαθέσιμες πληροφορίες της εποχής και η εκτίμηση του δεν προοριζόταν για πρακτική χρήση, αλλά ως θεολογική κατευθυντήρια γραμμή. Για τον Ussher και άλλους μελετητές ήταν σημαντικό να γνωρίζουν την ηλικία της Γης. 
Η '' 22 Οκτωβρίου 4004 π.Χ. '' ήταν σύμφωνα με το εβραϊκό ημερολόγιο, όμως ο Ussher δεν αναφέρει ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, αλλά δηλώνει μόνο ότι το φως δημιουργήθηκε πρώτο. Ωστόσο, οι υπολογισμοί του Ussher δεν ήταν καθολικά αποδεκτοί ως η μόνη αλήθεια - στην πραγματικότητα έγιναν και άλλες προσπάθειες για τον υπολογισμό της ηλικίας της Γης και πολλές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η πραγματική ηλικία ήταν αρκετά μεγαλύτερη από τη γνωστή ανθρώπινη ιστορία. 
Σήμερα γνωρίζουμε ότι η Γη δημιουργήθηκε πριν από περίπου 4.54 δις.χρόνια. 

Γεωδίφης
Πηγή/David Bressan,American Scientific