O μηχανισμός προσαρμογής των ειδών στο περιβάλλον είναι μία διαδικασία που δεν αφορά μόνο το παρελθόν αλλά συνεχίζεται μέχρι τις ημέρες μας.
Από τα ευκαρυωτικά πριν απο 2,1 δις.χρόνια, περάσαμε στα ζώα πριν 530 εκ.χρόνια, αργότερα στα θηλαστικά πριν από 220 εκ.χρόνια, μετά στους ανθρωπίδες (πίθηκοι) 28 εκ. χρόνια πριν,ακολούθησαν οι ανθρωπίδες (μεγάλοι πίθηκοι) 15εκ. χρόνια πριν, έπειτα οι ανθρωπίνες 8 εκ. χρόνια πριν ,φτάσαμε στο γένος homo (άνθρωποι) 2.5 εκ. χρόνια πριν, από όπου προήλθε το είδος homo sapiens 500.000 χρόνια πριν και τέλος στο υποείδος homo sapiens sapiens ( σύγχρονοι άνθρωποι) 200.000 χρόνια πριν.
Η εξελικτική πορεία των ειδών ήταν μία χρονοβόρα διαδικασία που όμως δεν τελείωσε με τον ερχομό του homo sapiens sapiens. Ο σημερινός άνθρωπος καθημερινά υπόκειται τους κανόνες της φυσικής εξέλιξης και πιθανόν εξελίσσεται σε ένα νέο ζωικό είδος. Μπορεί ορισμένοι ερευνητές να πιστεύουν ότι η ανθρωπότητα οδεύει ολοταχώς προς την εξαφάνιση, ωστόσο υπάρχουν άλλοι όπως ο Χουάν Ενρίκεζ, ιδρυτής του Προγράμματος Επιστημών της Ζωής του Harvard Business School, ο οποίος πιστεύει ότι οι άνθρωποι εξελισσόμαστε σε ένα διαφορετικό είδος και ότι θα περάσουμε από τον Homo Sapiens στον Homo Evolutis.
Ο Ενρίκεζ υποστηρίζει ότι ο ίδιος ο άνθρωπος αλλάζει την εξέλιξή του και ότι η εποχή του Homo Sapiens ίσως έχει λήξει. Καθημερινά καλούμαστε να επεξεργαστούμε τόσα δεδομένα όσα δεν δεχόμαστε σε μια ολόκληρη ζωή.Η πίεση αυτή αναγκάζει ένα είδος να εξελιχθεί και στην περίπτωσή μας σημαίνει ότι ο εγκέφαλος εξελίσσεται ακόμη τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές για να καταφέρει να προσαρμοστεί στο νέο περιβάλλον που επιβάλλει η εποχή της πληροφορίας.
Αναλογιστείτε όλες τις άλλες αλλαγές που αναδιαμόρφωσαν την ανθρώπινη ζωή κατά τους τελευταίους αιώνες: αλλαγή διατροφικών συνηθειών (τεράστια αύξηση των ποσοτήτων των καταναλισκόμενων τροφίμων και ειδικά του κρέατος), αύξηση του προσδόκιμου ζωής, μαζική αστικοποίηση, αύξηση στο ύψος και το βάρος.
Ο Ενρίκε εξηγεί ότι εάν ένας ζωικός οργανισμός αλλάζει σημαντικά με πολλούς και διάφορους τρόπους, όπως είναι η περίπτωση του ανθρώπου, τότε μπορούμε να πούμε ότι το εν λόγω ζώο έχει αρχίσει να εξελίσσεται.
Πώς θα μοιάζουν λοιπόν οι άνθρωποι σε 500 χρόνια από σήμερα; Ο Ενρίκεζ εκτιμά ότι θα είναι ψηλότεροι, θα έχουν μεγαλύτερα κεφάλια και θα υπάρχει ακόμα μεγαλύτερη ποικιλομορφία στα εξωτερικά χαρακτηριστικά.
Αυτό που προσδίδει στις παραπάνω αλλαγές την ιδιαιτερότητά τους είναι ότι πλέον έχουμε τη γνώση και τα εργαλεία να κατανοήσουμε τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η εξέλιξη, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούμε και να την χειραγωγήσουμε.
Στο ίδιο μήκος κύματος με τη θεωρία του Ενρίκε είναι και εκείνη που θεωρεί ότι έχουμε αλλάξει γεωλογική περίοδο και πλέον ζούμε την Ανθρωπόκαινο εποχή η οποία χαρακτηρίζεται από τον κατακλυσμό των πετρωμάτων του πλανήτη από πλαστικό.


Γεωδίφης

Πηγές
1.Βικιπαίδεια
2.Econews

Ένας παλαιοντολόγος διερωτάται αν τα μελλοντικά απολιθώματα θα διατηρούν την απόδειξη των ζώων που εξαφανίζονται σήμερα. Από τα 82 είδη νυχτερίδων που είναι απειλούμενα ή ευάλωτα, μόνο τρία σώζονται στο αρχείο απολιθωμάτων.
Όταν ο Roy Plotnick σκέφτεται τα είδη που θα εξαφανιστούν, ο ίδιος προσπαθεί να οραματιστεί πως αυτά θα μπορούσαν να μοιάζουν σε έναν επιστήμονα εκατομμύρια χρόνια από τώρα. Ο Plotnick, είναι παλαιοντολόγος στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις - Σικάγο, έχει ξεκινήσει ένα ασυνήθιστο πείραμα σκέψης για να εξετάσει κατά πόσον τα ζώα που εξαφανίζονται και σήμερα θα μπορούσαν ποτέ να μην εκπροσωπηθούν στο μελλοντικό κόσμο απολιθωμάτων. Εκείνος την αποκαλεί ως την «αόρατη εξαφάνιση».
Ο Plotnick βρέθηκε αυτή την εβδομάδα σε μία σύσκεψη της Γεωλογικής Εταιρείας της Αμερικής στο Βανκούβερ, του Καναδά, όπου εξήγησε τις εν λόγω ιδέες.

Τι είναι η αόρατη εξαφάνιση;

Είμαστε σήμερα στη μέση αυτού που ονομάζεται ως 6η μαζική εξαφάνιση των ειδών. Αν είχαμε την δυνατότητα να πάμε πίσω από ένα εκατομμύριο χρόνια στο μέλλον, με τι θα έμοιαζε; Θα γνωρίζαμε εάν το είδος που θα εξαφανιστεί τώρα είχε υπάρξει ποτέ, αν έπρεπε μόνο να στηριχθούμε στα απολιθωμένα υπολείμματα;

Πώς μπορεί να μελετήσει κάποιος κάτι τέτοιο;

Ξεκινήσαμε με τη Διεθνή Ένωση για τη Διατήρηση της Φύσης (IUCN)και την Κόκκινη Λίστα, με τις διάφορες κατηγορίες των απειλούμενων ειδών, και αποφασίσαμε να δούμε τι γίνεται με τα θηλαστικά. Υπάρχουν 715 είδη θηλαστικών στον κατάλογο. Θα ταίριαζε με την Κόκκινη Λίστα για διάφορα σύνολα δεδομένων που περιγράφουν τα σύγχρονα θηλαστικά, για να δούμε ποια είδη στη λίστα βρίσκονται στο αρχείο απολιθωμάτων.

Τι βρήκες;

Από τα 715 ​​είδη που απειλούνται, μόνο 90 ​​από αυτά εκπροσωπούνται στο αρχείο απολιθωμάτων. Αυτό είναι περίπου 13%. Τα υπόλοιπα θα πρέπει να έχουν χαθεί χωρίς ίχνος.

Αλλά έχουμε αρχεία των εν λόγω ειδών σήμερα, οπότε πώς θα ήταν δυνατόν απλά να εξαφανιστούν;

Υποθέτουμε πολλά από τις καταγραφές και τις παρατηρήσεις των ανθρώπων. Ποιος μπορεί να διαβάσει μία 8-ιντσών δισκέτα αυτές τις μέρες; Το αρχείο των πετρωμάτων είναι πολύ πιο πλούσιο από την καταγραφή πληροφοριών. Είμαι ένας αναγνώστης της επιστημονικής φαντασίας, και σκέφτομαι με ιδιαίτερο τρόπο. Τι θα κάνουμε για να γνωρίσουμε το τι είχε συμβεί πριν πολύ καιρό στο παρελθόν;

Ποια ζώα είναι σε μεγαλύτερο κίνδυνο;

Είναι τα μικρά, χαριτωμένα και χνουδάτα. Πράγματα όπως τα τρωκτικά και νυχτερίδες. Το μέγεθος του σώματος είναι ένας προφανής παράγοντας – τα μεγαλύτερα πράγματα τείνουν να έχουν ένα αρχείο απολιθωμάτων, όπως κάνουν τα πράγματα με ευρύτερες γεωγραφικές περιοχές. Τι πρόκειται να χαθεί είναι τα ενδημικά είδη. Θα έχουν πολύ λιγότερες πιθανότητες να γίνουν απολιθώματα αν βρεθούν μόνο σε ένα μέρος.Ένα παράδειγμα είναι τα Chiroptera. Οι νυχτερίδες είναι ένα καλό παράδειγμα- 82 είδη νυχτερίδων θεωρούνται απειλούμενα ή ευάλωτα, αλλά μόνο 3 από αυτά είναι γνωστά ως απολιθώματα - η γιγαντιαία νυχτερίδα βαμπίρ, που πρόσφατα εξαφανίστηκε, το απειλούμενο είδος του Μεξικού με την μακριά μύτη και η νυχτερίδα της Ιντιάνα. Είστε σε θέση να βρείτε απολιθώματα από αυτά τα είδη μόνο όταν έχετε σπηλιές.

Τι γίνεται με τα ζώα πέρα ​​από τα θηλαστικά;

Θα ήθελα να επεκτείνω αυτό για να δούμε τι γίνεται σε άλλες ομάδες, με άλλα χερσαία σπονδυλωτά. Υποψιάζομαι ότι το ίδιο θα ισχύει και για τα πουλιά - αν σκεφτούμε τι έχει χαθεί από τα είδη πουλιών σε νησιά, τα περισσότερα δεν είναι πιθανόν να είναι ορατά στο αρχείο απολιθωμάτων. Το ίδιο ισχύει και για τα ερπετά.

Πώς οι ιδέες σας σχετίζονται με την έννοια της Ανθρωποκαίνου, μια γεωλογική περίοδο που χαρακτηρίζεται από την επιρροή των ανθρώπων;

Ως παλαιοντολόγος σκέφτομαι την εμφάνιση και την εξαφάνιση των ειδών - που δείχνει την σχέση μας με τον γεωλογικό χρόνο. Ένα μεγάλο σήμα είναι η μαζική εξαφάνιση των θηλαστικών στη Βόρεια Αμερική, την Ευρώπη και την Αυστραλία, όταν έφτασαν οι κυνηγοί. Αυτό θα ήταν καταχωρημένο στο στρωματογραφικό δείκτη. Πρέπει επίσης να σκεφτούμε για τα πράγματα που θα έχουν εισαχθεί στο μελλοντικό αρχείο απολιθωμάτων. Πήραμε μεγάλα ζώα – χοίρους, αγελάδες και ανθρωπίδες - και τα τοποθετήσαμε σε πολλά μέρη σε όλο τον κόσμο. Όταν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε για το τι επιφυλάσσει το μελλοντικό αρχείο απολιθωμάτων πρόκειται να είναι όπως, να έχεις πολλά οστά χοίρων.

Γιατί θα πρέπει κάποιος να νοιάζεται για αυτό;

Όταν μιλάω για την παγκόσμια περιβαλλοντική αλλαγή στους μαθητές μου, αυτό είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που συμβαίνει με το κλίμα. Αυτά τα ζώα θα πρέπει να χαθούν και εμείς δεν θα γνωρίζουμε καν ότι υπήρχαν. Αυτό έχει μια ενστικτώδη αίσθηση για μένα.



Γεωδίφης

Πηγή -nature.com

Η απομακρυσμένη ορεινή λίμνη της Loughareema στην κομητεία Antrim είναι γνωστή στους περισσότερους ανθρώπους της Βόρειας Ιρλανδίας ως η εξαφανισμένη λίμνη. Σε ζοφερή και απομονωμένη τοποθεσία είναι συχνά τυλιγμένη στην ομίχλη, και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι περιβάλλεται από σκούρους τυρφώνες σημαίνει ότι δεν είναι το πιο φιλόξενο μέρος για να σταματήσει κάποιος για ένα πικ-νικ.
Για τους περισσότερους ανθρώπους, η Loughareema είναι γνωστή για τις ιστορίες των φαντασμάτων της. Ο τοπικός μύθος μας λέει για τον πνιγμό ενός αμαξά με τα άλογα του κατά τον 19ο αιώνα, καθώς προσπαθούσαν να διασχίσουν τη λίμνη, όταν ήταν γεμάτη. Περιέργως, ο δρόμος είχε κατασκευαστεί μέσω της λίμνης, όταν ήταν άδεια έτσι οι περαστικοί της νύχτας ήταν αδύνατο να γνωρίζουν εάν τα επίπεδα του νερού ήταν υψηλά ή χαμηλά. Λέγεται ότι τις νύχτες όταν η λίμνη είναι γεμάτη, ένα φάντασμα εδώ και πολλά χρόνια περιφέρεται στην στοιχειωμένη τοποθεσία. Η λίμνη Loughareema δεν είναι μόνο μια παράδοση. Για τους επιστήμονες, θεωρείται ως ένα από τα πιο αινιγματικά γεωλογικά αξιοθέατα της Βόρειας Ιρλανδίας. Αυτό η εφήμερη ή προσωρινή λίμνη μπορεί να είναι άδεια από νερό μια μέρα και να είναι τελείως γεμάτη την επόμενη.
Ο μηχανισμός αποστράγγισης της Loughareema έχει κάνει τους επιστήμονες να νιώθουν αμήχανα εδώ και χρόνια, προσθέτοντας στο μυστήριο της τοποθεσίας, οτιδήποτε έχει να κάνει με την αλλαγή. Ο Δρ Paul Wilson, ένας ειδικός στην υδρογεωλογία και την κίνηση του νερού μέσα στους βράχους από την Βρετανική Γεωλογική Υπηρεσία, έχει πρόσφατα ξεκινήσει μια αναλυτική μελέτη σχετικά με αυτά που συμβαίνουν στην Loughareema. Εξηγεί περισσότερα:
"Η Loughareema είναι ένα δυναμικό τοπίο και η προσέγγιση προς τη λίμνη είναι συναρπαστική καθώς είναι δύσκολο να μαντέψετε σε τι κατάσταση θα την συναντήσετε. Το νερό εξαφανίζεται σε ένα υπόγειο σύστημα αποστράγγισης, για τις λεπτομέρειες των οποίου σήμερα γνωρίζουμε πολύ λίγα . Αυτή η νέα μελέτη θα γίνει σε δύο μέρη, η πρώτη χρησιμοποιεί μια κάμερα η οποία θα καταγράφει την λίμνης κατά την διάρκεια του 24ωρου, ελπίζουμε ότι θα συλλάβει το γέμισμα και το άδειασμα,η δεύτερη θα χρησιμοποιήσει ένα όργανο μέτρησης της στάθμης του νερού σε διάφορες θέσεις για να μετρήσει το ρυθμό, που η λίμνη γεμίζει και αδειάζει ".
Η μελέτη είναι σε εξέλιξη και οι πρώτες εικόνες αρχίζουν να καταγράφουν για πρώτη φορά την εκκένωση και την πλήρωση της λίμνης. Αυτό το συναρπαστικό πρόγραμμα ίσως δεν θα μας διαφωτίζει σχετικά με τα φαντάσματα Loughareema, αλλά θα είναι σε θέση να λύσει το μυστήριο της εξαφάνισης του νερού, και να οδηγήσει σε μια καλύτερη κατανόηση του όλου συστήματος λειτουργίας λίμνης.
Για να μάθετε περισσότερα για το έργο Loughareema , επικοινωνήστε με τον Δρ Paul Wilson στο paul.wilson@detini.gov.uk

Γεωδίφης


Πηγή-britgeopeople.blogspot.co.uk/

Δεκάδες χιλιάδες πλοία πλέουν στον κόσμο των ωκεανών, στους όρμους, και τα ποτάμια. Περίπου 50.000 από αυτά χρησιμοποιούνται για τη μεταφορά εμπορευμάτων στις αγορές, και άλλα 30.000 είναι κρουαζιερόπλοια, οχηματαγωγά πλοία, αλιευτικά και άλλα εμπορικά σκάφη. Σε αυτό τον αριθμό δεν έχουν συμπεριληφθεί τα στρατιωτικά πλοία. Αλλά τι συμβαίνει όταν τα πλοία αυτά έχουν γίνει πολύ παλιά ή πολύ ακριβά για να λειτουργήσουν; Στις περισσότερες περιπτώσεις, καταλήγουν στις ακτές της Ασίας ...
Τα πλοία είναι πλούσια σε χάλυβα, το οποίο αποτελεί περίπου το 75 έως 85 % της μάζας τους. Όταν ένα πλοίο έχει συνταξιοδοτηθεί και διαλυθεί, ο χάλυβας κόβεται και συνήθως λιώνει και επαναχρησιμοποιείται για άλλες χρήσεις. Τα πλοία είναι επίσης γεμάτα από μηχανήματα, έπιπλα, καλωδιώσεις, μέσα, εξαρτήματα, και άλλα αντικείμενα που μπορεί να χρησιμοποιηθούν σε άλλες θαλάσσιες και χερσαίες χρήσεις. Πέντε χώρες-η Τουρκία, η Κίνα, το Πακιστάν, η Ινδία και το Μπαγκλαντές-κυριαρχούν σε αυτή την αγορά με την ανακύκλωση των πλοίων, που απορροφά περίπου το 97% του συνόλου των εργασιών.
Κατά μήκος της ακτής του Μπαγκλαντές, ακριβώς βόρεια του Τσιταγκόνγκ, δεν υπάρχουν τεράστια ναυπηγοεπισκευαστικά κέντρα. Αλλά εκεί συναντάται ήπια κλίση στις παραλίες και ρηχά νερά. Ανεπιθύμητα και παλιά πλοία σκόπιμα ναυαγούν εδώ, έτσι ώστε να μπορούν να αποσυναρμολογηθούν και να ανακυκλωθούν. Οι εργαζόμενοι εργάζονται με αυτά τα τεράστια μεταλλικά αμαξώματα με το χέρι, σπάνια χρησιμοποιούν περισσότερο από καμινέτα και απλά εργαλεία. Η εργασία είναι επίπονη, στην καλύτερη περίπτωση, και απειλητική για τη ζωή στη χειρότερη περίπτωση.
Ο δορυφόρος Landsat 8 έλαβε τις παραπάνω δύο εικόνες από την ανακύκλωση των πλοίων στις παράκτιες περιοχές του Μπαγκλαντές την 1η Δεκεμβρίου 2013 και την 19η Φεβρουαρίου, 2014. Στις εικόνες μπορείτε να δείτε νέα πλοία να έχουν φθάσει, άλλα να έχουν εξαφανιστεί, και μερικά να έχουν μετακινηθεί ελαφρώς. Αρκετά φαίνεται να είναι σημαντικά μικρότερα, πιθανόν επειδή η αποσυναρμολόγηση είναι σε εξέλιξη. Παρατηρείστε, επίσης, την διαφορά στο χρώμα του νερού κοντά στην ακτή. Η διαύγεια αλλάζει με τις εποχές, όπως και το ποσό των ιζημάτων στο νερό. Παλίρροιες και το βάθος του νερού, επίσης, μπορεί να ήταν διαφορετικά κατά τη στιγμή της κάθε εικόνας.
Οι υποστηρικτές αυτών των ενεργειών επικροτούν την ανακύκλωση και την επιστροφή παλαιών υλικών σε μια νέα ζωή στην ελεύθερη αγορά. Το Μπανγκλαντές έχει λιγοστά κοιτάσματα σιδηρομεταλλεύματος, και το 70% του χάλυβα της χώρας προέρχεται από αυτά τα απορρίμματα. Περίπου 200 πλοία ανακυκλώθηκαν στο Μπαγκλαντές το 2013, και η διάλυση δεκάδων πλοίων δίνει δουλειά σε χιλιάδες εργαζόμενους που κερδίζουν σημαντικά περισσότερο από το μέσο όρο των μισθών σε αυτή τη φτωχή χώρα.
Ωστόσο, οι επικριτές κατακρίνουν τις επικίνδυνες συνθήκες εργασίας που οδηγούν σε δεκάδες θανάτους κάθε χρόνο, και τους μισθούς που είναι πολύ χαμηλότεροι από αυτό που ισχύει σε άλλες χώρες. Επιπλέον επισημαίνουν τα λιγοστά μέτρα περιβαλλοντικής προστασίας για την υγεία των εργαζομένων ή των παράκτιων υδάτων, τα οποία γεμίζουν με την απορροή του πετρελαίου, του αμιάντου, και άλλων χημικών ουσιών.

Γεωδίφης

Πηγή-Παρατηρητήριο της Γης

Οι ιστορικοί συμφωνούν ότι οι φιλοδοξίες και η ισχυρή προσωπικότητα του Ναπολέοντα Βοναπάρτη (1769 -1821) ήταν το κλειδί για την μετέπειτα πορεία του. Ωστόσο, ο μεγάλος Γάλλος στρατηγός μετά την καθοριστική ήττα στο Βατερλώ, διέφυγε άτακτα προς την γαλλική πρωτεύουσα όπου και παραιτήθηκε .Τον Ιούλιο του 1815 οι σύμμαχοι μπήκαν στο Παρίσι και επέβαλλαν στην Γαλλία τεράστια πολεμική αποζημίωση καθώς την υποχρέωσαν να επιστρέψει όλα τα έργα τέχνης που είχε πάρει ο Ναπολέων στους προηγούμενους πολέμους
Στον θρόνο της Γαλλίας επέστρεψε ο Λουδοβίκος ΙΗ΄ και ο Βοναπάρτης μετά την άστοχη διαφυγή του στην Αμερική τελικά παραδίνεται στους Άγγλους,κατόπιν εξορίζεται στο νησί Αγία Ελένη -στον κόλπο της Γουινέας.
Πρόκειται για ένα βρετανικό υπερπόντιο έδαφος, ένα απομακρυσμένο τροπικό νησί που βρίσκεται στο νότιο Ατλαντικό Ωκεανό, περίπου 1.950 χιλιόμετρα δυτικά από το ΝΔ ακτή της Αφρικής. Η πλησιέστερη ακτή είναι το νησί της Αναλήψεως, περίπου 1.600 χμ από την ακτή της Αφρικής, σήμερα σημαντικός σταθμός της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ. Το πιο απομακρυσμένο κατοικημένο νησί του κόσμου, Τριστάν ντα Κούνια βρίσκεται 2.100 χιλιόμετρα προς τα νότια, είναι μια συστάδα από απομονωμένα νησιά .
Η Αγία Ελένη ήταν ακατοίκητη όταν ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά από τους Πορτογάλους το 1502, πέρασε στα χέρια των Βρετανών κατά τη διάρκεια του 17ου αιώνα, και για μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν ένας σημαντικός ενδιάμεσος σταθμός για τα πλοία που έπλεαν προς την Ευρώπη από την Ασία και τη Νότια Αφρική. Το λιμάνι της έχασε την σημαντική του στρατηγική θέση μετά το άνοιγμα της Διώρυγας του Σουέζ το 1869.
Ο διασημότερος κάτοικος της Αγίας Ελένης ήταν ο Ναπολέων, ο οποίος εξορίστηκε εκεί και έζησε από το 1815 μέχρι το θάνατό του το 1821.Κατά την παραμονή του στον τόπο εξορίας, του ζητήθηκε να επιλέξει ένα φαγητό το οποίο και θα τρώει καθόλη τη διάρκεια της εξορίας του. Ο Ναπολέων εύστροφα επέλεξε ως μοναδικό φαγητό το ντόπιο αρνί, παίρνοντας έτσι ποικιλία θρεπτικών ουσιών. Σήμερα, στο νησί κατοικούν περίπου 4.000 κάτοικοι.
Η Αγία Ελένη είναι ένα ηφαιστειακό νησί που βρίσκεται στη Μεσο-ατλαντική Ράχη, χαρακτηρίζεται σε μεγάλο βαθμό από ανώμαλο έδαφος και πλαγιές που φτάνουν 500-700 μέτρα σε ύψος. Οι τελευταίες ηφαιστειακές εκρήξεις σημειώθηκαν περίπου 7 εκ.χρόνια πριν.Το υψηλότερο σημείο του νησιού είναι η κορυφή Νταϊάνα σε 818 μέτρα . Το 1996 έγινε το πρώτο εθνικό πάρκο του νησιού .
Μεταξύ 1791 και 1833, η Αγία Ελένη έγινε τόπος μιας σειράς περβαλλοντικών πειραμάτων τα περισσότερα από τα οποία σχετίζονταν με την διατήρηση, την αναδάσωση, και τις προσπάθειες για την ενίσχυση της βροχόπτωσης με τεχνητά μέσα. Στο νησί δεν υπάρχουν γηγενή θηλαστικά, αλλά τα βοοειδή, οι γάτες, οι σκύλοι,τα γαϊδουράκια,οι κατσίκες, τα ποντίκια, τα κουνέλια, και τα πρόβατα έχουν εισαχθεί με αποτέλεσμα τα αυτόχθονα είδη να έχουν επηρεαστεί αρνητικά. Η δραματική αλλαγή στο τοπίο πρέπει να αποδοθεί σε αυτές τις εισαγωγές. Ως αποτέλεσμα, το δέντρο Acalypha rubrinervis και η ελιά της Αγίας Ελένης ( Nesiota elliptica ) έχουν πλέον εκλείψει, και πολλά από τα άλλα ενδημικά φυτά να απειλούνται με εξαφάνιση.
Το μόνο εφικτό μέρος για τις εκφορτώσεις πλοίων είναι στην βορειοδυτική πλευρά του νησιού στον όρμο James Bay, από τον οποίο μια στενή κοιλάδα εκτείνεται 2,4 χιλιόμετρα στην ενδοχώρα. Σε αυτή την κοιλάδα, ανάμεσα σε απόκρημνα βράχια, βρίσκεται η πρωτεύουσα και λιμάνι του Jamestown.
Το Jamestown είναι ο πιο περίεργος οικισμός της Αγία Ελένης. Η πόλη είναι αρκετά πυκνοκατοικημένη, με δαιδαλώδη δρομάκια. Θάμνοι και δέντρα στολίζουν κάποιες από τις γωνιές του δρόμου. Το έδαφος είναι τραχύ και απότομο, και οι κατολισθήσεις είναι ένα συχνό φαινόμενο, ενώ κάποιες φορές βλάπτουν τα κτίρια. Εξέχοντα χαρακτηριστικά της πόλης είναι η σκάλα του Ιακώβ, μια σκάλα από 699 μέτρα, που χτίστηκε το 1829 για να συνδέσει το Τζέιμσταουν στο πρώην οχυρό Σκάλα Χιλ.
Το Longwood House, ήταν το σπίτι στο οποίο ο Ναπολέων πέρασε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του στην Αγία Ελένη ,τώρα λειτουργεί ως μουσείο και διατηρείται από τη γαλλική κυβέρνηση.
Η ζωή είναι δύσκολη στην Αγία Ελένη. Η ανεργία είναι ένα μόνιμο πρόβλημα, και πολλοί κάτοικοι εργάζονται στο εξωτερικό. Μόνο αξιοθέατο του νησιού είναι η απόσταση του, αλλά λίγοι τουρίστες είναι πρόθυμοι να περάσουν έξι ημέρες σε ένα πλοίο για να φτάσουν εκεί. Πέρυσι, μόνο 3.200 επισκέπτες έφτασαν στο νησί.

Γεωδίφης

Πηγές
1.Βικιπαίδεια
2.amusingplanet.com

''Vi Veri Veniversum Vivus Vici''(Με τη δύναμη της αλήθειας, ζώντας, κατέκτησα το σύμπαν) Φάουστ

Ο δημιουργός του Φάουστ (1749 -1832) ήταν μία από τις ηγετικές φυσιογνωμίες του κλασικισμού της Βαϊμάρης. Από τον Γκαίτε κυρίως ξεκίνησε το διαρκές "κόλλημα" της γερμανικής κουλτούρας με τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό. Η οικογένεια του ήταν μια από τις πιο εύπορες στη Φρανκφούρτη και του προσέφερε πολλές δυνατότητες μόρφωσης. Στην Λειψία ήρθε σε επαφή με το έντονο ελληνικό στοιχείο της πόλης. Στο έργο του «Και εγώ στην Αρκαδία»,το οποίο έγραψε χωρίς να έχει επισκεφτεί ποτέ την Αρκαδία, περιέγραφε έναν εξιδανικευμένο τρόπο ζωής, όπου οι άνθρωποι ζουν απλά ως βοσκοί σε αρμονία με τη φύση και αφιερώνουν τον χρόνο τους στην ποίηση, τη μουσική, τον έρωτα, την ανεμελιά.
Εκτός από δικηγόρος, συγγραφέας, ποιητής, πολιτικός και καλλιτέχνης ο Johann Wolfgang von Goethe ,ήταν επίσης ένας μηχανικός ορυχείων και ενδιαφερόταν αρκετά για τη γεωλογία και την παλαιοντολογία.
Κατά το έτος 1775,ο Γκαίτε όταν ήδη ήταν ένας επιτυχημένος συγγραφέας, κλήθηκε στο δικαστήριο του Δούκα Κάρλου Αυγούστου στην πόλη της Βαϊμάρης, όπου θα παραμείνει για το υπόλοιπο της ζωής του. Ο Goethe ήταν ένας ενθουσιώδης συλλέκτης ορυκτολογικών, παλαιοντολογικών και γεωλογικών σπάνιων δειγμάτων.
Μεταξύ 1780-1832 συνέλεξε, αντάλλαξε και αγόρασε περισσότερα από 18.000 πετρώματα, ορυκτά και απολιθώματα. Τα απολιθώματα περιλαμβάνουν 718 δείγματα, με 100 απολιθώματα από τις τεταρτογενείς αποθέσεις της Βαϊμάρης. Ωστόσο ο Goethe ποτέ δεν δημοσίευσε αυτές τις ανακαλύψεις.
Το γεωλογικό υπόβαθρο της Βαϊμάρης αποτελείται από Μεσοζωικό ασβεστόλιθο. Τα τοπικά υπόγεια ύδατα είναι, ως εκ τούτου υπερκορεσμένα με ανθρακικό ασβέστιο και οι πηγές και τα ποτάμια συχνά περιβάλλονται από αποθέσεις τραβερτίνη. Κατά τις καλοκαιρινές μεσοπαγετωνικές περιόδους στην τελευταία Εποχή των Παγετώνων η εναπόθεση ήταν ακόμη ισχυρότερη από ότι σήμερα και πολλά λείψανα φυτών και ζώων ενσωματώθηκαν στο στρώμα τραβερτίνη, πάνω στο οποίο κείται σήμερα η πόλη της Βαϊμάρης.
Τα πιο αξιόλογα απολιθώματα που ανακτήθηκαν από το τραβερτίνη της Βαϊμάρης είναι θραύσματα από χαυλιόδοντες και γομφίους του ελέφαντα Palaeloxodon antiquus που έζησε στα δάση της εποχής , θραύσματα από γνάθους και δόντια του μαλλιαρού ρινόκερου kirchbergensis Dicerorhinus ,τα οστά και τα δόντια του βίσονα της εποχής των παγετώνων-priscus mediator, τα δόντια από το άλογο (Equus taubachensis ), τα οστά της καφέ αρκούδας (Ursus arctos ) και θραύσματα από τα κέρατα του κόκκινου ελαφιού (Cervus elaphus ). Ένα εξαιρετικό και σπάνιο δείγμα είναι ένα "απολιθωμένο" αυγό από ένα γερανό ( Grus grus ).
Τον Ιανουάριο του 1819, ο Goethe επικοινώνησε με το γεωλόγο Καρλ Caesar von Leonhard (1779-1862):''Ανακαλύψαμε στην περιοχή της Βαϊμάρης εξαίσια απολιθωμένα οστά: μισό γνάθο με δόντια, παρόμοια με του Palaeotherium, και τα λείψανα από ελέφαντες, ελάφια, άλογα και άλλα ζώα που μπορούν να βρεθούν μαζί. "
Το 1821 ο ερασιτέχνης γεωλόγος Christien Kieferstein (1784-1866) ζήτησε από τον Goethe για τις εμφανίσεις συγκεκριμένου πετρώματος στη Βαϊμάρη. Ωστόσο ο Goethe εκείνη τη στιγμή δεν ήταν σε θέση ή δεν επιθυμούσε να παράσχει τις αιτούμενες πληροφορίες και μόλις δύο χρόνια αργότερα, μετά από επικοινωνία με το γιο του Goethe - Αύγουστο Γκαίτε -ο Kieferstein έλαβε τελικά μια στρωματογραφική περιγραφή και μερικά δείγματα πετρωμάτων.
Ο Αύγουστος είχε επισκεφθεί τις " σπηλιές από τούφα στα όρια της πόλης "τον Αύγουστο του 1823, όπου συνέλεξε δείγματα και περιέγραψε ακριβώς τα στρώματα που βρέθηκαν και τα αντίστοιχα πετρώματα - στέλνοντας τις σημειώσεις την ίδια ημέρα στον Kieferstein. Τον Σεπτέμβριο ο πατέρας του επέστρεψε στην Βαϊμάρη μετά από ένα σύντομο επαγγελματικό ταξίδι και αργότερα μαζί επέστρεψαν στο λατομείο και να διορθωθούν κάποιες λεπτομέρειες στην στρωματογραφική στήλη που είχε μελετήσει ο Αύγουστος .
Οι σημειώσεις και τα σκίτσα συντηρούνται σήμερα στο αρχείο Goethe και Schiller στη Βαϊμάρη, όμως μόνο 180 χρόνια αργότερα μέρος του έργου δόθηκε στη δημοσιότητα, ως συμπλήρωμα στη σύγχρονη στρωματογραφική έρευνα.


Γεωδίφης

Πηγές
1.Βικιπαίδεια
2. David Bressan/blogs.scientificamerican.com

Καθώς τελείωνε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, μια άλλη καταστροφή χτύπησε τη ανθρωπότητα. Η αποκαλούμενη «ισπανική γρίπη», ένα είδος ιού γρίπης με μοναδικές μεταλλάξεις προκάλεσε μια τρομερή ασθένεια που μέσα σε λίγους μήνες εξόντωσε περισσότερα θύματα απ' ότι ο πόλεμος.
Επειδή παρατηρήθηκε πρώτα στην Ισπανία ,η οποία όμως δεν συμμετείχε στον πόλεμο, έγινε γνωστή ως Ισπανική γρίπη.
Για τους ανθρώπους εκείνης της εποχής, ο Α΄ παγκόσμιος πόλεμος ήταν ένα τρομακτικό γεγονός ωστόσο στο διάστημα 1918-1919, ο μυστηριώδης ιός μέσα σε 4 μόνο μήνες μόλυνε το μισό πληθυσμό του πλανήτη.
Ο ιός πιθανότατα προήλθε από την Άπω Ανατολή ,αρχικά μεταπήδησε από τα πτηνά στον άνθρωπο, αργότερα άρχισε να μεταδίδεται μεταξύ των ίδιων των ανθρώπων. Αυτός ο θανάσιμος συνδυασμός, πιθανόν να γέννησε τον ιό που προσέβαλλε τους πνεύμονες των ανθρώπων.
Σχετικά πρόσφατες μελέτες σε δείγματα του ιού, από πτώματα θαμμένα στο παγωμένο έδαφος της Αλάσκα, έδειξαν ότι ο θάνατος επερχόταν από οξύ φλεγμονώδες πνευμονικό οίδημα, αιμορραγική πνευμονίτιδα ή πνευμονία με οξύ αιμορραγικό οίδημα.
Η πανδημία γρίπης εκδηλώθηκε το 1918 και είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο 21,6 εκ. ανθρώπων ή κατ' άλλους υπολογισμούς 50 -100 εκ. ανθρώπων. Εκτιμάται ότι μεταξύ 20% και 40% του παγκόσμιου πληθυσμού, συρρικνώθηκε.
Τον Απρίλιο του 1918 παρατηρήθηκε η ασθένεια στα βρετανικά συντάγματα που στάθμευαν στη Γαλλία. Καθώς μετακινούνταν τα στρατεύματα μετακινείτο και η ασθένεια. Έτσι τον Μάιο επεκτάθηκε σε όλη τη Γαλλία και στην Ιταλία, στη Μεγάλη Βρετανία και στις ΗΠΑ. Στη Γερμανία εισήλθε με τους αιχμαλώτους που είχε συλλάβει. Τον Ιούνιο η πανδημία έφτασε στις Ινδίες, τον Ιούλιο στη Νέα Ζηλανδία και τον Αύγουστο στη Ν. Αφρική. Έως τον Ιανουάριο του 1919 η Αυστραλία κατόρθωσε να μην πληγεί λόγω μιας αυστηρής καραντίνας. Στις 10 Ιουλίου του 1918 160.000 κρούσματα έπληξαν το Βερολίνο. Στη Μεγάλη Βρετανία η γρίπη προκάλεσε τον θάνατο 220.000 ανθρώπων, στις Ηνωμένες Πολιτείες σημειώθηκαν πάνω από 550.000 θάνατοι, ενώ στην Ιαπωνία περί τα 250.000 θύματα και στις Ινδίες τα 5 εκατομμύρια.
Κατά μυστήριο τρόπο, ο ιός εξαφανίστηκε, όπως εμφανίστηκε, χωρίς να αφήσει ίχνη. Αμερικάνοι ερευνητές παρήγαγαν στο εργαστήριο ιό που διαφέρει μόνον κατά το 3% από τον ''ισπανικό'' ιό , από διάφορα στελέχη ιών της γρίπης των πτηνών, προκειμένου να διαπιστώσουν αν είναι εφικτή η αναγέννηση του ιού από τα γενετικά συστατικά του. Σύμφωνα με κάποιους επιστήμονες, δεν αποκλείεται ο ιός να επιβιώνει σιωπηλά σε κάποια περιοχή της γης, διατηρώντας την ικανότητα, αν ενεργοποιηθεί, να προκαλέσει και πάλι επιδημία την κατάλληλη στιγμή.
Οι μοναδικές γνωστές πανδημίες που μπορούν να συγκριθούν με αυτή του 1918 είναι οι λοιμοί του Ιουστινιανού, που τον 6ο αιώνα κόστισαν τη ζωή, κατ' εκτίμηση σε 100 εκ.ανθρώπους, και ο «μαύρος θάνατος» (πανώλη) του 1347-1350 που θέρισε τον ευρωπαϊκό πληθυσμό.

Γεωδίφης

Πηγές
1.Βικιπαίδεια
2.Popular Science
3.rhodeslibrary.gr

Ερευνητές έχουν συντάξει ένα χρονοδιάγραμμα 8.000 χρόνων από 24 μεγάλους σεισμούς στο νότιο άκρο του ρήγματος στην τοποθεσία Hokuri Creek, κοντά στη λίμνη McKerrow. Το ρήγμα Alpine με μήκος 850 χιλιομέτρων είναι εξαιρετικά συνεπές, με ρήξεις σε σχετικά σταθερά χρονικά διαστήματα .Οι μεγάλες ρήξεις συχνά συνοδεύονται από τσουνάμι όπως έχει συμβεί τουλάχιστον δύο φορές κατά τα τελευταία 1.000 χρόνια. 

Η εικόνα στο Νότιο Νησί της Νέας Ζηλανδίας δείχνει ξεκάθαρα το ίχνος του ρήγματος Alpine κατά μήκος του δυτικού άκρου των Νότιων Άλπεων.

Στις Νότιες Άλπεις της Νέας Ζηλανδίας, στην τοποθεσία Hokuri Creek έχει χαρτογραφηθεί η πρόσφατη σεισμική δραστηριότητα του ρήγματος Alpine Fault. Οι σεισμοί που έχουν καταγραφεί αφορούν τα τελευταία 8.000 χρόνια. Ένα σημαντικό χαρακτηριστικό σε αυτό το μέρος του ρήγματος είναι ότι ανυψώνεται η δυτική πλευρά του, αντί προς τα ανατολικά, όπως κάνει κατά το μεγαλύτερο μέρος του. Οι παρακάτω εικόνες μας δείχνουν την πλούσια σεισμική ιστορία του ρήγματος στην τοποθεσία Hokuri Creek.  

Η παραπάνω εικόνα δείχνει πώς το ρήγμα(Alpine fault) χαμηλά εμποδίζει το ρέμα Hokuri(stream, με το βέλος βλέπετε την ροή του ρέματος), λιμνάζοντας το νερό και δημιουργώντας ένα βάλτο(swampy area). Αυτό γεμίζει σταδιακά με άνθρακα πλούσιο σε φυτικό υλικό (τύρφη), έτσι ώστε τελικά η επιφάνεια του βάλτου γίνεται επίπεδη με την προεξοχή του ρήγματος και ο ποταμός ρέει κατευθείαν σε αυτό.

Όταν συμβεί ένας σεισμός στο Alpine Fault, το ρήγμα ανεβαίνει κατά περίπου ένα μέτρο, δημιουργώντας ένα χώρο στο ρυάκι στο οποίο έρχονται χαλαρά συντρίμμια και πετρώματα (χαλίκι, άμμο και ιλύ) από κατολισθήσεις που προκλήθηκαν από τον σεισμική δόνηση.

Ένας νέος βάλτος αναπτύσσεται αυτή την φορά στη γη και σταθεροποιείται μέχρι το στρώμα τύρφης να φθάσει και πάλι το επίπεδο του απότομου πρανούς του ρήγματος.  

Ένας ακόμη σεισμός στο ρήγμα Alpine Fault ανυψώνει το πρανές που δημιουργήθηκε από το ρήγμα(fault scarp=ρηξιγενής κατωφέρεια), και ένα νέο στρώμα με συντρίμμια αποτίθεται από τον σεισμό, προσθέτοντας άλλο ένα ρεκόρ στην ιστορία διάρρηξης της τοποθεσίας. Το καλό είναι ότι τα στρώματα τύρφης προσφέρουν άφθονο υλικό άνθρακα για την ραδιοχρονολόγηση του άνθρακα Ο χρόνος των προηγούμενων σεισμών είναι στον ορίζοντα, όπου η τύρφη αλλάζει προς τα πάνω σε υλικά κατολίσθησης που αποτελούνται από άμμο και λάσπη, ώστε με τη λήψη δειγμάτων σε αυτό το επίπεδο, οι σεισμοί μπορούν να χρονολογηθούν.

Στο Hokuri Creek, από ένα παιχνίδι της μοίρας, ο ποταμός βρήκε μια νέα διέξοδο αρκετές εκατοντάδες χρόνια πριν, διαβρώνοντας τα κάτω και εκθέτοντας την ακολουθία των στρωμάτων τύρφης και στρώματα με συντρίμμια που προήλθαν από τον σεισμό, όπως οι σελίδες σε ένα βιβλίο.
Αυτό σημαίνει, ωστόσο, ότι η καταγραφή των 2 ή 3 πιο πρόσφατων σεισμών δεν είναι διαθέσιμοι εδώ.  

Μπορείτε να δείτε πώς οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν μια σκάλα για να αποκτήσουν πρόσβαση σε καλά σημεία δειγματοληψίας. Περιέργως, ήταν σε θέση να εντοπίσουν 24 σεισμούς πηγαίνοντας πίσω στον χρόνο για πάνω από 8000 χρόνια. Οι εγγραφές από τους 2 ή 3 πιο πρόσφατους σεισμούς, λείπουν από αυτή την ακολουθία, έχουν βρεθεί σε μια πιο πρόσφατη μελέτη στο κοντινό βάλτο του John O'Groats. Οι επιστήμονες ήταν σε θέση να ανακτήσουν αρκετούς πυρήνες ιζημάτων εκεί όπου υπάρχει ολοκληρωμένη η σειρά.

Χρονολόγηση άνθρακα δίνει ένα εύρος ημερομηνίας εντός της οποίας η πιο πιθανή ημερομηνία είναι στην κορυφή της καμπύλης πιθανοτήτων. (Για να καταλάβετε πως γίνεται μία ραδιοχρονολόγηση ρίξτε μια ματιά στο κάτω βίντεο του Γεωλογικού Ινστιτούτου Ν.Ζηλανδίας ,GNS Science ). Τα αποτελέσματα από την χρονολόγηση που μπορείτε να δείτε σε αυτό το γράφημα δείχνουν πώς το Alpine Fault στο Hokuri Creek παρουσιάζει μία πλούσια σεισμική ιστορία σε ένα πολύ τακτικό κύκλο για πάνω από 8.000 χρόνια. Τα διαστήματα φαίνεται να διαφέρουν με 140 - 510 χρόνια, αλλά ο μέσος όρος είναι 330 χρόνια. Στην πραγματικότητα, το πιο κοινό πραγματικό διάστημα μεταξύ του Alpine Fault όπου εκδηλώνονται σεισμοί είναι περίπου 300 χρόνια, κάτι το οποίο μας προειδοποιεί για τον επικείμενο σεισμικό κίνδυνο αφού η τελευταία ρήξη στο Alpine Fault ήταν το 1717, μόλις λίγο κάτω από τα 300 χρόνια.

Για να πάρετε μια ιδέα για τη σημασία αυτής της σεισμικής ιστορίας του Alpine Fault, εδώ είναι μια σύγκριση με άλλα 2 μεγάλα ρήγματα μετασχηματισμού(Αγίου Ανδρέα, Νεκρής Θάλασσας. Αυτό δείχνει ξεκάθαρα πως τα εκθέματα του Alpine Fault μας προειδοποιούν για την συμπεριφορά και ότι πρόκειται για ένα από τα πιο επικίνδυνα του κόσμου. 

Αυτός ο χάρτης δείχνει την τοποθεσία του Hokuri Creek στο νότιο τμήμα της Alpine Fault. Το πλούσιο σεισμικό παρελθόν της τοποθεσίας μας παρέχει την δυνατότητα να εκτιμήσουμε τα μεγάλα γεγονότα στο νότιο και κεντρικό τμήμα του ρήγματος.

Στο βόρειο Νότιο Νησί, το Alpine Fault χωρίζεται σε έναν αριθμό ξεχωριστών ρηγμάτων όπως το σύστημα διάρρηξης Marlborough Fault System. Η ταχύτητα ολίσθησης (μέση κίνηση) για το Alpine Fault πέφτει κάτω από περίπου 27 χιλιοστά ανά έτος σε λιγότερο από 10 χιλιοστά, με το υπόλοιπο να απορροφάται από τα άλλα ρήγματα που βρίσκονται σε κοντινή απόσταση. Αυτό σημαίνει ότι η ιστορία του Hokuri Creek δεν μπορεί να εφαρμοστεί στο βόρειο (Marlborough) το οποίο αποτελεί το τέλος του ρήγματος Alpine.

Γεωδίφης

Πηγές
1.juliansrockandiceblog.blogspot.co.nz
2.GNS Science
3.Βικιπαίδεια 

Το είδος Emiliania huxleyi είναι ένα από τα περίπου 5.000 διαφορετικά είδη φυτοπλαγκτού που ζουν στα ανώτερα στρώματα των ωκεανών. Πρόκειται για έναν μονοκύτταρο φωτοσυνθετικό μικροσκοπικό οργανισμό, του οποίου η λεπτομερής παρατήρησή δεν ήταν δυνατή μέχρι την κατασκευή και χρήση του ηλεκτρονικού μικροσκοπίου.
Η ξεχωριστή και εντυπωσιακά όμορφη εικόνα των κυττάρων του Emiliania huxleyi οφείλεται στην παρουσία ασβεστιτικών πλακών (κοκκόλιθοι) που περιβάλλουν την εξωτερική επιφάνεια του και οι οποίες αποτελούνται από μικρούς αλλά εντυπωσιακά περίτεχνους κρυστάλλους ανθρακικού ασβεστίου που παράγονται από τα ίδια τα κύτταρα.
Το E. huxleyi έχει μελετηθεί εκτενώς στα πλαίσια των παγκόσμιων κύκλων του άνθρακα και του θείου, του κλίματος, και στην βιο-ανοργανοποίηση (διαδικασία μέσω της οποίας μια οργανική ουσία διαποτίζεται με ανόργανες ουσίες).
Οι κοκκόλιθοι της Emiliania  έχουν την ιδιότητα να ανακλούν το φως, και η μαζική απελευθέρωσή τους κάνει τον ωκεανό περισσότερο ανακλαστικό. Έτσι, οι ισχυρές πληθυσμιακές εκρήξεις της αλλάζουν τη λαμπρότητα του νερού και η αυξημένη διάχυση που προκαλείται έχει σαν αποτέλεσμα να μεταβάλλεται και το ποσό της θερμότητας που απορροφάται από την αντίστοιχη περιοχή του ωκεανού. Επειδή η παραγωγή ανθρακικού ασβεστίου για το σχηματισμό των κοκκόλιθων απελευθερώνει CO2, το E. huxleyi λειτουργεί σαν μία καθαρή πηγή άνθρακα.
Τα E. huxleyi που ασβεστοποιούνται στους σύγχρονους ωκεανούς σχηματίζουν πυκνές και άφθονες ετήσιες ανθίσεις. Ενώ είναι γνωστό ότι η εν' λόγω ανάπτυξη των περιέχει επίσης βακτήρια, ωστόσο σχετικά λίγα είναι γνωστά για την αλληλεπίδραση των βακτηρίων-αλγών.
Ένας ιδιαίτερος κλάδος βακτηριδίων, είναι τα Roseobacters, που περιλαμβάνουν έως και 60% της βακτηριακής κοινότητας των ανθίσεων φυτοπλαγκτού που κυριαρχείται από το Ε.huxleyi. Πρόσφατα το Roseobacter Phaeobacter gallaesciensis, φάνηκε να παράγει νέα αλγοκτόνα δηλαδή ότι ειδικά κάνει το E. Huxleyi .
Παρά την ύπαρξη αρκετών στοιχείων που δείχνουν ότι υπάρχει μια αλληλεπίδραση μεταξύ του P. gallaesciensis και του E. huxleyi, μια άμεση αλληλεπίδραση μεταξύ αυτών των δύο οργανισμών δεν έχει τεκμηριωθεί. Ωστόσο, μια φυσική αλληλεπίδραση μεταξύ της Ε huxleyi και P. gallaesciensis μπορεί να ληφθεί ως συν-καλλιέργεια.
Τα βακτήρια αποικίζουν την επιφάνεια του κυττάρου των αλγών. Η ''προσκόλληση'' διαμεσολαβείται μέσω των πολικών συνδετήρων του βακτηρίου. Πριν την αλληλεπίδραση τα φύκια και τα βακτήρια επωφελούνται από τη συμβίωση. Οι άλγες αναπτύσσονται από τις αυξίνες που εκκρίνονται από τα βακτήρια, ενώ τα βακτήρια τρέφονται από τα θρεπτικά συστατικά που παρέχονται από τα φύκια. Μία από τις ουσίες που παρέχονται από τα φύκια είναι η dimethylsulfoniopropionate ένα μόριο σχετικό με το κλίμα (DMSP), το οποίο τα βακτήρια χρησιμοποιούν στην συν-καλλιέργεια ως πηγή θείου.
Τέλος, όπως οι άλγες γερνάνε, οι βακτηριακοί συνεργάτες τους τα σκοτώνουν. Οι επιστήμονες μελετώντας την ζωή τους είδαν επίσης ότι η βακτηριακή αλληλεπίδραση επηρεάζει δύο αρχαία χαρακτηριστικά των φυκών που χρησιμοποιούνται σε αυτή την διαδικασία. (α)Η μεταλλική σύνθεση των κοκκόλιθων των φυκών και (β) η ακορεστότητα των ανθεκτικών οργανικών ενώσεων των φυκών (κετόνες) που παράγονται από το φυτοπλαγκτόν .
Αυτά τα γνωρίσματα των φυκών είναι γνωστό ότι διαμορφώνονται  από συγκεκριμένες περιβαλλοντικές συνθήκες (π.χ. θερμοκρασία, PΗ, κ.λ.π.). Δεδομένου ότι αυτές οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις για τους κοκκόλιθους και τις ακετόνες συσσωρεύονται σε ανθρακικά ιζήματα και πετρώματα μπορούν να βοηθήσουν στην ανοικοδόμηση των αρχαίων περιβαλλόντων. 
Τα αποτελέσματά των ερευνητών δείχνουν ότι ένα μέρος των χημικών αλλαγών στους κοκκόλιθους και τις ακετόνες μπορεί να αποδοθεί σε βακτήρια. Πρόσφατες μελέτες δείχνουν για πρώτη φορά μια βακτηριακή υπογραφή στις άλγες που βασίζεται σε παλαιές συνήθειες. Είναι πιθανό ότι και άλλες μικροβιακές αλληλεπιδράσεις τεκμηριώνονται σε ανάλογους τρόπους στο γεωλογικό αρχείο.
Η αύξηση της συγκέντρωσης του CO2 στην ατμόσφαιρα τα τελευταία χρόνια, φαίνεται να αποτελεί σοβαρή απειλή και για το E. huxleyi αλλά και γενικότερα για όλους τους θαλάσσιους οργανισμούς που δημιουργούν ασβεστολιθικά κελύφη. Η αύξηση του CO2 αυξάνει αναλόγως και τα επίπεδα του ανθρακικού οξέος στο νερό, με αποτέλεσμα να μειώνεται το pH. Αυτό το πρόβλημα της αύξησης της οξύτητας των θαλασσών(οξίνιση των ωκεανών),επηρεάζει την ικανότητα των οργανισμών να δεσμεύουν ασβέστιο για την κατασκευή των σκελετών και κελυφών τους.

Γεωδίφης

Πηγές
1.Ε Segev , R. Kolter, Harvard Med. Sch., Boston, MA
2.Βικιπαίδεια

Η αμφιλεγόμενη μέθοδος της υδραυλικής ρωγμάτωσης(fracking) στο υπέδαφος για την παραγωγή ενέργειας και την άντληση σχιστολιθικών κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στις ΗΠΑ,όμως είναι εξαιρετικά επικίνδυνη γιατί μπορεί να προκαλέσει μεγάλους σεισμούς, λένε όλο και περισσότεροι επιστήμονες.
Ωστόσο, το fracking η μέθοδος που πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τον Γιώργο(Φειδία) Παρασκευόπουλο(1919-2013)-πατέρα του σχιστολιθικού αερίου -δεν εφευρέθηκε από τον άνθρωπο. Η μέθοδος που χρησιμοποιεί υγρά υπό πίεση για να σπάσει χώρια τα βράχια υπήρχε από τουλάχιστον 700 εκατομμύρια χρόνια πριν, και τώρα μία νέα μελέτη εξηγεί πως δημιουργήθηκε ένα από τις πιο παράξενα πετρώματα στον κόσμο.
Ο ψαμμίτης Tava έχει κάνει τους επιστήμονες αμήχανους για πάνω από έναν αιώνα. Βρέθηκε μαζί σε ένα μεγάλο ρήγμα στο Front Range-Βραχώδη Όρη-του Κολοράντο, και φαίνεται να έχει αψηφήσει τους κανόνες της γεωλογίας. Ο βράχος που σχηματίζεται από ψαμμίτη εγχέεται ως υγρό σε περιβάλλοντα στρώματα από γρανίτη. Τα πυριγενή πετρώματα ξεκινούν τη ζωή τους ως ένα υγρό, αλλά ο ψαμμίτης σχηματίζεται από ιζηματογένεση, και συνήθως θα λυγίσει ή θα σπάσει κάτω από την πίεση και όχι από ρευστοποίηση.
Η Christine Siddoway στο Colorado College και οι συνάδελφοί της δείχνουν ότι μεταξύ 660 και 800 εκατομμύρια χρόνια πριν, ένα κοντινό ρήγμα ράγισε την περιοχή με μια σειρά μαζικών σεισμών. Όταν οι σεισμοί ενέργησαν σε χαλαρά, υγρά ιζήματα,το υλικό αρχίζει να συμπεριφέρεται σαν ένα υγρό, λέει η Siddoway. Όσο για την πίεση που θα χρειαζόταν για αυτό το φυσικό γεγονός fracking, λέει ότι θα μπορούσε να έρθει από την κατάρρευση των τεράστιων μπλοκ πετρωμάτων και από την αποκοπή τους από ένα τμήμα του βράχου κοντά στο ρήγμα. Δεδομένου ότι αυτά έπεσαν πάνω στα υποκείμενα ιζήματα, θα μπορούσαν να τα χτυπήσουν με αρκετή δύναμη για να φτάσουν ως τον γρανίτη.
Ο ψαμμίτης Tava έχει αναφερθεί από τους δημιουργιστές ως απόδειξη της βιβλικής πλημμύρας που μετέφερε την Κιβωτό του Νώε, το μεγάλο πλοίο το οποίο είπε ο Θεός στο Νώε να κατασκευάσει λόγω του μεγάλου κατακλυσμού που επρόκειτο να φέρει. Σύμφωνα με τη Βίβλο ο Θεός ευχαριστήθηκε από το πόσο δίκαιος ήταν ο Νώε και αποφάσισε να επιλέξει αυτόν ως σωτήρα του ανθρωπίνου είδους αλλά και των άλλων ειδών ζωής από το μεγάλο κατακλυσμό.
Σύμφωνα με τους δημιουργιστές, ο βράχος είχε αποτεθεί ως αμμώδες υλικό μόλις μερικές χιλιάδες χρόνια πριν.
Όμως οι ερευνητές ανέλυσαν δείγματα από ψαμμίτη, που αποτελούνταν κυρίως από χαλαζία, με κομμάτια από αστρίους, μαρμαρυγία, μαγνητίτη και ζιργκόν, το οποίο είναι τόσο ορυκτό όσο και ημιπολύτιμος λίθος. Ο ψαμμίτης Tava, που παρουσιάζεται εδώ, είναι πιθανόν μεταξύ 680 εκατομμυρίων και 800 εκατομμυρίων ετών.''Το ζιρκόνιο είναι η κινητήριος δύναμη για την ισοτοπική χρονολόγηση των βράχων για να μάθουμε την ηλικία τους'', δήλωσε η Siddoway.
Ο σχηματισμός, δεν έχει να κάνει με κανένα κατακλυσμικό γεγονός, αντίθετα πιστεύει ότι διαβρώθηκε με την πάροδο του χρόνου και οδηγήθηκε σε μια αρχαία λεκάνη ως ίζημα.

Γεωδίφης

Πηγές
1.newscientist.com
2.Βικιπαίδεια