Αμίαντος σε χαλιά; Παρόλο που δεν είναι ευρέως διαδεδομένο, μπορείτε να βρείτε ίνες από αμίαντο σε χαλιά, στην κόλλα του χαλιού ή στο ύφασμα, μαζί με την συνήθη σκόνη. Ναι, έχει βρεθεί ότι ορισμένα είδη από ινώδη χαλιά περιέχουν αμίαντο.
Ο αμίαντος είναι ένα φυσικό ορυκτό, ως εκ τούτου μπορεί να συναντήσουμε την παρουσία του στον αέρα του περιβάλλοντος μας, ως συστατικό του εδάφους, ως συστατικό που απελευθερώνεται φυσικά από την πηγή του σε βράχους, από την εξόρυξη και την επεξεργασία, και  από την παρουσία του σε προϊόντα. Είναι ένα φθηνό υλικό και έχει χρησιμοποιηθεί σε πάνω από 3.000 είδη προϊόντων, και εξακολουθεί να υφίσταται. Χρησιμοποιείται σε σπίτια, εργοστάσια, κτίρια γραφείων, δημόσια κτίρια, σε σχολεία και νοσοκομεία, στο σπίτι σε καταναλωτικά προϊόντα και ηλεκτρικές συσκευές, σε τακάκια φρένων και συμπλέκτες- επενδύσεις των αυτοκινήτων, στον ήχο, την θερμομόνωση, τη φωτιά, σε κόλλες, μπογιές, λιπαντικά και σε ιατρικές συσκευασίες, και πολλά άλλα μέρη. Χρησιμοποιείται σχεδόν σε κάθε κλάδο από την αεροδιαστημική, την κατασκευή, γεωτρήσεις πετρελαίου, τα κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα,τα ελαιοτριβεία και την επεξεργασία καουτσούκ.
Ακόμη χρησιμοποιείται σε φίλτρα και συσκευές για το τυρί και της οινοποιίας.Παρά τις απαγορεύσεις και τους κανονισμούς που εμποδίζουν την περαιτέρω χρήση του στις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες, εξακολουθεί να είναι μια θανατηφόρος κληρονομιά, δεδομένου ότι τα περισσότερα από τα προϊόντα αυτά συνεχίζουν να υπάρχουν δίπλα μας.
Επιστήμονες έκαναν πειράματα, σε σωρούς αποβλήτων αμιάντου καλυμμένους με χώμα και βρήκαν ότι διαλυμένη οργανική ύλη που περιέχεται στο εσωτερικό του εδάφους στα σωματίδια αμιάντου, δημιουργούν μια αλλαγή του ηλεκτρικού φορτίου στο εξωτερικό του σωματιδίου γεγονός που επιτρέπει να μετακινούνται εύκολα μέσα από το χώμα.
Επίσης, στο ξηρό κλίμα, οι πληθυσμοί μπορεί να εκτεθούν σε ίνες φυσικού αμίαντου μέσω των εκπομπών σκόνης που μπορεί να προκύψουν τόσο από φυσική διάβρωση, από αιολικές διαδικασίες όσο και από ανθρωπογενείς δραστηριότητες.
​Τα στοιχεία του ινώδους αμφίβολου[ ένας επικίνδυνος φυσικός αμίαντος] που βρέθηκαν σε ελαστικά αυτοκινήτων και τα είδη ένδυσης μετά από ψυχαγωγικές δραστηριότητες δείχνουν ότι μπορεί να επανέλθουν στα μέλη μιας οικογένειας και κατά συνέπεια να αυξήσουν τον κίνδυνο της έκθεσης για άλλους πληθυσμούς, εκτός από τους άμεσα εκτεθειμένους μέσω υπαίθριων εκπομπών σκόνης .

Γεωδίφης

Πηγές- Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας - Σαν Ντιέγκο,USGS

Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της Λισαβόνας ήταν στην εκκλησία όταν χτύπησε ο πρώτος σεισμός. Ήταν πρωί της Ημέρας των Αγίων, το 1755, και αυτή ήταν η πιο εξέχουσα πόλη σε μια από τις πιο ισχυρές χώρες του κόσμου. Τίποτα από αυτά δεν είχε σημασία, φυσικά, όταν άρχισε η αποφράδα ημέρα.
Ο σεισμός της Λισαβόνας εξακολουθεί να αποτελεί καθοριστική στιγμή στην ιστορία της πόλης. Εκτιμάται ότι ήταν μεγέθους 8,5 βαθμών, ακολουθούμενος από 2 μικρότερους σεισμούς και ένα τσουνάμι, ύψους 15μ, και πυρκαγιές που κατέστρεψαν την πόλη των θαλασσοπόρων. Εκατοντάδες μετασεισμοί συνέβησαν τους επόμενους μήνες. Δεν υπάρχει κανένας επίσημος αριθμός θανάτων, αλλά σύμφωνα με τις σύγχρονες εκτιμήσεις κάπου  60.000 άνθρωποι πέθαναν (ο πληθυσμός της πόλης αριθμούσε τότε περίπου 200.000). Περίπου το 82% των κτιρίων της πόλης καταστράφηκαν, μεταξύ των οποίων εκκλησίες, καθεδρικοί ναοί, βασιλικά ανάκτορα και η όπερα.
Ότι οι πλούσιοι δεν ήταν εξοικειωμένοι με τον σεισμό μπορεί να ήταν ένας παράγοντας που ώθησε με μια υπαρξιακή κρίση μεταξύ κάποιων Ευρωπαίων. Πολλοί στράφηκαν στη θρησκεία την περίοδο της κρίσης - και η Πορτογαλία του 18ου αιώνα επηρέασε τους ανθρώπους του πνεύματος της εποχής. Πολλοί απέδωσαν τον σεισμό στην ανθρώπινη αμαρτία ενώ ο Βολταίρος, ο Ρουσό και ο Εμανουέλ Καντ προσέγγισαν το σεισμό με διαλογισμό.
Ο Kant βρήκε την απάντηση μελετώντας τον Αριστοτέλη, ο οποίος θεωρούσε ότι οι σεισμοί θα μπορούσαν να προκληθούν από τον άνεμο που διέρχεται από υπόγεια σπήλαια. Ο Καντ, αισθανόμενος ότι οι άνεμοι δεν ήταν αρκετά ισχυροί για να προκαλέσουν τέτοια καταστροφή, αποφάσισε ότι θα μπορούσε να οφείλεται σε εκρήξεις σε υπόγεια σπήλαια.
Φυσικά, η θεωρία των τεκτονικών πλακών, 200 χρόνια αργότερα, μας έδωσε μια εικόνα για το τι πραγματικά προκαλεί τους σεισμούς.
Πρόσφατα στοιχεία δείχνουν ότι μια ζώνη καταβύθισης των πλακών προς τα ανατολικά κάτω από το Γιβραλτάρ μπορεί να προκάλεσε τον σεισμό. Παρόλο που δεν έχουν καταγραφεί ενδοπλακικοί σεισμοί, τα στοιχεία από τα ηφαίστεια λάσπης, οι σεισμικές εικόνες των παραμορφωμένων ιζημάτων και τα δεδομένα της ροής θερμότητας υποδηλώνουν ότι η ζώνη καταβύθισης είναι ενεργή και ότι το σεισμογόνο ρήγμα μπορεί να επανενεργοποιηθεί στο απώτερο μέλλον.

Γεωδίφης

Πηγές
1.sciencemag.org
2.Βικιπαίδεια

​

​Κανονικά, η διάβρωση παρατηρείται για χιλιάδες χρόνια, αλλά αυτή η κοιλάδα του ποταμού θα μπορούσε να εξαφανιστεί μόλις 50 χρόνια μετά τον σχηματισμό της, χάρη σε μια νέα και ταχεία φυσική διαδικασία .
Η ταχεία διάβρωση του ποταμού Daan σε ένα φαράγγι στην Ταϊβάν είναι εξαιρετικά σπάνια. Το φαράγγι σχηματίστηκε μετά από ένα σεισμό το 1999, ανυψώθηκε από το έδαφος σε μια απόσταση ενός χιλιομέτρου, μπλοκάροντας ένα ποτάμι. 
Μέχρι το 2004, ο ποταμός είχε ανοίξει από μια ρωγμή εξαιτίας μιας απόφραξης. Μέχρι το 2008, άνοιξε ένα μακρύ φαράγγι 1χλμ., το οποίο έχει 25m πλάτος και φτάνει βάθη μέχρι τα 17 m. Όμως ο ποταμός στην πορεία του έπρεπε να κάμψει( περίπου 90 βαθμούς) πριν από την είσοδο του στο φαράγγι. Αυτό σημαίνει ότι η κάθετη ροή προς τη γραμμή του φαραγγιού, ακριβώς πάνω από το στόμιο του φαραγγιού έκανε το ποτάμι να λειτουργεί σαν ένα φύλλο από γυαλόχαρτο, με αποτέλεσμα να λειαίνει το ανάντη τοίχωμα του φαραγγιού περίπου 17m το χρόνο. 
Με το ρυθμό αυτό, το σύνολο του φαραγγιού εκτιμάται ότι θα εξαφανιστεί σε περίπου 50 χρόνια.Καθώς το ανάντη όριο του φαραγγιού συνεχίζει να κινείται προς τα κάτω, το φαράγγι θα φτάσει σύντομα στην έξοδο του φαραγγιού. Το μόνο που θα μείνει από αυτή την διαδικασία θα είναι μια ευρεία, επίπεδη κοίτη, όπως και πριν από τον σεισμό. Η ταχύτητα της διάβρωσης είναι ασυνήθιστη, επειδή η γεωλογία είναι συνήθως αργή. 
Λίγα γεωλογικά γεγονότα συμβαίνουν γρήγορα, όπως τα νησιά που σχηματίζονται μετά από ηφαιστειακές εκρήξεις, κατολισθήσεις και πλημμύρες που παρατηρούνται από τους παγετώνες. Όμως, ενώ η διάβρωση ενός φαραγγιού χρειάζεται υπό κανονικές συνθήκες αιώνες, στο Daan αυτό θα συμβεί μέσα σε μια ανθρώπινη ζωή και αυτό το γεγονός επιτρέπει στους ερευνητές να παρακολουθήσουν διαδικασίες εκατοντάδων χρόνων. 

Γεωδίφης
​
Πηγή-Nature Geoscience

​Ρωσικός πράσινος Αμαζονίτης ή λίθος των Αμαζόνων, συνήθως συναντάται στα Ουράλια , στην Μαγαδασκάρη, στο Κολοράντο κά.Το όνομα προέρχεται από τον Αμαζόνιο ποταμό, από τις πράσινες πέτρες που είχαν ληφθεί στο παρελθόν, αλλά είναι αμφίβολο κατά πόσο πράσινος άστριος εμφανίζεται στην περιοχή του Αμαζονίου. Είναι καλιούχος άστριος, περιορισμένης εμφάνισης, με την ποικιλία του μικροκλινή. 
Για πολλά χρόνια, η πηγή του χρώματος του ήταν ένα μυστήριο. Φυσικά, πολλοί άνθρωποι υποθέτουν ότι το χρώμα οφείλεται στον χαλκό, επειδή οι ενώσεις χαλκού δίνουν συχνά μπλε και πράσινες αποχρώσεις. Λόγω του φωτεινού πράσινου χρώματος όταν γυαλιστεί, χρησιμοποιείται ως πολύτιμος λίθος, αν και είναι εύκολο να σπάσει. 
Πιο πρόσφατες μελέτες δείχνουν ότι το μπλε-πράσινο χρώμα, οφείλεται σε μικρές ποσότητες μολύβδου και στο νερό που υπάρχει στους άστριους. Οι άστριοι (αγγλ. feldspars) είναι μια ομάδα αργιλοπυριτικών ορυκτών του καλίου ,του νατρίου, του ασβεστίου και σπανιότερα του βαρίου.Είναι τα πιο άφθονα πετρoγενετικά ορυκτά της λιθόσφαιρας.
Συνιστούν περίπου το 50% των μαγματικών πετρωμάτων και αποτελούν την βάση της ταξινόμησης των ηφαιστειακών πετρωμάτων.
 Οι καθαροί άστριοι είναι άχρωμοι αλλά όταν παρουσιάζουν εγκλείσματα μέσα στους κρυστάλλους τους έχουν διάφορες αποχρώσεις κόκκινου,πράσινου,κυανού ή γκρι. Συναντώνται και σε μεταμορφωμένα πετρώματα όπως γνεύσιους,σχιστόλιθους αλλά και σε ιζηματογενή πετρώματα όπως οι ψαμμίτες. Οι εμπορεύσιμοι άστριοι προέρχονται κυρίως από πηγματίτες και γρανίτες.Χρησιμοποιούνται στην υαλουργία, στην κεραμική, στην οδοντοτεχνία, στην κατασκευή των ελαστικών , στην κοσμηματοποιία κά

Γεωδίφης
Πηγές
1. USGS
2 .Βικιπαίδεια