Ένα λουλούδι συνδέει τον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο (1861-1865) τον πλέον καταστροφικό που έζησαν ποτέ οι ΗΠΑ, με την φυσική ιστορία και ''το αίμα των ηρώων''.
Στις 14 του Αυγούστου του 1864, σε ένα στρατόπεδο στρατού στη Γεωργία, ένας ταγματάρχης από το Wisconsin άρπαξε ένα φυτό, το πίεσε επάνω σε ένα φύλλο χαρτί ,έγραψε μια επιστολή , παρουσίασε το φυτό ως ''σίγουρα το πιο ενδιαφέρον δείγμα που είδα ποτέ", και την έστειλε μαζί με το φυτό σε ένα επιστήμονα που ονόμασε "φίλο" στο Wisconsin.
''Μεγάλωνε έξω από τη σκηνή μου και παρά το θόρυβο από τα 500 άρματα πυροβολικού'', έγραψε ο John Cornelius McMullen, "φαινόταν να αναπαύεται γλυκά το βράδυ, μέσα στο κόσμο του χωρίς να έχει διαταραχθεί από το πέλμα των εχθρικών στρατευμάτων."
Ο ταγματάρχης-συλλέκτης ήταν σαφώς μορφωμένος,χαρακτηριζόταν από ποιητικές καταβολές. Ο επιστήμονας, Increase Lapham (1811-1875), σήμερα θεωρείται ο ιδρυτής της φυσικής ιστορίας στο Ουισκόνσιν. Ένας γεωλόγος, βοτανολόγος και ιστορικός και η ζωή και το έργο του αποτελεί το αντικείμενο μιας νέας βιογραφίας, "Μελετώντας το Ουισκόνσιν: Η ζωή του Increase Lapham'', που δημοσιεύθηκε από την Εταιρεία Ιστορικών Ερευνών του Wisconsin.
Ένα δείγμα από αυτό το φυτό ο Κεν Κάμερον ,από το Ερμπάριο (Τράπεζα Συλλογής Ξηρών Βοτάνων) του Ουισκόνσιν, αποκαλεί ''ίσως το πιο εκπληκτικό απ 'όλα '' και ότι σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να ανακύψει από τα 1,2 εκατομμύρια αποξηραμένα φυτά που φιλοξενούνται στη διαδικτυακή συλλογή του Πανεπιστημίου του Wisconsin-Madison.
Η προσωπική συλλογή φυτών του Lapham, που ίδρυσε το Ερμπάριο, πριν από περίπου 160 χρόνια, περιλαμβάνει και το λουλούδι που του έστειλε ο ταγματάρχης. Στο πλαίσιο της προετοιμασίας του Ερμπαρίου για να εκτεθούν μερικά από τα αρχικά δείγματα Lapham, συμπεριλαμβάνεται και το φυτό ,150-χρονων, Cassia obtusifolia ("άγριο ευαίσθητο φυτό").
"Αρχίσαμε να διαβάζουμε την επιστολή που επισυνάπτεται σε αυτό," λέει ο Cameron. "Ο αποστολέας περιγράφει το λουλούδι ως βαμμένο με το αίμα των ηρώων, και πραγματικά μείναμε εντυπωσιασμένοι".
Ποιος ήταν αυτός ο λυρικός ταγματάρχης;Ο John Cornelius McMullen προφανώς γεννήθηκε στο Delaware ή New Jersey και αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Lawrence στο Appleton, Ουισκόνσιν. Εισήλθε στο στράτευμα του Ουισκόνσιν στις 16, Σεπτεμβρίου 1861, πολέμησε και πληγώθηκε,κάπου μεταξύ του Κεντάκι, Τενεσί και της βόρειας Γεωργίας.
Το φυτό και η επιστολή ήταν μία έκπληξη, λέει ο συν-συγγραφέας Bergland, του βιβλίου ένας συνταξιούχος καθηγητής Αγγλικών "Δεν ήξερα γι 'αυτό μέχρι που ανακαλύφθηκε, αλλά νομίζω ότι ο Lapham θα είχε μια πολύ αμφίθυμη απάντηση σε μια τέτοια επιστολή. Ήταν ένας Κουάκερος( χριστιανός που όμως δεν έχει σχέση με την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, την Δυτική Καθολική Εκκλησία ή το κίνημα του Προτεσταντισμού), ένας ειρηνιστής ο οποίος δεν είχε να κάνει τίποτα με τον πόλεμο. Αλλά είχε συναισθηματικούς δεσμούς με τους βετεράνους, ειδικά με τους τραυματίες βετεράνους ".
Στην επιστολή του,ο McMullen έγραφε για την κατάσταση που επικρατούσε στο μέτωπο του πολέμου.
"Τώρα βρίσκομαι έξω από την μεγάλη εμπορική πόλη της Γεωργίας. Η μονάδα μου είναι στην πρώτη γραμμή, μόνο μισό μίλι από την πόλη, και ενώ γράφω συνεχώς ακούγονται πυροβολισμοί και βομβαρδισμοί. Σε μερικές ημέρες ίσως πέσει η Ατλάντα''.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον ο McMullen κατέληξε σε μια συναισθηματική σημείωση:"Αυτό το λουλούδι είχε υγρανθεί από το αίμα των ηρώων, από τους άνδρες του Ουισκόνσιν που έχασαν τη ζωή τους ''.
Ο McMullen εργάστηκε για την ομοσπονδιακή κυβέρνηση στο Τενεσί μετά τον πόλεμο, και μπορεί να είχε μετακινηθεί στην Όκλαντ, Καλιφόρνια, όπου ένας άνδρας με το ίδιο όνομα και ηλικία περιγράφεται ως λειτουργός μιας τράπεζας.
Το Ερμπάριο είναι συλλογή αποξηραμένων φυτών που διατηρούνται πάνω σε φύλλα χαρτιού. Ο όρος προέρχεται από τη λατινική λέξη herba που σημαίνει πόα, χλόη. Παρόλο που χρησιμοποιούνται σήμερα επιστημονικά με τρόπους που ποτέ δεν είχαν φανταστεί πριν από έναν αιώνα, ο Κάμερον, επίσης καθηγητής της Βοτανικής στο UW-Madison, λέει ότι ''αυτό το δείγμα δείχνει ότι η συλλογή μας έχει αξία για την κατανόηση της ιστορίας και τη γεφύρωση των επιστημών με τις ανθρωπιστικές επιστήμες. Αυτό έρχεται επίσης κάτω από μια εποχή που όλοι οι μορφωμένοι άνθρωποι είχαν μια διαφορετική άποψη για τη φύση και η συλλογή φυτών ήταν μια κοινή δραστηριότητα."
Συχνά, τα Ερμπάρια αποτελούν τμήμα μουσείων ή ινστιτούτων βοτανικής ή φυσικής ιστορίας και περιλαμβάνουν εκατοντάδες χιλιάδες φυτά από όλα τα μέρη του κόσμου. Από όσα υπάρχουν σήμερα, τα πιο πλούσια και ονομαστά είναι στο Λονδίνο, Βερολίνο, Βιέννη, Αγία Πετρούπολη, Γενεύη, Φλωρεντία, Ρώμη, Βρυξέλλες, και διάφορα στην Αμερική.
Στην Ελλάδα,συναντώνται στο Πανεπιστήμιο Αθηνών στις γεωπονικές σχολές και στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Γουλανδρή.

Γεωδίφης

Πηγές
1.Πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν-Μάντισον
2.Εγκυκλοπαίδεια Δομή
3.Βικιπαίδεια

Στις 26 Δεκεμβρίου του 2004, ενώ βρισκόταν σε διακοπές στην Ταϊλάνδη, ο βιοεπιστήμονας του NOAA- Δρ Ντουέιν Meadows παρασύρθηκε στο ένα από τα πρώτα κύματα του τσουνάμι στον Ινδικό Ωκεανό. Στο βίντεο αυτό από πρώτο χέρι, θα ακούσουμε την ιστορία του Meadows ,της επιβίωσης του και για την ανάγκη να είμαστε έτοιμοι αν ένα τσουνάμι συμβεί στο σπίτι μας ή στο εξωτερικό.
''Ήμουν διακοπές στην Ταϊλάνδη την ημέρα του τσουνάμι 2004 στον Ινδικό Ωκεανό. Ήμουν στην παραλία του μπανγκαλόου και ετοιμαζόμουν να πάω για ψαροντούφεκο.''
''Πολλοί άνθρωποι ήταν στην παραλία και είδαν τη θάλασσα να υποχωρεί, αφήνοντας τα ψάρια και τον πυθμένα της θάλασσας εκτεθειμένο. Κανείς δεν ήξερε πως αυτό σήμαινε ότι ένα τσουνάμι ερχόταν. Μέχρι τη στιγμή που το κύμα ήρθε και άκουσα ανθρώπους να φωνάζουν, δεν είχα χρόνο να φύγω, μόνο για να πιαστώ και να κρατήσω την αναπνοή μου. Το μπανγκαλόου μου κατέρρευσε γύρω μου, παρασύρθηκε και εγώ κατέληξα κάτω από το νερό, στρίβοντας, γυρίζοντας, στο σκοτάδι. Ξέρετε δεν είχα ιδέα για αυτό πού ήταν επάνω, είπα αντίο εδώ πρέπει να τελειώνουν όλα. Για καλή μου τύχη, μπόρεσα να φτάσω στην επιφάνεια. Πήρα μερικές ανάσες και σκέφτηκα ότι θα είναι όλα εντάξει. Αλλά είδα συντρίμμια από το χτύπημα παντού. Έπεσα πάνω σε ένα δέντρο, όπου πιάστηκε το σανδάλι και το πόδι μου, τραβώντας με κάτω. Απομάκρυνα το σανδάλι μακριά καθώς είχα πρόβλημα πάλι με την αναπνοή μου. Ακόμα το κύμα με έσπρωξε τόσο γρήγορα όσο ένα ποτάμι με λευκό νερό. Μέχρι τη στιγμή που το νερό ηρέμησε, εγώ θα ήμουν μάλλον 1/4 μίλι έξω στη θάλασσα. Όταν έφτασα στην ακτή, είδα κατεστραμμένα μπανγκαλόου και 3όροφα ξενοδοχεία που ήταν εντελώς κενά. Άκουγα ουρλιαχτά και είδα θύματα παντού. Όμως, παρατήρησα ότι το επίπεδο της θάλασσας ήταν χαμηλά κάτω και συνειδητοποίησα ότι ένα άλλο κύμα ερχόταν. Ήξερα ότι δεν θα μπορούσα να επιβιώσω από ένα άλλο κύμα, γι 'αυτό καθοδήγησα μια ομάδα επιζώντων μακριά από την παραλία, προτρέποντας κάποιους να αφήσουν πίσω τους νεκρούς . Εμείς τρέξαμε και τα καταφέραμε από το επόμενο κύμα.''
Αν ο κόσμος ήταν καλύτερα προετοιμασμένος εκείνη την ημέρα, η ζημιά και η απώλεια θα μπορούσε να ήταν μικρότερη. Έχουμε διανύσει πολύ δρόμο πάνω από 10 χρόνια από την καταστροφή αυτή.
Το NOAA(Κέντρο θαλάσσιας έρευνας των ΗΠΑ) έχει αναπτυχθεί καλύτερα και μπορεί γρηγορότερα να ανταποκριθεί σε θέματα τσουνάμι, επιπλέον έχει την δυνατότητα να προστατεύσει και να προειδοποιήσει τις πληγείσες περιοχές. Έχει, επίσης, καλύτερα σχέδια συντονισμού και εκκένωσης τα οποία δυστυχώς είναι ακόμη άγνωστα στην χώρα μας.
''Το να λυπάται κανείς για τέτοιες συμφορές είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης, το να απορεί, όμως, και να εκπλήσσεται δείχνει άνθρωπο πού αγνοεί το παρελθόν και το ότι από τη φύση του τούτος ο υλικός κόσμος είναι εκτεθειμένος σε πολυποίκιλα παθήματα. '' Αγαθίας, ο Σχολαστικός.
Ομως πέρα από τον όποιο σχεδιασμό η καλύτερη άμυνα που μπορείτε να έχετε είναι η δική σας ετοιμότητα. Θα πρέπει να μάθετε τα βασικά για τσουνάμι. Η ετοιμότητα σε τσουνάμι μπορεί να σώσει τη ζωή σας.


Γεωδίφης

''Η εξαφάνιση είναι η κοινή μοίρα όλων μας '' αναφέρει ο παλαιοντολόγος από το πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνια, Anthony Barnosky.
Μαζικές εξαφανίσεις έχουν γίνει αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της ιστορίας πλανήτη. Ο αστεροειδής που προκάλεσε τον αφανισμό των δεινοσαύρων μέχρι τα υπερηφαίστεια που εξαφάνισαν το 90% των ειδών που ζούσαν στον πλανήτη, μας έχουν διδάξει ότι κάποια στιγμή στο απώτερο μέλλον η Γη θα βρεθεί εκ νέου με μία ακόμη μαζική εξαφάνιση.
Οι δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν όταν ένα τεράστιο ουράνιο σώμα κατέπεσε στον Κόλπο του Μεξικού πριν από περίπου 66 εκατ. χρόνια, προκαλώντας πυρκαγιές και η έκλυση θείου και τέφρας στην ατμόσφαιρα, μπλόκαρε τον Ήλιο. Μαζί τους χάθηκε περίπου το 71-81% των ειδών που ζούσαν τότε στη Γη.
Πριν από αυτό το γεγονός μία ακόμη μαζική εξαφάνιση από μαζικές εκρήξεις ηφαιστείων , πριν από 252 εκατ. χρόνια εξαφάνισε το 97% των ειδών που ζούσαν στον πλανήτη μας.
Τρεις άλλες μαζικές εξαφανίσεις κατά το τέλος Ορδοβίκιας περιόδου (440 εκατ. χρόνια πριν), την ύστερη Δεβόνια περίοδος (375-359 εκατ. χρόνια πριν) και την ύστερη Τριασική περίοδο (201 εκατ. χρόνια πριν) προκλήθηκαν από διαφορετικές αιτίες, ωστόσο έχουν κάποια ''κοινά σημεία'' (αλλαγές στο κλίμα και στη χημεία της ατμόσφαιρας).
Σύμφωνα με τον Barnosky ''Αυτές οι αλλαγές ήταν πολύ απότομες, με βάση αυτό που ήταν φυσιολογικό για την κάθε εποχή. Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα ,στις μέρες μας. Βρισκόμαστε στα αρχικά στάδια μιας 6ης μαζικής εξαφάνισης. Το είδος μας έχει εξαφανίσει το μισό πληθυσμό της παγκόσμιας άγριας ζωής τα τελευταία 40 χρόνια και έχει θανατώσει το 90% των μεγάλων ψαριών του πλανήτη.Αν συνεχίσουμε έτσι, θα δούμε τον χαμό του 75% των ειδών που ζουν στη Γη μέσα σε λίγα χρόνια''.
Ο παλαιοντολόγος εξηγεί ότι η ανθρωπότητα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από άλλα είδη και, η απώλειά τους θα μπορούσε να οδηγήσει σε κοινωνικές και οικονομικές συγκρούσεις. Ομως ,δεν πιστεύει ότι ο άνθρωπος θα εξαφανιστεί, ως αποτέλεσμα του τρόπου που ζει, αλλά ότι ο παρών τρόπος ζωής του ανθρώπου δεν θα επιβιώσει.
Όταν συντελείται μια μαζική εξαφάνιση, καταρρέει η βιοποικιλότητα και χρειάζεται να περάσουν εκατοντάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια μέχρι να επανέλθουν τα οικοσυστήματα.
Τα τελευταία 12.000 χρόνια έχει εξαφανιστεί το 1% των ειδών του πλανήτη. Ο άνθρωπος μπορεί να δει τη μαζική εξαφάνιση να έρχεται και μπορεί να την αποτρέψει είπε ο Sean Carroll- βιολόγος από το πανεπιστήμιο Μάντισον-Ουισκόνσιν. Ο Barnosky συμφωνεί όμως αναφέρει ότι πρέπει να αλλάξουμε τις συνήθειες μας.
Η κοινωνία πρέπει να αντιμετωπίσει την κλιματική αλλαγή, η οποία υποβάλλει πολλά είδη σε καταστάσεις που δεν είχαν αντιμετωπίσει ποτέ ξανά και να σταματήσουμε να μετατρέπουμε τα ζωικά ενδιαιτήματα, έτσι ώστε να καλύπτουν τις δικές μας ανάγκες. Ήδη, έχουμε μετατρέψει περίπου το μισό πλανήτη, με τέτοιο τρόπο ώστε να συντηρεί το είδος μας, κυρίως μέσα από τις διάφορες γεωργικές χρήσεις. Πρέπει να αρχίσουμε να σκεπτόμαστε την οικονομική αξία της Φύσης.
''Πρέπει να δούμε τη Φύση ως έναν επενδυτικό λογαριασμό, όπου δεν αγγίζουμε το αρχικό κεφάλαιο και ζούμε από τους τόκους'' είπε ο Barnosky.


Γεωδίφης

Πηγή- Live Science

Στην Κίνα στην έρημο Badain Jaran, δεκάδες λίμνες σμίγουν με τους ψηλότερους αμμόλοφους στον κόσμο. Οι ερευνητές έχουν από καιρό μελετήσει αυτά τα μυστηριώδη γεωμορφολογικά χαρακτηριστικά ηλικίας τουλάχιστον 20.000 χρόνων. Ποια είναι η πηγή του νερού των λιμνών; Πώς οι μέγα-αμμόλοφοι αναπτύχθηκαν και εξελίχτηκαν;
Η Badain Jaran εκτείνεται σε περίπου 50.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα μιας ακόμη ερήμου της Alxa που βρίσκεται στην περιοχή της Εσωτερικής Μογγολίας. Περίπου το ήμισυ της εν λόγω περιοχής παρουσιάζει μέγα-αμμόλοφους που φτάνουν ύψη από 200 έως 300 μέτρα .Ο ψηλότερος αμμόλοφος έχει ύψος 460 μέτρα, ή περίπου το ίδιο ύψος όπως το Empire State Building της Νέας Υόρκης. Στις 5 Οκτωβρίου 2014, το Land Imager από το δορυφόρο Landsat 8 συνέλαβε την παραπάνω εικόνα των αμμόλοφων της Badain Jaran.
Για να εξηγήσουν τον σχηματισμό των ψηλότερων αμμόλοφων της Γης, ​​οι επιστήμονες προηγουμένως επικεντρώθηκαν στις συνθήκες των ανέμων και τα χαρακτηριστικά της άμμου. Πρόσφατη έρευνα από τον Xiaoping Γιανγκ πρότεινε ότι μια πιο περίπλοκη διαδικασία εμπλέκεται στην δημιουργία τους. Με το συνδυασμό εικόνων Landsat που δείχνουν την μεταβολή στην μορφολογία κάθε αμμόλοφου (σχήμα και μέγεθος) με μετρήσεις βαρύτητας του βραχώδους υποστρώματος που κείται από κάτω, ο Γιανγκ και οι συνεργάτες του έδειξαν ότι το ύψος των αμμόλοφων επηρεάζεται σημαντικά από την τοπική γεωλογία.
Ένα άλλο αίνιγμα είναι η πηγή του νερού για τις περίπου 100 λίμνες που βρίσκονται ανάμεσα στους μέγα-αμμόλοφους. Οι επιστήμονες ανέλυσαν τις σχετικές συνεισφορές από τις τοπικές βροχοπτώσεις, τα υπόγεια ύδατα, και την καθίζηση και το λιώσιμο των χιονιών σε απομακρυσμένες περιοχές, και το παλαιο-νερό από μια προηγούμενη περίοδο με ένα υγρό κλίμα. Ανεξάρτητα από την πηγή, η έρευνα που δημοσιεύθηκε το 2013 δείχνει ότι ορισμένες από τις λίμνες έχουν συρρικνωθεί ή ακόμη και εξαφανίστηκαν κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Οι συγγραφείς προτείνουν ότι η αλλαγή μπορεί να αποδοθεί σε μια περιφερειακή μείωση στα υπόγεια ύδατα που επέφερε η αστικοποίηση, η άρδευση, η εκτροπή των υδάτων, καθώς και η αύξηση του πληθυσμού.


Γεωδίφης

Πηγή-Παρατηρητήριο της Γης,ΝΑΣΑ

Θυμάστε την έκρηξη του ηφαιστείου Holuhraun (Ισλανδία) η οποία ξεκίνησε το καλοκαίρι; Τώρα, τρεις μήνες αργότερα, είναι ακόμη σε εξέλιξη και έχει φτάσει σε μια κατηγορία μεγέθους που ονομάζεται ''πλημμύρα βασάλτη '' (> 1 km3 ).
Είναι πλέον η μεγαλύτερη πλημμύρα βασάλτη στην Ισλανδία από την έκρηξη του ηφαιστείου Laki, που συνέβη το 1783-1784 και η οποία προκάλεσε τον θάνατο του 20% του πληθυσμού της Ισλανδίας από την περιβαλλοντική ρύπανση και την πείνα και πιθανόν να είναι υπεύθυνη σε ευρωπαϊκό επίπεδο για την αύξηση της θνησιμότητας λόγω της ρύπανσης του αέρα από αέρια που έφεραν θείο και αεροζόλ.
Αυτή είναι η πρώτη φορά στη σύγχρονη εποχή που έχουν την ευκαιρία οι επιστήμονες να μελετήσουν τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις μιας πλημμύρας βασάλτη, όπως αυτή συμβαίνει.
Εκρήξεις πλημμύρας βασάλτη είναι ένα από τα πιο επικίνδυνα ηφαιστειακά φαινόμενα στην Ισλανδία και είχαν τεράστιες κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες σε όλο το βόρειο ημισφαίριο. Το 2012 το Ηνωμένο Βασίλειο δεν έχει μόνο συμπεριλάβει τις ισλανδικές πλημμύρες βασάλτη στους εθνικούς κινδύνους, αλλά αναφέρει ότι είναι ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους σε προτεραιότητα. Μια τέτοια έκρηξη είναι επικίνδυνη όχι λόγω της τέφρας (για παράδειγμα, στο Holuhraun δεν παράγει καθόλου τέφρα), αλλά λόγω των ηφαιστειακών αερίων και αεροζόλ κάτι το οποίο μπορεί να προκαλέσει ρύπανση του αέρα και να επηρεάσει το κλίμα.
Η ρύπανση του αέρα από το Holuhraun υπήρξε έντονη από την αρχή, κατ' επανάληψη φθάνοντας επικίνδυνα επίπεδα του αερίου SO2 σε κατοικημένες περιοχές στην Ισλανδία. Επιπλέον,αυξημένες συγκεντρώσεις (αν και όχι σε επικίνδυνα επίπεδα) έχουν εντοπιστεί στο Ηνωμένο Βασίλειο και την ηπειρωτική Ευρώπη.
Οι διαθέσιμες μετρήσεις από το Holuhraun δείχνουν ότι οι εκπομπές θείου μπορεί να υπερβαίνουν τις δύο άλλες πιο πρόσφατες εκρήξεις στην Ισλανδία και ίσως και άλλες ιστορικές βασαλτικές εκρήξεις σε παγκόσμιο επίπεδο, εγείροντας ερωτήματα σχετικά με την προέλευση των εν λόγω τεράστιων ποσοτήτων θείου.
Η έλλειψη κατανόησης της πηγής αυτής της ''τεράστιας'' ποσότητας θείου, οι συντελεστές μετατροπής του αερίου SO2 σε αεροζόλ, οι χρόνοι παραμονής των αερολυμάτων στο λοφίο και η εξάρτηση από τους μετεωρολογικούς παράγοντες κάνει τους επιστήμονες να μην μπορούν να δημιουργήσουν ατμοσφαιρικά μοντέλα για πρόγνωση αερίων και των συγκεντρώσεων αερολυμάτων σε κοντινές και μακρινές τοποθεσίες από τις ισλανδικές πλημμύρες βασάλτη.
Οι Παγίδες Deccan της κεντρικής Ινδίας, οι Παγίδες της Σιβηρίας, και το οροπέδιο Columbia River της δυτικής Βόρειας Αμερικής είναι τρεις περιφέρειες που καλύπτονται από προϊστορικές πλημμύρες βασάλτη. Το μεγαλύτερο και καλύτερα διατηρημένο ηπειρωτικό πεδίο από πλημμύρα βασάλτη της Γης είναι η μεγάλη επαρχία του Mackenzie στον Καναδά.
Οι ''θάλασσες'' στη Σελήνη δεν είναι άλλο, από εκτεταμένες πλημμύρες βασάλτη. Βασαλτικές πλημμύρες στον πυθμένα των ωκεανών παράγουν ωκεάνια οροπέδια. Η επιφάνεια που καλύπτεται από μια έκρηξη μπορεί να ποικίλει από περίπου 200.000 km² (Karoo) σε 1.500.000 km² (Παγίδες Σιβηρίας). Το πάχος μπορεί να ποικίλει από 2000 μέτρα (Παγίδες Deccan) σε 12.000 μ. στην Λίμνη Superior. Αυτές είναι μικρότερες από τους αρχικούς όγκους εξαιτίας της διάβρωσης.
Μια πλημμύρα βασάλτη είναι το αποτέλεσμα μιας γιγαντιαίας ηφαιστειακής έκρηξης ή μια σειρά από εκρήξεις που καλύπτουν μεγάλες εκτάσεις γης ή στον πυθμένα του ωκεανού με λάβα βασάλτη. Οι επαρχίες από πλημμύρες βασάλτη που συχνά αποκαλούνται παγίδες, προέρχονται από μία χαρακτηριστική γεωμορφολογία που σχετίζεται με συγκεκριμένα τοπία.
Έντεκα διακριτά επεισόδια από πλημμύρες βασάλτη σημειώθηκαν κατά τα τελευταία 250 εκατομμύρια χρόνια, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν μεγάλες ηφαιστειακές επαρχίες, οροπέδια και οροσειρές στη Γη. Επιπλέον μεγάλες πυριγενείς επαρχίες έχουν συνδεθεί με πέντε εκδηλώσεις μαζικής εξαφάνισης των ειδών.
Ο σχηματισμός και τα αποτελέσματα μιας πλημμύρας βασάλτη εξαρτάται από μια σειρά παραγόντων, όπως η ηπειρωτική διαμόρφωση, το γεωγραφικό πλάτος, ο όγκος, ο ρυθμός, η διάρκεια της έκρηξης, το στυλ και τη σχέση (ηπειρωτικής εναντίον ωκεάνιας), η προϋπάρχουσα κατάσταση του κλίματος, καθώς και η ανθεκτικότητα των ζώντων οργανισμών σε αλλαγή.
Μια προτεινόμενη εξήγηση για το πως σχηματίζονται οι πλημμύρες βασάλτη είναι ότι προκαλούνται από το συνδυασμό ενός ηπειρωτικού rifting και συνδέονται με μανδυακά υλικά επίσης στο στάδιο της τήξης αποσυμπίεσης, που παράγουν τεράστιες ποσότητες ενός βασαλτικού μάγματος με πολύ χαμηλό ιξώδες, για αυτό το λόγο δημιουργούν ''πλημμύρα'' αντί να σχηματίζουν ψηλότερα ηφαίστεια.Μια άλλη εξήγηση είναι ότι προκύπτουν από την απελευθέρωση, σε σύντομο χρονικό διάστημα, του τήγματος που έχει συσσωρευτεί στον μανδύα επί μεγάλο χρονικό διάστημα.
Οι επιστήμονες παρακολουθούν στενά το φαινόμενο, ωστόσο υπάρχουν στοιχεία που υποδηλώνουν ότι μπορεί να έχουμε υποτιμήσει την έξοδο του θείου, την διάρκεια ζωής του θείου στην ατμόσφαιρα, το οποίο είναι ζωτικής σημασίας τόσο για το μέγεθος και την κλίμακα της περιβαλλοντικής διαταραχής. Μία ακόμη παγίδα για την Ευρώπη;

Γεωδίφης

Πηγές
1.Geoblogy/ Ευγενία Ilyinskaya Ηφαιστειολόγος του BGS,
2.Βικιπαίδεια

Στο δυτικό Καναδά, ο θρύλος λέει ότι η τάφρος των Rocky Mountain(Βραχώδη όρη)ή ''Κοιλάδα των Χιλίων Κορυφών'' είναι τόσο μεγάλη, ώστε να είναι ορατή από τη Σελήνη. Η ιστορία λέει ότι ένας από τους αστροναύτες της αποστολής του Απόλλωνα όταν ήταν σε σεληνιακή τροχιά έστειλε σήμα πίσω για να ρωτήσει σχετικά με την ευθεία γραμμή που είδε να κόβει όλη την βορειοδυτική Βόρεια Αμερική.
''Η μεγάλη ευθεία γραμμή αποδεικνύεται ότι δεν έχει να κάνει με την αλήθεια'', δήλωσε ο Μπεν Gadd, ένας φυσιοδίφης και συγγραφέας του εγχειριδίου για τα καναδικά Βραχώδη Όρη. Όταν οι ιστορικοί της NASA έλεγξαν όλες τις αναφορές των αστροναυτών του Απόλλωνα για αυτό το χαρακτηριστικό-την τάφρο Rocky Mountain- δεν βρήκαν τίποτα. Η Σελήνη είναι τόσο μακριά από τη Γη (περίπου 363.000 χιλιόμετρα ), είναι αδύνατο να διακρίνουμε ένα τέτοιο χαρακτηριστικό με γυμνό μάτι.
Οι αστροναύτες μπορούν, ωστόσο, να δουν την τάφρο από το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS), η οποία διατηρεί μια τροχιά περίπου 400 χιλιόμετρα πάνω από την επιφάνεια της Γης. Η παραπάνω φωτογραφία τραβήχτηκε από έναν αστροναύτη στις 6 Σεπτεμβρίου 2014. Η τάφρος έχει πλάτος που κυμαίνεται από περίπου 3 έως 16 χιλιόμετρα και βάθη που φτάνουν τα 600-900m, διαχωρίζει τα Κολούμπια Όρη και τα καναδικά Βραχώδη Όρη στα ανατολικά. (Σημειώστε ότι η εικόνα έχει περιστραφεί έτσι ώστε ο βορράς να βρίσκεται στα δεξιά.) Οι εκτιθέμενοι βράχοι από την οροσειρά εμφανίζονται σε γκρι, τα δάση είναι πράσινα και τα χιονισμένα βουνά είναι λευκά.
Ενώ οι γεωλόγοι εξακολουθούν να συζητούν για τις συνθήκες που δημιούργησαν τα τμήματα της τάφρου, η διαμόρφωση του μεγαλύτερου μέρους της πιθανότατα οφείλεται σε υποκείμενα κανονικά ρήγματα που προέκυψαν στον απόηχο των τεκτονικών συγκρούσεων που ανύψωσαν τα βουνά. Κανονικά ρήγματα είναι ρήξεις στο βραχώδες εξωτερικό μέρος της Γης, την λιθόσφαιρα -που συνήθως προκύπτουν όταν διευρύνεται η επιφάνεια της γης. Σε ένα κανονικό ρήγμα, ένα κομμάτι λιθόσφαιρας βυθίζεται κάτω σε σχέση με το άλλο.
Στην περίπτωση αυτή, τα κανονικά ρήγματα που κρύβονται πίσω από την Τάφρο Rocky Mountain πιθανότατα σχηματίστηκαν καθώς η λιθόσφαιρα επεκτεινόταν μετά από μια περίοδο της οικοδόμησης του βουνού μεταξύ 185 - 55 εκατομμύρια χρόνια πριν. Στον δυτικό Καναδά, το κτίσιμο της οροσειράς προχώρησε από τα νοτιοδυτικά προς τα βορειοανατολικά, έτσι τα Κολούμπια Όρη είναι από 10 έως 20 εκατομμύρια χρόνια παλαιότερα από ότι τα καναδικά Βραχώδη Όρη. Με τα κανονικά ρήγματα στη θέση τους, τα ποτάμια και οι παγετώνες έχουν εργαστεί από τότε για να διευρύνουν και να εμβαθύνουν την τάφρο μέσω της διάβρωσης.
"Κατά μήκος του τμήματος της τάφρου που φαίνεται στη φωτογραφία, υπήρξε μικρή οριζόντια ολίσθηση κάτι ανάλογο με αυτό που συμβαίνει στο ρήγμα του Αγίου Ανδρέα . Το βραχώδες τμήμα σε κάθε πλευρά έχει μετακινηθεί κυρίως επάνω στη βορειοανατολική πλευρά και προς τα κάτω στη νοτιοδυτική πλευρά, "εξήγησε ο Gadd. "Αλλά στο βόρειο τμήμα της τάφρου (δεν είναι ορατό) υπάρχει ένα υπέροχο ρήγμα μετασχηματισμού , στο οποίο η γη στη νοτιοδυτική πλευρά έχει μετακινηθεί τουλάχιστον 400 χιλιόμετρα προς τα βορειοδυτικά, και ίσως όσο 900 χιλιόμετρα. "
Τα Βραχώδη Όρη είναι η μεγάλη οροσειρά της δυτικής Βόρειας Αμερικής που εκτείνεται, σχεδόν κατά μήκος του Ειρηνικού ωκεανού, από Αλάσκα, με κατεύθυνση προς νότο, και φτάνει στο Μεξικό. Σε μήκος φτάνει περίπου τα 4.800-5.000 χλμ. Αποτελούν μια σειρά από ηφαιστειογενείς και γρανιτώδεις αλυσιδωτές εξάρσεις, οι οποίες διαιρούνται σε τρία γεωγραφικά τμήματα: τα Βόρεια, τα Κεντρικά και τα Νότια Βραχώδη Όρη. Κατά την εποχή των παγετώνων τα Βραχώδη όρη κατοικούνταν από αρχαίες φυλές Ινδιάνων και στη συνέχεια από νεότερες φυλές όπως Απάτσι, Σιου, Απάχο κ.α. Ηλικιακά είναι σχετικά "νεαρά" βουνά, γιατί ο άνεμος και οι ατμοσφαιρικές κατακρημνίσεις δεν τα έχουν διαβρώσει.


Γεωδίφης

Πηγές

1.Παρατηρητήριο της Γης,ΝΑΣΑ
2.Βικιπαίδεια

Κάθε ημέρα, συνήθως υπάρχουν περίπου 20 ηφαίστεια που ξεσπάνε κάπου στον κόσμο. Φυσικά, όλα δεν μπορούν να γίνουν πρωτοσέλιδα. Αλλά όταν τέτοια γεγονότα συνοδεύονται με ανθρώπινες τραγωδίες , η διεθνής κοινότητα και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης θα έπρεπε να δίνουν προτεραιότητα.
Σε αντίθεση με την μεγάλη φασαρία, από τα μέσα ενημέρωσης, που παρατηρείται σχετικά με τις προειδοποιήσεις από τα ηφαίστεια της Ισλανδίας, η τρέχουσα έκρηξη στο Fogo- ένα από τα νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου, στα ανοικτά των ακτών της Δυτικής Αφρικής-δεν έχει γίνει γνωστή και σχεδόν κανείς δεν ενδιαφέρεται.
Στην Ισλανδία, οι φόβοι έχουν να κάνουν με τα λοφία τέφρας που θα μπορούσαν να αναστατώσουν τα δρομολόγια των αεροπορικών εταιρειών, καθώς το μάγμα εξέρχεται στην επιφάνεια από μία σχισμή σε μια απομακρυσμένη και ακατοίκητη περιοχή.
Από την άλλη πλευρά, δεδομένου η έκρηξη του Fogo άρχισε στις 23 Νοεμβρίου, μέχρι στιγμής έχει καταστρέψει δύο χωριά και τα σπίτια τουλάχιστον 1.000 ανθρώπων.
Το Πράσινο Ακρωτήριο είναι μια νησιωτική χώρα της Δυτικής Αφρικής, δυτικά της Σενεγάλης, με έκταση 4.033 km² και πληθυσμό 516.100, ανεξαρτητοποιήθηκε από την Πορτογαλία το 1975 και το Fogo έχει περίπου 37.000 κατοίκους. Μια προηγούμενη έκρηξη στο νησί το 1995, είχε καλύψει έξι τετραγωνικά χιλιόμετρα με λάβα. Η σημερινή έκρηξη είναι ακόμη πιο ογκώδης, και η λάβα έχει ήδη σαρώσει δύο ολόκληρα χωριά.
Υπήρξαν περιορισμένες αναφορές σχετικά με το θέμα κυρίως από την ιστοσελίδα του BBC. Το τραγικό γεγονός έχει παρουσιαστεί μόνο μέσω των social media, ενώ αρκετοί διαμαρτυρήθηκαν αναφέροντας: ''Μα γιατί δεν το έχουμε δει στις ειδήσεις;''. Αν τα νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου είχαν παραμείνει μια υπερπόντια επαρχία της Πορτογαλίας, όπως οι Αζόρες, ίσως στον ανεπτυγμένο κόσμο θα είχαμε ακούσει περισσότερα για το τι συμβαίνει εκεί.
Πορτογάλοι αποικιοκράτες ανακάλυψαν το Πράσινο Ακρωτήριο στην Αφρική.Από το 1961 έως το 1974 η Πορτογαλία προσπάθησε να διατηρήσει με πολέμους τις αποικίες που της είχαν απομείνει. Στη δεκαετία του 1970 ήταν οι μόνοι Ευρωπαίοι οι οποίοι προσπαθούσαν να κρατηθούν με τη βία στην Αφρική. Η διαδικασία της αποαποικιοποίησης των Πορτογαλικών αποικιών ήταν αποτέλεσμα του υψηλού οικονομικού και έμψυχου κόστους-το 25% της Πορτογαλικής νεολαίας υπηρετούσε στις ένοπλες δυνάμεις- αλλά κυρίως της πτώσης της δικτατορίας το 1974. Τον Απρίλιο του 1974 έγινε η "Επανάσταση των Γαρυφάλλων" όπως ονομάστηκε το αναίμακτο πραξικόπημα το οποίο οδήγησε τη χώρα στη δημοκρατία.
Η εξέλιξη των γεγονότων στο Fogo είναι καλά τεκμηριωμένο από τα τοπικά μέσα ενημέρωσης, ωστόσο δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται κανείς στον υπόλοιπο κόσμο για κάτι που συμβαίνει στην μακρινή Αφρική.
Οι εκρήξεις του Fogo παράγουν ως επί το πλείστον μία παχύρρευστη βασαλτική λάβα που οι άνθρωποι και τα ζώα μπορούν εύκολα να αποφύγουν. Ωστόσο, η εξέλιξη και η πρόοδός της είναι αμείλικτη και δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να την σταματήσει. Ακόμη και σε πολύ-πλουσιότερες περιοχές όπως η Χαβάη, όπου η πόλη του Pahoa σήμερα απειλείται από την προώθηση λάβας, μια προσπάθεια εκτροπής είναι απίθανη έως αδύνατη.
Στο νησί Fogo, οι ντόπιοι είχαν το χρόνο να ξεφύγουν και να πάρουν μαζί τα κινητά υπάρχοντά τους. Στην συνέχεια βρέθηκαν στο υψηλότερο έδαφος για να παρακολουθήσουν, τα σπίτια, τα σχολεία τους και τις μικρές γεωργικές εγκαταστάσεις σιγά-σιγά να καταστρέφονται. Το πόσιμο νερό στη γύρω περιοχή έχει μολυνθεί από ηφαιστειακή τέφρα, και έχει κριθεί ακατάλληλο για κατανάλωση από τον άνθρωπο ή τα ζώα.
Σε αντίθεση με το 1995, μετά την εκκένωση ο πληθυσμός ήταν σε θέση να επιστρέψει στα σπίτια, όμως αυτή τη φορά δεν έχει μείνει τίποτα . Είναι απίστευτα λυπηρό, και έχει τεκμηριωθεί καλά σε επαγγελματικά και ερασιτεχνικά βίντεο, αλλά φαίνεται ότι οι συντάκτες στον ανεπτυγμένο κόσμο δεν το θεωρούν ούτε καν γενικού ενδιαφέροντος. Είναι ακριβώς επειδή κανείς δεν πέθανε, και επειδή μέχρι στιγμής τα τοπικά οργανωμένα κέντρα εκκένωσης ήταν σε θέση να αντιμετωπίσουν ένα μέρος της κατάστασης;
Αυτοί οι άνθρωποι έχουν χάσει τα σπίτια τους και βρίσκονται πράγματι σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Μήπως ο Έμπολα στην ηπειρωτική Αφρική και ο τυφώνας στις Φιλιππίνες σημαίνει ότι πραγματικά δεν υπάρχει χρόνος για ένα γεγονός όπως αυτό στη γενική ειδησεογραφία μας; Ή μας νοιάζει για τα ηφαίστεια μόνο αν υπάρχει μια πιθανότητα να ενοχλούν τα σχέδια των αεροπορικών ταξιδιών μας;

Γεωδίφης

Πηγές
1.Βικιπαίδεια
2.Ιστοσελίδα ,theconversation.com
3.Βίντεο από το Fogo ,της 26/11/2014

Στα τέλη του 13ου αιώνα, ο Κουμπλάι Χαν, o κυβερνήτης της μογγολικής αυτοκρατορίας, ξεκίνησε μία από τις μεγαλύτερες αρμάδες του κόσμου, της εποχής του, σε μια προσπάθεια να κατακτήσει την Ιαπωνία. Παλιές αφηγήσεις περιγράφουν τον αποδεκατισμό και την διασπορά του στόλου του από το "Καμικάζι" CE 1274 και CE 1281-ένα ζευγάρι έντονων τυφώνων- απεσταλμένους από τον θεό, σύμφωνα με τις παραδόσεις ,για την προστασία από την εισβολή της Ιαπωνίας.
Ο στόλος του Κουμπλάι Χαν επιτέθηκε στην Ιαπωνία το 1274 και ξανά το 1281. Λόγω της αύξησης του Ζεν Βουδισμού μεταξύ των Σαμουράι εκείνη την εποχή, αυτά ήταν τα πρώτα γεγονότα όπου οι τυφώνες έχουν περιγραφεί ως ''θείοι άνεμοι'' τόσο σχετικά με το χρονοδιάγραμμά τους όσο και από τη δύναμή τους.
Ο τελευταίος στόλος, αποτελείτο από "περισσότερο από 4.000 πλοία που έφεραν σχεδόν 140.000 άνδρες'' λέγεται ότι ήταν η μεγαλύτερη ναυτική εισβολή στην σύγχρονη ιστορία και της οποίας η κλίμακα μπορεί να έχει ξεπεράσει την επέμβαση που αποκαλείται D-Day, από την εισβολή των συμμαχικών δυνάμεων στην Νορμανδία το 1944.
Η πρώτη εισβολή κατέστρεψε τους Ιάπωνες. Η μάχη έλαβε χώρα στις παραλίες, όπου οι δύο δυνάμεις συναντήθηκαν. Οι Μογγόλοι είχαν πολλά πλεονεκτήματα , έτσι οι Ιάπωνες ήταν συγκλονισμένοι και άρχισαν να υποχωρούν. Μη γνωρίζοντας ότι είχαν κερδίσει, οι Μογγόλοι φοβόντουσαν ότι οι Ιάπωνες θα επέστρεφαν με ενισχύσεις και έτσι υποχώρησαν, και εγκαταστάθηκαν στα σκάφη τους ,το σούρουπο για να αποφύγουν τον επερχόμενο τυφώνα. Με το ξημέρωμα, μόνο λίγα πλοία είχαν μείνει στη θάλασσα αφού άφησαν τη μοίρα τους στα χέρια της φύσης. Κατά το χρονικό διάστημα μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης εισβολής, οι Ιάπωνες έφτιαξαν ένα υψηλό τοίχος για να προστατευτούν από μελλοντικές επιθέσεις. Επτά χρόνια αργότερα, οι Μογγόλοι επέστρεψαν. Ανίκανοι να βρουν τις κατάλληλες παραλίες αποβίβασης λόγω των τειχών, ο στόλος έμεινε να επιπλέει για μήνες. Μετά από μήνες ο στόλος καταστράφηκε εκ νέου από ένα νέο μεγάλο τυφώνα, που οι Ιάπωνες ονόμασαν ''καμικάζι'' (θείο άνεμο). Οι Μογγόλοι ποτέ πια δεν επιτέθηκαν και πάλι στην Ιαπωνία, και πάνω από 70.000 άνδρες λέγεται ότι είχαν συλληφθεί.
Στους δημοφιλείς ιαπωνικούς μύθους της εποχής, ο θεός Raijin ήταν ο θεός που γύρισε τις καταιγίδες κατά των Μογγόλων. Άλλες παραλλαγές λένε ότι ο θεός Fujin ή Ryūjin προκάλεσε τα καταστροφικά καμικάζι.
Το όνομα που δόθηκε στην καταιγίδα- καμικάζι, αργότερα χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου για τις επιθέσεις αυτοκτονίας από τους Ιάπωνες πιλότους. Η μεταφορά σήμαινε ότι οι πιλότοι ήταν μέρος του "θείου ανέμου", που θα σαρώσει και πάλι τον εχθρό από τις θάλασσες.
Αυτές οι ιστορικές μαρτυρίες είναι επιρρεπείς σε υπερβολές, και σημαντικά ερωτήματα παραμένουν σχετικά με την εμφάνιση και την αληθινή ένταση αυτών των θρυλικών τυφώνων . Νέα ιζηματογενή δεδομένα από μια παράκτια λίμνη κοντά στην τοποθεσία των επιδρομών των Μογγόλων, παρέχουν την δυνατότητα για μια 2000 χρόνων ανοικοδόμηση του τυφώνα. Δύο εξέχοντες αποθέσεις καταιγίδας που χρονολογούνται από εκείνη την εποχή μας δίνουν το πιθανό χρονοδιάγραμμα των τυφώνων καμικάζι, επιπλέον δείχνουν ότι ήταν σημαντικής έντασης.
Η νέα ανακατασκευή της καταιγίδας δείχνει επίσης ότι τα γεγονότα αυτού του είδους ήταν πιο συχνά στην περιοχή κατά το χρόνο διενέργειας των επιδρομών των Μογγόλων. Τα αποτελέσματα υποστηρίζουν ότι οι τυφώνες καμικάζι έχουν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην πρόληψη της πρόωρης κατάκτησης της Ιαπωνίας από τους ναυτικές δυνάμεις των Μογγόλων. Με τον τρόπο αυτό, τα γεγονότα μπορούν να παρέχουν μία από τις πρώτες ιστορικές περιπτώσεις που δείχνουν ότι στη διαμόρφωση των γεωπολιτικών συνόρων αρετές φορές παρενέβαιναν και τα ακραία καιρικά φαινόμενα που οφείλονται στις μεταβαλλόμενες ατμοσφαιρικές και θαλάσσιες συνθήκες.

Γεωδίφης

Πηγές
1.phys.org
2.Βικιπαίδεια

Το αλάτι εξορύχτηκε από την λίμνη Elton από την εποχή του Ιβάν του Τρομερού μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα. Πριν από το 1865 η εκσκαφή ήταν δημόσια και από το 1865-1882 σε μεγάλο βαθμό χρησιμοποιήθηκε από ιδιωτικές επιχειρήσεις. Υπάρχει ένα θέρετρο spa κοντά στη λίμνη από το 1910 και ένα σανατόριο, ενώ από το 1945 το Rapa (αλμυρό νερό) πιστεύεται ότι συμβάλλει στη θεραπεία ασθενειών με διαφορετική αιτία, για παράδειγμα, γυναικολογικά προβλήματα.
Η λίμνη Elton (Ρωσικά, Эльтон) είναι μια αλυκή στην Περιφέρεια Βολγκογκράντ, κοντά στα σύνορα με το Καζακστάν. Έχει έκταση 150 τετραγωνικά χιλιόμετρα και έχει βάθος από 0,3 έως 0,6 μέτρα.Με συγκέντρωση άλατος από 300 γραμμάρια ανά λίτρο, η λίμνη Elton στη νοτιοδυτική Ρωσία είναι γνωστή ως μία από τις μεγαλύτερες αλμυρές εσωτερικές λίμνες στην Ευρώπη. (Για σύγκριση, το Γκρέιτ Σωλτ Λέηκ έχει μια περιεκτικότητα σε αλάτι περίπου 200 γραμμάρια ανά λίτρο).
Σε αυτή τη φυσική-έγχρωμη εικόνα που λήφθηκε στις 3 Αυγούστου του 2014, από τον Landsat 8, η λίμνη Elton φαίνεται κίτρινη σε σύγκριση με την καφέ βλάστηση στο γύρω τοπίο. Το σκούρο μέρος στο βόρειο τμήμα της είναι το βαθύτερο σημείο της λίμνης, μια περιοχή όπου λάσπη και ιζήματα συσσωρεύονται και να δημιουργήσουν το καφέ χρώμα στο νερό. Αρκετά ρέματα και ποτάμια, καταλήγουν στη λίμνη.
Το 2012, μια ομάδα ερευνητών δημοσίευσε μια ανάλυση από δέκα χρόνια καθημερινών δορυφορικών παρατηρήσεων της λίμνης Elton. Σημείωσαν ότι η λίμνη έχει την τάση να είναι πιο ρηχή και πιο ανακλαστική στα τέλη του καλοκαιριού και το φθινόπωρο, όταν οι καταιγίδες είναι σπάνιες. Όπως φαίνεται από την εικόνα, τα χαμηλά επίπεδα του νερού μειώνουν την ποσότητα του ιζήματος στο νερό και εκθέτουν ένα ελαφρύ χρώμα φλοιού και ορυκτών που έχουν απομείνει πίσω, όταν το αλμυρό νερό εξατμίζεται.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν επίσης ότι η ανακλαστικότητα της λίμνης άλλαξε σημαντικά μετά το 2005. Φωτεινές επιφάνειες έχουν υψηλά ποσά λευκαύγειας (πιο κοντά στο 1), ενώ οι σκούρες επιφάνειες έχουν χαμηλή λευκαύγεια (πιο κοντά στο 0). Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι η κορυφή albedo της λίμνης Elton αυξήθηκε από 0,14 το 2004 σε 0,40 το 2009, μια σημαντική αλλαγή για ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Ενώ μια μείωση των βροχοπτώσεων και στο χιόνι μείωσε πιθανόν την ποσότητα του νερού και ιζημάτων που εκβάλλουν στη λίμνη, οι ερευνητές αποδίδουν μεγάλο μέρος της διαφοράς στην εγκατάσταση πολλών φραγμάτων γύρω από τη λίμνη, το 2006.
Μετά από μια πλημμύρα το 2005 πλημμύρισε το ιατρικό spa κοντά στην όχθη της λίμνης. Τα φράγματα είχαν ανεγερθεί για την πρόληψη μελλοντικών πλημμυρών και για τους χείμαρρους λάσπης. Ωστόσο, το σπα στηρίζεται σε λάσπες πλούσιες σε ορυκτά για τη θεραπεία παθήσεων του δέρματος, και τα φράγματα φαίνεται να απειλούν την ύπαρξη των λασπών, μειώνοντας την ποσότητα του ιζήματος που εκβάλλουν στη λίμνη, εξήγησε ο Ανατόλι Zeiliguer, ένας υδρολόγος στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας και ένας από τους συντάκτες της μελέτης.
''Η μελέτη μας δείχνει σαφώς ότι είναι πιο σημαντικό να κατανοήσουμε το υδρολογικό σύστημα πριν από την παρέμβαση και να μεταβάλουμε δραστικά τη δυναμική ενός εύθραυστου συστήματος, όπως μια αλυκή." αναφέρει ο Ανατόλι.


Γεωδίφης

Πηγές
1.Παρατηρητήριο της Γης-ΝΑΣΑ
2.Βικιπαίδεια

Τσουνάμι πάγου, ονομάζεται ένα ξεχωριστό και επικίνδυνο φαινόμενο που συμβαίνει, αν και σπάνια, κατά μήκος των ακτών των μεγάλων σωμάτων του νερού, στη θάλασσα ή σε μεγάλες παγωμένες λίμνες.
Μερικές φορές, λόγω των ρευμάτων του νερού, των ισχυρών ανέμων, ή ξαφνικές αλλαγές στη θερμοκρασία, μπορούν να δημιουργηθούν κύματα που ωθούν τον πάγο στην επιφάνεια για να εισβάλουν στις όχθες, προκαλώντας σοβαρές βλάβες στις ανθρώπινες υποδομές, όπου βέβαια υπάρχουν.
Στη Βόρεια Αμερική τα τελευταία χρόνια έχουν παρατηρηθεί αρκετά από αυτά τα εντυπωσιακά, όμορφα, αλλά επιζήμια γεγονότα, που οδήγησαν σε ζημιές, μερικές φορές ανεπανόρθωτες. Η Μανιτόμπα, η Μινεσότα και το Ουισκόνσιν είναι μεταξύ των περιφερειών της Βόρειας Αμερικής που έχουν υποστεί τις επιπτώσεις των τσουνάμι πάγου.
Τα τελευταία χρόνια παρατηρήθηκαν στην Μανιτόμπα (Καναδά), καθώς και στις όχθες της λίμνης Mille Lacs στη Μινεσότα (ΗΠΑ) το Μάιο του 2013,όταν πολλά σπίτια κυριολεκτικά ''ρουφήχτηκαν''από την προώθηση του πάγου. Επίσης, το φαινόμενο παρατηρήθηκε το 2013, στη λίμνη Winnebago, Ουισκόνσιν.
Όλα αυτά τα γεγονότα συνέβησαν στις όχθες παγωμένων λιμνών, ωστόσο στην Αλάσκα έχουν αναφεθεί και περιπτώσεις που συνέβησαν στην παραλία.
Σύμφωνα με ορισμένους μάρτυρες ο θόρυβος που δημιουργεί η κίνηση του πάγου είναι παρόμοια με εκείνη της αμαξοστοιχίας ή κεραυνού.
Ό όρος τσουνάμι πάγου χρησιμοποιείται κυρίως στη δημοσιογραφία. Στην επιστήμη, σύμφωνα με τον ορισμό που υιοθετήθηκε από NOAA, το φαινόμενο αυτό υποδεικνύεται ως ιce shove(ώθηση πάγου) και αφορά ένα κύμα πάγου που προκαλείται από έναν ωκεανό ή μεγάλη λίμνη πάνω στην ακτή.Συνήθως τέτοιες ωθήσεις πάγου δημιουργούν σωρούς που φτάνουν σε ύψος τα 12 μέτρα. Έχει ουσιαστικά τον ίδιο μηχανισμό ενός παγόβουνου. Ένα κομμάτι πάγου (σχετικά ρηχό) ωθείται από ένα ισχυρό, σταθερό άνεμο. Η ορμή του φύλλου πάγου ξεπερνά την τριβή της γης. Στη Μανιτόμπα, ένα τσουνάμι πάγου ύψους 3μ. κατέστρεψε μισή ντουζίνα από καμπίνες και εξοχικά σπίτια. ''Ξέρεις ότι έχεις τσιμέντο, τσιμεντόλιθους, και χάλυβα και ο πάγος περνά μέσα από αυτό ακριβώς όπως μια οδοντογλυφίδα.Δεν υπάρχει τίποτα που μπορείς να κάνεις, μπορείς απλά να βγεις στο δρόμο και απλά να παρακολουθήσεις το φαινόμενο." ανέφερε ένας κάτοικος της Μανιτόμπα.

Γεωδίφης

Πηγές
1.Ιστοσελίδες -meteogiornale.it,discovery.com
2.Βικιπαίδεια
3.Βίντεο σχετικά με το τσουνάμι πάγου

Οι Μαορί είναι ιθαγενείς της Ν. Ζηλανδίας.Η προφορική ιστορία των Μαορί περιγράφει την άφιξή τους από την τροπική Πολυνησία με τα waka-μεγάλα ωκεάνια κανό. Αρχαιολογικά, γλωσσολογικά και ανθρωπολογικα δεδομένα υποδεικνύουν πως οι πρώτοι άποικοι ήταν Ανατολικοί Πολυνήσιοι που έγιναν μετέπειτα Μαορί. 
Παρά τον μεγάλο βαθμό ανάμειξης τους με τους Ευρωπαϊκούς πληθυσμούς ,που έφθασαν αργότερα στην Ν.Ζηλανδία, οι Μαορί μπόρεσαν να διατηρήσουν την πολιτιστική τους ταυτότητα και να μην χαθούν.
Η θρησκεία των Μαορί είναι στενά συνδεδεμένη με τη φύση και τους προγόνους, και όλα τα πράγματα θεωρείται πως έχουν μια δύναμη ζωής(mauri), αφού όλα τα ζώντα όντα συνδέονται από μία κοινή καταγωγή μέσω της γενεαλογίας( whakapapa).
Στο Ώκλαντ, την μεγαλύτερη και πιο πυκνοκατοικημένη πόλη της Ν.Ζηλανδίας, οι Μαορί είχαν φτιάξει τους οικισμούς τους σε ηφαιστειακούς κώνους και τα ίχνη των αναβαθμών είναι ακόμα σήμερα ορατά.
Το Ώκλαντ βρίσκεται στο Βόρειο Νησί της Ν. Ζηλανδίας διασχίζεται από ένα ηφαιστειακό πεδίο που δεν περιέχει λιγότερο από 50 ηφαίστεια. Οι 50 ηφαιστειακοί δίοδοι στην περιοχή αποτελούν το διάσημο Ηφαιστειακό Πεδίο Ώκλαντ. Τα ηφαίστεια της περιοχής έχουν δώσει περίπου 90 εκρήξεις τα τελευταία 90.000 χρόνια, και δεν υπάρχει καμία ένδειξη πότε θα γίνει η επόμενη έκρηξη. Τα ηφαίστεια είναι το καθένα ξεχωριστά σβηστό αν και το ηφαιστειακό πεδίο είναι ακόμη ενεργό.
Η πόλη είναι κυριολεκτικά ένα καυτό σημείο που τροφοδοτείται από ένα λοφίο από καυτό μάγμα που ανεβαίνει από το μανδύα, 100 χιλιόμετρα κάτω από την επιφάνεια της Γης. Κάθε μερικές εκατοντάδες ή χιλιάδες χρόνια, μια παρτίδα του μάγματος αναγκάζει το επάνω αδύναμο μέρος στο φλοιό της Γης ,ακριβώς κάτω από το Ώκλαντ , να παράγει έναν κώνο, έναν κρατήρα ή μια λιμνοθάλασσα. Η τελευταία φορά που το έκανε, περίπου πριν από 600 χρόνια, παρήγαγε το νησί Rangitoto πλάτους 6 χιλιομέτρων και κατέστρεψε τους οικισμούς των Μαορί στο γειτονικό νησί Motutapu .Το Ρανγκιτότο είναι ήσυχο καθώς σχεδόν κανένα πτηνό ή έντομο δεν έχει αποικήσει το νησί εξαιτίας του πλούσια όξινου εδάφους του και του είδους χλωρίδας που έχει προσαρμοστεί να αναπτύσσεται στο μαύρο βραχώδες έδαφός του.
Το Ώκλαντ είναι η μοναδική πόλη στον κόσμο που χτίστηκε πάνω σε ένα βασαλτικό ηφαιστειακό πεδίο που είναι ακόμα ενεργό. Και δεν είναι μία μικρή πόλη – το Ώκλαντ φιλοξενεί σήμερα 1,4 εκατομμύρια κατοίκους, ή σχεδόν το 1/3 του πληθυσμού της χώρας. Αν μια έκρηξη συμβεί, τότε η καταστροφή στο Ώκλαντ θα μπορούσε να είναι απερίγραπτη.
Ευτυχώς, τα ηφαίστεια του Ώκλαντ είναι μικρά σε σύγκριση με τα περισσότερα από τα ηφαίστεια του κόσμου. Το συνολικό υλικό που είναι δυνατόν να ξεσπάσει από τα 50 ηφαίστεια του Ώκλαντ αντιστοιχούν σε μία έκρηξη όπως αυτή του Όρους της Αγ. Ελένης που έγινε το 1980, στην Ουάσιγκτον, ΗΠΑ.
Τα περισσότερα από τα ηφαίστεια στο Ώκλαντ είναι μικροί κώνοι με λιγότερο από 150 μέτρα σε ύψος. Αυτοί αυξήθηκαν από τις εκρήξεις , οι οποίες όμως διήρκεσαν μόνο λίγους μήνες ή, ενδεχομένως, λίγα χρόνια.
Ο τύπος της ηφαιστειακής δραστηριότητας που έχει δημιουργήσει το ηφαιστειακό πεδίο Ώκλαντ, είναι αδύνατο να προβλεφθεί και έτσι οι επιστήμονες δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν πότε θα γίνει η επόμενη έκρηξη.
Αν και το μάγμα από βασάλτη ανεβαίνει μέσω του φλοιού πολύ γρήγορα ( περίπου 5 χιλιόμετρα την ώρα), αφήνει ελάχιστο χρόνο προειδοποίησης και εκκένωσης στους γύρω κατοίκους. Τα ηφαίστεια του Ώκλαντ βρίσκονται σε απόσταση περίπου 20 χιλιομέτρων από το κέντρο της πόλης. Μπορείτε να τα εντοπίσετε σε διάφορα σημεία της περιοχής, καθώς σχηματίζουν μικρούς λόφους. Μερικοί από τους κρατήρες έχουν γεμίσει με νερό και σχηματίζουν λίμνες και λεκάνες. Ένας μεγάλος αριθμός από αυτά έχουν γίνει λατομεία, άλλα έχουν γίνει δημόσια πάρκα.Από το 1915, οι κώνοι αυτοί προστατεύονται βάσει της νομοθεσίας.

Γεωδίφης

Πηγές
1.Βικιπαίδεια
2.GNS-Γεωλογικό Ινστιτούτο Ν.Ζηλανδίας

Η διάσπαση της αρχαίας υπερήπειρου Πανγαίας και το μέλλον του Ατλαντικού Ωκεανού.Ερευνητές βρίσκουν ενδείξεις για το μυστήριο της γέννησης και του θανάτου των ωκεανών.
Στην παραπάνω φωτογραφία ο John Waldron με μεταπτυχιακούς φοιτητές εξετάζει τα ιζήματα του θαλάσσιου πυθμένα που σχηματίστηκαν κατά τη διάρκεια του κλεισίματος του Ιαπετού Ωκεανού, τα οποία τώρα ανυψωμένα εκτίθενται στους πρόποδες των απότομων πλαγιών του Port au Port στη δυτική Νέα Γη. Η Πανγαία, η αρχαία υπερήπειρος που περιείχε το μεγαλύτερο μέρος του εδάφους της Γης μέχρι περίπου 180 εκατομμύρια χρόνια πριν, υπέστη μια αποκαλυπτική καταστροφή κατά τη διάρκεια της Ιουρασικής περιόδου, όταν άνοιγε ο Ατλαντικός Ωκεανός. Αυτό είναι καλά κατανοητό. Αλλά αυτό που είναι λιγότερο σαφές είναι πώς τα γεγονότα οδήγησαν στο κλείσιμο των αρχαίων ωκεανών και το σχηματισμό της Πανγαίας. Σύμφωνα με τους επιστήμονες οι απαντήσεις μπορεί να βρίσκονται στον πιο γνωστό από τους αρχαίους ωκεανούς, τον χαμένο σήμερα Ιαπετό, ο οποίος βρισκόταν μεταξύ του αρχαίου πυρήνα της Βόρειας Αμερικής και τα μέρη που είναι τώρα η Ευρώπη, η Αφρική και η Νότια Αμερική.
Ο Ιαπετός Ωκεανός άνοιξε περίπου 600 εκατομμύρια χρόνια πριν από rifting μεταξύ αυτών των ηπείρων. Αλλά πως οι ωκεανοί περνάνε από το στάδιο του ανοίγματος στο κλείσιμο και κατά επέκταση στο ''θάνατο'' είναι ένα μακροχρόνιο άλυτο πρόβλημα στην τεκτονική.
Μελετώντας τη σύγχρονη Καραϊβική Θάλασσα οι επιστήμονες παρατήρησαν ότι το ανατολικό άκρο της Καραϊβικής πλάκας κάθεται πάνω από το πυθμένα του Ατλαντικού Ωκεανού σε μια διαδικασία γνωστή ως καταβύθιση πλακών, η οποία παράγει μια ζώνη από σεισμούς και έχει δώσει τα ηφαίστεια που εκτείνονται από τα Μπαρμπάντος προς την Αϊτή. Σε ένα άλλο παράδειγμα, η ζώνη μεταξύ Νότιας Αμερικής και την Ανταρκτική επίσης κάθεται πάνω από τον πυθμένα του Ατλαντικού Ωκεανού.
''Οι περισσότεροι γεωλόγοι έχουν υποθέσει ότι ο αρχαίος Ιαπετός Ωκεανός σταμάτησε να ανοίγει και άρχισε να συρρικνώνεται όταν μία ζώνη καταβύθισης κάπως αυθόρμητα άρχισε κατά μήκος των περιθωρίων του. Βλέποντας την ιστορία των ωκεανών που σχηματίστηκαν έως την δημιουργία της Πανγαίας, πιστεύουμε ότι είμαστε σε θέση να δούμε τι ακριβώς δεν συνέβη'', εξηγεί ο Waldron . ''Είναι πολύ πιο πιθανό ότι μια μικρή πλάκα, όπως και η σύγχρονη Καραϊβική, ήρθε στον Ιαπετό από την ανατολή, φέρνοντας μαζί του πολλά μικρά ηπειρωτικά τμήματα. Αυτό βοηθά να εξηγήσουμε πολλά περίεργα χαρακτηριστικά των ορογενετικών ζωνών των Απαλάχιων και Καληδονίδων που είναι κατά τα άλλα πολύ δύσκολο να καταλάβουμε. "
Το παραπάνω γραφικό μας δείχνει την πιθανή παλαιογεωγραφία του Ιαπετού Ωκεανού σε μια σειρά από στιγμιότυπα από την Κάμβρια περίοδο(περίπου 530 εκατομμύρια χρόνια πριν) μέχρι την Ύστερη Ορδοβίσιο Περίοδο (περίπου 450 εκατομμύρια χρόνια πριν).
Η ήπειρος Laurentia, που αποτέλεσε τον πυρήνα της σύγχρονης Βόρειας Αμερικής, εμφανίζεται σε μπλε χρώμα. Κίτρινα χρώματα αντιπροσωπεύουν την Βαλτική, η οποία έγινε Σκανδιναβία και Ανατολική Ευρώπη. Αποχρώσεις του ροζ και φούξια αποτελούν μέρη της αρχαίας Γκοντβάνα, που βρισκόταν πάνω από το Νότιο Πόλο κατά την Κάμβρια Περίοδο και πορτοκαλί θραύσματα είναι κομμάτια της Γκοντβάνα που βρήκαν το δρόμο τους στα Απαλάχια και τις οροσειρές της Καληδονίας, συμπεριλαμβανομένου ενός μεγάλου μέρους του Ατλαντικού Καναδά και τμήματα της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας.
Σύμφωνα με τους ερευνητές ο Ιαπετός Ωκεανός περιείχε μια περιοχή που έμοιαζε με ένα ''είδωλο'' της Καραϊβικής. Την ονόμασαν θάλασσα Exploit, από τον ομώνυμο κόλπο στη Νέα Γη, όπου τα τμήματα της πλάκας αυτής διατηρούνται. Μια ζώνη καταβύθισης κατά μήκος της άκρης του προχώρησε προς τα δυτικά του Ιαπετού Ωκεανού, κάθισε πάνω από τον πυθμένα του και παρήγαγε σεισμούς και ηφαίστεια και τις αλυσίδες νησιών. Μόλις «μολύνθηκε» με την ζώνη καταβύθισης, το δάπεδο του Ιαπετού Ωκεανό σταδιακά άρχισε να καταναλώνεται, οδήγησε σε συγκρούσεις μεταξύ των γύρω ηπείρων που έφτιαξαν τα Απαλάχια της Βόρειας Αμερικής και τα Καληδόνια βουνά της Σκωτίας και της Νορβηγίας, και το συγκρότημα της Πανγαίας.
Θραύσματα από αυτά τα αρχαία ηφαιστειακά νησιά διατηρούνται στον Ατλαντικό Καναδά και τις Βρετανικές Νήσους, με πτυχωμένα και έντονα τεκτονισμένα ιζηματογενή πετρώματα που πιέστηκαν από τις επακόλουθες συγκρούσεις, τις οποίες ο Waldron και οι συνεργάτες του έχουν μελετήσει από τη δεκαετία του 1990.
Ο σύγχρονος Ατλαντικός Ωκεανός μπορεί ομοίως να είναι καταδικασμένος να κλείσει, στο μακρινό μέλλον. Εάν οι ζώνες καταβύθισης, όπως αυτές γύρω από την Καραϊβική πλάκα συνεχίζουν να καταναλώνουν το πυθμένα του Ατλαντικού Ωκεανού, τελικά οι ήπειροι γύρω από τον Ατλαντικό μπορεί να συγκρούονται για να σχηματίσουν μια οροσειρά και μια νέα υπερήπειρο. Ωστόσο, σημειώνει ο Waldron, η διαδικασία αυτή είναι πιθανό να χρειαστεί άλλα 100 εκατομμύρια χρόνια, με αποτέλεσμα να μην μπορέσει να είναι εκεί και να δει πως ακριβώς αυτό θα συμβεί.


Γεωδίφης

Πηγή-University of Alberta