Κάθε χρόνο, στο απομακρυσμένο χωριό Sujata σε μια από τις φτωχότερες πολιτείες της Ινδίας στην Μπιχάρ, το Κοινωφελές Σχολείο Niranjana διοργανώνει το φεστιβάλ Art Wall.
Καλλιτέχνες από την Ινδία και την Ιαπωνία περνούν 3 εβδομάδες στο χωριό παράγοντας τέχνη, χρησιμοποιώντας τους τοίχους του σχολείου ως καμβά. Κατά τη διαδικασία αυτή, οι καλλιτέχνες έρχονται σε επαφή με τα παιδιά και προσπαθούν να τα φέρουν κοντά στην τέχνη φτιάχνοντας εργαστήρια για αυτά.
Η πρωτοβουλία ελπίζει να βοηθήσει στην επίλυση διαφόρων θεμάτων που αντιμετωπίζουν τα χωριά στην Ινδία, όπως αυτά που αφορούν τη φτώχεια, την εκπαίδευση και την απασχόληση μέσω πολιτιστικών και καλλιτεχνικών ανταλλαγών.
Όλα ξεκίνησαν το 2006, όταν περίπου 50 φοιτητές από Πανεπιστήμιο του Τόκιο -Gakugei, δώρισαν χρήματα που προήλθαν από θέσεις μερικής απασχόλησης σε ΜΚΟ στην Ινδία για την κατασκευή ενός νέου σχολικού κτιρίου.
Το σχολείο ιδρύθηκε ως απάντηση στο κακό εκπαιδευτικό σύστημα της περιοχής. Χρηματοδοτείται από δωρεές που προέρχονται από το εξωτερικό, ''γιγαντώθηκε'' κάτω από τη σκληρή δουλειά των εκπαιδευτικών και των εθελοντών, και μέχρι το 2010, στο σχολείο έχουν εγγραφεί περίπου 400 μαθητές.
Ένας από τους καλλιτέχνες που συμμετείχαν στο φεστιβάλ 3 χρόνια στη σειρά ήταν ο Ασάι. Εμπνευσμένος από την παραδοσιακή τεχνική σε ινδικές τοιχογραφίες, σχεδίασε ολόκληρους τοίχους και την οροφή μιας τάξης με πίνακες χρησιμοποιώντας λάσπη. Εργαζόταν με τα παιδιά, έπαιρνε εδάφη από διάφορα σημεία του χωριού και τα αναμείγνυε με το νερό φτιάχνοντας τις απαραίτητες χρωστικές ουσίες.
Όταν τελείωσε το φεστιβάλ, ο Ασάι στρατολόγησε τα παιδιά και πάλι, αυτή τη φορά για να βοηθήσουν στην απομάκρυνση του υλικού από τους τοίχους, και την επιστροφή του στο έδαφος. Μέσα από αυτή την εμπειρία, ο Ασάι δίδασκε στα παιδιά την έννοια της ζωής ως ένας κύκλος με συγκεκριμένο πλαίσιο, και διδάσκοντας στα παιδιά πως να αποχωρίζονται τα δικά τους έργα.
Γεωδίφης
Πηγή- Kaushik
Καλλιτέχνες από την Ινδία και την Ιαπωνία περνούν 3 εβδομάδες στο χωριό παράγοντας τέχνη, χρησιμοποιώντας τους τοίχους του σχολείου ως καμβά. Κατά τη διαδικασία αυτή, οι καλλιτέχνες έρχονται σε επαφή με τα παιδιά και προσπαθούν να τα φέρουν κοντά στην τέχνη φτιάχνοντας εργαστήρια για αυτά.
Η πρωτοβουλία ελπίζει να βοηθήσει στην επίλυση διαφόρων θεμάτων που αντιμετωπίζουν τα χωριά στην Ινδία, όπως αυτά που αφορούν τη φτώχεια, την εκπαίδευση και την απασχόληση μέσω πολιτιστικών και καλλιτεχνικών ανταλλαγών.
Όλα ξεκίνησαν το 2006, όταν περίπου 50 φοιτητές από Πανεπιστήμιο του Τόκιο -Gakugei, δώρισαν χρήματα που προήλθαν από θέσεις μερικής απασχόλησης σε ΜΚΟ στην Ινδία για την κατασκευή ενός νέου σχολικού κτιρίου.
Το σχολείο ιδρύθηκε ως απάντηση στο κακό εκπαιδευτικό σύστημα της περιοχής. Χρηματοδοτείται από δωρεές που προέρχονται από το εξωτερικό, ''γιγαντώθηκε'' κάτω από τη σκληρή δουλειά των εκπαιδευτικών και των εθελοντών, και μέχρι το 2010, στο σχολείο έχουν εγγραφεί περίπου 400 μαθητές.
Ένας από τους καλλιτέχνες που συμμετείχαν στο φεστιβάλ 3 χρόνια στη σειρά ήταν ο Ασάι. Εμπνευσμένος από την παραδοσιακή τεχνική σε ινδικές τοιχογραφίες, σχεδίασε ολόκληρους τοίχους και την οροφή μιας τάξης με πίνακες χρησιμοποιώντας λάσπη. Εργαζόταν με τα παιδιά, έπαιρνε εδάφη από διάφορα σημεία του χωριού και τα αναμείγνυε με το νερό φτιάχνοντας τις απαραίτητες χρωστικές ουσίες.
Όταν τελείωσε το φεστιβάλ, ο Ασάι στρατολόγησε τα παιδιά και πάλι, αυτή τη φορά για να βοηθήσουν στην απομάκρυνση του υλικού από τους τοίχους, και την επιστροφή του στο έδαφος. Μέσα από αυτή την εμπειρία, ο Ασάι δίδασκε στα παιδιά την έννοια της ζωής ως ένας κύκλος με συγκεκριμένο πλαίσιο, και διδάσκοντας στα παιδιά πως να αποχωρίζονται τα δικά τους έργα.
Γεωδίφης
Πηγή- Kaushik
RSS Feed
