Το 2007, μία ερευνήτρια παρατήρησε ανεμοστρόβιλο να μεταφέρει κρυστάλλους γύψου στην έρημο της Χιλής.
Η Salar de Gorbea, βρίσκεται περίπου 4000 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, στην έρημο Ατακάμα της βόρειας Χιλής. Πρόκειται για έναν τόπο που μοιάζει σαν ένας άλλος πλανήτης. Ενεργά ηφαίστεια κυριαρχούν στο υποτονικό, πολύχρωμο αλλά χωρίς βλάστηση τοπίο. Σε μερικά σημεία, τα υπόγεια ύδατα συγκεντρώνονται σε αλμυρές, όξινες πισίνες. Κατόπιν το νερό εξατμίζεται από τον ήλιο, αφήνοντας πίσω κρυστάλλους γύψου τόσο μεγάλους όσο τα πόδια μας που προεξέχουν από το έδαφος, όπως τα μαχαίρια. Αλλά δεν μένουν στη θέση τους. Κατά κάποιο τρόπο είναι διάσπαρτα σε όλη τη περιοχή. Πώς είναι διάσπαρτα ήταν ένα μυστήριο, μέχρι που δημοσιεύθηκε πρόσφατα ένα έγγραφο στο περιοδικό Γεωλογία , από την Kathleen Benison, γεωλόγο στο Πανεπιστήμιο της Δυτικής Βιρτζίνια.
Σύμφωνα με την έρευνα της χαλίκια διάβολοι [κάτι ανάλογο με την σκόνη που παρατηρείται και στον Άρη] μπορεί να είναι υπεύθυνα για τους μεγάλους κρυστάλλους που κινούνται γύρω από την έρημο. Η ερευνήτρια όταν βρέθηκε στην έρημο πρόσεξε για πέντε λεπτά ένα τεράστιο λευκό σύννεφο σε μια κοιλάδα ανάμεσα σε δύο ηφαίστεια να μετακινείται κατά μήκος του τοπίου και πάνω από τις πισίνες, πριν εξαφανιστεί, ακριβώς πάνω από τους αμμόλοφους γύψου. Αυτό παρατηρήθηκε κάθε απόγευμα κατά τη διάρκεια της τριήμερης επίσκεψής της στο Μάρτιο του 2007, αλλά δεν είναι σαφές πόσο τακτικά θα μπορούσε να έχει συμβεί. Παρατήρησε ότι οι ανεμοστρόβιλοι αψηφούν περιστασιακά τα όρια ταχύτητας, Στην Αριζόνα, οι διαβολόσκονες αποδείχθηκε ότι είναι ικανές να μεταφέρουν μικρά τρωκτικά. Στην έρημο για να μετακινηθούν οι κρύσταλλοι στον αέρα και να μεταφερθούν, η ταχύτητα στο κέντρο του αμμοχάλικου διαβόλου πρέπει να τρέχουν με περίπου 150 μίλια την ώρα. Η Benison βρήκε ζωντανά φύκια και βακτήρια στο εσωτερικό των κρυστάλλων στη Χιλή, που προϊδεάζει για ακραία ζωή και τίθεται ήδη το ερώτημα πώς μπορεί να έχει διατηρηθεί για χιλιάδες χρόνια και να μεταφερθεί μέσω κρυστάλλων γύψου.
Πρόσφατα στο Μεξικό, οι επιστήμονες είδαν μικρόβια που ήταν αδρανή για 50.000 χρόνια σε γιγαντιαίους κρυστάλλους γύψου. Και με δεδομένες τις ομοιότητες στα κλίματα στο Salar de Gorbea και στον Άρη, η ερευνήτρια αναρωτιέται αν οι κρύσταλλοι στην έρημο και οι διάβολοι σκόνης θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν όπως εκείνες που υπάρχουν στον Άρη: «Μπορούμε να δούμε
στην σκόνη το ίδιο είδος μικροοργανισμών που έχουμε στη Χιλή;» αναρωτιέται.
Γεωδίφης
Πηγή-Geology/ nytimes.com
Η Salar de Gorbea, βρίσκεται περίπου 4000 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, στην έρημο Ατακάμα της βόρειας Χιλής. Πρόκειται για έναν τόπο που μοιάζει σαν ένας άλλος πλανήτης. Ενεργά ηφαίστεια κυριαρχούν στο υποτονικό, πολύχρωμο αλλά χωρίς βλάστηση τοπίο. Σε μερικά σημεία, τα υπόγεια ύδατα συγκεντρώνονται σε αλμυρές, όξινες πισίνες. Κατόπιν το νερό εξατμίζεται από τον ήλιο, αφήνοντας πίσω κρυστάλλους γύψου τόσο μεγάλους όσο τα πόδια μας που προεξέχουν από το έδαφος, όπως τα μαχαίρια. Αλλά δεν μένουν στη θέση τους. Κατά κάποιο τρόπο είναι διάσπαρτα σε όλη τη περιοχή. Πώς είναι διάσπαρτα ήταν ένα μυστήριο, μέχρι που δημοσιεύθηκε πρόσφατα ένα έγγραφο στο περιοδικό Γεωλογία , από την Kathleen Benison, γεωλόγο στο Πανεπιστήμιο της Δυτικής Βιρτζίνια.
Σύμφωνα με την έρευνα της χαλίκια διάβολοι [κάτι ανάλογο με την σκόνη που παρατηρείται και στον Άρη] μπορεί να είναι υπεύθυνα για τους μεγάλους κρυστάλλους που κινούνται γύρω από την έρημο. Η ερευνήτρια όταν βρέθηκε στην έρημο πρόσεξε για πέντε λεπτά ένα τεράστιο λευκό σύννεφο σε μια κοιλάδα ανάμεσα σε δύο ηφαίστεια να μετακινείται κατά μήκος του τοπίου και πάνω από τις πισίνες, πριν εξαφανιστεί, ακριβώς πάνω από τους αμμόλοφους γύψου. Αυτό παρατηρήθηκε κάθε απόγευμα κατά τη διάρκεια της τριήμερης επίσκεψής της στο Μάρτιο του 2007, αλλά δεν είναι σαφές πόσο τακτικά θα μπορούσε να έχει συμβεί. Παρατήρησε ότι οι ανεμοστρόβιλοι αψηφούν περιστασιακά τα όρια ταχύτητας, Στην Αριζόνα, οι διαβολόσκονες αποδείχθηκε ότι είναι ικανές να μεταφέρουν μικρά τρωκτικά. Στην έρημο για να μετακινηθούν οι κρύσταλλοι στον αέρα και να μεταφερθούν, η ταχύτητα στο κέντρο του αμμοχάλικου διαβόλου πρέπει να τρέχουν με περίπου 150 μίλια την ώρα. Η Benison βρήκε ζωντανά φύκια και βακτήρια στο εσωτερικό των κρυστάλλων στη Χιλή, που προϊδεάζει για ακραία ζωή και τίθεται ήδη το ερώτημα πώς μπορεί να έχει διατηρηθεί για χιλιάδες χρόνια και να μεταφερθεί μέσω κρυστάλλων γύψου.
Πρόσφατα στο Μεξικό, οι επιστήμονες είδαν μικρόβια που ήταν αδρανή για 50.000 χρόνια σε γιγαντιαίους κρυστάλλους γύψου. Και με δεδομένες τις ομοιότητες στα κλίματα στο Salar de Gorbea και στον Άρη, η ερευνήτρια αναρωτιέται αν οι κρύσταλλοι στην έρημο και οι διάβολοι σκόνης θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν όπως εκείνες που υπάρχουν στον Άρη: «Μπορούμε να δούμε
στην σκόνη το ίδιο είδος μικροοργανισμών που έχουμε στη Χιλή;» αναρωτιέται.
Γεωδίφης
Πηγή-Geology/ nytimes.com
RSS Feed
