Συχνά ο Άρης αναφέρεται ως "δίδυμος της Γης", λόγω των ομοιοτήτων που έχει με τον πλανήτη μας. Και οι δύο πλανήτες έχουν πολικούς πάγους, και (κάποια στιγμή) οι δύο είχαν βιώσιμες ατμόσφαιρες και νερό σε υγρή μορφή στην επιφάνειά τους. Αλλά πέρα από αυτό, οι δύο είναι εντελώς διαφορετικοί. Και όταν πρόκειται για την ατμόσφαιρα και το κλίμα τους, ο Άρης ξεχωρίζει από τη Γη.
Για παράδειγμα, όταν πρόκειται για τις καιρικές συνθήκες στον Άρη, η πρόβλεψη είναι συνήθως αρκετά δραματική. Δεν έχει μόνο ο Άρης καιρικές συνθήκες που ποικίλλουν από μέρα σε μέρα, μερικές φορές διαφέρουν από ώρα σε ώρα. Αυτό φαίνεται λίγο ασυνήθιστο για έναν πλανήτη που έχει μια ατμόσφαιρα που είναι μόνο 1%, πυκνή από αυτή της Γης. Και όμως, ο Άρης καταφέρνει πραγματικά να έχει ακραίες καιρικές συνθήκες και ενδιαφέροντα μετεωρολογικά φαινόμενα.
Ο Άρης έχει μια πολύ λεπτή ατμόσφαιρα, η οποία αποτελείται από 96% διοξείδιο του άνθρακα, 1,93% αργό και 1,89% άζωτο, μαζί με ίχνη οξυγόνου και νερού. Η ατμόσφαιρα είναι αρκετά σκονισμένη, περιέχει σωματίδια που μετρούν 1,5 μικρόμετρα σε διάμετρο, το οποίο είναι αυτό που δίνει στον ουρανό του Άρη το καστανόξανθο χρώμα του όταν φαίνεται από την επιφάνεια. Η ατμοσφαιρική πίεση του Άρη κυμαίνεται από 0,4 έως 0,87 kPa, η οποία είναι το ισοδύναμο περίπου 1% της Γης στο επίπεδο της θάλασσας.
Λόγω αυτής της λεπτής ατμόσφαιρα, και τη μεγαλύτερη απόστασή του από τον Ήλιο, η θερμοκρασία της επιφάνειας του Άρη είναι πολύ πιο κρύα από ό, τι βιώνουμε εδώ στη Γη. Η μέση θερμοκρασία του πλανήτη είναι -46°C , με χαμηλό τους -143°C κατά τη διάρκεια του χειμώνα στους πόλους, και το υψηλό των 35°C κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού ,το μεσημέρι στον ισημερινό.
Λόγω των ακραίων χαμηλών σε θερμοκρασία στους πόλους, το 25-30% του διοξειδίου του άνθρακα παγώνει στην ατμόσφαιρα και γίνεται ξηρός πάγος που εναποτίθεται στην επιφάνεια. Ενώ τα πολικά καλύμματα πάγου είναι κυρίως από νερό, ο Βόρειος Πόλος του Άρη έχει ένα στρώμα ξηρού πάγου με ένα μέτρο πάχος το χειμώνα, ενώ ο Νότιος Πόλος καλύπτεται από ένα μόνιμο στρώμα που είναι 8 μέτρα σε βάθος.
Ίχνη μεθανίου και αμμωνίας έχουν επίσης εντοπιστεί στην Αρειανή ατμόσφαιρα. Το μεθάνιο, έχει μια εκτιμώμενη συγκέντρωση περίπου 30 μέρη ανά δισεκατομμύριο (ppb), αν και το ρόβερ- Περιέργεια εντόπισε μία "ακίδα δέκα φορές μεγαλύτερη" στις 16 Δεκεμβρίου 2014. Αυτή η ανίχνευση και η πηγή της παραμένει ένα μυστήριο . Παρομοίως, η πηγή αμμωνίας είναι ασαφής, αν και η ηφαιστειακή δραστηριότητα έχει προταθεί ως πιθανότητα.
Ο Άρης είναι επίσης γνωστός για τις έντονες θύελλες σκόνης, οι οποίες μπορεί να εμφανίζονται από μικρούς ανεμοστρόβιλους στον πλανήτη. Εμφανίσεις των τελευταίων συμπίπτουν με τη σκόνη που διοχετεύεται στην ατμόσφαιρα, με αποτέλεσμα να θερμαίνεται από τον ήλιο. Θερμότερη σκόνη όταν ανεβαίνει στον αέρα, κάνει τους ανέμους ισχυρότερους, δημιουργώντας καταιγίδες που μπορεί να μετρηθούν μέχρι χιλιάδες χιλιόμετρα σε πλάτος και να διαρκέσουν για μήνες σε έναν χρόνο. Όταν γίνονται τόσο μεγάλες, μπορεί να εμποδίσουν τη θέαση πραγματικά για το μεγαλύτερο μέρος της επιφάνειας.
Λόγω της λεπτής ατμόσφαιρας, των χαμηλών θερμοκρασιών και της έλλειψης μιας μαγνητόσφαιρας, υγρή κατακρήμνιση (π.χ. βροχή) δεν λαμβάνει χώρα στον Άρη. Βασικά, η ηλιακή ακτινοβολία μπορεί να προκαλέσει οποιοδήποτε υγρό νερό στην ατμόσφαιρα το οποίο διαχωρίζει σε υδρογόνο και οξυγόνο. Και λόγω της κρύας και λεπτής ατμόσφαιρας, δεν υπάρχει απλά αρκετό νερό σε υγρή μορφή στην επιφάνεια για να διατηρηθεί ένας κύκλος νερού.
Περιστασιακά, ωστόσο, λεπτά σύννεφα σχηματίζονται στην ατμόσφαιρα και συμβαίνει κατακρήμνιση με τη μορφή χιονιού. Αυτή αποτελείται κυρίως από χιόνι του διοξειδίου του άνθρακα, η οποία έχει παρατηρηθεί στις πολικές περιοχές. Ωστόσο, τα μικρά ίχνη από παγωμένα σύννεφα που μεταφέρουν το νερό έχουν επίσης παρατηρηθεί στην ανώτερη ατμόσφαιρα του Άρη στο παρελθόν, παράγοντας χιόνι που περιορίζεται σε μεγάλα υψόμετρα.
Ένα τέτοιο παράδειγμα παρατηρήθηκε στις 29 του Σεπτέμβρη 2008 ,όταν το Phoenix Lander πήρε φωτογραφίες από χιόνι που πέφτει από τα σύννεφα τα οποία ήταν 4 χιλιόμετρα πάνω από την τοποθεσία προσγείωσης του, κοντά στο κρατήρα Heimdal . Ωστόσο, τα δεδομένα που συλλέχθηκαν από την διαστημοσυσκευή έδειξαν ότι η καθίζηση εξατμίζεται προτού να μπορέσει να φτάσει στο έδαφος.
Το Σέλας έχει επίσης ανιχνευθεί σε Άρη, που είναι επίσης το αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης μεταξύ των μαγνητικών πεδίων και της ηλιακής ακτινοβολίας. Ενώ ο Άρης έχει μικρή μαγνητόσφαιρα, οι επιστήμονες έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το Σέλας που παρατηρήθηκε στο παρελθόν αντιστοιχούσε σε μια περιοχή όπου εντοπίζεται το ισχυρότερο μαγνητικό πεδίο στον πλανήτη. Αυτό ήταν το συμπέρασμα από την ανάλυση ενός χάρτη του φλοιού με μαγνητικές ανωμαλίες σύμφωνα με τα δεδομένα που λήφθηκαν από το Mars Global Surveyor .
Ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα είναι εκείνο που έλαβε χώρα στις 14 Αυγούστου, το 2004, και η οποία είχε εντοπιστεί από το SPICAM ένα όργανο που βρίσκεται πάνω στο Mars Express . Όταν το Σέλας βρισκόταν στον ουρανό πάνω από την περιοχή Terra Cimmeria - σε γεωγραφικές συντεταγμένες 177 ° Ανατολικά, 52 ° Νότια - εκτιμάται ότι θα είναι αρκετά μεγάλη, μετρώντας 30 χιλιόμετρα κατά μήκος και 8 χλμ υψηλό.
Πιο πρόσφατα, ένα Σέλας παρατηρήθηκε στον Άρη από την αποστολή Maven, η οποία κατέλαβε εικόνες της εκδήλωσης στις 17 Μαρτίου, 2015, μόλις μια ημέρα μετά παρατηρήθηκε εδώ στη Γη μια aurora [Σέλας].
Το παρατσούκλι του Άρη "Φώτα των Χριστουγέννων", που παρατηρήθηκαν στα μέσα βόρεια γεωγραφικά πλάτη του πλανήτη και (λόγω της έλλειψης οξυγόνου και αζώτου στην ατμόσφαιρα του Άρη) ήταν πιθανότατα μια αμυδρή λάμψη σε σύγκριση με την πιο ζωντανή απεικόνιση της Γης.
Μέχρι σήμερα, η ατμόσφαιρα, το κλίμα και οι καιρικές συνθήκες του Άρη έχουν μελετηθεί από δεκάδες orbiters, Landers, και ρόβερ, από τις αποστολές της NASA, Roscomos, καθώς και από την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Διαστήματος και το Ινδικό πρόγραμμα διαστήματος.
Γεωδίφης
Πηγές- Βικιπαίδεια, ΝΑΣΑ, universetoday.com/
Για παράδειγμα, όταν πρόκειται για τις καιρικές συνθήκες στον Άρη, η πρόβλεψη είναι συνήθως αρκετά δραματική. Δεν έχει μόνο ο Άρης καιρικές συνθήκες που ποικίλλουν από μέρα σε μέρα, μερικές φορές διαφέρουν από ώρα σε ώρα. Αυτό φαίνεται λίγο ασυνήθιστο για έναν πλανήτη που έχει μια ατμόσφαιρα που είναι μόνο 1%, πυκνή από αυτή της Γης. Και όμως, ο Άρης καταφέρνει πραγματικά να έχει ακραίες καιρικές συνθήκες και ενδιαφέροντα μετεωρολογικά φαινόμενα.
Ο Άρης έχει μια πολύ λεπτή ατμόσφαιρα, η οποία αποτελείται από 96% διοξείδιο του άνθρακα, 1,93% αργό και 1,89% άζωτο, μαζί με ίχνη οξυγόνου και νερού. Η ατμόσφαιρα είναι αρκετά σκονισμένη, περιέχει σωματίδια που μετρούν 1,5 μικρόμετρα σε διάμετρο, το οποίο είναι αυτό που δίνει στον ουρανό του Άρη το καστανόξανθο χρώμα του όταν φαίνεται από την επιφάνεια. Η ατμοσφαιρική πίεση του Άρη κυμαίνεται από 0,4 έως 0,87 kPa, η οποία είναι το ισοδύναμο περίπου 1% της Γης στο επίπεδο της θάλασσας.
Λόγω αυτής της λεπτής ατμόσφαιρα, και τη μεγαλύτερη απόστασή του από τον Ήλιο, η θερμοκρασία της επιφάνειας του Άρη είναι πολύ πιο κρύα από ό, τι βιώνουμε εδώ στη Γη. Η μέση θερμοκρασία του πλανήτη είναι -46°C , με χαμηλό τους -143°C κατά τη διάρκεια του χειμώνα στους πόλους, και το υψηλό των 35°C κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού ,το μεσημέρι στον ισημερινό.
Λόγω των ακραίων χαμηλών σε θερμοκρασία στους πόλους, το 25-30% του διοξειδίου του άνθρακα παγώνει στην ατμόσφαιρα και γίνεται ξηρός πάγος που εναποτίθεται στην επιφάνεια. Ενώ τα πολικά καλύμματα πάγου είναι κυρίως από νερό, ο Βόρειος Πόλος του Άρη έχει ένα στρώμα ξηρού πάγου με ένα μέτρο πάχος το χειμώνα, ενώ ο Νότιος Πόλος καλύπτεται από ένα μόνιμο στρώμα που είναι 8 μέτρα σε βάθος.
Ίχνη μεθανίου και αμμωνίας έχουν επίσης εντοπιστεί στην Αρειανή ατμόσφαιρα. Το μεθάνιο, έχει μια εκτιμώμενη συγκέντρωση περίπου 30 μέρη ανά δισεκατομμύριο (ppb), αν και το ρόβερ- Περιέργεια εντόπισε μία "ακίδα δέκα φορές μεγαλύτερη" στις 16 Δεκεμβρίου 2014. Αυτή η ανίχνευση και η πηγή της παραμένει ένα μυστήριο . Παρομοίως, η πηγή αμμωνίας είναι ασαφής, αν και η ηφαιστειακή δραστηριότητα έχει προταθεί ως πιθανότητα.
Ο Άρης είναι επίσης γνωστός για τις έντονες θύελλες σκόνης, οι οποίες μπορεί να εμφανίζονται από μικρούς ανεμοστρόβιλους στον πλανήτη. Εμφανίσεις των τελευταίων συμπίπτουν με τη σκόνη που διοχετεύεται στην ατμόσφαιρα, με αποτέλεσμα να θερμαίνεται από τον ήλιο. Θερμότερη σκόνη όταν ανεβαίνει στον αέρα, κάνει τους ανέμους ισχυρότερους, δημιουργώντας καταιγίδες που μπορεί να μετρηθούν μέχρι χιλιάδες χιλιόμετρα σε πλάτος και να διαρκέσουν για μήνες σε έναν χρόνο. Όταν γίνονται τόσο μεγάλες, μπορεί να εμποδίσουν τη θέαση πραγματικά για το μεγαλύτερο μέρος της επιφάνειας.
Λόγω της λεπτής ατμόσφαιρας, των χαμηλών θερμοκρασιών και της έλλειψης μιας μαγνητόσφαιρας, υγρή κατακρήμνιση (π.χ. βροχή) δεν λαμβάνει χώρα στον Άρη. Βασικά, η ηλιακή ακτινοβολία μπορεί να προκαλέσει οποιοδήποτε υγρό νερό στην ατμόσφαιρα το οποίο διαχωρίζει σε υδρογόνο και οξυγόνο. Και λόγω της κρύας και λεπτής ατμόσφαιρας, δεν υπάρχει απλά αρκετό νερό σε υγρή μορφή στην επιφάνεια για να διατηρηθεί ένας κύκλος νερού.
Περιστασιακά, ωστόσο, λεπτά σύννεφα σχηματίζονται στην ατμόσφαιρα και συμβαίνει κατακρήμνιση με τη μορφή χιονιού. Αυτή αποτελείται κυρίως από χιόνι του διοξειδίου του άνθρακα, η οποία έχει παρατηρηθεί στις πολικές περιοχές. Ωστόσο, τα μικρά ίχνη από παγωμένα σύννεφα που μεταφέρουν το νερό έχουν επίσης παρατηρηθεί στην ανώτερη ατμόσφαιρα του Άρη στο παρελθόν, παράγοντας χιόνι που περιορίζεται σε μεγάλα υψόμετρα.
Ένα τέτοιο παράδειγμα παρατηρήθηκε στις 29 του Σεπτέμβρη 2008 ,όταν το Phoenix Lander πήρε φωτογραφίες από χιόνι που πέφτει από τα σύννεφα τα οποία ήταν 4 χιλιόμετρα πάνω από την τοποθεσία προσγείωσης του, κοντά στο κρατήρα Heimdal . Ωστόσο, τα δεδομένα που συλλέχθηκαν από την διαστημοσυσκευή έδειξαν ότι η καθίζηση εξατμίζεται προτού να μπορέσει να φτάσει στο έδαφος.
Το Σέλας έχει επίσης ανιχνευθεί σε Άρη, που είναι επίσης το αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης μεταξύ των μαγνητικών πεδίων και της ηλιακής ακτινοβολίας. Ενώ ο Άρης έχει μικρή μαγνητόσφαιρα, οι επιστήμονες έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το Σέλας που παρατηρήθηκε στο παρελθόν αντιστοιχούσε σε μια περιοχή όπου εντοπίζεται το ισχυρότερο μαγνητικό πεδίο στον πλανήτη. Αυτό ήταν το συμπέρασμα από την ανάλυση ενός χάρτη του φλοιού με μαγνητικές ανωμαλίες σύμφωνα με τα δεδομένα που λήφθηκαν από το Mars Global Surveyor .
Ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα είναι εκείνο που έλαβε χώρα στις 14 Αυγούστου, το 2004, και η οποία είχε εντοπιστεί από το SPICAM ένα όργανο που βρίσκεται πάνω στο Mars Express . Όταν το Σέλας βρισκόταν στον ουρανό πάνω από την περιοχή Terra Cimmeria - σε γεωγραφικές συντεταγμένες 177 ° Ανατολικά, 52 ° Νότια - εκτιμάται ότι θα είναι αρκετά μεγάλη, μετρώντας 30 χιλιόμετρα κατά μήκος και 8 χλμ υψηλό.
Πιο πρόσφατα, ένα Σέλας παρατηρήθηκε στον Άρη από την αποστολή Maven, η οποία κατέλαβε εικόνες της εκδήλωσης στις 17 Μαρτίου, 2015, μόλις μια ημέρα μετά παρατηρήθηκε εδώ στη Γη μια aurora [Σέλας].
Το παρατσούκλι του Άρη "Φώτα των Χριστουγέννων", που παρατηρήθηκαν στα μέσα βόρεια γεωγραφικά πλάτη του πλανήτη και (λόγω της έλλειψης οξυγόνου και αζώτου στην ατμόσφαιρα του Άρη) ήταν πιθανότατα μια αμυδρή λάμψη σε σύγκριση με την πιο ζωντανή απεικόνιση της Γης.
Μέχρι σήμερα, η ατμόσφαιρα, το κλίμα και οι καιρικές συνθήκες του Άρη έχουν μελετηθεί από δεκάδες orbiters, Landers, και ρόβερ, από τις αποστολές της NASA, Roscomos, καθώς και από την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Διαστήματος και το Ινδικό πρόγραμμα διαστήματος.
Γεωδίφης
Πηγές- Βικιπαίδεια, ΝΑΣΑ, universetoday.com/
RSS Feed
