Η Κέφαλος έχει ένα πλούσιο ηφαιστειακό παρελθόν. Τα τελευταία 3 εκατομμύρια χρόνια ο τόπος που τόσο θαυμάζουμε έμοιαζε στην κυριολεξία με την κόλαση του Δάντη. Διαδοχικές ηφαιστειακές εκρήξεις άφησαν πίσω τους το μαγευτικό τοπίο της Κεφάλου.
Ωστόσο, από όλα αυτά τα γεγονότα το πιο σημαντικό, πιο έντονο αλλά και πιο καθοριστικό επεισόδιο στη διαμόρφωση της περιοχής έγινε πριν από 530.000 χρόνια περίπου. Εκείνη την περίοδο, ο χώρος όπου βρίσκεται το Καμάρι της Κεφάλου ήταν εντελώς διαφορετικός από αυτό που βλέπουν τα μάτια μας σήμερα. Στην περιοχή τότε υπήρχαν κάποιες βραχονησίδες που συνδέονταν μεταξύ τους με ρηχή θάλασσα, βάθους περίπου έως 100 μέτρα. Ο βυθός αποτελούνταν απο χαρακτηριστικούς ασβεστόλιθους και απο ηφαιστειακό υλικό, που προερχόταν από εκρήξεις προηγούμενης ηφαιστειακής δράσης του Αιγαίου.
Τότε λοιπόν, μετά από μια έντονη ηφαιστειακή δραστηριότητα ακολούθησε μια τεράστια έκρηξη που είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί το βουνό του Ζηνιού, ύψους 362 μέτρων και με τη σχεδόν κυκλική επιφάνεια. Πάνω σε αυτό το βουνό που δεν είναι τίποτα άλλο από ένα παλιό ηφαίστειο, αργότερα, οι πρόγονοι μας έφτιαξαν το ναό του Δία. Όμως, αποτέλεσμα αυτής της σπουδαίας ηφαιστειακής διαδικασίας ήταν να αναπτυχθεί αρχικά η καλντέρα του κόλπου της Κεφάλου. Μετά, σε σύντομο χρονικό διάστημα, ακολούθησε η έξοδος ηφαιστειακού υλικού υπο μορφή λάβας, που δεν κατόρθωσε όμως να διασκορπιστεί επειδή ήταν παχύρευστη λόγω του υψηλού ιξώδους, και έτσι αναγκάστηκε να συσσωρευτεί. Νοτιοδυτικά της καλντέρας της Κεφάλου, η παρουσία πυροκλαστικών τόφων, πάχους 60 μέτρων, δείχνουν ότι ακολούθησε μια δεύτερη έκρηξη μετά την κατάρρευση της καλντέρας, που δημιούργησε τους τόφους και την ελαφρόπετρα της νοτιοδυτικής Κεφάλου.
Η αρχική ηφαιστειακή έκρηξη του Ζηνιού δημιούργησε στρώματα από ελαφρόπετρα και σχημάτισε μια κεντρική καλντέρα, διαμέτρου περίπου 3 χιλιομέτρων. Στο στάδιο αυτό, πριν από τη δημιουργία της καλντέρας, δημιουργήθηκε ο κώνος με τους τόφους του Ζηνιού. Μετά ακολούθησε η δημιουργία του δόμου του Ζηνιού με την άνοδο της ηφαιστειακής λάβας και στη συνέχεια ένα τελευταίο στάδιο με την φρεατική έκρηξη στο βορειανατολικό όριο του δόμου.
Ενώ στον όρμο της Κεφάλου σημειώνονταν εκρήξεις, παράλληλα γινόταν και εναπόθεση άμμου απο ηφαιστειακή τέφρα στο θαλάσσιο πυθμένα. Τα ρεύματα μετακίνησαν την άμμο πολλές φορές και τη συσσώρευαν στις παραλίες, όπου τα κύματα την μετέτρεπαν σε λεπτούς κόκκους. Πέρα από τη ζώνη κυματισμού, σε λίγο βαθύτερα νερά κάποιοι οργανισμοί θαλάσσιοι ζούσαν. Με τον καιρό τα εξωτερικά μέρη αυτών ενταφιάστηκαν στην κινούμενη άμμο και σιγά σιγά απολιθώθηκαν, με το πέρασμα του θαλασσινού νερού μέσα από την ηφαιστειακή άμμο. Σήμερα σε πολλά μέρη της Κεφάλου συναντά κανείς απολιθώματα του γένους Ostrea edulis, Patella feruginea, Chlamys varia και τόσα άλλα που φιλοξενούνται στις θαλάσσιες αναβαθμίδες αλλά και στους λόφους της περιοχής για χιλιάδες χρόνια. Εκτός από την παλαιοντολογική τους αξία, όταν τα συναντάτε, να θυμάστε ότι αυτοί οι οργανισμοί ήταν οι μοναδικοί αυτόπτες μάρτυρες όλων αυτών των τρομερών εκρήξεων, που συνέβησαν σε έναν ονειρικό τόπο.
Κοιτάξτε την δημιουργία της καλδέρας της Κεφάλου, εδώ
Γεωδίφης
Ωστόσο, από όλα αυτά τα γεγονότα το πιο σημαντικό, πιο έντονο αλλά και πιο καθοριστικό επεισόδιο στη διαμόρφωση της περιοχής έγινε πριν από 530.000 χρόνια περίπου. Εκείνη την περίοδο, ο χώρος όπου βρίσκεται το Καμάρι της Κεφάλου ήταν εντελώς διαφορετικός από αυτό που βλέπουν τα μάτια μας σήμερα. Στην περιοχή τότε υπήρχαν κάποιες βραχονησίδες που συνδέονταν μεταξύ τους με ρηχή θάλασσα, βάθους περίπου έως 100 μέτρα. Ο βυθός αποτελούνταν απο χαρακτηριστικούς ασβεστόλιθους και απο ηφαιστειακό υλικό, που προερχόταν από εκρήξεις προηγούμενης ηφαιστειακής δράσης του Αιγαίου.
Τότε λοιπόν, μετά από μια έντονη ηφαιστειακή δραστηριότητα ακολούθησε μια τεράστια έκρηξη που είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί το βουνό του Ζηνιού, ύψους 362 μέτρων και με τη σχεδόν κυκλική επιφάνεια. Πάνω σε αυτό το βουνό που δεν είναι τίποτα άλλο από ένα παλιό ηφαίστειο, αργότερα, οι πρόγονοι μας έφτιαξαν το ναό του Δία. Όμως, αποτέλεσμα αυτής της σπουδαίας ηφαιστειακής διαδικασίας ήταν να αναπτυχθεί αρχικά η καλντέρα του κόλπου της Κεφάλου. Μετά, σε σύντομο χρονικό διάστημα, ακολούθησε η έξοδος ηφαιστειακού υλικού υπο μορφή λάβας, που δεν κατόρθωσε όμως να διασκορπιστεί επειδή ήταν παχύρευστη λόγω του υψηλού ιξώδους, και έτσι αναγκάστηκε να συσσωρευτεί. Νοτιοδυτικά της καλντέρας της Κεφάλου, η παρουσία πυροκλαστικών τόφων, πάχους 60 μέτρων, δείχνουν ότι ακολούθησε μια δεύτερη έκρηξη μετά την κατάρρευση της καλντέρας, που δημιούργησε τους τόφους και την ελαφρόπετρα της νοτιοδυτικής Κεφάλου.
Η αρχική ηφαιστειακή έκρηξη του Ζηνιού δημιούργησε στρώματα από ελαφρόπετρα και σχημάτισε μια κεντρική καλντέρα, διαμέτρου περίπου 3 χιλιομέτρων. Στο στάδιο αυτό, πριν από τη δημιουργία της καλντέρας, δημιουργήθηκε ο κώνος με τους τόφους του Ζηνιού. Μετά ακολούθησε η δημιουργία του δόμου του Ζηνιού με την άνοδο της ηφαιστειακής λάβας και στη συνέχεια ένα τελευταίο στάδιο με την φρεατική έκρηξη στο βορειανατολικό όριο του δόμου.
Ενώ στον όρμο της Κεφάλου σημειώνονταν εκρήξεις, παράλληλα γινόταν και εναπόθεση άμμου απο ηφαιστειακή τέφρα στο θαλάσσιο πυθμένα. Τα ρεύματα μετακίνησαν την άμμο πολλές φορές και τη συσσώρευαν στις παραλίες, όπου τα κύματα την μετέτρεπαν σε λεπτούς κόκκους. Πέρα από τη ζώνη κυματισμού, σε λίγο βαθύτερα νερά κάποιοι οργανισμοί θαλάσσιοι ζούσαν. Με τον καιρό τα εξωτερικά μέρη αυτών ενταφιάστηκαν στην κινούμενη άμμο και σιγά σιγά απολιθώθηκαν, με το πέρασμα του θαλασσινού νερού μέσα από την ηφαιστειακή άμμο. Σήμερα σε πολλά μέρη της Κεφάλου συναντά κανείς απολιθώματα του γένους Ostrea edulis, Patella feruginea, Chlamys varia και τόσα άλλα που φιλοξενούνται στις θαλάσσιες αναβαθμίδες αλλά και στους λόφους της περιοχής για χιλιάδες χρόνια. Εκτός από την παλαιοντολογική τους αξία, όταν τα συναντάτε, να θυμάστε ότι αυτοί οι οργανισμοί ήταν οι μοναδικοί αυτόπτες μάρτυρες όλων αυτών των τρομερών εκρήξεων, που συνέβησαν σε έναν ονειρικό τόπο.
Κοιτάξτε την δημιουργία της καλδέρας της Κεφάλου, εδώ
Γεωδίφης
RSS Feed
