Αυτός ο λόφος της παραπάνω φωτογραφίας βρίσκεται στον Αγ. Βασίλειο, στο Πυλί της Κω. Αποτελείται από ασβεστόλιθους που έκαναν εκατομμύρια χρόνια για να σχηματιστούν.
'Ομως,για να δημιουργηθούν υπο φυσιολογικές συνθήκες 5 πόντοι εδάφους χρειάζονται περίπου 1000 χρόνια. Περίπου 2 χιλιοστά εδάφους αναλογούν στη σύντομη ζωή μας. Η ξηρά της Λάμπης της Κω πάνω στη οποία κτίσαμε τα σπίτια μας χρειάστηκε κάποιες εκατοντάδες χρόνια για να δημιουργηθεί. Παίρνει χρόνο να αποτεθούν τα ιζήματα, να θαφτούν τα στρώματα τόσο βαθιά, να μετατραπούν σε πέτρα ενώ χρειάζεται χρόνο για το μάγμα να ανέβει επάνω μέσω της κρούστας, να μεταμορφωθεί ο ψαμμίτης σε χαλαζίτη και χρόνο να ανυψωθεί και να επιστρέψει αυτή η απίστευτη ακολουθία στρωμάτων υπο μορφή «συσκευασίας» πίσω στην επιφάνεια. Παίρνει χρόνο να χτιστούν τα βουνά και χρόνο ακόμη μερικά να σχιστούν από κάτω και να αρχίσει ξανά αυτός ο απίστευτος κύκλος. Αν επιχειρούσαμε να μιλήσουμε με κάποιους αριθμούς, θα μπορούσαμε να πούμε έτσι απλά ότι ο πλανήτης μας δημιουργήθηκε 4,6 δισεκατομμύρια χρόνια πριν, ενώ οι πιό πρωτόγονες μορφές γήινης ζωής υπολογίζεται ότι έχουν εμφανιστεί πριν από ένα δισεκατομμύριο χρόνια. Τα περιπλοκότερα ζώα, όπως οι τριλοβίτες εξελίχθηκαν λίγο περισσότερο από 500 εκατομμύρια χρόνια πριν ενώ οι δεινόσαυροι κατέλαβαν τη Γη, 100 εκατομμύρια χρόνια πριν.
Καλά όλα αυτά αλλά τα εκατομμύρια και τα δισεκατομμύρια που τόσο συχνά σας αναφέρω, όμως τι άραγε θα μπορούσαν να σημαίνουν; Είναι άραγε αναλογίες που βοηθούν κάποιους αδέξιους, να βάλουν τους αριθμούς σε αριθμητική τάξη; Αν όλη η ηλικία της Γης συρρικνωθεί σε ένα έτος, τότε όλη η ιστορία της ανθρωπότητας περιορίζεται στα τελευταία 17 λεπτά της παραμονής Πρωτοχρονιάς. Αν απομονώσω τη Γη από το υπόλοιπο Σύμπαν, τότε θα δω το γεωλογικό χρόνο ως μια αδιάλειπτη σειρά γεγονότων. Τότε μπορώ να σκεφτώ ότι κάτι συνέβη πριν από πολύ χρόνο, και έπειτα συνέβη ένα άλλο πράγμα, και έπειτα άλλο, και μετέπειτα κάτι άλλο. Υπήρξε αρκετός χρόνος για ένα άπειρο σύνολο από κόκκους άμμου να μετατραπεί σε πέτρωμα. Υπήρξε αρκετός χρόνος σε αυτόν τον κύκλο να δώσει την άμμο από την οποία σχηματίστηκαν τα βουνά και έπειτα πάλι να ξαναγίνει άμμος. Ποιον ενδιαφέρει το ερώτημα, πόσος χρόνος; Αυτό που θα μπορούσε να ενδιαφέρει κάποιον είναι ότι η γήινη ιστορία, οτιδήποτε έκανε στο παρελθόν της συνεχίζει να το κάνει και τώρα, σε έναν «εκνευριστικά» αργό ρυθμό χρόνου.
Τα βουνά, έχουμε παρατηρήσει ότι για να δημιουργηθούν, χρησιμοποιούν πολλά καλούπια. Κολλούν, διογκώνονται, μεγαλώνουν. Έχουν κύκλους ζωής που γεφυρώνουν τη γέννεση τους με τη τεκτονική αναταραχή και με τον αργό θάνατο της διάβρωσης. Εάν τα βουνά δεν είναι αιώνια, κατόπιν είναι δίκαιο να ρωτήσει κανείς για ακόμη πόσο καιρό θα βρίσκονται μαζί μας. Αν κοιτάξουμε στον ουρανό, εκεί μια απάντηση μας περιμένει. Υπάρχουν πολλά στοιχεία που δείχνουν ότι ο πλανήτης Άρης είχε μια φορά μια διαδικασία παρόμοια με την τεκτονική των πλακών της Γης. Τα ρομποτικά μηχανήματα που έχουν καταγράψει τα μεγάλα βουνά και τα νερό-χαραγμένα φαράγγια στον κόκκινο πλανήτη, μας δείχνουν ότι κάποτε ήταν ενεργός και ζωντανός πλανήτης. Μετά την δημιουργία τους για κάποια περίοδο, αυτά τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα υπήρξαν χωρίς καταστροφές. Το μόνο που δέχονταν ήταν οι βίαιες επιθέσεις των μετεωριτών. Εάν η γένεση των βουνών στον κόκκινο πλανήτη ήταν ακόμα ενεργή, οι παλαιότερες επιφάνειες θα είχαν αντικατασταθεί από νέες. Η ομαλή διανομή των κρατήρων δείχνει ότι τα βουνά σταμάτησαν να δημιουργούνται στον Άρη κάποτε μέσα στο απόμακρο παρελθόν του. Κάποια στιγμή η τεκτονική των πλακών σταμάτησε να παράγει τα φαράγγια, τα βουνά, τις πεδιάδες και όλα αυτά που τόσο θαυμάζουμε και τόσο θεωρούμε δεδομένα στη Γη. Τα τεκτονικά χαρακτηριστικά εκείνου του πλανήτη έχουν εξαφανιστεί από καιρό. Θα μπορούσε το ίδιο να συμβεί στο μέλλον και στον πλανήτη μας; Τα βουνά, θα μπορούσαν να σταματήσουν να αυξάνονται στη Γη; Αργά ή γρήγορα, το εσωτερικό μέρος του πλανήτη μας θα χάσει το ουράνιο του και όλα τα άλλα διασπάσιμα υλικά και τελικά η υπόλοιπη θερμότητα του θα δραπετεύσει στο διάστημα. Όταν ο πυρήνας θα ψυχθεί, η τεκτονική των πλακών στη Γη θα τελειώσει. Κάποια μέρα ο «γλύπτης της φύσης», η τεκτονική θα χαθεί για πάντα και τότε το ρολόι του χρόνου θα σταματήσει εκεί. Μια λυπημένη σκέψη, αλλά δεν πρέπει να ανησυχούμε γιατί και αυτό όπως τόσα άλλα που ήδη σας ανέφερα θα γίνει σε πολλά εκατομμύρια χρόνια από σήμερα.
Στο μεταξύ, έχουμε τα βουνά και όλα αυτά τα τοπία που μας μαγεύουν. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ζωή μας διακοσμείται εκτός από τις κορυφές των βουνών και απο ποτάμια, λίμνες, χαράδρες, ακρογιαλιές και θάλασσες. Για να ζεις σε ένα ζωντανό, δυναμικό και πάνω απ’ όλα αντιδραστικό πλανήτη πρέπει να παίρνεις μέρος στο σήμερα γνωρίζοντας όμως την ασταμάτητη παρέλαση της γεωλογικής ιστορίας. Οι λεπτομέρειες αυτής της ιστορίας καταγράφονται υπέροχα στα μητρώα των πετρωμάτων. Αν ταξιδέψεις μ’ αυτές τις λεπτομέρειες, θα αισθανθείς τις ιστορίες που η φύση λέει με τα βουνά, τις παραλίες, τους όρμους, τα νησιά και τότε πρόκειται να δεσμευτείς και να δεθείς πιό πολύ με τον κόσμο με τον οποίο ζεις.
Γεωδίφης
'Ομως,για να δημιουργηθούν υπο φυσιολογικές συνθήκες 5 πόντοι εδάφους χρειάζονται περίπου 1000 χρόνια. Περίπου 2 χιλιοστά εδάφους αναλογούν στη σύντομη ζωή μας. Η ξηρά της Λάμπης της Κω πάνω στη οποία κτίσαμε τα σπίτια μας χρειάστηκε κάποιες εκατοντάδες χρόνια για να δημιουργηθεί. Παίρνει χρόνο να αποτεθούν τα ιζήματα, να θαφτούν τα στρώματα τόσο βαθιά, να μετατραπούν σε πέτρα ενώ χρειάζεται χρόνο για το μάγμα να ανέβει επάνω μέσω της κρούστας, να μεταμορφωθεί ο ψαμμίτης σε χαλαζίτη και χρόνο να ανυψωθεί και να επιστρέψει αυτή η απίστευτη ακολουθία στρωμάτων υπο μορφή «συσκευασίας» πίσω στην επιφάνεια. Παίρνει χρόνο να χτιστούν τα βουνά και χρόνο ακόμη μερικά να σχιστούν από κάτω και να αρχίσει ξανά αυτός ο απίστευτος κύκλος. Αν επιχειρούσαμε να μιλήσουμε με κάποιους αριθμούς, θα μπορούσαμε να πούμε έτσι απλά ότι ο πλανήτης μας δημιουργήθηκε 4,6 δισεκατομμύρια χρόνια πριν, ενώ οι πιό πρωτόγονες μορφές γήινης ζωής υπολογίζεται ότι έχουν εμφανιστεί πριν από ένα δισεκατομμύριο χρόνια. Τα περιπλοκότερα ζώα, όπως οι τριλοβίτες εξελίχθηκαν λίγο περισσότερο από 500 εκατομμύρια χρόνια πριν ενώ οι δεινόσαυροι κατέλαβαν τη Γη, 100 εκατομμύρια χρόνια πριν.
Καλά όλα αυτά αλλά τα εκατομμύρια και τα δισεκατομμύρια που τόσο συχνά σας αναφέρω, όμως τι άραγε θα μπορούσαν να σημαίνουν; Είναι άραγε αναλογίες που βοηθούν κάποιους αδέξιους, να βάλουν τους αριθμούς σε αριθμητική τάξη; Αν όλη η ηλικία της Γης συρρικνωθεί σε ένα έτος, τότε όλη η ιστορία της ανθρωπότητας περιορίζεται στα τελευταία 17 λεπτά της παραμονής Πρωτοχρονιάς. Αν απομονώσω τη Γη από το υπόλοιπο Σύμπαν, τότε θα δω το γεωλογικό χρόνο ως μια αδιάλειπτη σειρά γεγονότων. Τότε μπορώ να σκεφτώ ότι κάτι συνέβη πριν από πολύ χρόνο, και έπειτα συνέβη ένα άλλο πράγμα, και έπειτα άλλο, και μετέπειτα κάτι άλλο. Υπήρξε αρκετός χρόνος για ένα άπειρο σύνολο από κόκκους άμμου να μετατραπεί σε πέτρωμα. Υπήρξε αρκετός χρόνος σε αυτόν τον κύκλο να δώσει την άμμο από την οποία σχηματίστηκαν τα βουνά και έπειτα πάλι να ξαναγίνει άμμος. Ποιον ενδιαφέρει το ερώτημα, πόσος χρόνος; Αυτό που θα μπορούσε να ενδιαφέρει κάποιον είναι ότι η γήινη ιστορία, οτιδήποτε έκανε στο παρελθόν της συνεχίζει να το κάνει και τώρα, σε έναν «εκνευριστικά» αργό ρυθμό χρόνου.
Τα βουνά, έχουμε παρατηρήσει ότι για να δημιουργηθούν, χρησιμοποιούν πολλά καλούπια. Κολλούν, διογκώνονται, μεγαλώνουν. Έχουν κύκλους ζωής που γεφυρώνουν τη γέννεση τους με τη τεκτονική αναταραχή και με τον αργό θάνατο της διάβρωσης. Εάν τα βουνά δεν είναι αιώνια, κατόπιν είναι δίκαιο να ρωτήσει κανείς για ακόμη πόσο καιρό θα βρίσκονται μαζί μας. Αν κοιτάξουμε στον ουρανό, εκεί μια απάντηση μας περιμένει. Υπάρχουν πολλά στοιχεία που δείχνουν ότι ο πλανήτης Άρης είχε μια φορά μια διαδικασία παρόμοια με την τεκτονική των πλακών της Γης. Τα ρομποτικά μηχανήματα που έχουν καταγράψει τα μεγάλα βουνά και τα νερό-χαραγμένα φαράγγια στον κόκκινο πλανήτη, μας δείχνουν ότι κάποτε ήταν ενεργός και ζωντανός πλανήτης. Μετά την δημιουργία τους για κάποια περίοδο, αυτά τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα υπήρξαν χωρίς καταστροφές. Το μόνο που δέχονταν ήταν οι βίαιες επιθέσεις των μετεωριτών. Εάν η γένεση των βουνών στον κόκκινο πλανήτη ήταν ακόμα ενεργή, οι παλαιότερες επιφάνειες θα είχαν αντικατασταθεί από νέες. Η ομαλή διανομή των κρατήρων δείχνει ότι τα βουνά σταμάτησαν να δημιουργούνται στον Άρη κάποτε μέσα στο απόμακρο παρελθόν του. Κάποια στιγμή η τεκτονική των πλακών σταμάτησε να παράγει τα φαράγγια, τα βουνά, τις πεδιάδες και όλα αυτά που τόσο θαυμάζουμε και τόσο θεωρούμε δεδομένα στη Γη. Τα τεκτονικά χαρακτηριστικά εκείνου του πλανήτη έχουν εξαφανιστεί από καιρό. Θα μπορούσε το ίδιο να συμβεί στο μέλλον και στον πλανήτη μας; Τα βουνά, θα μπορούσαν να σταματήσουν να αυξάνονται στη Γη; Αργά ή γρήγορα, το εσωτερικό μέρος του πλανήτη μας θα χάσει το ουράνιο του και όλα τα άλλα διασπάσιμα υλικά και τελικά η υπόλοιπη θερμότητα του θα δραπετεύσει στο διάστημα. Όταν ο πυρήνας θα ψυχθεί, η τεκτονική των πλακών στη Γη θα τελειώσει. Κάποια μέρα ο «γλύπτης της φύσης», η τεκτονική θα χαθεί για πάντα και τότε το ρολόι του χρόνου θα σταματήσει εκεί. Μια λυπημένη σκέψη, αλλά δεν πρέπει να ανησυχούμε γιατί και αυτό όπως τόσα άλλα που ήδη σας ανέφερα θα γίνει σε πολλά εκατομμύρια χρόνια από σήμερα.
Στο μεταξύ, έχουμε τα βουνά και όλα αυτά τα τοπία που μας μαγεύουν. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ζωή μας διακοσμείται εκτός από τις κορυφές των βουνών και απο ποτάμια, λίμνες, χαράδρες, ακρογιαλιές και θάλασσες. Για να ζεις σε ένα ζωντανό, δυναμικό και πάνω απ’ όλα αντιδραστικό πλανήτη πρέπει να παίρνεις μέρος στο σήμερα γνωρίζοντας όμως την ασταμάτητη παρέλαση της γεωλογικής ιστορίας. Οι λεπτομέρειες αυτής της ιστορίας καταγράφονται υπέροχα στα μητρώα των πετρωμάτων. Αν ταξιδέψεις μ’ αυτές τις λεπτομέρειες, θα αισθανθείς τις ιστορίες που η φύση λέει με τα βουνά, τις παραλίες, τους όρμους, τα νησιά και τότε πρόκειται να δεσμευτείς και να δεθείς πιό πολύ με τον κόσμο με τον οποίο ζεις.
Γεωδίφης
RSS Feed
