Το ρήγμα αποτελεί σπάσιμο στο φλοιό της Γης. Οι περισσότεροι σεισμοί συμβαίνουν κατά μήκος ενός ρήγματος. Όμως δεν δίνουν όλα τα ρήγματα σεισμούς. Ένα ενεργό ρήγμα είναι εκείνο το οποίο έχει προκαλέσει τουλάχιστον ένα σεισμό κατά τη διάρκεια των προηγούμενων 10.000 χρόνων (Ολόκαινο). Η ιστορική και η παλαιοσεισμολογική έρευνα βοηθούν στο χρονικό καθορισμό του τελευταίου μεγάλου σεισμού σε ένα ρήγμα. Ρήγματα που έχουν μετακινηθεί μία ή περισσότερες φορές τα τελευταία 10.000 χρόνια , ωστόσο , θεωρούνται πιθανό να κινηθούν και πάλι . Αυτά ονομάζουμε ως ενεργά ρήγματα .
Τα θεμέλια του ελλαδικού χώρου τέμνονται από πολλά ρήγματα, αλλά τα περισσότερα είναι γεωλογικά παλιά και αποτελούν ελάχιστο κίνδυνο στη σεισμική δραστηριότητα. Τα χαρακτηριστικά ενός φυσικού τοπίου μπορούν να μας δείξουν πολλές φορές την παρουσία ενεργών ρηγμάτων. Όταν η γη κατά μήκος ενός ρήγματος σπάσει αυτή μπορεί να παράγει μια επιφάνεια, που είναι γνωστή ως κάτοπτρο του ρήγματος . Για παράδειγμα , κατά τη διάρκεια του σεισμού 1929 του Murchison της Νέας Ζηλανδίας ένας γκρεμός πάνω από 4,5 μέτρα ύψος δημιουργήθηκε κατά μήκος του ρήγματος.
Η επαναλαμβανόμενη ανοδική κίνηση της γης κατά μήκος ενός ρήγματος μπορεί να δημιουργήσει απότομες λοφοπλαγιές και , με την πάροδο του γεωλογικού χρόνου ,να χτίσει τα βουνά . Πολλά από τα βουνά της χώρας μας ανυψώθηκαν από κινήσεις χωριστών ενεργών ρηγμάτων - για παράδειγμα, ο Δίκαιος της Κω η οροσειρά των 840 μέτρων που τόσο θαυμάζουμε χτίστηκε κατά μήκος του υποθαλάσσιου ρήγματος του δίαυλου Κω-Νισύρου .
Το υπόβαθρο κατά μήκος ενός ρήγματος καταστρέφεται συχνά από τις μετακινήσεις κατά τη διάρκεια των επαναλαμβανόμενων σεισμών. Αυτό το σπασμένο μέρος του βράχου εύκολα διαβρώνεται από το νερό, και παράγει τις γνωστές σε όλους μας κοιλάδες . Η κίνηση του ρήγματος μπορεί να αλλάξει τα χαρακτηριστικά του τοπίου, και τα ρεύματα μπορούν να αναπτύξουν γωνίες όπου διασχίζονται από ρήγματα .
Για την εκτίμηση της πιθανότητας μελλοντικών σεισμών κατά μήκος ενός γνωστού ενεργού ρήγματος , οι επιστήμονες πρέπει να καθορίσουν το πόσο συχνά , κατά μέσο όρο , οι σεισμοί έχουν συμβεί εκεί στο παρελθόν , καθώς και την ημερομηνία της τελευταίας σεισμικής κίνησης. Διάφορες μέθοδοι χρησιμοποιούνται για τον καθορισμό των ημερομηνιών των προηγούμενων σεισμών και για να εκτιμηθεί το ποσό της κίνησης που συνέβη τότε .Οι σεισμοί συχνά προκαλούν μικρές και μεγαλύτερες ολισθήσεις που θάβουν την βλάστηση και τα δέντρα στο έδαφος. Ορύγματα σε ρήγματα συχνά αποκαλύπτουν το θαμμένο φυτικό υλικό που μπορεί να χρονολογηθεί με τη χρήση τεχνικών του ραδιενεργού άνθρακα , ενώ οι δακτύλιοι των δέντρων μπορούν να αποκαλύψουν τον αριθμό των ετών δεδομένου ότι οι νέες συστάδες δένδρων άρχισαν να δημιουργούνται και πάλι στις πλαγιές λόφων μετά απο το σεισμικό γεγονός .
Το ποσό της μετατόπισης κατά τη διάρκεια των προηγούμενων σεισμών μπορεί να εκτιμηθεί από τα χαρακτηριστικά της επιφάνειας ή από διακοπές σε στρώματα ιζημάτων που εκτίθενται σε ορύγματα των ρηγμάτων . Από την έκταση της μετατόπισης κατά τη διάρκεια ενός σεισμού, οι επιστήμονες μπορούν να εκτιμήσουν το πιθανό μέγεθος του σεισμού .
Τα ρήγματα που θεωρούνται ότι παρουσιάζουν τα μεγαλύτερα προβλήματα σεισμικού κίνδυνου είναι εκείνα που μετακινούνται πιο συχνά . Η μέση συχνότητα της κίνησης μπορεί να κυμαίνεται από μερικές εκατοντάδες χρόνια για δεκάδες χιλιάδες χρόνια . Τα πιο ενεργά ρήγματα στον ελλαδικό χώρο συμβαίνουν σε χρονικά διαστήματα κάτω από 2.000 χρόνια. Ορισμένα ρήγματα μετατοπίστηκαν στους ιστορικούς χρόνους , αλλά είναι απίθανο να προκαλέσουν σεισμούς στο εγγύς μέλλον . Ωστόσο κάθε ρήγμα έχει την δικιά του ταυτότητα και έχει την δική του συχνότητα. Οι περισσότεροι σεισμοί στην χώρα μας εμφανίζονται υποθαλάσσια . Τα εν λόγω υποθαλάσσια ρήγματα παρουσιάζουν ιδιαίτερο κίνδυνο για τις παράκτιες πόλεις και κωμοπόλεις , γιατί αυτοί οι σεισμοί μπορούν να προκαλέσουν τσουνάμι , είτε άμεσα από το κίνηση της γης κατά μήκος του ρήγματος ή με την ενεργοποίηση υποθαλάσσιων κατολισθήσεων .
Γεωδίφης με πληροφορίες από το Γεωλογικό Ινστιτούτο της Νέας Ζηλανδίας
Φωτογραφίες
1. Κατά τη διάρκεια του σεισμού Murchison της 17ης Ιουνίου 1929, ένα τμήμα του ρήγματος έσπασε, παράγοντας ένα κάτοπτρο πάνω από 4.5 μέτρα υψηλό
2. Το ρήγμα Alpine Fault αποτελεί το δυτικό άκρο του Νότιων Άλπεων της Νέας Ζηλανδίας . Έχουν υπάρξει επανειλημμένοι σεισμοί κατά μήκος του ρήγματος κάθε μερικές εκατοντάδες χρόνια. Συνήθως οι σεισμοί έδιναν ανυψώσεις κατά λίγα μόνο μέτρα σε έναν χρόνο. Ωστόσο το σωρευτικό αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί αυτή η οροσειρά κατά τα τελευταία εκατομμύρια χρόνια .
Τα θεμέλια του ελλαδικού χώρου τέμνονται από πολλά ρήγματα, αλλά τα περισσότερα είναι γεωλογικά παλιά και αποτελούν ελάχιστο κίνδυνο στη σεισμική δραστηριότητα. Τα χαρακτηριστικά ενός φυσικού τοπίου μπορούν να μας δείξουν πολλές φορές την παρουσία ενεργών ρηγμάτων. Όταν η γη κατά μήκος ενός ρήγματος σπάσει αυτή μπορεί να παράγει μια επιφάνεια, που είναι γνωστή ως κάτοπτρο του ρήγματος . Για παράδειγμα , κατά τη διάρκεια του σεισμού 1929 του Murchison της Νέας Ζηλανδίας ένας γκρεμός πάνω από 4,5 μέτρα ύψος δημιουργήθηκε κατά μήκος του ρήγματος.
Η επαναλαμβανόμενη ανοδική κίνηση της γης κατά μήκος ενός ρήγματος μπορεί να δημιουργήσει απότομες λοφοπλαγιές και , με την πάροδο του γεωλογικού χρόνου ,να χτίσει τα βουνά . Πολλά από τα βουνά της χώρας μας ανυψώθηκαν από κινήσεις χωριστών ενεργών ρηγμάτων - για παράδειγμα, ο Δίκαιος της Κω η οροσειρά των 840 μέτρων που τόσο θαυμάζουμε χτίστηκε κατά μήκος του υποθαλάσσιου ρήγματος του δίαυλου Κω-Νισύρου .
Το υπόβαθρο κατά μήκος ενός ρήγματος καταστρέφεται συχνά από τις μετακινήσεις κατά τη διάρκεια των επαναλαμβανόμενων σεισμών. Αυτό το σπασμένο μέρος του βράχου εύκολα διαβρώνεται από το νερό, και παράγει τις γνωστές σε όλους μας κοιλάδες . Η κίνηση του ρήγματος μπορεί να αλλάξει τα χαρακτηριστικά του τοπίου, και τα ρεύματα μπορούν να αναπτύξουν γωνίες όπου διασχίζονται από ρήγματα .
Για την εκτίμηση της πιθανότητας μελλοντικών σεισμών κατά μήκος ενός γνωστού ενεργού ρήγματος , οι επιστήμονες πρέπει να καθορίσουν το πόσο συχνά , κατά μέσο όρο , οι σεισμοί έχουν συμβεί εκεί στο παρελθόν , καθώς και την ημερομηνία της τελευταίας σεισμικής κίνησης. Διάφορες μέθοδοι χρησιμοποιούνται για τον καθορισμό των ημερομηνιών των προηγούμενων σεισμών και για να εκτιμηθεί το ποσό της κίνησης που συνέβη τότε .Οι σεισμοί συχνά προκαλούν μικρές και μεγαλύτερες ολισθήσεις που θάβουν την βλάστηση και τα δέντρα στο έδαφος. Ορύγματα σε ρήγματα συχνά αποκαλύπτουν το θαμμένο φυτικό υλικό που μπορεί να χρονολογηθεί με τη χρήση τεχνικών του ραδιενεργού άνθρακα , ενώ οι δακτύλιοι των δέντρων μπορούν να αποκαλύψουν τον αριθμό των ετών δεδομένου ότι οι νέες συστάδες δένδρων άρχισαν να δημιουργούνται και πάλι στις πλαγιές λόφων μετά απο το σεισμικό γεγονός .
Το ποσό της μετατόπισης κατά τη διάρκεια των προηγούμενων σεισμών μπορεί να εκτιμηθεί από τα χαρακτηριστικά της επιφάνειας ή από διακοπές σε στρώματα ιζημάτων που εκτίθενται σε ορύγματα των ρηγμάτων . Από την έκταση της μετατόπισης κατά τη διάρκεια ενός σεισμού, οι επιστήμονες μπορούν να εκτιμήσουν το πιθανό μέγεθος του σεισμού .
Τα ρήγματα που θεωρούνται ότι παρουσιάζουν τα μεγαλύτερα προβλήματα σεισμικού κίνδυνου είναι εκείνα που μετακινούνται πιο συχνά . Η μέση συχνότητα της κίνησης μπορεί να κυμαίνεται από μερικές εκατοντάδες χρόνια για δεκάδες χιλιάδες χρόνια . Τα πιο ενεργά ρήγματα στον ελλαδικό χώρο συμβαίνουν σε χρονικά διαστήματα κάτω από 2.000 χρόνια. Ορισμένα ρήγματα μετατοπίστηκαν στους ιστορικούς χρόνους , αλλά είναι απίθανο να προκαλέσουν σεισμούς στο εγγύς μέλλον . Ωστόσο κάθε ρήγμα έχει την δικιά του ταυτότητα και έχει την δική του συχνότητα. Οι περισσότεροι σεισμοί στην χώρα μας εμφανίζονται υποθαλάσσια . Τα εν λόγω υποθαλάσσια ρήγματα παρουσιάζουν ιδιαίτερο κίνδυνο για τις παράκτιες πόλεις και κωμοπόλεις , γιατί αυτοί οι σεισμοί μπορούν να προκαλέσουν τσουνάμι , είτε άμεσα από το κίνηση της γης κατά μήκος του ρήγματος ή με την ενεργοποίηση υποθαλάσσιων κατολισθήσεων .
Γεωδίφης με πληροφορίες από το Γεωλογικό Ινστιτούτο της Νέας Ζηλανδίας
Φωτογραφίες
1. Κατά τη διάρκεια του σεισμού Murchison της 17ης Ιουνίου 1929, ένα τμήμα του ρήγματος έσπασε, παράγοντας ένα κάτοπτρο πάνω από 4.5 μέτρα υψηλό
2. Το ρήγμα Alpine Fault αποτελεί το δυτικό άκρο του Νότιων Άλπεων της Νέας Ζηλανδίας . Έχουν υπάρξει επανειλημμένοι σεισμοί κατά μήκος του ρήγματος κάθε μερικές εκατοντάδες χρόνια. Συνήθως οι σεισμοί έδιναν ανυψώσεις κατά λίγα μόνο μέτρα σε έναν χρόνο. Ωστόσο το σωρευτικό αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί αυτή η οροσειρά κατά τα τελευταία εκατομμύρια χρόνια .
RSS Feed
