Πρόσφατα γίναμε μάρτυρες μιας σειράς από φοβερές φυσικές καταστροφές: στην Αϊτή, τη Χιλή, τη Νέα Ζηλανδία, την Αυστραλία, την Κίνα. Κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι ήταν μια σαφή απάντηση στον καταχρηστικό τρόπο με τον οποίο μεταχειριζόμαστε την Γη. Κάποιοι άλλοι είπαν ότι ήταν το έργο ξένων ή εξελιγμένων στρατιωτικών επιχειρήσεων. Αλλά δεν ήταν. Δεν υπάρχουν θεοί ή δαίμονες για να εξηγήσουν αυτές τις καταστροφές. Αυτό που έγινε στο Σεντάι της Ιαπωνίας, ονομάζεται γεωλογία.
Είμαι σε ένα προσωρινό καταφύγιο σε ένα σχολείο στην περιοχή του Omahi, στην καρδιά της πόλης. Βρισκόμουν εδώ και 4 ώρες στο γραφείο μου ως επισκέπτης καθηγητής στο πανεπιστήμιο Tohoku. Όλα ήταν μια χαρά όταν η γη μας τίναξε επάνω από την καρέκλα, και αναγκαστήκαμε να βγούμε στους δρόμους.
«Είναι ισχυρός, αλλά είναι μακριά. Όχι ότι περιμένουμε», είπε ο συνάδελφός μου, ο καθηγητής Katsuo Tsukamoto, ενώ η αίθουσα κινήθηκε σαν ένα καρουσέλ. Χθες, το επίκεντρο του σεισμού ήταν σε 10 χιλιόμετρα βάθος και σχεδόν κάθετο στην πόλη.
Μόλις έμαθα, ότι ήταν 8.9 βαθμούς. Μου έδωσε λίγο το χρόνο να σκεφτώ ότι έπρεπε να αποσυνδέσω τον υπολογιστή. Έπρεπε να τρέξω στη σκάλα ασφάλειας. Πήρα ένα κράνος που είδα στο δρόμο και το έβαλα. Όταν ήρθα κάτω, η γη εξακολουθούσε να τρέμει. Πήγα σε ένα ξέφωτο με ένα τοίχο. Προσπάθησα να ξεφύγω από τον τοίχο για να αισθανθώ καλύτερα. Κοίταξα το κτίριο που μόλις είχε εγκαταλείψει και χάρη στην αντισεισμική δομή του παρέμεινε εκεί μετά από μια τέτοια επίθεση, δεδομένου ότι η γη ακόμη κουνιόταν.
Και με τρεμάμενα πόδια μπήκα σε μια ομάδα που άρχισε να σχηματίζεται στο κοντινό κήπο. Δεν υπήρξαν κραυγές. Δεν υπήρξε καμία υστερία, αν και ένας συνάδελφος μου είπε ότι ήταν η μεγαλύτερη εμπειρία της ζωής του.
Όλα ήταν οργανωμένα αμέσως. Κάποιος πήρε την εντολή. Ο ομιλητής άρχισε να δίνει εντολές που δεν κατάλαβα. Κάποιος μου τα μετέφερε στα αγγλικά σε εμένα και στους μαθητές μου, και προσπαθούσαν να μας κρατήσουν ενήμερους. Μετά που ελέγχθηκε η ζημία, θα μπορούσαμε να πάμε 6-6, ξεκινώντας από τον πάνω όροφο, να παρουμε τα παλτά μας γιατί η βαριά χιονόπτωση άρχισε.
Άρχισα να παίρνω πληροφορίες σχετικά με το σεισμό. Ο καθένας είχε στο μυαλό του τον σεισμό του Kobe και εκφράστηκαν ανησυχίες για τις οικογένειές τους και τα σπίτια τους, αλλά η πόλη δεν φαίνεται να έχει υποστεί κάποια βλάβη, μόνο μερικά πυρκαγιές.
Άρχισε να κάνει περισσότερο κρύο, και κάποιος μας διέταξε να πάμε στην είσοδο του καταφυγίου που φαινόταν λιγότερο κατεστραμμένο. Εκεί, οι μαθητές μου άρχισαν να παίρνουν στις θέσεις τους, τροφή, νερό, μπισκότα και μια κονσέρβα σαρδέλας που ακόμη κρατώ τώρα αν χρειαστεί αύριο.
Μα πως έγινε αυτό; «Περιμέναμε τον σεισμό 10 χρόνια», λέει ο καθηγητής, «ήταν όλα ήδη προγραμματισμένα». Όλα ήταν καλά οργανωμένα από ανθρώπους που έχουν εκπαιδευτεί στην αυτο-οργάνωση. Κατάλαβα τότε ότι αυτή η πόλη ήταν έτοιμη να αγωνιστεί αυτό το τέρας που περίμενε υπομονετικά. Και το είχε κάνει με τα καλύτερα όπλα που έχουμε, με την επιστήμη και την τεχνολογία.
Δεν ήταν δυνατή η παραμονή στο πανεπιστήμιο. Κατεβήκαμε από το λόφο με τα πόδια, για να μην δημιουργηθεί πρόβλημα στο κυκλοφοριακό της πόλης. Ένα ζευγάρι φοιτητών εθελοντικά με συνόδευσε να δω την καταστροφή στο σπίτι και να πάρω τα αναγκαία σε ένα καταφύγιο. Περπατήσαμε στο χιόνι και κατά τη διέλευση της γέφυρας πάνω από τον ποταμό της πόλης, δεν θα μπορούσα να μην χαρώ την πόλη που έβλεπα, με ολόκληρα σπίτια , όρθιους ουρανοξύστες, όλα σχεδόν νικηφόρα. Στο πρόσωπο των φοιτητών παρατήρησα το καμάρι της νίκης. Είχαν κερδίσει. Ο δρόμος για το σπίτι ήταν ένα συνεχές μάθημα στη συμπεριφορά, και κάποιος μου είπε, «Ξέρεις. Πόσο σημαντικό είναι απόψε να πιστεύουμε ότι είμαστε ζωντανοί και έχουμε την υποχρέωση να μείνουμε ζωντανοί»
Εδώ, στο καταφύγιο δεν έχω ακούσει για τη σοβαρότητα της ζημιάς, αν και φαντάζομαι ότι τα επόμενα τσουνάμι θα πρέπει να ήταν τεράστια. Η Γη , πέντε ώρες αργότερα, στέλνει ακόμη βίαιες μετασεισμικές δονήσεις που μας κρατούν σε αγωνία, αλλά με την ελπίδα ότι και αυτό θα τελειώσει. Αυτό που έζησα αν και ορισμένες φορές μυρίζει θειάφι, ωστόσο δεν είναι δαίμονες ή θεοί που μας το έστειλαν, ούτε ασκήσεις με πυρηνικές βόμβες, ούτε ότι η Γη είναι θυμωμένη με την ανθρωπότητα. Αυτό ονομάζεται γεωλογία, επιστήμη και τεχνολογία, και γνωρίζω ανθρώπους που έχουν κερδίσει μια ιστορική μάχη.
Γεωδίφης με πληροφορίες από τον Juan Manuel Ruiz García *
*Συγγραφέας, κρυσταλλογράφος στο Συμβούλιο Επιστημονικών Ερευνών της Ισπανίας και καθηγητής στο πανεπιστήμιο Tohoku
Είμαι σε ένα προσωρινό καταφύγιο σε ένα σχολείο στην περιοχή του Omahi, στην καρδιά της πόλης. Βρισκόμουν εδώ και 4 ώρες στο γραφείο μου ως επισκέπτης καθηγητής στο πανεπιστήμιο Tohoku. Όλα ήταν μια χαρά όταν η γη μας τίναξε επάνω από την καρέκλα, και αναγκαστήκαμε να βγούμε στους δρόμους.
«Είναι ισχυρός, αλλά είναι μακριά. Όχι ότι περιμένουμε», είπε ο συνάδελφός μου, ο καθηγητής Katsuo Tsukamoto, ενώ η αίθουσα κινήθηκε σαν ένα καρουσέλ. Χθες, το επίκεντρο του σεισμού ήταν σε 10 χιλιόμετρα βάθος και σχεδόν κάθετο στην πόλη.
Μόλις έμαθα, ότι ήταν 8.9 βαθμούς. Μου έδωσε λίγο το χρόνο να σκεφτώ ότι έπρεπε να αποσυνδέσω τον υπολογιστή. Έπρεπε να τρέξω στη σκάλα ασφάλειας. Πήρα ένα κράνος που είδα στο δρόμο και το έβαλα. Όταν ήρθα κάτω, η γη εξακολουθούσε να τρέμει. Πήγα σε ένα ξέφωτο με ένα τοίχο. Προσπάθησα να ξεφύγω από τον τοίχο για να αισθανθώ καλύτερα. Κοίταξα το κτίριο που μόλις είχε εγκαταλείψει και χάρη στην αντισεισμική δομή του παρέμεινε εκεί μετά από μια τέτοια επίθεση, δεδομένου ότι η γη ακόμη κουνιόταν.
Και με τρεμάμενα πόδια μπήκα σε μια ομάδα που άρχισε να σχηματίζεται στο κοντινό κήπο. Δεν υπήρξαν κραυγές. Δεν υπήρξε καμία υστερία, αν και ένας συνάδελφος μου είπε ότι ήταν η μεγαλύτερη εμπειρία της ζωής του.
Όλα ήταν οργανωμένα αμέσως. Κάποιος πήρε την εντολή. Ο ομιλητής άρχισε να δίνει εντολές που δεν κατάλαβα. Κάποιος μου τα μετέφερε στα αγγλικά σε εμένα και στους μαθητές μου, και προσπαθούσαν να μας κρατήσουν ενήμερους. Μετά που ελέγχθηκε η ζημία, θα μπορούσαμε να πάμε 6-6, ξεκινώντας από τον πάνω όροφο, να παρουμε τα παλτά μας γιατί η βαριά χιονόπτωση άρχισε.
Άρχισα να παίρνω πληροφορίες σχετικά με το σεισμό. Ο καθένας είχε στο μυαλό του τον σεισμό του Kobe και εκφράστηκαν ανησυχίες για τις οικογένειές τους και τα σπίτια τους, αλλά η πόλη δεν φαίνεται να έχει υποστεί κάποια βλάβη, μόνο μερικά πυρκαγιές.
Άρχισε να κάνει περισσότερο κρύο, και κάποιος μας διέταξε να πάμε στην είσοδο του καταφυγίου που φαινόταν λιγότερο κατεστραμμένο. Εκεί, οι μαθητές μου άρχισαν να παίρνουν στις θέσεις τους, τροφή, νερό, μπισκότα και μια κονσέρβα σαρδέλας που ακόμη κρατώ τώρα αν χρειαστεί αύριο.
Μα πως έγινε αυτό; «Περιμέναμε τον σεισμό 10 χρόνια», λέει ο καθηγητής, «ήταν όλα ήδη προγραμματισμένα». Όλα ήταν καλά οργανωμένα από ανθρώπους που έχουν εκπαιδευτεί στην αυτο-οργάνωση. Κατάλαβα τότε ότι αυτή η πόλη ήταν έτοιμη να αγωνιστεί αυτό το τέρας που περίμενε υπομονετικά. Και το είχε κάνει με τα καλύτερα όπλα που έχουμε, με την επιστήμη και την τεχνολογία.
Δεν ήταν δυνατή η παραμονή στο πανεπιστήμιο. Κατεβήκαμε από το λόφο με τα πόδια, για να μην δημιουργηθεί πρόβλημα στο κυκλοφοριακό της πόλης. Ένα ζευγάρι φοιτητών εθελοντικά με συνόδευσε να δω την καταστροφή στο σπίτι και να πάρω τα αναγκαία σε ένα καταφύγιο. Περπατήσαμε στο χιόνι και κατά τη διέλευση της γέφυρας πάνω από τον ποταμό της πόλης, δεν θα μπορούσα να μην χαρώ την πόλη που έβλεπα, με ολόκληρα σπίτια , όρθιους ουρανοξύστες, όλα σχεδόν νικηφόρα. Στο πρόσωπο των φοιτητών παρατήρησα το καμάρι της νίκης. Είχαν κερδίσει. Ο δρόμος για το σπίτι ήταν ένα συνεχές μάθημα στη συμπεριφορά, και κάποιος μου είπε, «Ξέρεις. Πόσο σημαντικό είναι απόψε να πιστεύουμε ότι είμαστε ζωντανοί και έχουμε την υποχρέωση να μείνουμε ζωντανοί»
Εδώ, στο καταφύγιο δεν έχω ακούσει για τη σοβαρότητα της ζημιάς, αν και φαντάζομαι ότι τα επόμενα τσουνάμι θα πρέπει να ήταν τεράστια. Η Γη , πέντε ώρες αργότερα, στέλνει ακόμη βίαιες μετασεισμικές δονήσεις που μας κρατούν σε αγωνία, αλλά με την ελπίδα ότι και αυτό θα τελειώσει. Αυτό που έζησα αν και ορισμένες φορές μυρίζει θειάφι, ωστόσο δεν είναι δαίμονες ή θεοί που μας το έστειλαν, ούτε ασκήσεις με πυρηνικές βόμβες, ούτε ότι η Γη είναι θυμωμένη με την ανθρωπότητα. Αυτό ονομάζεται γεωλογία, επιστήμη και τεχνολογία, και γνωρίζω ανθρώπους που έχουν κερδίσει μια ιστορική μάχη.
Γεωδίφης με πληροφορίες από τον Juan Manuel Ruiz García *
*Συγγραφέας, κρυσταλλογράφος στο Συμβούλιο Επιστημονικών Ερευνών της Ισπανίας και καθηγητής στο πανεπιστήμιο Tohoku
RSS Feed
