Το νησί έχει βάλει τα βρόχινά του εδώ και κάποιες μέρες. Ο ουρανός μετατρέπει τα μαύρα σύννεφα σε δυνατή βροχή η οποία αναπόφευκτα όταν ξεπεράσει κάποια χιλιοστά σε σύντομο χρονικό διάστημα τότε μπορεί να κάνει καταστροφές .Κάποιοι βιάστηκαν να πουν ότι η φύση εκδικήθηκε για άλλη μια φορά. Η φύση δεν εκδικείται απλώς δουλεύει χρησιμοποιώντας την λογική των νόμων της φυσικής, χημείας και των μαθηματικών. Στην φύση δεν υπάρχει το καλό και το κακό. Το νερό όταν πέσει θα ακολουθήσει τον συντομότερο δυνατό δρόμο και αυτό έκανε στην Καρδάμαινα όταν μετά από έντονη βροχόπτωση τα ποτάμια θυμήθηκαν τις συντομότερες διαδρομές που έπρεπε να ακολουθήσουν για να φτάσουν σε χαμηλότερα υψόμετρα. Έτσι από τον λόφο του Κούκου κατέβηκαν τα νερά χωρίς κάποια αντίσταση -αφού η γη είχε καεί το καλοκαίρι – και πλημμύρησαν τα Τσουκαλαριά .Αυτό συμβαίνει εδώ και εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια στον δυναμικό πλανήτη.
Ωστόσο, η «εκδικητική» φύση την επόμενη μέρα πίσω από τις μεγάλες ψιχάλες , τα μαύρα σύννεφα και τις βροντές μας φιλοδώρησε με ένα εκπληκτικό θέαμα πιθανόν μοναδικό στο ηλιακό μας σύστημα. Ένα πολύχρωμο και πανέμορφο Ουράνιο Τόξο έκανε την εμφάνιση του στο νοτιοδυτικό τμήμα του Δίκαιου. Ένα μοναδικό οπτικό φαινόμενο, ζωγράφισε με το ορατό φως του τον ουρανό. Μια σειρά ομόκεντρων πολύχρωμων φωτεινών τόξων ως αποτέλεσμα της διάθλασης και αντανάκλασης των ηλιακών ακτίνων έπεφταν πάνω στις ψιχάλες της βροχής. Το κάθε χρώμα διέδιδε το φως υπό διαφορετική γωνία μέσα από τις σταγόνες που δρούσαν σαν μικρά πρίσματα. Το έγχρωμο τόξο συνήθως μεταδίδει το κόκκινο χρώμα στην εξωτερική του πλευρά, και το βιολετί στην εσωτερική. Η διαφορετικότητα της γωνίας του κάθε χρώματος και του σχήματος των σταγόνων της βροχής εξηγεί και το τοξοειδές σχήμα του. Ωστόσο, το χθεσινό Ουράνιο Τόξο ήταν ένας γρίφος- αφού το βιολετί χρώμα έλειπε. Όταν ο ήλιος βρίσκεται κοντά στον ορίζοντα, τα βιολετί χρώματα και τα μπλε , είναι τα πρώτα που θα σβήσουν. Αυτό συνέβη και στο χτεσινό Ουράνιο Τόξο που είχε το μεγαλύτερο μήκος της διαδρομής του ηλιακού φωτός από την Ανατολή στη Δύση με αποτέλεσμα τα συγκεκριμένα χρώματα να έχουν μικρότερο μήκος κύματος. Για να παρατηρήσουμε το τόξο θα πρέπει να έχουμε στραμμένα τα νώτα μας στον Ήλιο.
Κάποτε πίστευαν ότι αυτό το «μαγικό» τόξο ήταν υλικό αντικείμενο που κρέμεται από τον ουρανό ενώ άλλοι το θεωρούσαν την βάση του ως ένα τσουκάλι γεμάτο από χρυσό που περιμένει όποιον φτάσει πρώτος να το πάρει , κάτι που δεν συμβαίνει αφού πρόκειται για ψευδαίσθηση αφού δεν προσδιορίζεται στο χώρο.
Ο Αναξιμένης στα 578 π.χ. ήταν ο πρώτος που είδε ότι δεν κρύβονται ουράνιες δυνάμεις στον σχηματισμό του και το συσχέτισε με τον Ήλιο. Όμως ο Αριστοτέλης κατανόησε την λειτουργία του ως φυσικό φαινόμενο. Μελετώντας την τότε γεωμετρία, αλλά λάθος νόμους ανάκλασης, εξήγησε το κυκλικό σχήμα του . Ο Καρτέσιος κατά τον 18ο αιώνα παρατήρησε ότι παράγεται από τις ακτίνες που πέφτουν πάνω σε σταγόνες της βροχής οι οποίες ανακλούνται στην εσωτερική τους επιφάνεια τουλάχιστον μια φορά.
Γεωδίφης
Πηγή-Βικιπαίδεια
Ωστόσο, η «εκδικητική» φύση την επόμενη μέρα πίσω από τις μεγάλες ψιχάλες , τα μαύρα σύννεφα και τις βροντές μας φιλοδώρησε με ένα εκπληκτικό θέαμα πιθανόν μοναδικό στο ηλιακό μας σύστημα. Ένα πολύχρωμο και πανέμορφο Ουράνιο Τόξο έκανε την εμφάνιση του στο νοτιοδυτικό τμήμα του Δίκαιου. Ένα μοναδικό οπτικό φαινόμενο, ζωγράφισε με το ορατό φως του τον ουρανό. Μια σειρά ομόκεντρων πολύχρωμων φωτεινών τόξων ως αποτέλεσμα της διάθλασης και αντανάκλασης των ηλιακών ακτίνων έπεφταν πάνω στις ψιχάλες της βροχής. Το κάθε χρώμα διέδιδε το φως υπό διαφορετική γωνία μέσα από τις σταγόνες που δρούσαν σαν μικρά πρίσματα. Το έγχρωμο τόξο συνήθως μεταδίδει το κόκκινο χρώμα στην εξωτερική του πλευρά, και το βιολετί στην εσωτερική. Η διαφορετικότητα της γωνίας του κάθε χρώματος και του σχήματος των σταγόνων της βροχής εξηγεί και το τοξοειδές σχήμα του. Ωστόσο, το χθεσινό Ουράνιο Τόξο ήταν ένας γρίφος- αφού το βιολετί χρώμα έλειπε. Όταν ο ήλιος βρίσκεται κοντά στον ορίζοντα, τα βιολετί χρώματα και τα μπλε , είναι τα πρώτα που θα σβήσουν. Αυτό συνέβη και στο χτεσινό Ουράνιο Τόξο που είχε το μεγαλύτερο μήκος της διαδρομής του ηλιακού φωτός από την Ανατολή στη Δύση με αποτέλεσμα τα συγκεκριμένα χρώματα να έχουν μικρότερο μήκος κύματος. Για να παρατηρήσουμε το τόξο θα πρέπει να έχουμε στραμμένα τα νώτα μας στον Ήλιο.
Κάποτε πίστευαν ότι αυτό το «μαγικό» τόξο ήταν υλικό αντικείμενο που κρέμεται από τον ουρανό ενώ άλλοι το θεωρούσαν την βάση του ως ένα τσουκάλι γεμάτο από χρυσό που περιμένει όποιον φτάσει πρώτος να το πάρει , κάτι που δεν συμβαίνει αφού πρόκειται για ψευδαίσθηση αφού δεν προσδιορίζεται στο χώρο.
Ο Αναξιμένης στα 578 π.χ. ήταν ο πρώτος που είδε ότι δεν κρύβονται ουράνιες δυνάμεις στον σχηματισμό του και το συσχέτισε με τον Ήλιο. Όμως ο Αριστοτέλης κατανόησε την λειτουργία του ως φυσικό φαινόμενο. Μελετώντας την τότε γεωμετρία, αλλά λάθος νόμους ανάκλασης, εξήγησε το κυκλικό σχήμα του . Ο Καρτέσιος κατά τον 18ο αιώνα παρατήρησε ότι παράγεται από τις ακτίνες που πέφτουν πάνω σε σταγόνες της βροχής οι οποίες ανακλούνται στην εσωτερική τους επιφάνεια τουλάχιστον μια φορά.
Γεωδίφης
Πηγή-Βικιπαίδεια
RSS Feed
