Σε πολύ παλιές εποχές οι άνθρωποι πίστευαν ότι αετοί μάζευαν κάποιες πέτρες,τις οποίες μετέφεραν στην φωλιά τους και ως εκ τούτου όταν τις συνέλεγαν τις θεωρούσαν ως απολιθωμένα αυγά.
Συχνά για αυτές τις πέτρες λόγω της παράξενης μορφής τους, επικρατούσε η πεποίθηση ότι έχουν ιδιαίτερες ικανότητες και ότι μπορούν να βοηθήσουν στην εύρεση κλεφτών όταν αναμιγνύονται με το κρέας.
Από τον Θεόφραστο και μετά, πίστευαν ότι η πέτρα είχε την ικανότητα να «γεννήσει» άλλες πέτρες, με βάση τα κρύσταλλα που βρίσκονται μέσα.
Σύμφωνα με τον Διοσκουρίδη -διάσημο φαρμακολόγο και βοτανολόγο-κατά τη στιγμή της γέννησης πρέπει να τοποθετηθούν στον αριστερό βραχίονα για την προστασία του εμβρύου και θα πρέπει να κινηθούν προς την περιοχή του ισχίου για να διευκολύνουν τον τοκετό. Τις συνιστά επίσης για τη θεραπεία της επιληψίας.
Ο Πλίνιος στο έργο του ''Φυσική Ιστορία'' αναφέρει ότι υπάρχουν 4 τύποι αετίτες. Περιγράφει την μαγικο-ιατρική χρήση τους και λέει χαρακτηριστικά ότι έχουν ''μέγιστη φήμη''.
Από τον 4ο αιώνα μ.Χ. οι Βυζαντινοί τους χρησιμοποιούσαν ως φυλακτά κατάλληλα για την περίοδο της εγκυμοσύνης και του τοκετού καθώς εξασφάλιζαν την ευτωκία(αποτρέπει την αυτόματη αποβολή) και ωκυτωκία(γρήγορη γέννα).
Στην Αρχαία ιατρική χρησιμοποιούνταν σε έγκυες γυναίκες ή ακόμη σε ζώα, στα δέρματα των ζώων που έχουν θυσιαστεί ,ενώ πίστευαν ότι σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αφαιρεθούν μέχρι τη στιγμή του τοκετού.
Οι Εβραίες χρησιμοποιούσαν τις πέτρες στην γέννα, και το Ταλμούδ, η ογκώδης εξωβιβλική συλλογή κειμένων του Ιουδαϊσμού αναφέρει ότι η πέτρα πρέπει να φοριέται σαν φυλαχτό ακόμη και κατά τη διάρκεια του Σαββάτου για να αποτρέψει την αποβολή. Οι ραβίνοι στην μεσαιωνική Γαλλία και Γερμανία περιγράφουν την πέτρα κοίλη, με μια μικρότερη πέτρα στο εσωτερικό: ''η πέτρα αντιπροσωπεύει ένα έμβρυο στη μήτρα." Μία μεσαιωνική γαλλική πηγή λέει ότι η πέτρα "είναι διάτρητη, στρογγυλή, περίπου τόσο μεγάλη και βαριά ως ενός μεσαίου μεγέθους αυγό, με υαλώδη εμφάνιση, και μπορεί να βρεθεί στα χωράφια.''
Ο αετίτης και η σχέση του με τις έγκυες γυναίκες αναφέρεται σε ένα βιβλίο του Ruberto Bernardi το 1364, με ιατρικές λαϊκές παραδόσεις. Κατά την ιταλική Αναγέννηση, ο φιλόσοφος Φιτσίνο αποδίδει την ικανότητα του αετίτη να διευκολύνει τον τοκετό στις αστρολογικές επιρροές της Αφροδίτης και της Σελήνης.
Το 1494, η Isabella d'Este, η Μαρκησία της Μάντοβα, εξέφρασε την εμπιστοσύνη της στην δύναμη αυτών των πετρών. Ο αετίτης εμφανίζεται σε ένα ισπανικό έργο για την φυσική μαγεία από τον Hernando Castrillo ,που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1636.
Το έργο του Alvaro Alonso Barba σχετικά με τη μεταλλουργία (Μαδρίτη, 1640) επισημαίνει την αποτελεσματικότητα των πετρών, συμβουλεύοντας ότι ο αετίτης πρέπει να συνδέεται με το αριστερό χέρι για να αποτραπεί η αυθόρμητη έκτρωση, και στο δεξί χέρι για το αντίθετο αποτέλεσμα.
Το 1660 το βιβλίο Occult Physick(Απόκρυφη Φυσική) αναφέρει ότι ο αετίτης είναι λευκός και στρογγυλός σαν μπάλα τένις, και έχει μια πέτρα μέσα σε αυτό. Πρέπει να χρησιμοποιείται από τις γυναίκες μόνο στα άκρα τους.
Ο αετίτης, μαζί με την ''πέτρα του αίματος'' (αιματίτης), ήταν το θέμα που διαπραγματευόταν ένα βιβλίο που γράφηκε από τον JL Bausch ,το 1665, ένας δημοτικός γιατρός του Schweinfurt και ιδρυτής της Ακαδημίας '' Curious as to Nature''. Ο Bausch, ωστόσο, προειδοποιεί ότι οι κενές υποσχέσεις των δυνατοτήτων της πέτρας υπερβαίνουν τα όρια τόσο της ιατρικής όσο και της φύσης. Ο Thomas Browne επιβεβαίωσε την εφαρμογή της πέτρας στη μαιευτική στο έργο του Pseudodoxia Epidemica (1672), αλλά αμφισβήτησε την ιστορία για τους αετούς.
Τι είναι οι αετίτες;
Ο αετίτης ή αετόπετρα ή αετόλιθος είναι το σιδηρούχο ορυκτό που εξάγεται από αποσαθρωμένα χαλαρά πετρώματα και περιοχές όπου έγιναν προσχώσεις.Παρατηρείται συνήθως σε αργιλικούς και ψαμμιτικούς σχηματισμούς.
Πρόκειται για γεώδιο που αποτελείται από συγκρίματα(ορυκτές στερεές ουσίες που σχηματίστηκαν από καθίζηση διαλυμάτων) λειμωνίτη -ενός σιδηρούχου μεταλλεύματος καστανού χρώματος- αναμεμειγμένου με άμμο, μάργα και άργιλο. Σχηματίζονται όταν διαλυμένες ενώσεις του σιδήρου που βρίσκονται σε οξειδωτικό περιβάλλον δημιουργούν υδροξείδια τρισθενούς σιδήρου.
Είναι κοίλοι εσωτερικά μέσα δε στην κοιλότητα υπάρχει πυρήνας από το ίδιο ή άλλο υλικό. Ο πυρήνας κινείται ελεύθερα μέσα στην κοιλότητα προκαλώντας κροτάλισμα και γι' αυτό λέγονται και κροταλόλιθοι ή ακόμη ''εγκύμονες λίθοι''. Όταν τα μικρά χαλαρά κομμάτια κουνιούνται δίνουν έναν χαρακτηριστικό θόρυβο.
Έχουν βρεθεί στην Γαλλία,Αίγυπτο κά. Στην Ελλάδα συναντώνται στο Μεγανήσι(ανατολικά της Λευκάδας) ένα νησί το οποίο οι αρχαίοι αποκαλούσαν Ταφούσα ή Ταφίοι Νήσοι.Εκεί αναφέρεται στην ομηρική Οδύσσεια ότι ζούσαν οι ασυμβίβαστοι πειρατές Τηλεβόες.Την περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου σε θαλάσσια σπηλιά του Μεγανησίου είχε βρει καταφύγιο το Υποβρύχιο Παπανικολής.
Γεωδίφης
Πηγές
1.Βικιπαίδεια
2.Ορυκτά πετρώματα και πολιτισμός- Μιχαήλ.Μ.Νικολάου
3.greeklike.blogspot
Συχνά για αυτές τις πέτρες λόγω της παράξενης μορφής τους, επικρατούσε η πεποίθηση ότι έχουν ιδιαίτερες ικανότητες και ότι μπορούν να βοηθήσουν στην εύρεση κλεφτών όταν αναμιγνύονται με το κρέας.
Από τον Θεόφραστο και μετά, πίστευαν ότι η πέτρα είχε την ικανότητα να «γεννήσει» άλλες πέτρες, με βάση τα κρύσταλλα που βρίσκονται μέσα.
Σύμφωνα με τον Διοσκουρίδη -διάσημο φαρμακολόγο και βοτανολόγο-κατά τη στιγμή της γέννησης πρέπει να τοποθετηθούν στον αριστερό βραχίονα για την προστασία του εμβρύου και θα πρέπει να κινηθούν προς την περιοχή του ισχίου για να διευκολύνουν τον τοκετό. Τις συνιστά επίσης για τη θεραπεία της επιληψίας.
Ο Πλίνιος στο έργο του ''Φυσική Ιστορία'' αναφέρει ότι υπάρχουν 4 τύποι αετίτες. Περιγράφει την μαγικο-ιατρική χρήση τους και λέει χαρακτηριστικά ότι έχουν ''μέγιστη φήμη''.
Από τον 4ο αιώνα μ.Χ. οι Βυζαντινοί τους χρησιμοποιούσαν ως φυλακτά κατάλληλα για την περίοδο της εγκυμοσύνης και του τοκετού καθώς εξασφάλιζαν την ευτωκία(αποτρέπει την αυτόματη αποβολή) και ωκυτωκία(γρήγορη γέννα).
Στην Αρχαία ιατρική χρησιμοποιούνταν σε έγκυες γυναίκες ή ακόμη σε ζώα, στα δέρματα των ζώων που έχουν θυσιαστεί ,ενώ πίστευαν ότι σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αφαιρεθούν μέχρι τη στιγμή του τοκετού.
Οι Εβραίες χρησιμοποιούσαν τις πέτρες στην γέννα, και το Ταλμούδ, η ογκώδης εξωβιβλική συλλογή κειμένων του Ιουδαϊσμού αναφέρει ότι η πέτρα πρέπει να φοριέται σαν φυλαχτό ακόμη και κατά τη διάρκεια του Σαββάτου για να αποτρέψει την αποβολή. Οι ραβίνοι στην μεσαιωνική Γαλλία και Γερμανία περιγράφουν την πέτρα κοίλη, με μια μικρότερη πέτρα στο εσωτερικό: ''η πέτρα αντιπροσωπεύει ένα έμβρυο στη μήτρα." Μία μεσαιωνική γαλλική πηγή λέει ότι η πέτρα "είναι διάτρητη, στρογγυλή, περίπου τόσο μεγάλη και βαριά ως ενός μεσαίου μεγέθους αυγό, με υαλώδη εμφάνιση, και μπορεί να βρεθεί στα χωράφια.''
Ο αετίτης και η σχέση του με τις έγκυες γυναίκες αναφέρεται σε ένα βιβλίο του Ruberto Bernardi το 1364, με ιατρικές λαϊκές παραδόσεις. Κατά την ιταλική Αναγέννηση, ο φιλόσοφος Φιτσίνο αποδίδει την ικανότητα του αετίτη να διευκολύνει τον τοκετό στις αστρολογικές επιρροές της Αφροδίτης και της Σελήνης.
Το 1494, η Isabella d'Este, η Μαρκησία της Μάντοβα, εξέφρασε την εμπιστοσύνη της στην δύναμη αυτών των πετρών. Ο αετίτης εμφανίζεται σε ένα ισπανικό έργο για την φυσική μαγεία από τον Hernando Castrillo ,που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1636.
Το έργο του Alvaro Alonso Barba σχετικά με τη μεταλλουργία (Μαδρίτη, 1640) επισημαίνει την αποτελεσματικότητα των πετρών, συμβουλεύοντας ότι ο αετίτης πρέπει να συνδέεται με το αριστερό χέρι για να αποτραπεί η αυθόρμητη έκτρωση, και στο δεξί χέρι για το αντίθετο αποτέλεσμα.
Το 1660 το βιβλίο Occult Physick(Απόκρυφη Φυσική) αναφέρει ότι ο αετίτης είναι λευκός και στρογγυλός σαν μπάλα τένις, και έχει μια πέτρα μέσα σε αυτό. Πρέπει να χρησιμοποιείται από τις γυναίκες μόνο στα άκρα τους.
Ο αετίτης, μαζί με την ''πέτρα του αίματος'' (αιματίτης), ήταν το θέμα που διαπραγματευόταν ένα βιβλίο που γράφηκε από τον JL Bausch ,το 1665, ένας δημοτικός γιατρός του Schweinfurt και ιδρυτής της Ακαδημίας '' Curious as to Nature''. Ο Bausch, ωστόσο, προειδοποιεί ότι οι κενές υποσχέσεις των δυνατοτήτων της πέτρας υπερβαίνουν τα όρια τόσο της ιατρικής όσο και της φύσης. Ο Thomas Browne επιβεβαίωσε την εφαρμογή της πέτρας στη μαιευτική στο έργο του Pseudodoxia Epidemica (1672), αλλά αμφισβήτησε την ιστορία για τους αετούς.
Τι είναι οι αετίτες;
Ο αετίτης ή αετόπετρα ή αετόλιθος είναι το σιδηρούχο ορυκτό που εξάγεται από αποσαθρωμένα χαλαρά πετρώματα και περιοχές όπου έγιναν προσχώσεις.Παρατηρείται συνήθως σε αργιλικούς και ψαμμιτικούς σχηματισμούς.
Πρόκειται για γεώδιο που αποτελείται από συγκρίματα(ορυκτές στερεές ουσίες που σχηματίστηκαν από καθίζηση διαλυμάτων) λειμωνίτη -ενός σιδηρούχου μεταλλεύματος καστανού χρώματος- αναμεμειγμένου με άμμο, μάργα και άργιλο. Σχηματίζονται όταν διαλυμένες ενώσεις του σιδήρου που βρίσκονται σε οξειδωτικό περιβάλλον δημιουργούν υδροξείδια τρισθενούς σιδήρου.
Είναι κοίλοι εσωτερικά μέσα δε στην κοιλότητα υπάρχει πυρήνας από το ίδιο ή άλλο υλικό. Ο πυρήνας κινείται ελεύθερα μέσα στην κοιλότητα προκαλώντας κροτάλισμα και γι' αυτό λέγονται και κροταλόλιθοι ή ακόμη ''εγκύμονες λίθοι''. Όταν τα μικρά χαλαρά κομμάτια κουνιούνται δίνουν έναν χαρακτηριστικό θόρυβο.
Έχουν βρεθεί στην Γαλλία,Αίγυπτο κά. Στην Ελλάδα συναντώνται στο Μεγανήσι(ανατολικά της Λευκάδας) ένα νησί το οποίο οι αρχαίοι αποκαλούσαν Ταφούσα ή Ταφίοι Νήσοι.Εκεί αναφέρεται στην ομηρική Οδύσσεια ότι ζούσαν οι ασυμβίβαστοι πειρατές Τηλεβόες.Την περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου σε θαλάσσια σπηλιά του Μεγανησίου είχε βρει καταφύγιο το Υποβρύχιο Παπανικολής.
Γεωδίφης
Πηγές
1.Βικιπαίδεια
2.Ορυκτά πετρώματα και πολιτισμός- Μιχαήλ.Μ.Νικολάου
3.greeklike.blogspot
RSS Feed
