Ο γεωλόγος μοιάζει με τον ιδιωτικό μυστικό αστυνομικό, φθάνει στον τόπο του εγκλήματος μετά από το φονικό και ψάχνει με τα λιγοστά μέσα που διαθέτει να βρει τι ακριβώς έχει συμβεί. Βέβαια το να κατανοήσει τι έγινε εκατομμύρια ή χιλιάδες χρόνια πριν δεν είναι μία εύκολη υπόθεση. Στο βιβλίο της φύσης σχεδόν τα πάντα είναι συγκεχυμένα,θολά και ελλιπή. Σήμερα θα σας διηγηθώ μια ακόμη ιστορία, αληθινή που όμως κατέχει μόνο μία σελίδα στο χρονοντούλαπο του νησιού. Την ιστορία της Άκλαφτης.
Όλα ξεκίνησαν όταν ένας κόκκος σχηματίστηκε σε μία τροπική θάλασσα πριν από περίπου 200 εκατομμύρια χρόνια σε κάποιο μέρος που σήμερα βρίσκεται η επαρχία Μπαλικεσίρ της βορειοδυτική Τουρκίας. Σε μία περίοδο όπου οι συνθήκες θερμοκηπίου κυριαρχούσαν στον πλανήτη μας, η Ελλάδα είχε ένα τροπικό κλίμα.
Στον κόκκο αυτό άρχισαν να επικάθονται άλλοι κόκκοι και σιγά -σιγά άμμος, λάσπη και χαλίκια κάλυπταν τον πυθμένα του ωκεανού. Με τον χρόνο και τη συσσώρευση αυτά άρχισαν να γίνονται ιζήματα και αργότερα μέσα από μια σειρά από φυσικές και χημικές διεργασίες κάποια ιζήματα γίνονται κροκαλοπαγή πετρώματα, άλλα από άμμο μετατρέπονται σε ψαμμίτες, η λάσπη μετατρέπεται σε σχιστολιθική άργιλο και η συσσώρευση ζωικών σκελετών και φυτικών υπολειμμάτων σχηματίζουν ένα πέτρωμα που στολίζει τις βουνοπλαγιές του νησιού, τον ασβεστόλιθο.
Οι νόμοι της φύσης τακτοποιούν και αποθέτουν τα ιζήματα σταδιακά και οριζόντια. Ωστόσο, εκτός από το να συσσωρεύονται αυτά τα ιζήματα στον βυθό της θάλασσας, μετακινούνται από τις πανταχού παρούσες τεκτονικές δυνάμεις που έκοβαν σε κομμάτια τον ωκεάνιο βυθό. Η σύγκρουση της Ευρασιατικής πλάκας με την Αφρικανική επώθησε αυτά τα κομμάτια στις οροσειρές του νησιού. Χρειάστηκαν εκατοντάδες χιλιάδες σεισμοί για να ανυψωθούν οι ασβεστόλιθοι από το ρηχό θαλάσσιο περιβάλλον που σχηματίστηκαν. Καθώς ανέβαιναν σε υψηλότερα επίπεδα δημιουργούνταν έγκοιλα, εσοχές και ορισμένες φορές σπήλαια.
Μετά από φυσικές διεργασίες εκατοντάδων χιλιάδων χρόνων κάποιοι από αυτούς τους ασβεστόλιθους θα δημιουργήσουν υψώματα στις πλαγιές της Πιπεριάς. Από αυτές τις πλαγιές θα περάσει ο Ιάκωβος Ζαρράφτης και θα ξεχωρίσει τον ''κορυφούμενο και σπηλαιώδη βουνό'' της Άκλαφτης. Το μέγα -σπήλαιο το οποίο σήμερα δεν υπάρχει, ίσως να είχε φιλοξενήσει κάποιους από τους πρώτους Πελασγούς που έφτασαν στο νησί από την απέναντι μικρασιατική ακτή.
Για ένα διάστημα οι βράχοι της Άκλαφτης θα γίνουν ''σημείο συνάντησης '' του Θεόκριτου Κώστογλου , του Νίκου Γεωργιάδη,του Μιχάλη Κουγιουμτζή και του υπλ/γου Τσιτσιλώνη και των άλλων Ιερολοχιτών στον αγώνα απέναντι στις Γερμανικές Κατοχικές Δυνάμεις.
Τα πετρώματα της κατά καιρούς θα χρησιμοποιηθούν σε στοές,σε ξηρολιθιές, σε λιθόκτιστες οικοδομές και στα γεφύρια της γύρω περιοχής.
Η ορεινή τοποθεσία κοντά στην θερμή πηγή της Εμπρός Θέρμης σύμφωνα με τον Νίκο Ζάρακα ίσως να σημαίνει Κλαυδία πιθανόν όμως το τοπωνύμιο να σχετίζεται με το γεγονός ότι βρίσκεται εκεί ο βράχος μόνος του χωρίς συντροφιά, χωρίς να τον έχει θρηνήσει ποτέ κανείς.
Στην ιστορία της,η ''αθρήνητη'' παραμένει σήμερα ένας μοναχικός βράχος. Γεωλογικά είναι και αυτός ένα τεκτονικό ράκος όπως του Αδονίτη, της Χαλκήπετρας, της Δρακόπετρας κά. Όμως,από τότε που δημιουργήθηκε ο πρώτος κόκκος, στο αρχικό της στάδιο γνώρισε το φαινόμενο του θερμοκηπίου της Γης, σκεπάστηκε από αβαθή νερά τροπικής θάλασσας, αντιμετώπισε αμέτρητους σεισμούς και τσουνάμι, ''είδε'' πολλές και μεγάλες υποθαλάσσιες ηφαιστειακές εκρήξεις, βρισκόταν εκεί όταν γεννιόταν η Νίσυρος, η Στρογγυλή, το Γυαλί και όλα τα άλλα ηφαιστειακά νησιά της περιοχής , είδε τον σεισμό που γέννησε την ιαματική πηγή της Εμπρός Θέρμης και κατέγραψε τις μεταβολές που έχει υποστεί το νησί από την δημιουργία του.
Σήμερα το βραχώδες πρανές της Άκλαφτης φέρει σημάδια μιας εξαιρετικά γρήγορης και απότομης μετακίνησης που έχει διαμελίσει την αρχική βραχομάζα της. Το τμήμα που έχει αποχωριστεί από τον μητρικό βράχο πιθανόν να κατέστρεψε το σπήλαιο που είχε αντικρίσει ο Ιάκωβος Ζαρράφτης. Ίσως η ενέργεια από κάποιο πρόσφατο ισχυρό σεισμικό γεγονός (1933;)να συνέβαλλε στην θραύση της βραχομάζας ή μικρότερες μετακινήσεις που είχαν προηγηθεί από διάφορες αιτίες τελικά να οδήγησαν τον καταπονημένο βράχο της σε αποκόλληση.
Κάθε ιστορία έχει μια μοναδική πλοκή η οποία αποτελείται από αρχή, μέση και τέλος. Το τέλος της ιστορίας της Άκλαφτης πιθανόν να συμβεί σε κάποια εκατομμύρια χρόνια όταν πάλι αυτοί οι μοναδικοί πρωταγωνιστές του γήινου τοπίου, οι τεκτονικές πλάκες κληρονομήσουν τον αιγαιακό χώρο με μια τεράστια νέα οροσειρά η οποία θα χωρίσει την Ανατολική Μεσόγειο σε δύο μέρη. Μέχρι τότε ας απολαμβάνουμε την Άκλαφτη, που εμείς κληρονομήσαμε και ας χαιρόμαστε το φυσικό της πλούτο.
Γεωδίφης
Πηγές
1.Ιστορία της νήσου Κω- Β.Χατζηβασιλείου
2.Κώια -Ι. Ζαρράφτης
3.Τοπωνύμια της νήσου Κω-Ν.Ζάρακας
4.Γεωλογικός χάρτης Κω-ΙΓΜΕ
Όλα ξεκίνησαν όταν ένας κόκκος σχηματίστηκε σε μία τροπική θάλασσα πριν από περίπου 200 εκατομμύρια χρόνια σε κάποιο μέρος που σήμερα βρίσκεται η επαρχία Μπαλικεσίρ της βορειοδυτική Τουρκίας. Σε μία περίοδο όπου οι συνθήκες θερμοκηπίου κυριαρχούσαν στον πλανήτη μας, η Ελλάδα είχε ένα τροπικό κλίμα.
Στον κόκκο αυτό άρχισαν να επικάθονται άλλοι κόκκοι και σιγά -σιγά άμμος, λάσπη και χαλίκια κάλυπταν τον πυθμένα του ωκεανού. Με τον χρόνο και τη συσσώρευση αυτά άρχισαν να γίνονται ιζήματα και αργότερα μέσα από μια σειρά από φυσικές και χημικές διεργασίες κάποια ιζήματα γίνονται κροκαλοπαγή πετρώματα, άλλα από άμμο μετατρέπονται σε ψαμμίτες, η λάσπη μετατρέπεται σε σχιστολιθική άργιλο και η συσσώρευση ζωικών σκελετών και φυτικών υπολειμμάτων σχηματίζουν ένα πέτρωμα που στολίζει τις βουνοπλαγιές του νησιού, τον ασβεστόλιθο.
Οι νόμοι της φύσης τακτοποιούν και αποθέτουν τα ιζήματα σταδιακά και οριζόντια. Ωστόσο, εκτός από το να συσσωρεύονται αυτά τα ιζήματα στον βυθό της θάλασσας, μετακινούνται από τις πανταχού παρούσες τεκτονικές δυνάμεις που έκοβαν σε κομμάτια τον ωκεάνιο βυθό. Η σύγκρουση της Ευρασιατικής πλάκας με την Αφρικανική επώθησε αυτά τα κομμάτια στις οροσειρές του νησιού. Χρειάστηκαν εκατοντάδες χιλιάδες σεισμοί για να ανυψωθούν οι ασβεστόλιθοι από το ρηχό θαλάσσιο περιβάλλον που σχηματίστηκαν. Καθώς ανέβαιναν σε υψηλότερα επίπεδα δημιουργούνταν έγκοιλα, εσοχές και ορισμένες φορές σπήλαια.
Μετά από φυσικές διεργασίες εκατοντάδων χιλιάδων χρόνων κάποιοι από αυτούς τους ασβεστόλιθους θα δημιουργήσουν υψώματα στις πλαγιές της Πιπεριάς. Από αυτές τις πλαγιές θα περάσει ο Ιάκωβος Ζαρράφτης και θα ξεχωρίσει τον ''κορυφούμενο και σπηλαιώδη βουνό'' της Άκλαφτης. Το μέγα -σπήλαιο το οποίο σήμερα δεν υπάρχει, ίσως να είχε φιλοξενήσει κάποιους από τους πρώτους Πελασγούς που έφτασαν στο νησί από την απέναντι μικρασιατική ακτή.
Για ένα διάστημα οι βράχοι της Άκλαφτης θα γίνουν ''σημείο συνάντησης '' του Θεόκριτου Κώστογλου , του Νίκου Γεωργιάδη,του Μιχάλη Κουγιουμτζή και του υπλ/γου Τσιτσιλώνη και των άλλων Ιερολοχιτών στον αγώνα απέναντι στις Γερμανικές Κατοχικές Δυνάμεις.
Τα πετρώματα της κατά καιρούς θα χρησιμοποιηθούν σε στοές,σε ξηρολιθιές, σε λιθόκτιστες οικοδομές και στα γεφύρια της γύρω περιοχής.
Η ορεινή τοποθεσία κοντά στην θερμή πηγή της Εμπρός Θέρμης σύμφωνα με τον Νίκο Ζάρακα ίσως να σημαίνει Κλαυδία πιθανόν όμως το τοπωνύμιο να σχετίζεται με το γεγονός ότι βρίσκεται εκεί ο βράχος μόνος του χωρίς συντροφιά, χωρίς να τον έχει θρηνήσει ποτέ κανείς.
Στην ιστορία της,η ''αθρήνητη'' παραμένει σήμερα ένας μοναχικός βράχος. Γεωλογικά είναι και αυτός ένα τεκτονικό ράκος όπως του Αδονίτη, της Χαλκήπετρας, της Δρακόπετρας κά. Όμως,από τότε που δημιουργήθηκε ο πρώτος κόκκος, στο αρχικό της στάδιο γνώρισε το φαινόμενο του θερμοκηπίου της Γης, σκεπάστηκε από αβαθή νερά τροπικής θάλασσας, αντιμετώπισε αμέτρητους σεισμούς και τσουνάμι, ''είδε'' πολλές και μεγάλες υποθαλάσσιες ηφαιστειακές εκρήξεις, βρισκόταν εκεί όταν γεννιόταν η Νίσυρος, η Στρογγυλή, το Γυαλί και όλα τα άλλα ηφαιστειακά νησιά της περιοχής , είδε τον σεισμό που γέννησε την ιαματική πηγή της Εμπρός Θέρμης και κατέγραψε τις μεταβολές που έχει υποστεί το νησί από την δημιουργία του.
Σήμερα το βραχώδες πρανές της Άκλαφτης φέρει σημάδια μιας εξαιρετικά γρήγορης και απότομης μετακίνησης που έχει διαμελίσει την αρχική βραχομάζα της. Το τμήμα που έχει αποχωριστεί από τον μητρικό βράχο πιθανόν να κατέστρεψε το σπήλαιο που είχε αντικρίσει ο Ιάκωβος Ζαρράφτης. Ίσως η ενέργεια από κάποιο πρόσφατο ισχυρό σεισμικό γεγονός (1933;)να συνέβαλλε στην θραύση της βραχομάζας ή μικρότερες μετακινήσεις που είχαν προηγηθεί από διάφορες αιτίες τελικά να οδήγησαν τον καταπονημένο βράχο της σε αποκόλληση.
Κάθε ιστορία έχει μια μοναδική πλοκή η οποία αποτελείται από αρχή, μέση και τέλος. Το τέλος της ιστορίας της Άκλαφτης πιθανόν να συμβεί σε κάποια εκατομμύρια χρόνια όταν πάλι αυτοί οι μοναδικοί πρωταγωνιστές του γήινου τοπίου, οι τεκτονικές πλάκες κληρονομήσουν τον αιγαιακό χώρο με μια τεράστια νέα οροσειρά η οποία θα χωρίσει την Ανατολική Μεσόγειο σε δύο μέρη. Μέχρι τότε ας απολαμβάνουμε την Άκλαφτη, που εμείς κληρονομήσαμε και ας χαιρόμαστε το φυσικό της πλούτο.
Γεωδίφης
Πηγές
1.Ιστορία της νήσου Κω- Β.Χατζηβασιλείου
2.Κώια -Ι. Ζαρράφτης
3.Τοπωνύμια της νήσου Κω-Ν.Ζάρακας
4.Γεωλογικός χάρτης Κω-ΙΓΜΕ
RSS Feed
