Η κοιλάδα Göreme της Καππαδοκίας περιλαμβάνει εκτός από το τρίγωνο Νεβσεχίρ-Ürgüp-Avanos και το Tuzkoy ένα διάσημο τουριστικό θέρετρο. Την δεκαετία του 1980 οι κάτοικοι του Tuzkoy καθώς και άλλων 2 χωριών, παρουσίαζαν υψηλά ποσοστά θνησιμότητας. Σύντομα αντιλήφθηκαν ότι κάτι κακό συνέβαινε στην περιοχή αλλά δεν ήταν σε θέση να γνωρίζουν την πραγματική αιτία του προβλήματος. Ωστόσο ,με τον καιρό το πρόβλημα άρχισε να παίρνει τεράστιες διαστάσεις.
  Αρχικά ,οι τοπικές αρχές ζήτησαν την βοήθεια της κυβέρνησης και των αρμοδίων για να δουν τι ακριβώς συνέβαινε. Οι υγειονομικές αρχές αξιοποιώντας τα στοιχεία που είχαν στην διάθεση τους και ιδιαίτερα την έρευνα που έγινε στην περιοχή στη δεκαετία του 1970 από τον καθηγητή Ιζετίν Μπαρίς για τα είδη αµιάντου που υπάρχουν στη φύση, τότε διαπίστωσαν ότι οι κάτοικοι πέθαιναν από ένα σπάνιο καρκίνο του θώρακα ή της κοιλιακής χώρας. Μέχρι την δεκαετία του 1980 όταν οι υγειονόμοι ασχολήθηκαν με  το θέμα περίπου το 48% των θανάτων στα τρία χωριά προερχόταν από μεσοθηλίωμα.
  Όμως, αδυνατούσαν να αντιληφτούν την πηγή του κακού. Οι αρχές της χώρας τότε κάλεσαν αμερικάνους επιστήμονες. Μετά από έρευνα οι επιστήμονες είδαν ότι οι θάνατοι συνδέονταν με την έκθεση των κατοίκων  σε ένα ορυκτό που ονομάζεται εριονίτης. Οι ερευνητές είδαν ότι οι  δρόµοι και οι τοίχοι των σπιτιών  των 3 χωριών «έκρυβαν» τον εριονίτη, ένα από τα πλέον καρκινογόνα ορυκτά στον κόσµο. Τα λίθινα κτήρια της περιοχής ήταν κατασκευασμένα από ένα  χαρακτηριστικό μαλακό, κίτρινο πέτρωμα που περιείχε το θανατηφόρο ορυκτό που μοιάζει με τον αμίαντο. Η έκθεση σε εριονίτη -ενός εξαιρετικά σπάνιου ορυκτού που δημιουργείται από τις χηµικές αντιδράσεις που προκαλούνται όταν λάβα πέφτει σε νερό µε αλάτι- προκαλούσε τους θανάτους. Σύμφωνα με την επίσημη έκθεση το ορυκτό βρίσκεται στον τοπικό ηφαιστειακό τόφφο.
   Τα χωριά είναι σήμερα γνωστά στην Τουρκία ως «τα χωριά του καρκίνου», καθώς κάθε χρόνο οι µισοί θάνατοι οφείλονται στην αρρώστια αυτή. Για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα η τουρκική κυβέρνηση αποφάσισε να θάψει τα χωριά σε βάθος δύο µέτρων και από πάνω θα φυτευτούν δέντρα. Η περιοχή  έχει κηρυχθεί ζώνη φυσικής καταστροφής εδώ και 30 χρόνια, όµως κάποιες οικογένειες αρνούνται να φύγουν διότι δεν είχαν πού να πάνε. Τα τελευταία δύο χρόνια οι αρμόδιοι άρχισαν να χτίζουν καινούργια σπίτια σε ένα χωριό περίπου τρία χιλιόµετρα από το Τουζκόι .
  Ο εριονίτης  ανήκει σε μια ομάδα ορυκτών που ονομάζεται ζεόλιθοι και αποτελείται από πυκνούς, ινώδεις κρυστάλλους παρόµοιους µε εκείνους του αµιάντου. Όμως ο εριονίτης  είναι  200 µε 1.000 φορές πιο καρκινογόνος από τον αµίαντο.
  Συνήθως βρίσκεται σε ηφαιστειακή τέφρα που έχει τροποποιηθεί από αποσάθρωση και τα υπόγεια ύδατα. Πρώτος το εντόπισε ο  A.S. Eakle το 1898, μέσα σε κοιλότητες ρυολιθικής λάβας κοντά στο Durkee, Oregon.

Γεωδίφης με πληροφορίες από την Βικιπαίδεια

Φωτογραφίες-Τα χωριά της Καππαδοκίας και ο εριονίτης με τους ινώδεις κρυστάλλους παρόµοιους µε εκείνους του αµιάντου

Η υπερθέρμανση του πλανήτη θα επηρεάσει την ζωή μας. Ένας από τους κλάδους που θα πληγεί έντονα είναι η γεωργία και ιδιαίτερα η αμπελοκαλλιέργεια. Καθώς οι θερμοκρασίες αυξάνονται και τα μέσα επίπεδα βροχοπτώσεων διαφοροποιούνται, οι οίνο-παραγωγικές περιοχές θα πρέπει να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα.
  Οι επιστήμονες για να δουν τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής στα αμπέλια χρησιμοποιούν μαθηματικά μοντέλα προσομοίωσης με τα οποία μπορούν να ερευνήσουν καλύτερα τις αλλαγές στο κρασί κατά τα επόμενα 100 χρόνια.
  Το Πανεπιστήμιο του Southern Oregon το 2005 εκπόνησε μια έρευνα που έδειξε πως οι υψηλότερες θερμοκρασίες ευνοούν το κρασί. Μελετώντας 27 οινοπαραγωγές χώρες  όπως την Γαλλία, την  Ισπανία , Πορτογαλία, και τις ΗΠΑ οι ερευνητές είδαν ότι οι υψηλότερες θερμοκρασίες  συμβάλλουν σε ταχύτερη ωρίμανση ενώ  ευνοούν την ποιότητα της συγκομιδής και την μεγαλύτερη συγκέντρωση σακχάρων στα σταφύλια το οποίο σημαίνει υψηλότεροι βαθμοί αλκοόλ.
  Σύμφωνα με την έρευνα η περαιτέρω αύξηση της θερμοκρασίας θα επιδεινώσει την ποιότητα του καρπού.
  Πολλά κράτη ανησυχούν για το πώς αυτό θα επηρεάσει η κλιματική αλλαγή τον οινοπαραγωγικό τομέα. Η Bodegas Torres -ο μεγαλύτερος οινοπαραγωγός της Ισπανίας- με έδρα  στην Καταλωνία για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα σχεδιάζει να μετακινήσει τα αμπέλια της. «Τα τελευταία 4 χρόνια οι θερμοκρασίες έχουν αυξηθεί κατά 1 βαθμό Κελσίου στους αμπελώνες» λέει ο πρόεδρος της εταιρείας. «Μέχρι στιγμής η ποιότητα δεν έχει διαφοροποιηθεί αλλά ανησυχούμε για το μέλλον. Λένε πως η θερμοκρασία μπορεί να αυξηθεί κατά 2 ή ακόμα και 5 βαθμούς. Γι’ αυτό το λόγο μεταφέρουμε τα αμπέλια από το επίπεδο της θάλασσας στην κεντρική κοιλάδα και από εκεί σε ορεινές περιοχές».
  Ειδικοί στην οινολογία  εκτιμούν πως περιοχές που δεν έχουν βαθιά  παράδοση στην αμπελοκαλλιέργεια θα αντεπεξέλθουν ευκολότερα στις νέες κλιματικές αλλαγές

Γεωδίφης με πληροφορίες από το University of Southern Oregon

Τα χαλίκια, η άμμος και η λάσπη που επικάθονται  στους πυθμένες ωκεανών, ποταμών, και λιμνών περιέχουν λείψανα από ζωικούς ή φυτικούς οργανισμούς . Με το πέρασμα του χρόνου και τη συσσώρευση αυτά γίνονται ιζήματα  και αργότερα μέσα από  μια σειρά φυσικών και χημικών διεργασιών τα χαλίκια γίνονται κροκαλοπαγή πετρώματα, ενώ η άμμος γίνεται ψαμμίτης, και η λάσπη μετατρέπεται σε σχιστολιθική άργιλο και οι ζωικοί σκελετοί και τα φυτικά υπολείμματα μετατρέπονται σε απολιθώματα.
  Οι νόμοι της φύσης τακτοποιούν και αποθέτουν τα ιζήματα σταδιακά και οριζόντια. Έτσι, σε οποιαδήποτε σειρά το κατώτερο στρώμα είναι αρχαιότερο από οποιοδήποτε ανώτερο. Ο νόμος της « αρχικής οριζοντιότητας»  αναφέρει ότι τα περισσότερα ιζήματα, όταν πρωτοσχηματίστηκαν, αποτέθηκαν οριζόντια. Ωστόσο, πολλά διαστρωμένα πετρώματα δεν είναι πλέον οριζόντια. Βάσει αυτού του νόμου θεωρούμε σήμερα ότι τα μη οριζόντια  ιζηματογενή πετρώματα είτε σχηματίστηκαν με ιδιαίτερο τρόπο, ή μετακινήθηκαν από την οριζόντια θέση τους σε ύστερες εποχές (κυρίως σε περιόδους ορογένεσης ή έντονης σεισμικής δραστηριότητας).
   Ο νόμος της υπέρθεσης είναι θεμελιώδης για την ερμηνεία της ιστορίας της Γης, γιατί σε οποιαδήποτε δεδομένη θέση υποδεικνύει τις σχετικές ηλικίες των στρωμάτων και των απολιθωμάτων τους.
  Τα περισσότερα πετρώματα που συναντάμε στην επιφάνεια του πλανήτη μας είναι ιζηματογενή, που προέρχονται από τη διάβρωση παλαιότερων πετρωμάτων καταγράφοντας ένα μεγάλο μέρος της γήινης ιστορίας. Ιζηματολογία είναι ο κλάδος γεωλογίας που μελετά τα χαρακτηριστικά των ιζημάτων, και τις  διαδικασίες με τις οποίες αποτίθενται  αυτά τα υλικά στις λεκάνες.
  Ένας από τους αρχικούς λόγους για τη μελέτη των ιζημάτων είναι το πετρέλαιο. Η μεγάλη πλειοψηφία της παραγωγής πετρελαίου μέχρι σήμερα έχει προέλθει από τους ιζηματογενείς σχηματισμούς. Επιπλέον, τα ιζηματογενή πετρώματα είναι σημαντικά για την ζωή μας αφού περιέχουν σε ένα μεγάλο ποσοστό το υπόγειο νερό .
   Η ιζηματολογία συνδέεται στενά με στρωματογραφία, που  ερευνά την τάξη και την θέση των στρωματοποιημένων πετρωμάτων του στερεού φλοιού της Γης  και εξετάζει τα επιφανειακά ιζήματα βάσει στρωματογραφικών, λιθογραφικών και παλαιοντολογικών κριτηρίων. Το αντικείμενο της στρωματογραφίας εφαρμόστηκε για πρώτη φορά από τον Γερμανό γεωλόγο Φύκσελ, στη Γερμανία, το 1770, και τον Γουΐλιαμ Σμιθ, στην Αγγλία το 1790 με μια χρονική διαφορά περίπου 20 ετών, που πρώτοι αναγνώρισαν τη σημασία των γεωλογικών στρωμάτων, στις πατρίδες τους. Το έργο του δεύτερου συνεχίστηκε έως τις αρχές του 1800, που ολοκληρώθηκε και ο πρώτος αγγλικός γεωλογικός χάρτης.

Γεωδίφης με πληροφορίες από την Βικιπαίδεια

Φωτογραφία- ιζήματα που σχηματίστηκαν από την δράση ποταμού,USGS

To 557 μ.Χ έγινε ένας τρομακτικότατος σεισμός μεγέθους 7.0R στην Κωνσταντινούπολη. Σύμφωνα με τον Αγαθία Σχολαστικό η σεισμική δόνηση κατέστρεψε εντελώς την πρωτεύουσα του Βυζαντίου. Πολλοί άνθρωποι χάθηκαν κάτω από τα ερείπια .Τα τείχη της Πόλης  δοκιμάστηκαν σκληρά από τον σεισμό που συνέβη γύρω στα μεσάνυχτα. Πολλές πόλεις καταστράφηκαν σε μεγάλες αποστάσεις μέχρι την περιοχή της Θράκης . Στον ουρανό λέγεται ότι φάνηκε ισχυρή λάμψη. Ο Ιουστινιανός τότε αυτοκράτορας του Βυζαντίου δεν φόρεσε το στέμμα του για ένα μήνα σε ένδειξη πένθους ενώ οι διασωθέντες πραγματοποίησαν λιτανείες στις εκκλησίες .
  Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη το καταστροφικό έργο του σεισμού ολοκληρώθηκε από τσουνάμι που χτύπησε τις παράκτιες περιοχές της Κωνσταντινούπολης .
  Το λιμάνι της Πόλης  (Θεοδοσιανό λιμάνι) που αποκαλύφθηκε κατά τη διάρκεια ανασκαφών στο Yenikapı, φανέρωσε μία στρωματογραφική ακολουθία των τελευταίων 7.000 χρόνων. Το θαλάσσιο μέρος της ιζηματογενούς ακολουθίας, παρουσιάζει απόθεση υψηλής ενέργειας και η οποία έχει ερμηνευτεί ότι προέρχεται  από τσουνάμι που ακολούθησε  τον σεισμό του 557 μ.Χ.
  Τα στρώματα ιζημάτων που βρέθηκαν πρόσφατα από ερευνητές δείχνουν ότι  η μονάδα χαρακτηρίζεται από χοντροειδείς άμμους και χαλίκια που περιέχουν υλικό που παρασύρθηκε από δάση, οστά, μάρμαρα, ορχιδέες, κεραμικά, κέρματα, κελύφη και διάφορα άλλα . Το πάχος της μονάδας  ποικίλλει μεταξύ 10 και 100 εκατοστά .

Γεωδίφης

Πηγή- «A high-energy deposit in the Byzantine harbour of Yenikapı, Istanbul (Turkey)» Guénaëlle Bonya, Nick Marrinera, Christophe Morhangea, David Kaniewskib, Perinçekc Ντογάν, Πανεπιστήμιο Aix-Marseille, , Πανεπιστήμιο της Τουλούζης, Πανεπιστήμιο, Τσανάκκαλε,

Το Ασκληπιείο  βρίσκεται σε ένα λόφο σε απόσταση περίπου 3,5 χλμ από την πρωτεύουσα της Κω μέσα σε ένα άλσος κυπαρισσιών, που λέγεται ότι  ήταν ιερό και απαγορευόταν η κοπή των δέντρων. Σύμφωνα με τον  ιστορικό Β. Χατζηβασιλείου, το 32 π.Χ. ο  Ρωμαίος Τυρούλλιος, ναύαρχος του Αντωνίου, έκοψε κυπαρίσσια του ιερού άλσους, για να ναυπηγήσει πλοία, και το επόμενο έτος, μετά την ήττα του Αντωνίου στο Άκτιο, θανατώθηκε στο Ασκληπιείο κατ' εντολή του Οκτάβιου ως ιερόσυλος.
  Νοτιοδυτικά του άλσους κυπαρισσιών του  Ασκληπιείου συναντούμε την τοποθεσία  Μύλοι. Το ομώνυμο ρέμα δημιουργείται από την ένωση μικρών χειμάρρων που αρχίζουν από το Σελλάδι , και περνά  από την υπόθερμη πηγή του Αγίου Σουλά, την αρχαία πηγή του Ακτενιά και την μεταλλική πηγή του Κοκκινόνερου.  Το ρέμα κάποτε έρεε μόνιμα προς τη θάλασσα  και η ανώμαλη και ορμητική του κοίτη φιλοξενούσε νερό κατά την διάρκεια σχεδόν όλου του χρόνου. Σήμερα αποτελεί μόνο μία εποχιακή φυσική διέξοδο του βρόχινου επιφανειακού νερού.
  Η φυσική εξέλιξη του ρέματος έχει διαμορφώσει το νοτιοδυτικό τοπίο του Ασκληπιείου μέσω της αποσάθρωσης και της απόθεσης φερτών υλικών. Όμως δεν αποτελεί απλά ένα γεωλογικό φαινόμενο μόνο. Αποτελεί σπουδαίο υγρότοπο, οποίος κρατά ζωντανή  την βλάστηση προσφέροντας «θαλπωρή» σε αρκετά είδη.
  Το ρέμα επιπλέον επηρεάζει το κλίμα της ευρύτερης περιοχής του Ασκληπιείου, ρυθμίζοντας την υγρασία και τη θερμοκρασία ενώ παράλληλα λειτουργεί και ως αεραγωγός. Η αντιρρυπαντική  του δράση βοηθά την  ατμόσφαιρα (κατακρατώντας ρύπους, και εμπλουτίζοντάς την περιοχή με οξυγόνο). Συμβάλλει στην δημιουργία της αισθητικής του μαγευτικού τοπίου. 
   Κάποτε το νησί της Κω διασχιζόταν από περισσότερα ρέματα , όμως τα τελευταία 30 χρόνια, λόγω της ανεξέλεγκτης τουριστικής ανάπτυξης και της επέκτασης της πόλης έχουν απομείνει ελάχιστα .Τα υπόλοιπα μπαζώθηκαν ή καλύφθηκαν απο διάφορες άλλες κατασκευές ή έγιναν αγωγοί υδάτων (ομβρίων ή αποχετευτικοί ). Ο σημαντικός περιορισμός του αριθμού των ρεμάτων στο νησί, πέραν των άλλων συνεπειών και σε συνδυασμό με την αποψίλωση και το μπάζωμα των, καθιστά τον κίνδυνο των πλημμυρικών φαινομένων  ίσως εφιαλτικό .

Γεωδίφης

*Την γεωδιαδρομή επέλεξε ο συνήθης ύποπτος  Κ. Κωστογλάκης.

Πιθανόν όχι πολύ σύντομα. Αυτή την στιγμή (τέλος Ιανουαρίου2012), υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ότι το ηφαίστειο της Σαντορίνης θα μπορούσε να ξυπνήσει σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα (μήνες σε έτη). Είναι αδύνατη η πρόβλεψη πότε ακριβώς θα υπάρξει μια νέα ηφαιστειακή έκρηξη – τα ηφαίστεια είναι, και πάντα θα είναι απρόβλεπτα. Είναι βέβαιο, όμως, ότι το ηφαίστειο θα ξεσπάσει στο μέλλον και πάλι, επειδή είναι ένα ενεργό ηφαίστειο.
  Εάν κοιτάξουμε  τη συχνότητα των εκρήξεων του παρελθόντος, μπορεί να επιχειρηθεί μία στατιστική πρόβλεψη: κατά την ιστορική περίοδο, η Σαντορίνη έχει δώσει εκρήξεις π.χ. το 197 Π.Χ, 46/47 Μ.Χ, 726, 1570-1573, 1707-1711, 1866-1870, 1925-1928, 1939-1941, και η τελευταία στο 1950. Εξετάζοντας τις εν λόγω ημερομηνίες, υπήρξαν 9 εκρήξεις  σε πάνω από 2000 χρόνια, και ίσως λίγες που δεν διατηρήθηκαν στις γεωλογικές ή ιστορικές εγγραφές. Κατά μέσο όρο μία έκρηξη κάθε 200 χρόνια περίπου για την περίοδο αυτή.
  Από την άλλη πλευρά, τα διαστήματα μεταξύ των εκρήξεων είναι όλα τακτικά κατανεμημένα: για παράδειγμα, περίπου 700 χρόνια φαίνεται να έχουν περάσει από την έκρηξη στη ρωμαϊκή εποχή (46 Μ.Χ) και η πιθανώς πολύ μεγάλη έκρηξη στο 726, από την οποία λίγα είναι γνωστά εκτός από το ότι τόφφος κάλυψε το Αιγαίο Πέλαγος.
  Ένα άλλο μεγάλο διάστημα περίπου 700 χρόνια ακολούθησε μέχρι η Μικρή Καμένη της Θήρας να «γεννηθεί» το 1570, που ήταν μια μάλλον μικρή έκρηξη. Μετά το 1570, εκρήξεις ηφαιστείων ακολούθησαν με μικρότερα διαστήματα, αξιοσημείωτη της σειράς δραστηριότητας είναι το 1866-70, 1925-28, 1939-41 και το 1950.
  Έκτοτε, έχει περάσει ένα σημαντικά μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, μέχρι τώρα (62 χρόνια).
  Ένας σημαντικός περιοριστικός παράγοντας είναι ο αριθμός των σημείων δεδομένων που θα μας βοηθήσει να κάνουμε μια αξιόπιστη στατιστική: μόνο 4 εκρήξεις και 4 χρονικά διαστήματα είναι διαθέσιμα, αν κοιτάξουμε μόνο τα τελευταία 150 χρόνια, και κάθε στατιστική προσέγγιση με  τόσο λίγο αριθμό δειγμάτων είναι σχεδόν άχρηστη.
  Η μόνη αξιόπιστη μακροπρόθεσμη πρόβλεψη θα μπορούσε να δείξει ότι αυτό θα ξεσπάσει στο μέλλον, και αυτό θα μπορούσε να είναι απλώς αύριο ή σε χιλιάδες χρόνια.
  Ο ηφαιστειολόγος J. Stone -ένας από τους συνεργάτες μας -από το Πανεπιστήμιο του Bristol (που εμπλέκεται στην παρακολούθηση  της Σαντορίνης αυτή  τη στιγμή) ευγενικά επεσήμανε, προβλέποντας  ότι η ηφαιστειακή έκρηξη δεν περιορίζεται στο πότε, αλλά και σε επίσης σημαντικά ζητήματα του πώς και που, καθώς και των κινδύνων που ενδέχεται να προκύψουν.
  Αυτό είναι ένα από τα σημαντικά θέματα αναζήτησης  της σύγχρονης Ηφαιστειολογίας κατά την τελευταία δεκαετία. Πολλές μελέτες έχουν επικεντρωθεί σε αυτό το θέμα, και πολλές πιο εξελιγμένες προσεγγίσεις είναι διαθέσιμες  σε μοντέλα (π.χ. Baxter et al, 2008) που χρησιμοποιούν στατιστικές, κρίσεις εμπειρογνωμόνων και δεδομένα δακτυλίων δένδρων για πιθανές εκρήξεις.
  Με τον τρόπο αυτό οι ηφαιστειολόγοι προσπαθούν να περιορίσουν την αβεβαιότητα, αλλά επίσης, παρέχουν κάτι χρήσιμο στους αρμόδιους σχεδιαστές και υπεύθυνους λήψης αποφάσεων.
  Ο ηφαιστειολόγος δεν μπορεί αναγκαστικά να προβλέψει το "πότε" με πολύ χρονική διακριτικότητα, αλλά είναι σε θέση να φτάσει στην πιθανή πρόγνωση της έκρηξης με σενάρια εντός ενός συγκεκριμένου χρονικού ορίζοντα.
  Η επιστήμη είναι τώρα σε θέση να προβλέψει σχετικά με ακρίβεια εκρήξεις ηφαιστείων και κίνδυνους που ενδέχεται να προκύψουν με υψηλή χωρική ανάλυση.
  Για να  δώσουμε ένα παράδειγμα για την Σαντορίνη: εδώ και αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, έχουν γίνει τουλάχιστον 12 πλίνιες εκρήξεις, που απέχουν μεταξύ τους κατά χρονικά διαστήματα κατά μέσο όρο 20-30.000 χρόνια, μερικές από τις οποίες ακολουθήθηκαν  από την κατάρρευση της καλδέρας, καθώς και εκχυτικές φάσεις λάβας και μικρότερες εκρήξεις που δημιούργησαν νέα ασπιδωτά ηφαίστεια (όπως η Νέα Καμένη Θήρας) και συνέβαλαν στην πλήρωση της καλδέρας.
  Είναι εύλογο να πιστέψουμε ότι η  Σαντορίνη είναι τώρα σε μία φάση οικοδόμησης ασπίδας μακροπρόθεσμα, μετά την τελευταία πλίνια έκρηξη, την περίφημη Μινωική έκρηξη 3600 χρόνια πριν.
  Στατιστικά, είναι πολύ πιθανό ότι η επόμενη έκρηξη θα είναι τέτοιου μεγέθους, εάν συμβεί σε χρονικό διάστημα κάποιων ετών ή μερικών αιώνων από τώρα. Πιστεύουμε  ότι το ηφαίστειο έχει μεγάλες περιόδους ηρεμίας (χιλιάδες χρόνια) που προηγούνται από τέτοιες εκρήξεις.
  Το χειρότερο σενάριο που θα μπορούσε να συμβεί με μια έκρηξη ενδο-καλδέρας μπορεί να μοιάζει με την  ελάχιστα γνωστή έκρηξη του 726Μ.Χ, που ήταν ενδεχομένως υπο-πλίνια. Η έκρηξη θα ήταν καταστροφική για το νησί και τις υποδομές του, θα μπορούσε να  είναι απειλή για τους πολίτες και πιθανώς θα απαιτούσε μια μεγάλης κλίμακας εκκένωσης. Ευτυχώς, αυτό το σενάριο πιθανότατα δεν είναι ο αναμενόμενος τύπος της επόμενης έκρηξης.
  Σύγχρονες τεχνικές παρακολούθησης εξετάζουν τις αλλαγές του ηφαιστειακού συγκροτήματος, όπως κινήσεις γρήγορες και αργές εδάφους (σεισμοί και παραμόρφωση), θερμοκρασίες των αερίων και άλλων υγρών, τη χημική τους σύνθεση, καθώς και άλλες παραμέτρους. Είναι γνωστό τόσο από την παρατήρηση και θεωρία ότι αυτές οι παράμετροι, αλλάζουν συχνά με συστηματικό τρόπο πριν από την έκρηξη του ηφαιστείου (αλλά όχι πάντα), και ως εκ τούτου, μπορεί να χρησιμοποιηθούν για να προβλέψουν εκρήξεις σε βραχυπρόθεσμη βάση (ημέρες σε έτη).
  Όσο πιο έντονες είναι οι αλλαγές αυτές (π.χ. σεισμική δραστηριότητα σε συνδυασμό με την διόγκωση και την αύξηση της θερμοκρασίας), τόσο πιο πιθανή είναι μια έκρηξη. Παραδόξως, το ηφαίστειο της Σαντορίνης, παρά το γεγονός ότι είναι ένα από τα καλύτερα μελετημένα ηφαίστεια, η παρακολούθηση του απέχει πολύ σε σύγκριση με τα ηφαίστεια που ξεσπάνε συχνότερα, όπως της Αίτνας, Στρόμπολι, Βεζούβιου κ.λπ.
  Η παρακολούθηση συνήθως εξαρτάται από την παρουσία τοπικών παρατηρητών και είναι κανονικά καθήκον της τοπικής επιστημονικής κοινότητας που πρέπει συχνά να εκτιμά τον κίνδυνο όσο και να ενημερώνει . Στην Ελλάδα, η επιστήμη (και η εκπαίδευση γενικά) σε μεγάλο βαθμό υποχρηματοδοτείται και δεν αναπτύσσεται σωστά, και αυτό οφείλεται τελικά σε πολιτικές αποφάσεις. Ένας δεύτερος παράγοντας είναι η γενική δημόσια στάση, (συμπεριλαμβανομένης της μεγάλης τουριστικής βιομηχανίας στην Σαντορίνη) να υποτεθεί ότι η Σαντορίνη είναι ένα κοιμώμενο ηφαίστειο που δεν θα ξεσπάσει και θα προκαλέσει προβλήματα σε οποιαδήποτε μελλοντική πρόβλεψη.
  Τώρα, στις αρχές του 2012,οι φήμες αναφέρουν ότι "το ηφαίστειο είναι έτοιμο να χτυπήσει". Χωρίς αμφιβολία, υπάρχουν κάποιες ενδείξεις, και υπήρξε μία μικρή διόγκωση κάτω από το ηφαίστειο και μια αύξηση της θερμοκρασίας και φουμαρόλες, αν και πιθανώς δεν είναι σε ανησυχητικά επίπεδα.
  Ξαφνικά, οι άνθρωποι μαθαίνουν ότι Σαντορίνη είναι ένα ενεργό ηφαίστειο. Η παλαιότερη γενιά που γνώρισε τα τελευταίες εκρήξεις έχει ως επί το πλείστον φύγει και άφησε λίγη γνώση και  εμπειρία στον ντόπιο πληθυσμό. Είναι καιρός να προετοιμαστούμε, τίποτα άλλο .
  Οι ερευνητές Pyle and Elliot (2006, ) μελέτησαν τα χαρακτηριστικά των περασμένων  4 (και καλά τεκμηριωμένων) εκρήξεων της Νέας Καμένης Θήρας (1866-70, 1925-28, 1939-41, 1950). Οι εκρήξεις ήταν κυρίως εκχυτικές, με μέτρια εκρηκτική δραστηριότητα που παρήγαγε παρόμοιους δακιτικούς θόλους λάβας και ροές. Με βάση αρκετούς παράγοντες (σύνθεση μάγματος, στυλ έκρηξης κ.λπ.), φαίνεται να τροφοδοτούνται  από τον ίδιο ακόμη υφιστάμενο θάλαμο μάγματος .
  Είναι λογικό ότι η επόμενη έκρηξη, θα παρουσιαστεί σε ένα όχι μακρινό μέλλον (μερικά χρόνια ή σε πολλές δεκαετίες) από τώρα. Οι Pyle and Elliot ,έγραψαν ότι  " όλες οι εκρήξεις που συνέβησαν μέσα στην καλδέρα  για τις οποίες υπάρχουν τουλάχιστον κατάλληλα  αρχεία και δεδομένα (εκείνα από τον 18ο αιώνα)έχουν μια σειρά από σημαντικά κοινά χαρακτηριστικά: προ-εκρηκτικές ανυψώσεις των τμημάτων του υποθαλάσσιου οικοδομήματος της Καμένης, καθώς και έκρηξη μάγματος από τουλάχιστον 2 εκρηκτικές διεξόδους. Όλες έχουν επίσης συμβάλλει στον πρώιμο σχηματισμό θόλων λάβας, οι οποίοι  αργότερα δρουν ως μια εστία εκρηκτικής δραστηριότητας, καθώς ενεργούν  ως διέξοδοι  από όπου αναδύονται  λάβες."
  Δεν υπάρχει λόγος να πιστεύουμε  ότι  από μια μελλοντική έκρηξη δεν θα προηγηθούν  τα ίδια γενικά φαινόμενα - συμπεριλαμβανομένης της γενικής ανύψωσης του οικοδομήματος και αλλαγής του χρώματος της θάλασσας - και έτσι, με βάση την συχνή παρακολούθηση, είναι πολύ πιθανό ότι η επόμενη έκρηξη να γίνει γνωστή ορισμένες ημέρες ή εβδομάδες πριν.
  "Στη μελέτη τους, θεωρούν ότι η λήψη ανά τακτά χρονικά διαστήματα δειγμάτων μάγματος από τον  βαθύ μανδύα μας βοηθά να παρατηρούμε τα ποσοστά διάχυσης (σειρά των 0,5-2.5 m3 ανά δευτερόλεπτο) κατά τη διάρκεια της έκρηξης ηφαιστείων, την  διάρκεια  κάθε έκρηξης και τα χρονικά διαστήματα μεταξύ κάθε μιας  από αυτής Συμπεραίνουν ότι "εάν  μια έκρηξη προκύψει κατά τη διάρκεια του 2006,  θα διαρκέσει  για περισσότερα από 2,7 χρόνια και θα παράγει ένα θόλο περίπου 115–125 μέτρων υψηλό".
  Εάν η πρόβλεψη αυτή μεταφράζεται για το έτος 2012 ή 2013, η προβλεπόμενη (αναμενόμενη) επόμενη έκρηξη θα πρέπει να διαρκέσει σχεδόν 3 έτη. (Ο τύπος που χρησιμοποιείται εκφράζεται ως: διάρκεια (σε ημέρες) = 7.4  επί τον αριθμό χρόνων που πέρασε από την τελευταία έκρηξη του ηφαιστείου 578 ημέρες.)

Γεωδίφης με πληροφορίες από Volcano Discovery.com

Πηγές

Pyle, D.M., Elliot, J.R. (2006) "Quantitative morphology, recent evolution, and future activity of the Kameni Islands volcano, Santorini, Greece", Geosphere, v. 2 (5), pp. 253–268 P.J.

Baxter , W.P. Aspinall , A. Neri , G. Zuccaro, R.J.S. Spence, R. Cioni, G. Woo (2008) "Emergency planning and mitigation at Vesuvius: A new evidence-based approach", Journal of Volcanology and Geothermal Research 178 (2008) 454–473