Blog Archives

Πώς παλίρροιες και κύματα επηρεάζουν το υπόγειο νερό που ρέει σε παράκτιους υδροφορείς;

31/3/2017

Παραλία Ν.Κρήνης

Ερευνητές μελετούν τις αντιδράσεις που συμβαίνουν όταν τα υπόγεια και τα αλμυρά νερά συναντώνται σε παράκτιους υδροφορείς. Αν έχετε ποτέ επιπλεύσει μέσα από ένα κρύο τμήμα νερού, ενώ κολυμπάτε στην θάλασσα, τότε έχετε βιώσει μια “αποφόρτιση” υπόγειου νερού ένα φαινόμενο που είναι γνωστό στην διεθνή βιβλιογραφία ως SGD [submarine groundwater discharge].
Το SGD συμβαίνει όταν τα υπόγεια νερά διαρρέουν έξω από τον πυθμένα της θάλασσας στον ωκεανό. Το SGD είναι συχνά υφάλμυρο, ως αποτέλεσμα ανάμειξης του υπόγειου φρέσκου νερού από τη γη με το αλμυρό νερό της θάλασσας. Η ανάμειξη του φρέσκου και αλμυρού υπογείου νερού συμβαίνει στον παράλιο υδροφόρο ορίζοντα, συνήθως όταν σπάνε τα κύματα.
Αυτό το ψυχρό σημείο οφείλεται σε υπόγεια νερά που είναι ήδη στο έδαφος για δεκάδες έως εκατοντάδες χρόνια και έχουν διαρρεύσει επάνω σε παράκτια νερά σύμφωνα με τους παράκτιους υδρογεωλόγους του Πανεπιστημίου Delaware.
Οι ερευνητές μελετάνε πώς παλίρροιες και κύματα επηρεάζουν τις ροές των υπογείων υδάτων και διανέμουν διαλυμένες ουσίες σε παράκτιους υδροφορείς. Ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για τη "ζώνη μίξης" που δημιουργείται κάτω από την επιφάνεια της παραλίας, όταν γλυκό και θαλασσινό νερό έρχονται σε επαφή για να διαμορφώσουν βιογεωχημικές αντιδράσεις. Συγκεκριμένα, τους απασχολούν οι χρονικές κλίμακες και οι παράγοντες που επηρεάζουν το μέγεθος της ζώνης ανάμιξης, η ταχύτητα με την οποία τα υπόγεια νερά ρέουν μέσα από αυτή τη ζώνη, και οι χημικές αντιδράσεις που λαμβάνουν χώρα εκεί.
Γιατί είναι σημαντική η ζώνη μίξης;
Τα φρέσκα υπόγεια νερά που κάνουν το δρόμο τους προς την ακτογραμμή περιέχουν χημικές ουσίες που έχουν πολύ μεγαλύτερη συγκέντρωση από ό, τι εκείνα που βρίσκονται στην θάλασσα. Στο Delaware, για παράδειγμα, τα φρέσκα υπόγεια νερά μπορεί να περιέχουν νιτρικά άλατα και άλλα θρεπτικά συστατικά ρύπων που διεισδύουν στο υπέδαφος από πηγές, όπως γεωργικές περιοχές ή σηπτικά συστήματα.
Οι παράκτιοι υδροφόροι ορίζοντες παίζουν σημαντικό ρόλο στις θρεπτικές ουσίες των υπογείων υδάτων που εκχέονται σε όλο τον βυθό. Όταν το γλυκό και το θαλασσινό νερό ανακατεύονται μπορεί να συμβούν σημαντικές χημικές αντιδράσεις που αφαιρούν θρεπτικά συστατικά, όπως το νιτρικό, από τα υπόγεια ύδατα πριν διαρρεύσουν στον ωκεανό.
Αλλά αν η ζώνη ανάμιξης είναι πολύ μικρή ή αν τα υπόγεια ύδατα ρέουν πολύ γρήγορα, οι ερευνητές υποθέτουν, ενδέχεται να μην υπάρχει αρκετός χρόνος για να συμβούν αυτές οι χημικές αντιδράσεις, που οδηγούν σε επιπλέον θρεπτικά συστατικά που έχουν αποτεθεί στο οικοσύστημα του ωκεανού.
Αυτά τα επιπλέον θρεπτικά συστατικά μπορεί να οδηγήσουν σε προβλήματα ποιότητας νερού, όπως την ανάπτυξη των φυκών, που σκοτώνουν τα ψάρια και, στη χειρότερη περίπτωση σενάρια, που μπορούν να οδηγήσουν σε κλείσιμο της παραλίας.
Η ερευνητική ομάδα διεξήγαγε ένα πολυετές πείραμα πεδίου στο State Park Cape Henlopen για να δει πώς η ζώνη μίξης συμπεριφέρθηκε κάτω από διαφορετικές υδρολογικές συνθήκες και κλίμακες χρόνου, και να διακρίνει το χρονικό διάστημα των υπόγειων υδάτων που έρεε μέσα από τον παράλιο υδροφορέα πριν από τη διοχέτευση στον όρμο Delaware Bay.
Η ομάδα εγκατέστησε 10 φρεάτια δειγματοληψίας κατά μήκος μιας ευθείας γραμμής κάτω από την επιφάνεια της παραλίας. Μάζεψε δείγματα νερού σε διάφορες χρονικές κλίμακες που κυμαίνονται από την ημέρα (12 ώρες,παλιρροϊκοί κύκλοι κά) με δύο φορές την εβδομάδα, εποχιακά (αλλαγές στην ανατροφοδότηση του υδροφορέα λόγω καθίζησης) και μετά από εκδηλώσεις καταιγίδας (σε αυτή την περίπτωση ο τυφώνας Sandy).
Στη συνέχεια, μέτρησαν την αλατότητα του νερού, ή την αλμύρα, για να καθορίσουν τον τρόπο που οι παλίρροιες επηρεάζουν την αλατότητα των υπογείων υδάτων στον παράλιο υδροφόρο ορίζοντα και χρησιμοποίησαν αριθμητικά μοντέλα για να επικυρώσουν και να υποστηρίξουν τα αποτελέσματα τους.
Αυτό που έμαθαν ήταν ότι η ζώνη μίξης ήταν μεγάλη όταν το επίπεδο της παλίρροιας έφθασε σε υψηλά επίπεδα στην παραλία κατά τη διάρκεια της ανοιξιάτικης παλίρροιας, διότι πολύ από το θαλασσινό νερό είχε διεισδύσει απέναντι από την παραλία. Στην άμπωτη, η παλίρροια δεν φτάνει τόσο μακριά στην ενδοχώρα έτσι υπάρχει λιγότερη διείσδυση θαλασσινού νερού και μια μικρότερη ζώνη ανάμιξης.
Η κλίση της παραλίας είναι επίσης σημαντική, είπαν, αλλά ο πιο σημαντικός παράγοντας που επηρεάζει την κατανομή της αλατότητας ήταν οι εποχιακές αλλαγές στη βροχόπτωση. Όταν τα όμβρια νερά ήταν υψηλά στην ξηρά, τότε πιο γλυκό νερό ρέει μέσω του συστήματος και ξεπλένει το αλάτι έξω από την παραλία.
Η εργασία τους δείχνει πόσο δυναμικές είναι πραγματικά αυτές οι ζώνες ανάμειξης, και δείχνει πως συνδέεται η φυσική με τη βιοχημεία. Αυτό μας επιτρέπει να προβληματιστούμε για την καλύτερη διαχείριση και πρόβλεψη των μεταβολών στα παράκτια οικοσυστήματα μας, ειδικά καθώς οι παραλίες, οι παράκτιοι υγρότοποι και οι βάλτοι μας επηρεάζονται από την άνοδο της στάθμης της θάλασσας. Μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι τα σημαντικά πράγματα συμβαίνουν κάτω από τα πόδια μας, όπως καθόμαστε στην παραλία.
Τα δεδομένα αυτά θα μπορούσαν να παρέχουν τη συλλογιστική σε διαχειριστές παραλίας και μηχανικούς για να δημιουργήσουν ήπιες επικλινείς παραλίες με μεγάλη ζώνη μίξης.
Οι ερευνητές ανακάλυψαν επίσης ότι η ίδια η ζώνη ανάμειξης δεν είναι ένα σταθερό χαρακτηριστικό στο υπέδαφος αλλά κάτι το οποίο μεταβάλλεται.
Οι επιστήμονες ανάλογα με την ταχύτητα της κίνησης, μπορεί να βοηθήσουν για λιγότερες αντιδράσεις σε αυτή τη ζώνη ανάμιξης, οι οποίες με την σειρά τους θα μπορούσαν να συμβάλουν στα επιπλέον θρεπτικά συστατικά που πρέπει να αποτεθούν σε παράκτια νερά.
Το επόμενο βήμα στην έρευνα είναι να διαμορφώσουν κοινές χημικές αντιδράσεις που είναι γνωστό ότι εμφανίζονται σε αυτήν τη ζώνη, όπως η απονιτροποίηση και περαιτέρω διερεύνηση για μία δυναμική που μπορεί να ελεγχθεί, όπως η κλίση της παραλίας, για τη βελτίωση της ποιότητας του νερού.
Οι επιστήμονες εξετάζουν τον ρόλο της βιολογίας και της χημείας που εμπλέκονται σε αυτό το παιχνίδι. Μικρόβια, για παράδειγμα, βοηθούν στην απομάκρυνση νιτρικών από την θάλασσα όταν τρώνε οργανική ύλη που βρίσκεται στον ωκεανό και αναπνέουν διαλυμένο οξυγόνο στο θαλασσινό νερό. Επίσης καταναλώνουν το οξυγόνο που βρίσκεται στα υπόγεια νερά, και αν τους δοθεί αρκετός χρόνος, μπορεί να μας βοηθήσουν να μετατρέψουμε το νιτρικό σε “ευεργετικό” αέριο άζωτο με τον ίδιο τρόπο που οι άνθρωποι μετατρέπουν το οξυγόνο σε διοξείδιο του άνθρακα όταν αναπνέουμε.
Όλα αυτά τα πράγματα είναι σημαντικά για την κατανόηση του βιογεωχημικού πλαισίου σε αυτήν τη ζώνη ανάμειξης σύμφωνα με τους ερευνητές.

Γεωδίφης

Πηγή- Πανεπιστήμιο του Delaware

Ρεόλιθοι του Αράπη

17/3/2017

«Ακτή κρημνώδης,ής το διαβατόν αβρόχοις ποσίν αδύνατον, το μέρος ονομάζεται Σκαλί τ’ Αράπη» Ιάκωβος Ζαρράφτης, 1917

Το «Σκαλ-λί του Αράπη» βρίσκεται περίπου 1.260 μέτρα ανατολικά από το ναΰδριο της Αγίας Ειρήνης. Το στενόμακρο απόκρημνο πέρασμα συναντάται μεταξύ ακτής και νότιας πλευράς της οροσειράς του Δίκαιου.
Σύμφωνα με την τοπική παράδοση ένας αράπης έπεσε όταν πήγε να το διασχίσει και από τότε η τοποθεσία έγινε γνωστή με αυτό το όνομα. Ο απότομος και δύσβατος τόπος ίσως έκανε τους ντόπιους να πλάσουν την ιστορία του αράπη.
Την ευρύτερη περιοχή, ο Ζαρράφτης, μνημονεύει ως Φυλλοκρέμνια, από τα «κρημνώδη μέρη» που ξεπροβάλλουν ως «φύλλα κρημνών».
Στην μαγευτική και ήσυχη τοποθεσία υπάρχει το «Μεταλλείο του Φρατζή». Πρόκειται για ένα πρόχειρο επιφανειακό μεταλλευτικό χώρο που κάποτε λειτουργούσε με πρωτόγονο τρόπο. Για 3 χρόνια, το μεταλλωρυχείο έβγαζε βαρύτη, ένα ορυκτό βαρύτερο από τον σίδηρο. Όμως ένα ατύχημα, από ανθρώπινο λάθος, άφησε πίσω την πιο μελανή σελίδα στην μεταλλευτική ιστορία της Κω. Το αποτέλεσμα ήταν να χαθούν τέσσερις συμπολίτες μας, στις 7 Σεπτεμβρίου του 1964.
Σήμερα, στην πλαγιά, κοντά στην παραλία- κάτω από τον χώρο που γινόταν η επιφανειακή εκμετάλλευση του κοιτάσματος- παίρνει τα μάτια, στην κυριολεξία, ένας εντυπωσιακός κιτρινοκόκκινος γεωλογικός σχηματισμός.
Πρόκειται για ρεόλιθο που η εμφάνιση του προδίδει την ροή υγρού θείου στον λόφο του Αράπη. Συχνά όταν λιώνει το θείο τότε εμφανίζεται το χαρακτηριστικό κιτρινωπό χρώμα, όμως όταν έρχεται σε επαφή με το κόκκινο χρώμα του αίματος [εξαιτίας του σιδήρου], και όπως αυτό ψύχεται, γίνεται πιο κοκκινωπό. Ο όλος σχηματισμός με τα εκθέματα χαρακτηρίζεται από αποστρογγυλλωμενες μορφές που συχνά παρατηρούνται από την οροφή ή στα τοιχώματα σπηλαίων και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ρεολιθικός καταρράκτης.
Ωστόσο, ο συγκεκριμένος σχηματισμός, κατά πάσα πιθανότητα δεν προκλήθηκε από φυσικές δυνάμεις ή από την κατάρρευση ενός αρχαίου σπηλαίου. Η γεωλογία της περιοχής όπως και το γεγονός ότι δεν τον αναφέρει- ενώ μιλά για θείο στου Χαβάρου, μάρμαρα κοντά στην Αγ. Ειρήνη και τόσα άλλα- ο παρατηρητικότατος Ζαρράφτης σημαίνει ότι ίσως είναι ένα μικρό κομμάτι από την μεταπολεμική περίοδο του νησιού.
Η εξόρυξη των ορυκτών επιδρά στη γη, στο νερό και στον αέρα στην περιοχή ενός μεταλλείου και μπορεί να υποβαθμίσει περιβαλλοντικά περιοχές πέρα από τις εκσκαφές. Επιφανειακή αποστράγγιση συχνά αλλοιώνει το περιβάλλον γύρω από τα μεταλλεία καθώς μέταλλα και ορυκτά μπορούν να συγκεντρωθούν στο νερό, στο έδαφος ή στα φυτά. Αποστράγγιση κατά τη διάρκεια και μετά την εξόρυξη, από την εκροή του όξινου νερού από το μεταλλείο, ίσως δημιούργησε τον συγκεκριμένο σχηματισμό. Η οξείδωση των μεταλλικών ορυκτών, είναι συνήθως εντονότερη στα θειούχα ορυκτά. Τα μεταλλικά ορυκτά με την παρουσία αέρα, νερού και οξειδωτικών βακτηρίων, οξειδώνονται με εξώθερμες αντιδράσεις και ορισμένες φορές μπορούν να δώσουν τοξικά προϊόντα.
Ο σχηματισμός του Αράπη είναι ανθρωπογενής δομή, που οφείλεται στη διαφορετική χημεία που εμπλέκεται και έγινε πολύ πιο γρήγορα από τον χρόνο που απαιτείται για να γεννηθούν οι φυσικοί ρεόλιθοι των σπηλαίων.
Τελευταία, ο όρος καλθεμίτης, χρησιμοποιείται για τέτοια εκθέματα που μπορεί να διαμορφωθούν σε συγκεκριμένες τεχνητές δομές, πολύ πιο γρήγορα από ό,τι με φυσική διαδικασία σε ασβεστόλιθο, μάρμαρο ή δολομίτη.
Ο καλθεμίτης του Αράπη στέκει εκεί ως γλυπτό για τουλάχιστον μισό αιώνα. Φυσικός ή μη αποτελεί πλέον γεωκληρονομιά του τόπου μας και πρέπει να βρίσκεται στην φύση - όχι στα σπίτια μας- για να θυμίζει όχι μόνο μία τραγική ημέρα στην ιστορία του νησιού αλλά να διδάσκει: Ότι η επιφανειακή εξόρυξη μπορεί να είναι φθηνότερη και ευκολότερη, όμως έχει πιο άμεσες και καταστροφικές επιπτώσεις στο φυσικό περιβάλλον.

Γεωδίφης

Πηγές

1.Εφαρμοσμένη και Περιβαλλοντική Γεωχημεία- Α. Φιλιππίδης
2.Γεωλογικός χάρτης Κω- ΙΓΜΕ
3.Κώια- Ι.Ζαρράφτης
4.Η Κως μια φορά και έναν καιρό-Π.Σβουρένος
5.Βικιπαίδεια

Φυσική αναγέννηση και εαρινή ισημερία

14/3/2017

Τον Μάρτιο τελούνταν τα Ανθεστήρια προς τιμήν του θεού Διόνυσου. Ήταν μία πολύ σημαντική γιορτή που έχει φτάσει και ως τις μέρες μας ως Αποκριές. Τα Ανθεστήρια κρατούσαν 3 μέρες και κατά την διάρκειά τους γινόταν διαγωνισμοί οινοποσίας, πομπές του αγάλματος του Διόνυσου, κά.
Ο Μάρτιος είναι ένας ιδιαίτερα θυελλώδης μήνας. Οι αγγλοσάξονες τον αποκαλούν "Hrethmonath", που σημαίνει σε ελεύθερη μετάφραση "τραχύς μήνας." Το όνομα του αναφέρεται στους βίαιους ανέμους του Μαρτίου, που συχνά πνέουν με δύναμη και οι οποίοι κάνουν τον Μάρτιο, ιδανικό μήνα όχι μόνο για το πέταγμα χαρταετού αλλά και για τους ανεμοστρόβιλους.
Κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, οι άνεμοι του Μαρτίου συνοδεύονταν από τον ήχο των τρομπετών πολέμου, καθώς οι ρωμαϊκές λεγεώνες συχνά επέλεγαν αυτή τη στιγμή του έτους για μάχη. Στην πραγματικότητα, ονόμαζαν τον Μάρτιο από τον Άρη, το ρωμαϊκό θεό του πολέμου. Ο μήνας, φυσικά, σημαδεύτηκε από πολλές θρησκευτικές εορτές και έγινε διαβόητος εξαιτίας της δολοφονίας του Ιουλίου Καίσαρα, το 44 π.Χ.
Αλλά ο άνεμος, οι γιορτές και ο πόλεμος του Μαρτίου δεν έχουν πραγματικά να κάνουν τίποτα περισσότερο από την αναγέννηση της φύσης. Στις 20 Μαρτίου, γιορτάζουμε την εαρινή ισημερία, ή την άνοιξη, στο βόρειο ημισφαίριο. Οι απαρχές της εποχής καθορίστηκαν από αστρονόμους. Η εαρινή ισημερία σηματοδοτεί τη στιγμή που ο ήλιος διασχίζει τον ουράνιο ισημερινό, κινούμενος από νότο προς βορρά. Αυτό συμβαίνει σε όλο τον κόσμο: Εφέτος, είναι στις 10:28 π.μ., σε συντονισμένη Παγκόσμια Ώρα.
Ωστόσο, υπάρχουν διαφορετικές ιδέες για το πώς να καθορίσουμε τις εποχές. Οι αστρονόμοι υπολογίζουν την εαρινή ισημερία ως την έναρξη της άνοιξης, η οποία καταλήγει στη συνέχεια, στο θερινό ηλιοστάσιο, όταν αστρονομικά αρχίζει το καλοκαίρι. Οι μετεωρολόγοι, από την άλλη πλευρά, σηματοδοτούν την έναρξη της άνοιξης στο βόρειο ημισφαίριο τρεις εβδομάδες πριν από την εαρινή ισημερία, την 1η Μαρτίου, και η οποία λήγει στις 31 Μαΐου.
Δεν ήταν πάντα γνωστό ότι ο χρόνος των ισημεριών και τα ηλιοστάσια εμφανίζονται ως αποτέλεσμα της ετήσιας τροχιάς της Γης γύρω από τον ήλιο. Σήμερα, γνωρίζουμε ότι σχετίζονται με την κλίση 23,4 μοιρών της Γης γύρω από τον άξονά της και την κίνησή του σε τροχιά. Καθώς η γη περιφέρεται γύρω από τον ήλιο και επειδή ο άξονας περιστροφής της δεν είναι κάθετος στο επίπεδο περιφοράς η διάρκεια της ημέρας αλλάζει. Δύο φορές το χρόνο η γη βρίσκεται σε τέτοια θέση που οι ακτίνες του ήλιου πέφτουν εντελώς κάθετα στον ισημερινό. Η ανατολή του ήλιου και η δύση υπολογίζονται στα διάφορα ημερολόγια σύμφωνα με τη χρονική στιγμή που θα εμφανιστεί η πρώτη ακτίνα του ήλιου και τη χρονική στιγμή που θα εξαφανιστεί και η τελευταία ακτίνα. Αυτό σημαίνει πρακτικά, σε συνδυασμό με το μέγεθος του ηλιακού δίσκου και το γεωγραφικό πλάτος που βρίσκεται κάποιος, ότι η πραγματική ίση μέρα και ίση νύχτα δεν εμφανίζεται τις ημερομηνίες που ορίζουμε ως ισημερίες.
Η λέξη ισημερία προέρχεται από τη λατινική φράση "aequus" ("ίση") και "nox" ( "νύχτα"). Ως εκ τούτου, από την ισημερία, η διάρκεια της ημέρας και της νύχτας είναι επίσης ουσιαστικά ίσες, αν και η ισότητα είναι βραχύβια.
Την πρώτη ημέρα της άνοιξης, είμαστε στα μισά του δρόμου μεταξύ του χειμερινού ηλιοστασίου και του θερινού ηλιοστασίου - 89 ημέρες από το καθένα. Ωστόσο, υπάρχουν 94 ημέρες μεταξύ του θερινού ηλιοστασίου και της φθινοπωρινής ισημερίας. Αυτή η ανισορροπία προκύπτει επειδή η Γη δεν βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τον ήλιο σε μια σταθερή ταχύτητα, έτσι ώστε οι εποχές δεν είναι ίσες σε μήκος.
Περιέργως, οι ίδιες ισημερίες δεν καθορίζονται στο χρόνο. Συμβαίνουν περίπου έξι ώρες αργότερα ετησίως, που ισοδυναμεί με μία ολόκληρη ημέρα κάθε τέσσερα χρόνια.
Για τους προγόνους μας, η ανατολή του ηλίου ή το αγνάντεμα του φεγγαριού και των αστεριών ήταν πηγές του μυστηρίου, όμως οι ουράνιες κινήσεις σηματοδοτούσαν το χρόνο. Χιλιετίες πριν από τα αυτοκίνητα, τα ηλεκτρικά φώτα, τις τηλεοράσεις, τις ταμπλέτες ,τα smartphones, και τα ρολόγια, οι πρόγονοί μας κοιτάζοντας τον ουρανό αναγνώριζαν ότι η πορεία του ήλιου στον ουρανό, η διάρκεια της ημέρας, καθώς και η θέση της ανατολής και δύσης όλα μετατοπίζονται με το χρόνο. Οι μετατοπίσεις σηματοδότησαν την έναρξη της καλλιεργητικής περιόδου, ή την έναρξη του χειμώνα, για παράδειγμα. Η ικανότητα να προβλέψουμε τις εποχές ήταν το κλειδί για την επιβίωση στην αρχαιότητα.
Οι ερευνητές έχουν ανακαλύψει ότι πολλοί πολιτισμοί σε όλο τον κόσμο είχαν κατασκευάσει περιοχές που ήταν αστρονομικά ευθυγραμμισμένες είτε στις ισημερίες ή τα ηλιοστάσια. Στην Ευρώπη, σε πολλά από τα προϊστορικά νεολιθικά μνημεία, στέκονται βράχοι και κύκλοι από πέτρα, όπως το Στόουνχεντζ, που βρίσκονται σε αρμονία με τις ισημερίες, ευθυγραμμισμένοι είτε με την ανατολή του ηλίου ή του φεγγαριού. Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι οι πρόωροι Αιγύπτιοι έκτισαν τη Μεγάλη Σφίγγα για να αντιμετωπίσουν άμεσα την ανατολή του ηλίου στην εαρινή ισημερία.
Ο μύθος της Περσεφόνης αναφερόταν σε αυτό το φυσικό φαινόμενο. Έτσι τους 6 μήνες που η Περσεφόνη, βρισκόταν στον Κάτω Κόσμο, στη Γη η Δήμητρα ήταν δυστυχισμένη και πάγωνε την πλάση κι έτσι κυριαρχούσε ο χειμώνας, ενώ οι υπόλοιποι 6, ήταν μήνες ανθοφορίας γονιμότητας και καλοκαιρίας αφού η Δήμητρα είχε την κόρη της ξανά.
Την εαρινή ισημερία, πολλοί αρχαίοι πολιτισμοί γιόρταζαν την έναρξη του νέου έτους. Ακριβώς όπως η αυγή φέρνει το νέο φως, οι πρόγονοί μας θεωρούσαν την εαρινή ισημερία ως τον χρόνο για μια νέα ζωή. Για πολλούς πολιτισμούς, η εαρινή ισημερία σηματοδοτούσε την επιστροφή των καιρικών συνθηκών που ευνοούν τη φύτευση νέων καλλιεργειών, και για το λόγο αυτό, οι άνθρωποι την έχουν συνδέσει με την ικανότητά μας να διαιωνίζουμε τους εαυτούς μας. Η εαρινή ισημερία συμβολίζει την αναγέννηση της φύσης, γι’ αυτό τον λόγο έχουμε επιλέξει να την γιορτάζουμε.

Γεωδίφης

Πηγές
1.Βικιπαίδεια
2. Earth Magazine/John Copeland

Είναι τα δέντρα χορτοφάγα;

6/3/2017

Οι άνθρωποι μπορεί να είναι χορτοφάγοι αλλά τι γίνεται με τα δέντρα; Πιστεύουμε ότι τα δέντρα χρειάζονται μόνο το έδαφος, το φως του ήλιου και το νερό για να επιβιώσουν, όμως δεν είναι έτσι.
"Η σύντομη απάντηση είναι όχι", σύμφωνα με τον Nicholas Money, καθηγητή Βοτανικής στο Πανεπιστήμιο του Μαϊάμι στο Οχάιο. "Τα φυτά δεν είναι χορτοφάγα. Αλλά ο διάβολος, όπως πάντα, βρίσκεται στις λεπτομέρειες".
Η απάντηση στο κύριο ερώτημα εξαρτάται με πως ορίζουμε την χορτοφαγία. Τα δέντρα άμεσα δεν "τρώνε" τα ζώα, αλλά καταναλώνουν αυτά με τη βοήθεια των μυκήτων, δήλωσε ο Money.
Είναι γνωστό ότι τα δέντρα μπορούν να κάνουν απλά σάκχαρα μέσω της φωτοσύνθεσης. Χρησιμοποιούν το φως του ήλιου για να τροφοδοτήσουν μια αντίδραση μεταξύ του νερού και του διοξειδίου του άνθρακα, με αποτέλεσμα να δίνουν υδατάνθρακες και οξυγόνο.
Ωστόσο, τα δέντρα χρειάζονται επίσης μέταλλα, όπως το κάλιο, το ασβέστιο, το νάτριο και ορισμένα άλλα μέταλλα. Για να πάρουν αυτά τα θρεπτικά συστατικά, χρειάζονται την βοήθεια των μυκήτων.
Οι μύκητες είναι κυριολεκτικά παντού στο έδαφος των δασών. Είναι στενή η σχέση ανάμεσα σε δέντρα και τους μύκητες. Το μαζικό δίκτυο των μυκήτων αποτελείται από εκατομμύρια μικροσκοπικές ίνες που τρέχουν με κάθε τρόπο. Το δίκτυο απορροφά συνεχώς το νερό από το έδαφος και πάντα αναζητά ένα νέο γεύμα.
Το ίδιο το μανιτάρι είναι μόνο το πιο εμφανές μέρος αυτού του τεράστιου [μυκητιασικού] οργανισμού που πάλλεται μακριά υπόγεια στο έδαφος.
Το μυκητιασικό δίκτυο παράγει ένζυμα που ονομάζονται πρωτεάσες που μπορούν να διασπάσουν λίπη και τις πρωτεΐνες από νεκρούς οργανισμούς, όπως μικροσκοπικά σκουλήκια που ζουν στο χώμα. Ωστόσο, επειδή οι μύκητες δεν μπορούν να φωτοσυνθέτουν, δεν μπορούν να κάνουν τα δικά τους σάκχαρα.
Αυτή η ανάγκη για τη ζάχαρη οδηγεί τη σχέση των μυκήτων με τα δέντρα, λέει ο Money. Οι ίνες των μυκήτων έχουν συνδεθεί με τις ρίζες του δέντρου - βασικά, καλύπτουν τις ρίζες σαν ένα καλά εξοπλισμένο γάντι - και στέλνουν τις δομές που διαπερνούν τις ρίζες, επιτρέποντας μια αμφίδρομη ανταλλαγή θρεπτικών ουσιών.
Μόλις καθιερωθεί η ανταλλαγή, το δέντρο μπορεί να δώσει στους μύκητες μερική από τη ζάχαρη, και σε αντάλλαγμα, οι μύκητες θα δώσουν τα ορυκτά στο δέντρο, διαλυμένα σε νερό.
Είναι μία τέλεια συμβιωτική σχέση και αμοιβαίως επωφελής.
Στην πραγματικότητα, η σχέση έχει το δικό του όνομα: Η μυκόρριζα ή τα μυκόρριζα αποτελούν ένα ειδικό συμβιωτικό μόρφωμα (ή όργανο) που προκύπτει από τη συνένωση των ριζών ενός φυτού με μύκητες. Έτσι, τα δέντρα καταναλώνουν ζωικά συστατικά μέσω αυτής της μυκορριζικής σχέσης.
Με αυτή την έννοια, ανάλογα με το δικό μας ορισμό της χορτοφαγίας, ίσως δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε τα δέντρα ως εντελώς χορτοφάγα, δεδομένου ότι μερικά από τα θρεπτικά συστατικά που απορροφούν προέρχονται από πτώματα ζώων.

Γεωδίφης

Πηγές
1.Live Science
2.Βικιπαίδεια

Μπορεί η βροχή να προκαλέσει σεισμούς;

3/3/2017

Οι επιστήμονες εξακολουθούν να διίστανται ως προς το εάν ή όχι οι έντονες βροχοπτώσεις μπορεί να επηρεάσουν τη σεισμικότητα. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών, οι τεράστιες βροχοπτώσεις στην Καλιφόρνια έχουν κάνει μερικούς ανθρώπους να θέτουν το ερώτημα, αν θα μπορούσαν να προκαλέσουν σεισμούς;
Την απάντηση μας δίνει ο καθηγητής Gillian Foulger σε ένα άρθρο που γράφτηκε πρόσφατα δηλώνοντας ότι η έρευνα έχει δείξει ότι υπάρχει σύνδεση μεταξύ των ισχυρών βροχοπτώσεων και της αυξημένης σεισμικότητας. Ο καθηγητής Foulger και η ερευνητική του ομάδα από το Πανεπιστήμιο του Durham στην Αγγλία ισχυρίζονται ότι η επίδραση αυτή είναι λεπτή και αναφέρουν μικρούς σεισμούς μετά από έντονες βροχοπτώσεις γύρω από το Mt. Hochstaufen [Γερμανία, το 2002] και στις περιοχές Muotatal και Riemenstalden της Ελβετίας, το 2005. Εκτός από αυτά τα γεγονότα, έχει παρατηρηθεί ότι στους πρόποδες Ιμαλαΐων, μειώθηκε η σεισμικότητα κάτι που πιθανόν συνδέεται με τη φόρτωση που προκαλείται από τους καλοκαιρινούς μουσώνες. Μελέτες έχουν δείξει ότι οι μουσώνες στη Βόρεια Ινδία επηρεάζουν τη σεισμικότητα στους πρόποδες των Ιμαλαΐων.
Ο Foulger αναφέρει ότι το φαινόμενο οφείλεται στα βρόχινα νερά που αργά φιλτράρονται σε ζώνες ρηγμάτων, και ότι η αύξηση της πίεσης των πόρων, προκαλεί στα ρήγματα να απελευθερώνουν ενέργεια. Με τη σειρά τους, αυτό τα κάνει πιο επιρρεπή σε θραύση. Ένα ανάλογο γεγονός είναι με αυτό που συμβαίνει στην Οκλαχόμα, όπου η έγχυση των λυμάτων μέσα σε βραχώδη σώματα έχει δείξει ότι μπορεί να προκαλέσει μέτριους σε μέγεθος σεισμούς. Ωστόσο, η σχέση μεταξύ καιρικών συνθηκών και σεισμών είναι πολύ λιγότερο πειστική για τους περισσότερους επιστήμονες.
Ενώ η Καλιφόρνια έχει βιώσει μια σημαντική ποσότητα βροχής κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών, θα πρέπει να τονιστεί ότι στις περιπτώσεις των δύο σεισμών στη Γερμανία και την Ελβετία, συνέβησαν λίγο μετά τα γεγονότα έντονων βροχοπτώσεων, όπου είχαν υπερβεί το μηνιαίο μέσο όρο σε 24 έως 72 ώρες . Στην πραγματικότητα, στην Ελβετία, οι σεισμοί σημειώθηκαν μέσα σε λίγες ώρες από το ρεκόρ βροχοπτώσεων. Επιπλέον, η βροχή στην Καλιφόρνια δεν είναι κάτι που μοιάζει με τους μουσώνες, οι οποίοι παρατηρούνται στους πρόποδες των Ιμαλαΐων. Επομένως, οι συνθήκες στην Καλιφόρνια είναι πολύ διαφορετικές από αυτές που παρατηρήθηκαν αλλού. Ωστόσο, μερικοί επιστήμονες εικάζουν κατά πόσον οι πρόσφατες βροχοπτώσεις Καλιφόρνια θα μπορούσαν να επηρεάσουν τη σεισμικότητα της περιοχής.
Ο Art McGarr, ένας γεωφυσικός στο USGS είναι κάποιος που έχει μελετήσει τους σεισμούς εδώ και χρόνια, δήλωσε ότι δεν υπάρχει οριστική σύνδεση μεταξύ των κύκλων βροχοπτώσεων και τους σεισμούς. Δήλωσε ότι επειδή οι βροχοπτώσεις συνήθως πέφτουν σχεδόν παντού, και καμία πειστική σχέση δεν έχει ακόμη βρεθεί. Παραδέχτηκε όμως ότι οι σεισμοί κάτω από το όριο ανίχνευσης θα μπορούσαν να επηρεαστούν από τις βροχοπτώσεις. Ωστόσο, αυτά τα συμβάντα δεν θα έχουν καμία επίπτωση στην κοινωνία και τα ακριβή αιτία τους θα είναι δύσκολο να προσδιοριστούν.
Ενώ οι επιστήμονες προσπαθούν να καθορίσουν εάν οι βροχοπτώσεις θα μπορούσαν να επηρεάσουν τους σεισμούς, μπορεί να φαίνεται σαν ένα εξαιρετικά απίθανο ενδεχόμενο, να αναζητούν συχνά πιθανούς δεσμούς που φαίνεται να προέρχονται από ταινίες του Χόλιγουντ. Για παράδειγμα, οι ερευνητές έχουν διερευνήσει εάν μεγάλοι σεισμοί σε ζώνη καταβύθισης τεκτονικών πλακών θα μπορούσε να επηρεαστούν από παλιρροϊκές καταπονήσεις που προκαλούνται από ποικίλες φάσεις της σελήνης. Ενώ υπάρχουν κάποια στοιχεία για την υποστήριξη αυτής της θεωρίας, όπως η πιθανότητα ότι ο καιρός επηρεάζει τους σεισμούς,δεν πείθει τους περισσότερους επιστήμονες.
Συνολικά, ενώ η σχέση μεταξύ του καιρού και των σεισμών φαίνεται λεπτή, όλη αυτή η έρευνα γίνεται σε μια προσπάθεια να αποκτήσουν μια καλύτερη κατανόηση του τι μπορεί να προκαλέσει σεισμούς. Παρ' όλα αυτά, ένας ισχυρισμός, προς αυτή την κατεύθυνση θα απαιτήσει πολύ περισσότερα στοιχεία πριν μπορέσει να επιβεβαιωθεί. Επιπλέον, ακόμη και αν υπάρχει μια μικρή αύξηση σεισμικότητας σε μία περιοχή[όπως πρόσφατα στην Καλιφόρνια] θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να αποδοθεί σε καιρικές συνθήκες. Ως εκ τούτου, για το ευρύ κοινό, η κατανόηση των κινδύνων από τους σεισμούς, και πώς οι επιπτώσεις τους μπορούν να μετριαστούν είναι πιο σημαντικό γεγονός.

Γεωδίφης

Πηγές
1.temblor.net/
2.Gillian Foulger, Jon Gluyas, Miles Wilson, California’s rain may shed light on new questions about what causes earthquakes, The Conversation, February 23, 2017
3.Bollinger, L., F. Perrier, J.-P. Avouac, S. Sapkota, U. Gautam, and D. R. Tiwari (2007), Seasonal modulation of seismicity in the Himalaya of Nepal,

Πώς παλίρροιες και κύματα επηρεάζουν το υπόγειο νερό που ρέει σε παράκτιους υδροφορείς;

Ρεόλιθοι του Αράπη

Φυσική αναγέννηση και εαρινή ισημερία

Είναι τα δέντρα χορτοφάγα;

Μπορεί η βροχή να προκαλέσει σεισμούς;

Κώια

Αρχεία

Γεωδίφης,2009