'Ο Ποσειδώνας δεν ήρθε από την κοντινή Ανατολή ούτε από την Αίγυπτο. Τα παραμύθια του είναι καθαρά ελληνικά κι' ο ίδιος καθαρός Έλληνας, αρίας καταγωγής. Σε τίποτα δεν μοιάζει, όπως όλοι οι συνάδελφοί του, με θεούς παράλληλους ...Τον Ποσειδώνα τον γέννησε η Ελλάδα.... Τώρα πάει, κάθεται στον βυθό της θάλασσας. Κανείς δεν του δίνει σημασία, μήτε τα ψάρια. Γιατί άμα ξεπέσης δεν σε λογαριάζουνε ούτε οι κοκοβιοί.'' Νίκος Τσιφόρος- Ελληνική Μυθολογία.
Ο απόλυτος άρχοντας της θάλασσας, ταξίδευε με χρυσό άρμα πάνω στο Αιγαίο, και τα νερά του αρχιπελάγους άνοιγαν στο πέρασμά του. Με την τρίαινά του μπορούσε τόσο να δημιουργεί καταιγίδες & τσουνάμι όσο και να ησυχάζει τα νερά. Ο πρόμαχος των ψαράδων ήταν υπεύθυνος για τα γεωφυσικά φαινόμενα όπως τους σεισμούς, του προσφέρονταν θυσίες και γίνονταν εκκλήσεις για τη στερεότητα του εδάφους και την ασφάλεια των κτιρίων, ενώ λέγεται ότι προκαλούσε διάφορες μορφές διανοητικής διαταραχής. Ένα ιπποκράτειο γραπτό του 400 π.Χ., που αναφερόταν στις ''ιερές αρρώστιες'', μας λέει ότι κατηγορήθηκε και για ορισμένους τύπους επιληψιών.
Σύμφωνα με την μυθολογία μας, στον Ποσειδώνα οφείλεται η γέννηση της Νισύρου. Κατά τον αγώνα των Γιγάντων ενάντια στους Ολύμπιους Θεούς, ο Ποσειδώνας αναλαμβάνει τον γίγαντα Πολυβώτη, ο οποίος για να γλυτώσει, διασχίζει έντρομος το Αιγαίο. Στο Ακρωτήριο Χελώνα (δυτικά της Καρδάμαινας-Κω) ο Ποσειδώνας φθάνει τον καταφοβισμένο Πολυβώτη και με την τρίαινα του αποσπά ένα κομμάτι από το νησί της Κω, το ρίχνει πάνω του και τον καταπλακώνει με αποτέλεσμα να γεννηθεί με αυτό τον τρόπο η Νίσυρος.
Από τα έγκατα της γης, ο Πολυβώτης κάθε φορά που αναστενάζει στέλνει τους αναστεναγμούς του στη γη από το ηφαίστειο.
Ο γεωμύθος του Πολυβώτη εκφράζει το πλούσιο ηφαιστειακό και ενεργό τεκτονικό περιβάλλον της ευρύτερης περιοχής του Νοτιοανατολικού Αιγαίου. Oι αρχαίοι Έλληνες διαισθάνονταν την στενή σχέση, που είχε η Νίσυρος με την Κω. Ίσως να γνώριζαν ότι τα πετρώματά της Νισύρου είναι παρόμοια με αυτά της Δυτικής Κω(Κέφαλος). Το στέναγμα του Πολυβώτη αποκαλύπτει την πίεση του νησιού από την παγιδευμένη ενέργεια του λιωμένου πετρώματος.
Η πρώτη κορυφή της Νισύρου χρειάστηκε χιλιάδες χρόνια υποθαλάσσιας, ηφαιστειακής δράσης για να αναδυθεί από τα νερά του νοτιοανατολικού Αιγαίου. Tο νησί της Νισύρου δεν προήλθε από την Κω, όπως πολλοί πιστεύουν. Ωστόσο, σύμφωνα με τα τελευταία επιστημονικά δεδομένα ,ίσως να έβαλε το χεράκι του ο Ποσειδώνας με την τρίαινα του. Τι μπορεί να συνέβη;
Όλα ξεκίνησαν όταν με την δράση ενός ρήγματος άνοιγε η τάφρος της Gokova (Α-Δ διεύθυνσης) στον Κόλπο του Κεραμικού.
Σε ένα γεωλογικό περιβάλλον που δεν θύμιζε σε τίποτα το σημερινό η δράση της τάφρου ήταν καθοριστική στην ανάπτυξη των αναγκαίων μαγματικών θαλάμων που θα δημιουργούσαν τις μεταγενέστερες καλδέρες και τους ηφαιστειακούς δόμους της ευρύτερης περιοχής Κω- Νισύρου. Το άνοιγμα της τάφρου συνοδεύτηκε με την άνοδο του μάγματος στα ανώτερα επίπεδα του φλοιού καθώς εξασθένιζε και αποσυμπιεζόταν η λιθόσφαιρα δημιουργώντας ιδανικές συνθήκες για την ανάπτυξη των υπόγειων ηφαιστειακών δεξαμενών.
Η ηφαιστειακή δραστηριότητα στην περιοχή της Κω- Νισύρου εμφανίστηκε τα τελευταία 12 εκ.χρόνια και διαρκεί μέχρι σήμερα. Χαρακτηρίζεται από μία πρώιμη περίοδο που χρονολογείται πριν από 12-10 εκ. χρόνια και η οποία άφησε τα ίχνη της τόσο στην οροσειρά του Δίκαιου όσο και στο ανατολικό και δυτικό τμήμα της Κω. Η δεύτερη περίοδος ξεκίνησε πριν από 3-3,5 εκ. χρόνια , μας άφησε ως κληρονομιά εντυπωσιακούς ηφαιστειακούς δόμους και πανέμορφες καλδέρες που συναντώνται στην Νίσυρο, το Γυαλί, την Στρογγυλή ,την Δυτική Κω(Κέφαλο ) και τα γύρω νησιά &κορυφώνεται με την υπερέκρηξη του κρατήρα της Αβύσσου,στον υποθαλάσσιο χώρο μεταξύ ακρωτηρίου Χελώνας Καρδάμαινας,Κω(είχε δίκιο ο Στράβωνας)-Στρογγυλής και του Γυαλιού.
Τα ηφαιστειακά πετρώματα της Παλιόσκαλας -Κω(κοντά στον Αγ. Φωκά) και του Αγίου Στεφάνου - Κεφάλου μαρτυρούν ότι η αρχική ηφαιστειακή δράση δεν είχε σχέση με την σύγκλιση των τεκτονικών πλακών κάτι που συνέβη με τα πιο πρόσφατα ηφαιστειακά υλικά της Νισύρου, του Γυαλιού,του Ζηνιού, του Λάθρα κά. Μπορεί αυτά να προήλθαν από μάγματα που σχετίζονται με ηφαιστειακά τόξα και έχουν μαγματική ''συγγένεια'' με τα παλιότερα ωστόσο το γεωπεριβάλλον ήταν εντελώς διαφορετικό. Τα ηφαιστειακά προϊόντα των τελευταίων 3-3,5 εκ. ετών της ευρύτερης περιοχής Κω- Νισύρου παρουσιάζουν διαφορετική χημική συμπεριφορά με τα παλαιότερα και το γεγονός αυτό οφείλεται στο άνοιγμα της τάφρου της Gokova(βάθους περίπου 770 μέτρων).
Το περιβάλλον που δημιουργήθηκαν τα παλαιοτέρα υλικά φανερώνει ότι πρόκειται για ενδοπλακική δραστηριότητα ενώ η πιο πρόσφατη ηφαιστειακή δράση που συνεχίζεται μέχρι τις ημέρες μας έχει να κάνει με την ''καταβύθιση'' της Αφρικανικής πλάκας κάτω από την μικροπλάκα του Αιγαίου ,η οποία ξεκίνησε περίπου πριν από 5 εκατομμύρια χρόνια.
Ως πρώιμο γεγονός της καταβύθισης των πλακών θεωρείται η διείσδυση του μονζονίτη(είδος γρανίτη που κοσμεί πολλά από τα ιστορικά κτίρια της Κω) της οροσειράς του Δίκαιου, η οποία πραγματοποιήθηκε σε βάθη περίπου 10 χλμ. κάτω από την επιφάνεια της γης και ανυψώθηκε από τις τεκτονικές δυνάμεις της περιοχής.
Η καταβύθιση της Αφρικανικής πλάκας που παρατηρείται σήμερα λίγο πιο κάτω από την Κρήτη, δημιουργεί μία αντίδραση ωκεανού - φλοιού επί μιας κυρτωμένης βυθιζόμενης επιφάνειας( σε μία ζώνη με βάθη περίπου 20-100km) ,παράγει την θερμική διαφυγή με αποτέλεσμα το λιωμένο ηφαιστειακό υλικό να απελευθερώνεται στην περιοχή Κω-Νισύρου .
Κατά το διάστημα της νεότερης ηφαιστειότητας δημιουργήθηκαν οι ηφαιστειακοί δόμοι της Δυτικής Κεφάλου(Κρίκελο, Λάθρα,Καστέλι, κά), η καλδέρα του Ζηνιού, η καλδέρα του Παράδεισου, η καλδέρα της Νισύρου και όλα τα σύγχρονα ηφαιστειακά κέντρα της περιοχής .
Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι η ευρύτερη περιοχή Κω-Νισύρου θεωρείται ως ένα ''πλήρες ηφαιστειακό σύμπλεγμα'' με αλληλεπικαλυπτόμενες καλδέρες και ποικίλους ηφαιστειακούς δόμους, το οποίο ξεκίνησε από την δραστηριότητα της τάφρου της Gokova και συνεχίζει εξαιτίας της καταβύθισης των πλακών.
Το σημαντικότερο γεγονός αυτής της σχετικά πρόσφατης περιόδου ήταν η έκρηξη και απόθεση του ιγκνιμβρίτη(συμπαγής τόφφος) της Κω που συναντάμε σήμερα στην Αντιμάχεια, την Κάλυμνο την Τήλο, την Τουρκία κά .
Κατά την στιγμή της μεγαλύτερης έκρηξης της Ανατολικής Μεσογείου ,πριν από 161.000 χρόνια, η έκταση της ξηράς ήταν μεγαλύτερη αφού η στάθμης της θάλασσας ήταν περίπου 200 μέτρα κάτω από την σημερινή με αποτέλεσμα οι πυροκλαστικές ροές να αφήσουν τα υλικά τους στην Κάλυμνο, την μικρασιατική ακτή, την Τήλο και στα μικρότερα γειτονικά νησιά. Οι ροές τέφρας κινήθηκαν στην ξηρά ή ρηχή θάλασσα(φαίνεται να υπήρχε μεταξύ Ανατολικής Κω και Δυτικής Κω, Κεφάλου) φτάνοντας στα σημερινά παράλια της Μικράς Ασίας παρά σε ανοιχτή θάλασσα όπως έχει προταθεί από προηγούμενους μελετητές.
Το ηφαίστειο της Κω πλέον, σύμφωνα με τα τελευταία επιστημονικά μοντέλα,θεωρείται ως ένα ''υπερηφαίστειο'' καθώς υπολογίζεται ότι έκρηξη απελευθέρωσε ποσότητα τέφρας που κάλυψε μία έκταση μεγαλύτερη από 1000 Km3 εκ των οποίων μόνο τα 63 Km3 συναντώνται στην σημερινή στεριά.
Η έκρηξη ήταν της κλίμακας 8 (V.E.I=δείκτης εκρηκτικής ηφαιστειότητας), ίσως προκλήθηκε από τη μεγίστη παραμονή σε αδράνεια ενός μεγάλου σε μέγεθος μαγματικού θαλάμου είτε από το πάχος του φλοιού. Τέτοιες σπάνιες υπερεκρήξεις έχουν ως αποτέλεσμα τον καταστρεπτικό σχηματισμό μεγάλων σε έκταση καλδερών και την ακόλουθη καταστροφή των γειτονικών περιοχών από αποθέσεις πυροκλαστικών υλικών και πτώσεων τέφρας όπως έγινε και στη περίπτωση του ιγκνιμβρίτη της Κω.
Οι όξινοι ιγκνιμβρίτες (τόφφοι του οροπεδίου της Αντιμάχειας) δημιουργήθηκαν από μάγματα με μέση κρυσταλλικότητα της τάξεως 40-50% που θεωρείται το κατώτερο όριο κατά το οποίο το μάγμα αρχίζει να συμπεριφέρεται ως στερεό. Ο όγκος του μάγματος που συμμετείχε σε αυτό το τρομερό φαινόμενο για να συσσωρευτεί χρειάστηκε από 100 χιλιάδες έως και 1 εκατομμύριο χρόνια. Ο μαγματικός θάλαμος που τροφοδότησε την υπερέκρηξη ήταν στάσιμος για 150 περίπου χιλιάδες χρόνια.
Το πυροκλαστικό νέφος ήταν πλούσιο σε τοξικά αέρια, πριν το κύριο εκρηκτικό επεισόδιο υποβάσταζε και ανύψωνε ένα μέρος του ηφαιστειακού συμπλέγματος .Τότε φαίνεται ότι παρενέβη η τρίαινα του Ποσειδώνα. Το κομμάτι που αφαιρέθηκε από την Κω δημιούργησε τα πρώτα ηφαιστειακά προϊόντα (ηλικίας περίπου 160 χιλιάδων χρόνων) στη Νίσυρο και πιθανώς να προκάλεσε την βύθιση του συμπλέγματος προς την κατεύθυνση της Κω και την ακόλουθη ανύψωση του προς την κατεύθυνση της Νισύρου. Αποτέλεσμα ήταν η επακόλουθη επαναδραστηριοποίηση του υποηφαιστειακού μαγματικού θαλάμου της Νισύρου λόγω της απελευθέρωσης ρευστών από αποσυμπίεση και ταυτόχρονα, της δημιουργίας διόδων για άνοδο μαγμάτων από βαθύτερους μαγματικούς θαλάμους του φλοιού.
Η υπερέκρηξη της Κω πλέον εμπίπτει στις ''μέγα-εκρήξεις'' του πλανήτη αφού ποσοτικά έχει καθοριστεί ότι η έκταση της περιοχής της καλδέρας είναι περίπου 300 Km2, και από το πάχος του μαγματικού σώματος το οποίο σύμφωνα με τους υπολογισμούς των ερευνητών κυμαίνεται μεταξύ 4 -8 Km δηλαδή 300Χ 4-8= 1200 ή 2400 km3. Δηλαδή, πρόκειται για την 8η ή 5η μεγαλύτερη έκρηξη στην ιστορία του πλανήτη σύμφωνα με τον πίνακα των υπερεκρήξεων που έχει δημοσιευτεί στην Βικιπαίδεια.
Μετά τα ηφαιστειακά κέντρα La Garita(ΗΠΑ), Yellowstone(ΗΠΑ), Toba(Ινδονησία) Pacana(Χίλη), Taupo (Ν.Ζηλανδία) θεωρείται το έκτο πιο εκρηκτικό υπερηφαίστειο της Γης.
Τέτοιου είδους ''υπερεκρήξεις''συμβαίνουν στο γεωλογικό χρόνο με μία συχνότητα 1.4 -22 φορές ανά εκατομμύριο χρόνια, διαρκούν 5 -6 ημέρες ενώ επεισόδια ηρεμίας μπορεί να διαρκέσουν από εβδομάδες έως και χρόνια.
Το διάστημα επανεμφάνισης μίας υπερέκρηξης με ποσότητα τέφρας μεγαλύτερη των 450km3 υπολογίζεται ότι έχει ένα εύρος της τάξεως των 200.000 χρόνων.
Έρευνες έδειξαν ότι τόσο τα παλαιοτέρα όσο τα νεότερα ηφαιστειακά της περιοχής Κω-Νισύρου έχουν στένη συγγενετική μαγματική σχέση μεταξύ τους. Το σύστημα αλληλοσυνδεδεμένων μαγματικών θαλάμων για το ηφαίστειο της Νισύρου καθώς και τα φαινόμενα μίξης των μαγμάτων και η ύπαρξη μαγματικών θαλάμων τα οποία τροφοδοτούν αυτά τα ηφαιστειακά προϊόντα είναι πολύ πιθανόν να τροφοδοτούνται από ένα βαθύτερο μαγματικό θάλαμο που με την σειρά του τροφοδοτεί τους υπερκείμενους μαγματικούς θαλάμους .Το σύστημα αλληλένδετων μαγματικών θαλάμων συναντάται σε βάθη που κυμαίνονται από 7- 21 χιλιόμετρα , φαίνεται ότι φιλοξενείται στο φλοιό ενώ ο υποηφαιστειακός μαγματικός θάλαμος της Νισύρου βρίσκεται σε βάθος μόλις 2 χιλιομέτρων.
Είναι ακόμη ενεργοί αυτοί οι υποηφαιστειακοί θάλαμοι και κατά επέκταση η ηφαιστειακή δραστηριότητα της περιοχής; Η τελευταία ηφαιστειακή έκρηξη έγινε πριν από 10000 χρόνια στο Γυαλί ενώ τον 18ο αιώνα παρατηρήθηκε υδρομαγματική δραστηριότητα στην Νίσυρο. Την δεκαετία του 1990 παρατηρήθηκε κίνηση στον μαγματικό θάλαμο της Νισύρου με μία σειρά από ηφαιστειακούς σεισμούς. Από τότε φαίνεται να ησύχασαν τα ηφαίστεια της περιοχής. Όμως η βύθιση της Αφρικανικής πλάκας κάτω από την Αιγαιακή , συνεχίζεται. Όσο δεν αναιρούνται αυτές οι συνθήκες που διαρκούν εδώ και εκατομμύρια χρόνια τόσο οι ηφαιστειακοί θάλαμοι θα θεωρούνται ως μπαρουταποθήκες των οποίων οι φλόγες μπορούν να μεταδοθούν στις διπλανές δεξαμενές μετά από ένα ιδιαίτερα έντονο σεισμικό συμβάν.
Παρά την σχετική ηρεμία που επικρατεί, μετά από τόσα χρόνια η γεωλογία της περιοχής υποδηλώνει ότι ο Πολυβώτης εξακολουθεί να αναστενάζει και να μας στέλνει τους στεναγμούς του από τους υπόγειους ηφαιστειακούς θαλάμους. Βέβαια στην μυθολογία όλα ήταν πιο εύκολα με την συνδρομή του Ποσειδώνα. Τώρα όμως τι γίνεται που έχει ξεπέσει & κάθεται στον βυθό ο θεός της θάλασσας-όπως αναφέρει ο Τσιφόρος- και κανείς δεν του δίνει σημασία, μήτε τα ψάρια.  

Γεωδίφης 
 
Πηγές

1.Βικιπαίδεια
2.Αειφόρος Ανάπτυξη του ηφαιστείου της Νισύρου και νέα ηφαιστειολογικά χαρακτηριστικά στοιχεία της ευρύτερης περιοχής και με την συμβολή της Τηλεπισκόπησης-Δημήτριος Π. Ζούζιας
3.Piper, D. J. W., Pe-Piper. G. and Lefort. D. -Precursory activity of the 161 ka Kos Plateau Tuff eruption,Aegean Sea (Greece).
4.McKenzie, D.P. - Active tectonics of the Mediterranean region.
5.Bachmann, O. and Schnyder, C. -The pre-Kos Plateau Tuff volcanic rocks on Kefalos Peninsula (Kos island,Dodecanese, Greece): crescendo to the largest eruption of the modern Aegean Arc
6.Χάρτης Ηφαιστειακών Κέντρων Κω-Νισύρου-Τήλου-Παρασκευή Νομικού
7. Ελληνική Μυθολογία-Νίκος Τσιφόρος

Το ''Τρίγωνο της Ζωής'' είναι μια αμφιλεγόμενη θεωρία για το πώς μπορεί να επιβιώσει κάποιος από ένα μεγάλο σεισμό. Πρόκειται για μία θεωρία που δεν διδάσκεται και συνήθως γίνεται γνωστή μέσω e-mail .
Η θεωρία υποστηρίζει μία μέθοδο προστασίας από σεισμό που είναι πολύ διαφορετική από την επικρατούσα μέθοδο "Πέσε, Καλύψου, Κρατήσου", η οποία ευρέως υποστηρίζεται από σχεδόν όλους τους αξιόπιστους παγκόσμιους οργανισμούς. Ειδικότερα, ο βασικός υπερασπιστής της θεωρίας, ο Doug Copp, συνιστά κατά την έναρξη ενός μεγάλου σεισμού, στους ενοίκους του κτιρίου ότι θα πρέπει να αναζητήσουν καταφύγιο κοντά σε στερεά αντικείμενα που είναι σε θέση να παρέχουν ένα προστατευτικό χώρο, ένα κενό χώρο που θα μπορούσε να αποτρέψει τη ζημία ή να επιτρέπει την επιβίωση σε περίπτωση μια σημαντικής κατάρρευσης και πρακτικά συμβουλεύει να αποφεύγεται το καταφύγιο κάτω από τα τραπέζια.
Αρμόδιοι πολλών οργανισμών, συμπεριλαμβανομένου του Αμερικανικού Ερυθρού Σταυρού και του Αμερικάνικου Γεωλογικού Ινστιτούτου των ΗΠΑ,έχουν επικρίνει τη θεωρία "Τρίγωνο της Ζωής", λέγοντας ότι είναι μια ''λανθασμένη ιδέα'' και ακατάλληλη ειδικά για τις χώρες με σύγχρονες προδιαγραφές κατασκευής κτιρίων, όπου η συνολική κατάρρευση κτιρίου είναι απίθανη.
Σύμφωνα με τη θεωρία του Copp, όταν τα κτίρια γκρεμίζονται, το βάρος της οροφής που πέφτει πάνω στα διάφορα αντικείμενα ή έπιπλα είναι σε θέση να τα συντρίψει, αλλά το ύψος του αντικειμένου και ο κενός χώρος μπορεί να ενεργήσουν ως ένα είδος προστασίας .Ο Copp ισχυρίζεται ότι όσο μεγαλύτερο και ισχυρότερο είναι το αντικείμενο, τόσο λιγότερο θα συμπιεστεί .
Σύμφωνα με το Γεωλογικό Ινστιτούτο των ΗΠΑ (USGS), το Τρίγωνο της Ζωής είναι μια λανθασμένη ιδέα για την καλύτερη θέση που πρέπει κάποιος να λάβει κατά τη διάρκεια ενός σεισμού. Οι σκεπτικιστές της θεωρίας του Copp έχουν υποστηρίξει ότι είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να γνωρίζουμε πού αυτά τα τρίγωνα θα σχηματιστούν, ως αντικείμενα (συμπεριλαμβανομένων των μεγάλων και βαριών αντικειμένων) και τα οποία συχνά κινούνται κατά τη διάρκεια σεισμών. Υποστηρίζεται, επίσης, ότι αυτή η κίνηση σημαίνει ότι διπλανά βαριά αντικείμενα είναι πολύ επικίνδυνα. Στατιστικές μελέτες θανάτων που προήλθαν κατά την διάρκεια των σεισμών δείχνουν ότι οι περισσότεροι τραυματισμοί και θάνατοι λαμβάνουν χώρα από την πτώση αντικειμένων παρά από τις θεμελιοδομές.
Επίσης, δεδομένου ότι δεν υπάρχουν προειδοποιήσεις για τους σεισμούς, ένα άτομο είναι πιο πιθανό να τραυματιστεί όταν προσπαθεί να κινηθεί κατά τη διάρκεια ενός σεισμού αναζητώντας έναν ασφαλή χώρο με έπιπλα, ή κοντά σε ένα εσωτερικό τοίχο.Τα διαφορετικά αρχιτεκτονικά/κατασκευαστικά πρότυπα σε διαφορετικές χώρες προτρέπουν ότι η καλύτερη στρατηγική για την επιβίωση από έναν σεισμό τουλάχιστον για τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι το "Drop, Cover, & Hold On" .
Ένα άρθρο μιας Επιτροπής ( ανεξάρτητης αρχής) που ανέλυσε και συνέκρινε κ' τις δύο μεθόδους λεπτομερώς, λαμβάνοντας υπόψη την εφαρμογή τους, τις ιδιαιτερότητες κάθε μεθόδου και την πιθανότητα μείωσης των θυμάτων και των ζημιών στις αναπτυσσόμενες χώρες όπως το Ιράν, υποστήριξε ότι το "Πέσε, Καλύψου και Κρατήσου" ήταν η πλέον κατάλληλη μέθοδος για αυτούς που βιώνουν μικρότερους σεισμούς χωρίς τον κίνδυνο ολικής κατάρρευσης κτιρίου, που είναι η συντριπτική πλειοψηφία των επιζώντων του σεισμού. Η Επιτροπή διαπίστωσε ότι το ''Τρίγωνο της ζωής" θα μπορούσε να είναι μια καλύτερη στρατηγική κατά τη διάρκεια μεγαλύτερων σεισμών σε κτίρια με σκελετό (ξύλο ή σκυρόδεμα) κατά τη διάρκεια της κατάρρευσης κτιρίου, αλλά αναγνώρισε τα πιθανά προβλήματα με την μετατόπιση των μεγάλων αντικειμένων από την οριζόντια κίνηση, καθώς ότι η συγκεκριμένη μέθοδος είναι επίσης πολύ δύσκολη στην διδασκαλία και την επικοινωνία. Η στρατηγική της συγκεκριμένης μεθόδου κρίθηκε ότι δεν ήταν χρήσιμη για την πλειοψηφία του πληθυσμού στις αγροτικές περιοχές του Ιράν λόγω της ιδιαιτερότητας των κατασκευών με λάσπη και τούβλο . Λαμβάνοντας υπόψη την απλότητα της διδασκαλίας και το γεγονός ότι περισσότεροι άνθρωποι επηρεάζονται από μικρότερους σεισμούς , κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η μέθοδος ''Πέσε,Καλύψου,Κρατήσου'' εξακολουθεί να θεωρείται ως η καλύτερη επιλογή για τους ανθρώπους κατά τη διάρκεια ενός σεισμού.
Το 1996, ο Copp ισχυρίζεται ότι έκανε μια δοκιμή για να αποδείξει την ορθότητα της μεθοδολογίας σε ένα πρότυπο σχολείο και σπίτι, γεμίζοντας τα με 20 κούκλες/μανεκέν. Τα κτίρια κατέρρευσαν από εκσκαφείς που χτυπούσαν τους εξωτερικούς πυλώνες των κτιρίων. Όταν ο Copp και η ομάδα του εισήλθε στο κτίριο μετά την έκρηξη, παρατήρησε ότι επιβίωσαν όσες ήταν τοποθετημένες στα τρίγωνα δίπλα σε στερεά αντικείμενα. Ωστόσο, ένας πολέμιος της θεωρίας του Copp δήλωσε ότι αυτή ήταν μια άσκηση διάσωσης και όχι ένα πείραμα. Επιπλέον, η άσκηση δεν προσομείωνε την πλευρική κίνηση των σεισμών, και στηριζόταν στην κατάρρευση ,κάτι το οποίο δεν είναι συχνό στις ανεπτυγμένες χώρες και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα αποτελέσματα του Copp είναι επομένως περισσότερο παραπλανητικά.


Γεωδίφης

Πηγή- Βικιπαίδεια

Όποιος επισκεφθεί τα ''ποτάμια'' του νησιού σύντομα θα αντιληφθεί ότι σε αυτή την γη η λέξη ποταμός σημαίνει έναν εποχιακό χείμαρρο. Από τα αμέτρητα ρέματα που τρέχουν στα βουνά της Κω σχεδόν κανένα δεν έχει νερό το καλοκαίρι. Ωστόσο δεν ήταν πάντα έτσι. Μαρτυρίες παλιών αναφέρουν για την ύπαρξη υδρογραφικού δικτύου(ποτάμια, πηγές, λίμνες) με πλούσιο και άφθονο νερό. ''Αι επισκέψεις προς πόσιν του ιαματικού ύδατος άρχονται από τα μέσα Μαΐου και τελευτώσιν έως τον Αύγουστον'' αναφέρει σχετικά με την πηγή του Κοκκινόνερου, ο Ιάκωβος Ζαρράφτης.
Όμως και η τοπική ποτάμια γεωμορφολογία μας βοηθά να διαπιστώσουμε ότι η επιφάνεια της γης κατά τόπους υποσκάφτηκε από νερό με έντονη διαβρωτική δράση και σημαντική μεταφορική ικανότητα το οποίο άφησε πίσω του το σημερινό τραχύ ανάγλυφο.
Βέβαια η μελέτη των μεγάλων κοιτών, των λεκανών κατάκλυσης αλλά και των υλικών απόθεσης σημαντικών ποτάμιων συστημάτων του νησιού όπως του Πλατύ Ποταμού, του Ρ. Μεσαριά, του Ρ. Αράγκι και άλλων, παραπέμπει σε πολύ ισχυρά και καταστροφικά πλημμυρικά φαινόμενα του παρελθόντος από υπερχείλιση των αναχωμάτων τους. Για την εκδήλωση τέτοιων φαινομένων εκτός του ποσού βροχόπτωσης σημαντικό ρόλο φέρουν και η φύση των πετρωμάτων όπως και η φυτοκάλυψη. Για παράδειγμα σε περιοχές με γρανιτοειδή και σχιστόλιθους του νησιού αυξάνεται ο κίνδυνος καταστροφικής πλημμύρας από ότι περιοχές που αποτελούνται από διαπερατά πετρώματα όπως ψαμμίτες,ασβεστόλιθοι κά.
Στα ρέματα της Τσουκαλαριάς, του Κοκκινόνερου (όπως και σε άλλα) είναι εύκολο να παρατηρήσει κάποιος ογκώδεις στρογγυλοποιημένους βράχους που φανερώνουν μετακίνηση από την δυναμική δράση του νερού και μεγάλες όχθες που υποδηλώνουν πλημμύρες που κατέβαζαν τεράστιες ποσότητες νερού και των οποίων οι συνέπειες πρέπει να ήταν τρομακτικές .
Γιατί όμως τα ποτάμια μας σήμερα έχουν λιγότερο νερό;
Ως φιλοξενούμενο είδος της κωακής γης, έχουμε διαταράξει την ισορροπία βασικών φυσικών λειτουργιών που εντείνουν την επιφανειακή απορροή του νερού παρεμβαίνοντας εν μέρει στον υδρογεωλογικό κύκλο. Με τα σύγχρονα αρδευτικά, τα αντιπλημμυρικά έργα ,τους δρόμους , τις κατοικίες και κυρίως με την αστικοποίηση εμποδίζουμε την διήθηση του νερού στα υποκείμενα πετρώματα.
Όμως εκτός από τα παραπάνω πρέπει να γνωρίζουμε ότι η μεγαλύτερη ροή νερού, κατά το παρελθόν, που έχει καταγραφεί στα ποτάμια του νησιού έχει στενή σχέση με το κλίμα .Το κλίμα είναι το αποτέλεσμα της απορρόφησης και της αναδιανομής της ηλιακής ακτινοβολίας από το σύστημα ατμόσφαιρας-υδρόσφαιρας-γης. Εκτός από τους ανθρωπογενείς ( αλλαγή της σύστασης της ατμόσφαιρας λόγω της ανθρώπινης δραστηριότητας)υπάρχουν πολλοί άλλοι φυσικοί παράγοντες που προσδιορίζουν το κλίμα της Γης.
Τον 17ο αιώνα, η πλούσια ροή των ποταμών οφειλόταν στις εντονότερες βροχοπτώσεις λόγω της Μικρής Παγετώδους Εποχής. Στα 4,5 δις. χρόνια της ιστορίας της Γης, το κλίμα του πλανήτη μας έχει υποστεί αμέτρητες και σημαντικές διακυμάνσεις.
Ζούμε μία εποχή(από το τέλος του 19ου αιώνα) που χαρακτηρίζεται από άνοδο της θερμοκρασίας της ατμόσφαιρας , με περίπου 0,7 ºC (μέσος όρος) κατά τον 20ό αιώνα. Πριν από περίπου 3 δις. χρόνια η ατμόσφαιρα του πλανήτη άρχισε να πλησιάζει προς τα σημερινά χαρακτηριστικά της, με αποτέλεσμα να αρχίσουν να εμφανίζονται οι θερμές, οι ψυχρές παγετώδεις και µεσοπαγετώδεις κλιματικές περίοδοι της Γης. Τι προκαλεί αυτές τις εναλλαγές; Η αλλαγή της γεωμετρίας της τροχιάς της Γης γύρω από τον Ήλιο.
Η εποχή του Ολοκαίνου άρχισε πριν από 11.500 χρόνια, μετά το τέλος της τελευταίας έξαρσης των Παγετώνων(πριν από 18.000 χρόνια). Κατά τη µεσοπαγετώδη περίοδο δηλαδή αυτή που σήμερα διανύουμε, ο αέρας άρχισε να θερμαίνεται, φθάνοντας σε θερμοκρασίες σχεδόν ίσες με τις σημερινές κατά τον 11ο µ.Χ. αιώνα .
Ένα σημαντικό χαρακτηριστικό αυτής της τελευταίας περιόδου είναι και η ''Μικρή Παγετώδης Εποχή'', η οποία παρουσιάστηκε από το 15ο έως τον 19ο αιώνα και κατά την οποία επικρατούσαν πιο χαμηλές θερμοκρασίες από τις σηµερινές- περίπου κατά 1,5 ºC, σε όλο τον πλανήτη.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το επιφανειακό νερό των ποταμών, για τους λόγους που ήδη ανέφερα ,θα γίνεται σπάνιο ,πρέπει να το προστατεύσουμε προσαρμόζοντας τις ανάγκες μας στα δεδομένα μιας νέας εποχής -με την οποία ακόμη δεν έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι ως ανθρώπινο είδος.
Ας μην ξεχνάμε ότι μόνο το 3% του νερού της Γης είναι γλυκό , ενώ το υπόλοιπο 97% είναι αλμυρό. Λίγο παραπάνω από τα 2/3 του 3% του γλυκού νερού βρίσκεται σε παγετώνες και στα πολικά παγοκαλύμματα δηλαδή πολύ μακριά μας. Το υπόλοιπο περίπου 1% βρίσκεται με τη μορφή υγρού γλυκού νερού, κυρίως ως υπεδάφειο νερό και από το οποίο καταναλώνουμε υδάτινα αποθέματα προηγούμενων γεωλογικών περιόδων, και ότι μόνο ένα πολύ μικρό κλάσμα του συνολικού νερού βρίσκεται στην επιφάνεια του μικρού τόπου μας ή και στην ατμόσφαιρά του.

Γεωδίφης

Πηγές
1.Βικιπαίδεια
2.IPCC, 2007
3.Γεωλογία-Αρχές&Εφαρμογές- Θ.Δούτσος
4.Κώια- Ιάκωβος Ζαρράφτης
5.Φωτογραφίες από το Ρ.Τσουκαλαριά-Κω