Η λεμονιά προέρχεται από άγριες ποικιλίες όπως το κίτρο και το μανταρίνι. Είναι άγνωστο πού και πότε έγινε αυτή η διασταύρωση. Ο κίτρος, προφανώς ο καρπός στον οποίο αναφέρεται ο Πλίνιος ως το malum medicum - τον "ιατρικό καρπό" - είναι, κατά τα φαινόμενα, το πρώτο εσπεριδοειδές που ήταν γνωστό στη Μεσόγειο. Ωστόσο, πιστεύεται ότι οι πρώτες λεμονιές καλλιεργήθηκαν στο οροπέδιο Ντεκάν στην κεντρική Ινδία.
Η ονομασία "λεμόνι" προέρχεται από την περσική λέξη Limu. Τα λεμόνια χρησιμοποιήθηκαν παλιά από το Βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό για την καταπολέμηση του σκορβούτου, καθώς παρείχαν μεγάλη ποσότητα βιταμίνης C.
Η λεμονιά μπορεί να φτάσει μέχρι 6 μέτρα σε ύψος. Οι λεμονιές φυτρώνουν σε τροπικά και εύκρατα κλίματα και δεν αντέχουν πολύ χαμηλές θερμοκρασίες. Προτιμούν τη θερμοκρασία μεταξύ 15-30 °C και χρειάζονται πολλή ηλιοφάνεια. Αναπτύσσονται καλά σε γόνιμο, ξηρό χώμα και χρειάζονται πολύ νερό, αλλά και να στεγνώνουν μεταξύ των ποτισμάτων.
Η λεμονιά που παρατηρείται στα μέρη μας η Citrus limon, ανέχεται φτωχές και άγονες εδαφολογικές συνθήκες καλύτερες από ότι τα άλλα εσπεριδοειδή, υπό την προϋπόθεση ότι το έδαφος θα είναι καλά στραγγισμένο. Μπορεί να μεγαλώσει σε σκληρά αργιλώδη εδάφη, αλλά η ανάπτυξη της είναι πιθανό να είναι δύσκολη και προβληματική σε αυτό το περιβάλλον.
Το καλύτερο έδαφος για μια λεμονιά εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη γεωγραφική περιοχή στην οποία έχει φυτευτεί. Το επίπεδο του pH του εδάφους που φιλοξενεί μια λεμονιά θα κυμανθεί μεταξύ 5,5 και 6,5. Εάν το επίπεδο οξύτητας του εδάφους είναι υψηλό, τότε θα ήταν καλύτερο να προστεθεί ασβέστης στο έδαφος. Μεγαλώνει σε αμμώδες και σε λασπώδες έδαφος .Ωστόσο ,το καλύτερο έδαφος για την λεμονιά  σε μεγάλο βαθμό πρέπει να αποτελείται από άμμο και άργιλο. Αν και το δέντρο είναι σε θέση να ευδοκιμήσει σε οποιοδήποτε χώμα, ίσως η πιο σημαντική προϋπόθεση είναι να εξασφαλιστεί ότι το έδαφος είναι καλά στραγγισμένο. Λεμονιές που δεν είναι καλά αρδευόμενες είναι εξαιρετικά ευαίσθητες στην ανάπτυξη και συνήθως σαπίζουν οι ρίζες τους. Το δέντρο είναι ένα από τα πιο ευαίσθητα εσπεριδοειδή στο κρύο που υπάρχουν, συνεπώς, θα πρέπει να είναι καλά προστατευμένο. Τα άνθη και οι καρποί της πεθαίνουν  όταν η θερμοκρασία πέφτει έως -1 βαθμούς Κελσίου ή χαμηλότερα.
Οι περισσότερες λεμονιές που αποκτήθηκαν από  φυτώρια έχουν αναπτυχθεί σε δοχεία έξω από τη γη. Για την μεταφύτευση αυτών σε ένα οικείο περιβάλλον ή τοπίο, βεβαιωθείτε ότι οι ρίζες του δέντρου που εκτίθενται να έρχονται σε άμεση επαφή με το έδαφος. Η γη στην περιοχή της φύτευσης θα πρέπει να είναι τουλάχιστον τόσο ψηλή, όπως στη γύρω περιοχή - αν όχι σε υψηλότερο επίπεδο – για να διασφαλιστεί η σωστή αποστράγγιση του χώρου. Οι φυτεμένες για πρώτη φορά λεμονιές θα πρέπει να ποτίζονται κάθε λίγες ημέρες για τις πρώτες εβδομάδες. Σύντομα έκτοτε, το πότισμα μπορεί να μειωθεί σε περίπου μία φορά την εβδομάδα.
Το έδαφος εντός περίπου 0,90 μέτρα από τον κορμό του δένδρου, πρέπει να διατηρείται απαλλαγμένο από χόρτο και ζιζάνια . Περίπου 0,60 έως 1,8 μέτρα από σάπια φύλλα, ή ροκανίδια ξύλου, μπορεί να χρησιμοποιηθούν για να διατηρήσετε την υγρασία στην περιοχή και να βοηθήσετε από την συσσώρευση ζιζανίων. Η προστασία του φλοιού των νεαρών δέντρων από τον ήλιο, μπορεί να γίνει καλύπτοντας τον κορμό με ένα περιτύλιγμα ή βάφοντας τον κορμό άσπρο όπως έκαναν οι παλιοί.

Γεωδίφης με πληροφορίες από την Βικιπαίδεια

Ο μετριασμός του σεισμικού κινδύνου είναι η μεγαλύτερη αστική πολιτική πρόκληση που αντιμετωπίζει ο κόσμος σήμερα. Αν το  θεωρείτε ως υπερβολικό ισχυρισμό, προσπαθήστε να φανταστείτε έναν άλλο τρόπο με τον οποίο μία κακή αστική πολιτική θα μπορούσε να σκοτώσει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους μέσα σε 30 δευτερόλεπτα. Ωστόσο, η πολιτική των σεισμών σπάνια συζητιέται και, όταν συζητηθεί είναι ευρέως παρεξηγημένη.
Πάρτε για παράδειγμα τον σεισμό της Ιαπωνίας την 11ης  Μαρτίου, ο οποίος απελευθέρωσε 600 εκατομμύρια φορές την ενέργεια της βόμβας της Χιροσίμα. Η επακόλουθη μερική κατάρρευση του σταθμού πυρηνικής ενέργειας της Φουκουσίμα ώθησε σε μία διεθνή υστερία για την πυρηνική ενέργεια, αλλά λίγοι φαίνονται να συνειδητοποιούν ότι μια πολύ θανατηφόρα απειλή είχε αποφευχθεί.
 Όπως ο σεισμολόγος Roger Bilham εύστοχα το έθεσε, σπίτια σε σεισμικά ενεργές ζώνες είναι όπως τα όπλα μαζικής καταστροφής. Τα κτήρια της Ιαπωνίας- τουλάχιστον αυτά  που δεν παρασύρθηκαν από το συνοδευτικό τσουνάμι, μια δύναμη της φύσης από την οποία είμαστε ακόμη σε μεγάλο βαθμό αβοήθητοι - παρέμειναν όρθια και οι άνθρωποι μέσα σε αυτά επέζησαν. Το γεγονός ότι τόσο λίγα κτήρια κατέρρευσαν στο σεισμό ήταν ένας θρίαμβος του ανθρώπου.
Αλλά πόλεις σε όλο τον κόσμο βρίσκονται στην ευχάριστη θέση να αγνοούν την απειλή του σεισμού. – Όσο όμως μεγαλώνουν παίρνουν όλο και μεγαλύτερο κίνδυνο.
Ο σεισμός στην Ιαπωνία δεν έφερε την αναμενόμενη καταστροφή, διότι η χώρα έμαθε από την εμπειρία. Μετά το σεισμό του Kobe 1995, στην οποία 200 000 κτίρια κατέρρευσαν, οι Ιάπωνες μηχανικοί έλαβαν εκτενή μέτρα για την ενίσχυση των κτιρίων και των υποδομών τους. Εγκατέστησαν ελαστικά μπλοκ κάτω από γέφυρες. Οι αποστάσεις κτιρίων έγιναν μεγαλύτερες για την πρόληψη ντόμινο από το πέσιμο τους. Εισήγαγαν επιπλέον αντιστήριξη, υδραυλικά αμορτισέρ και τόσα άλλα.
 Ένα λεπτό πριν το σεισμό του Μαρτίου, σεισμικά συστήματα παρακολούθησης έστειλαν προειδοποίηση σε ιαπωνικά κινητά τηλέφωνα. Ανελκυστήρες ανταποκρίθηκαν υπάκουα στον πλησιέστερο όροφο και άνοιξαν. Χειρουργικές επεμβάσεις σταμάτησαν. Βίντεο από το Τόκιο δείχνουν ουρανοξύστες να ταλαντεύονται με χάρη, στον άνεμο. Ούτε ένας από αυτούς κατέρρευσε.
Όμως διάφορες πόλεις του κόσμου βρίσκονται σε σεισμικό κίνδυνο , όπως το Πορτ-ο-Πρενς ,στην Αϊτή, η οποία επλήγη από το σεισμό του 2010. Οκτώ στις 10 μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου είναι χτισμένες σε ρήγματα, και γίνονται κάθε μέρα μεγαλύτερες. Η τάση αστικοποίησης συνεχίζεται προς τα πάνω, όπως οι πληθυσμοί αυξάνονται δημιουργούνται νέες παγίδες θανάτου. Ως εκ τούτου, είναι πιθανό ότι σε λίγο θα δούμε έναν τίτλο σε εφημερίδα που να γράφει , «1 εκατομμύριο νεκροί από έναν φονικό σεισμό ».
Ωστόσο, ακριβώς όπως ξέρουμε να κατασκευάζουμε αεροπλάνα που δεν συντρίβονται, ξέρουμε πώς να φτιάχνουμε κτίρια που δεν καταρρέουν. Γνωρίζουμε επίσης ποιες πόλεις βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο: Μπογκοτά, Κάιρο , Καράκας , Ντάκα , το Ισλαμαμπάντ , η Κωνσταντινούπολη, Τζακάρτα , Καράτσι , Κατμαντού, Λίμα , Μανίλα, Πόλη του Μεξικού , το Νέο Δελχί, Κίτο ,Τεχεράνη , Λος Άντζελες και το Τόκιο είναι οι πρώτοι υποψήφιοι για ένα σημαντικό σεισμό.
 Είναι δελεαστικό να σκεφτούμε ότι οι άνθρωποι σε ορισμένες χώρες είναι υπεροπτικοί για τον κίνδυνο και επειδή είναι μόνο φτωχοί. Το επιχείρημα έχει ως εξής: τα ασφαλή σπίτια κοστίζουν περισσότερο από ότι η κατασκευή φθηνών. Το τσιμέντο αποδυναμώνεται  με άμμο και απλώνεται περαιτέρω. Οι άνθρωποι στις φτωχές πόλεις δεν έχουν τα χρήματα για την κατασκευή ασφαλών σπιτιών, ή αν το κάνουν, έχουν αποφασίσει να χρησιμοποιήσουν ένα μέρος από τα λιγοστά χρήματα τους για την πείνα.
Για να προετοιμαστείς για ένα σεισμό, χρειάζεσαι και την οικονομική ανάπτυξη .Όταν μια χώρα γίνεται αρκετά πλούσια, το πρόβλημα θα το επιλύσει από μόνη της. Αυτή η θεωρία έχει διατυπωθεί στην Κωνσταντινούπολη, από τον  Μουσταφά Erdik, πρόεδρο του Τμήματος Αντισεισμικής Μηχανικής στο Πανεπιστήμιο Bogazici, που έχει προτείνει ότι η καλύτερη ελπίδα  για την Τουρκία είναι η ταχεία οικονομική ανάπτυξη. Αν η ανάπτυξη συμβαίνει αρκετά γρήγορα, λέει, οι ιδιοκτήτες ακινήτων θα είναι σε θέση να αντικαταστήσουν τα χειρότερα σπίτια πριν από το έδαφος δονηθεί.
Στις 27, Φεβρουαρίου του 2010, ένας σεισμός μεγέθους 8,8R έπληξε κοντά στην πόλη της Concepcion, Χιλή. Αν και το επίκεντρο δεν ήταν στην καρδιά της πόλης, αυτός ο σεισμός ήταν 100 φορές μεγαλύτερος από αυτό που ισοπέδωσε το Πορτ-ο-Πρενς. Ήταν τόσο μεγάλος ώστε να μειωθεί η διάρκεια της ημέρας κατά 1,26 μικροδευτερόλεπτα ενώ μετακινήθηκε και ο άξονας της Γης κατά 8 εκατοστά. Όταν τελείωσε, ολόκληρη η πόλη της Κονσεπσιόν είχε μεταφερθεί 3 εκατοστά πιο  δυτικά. Ο αριθμός των νεκρών από αυτό τον σεισμό ήταν 521. Ο αριθμός των νεκρών ήταν, ωστόσο, εκπληκτικά μικρός για έναν τέτοιο σεισμό που θα μπορούσε να  έχει καταστρέψει ολόκληρη την Χιλή ως σύνολο. Η Χιλή όμως, έχει μερικές από τις πιο αυστηρές και πιο προηγμένες προδιαγραφές για κτίρια στον κόσμο, και επειδή οι ​​κωδικοί δεν υπάρχουν μόνο στα χαρτιά – αλλά επιβάλλονται.
Όπως και η Χιλή, η Τουρκία δεν είναι ξένη προς τους σεισμούς. Το 1509, ένας σεισμός σκότωσε μεταξύ 5% - 10% του πληθυσμού της Κωνσταντινούπολης. Οι Οθωμανοί τον ονόμασαν Kiyamet-i Sugra, δηλαδή η «μικρή ημέρα της κρίσης». Από τότε, η πόλη έχει υποστεί σοβαρές ζημιές από σεισμούς τουλάχιστον 11 φορές, και πιο πρόσφατα στο τέλος του 19ου αιώνα. Δεν υπάρχει ένας γεωλόγος που να αμφιβάλλει ότι ένας μεγάλος σεισμός είναι πιθανό να χτυπήσει Κωνσταντινούπολη σύντομα. Το 2000, το Αμερικανικό Γεωλογικό Ινστιτούτο ανέφερε ότι οι πιθανότητες να συμβεί μέσα σε 30 έτη  είναι 62%.  Ο Erdik έχει υπολογίσει ότι θα σκοτώσει 200.000 με 300.000 ανθρώπους. Το κόστος καθαρισμού - θα κόστιζε κατά μία αισιόδοξη εκτίμηση 50 δισεκατομμύρια δολάρια - που σίγουρα θα έφερνε την οικονομία της Τουρκίας δεκαετίες πίσω.
Σύμφωνα με τον Erdik θα είναι ένα πολιτικός κατακλυσμός, με τεράστιες συνέπειες για ολόκληρη την περιοχή. Κάθε μέρα που περνώ από τα κτίρια-λέει- στην Κωνσταντινούπολη, βλέπω ισόγεια, για παράδειγμα, με τους τοίχους ή στήλες να έχουν αφαιρεθεί παραβιάζοντας μία από τις σημαντικότερες αρχές των αντισεισμικών κατασκευών. Υπάρχουν τεράστιες γειτονιές γεμάτες με παράνομες, σαθρές δομές που ονομάζονται gecekondu, "που κτίστηκαν σε μια νύχτα." Τα Gecekondu δεν έχουν κατασκευαστεί από μηχανικούς και είναι χτισμένα σε κακό χώμα. Είναι γεμάτα με παιδιά. Ακόμα και τα κτίρια να έχουν εγκριθεί από μηχανικούς, προειδοποίησε σε πρόσφατη μελέτη το  τουρκικό Επιμελητήριο Πολιτικών Μηχανικών, σε μεγάλο βαθμό δεν χτίστηκαν με κάποιο κώδικα. Η ομάδα προειδοποίησε επίσης ότι το 86% των νοσοκομείων της πόλης ήταν σε υψηλό κίνδυνο κατάρρευσης.

Γεωδίφης με πληροφορίες από τους Los Angeles Times

Σύμφωνα με την περιγραφή του Δάντη στην Κόλαση του, ο Άδης έχει σχήμα αναποδογυρισμένου κώνου με το πλατύ στόμιό του να βρίσκεται στο βόρειο ημισφαίριο, κάτω από την Ιερουσαλήμ, και την άλλη αιχμηρή άκρη του στο κέντρο της Γης. Αποτελείται συνολικά από εννέα κύκλους, οι οποίοι στενεύουν διαδοχικά καθώς κινείται κανείς κατηφορικά. Κάθε κύκλος του Άδη αντιστοιχεί σε συγκεκριμένες αμαρτίες - ολοένα βαρύτερες για βαθύτερους κύκλους - καθώς και τις αντίστοιχες τιμωρίες που επιβάλλονται. Ο Δάντης, σύμφωνα με την Αριστοτέλεια φιλοσοφία περί ηθικής και αρετής, κατατάσσει τις αμαρτίες σε πράξεις ακράτειας, όπως είναι φιληδονία, η λαιμαργία και η φιλαργυρία, και σε πράξεις κακίας ή βίας.
Εκτός από το ηθικόφιλοσοφικό κομμάτι που πολλές φορές έχει απασχολήσει τους διανοούμενους έχετε αναρωτηθεί πόσο ζεστό θα πρέπει να είναι κάτι, ώστε να είναι "θερμότερο από την κόλαση";
Κατ 'αρχάς, ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε ακριβώς που θα μπορούσε να βρίσκεται η κόλαση. Οι περισσότερες αρχαίες θρησκείες περιγράφουν την κόλαση να βρίσκεται υπόγεια και σε μεγάλο βάθος. Πιθανώς, η κόλαση βρίσκεται σε ίδια απόσταση από τη Αθήνα, όσο είναι από το Πεκίνο, όσο είναι από το Λονδίνο ή από το Αιγαίο αν έτσι σας βολεύει. Για του λόγου το αληθές, ας το τοποθετήσουμε στο κέντρο της Γης, στον υπέρθερμο πυρήνα από σίδηρο του πλανήτη μας.
Μέχρι σήμερα, οι επιστήμονες δεν έχουν ακόμη μετρήσει τη θερμοκρασία του εσωτερικού πυρήνα της Γης, ​​αλλά οι περισσότερες εκτιμήσεις αναφέρουν ότι η θερμοκρασία κυμαίνεται  κάπου μεταξύ 4980 και 6090 βαθμούς Κελσίου. Αυτό είναι αρκετά ζεστό ,στην πραγματικότητα, να λιώσει το  σίδηρο κάτω από κανονικές συνθήκες, αλλά το σταθερό βάρος του υπόλοιπου πλανήτη, πιέζοντας προς τα κάτω κρατά τον πυρήνα, το οποίο είναι περίπου το 1/3 του μεγέθους της Σελήνης, σε στερεά μορφή.
Ίσως να αναρωτιέστε, "γιατί το κέντρο της Γης είναι τόσο καυτό;" Αυτό οφείλεται, σε έναν απλό συνδυασμό δύο πραγμάτων. Κατ 'αρχάς, όλα τα ραδιενεργά υλικά στην Γη παράγουν θερμότητα. Δεύτερον, υπάρχει η θερμότητα που έχει απομείνει από τον σχηματισμό του πλανήτη μας . Όταν όλη η ύλη που δημιούργησε τη γη ενώθηκε, πήρε την κινητική ενέργεια δεδομένου ότι δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Όταν έπρεπε να στηριχτεί σε μια πρωτο-γήινη σφαίρα, εκείνη η ενέργεια έπρεπε να συντηρηθεί, και γι 'αυτό μετατρέπεται σε θερμότητα, η οποία εξακολουθεί να εκπέμπεται αργά.

Γεωδίφης με πληροφορίες από την Βικιπαίδεια

Φωτογραφία -Ο Χάρων μεταφέρει τον Δάντη στην απέναντι όχθη του ποταμού Αχέροντα

Θεωρείται ένα από τα παλαιότερα και πιο αγαπημένα ποτά του κόσμου .Χημικά που βρέθηκαν σε θραύσματα σε ένα παλιό βάζο 4.000 χρονών, δείχνουν ότι οι Μεσοποτάμιοι είχαν εγγυηθεί την καθαρότητα της με έναν νόμο που απειλούσε με θάνατο όποιο αλλοίωνε  τις παραδοσιακές συνταγές .Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι την θεωρούσαν ως ουσιώδες ποτό για την μετά θάνατον ζωή , ενώ ήταν το ποτό των θεών των Βίκινγκς - και σήμερα είναι το αγαπημένο ποτό των γεωλόγων σύμφωνα με έρευνες που έγιναν.
Η  παρασκευή της μπίρας έχει τις ρίζες της στους λαούς της Ανατολής. Η πρώτη σαφής απόδειξη σχετικά με την μπίρα, προέρχεται από τους Σουμέριους και πρόκειται για μια ανάγλυφη αναπαράσταση που χρονολογείται περί το 3000-2800 π.Χ.. Είναι ωστόσο πιθανό η μπίρα να ήταν γνωστή και σε προγενέστερους λαούς της Μεσοποταμίας. Αναφορά στη μπίρα περιέχεται και στο έπος του Γκιλγκαμές καθώς και σε ποίημα Σουμέριων περίπου πριν από 4000 χρόνια, το οποίο μάλιστα θεωρείται και ως η αρχαιότερη γραπτή συνταγή για την παρασκευή μπίρας.
Οι Αρχαίοι Έλληνες φαίνεται πως ήρθαν σε επαφή με τη μπίρα χάρη στους Αιγύπτιους και σύμφωνα με τον Πλίνιο χρησιμοποιούσαν λυκίσκο στην παρασκευή της. Στην Αρχαία Ελλάδα ωστόσο πρέπει να τη θεωρούσαν ποτό κατώτερης ποιότητας από το κρασί. Αντίθετα, η μπίρα ήταν περισσότερο ευπρόσδεκτη στους βορειότερους λαούς, όπως ήταν οι Θράκες, οι Σκύθες και οι Αρμένιοι, καθώς και στους Ίβηρες.
Η μπίρα, ή μπύρα και στην ελληνική ζύθος, αποτελεί ένα πολύ κοινό αλκοολούχο ποτό. Κύρια συστατικά της είναι το νερό, η μαγιά και ο λυκίσκος, ενώ παράγεται μέσα από την διαδικασία της ζύμωσης. Συναντάται σε πολλές διαφορετικές παραλλαγές και είδη. Η βιομηχανία παραγωγής μπίρας είναι σήμερα πολύ ανεπτυγμένη περιλαμβάνοντας αρκετές και οικονομικά ισχυρές πολυεθνικές εταιρείες.
Η ποιότητα της μπύρας, που παράγεται από τη ζύμωση του αποστάγματος των δημητριακών εξαρτάται από πέντε παράγοντες: την γεύση , περιεκτικότητα σε αλκοόλ , το χρώμα , τη κατακράτηση , και καθαρότητα . Οι παράγοντες αυτοί εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τα χρησιμοποιούμενα συστατικά - ένα από τα πιο σημαντικά είναι το νερό και η ποιότητα του νερού εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη γεωλογία και η υδρολογία της περιοχής.
Η διαδικασία παρασκευής περιλαμβάνει μεγάλες ποσότητες νερού και πολλά ζυθοποιεία έχουν στην κατοχή τους ιδιωτικές πηγές ή πηγάδια, ενώ αναφέρεται η ποιότητα του νερού ή της καθαρότητας του στις διαφημίσεις τους. Στους μεσαιωνικούς χρόνους η μπύρα ήταν ένα πιο αξιόπιστο ποτό από το νερό του ποταμού.
Τα φυσικά νερά περιέχουν κυρίως τέσσερα κατιόντα ιδιαίτερα σημαντικά για τη διαδικασία παρασκευής- το ασβέστιο , το μαγνήσιο , το νάτριο και το κάλιο .
Το ασβέστιο σταθεροποιεί τα ένζυμα που χρησιμοποιούνται από τη μαγιά για την κατανομή του αμύλου, ιζηματοποιεί το φωσφορικό που επίσης υπάρχει στο νερό και διορθώνει την οξύτητα του νερού ενώ υποστηρίζει την μικροβιακή δραστηριότητα.
Το μαγνήσιο έχει παρόμοιο αποτέλεσμα, αλλά ελέγχει την περιεκτικότητα σε φωσφορικά άλατα της μαγιάς - ωστόσο το πολύ μαγνήσιο θα δώσει στη μπύρα μια πικρή γεύση.
Το νάτριο και το κάλιο εάν έχουν μεγάλη συγκέντρωση μπορεί να καταστρέψουν τη γεύση της μπύρας, και το πιο σημαντικό μπορεί να έχουν καθαρτική επίδραση στον βαρύ πότη. Σε περιοχές που κυριαρχούνται από ανθρακικά πετρώματα - πηγές με υψηλή περιεκτικότητα σε ασβέστιο και μαγνήσιο - ο έλεγχος του pH του νερού και της μαγιάς είναι ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα. Το χαμηλό pH που προκύπτει είναι δυνατόν να κάνει μόνο σχετικά γλυκιά μπύρα, ακόμα και αν επιλέξουμε προσεκτικά άλλα συστατικά ή παραλλαγές  - για κακή τύχη των Ιρλανδών, ένα νησί που κυριαρχείται από ασβεστόλιθο του Λιθανθρακοφόρου. Ωστόσο, η χημεία του νερού τους δίνει την δυνατότητα να ετοιμάσουν  ένα συγκεκριμένο ποτό και ένα πολύ γνωστό είδος, εκείνο του Δουβλίνου .
 Όμως και το περιεχόμενο των ανιόντων του νερού επηρεάζει το τελικό προϊόν. Το θειικό αλάτι , που απορρέει από εβαπορίτες, μπορεί να δώσει μια μπύρα σε μία επιθυμητή πικρή γεύση με την χρησιμοποίηση των πικρών ελαίων που χρησιμοποιούνται από το λυκίσκο και αντιδράνε με το μαγνήσιο για την παραγωγή του θειικού μαγνησίου - πικρή γεύση από αλάτι. Επίσης πηγές με υψηλή περιεκτικότητα χλωρίου και νατρίου (που προέρχεται από κοιτάσματα αλατιού) δίνουν μια αλμυρή με πικρή γεύση - ωστόσο σε σωστές αναλογίες η γλυκύτητα των ιόντων χλωρίου μπορεί να επικρατήσει - προκαλώντας τη γεύση του μοναδικού κλασικού τύπου ale .
Σε περιοχές που κυριαρχούνται από ψαμμίτη και Παλαιοζωικά ή Προκάμβρια  μεταμορφωμένα πετρώματα που έχουν νερά με χαμηλό περιεχόμενο σε διαλυμένα μεταλλικά στοιχεία και ιόντα, αυτό προκαλεί συχνά μια λιγότερο ξεχωριστή γεύση, ως εκ τούτου η μπύρα χρειάζεται ζύμωση για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση της περιεκτικότητας σε αλκοόλη της μπύρας. Pils και lager , κλασικές μπύρες από την Κεντρική Ευρώπη, έλαβαν το όνομά τους από την παραδοσιακή αποθήκευση και τη ζύμωση της μπίρας σε κρύα σπήλαια.
Σήμερα, με την έλευση πιο αποτελεσματικών αντλιών νερού και τη μεταφορά του νερού σε μεγάλες αποστάσεις, ο ρόλος των τοπικών εδαφολογικών συνθηκών είναι λιγότερο σημαντική από ότι στο παρελθόν. Πολλά πηγάδια ή πηγές - ιδιαίτερα σε βιομηχανικές περιοχές ή γεωργικές, είναι σήμερα μολυσμένες με ρύπους ή λόγω της υπερεκμετάλλευσης. Μερικά σύγχρονα ζυθοποιεία χρησιμοποιούν νερό που στο παρελθόν ήταν απιονισμένο και στη συνέχεια το προσαρμόζουν σε μια επιθυμητή χημική σύνθεση εξασφαλίζοντας τον καλύτερο έλεγχο της ποιότητας.
Τώρα που ξέρετε πόσο περίπλοκο είναι να ετοιμαστεί μια καλή μπίρα μπορείτε να την απολαύσετε γνωρίζοντας πόσο σημαντική είναι η γεωλογία στην δημιουργία αυτού του εξαιρετικού ποτού.

Γεωδίφης με πληροφορίες από τον  David Bressan και την Βικιπαίδεια

Κάθε γεωργός που λαμβάνει άμεσες ενισχύσεις από το Ευρωπαϊκό Γεωργικό Ταμείο Εγγυήσεων (ΕΓΤΕ) ή και από το Ευρωπαϊκό Γεωργικό Ταμείο Αγροτικής Ανάπτυξης (ΕΓΤΑA) ως δικαιούχος των μέτρων αγροτικής ανάπτυξης που περιλαμβάνονται στο άρθρο 36 παρ. α) i-v και β) i, iv και v του Καν.(ΕΚ) 1698/2005, οφείλει να τηρεί τις υποχρεώσεις της «Πολλαπλής Συμμόρφωσης» όπως ορίζονται στην παρούσα απόφαση.
Για την καλή γεωργική και περιβαλλοντική κατάσταση , ο γεωργός με βάση το άρθρο 6 του καν. 73/2009 υποχρεούται: Ανάλογα µε τις τοπικές συνθήκες, επιλέγει να ακολουθήσει µια ή περισσότερες από τις παρακάτω πρακτικές αναφορικά µε τα υπολείμματα των καλλιεργειών:
α) ενσωµάτωση στο έδαφος,
β) βόσκηση της καλαµιάς,
γ) κοπή και κάλυψη του εδάφους µε τα υπολείμματα (mulching) και ενσωµάτωσή τους στο έδαφος την επόµενη άνοιξη
δ)διατήρηση της καλαμιάς στο χωράφι κατά τη διάρκεια του χειμώνα και ενσωμάτωσή της την επόμενη καλλιεργητική περίοδο.
Σε εξαιρετικές περιπτώσεις και µε άδεια από την οικεία ∆/νση Αγροτικής Ανάπτυξης και σύμφωνη γνώμη της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας, µπορεί να προβεί σε καύση της καλαµιάς. Εξαίρεση από τον κανόνα αυτό αποτελούν οι δεσμεύσεις για τις περιοχές του Ευρωπαϊκού Δικτύου NATURA 2000 (Οδηγία 92/43/ΕΟΚ), καθώς και στις Ζώνες Ειδικής Προστασίας (ΖΕΠ) (Οδηγία 79/409/ ΕΟΚ), όπου ισχύουν οι δεσμεύσεις που επιβάλλονται στο πλαίσιο των κανονιστικών διατάξεων που εκδίδονται κατ’ εξουσιοδότηση του άρθρου 21 του Ν. 1650/86 «για την Προστασία του Περιβάλλοντος.

Πολλοί αγρότες συνηθίζουν τα σταροχώραφα να τα καίνε. Είναι τραγικό, διότι ως γνωστό η οργανική ουσία είναι σε ελάχιστα επίπεδα και βρισκόμαστε στα πρόθυρα της ερημοποίησης. Επιπλέον ,πολλές φορές διαπιστώνει κανείς σε μεγάλη έκταση κάθε χρόνο το όργωμα να γίνεται κάθετα στις ισοϋψείς (διάβρωση).

 Γεωδίφης με πληροφορίες από το greenota@googlegroups.com.

Ως κάτοικοι της Κω ζούμε σε ένα «ευλογημένο» περιβάλλον. Το περιβάλλον του νησιού-νερό, έδαφος, ορυκτά, ενέργεια, φυτά, ζώα, θάλασσα, ατμόσφαιρα- παρέχει καθετί που είναι απαραίτητο για την επιβίωση μας. Αν δεν βρίσκαμε ανταπόκριση σε κάποια από τα αναγκαία αγαθά να είστε σίγουροι ότι θα είχαμε πάψει να ζούμε σε αυτό τον τόπο.
Κάποτε οι φυσικοί πόροι του νησιού μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν χωρίς φόβο. Υπήρχαν λιγότεροι κάτοικοι και η τεχνολογία της εποχής εκείνης δεν επέτρεπε την μαζική και ταχύτατη χρήση αυτών. Τότε τα δέντρα κόβονταν με τσεκούρια, τα ψάρια αλιεύονταν με πρωτόγονες μεθόδους και τα υλικά εξορύσσονταν με τα χέρια.
Ως άνθρωποι εξακολουθούμε να ζούμε στο ίδιο περιβάλλον αλλά τώρα έχουμε την ικανότητα να χρησιμοποιούμε τους εναπομείναντες φυσικούς πόρους σε απίστευτα ευρείες κλίμακες. Τώρα αντλούμε νερό από απίστευτα βάθη-τουλάχιστον 150 μέτρα κάτω από την γη ενώ με την χρήση της τεχνολογίας μπορούμε να ισοπεδώσουμε βουνά, να εξαφανίσουμε χείμαρρους και να παρέμβουμε σε βασικές φυσικές λειτουργίες.
Αναπόφευκτα, ο αυξανόμενος πληθυσμός του νησιού αλλά και η τεχνολογία δημιουργούν προβλήματα. Πιστεύουμε ότι στο μέλλον θα πρέπει να ζήσουμε στο ίδιο περιβάλλον στο σκάφος που ονομάζεται «Κως». Και αυτό το σκάφος δεν μπορεί να γίνει μεγαλύτερο και οι φυσικοί του πόροι δυστυχώς δεν πρόκειται να διαρκέσουν για πάντα.
Η συνετή χρήση των φυσικών μας πόρων θα έπρεπε να έχει γίνει  προτεραιότητα για όλους μας. Τα αποθέματα του σκάφους μειώνονται επικίνδυνα και αυτό δεν αποτελεί καινούρια αντίληψη. Η διαχείριση των φυσικών πόρων ενός τόπου είναι ένα εξαιρετικά ευρύ και πολύπλοκο θέμα. Ωστόσο, για να καταλήξει κάποιος σε μια θεραπευτική αγωγή που πρέπει να ακολουθηθεί σε μία ευρύτερη περιοχή πρέπει να έχει προηγηθεί έρευνα και γνώση. Ο γη είναι ένας φυσικός πλουτοπαραγωγικός πόρος που εξυπηρετεί πολλούς σκοπούς και η παραγωγή τροφίμων είναι ένας από αυτούς τους στόχους.
Υπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί τρόποι για να εξετάσει κανείς το ζήτημα της διαχείρισης των φυσικών πλουτοπαραγωγικών πόρων του νησιού. Αν το εξετάσουμε από το πρίσμα των υπέρμαχων της διατήρησης τότε το φυσικό περιβάλλον του νησιού πρέπει να μείνει ανέπαφο όσο το δυνατόν περισσότερο και η λέξη εκμετάλλευση αποτελεί μία άγνωστη λέξη. Ο συμπολίτης μας που έχει ταχτεί υπέρ της διατήρησης θα σταματούσε καθετί που έχει να κάνει με την ανάπτυξη του.
Εάν δούμε το νησί μας από την άποψη του εκμεταλλευτή τότε οι φυσικοί πλουτοπαραγωγικοί πόροι αποτελούν πηγή πλούτου και δύναμης. Η αντίληψη του εκμεταλλευτή θα κατασκευάσει έναν δρόμο που περνά από μία περιοχή π.χ Ζηνί, έστω και αν με αυτή την ενέργεια καταστραφεί το ενδιαίτημα ενός σπάνιου ψαριού ή ζώου.
Όμως, μεταξύ των δύο πιο πάνω αντιλήψεων υπάρχει και εκείνη του οπαδού της συντήρησης. Σύμφωνα με αυτόν το νησί προσφέρει τον πλούτο του ο οποίος όμως πρέπει να χρησιμοποιηθεί προσεκτικά ώστε να επιφέρει ένα συλλογικό οικονομικό όφελος. Οι οπαδοί της συντήρησης θα ενθάρρυναν την εκμετάλλευση ενός ορυχείου αδρανών υλικών με την προϋπόθεση ότι θα είχε αποκατασταθεί ο πρώην λατομικός χώρος του Πυλίου. Θα προετοίμαζαν τις δράσεις για τα απορρίμματα με πρωτοβουλίες και δράσεις φιλικές προς το περιβάλλον. Θα επέτρεπαν την εκμετάλλευση του βαρύτη της Αγ.Ειρήνης ,νερού της Βουρίνας, περλίτη της Κεφάλου, αλατιού του Τιγκακίου, γρανιτοειδών του Δίκαιου, ποζολάνης, μπεντονίτη, της λάσπης της Βόρκας κά , εφόσον η γη θα μπορούσε να επανέρχεται σε μία ισορροπημένη, φυσική κατάσταση μετά το πέρας της εξόρυξης.
Ποια όμως είναι η σωστή άποψη και ποια η λανθασμένη για την ανάπτυξη του νησιού μας Υπάρχει κάποια σωστή απάντηση που να βρίσκεται μεταξύ των τριών τάσεων; Αν και έχω την προσωπική άποψη μου πιστεύω ότι θα ήταν καλύτερα πριν από τις όποιες προτάσεις για οποιοδήποτε θέμα θα έπρεπε να διερευνηθεί σε βάθος το ζήτημα της διαχείρισης των φυσικών πλουτοπαραγωγικών πόρων καθώς το θεωρώ υψίστης σημασίας. Ο τόπος που ζούμε δεν είναι τόσο μεγάλος και καθώς οι κάτοικοι του θα συνεχίσουν να αυξάνονται θα ασκείται μία αφόρητη πίεση στο ήδη «τραυματισμένο» περιβάλλον του νησιού. Είναι εμφανές πως δεν μπορούμε να ακολουθούμε συνεχώς την προσέγγιση των εκμεταλλευτών αφού ο πληθυσμός του νησιού δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς να επηρεάζει την μορφή και τις συνθήκες του περιβάλλοντος του.

Γεωδίφης

Είναι πρωινό Σαββάτου, και βρίσκομαι σε ένα από τα πιο αγαπημένα μου μέρη. Τα «Μπάνια» όπως οι ντόπιοι συνηθίζουν να τα αποκαλούν ή Εμπρός Θέρμη όπως συναντάται συχνά σε πολλούς χάρτες της Κω. Σταματώ για λίγο στην καντίνα για να πιώ ένα καφεδάκι. Σύντομα πιάνω κουβέντα με ένα ευχάριστο ζευγάρι Ολλανδών. Ενδιαφέρονται να μάθουν τα πάντα γύρω από την περιοχή. Θαυμάζουν την άγρια φυσική ομορφιά του τοπίου. Μέσα σε λίγο χρόνο δέχομαι ερωτήσεις για διάφορα θέματα σχετικά με το γεωπεριβάλλον και την ιστορία της περιοχής. Κάποια στιγμή ο Jon κοιτά λίγο πιο ψηλά. Μου δείχνει τα βράχια που στέκονται ακριβώς πάνω από την καντίνα και  με ρωτάει «τι είναι αυτά τα πετρώματα που βρίσκονται εκεί πάνω» και αμέσως του απαντώ «υπολείμματα από έναν χαμένο ωκεανό». Ο Jon θεωρώντας ότι του κάνω πλάκα μου απευθύνει αυθόρμητα το ερώτημα «τότε τι κάνει ο χαμένος ωκεανός πάνω από το κεφάλι μου;»
Αν θέλει κανείς να γνωρίσει την φυσική ιστορία του Αιγαίου, θα πρέπει να πάει πίσω κατά αρκετά εκατομμύρια  χρόνια. Για να απαντήσω στο ερώτημα του Jon πρέπει και αυτή την φορά να χρησιμοποιήσω την γεωλογική μηχανή του χρόνου. Τα ασβεστολιθικά πετρώματα της Εμπρός Θέρμης  που σήμερα συναντώνται σε υψόμετρο 120 μέτρα από την στάθμη της θάλασσας σχηματίστηκαν πριν από περίπου 200-100 εκ.χρόνια . Ήταν μια περίοδος όπου η ξηρά είχε τελείως διαφορετική μορφή από τη σημερινή. Οι ήπειροι και οι ωκεανοί δεν είχαν αρχίσει ακόμη να σχηματίζονται και ολόκληρη σχεδόν η ξηρά ήταν ενωμένη σε μια υπερήπειρο την Πανγαία που βρεχόταν από τον ωκεανό της Τηθύος, που σήμερα πια δεν υπάρχει.
Τότε κάποια ιζήματα  αποτελούσαν τον πυθμένα ενός τεράστιου ωκεανού. Ο ωκεανός της Τηθύος χώριζε την Ευρασία (ηπειρωτικός χώρος Ευρώπης και Ασίας) από την Γκοντβάνα, την ενιαία ήπειρο που περιελάμβανε την Αφρική, την Ινδία και την Αυστραλία. Κάποια στιγμή το μεγαλύτερο τμήμα του ωκεανού της Τηθύος  σταδιακά εξαφανίστηκε και δημιουργήθηκαν οι ήπειροι. Με τον χρόνο και εξαιτίας της κίνησης των λιθοσφαιρικών πλακών, τα  ασβεστολιθικά ιζήματα βρέθηκαν στην περιοχή μας  και μέσα από πολύπλοκες γεωλογικές διεργασίες ανυψώθηκαν.
Οι ασβεστόλιθοι σχηματίζονται συνήθως σε θερμό ρηχό θαλάσσιο περιβάλλον . Τα πετρώματα της Εμπρός Θέρμης δείχνουν ότι κατά την περίοδο πριν από 200-100 εκ.χρόνια, ο αιγαιακός χώρος  είχε ένα υγρό τροπικό κλίμα καθώς συνθήκες θερμοκηπίου επικρατούσαν σε όλη την Γη.
Για να μετακινηθούν υλικά που σχηματίστηκαν στον βυθό του ωκεανού της Τηθύος και να διακοσμήσουν  αυτές τις πλαγιές απαιτήθηκαν τεράστιες γεωλογικές δυνάμεις που τεμάχισαν τον πυθμένα κι ύστερα τον τοποθέτησαν σας φέτες την μία πάνω στην άλλη. Οι δυνάμεις προήλθαν από την σύγκρουση της πλάκας της Αφρικής με την πλάκα της Ευρώπης.
Τα τελευταία εκατ. χρόνια το Αιγαίο εξελίσσεται στο νότιο περιθώριο της Ευρασιατικής πλάκας μεταναστεύοντας νοτιότερα. Παράλληλα το νοτιότερο τμήμα-υπόλειμμα του Ωκεανού της Τηθύος στη σημερινή Μεσόγειο Θάλασσα, που ανήκει στο βόρειο άκρο της Αφρικανικής πλάκας, εξαφανίζεται βυθιζόμενο κάτω από το την Αιγαιακή πλάκα, με σημερινή ταχύτητα σύγκλισης των δύο πλακών  35-40 χιλιοστά τον χρόνο. 

 Γεωδίφης

Εικόνες- η περιοχή της Ε.Θέρμης και παλαιογεωγραφικός χάρτης που δείχνει τον ωκεανό της Τηθύος την περίοδο που σχηματίζονταν οι ασβεστόλιθοι (200-175 εκ.χρόνια πριν)

Σε απόσταση  22 χιλιομέτρων από την πόλη της Κω στην νότια πλευρά του νησιού και απέναντι από το Γυαλί βρίσκεται η περιοχή του Γουρνιάτη Καρδάμαινας .Κατά  τον Παυσανία το ακρωτήριο εξαιτίας του σχήματος που έχει ονομάζεται «Χελώνα».
Σύμφωνα με την πανέμορφη μυθολογία μας στη θάλασσα απέναντι από αυτή την  τοποθεσία κάποτε έγινε μία απίστευτη  σύγκρουση. Κατά την διάρκεια της μάχης  τεράστια κύματα σηκώθηκαν και κόντευαν να φτάσουν στο βασίλειο του Ουρανού, εκεί ψηλά στον Αιθέρα. Όμως ο Ποσειδώνας  παραμόνευε κρυμμένος στην θάλασσα της Χελώνας  και βρισκόταν στο δικό του χώρο, μέσα στα υδάτινα του παλάτια. Με το όπλο που του είχαν χαρίσει οι Κύκλωπες, την πασίγνωστη τρίαινα, κατάφερε να τρυπήσει πολλές φορές το κορμί του γίγαντα, Πολυβώτη. Το αίμα του κυλούσε και κοκκίνισε ολόκληρη τη θάλασσα, αυτός μη μπορώντας να τα βγάλει πέρα τράπηκε σε φυγή.
Ο Ποσειδώνας όμως άρπαξε ένα κομμάτι από το ακρωτήρι της Χελώνας, το πέταξε με μεγάλη δύναμη στον Πολυβώτη και τον πλάκωσε. Στη Γιγαντομαχία λέγεται ότι έλαβε μέρος και ο Απόλλωνας, ο γιος του Δία. Το κομμάτι της Κω που καταπλάκωσε το γίγαντα δεν είναι άλλο από το γειτονικό μας νησί της Νισύρου.
Ο πανέμορφος αυτός μύθος δείχνει ότι οι αρχαίοι Έλληνες διαισθάνονταν την στενή σχέση, που είχε η Νίσυρος με την Κω. Γνώριζαν ότι όλες οι φυσικές διεργασίες του νησιού προέρχονταν από αυτό τον μοναδικό υποθαλάσσιο χώρο που βρίσκεται στα ανοιχτά του ακρωτηρίου της Χελώνας. Ίσως να γνώριζαν ότι τα πετρώματά της είναι παρόμοια με αυτά της δυτικής Κω. Ο στεναγμός του Πολυβώτη αποκαλύπτει την πίεση του νησιού από την εγκλωβισμένη ενέργεια του μάγματος δηλαδή του λιωμένου πετρώματος. Μπορεί ,η πρώτη κορυφή της Νισύρου να  χρειάστηκε χιλιάδες χρόνια υποθαλάσσιας, ηφαιστειακής δράσης για να αναδυθεί από τα νερά του νοτιανατολικού Αιγαίου, όμως σε καμιά περίπτωση το νησί της Νισύρου δεν προήλθε από την Κω, όπως κάποιοι πιστεύουν. Το νησί της Νισύρου έχει ηλικία περίπου 160.000 χρόνων και είναι κατά πολύ νεώτερο από το νησί της Κω.
Ο μύθος του Πολυβώτη κάθε φορά που επισκέπτομαι την περιοχή με συντροφεύει.Οι μύθοι  περιέχουν αλήθειες που σχετίζονται και με το περιβάλλον.Ωστόσο η περιοχή εδώ και χρόνια έχει παραδοθεί  σε μία αλόγιστη τουριστική εκμετάλλευση. Τίποτα δεν έχει γίνει για να αναδειχτεί  αυτός ο πανέμορφος παγκόσμιος μύθος .Ενα γλυπτό αφιερώμένο στον μύθο ίσως να έδινε μία νέα διάσταση και να περιόριζε την ξέφρενη ανάπτυξη της περιοχής .Είναι θέμα χρόνου  να χαθεί και το σχήμα της χελώνας από το ακρωτήρι. Ο μύθος του γίγαντα Πολυβώτη  δεν χωρά στο νησί που τον γέννησε. Τι κρίμα;

Γεωδίφης

Μελέτη  του υπεδάφους της αρχαίας Ολυμπίας έδειξε ότι η σύνθεση των ιζημάτων αποτελείται από κοχύλια και κελύφη μικροοργανισμών καθώς και ίχνη τρηματοφόρων (πρωτόζωα που συναντώνται σε ιζήματα και προέχοναι από αρχαίες θάλασσες). Πρόκειται για ενδείξεις θαλάσσιας προέλευσης της καταστροφής του ιερού. Επιστήμονας,  πιστεύει ότι ένα τσουνάμι τον 6ο αιώνα μ.Χ., χτύπησε την αρχαία Ολυμπία με ύψος κύματος 33 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Ωστόσο αυτό δεν ήταν το μοναδικό γεγονός αφού είχαν προηγηθεί  και άλλα κατά τα προηγούμενα 7.000 χρόνια. Το τσουνάμι πλημμύρισε τη στενή κοιλάδα του Αλφειού και το ιερό της Ολυμπίας. Η Ολυμπία κατά τους αρχαίους χρόνους απείχε περίπου  8 χιλιόμετρα από την ακτή και όχι 23 όπως είναι σήμερα. Ο Vött , ο ερευνητής από το Universität Mainz διαπίστωσε ότι η σύνθεση των αποθέσεων γύρω από την Ολυμπία ταυτίζεται με τις αποθέσεις παλαιοτσουνάμι στην κοιλάδα του Αλφειού. Αποκλείει το ενδεχόμενο ένας σεισμός να κατέστρεψε την αρχαία Ολυμπία, γιατί σε αυτή την περίπτωση κίονες του ναού του Διός που είναι πεσμένοι καταγής θα έπρεπε να βρίσκονται ο ένας επάνω στον άλλο, και όχι να επιπλέουν στο ίζημα. Τα αποτελέσματα διαφόρων ιζηματολογικών, γεωχημικών, γεωμορφολογικών και αρχαιολογικών αναλύσεών του υποστηρίζουν τη νέα υπόθεση για το τσουνάμι της Ολυμπίας.
Μέχρι σήμερα, πιστεύαμε ότι ο αρχαίος χώρος της Ολυμπίας υπέστη κυρίως σεισμούς και πλημμύρες του ορμητικού ποταμού Κλαδέου . Πολλοί επιστήμονες πίστευαν ότι η  απόπλυση του εδάφους από τις πλαγιές του Κρονίου λόφου, έθαψαν το ιερό αρκετά μέτρα κάτω από τη γη. Έως ότου γαλλική αποστολή αποκάλυψε τμήματα του ναού του Διός, το 1829. Σύμφωνα με έλληνες  επιστήμονες- Μαριολάκο, Φουντούλη, Μαυρούλη, Λαδά- το ιερό καταστράφηκε από σεισμό το 551 μ.Χ., ενώ υπήρξαν τρεις μεγάλες πλημμυρικές περίοδοι, η τελευταία των οποίων διήρκεσε από τον 7ο-14ο αιώνα μ.Χ. όπου και σημειώθηκαν εκτεταμένα γεγονότα απόθεσης.
Ωστόσο, Ο Vött διενήργησε γεωμορφολογικές και εδαφολογικές έρευνες στην περιοχή της Ολυμπίας, από τα αποτελέσματα των οποίων οδηγήθηκε στην υπόθεση ότι αιτία της καταστροφής του λατρευτικού χώρου δεν ήταν ένας ή περισσότεροι σεισμοί, αλλά μια σειρά από τσουνάμι. Ο ερευνητής πραγματοποιεί έρευνα σχετικά με τα παλαιοτσουνάμι των τελευταίων 11.000 ετών στις ακτές της ανατολικής Μεσογείου.

Γεωδίφης με πληροφορίες από το Universität Mainz

Σύμφωνα με  εκθέσεις του  ΙΓΜΕ -του Ινστιτούτου Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών- , η Ελλάδα διαθέτει σημαντικές ποσότητες από ένα πέτρωμα που έχει φέρει “ενεργειακή επανάσταση” και μπορεί να δώσει διέξοδο στα ενεργειακά αδιέξοδα του πλανήτη”, τους υδρίτες. Πρόκειται για πετρώματα που περιέχουν μεθάνιο, βρίσκονται σε μεγάλα βάθη, υπό χαμηλή θερμοκρασία και υψηλή πίεση. Στη χώρα μας το ΙΓΜΕ εντόπισε μεγάλες ποσότητες υδριτών νοτίως της Ρόδου. Προς το παρόν, στις ΗΠΑ και την Ιαπωνία αναζητούν τρόπους εξαγωγής των υδρογονανθράκων από τους υδρίτες με τρόπο οικονομικό και χωρίς περιβαλλοντικά προβλήματα. Όμως, σύμφωνα με τους ειδικούς , οι υδρίτες είναι υπόθεση της επόμενης 30ετίας. Υπάρχουν σε αφθονία, δύσκολα όμως θα έρθει μία μεγάλη εταιρεία στην Ελλάδα, όταν δεν ακόμα δεν υπάρχει ούτε τεχνολογία ούτε σύστημα μεταφοράς με αγωγούς.
Τι είναι οι υδρίτες ;Οι υδρίτες των αερίων (gas hydrates) ή κλαθράτα υδριτών (clathrate hydrates) είναι γνωστοί από τις αρχές του 19ου αιώνα, όταν οι Humphrey Davy και Michael Faraday πειραματίζονταν με μίγματα χλωρίου-ύδατος.Διαπίστωσαν ότι κατά τη ψύξη των μιγμάτων σχηματιζόταν ένα παγόμορφο στερεό υλικό σταθερό και σε θερμοκρασίες πάνω από τη θερμοκρασία τήξης του πάγου.
Τεράστιες ποσότητες υδριτών μεθανίου βρίσκονται στους πυθμένες των ωκεανών ή και κάτω από αυτούς, όπως επίσης και στο μόνιμα παγωμένο έδαφος (permafrost) των πολικών περιοχών της Αλάσκας, του  Καναδά και κυρίως της Σιβηρίας. Οι αποθέσεις των υδριτών μπορεί να έχουν πάχος μέχρι και μερικές εκατοντάδες μέτρα και είναι αποτέλεσμα τόσο βιολογικών δραστηριοτήτων στα ιζήματα, όσο και γεωλογικών διεργασιών. Εξαιτίας του συνδυασμού υψηλών πιέσεων και χαμηλών θερμοκρασιών, οι υδρίτες αυτοί διατηρούνται σταθεροί εδώ και εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια. 
 'Εχει προταθεί η αξιοποίηση των υδριτών μεθανίου ως εναλλακτικής πηγής φυσικού αερίου.  Μόνο στους ωκεανούς εκτιμάται ότι βρίσκονται περίπου 6,4 τρισεκατομμύρια τόννοι μεθανίου στη μορφή υδριτών. Τα αποδεδειγμένα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου είναι 1,1 έως 1,3 τρισεκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου και 170 τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου. Αν οι ποσότητες αυτές μετατραπούν σε ισοδύναμη ενέργεια (θερμότητα), μπορεί να εκτιμηθεί ότι η ενέργεια που εμπεριέχουν τα αποθέματα υδριτών του μεθανίου είναι σχεδόν 30 φορές μεγαλύτερη από τη συνολική ενέργεια που εμπεριέχουν τα αποδεδειγμένα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. 

Γεωδίφης με πληροφορίες από την Βικιπαίδεια

Η σεισμική δραστηριότητα στη Σαντορίνη κατά τις τελευταίες εβδομάδες είναι έντονη. Υπάρχουν ενδείξεις πιθανoύ ξύπνηματος του ηφαιστείου της Σαντορίνης; Κατά τη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων, παρατηρείται   αύξηση του αριθμού των μικρών σεισμών που συμβαίνουν κάτω από και κοντά στη Σαντορίνη. Σύμφωνα με το volcanodiscovery.com oι σεισμοί (οι περισσότεροι από τους οποίους  είναι  μικρότεροι του μεγέθους 3R) συγκεντρώνονται κάτω από το κέντρο της καλντέρας και σε μία ΝΔ-ΒΑ ζώνη διέλευσης που αντιστοιχεί στο ενεργό ηφαιστειακό τμήμα του  νησιού.
Το Γεωδυναμικό Ινστιτούτο (Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών) έχει προσθέσει 4 αυτόματα σεισμόμετρα σε διάφορες τοποθεσίες στη Σαντορίνη για την καλύτερη  παρακολούθηση του ηφαιστείου.
Ωστόσο , η επιστημονική κοινότητα  εμφανίζεται καθησυχαστική σχετικά με το θέμα της σεισμικής δραστηριότητας που καταγράφεται τις τελευταίες μέρες στη Σαντορίνη. Πρόκειται για ιδιαίτερα ασθενείς δονήσεις και εκτιμούν ότι η  συγκεκριμένη δραστηριότητα δεν συσχετίζεται απαραίτητα με κάποια ηφαιστειακή διεργασία, αλλά ακόμα και στην περίπτωση που συμβαίνει κάτι τέτοιο, το ενδεχόμενο έκρηξης του ενεργού ηφαιστείου της Σαντορίνης είναι απολύτως θεωρητικό.
Είναι πάρα πολύ νωρίς για να συμπεράνουμε κάτι για την νέα δραστηριότητα του νησιού, αλλά πρέπει να γνωρίζουμε ότι η περιοχή χαρακτηρίζεται από ενεργά ηφαίστεια. Η Σαντορίνη έχει δημιουργηθεί από πολυσύνθετες μεταπτώσεις ηφαιστείων. Έχουν γίνει τουλάχιστον 12 μεγάλες ισχυρές εκρήξεις στα τελευταία 200.000 χρόνια, στο νησί .Οι τελευταίες εκρήξεις του ήταν το 1866-1870, 1925-1928, 1939-1941 και το 1950. Η πιο πρόσφατη έκρηξη ήταν το 1950, στην Νέα Καμμένη. Η έκρηξη κράτησε λιγότερο από ένα μήνα. Το αποτέλεσμα της ήταν η δημιουργία ενός θόλου και η παραγωγή ροή λάβας.

 Γεωδίφης

Χάρτης –η τρέχουσα σεισμική δραστηριότητα της Σαντορίνης , από  το ΑΠΘ

Οι αρχαία Ιταλοί είχαν μια λέξη που έχει αλλάξει στο πέρασμα των αιώνων σε πολλά διαφορετικά πράγματα. Στη Λατινική «τόφου» ήταν το σκληρό αλλά πορώδες  είδος πετρώματος  που παρουσιάζεται σε πολλά μέρη στην Ιταλία. Η  λέξη προφανώς να  προέρχεται από ορισμένους παλαιότερους λαούς που ζούσαν εκεί όπως οι  Ετρούσκοι. Ομως ο όρος κάλυπτε τόσο το  ιζηματογενές πέτρωμα (τραβερτίνη) που δημιουργείται σε λίμνες και πηγές, και το πυριγενές ( ηφαιστειακή τέφρα ) που προέρχεται από ηφαιστειακές εκρήξεις. Το τόφου ήταν δημοφιλές, αφού είναι ελαφρύ και εύκολο στις λατομικές εργασίες.
Μετά τους ρωμαϊκούς χρόνους, οι Ιταλοί άλλαξαν  τη λέξη σε  tufo , και σήμερα αναφέρεται μόνο στο ηφαιστειακό προϊόν που εμείς  γνωρίζουμε ως ηφαιστειακή τέφρα. Η πόλη της Tufo, στην Καμπανία στο χαμηλότερο κομμάτι της ιταλικής χερσονήσου, είναι περιτριγυρισμένο από αυτό, και η πόλη με τη σειρά της έδωσε  το όνομά της στα πασίγνωστα κρασιά Greco di Tufo.  Το Tufo  προσαρμόσθηκε σε Tuff  από τους  Γάλλους και Αγγλοσάξονες  ενώ στα ελληνικά έγινε τόφφος . Ο τόφφος  κατατάσσεται στα ιζηματογενή, αλλά αντί να σχηματίζεται σε ποταμούς και θάλασσες όπως τα άλλα ιζηματογενή πετρώματα δημιουργείται από εκρήξεις και από τις ροές της ηφαιστειακής στάχτης.
Το οροπέδιο της Αντιμάχειας καλύπτεται από αυτό το πέτρωμα που σχηματίστηκε  από την καθίζηση υλικών που προήλθαν από την ηφαιστειακή έκρηξη που συνέβη πριν από 161.000 χρόνια. Πρέπει να διευκρινίσω ότι όλα τα ηφαιστειακά πετρώματα δεν προήλθαν μόνο από αυτό το γεγονός, αφού υπάρχουν και άλλα που εκτοξεύτηκαν από προγενέστερες εκρήξεις.
Οι ηφαιστειακοί τόφφοι  διακρίνονται εύκολα , έχουν χρώμα λευκοκίτρινο και είναι ανδεσιτικής σύστασης  και έχουν αποτεθεί πάνω σε προηγούμενους θαλάσσιους σχηματισμούς .Το γεγονός αυτό υποδηλώνει ότι ένα μεγάλο τμήμα του νησιού εκείνη την περίοδο πρέπει να ήταν καλυμμένο από θάλασσα.

Γεωδίφης