Ο Νείλος είναι ο μεγαλύτερος σε μήκος ποταμός του κόσμου. Ήταν σημαντικός στην ανάπτυξη της αρχαίας Αιγύπτου, ο πολιτισμός της οποίας οφείλεται κυρίως σε αυτό το ποτάμι, ενώ ο ιστορικός Ηρόδοτος έγραψε ότι ''η Αίγυπτος ήταν το δώρο του Νείλου''. Ωστόσο, σύμφωνα με μελέτες ο Ποταμός Νείλος έπαιξε βασικό ρόλο και στην ανάπτυξη των σπάνιων ορυκτών της νοτιοδυτικής Κω, ιδίως του όρους Λάθρα.
Το όρος Λάθρα είναι το ψηλότερο βουνό- με ύψος 419 μέτρων(μέτρηση από το Google Earth)- του νοτιοδυτικού τμήματος του νησιού της Κω. Βρίσκεται νότια της Κεφάλου, κοντά στο δίδυμο γεωλογικό αδελφάκι του, τον Θυμιανό (λόφος με ύψος 285 μέτρα).
Σύμφωνα με τον Ιάκωβο Ζαρράφτη το βουνό έχει πάρει το όνομα του επειδή ''υψώνεται λάθρα της Κεφάλου''. Είναι ψηλότερο από το Ζηνί το οποίο έχει ύψος 344 μέτρα.
Το Λάθρα γεννήθηκε πριν από 2,5 περίπου εκατομμύρια χρόνια. Είναι ηλικιακά νεώτερο από το Καστέλλι και το Κρίκελλο(2,7 εκ.ετών) ενώ θεωρείται παλαιότερο από το Ζηνί(ηλικίας 550 χιλιάδων χρόνων). Πρόκειται για ένα κυκλικό δόμο με απότομες πλαγιές που σχηματίστηκε όταν ηφαιστειακές δυνάμεις παρήγαγαν παχύρρευστες λάβες οι οποίες ανήλθαν στην επιφάνεια της θάλασσας. Οι κολλώδεις λάβες δεν μετακινήθηκαν μακριά από τη φλέβα, στη συνέχεια ψύχθηκαν αργά in situ δημιουργώντας τον θόλο, τον οποίο βλέπουμε εμείς σήμερα.
Στο ύψωμα του Λάθρα διακρίνεται η κατά ζώνες τοποθέτηση των ηφαιστειακών πετρωμάτων. Η μεγαλύτερη σε έκταση κατώτερη ζώνη περιλαμβάνει εκχύσεις λάβας με τραχειανδεσίτες ,τραχειδακίτες και δακίτες. Προς τα πάνω ακολουθεί μία μεσαία ζώνη μικρού πάχους με τεμάχια οψιδιανού που συνδέονται μεταξύ τους με αργιλοτοφφικό υλικό. Στην ανώτερη ζώνη που καταλαμβάνει το ψηλότερο σημείο του υψώματος εμφανίζονται οι ρυολιθικές έως ρυοαδακίτικες λάβες με την χαρακτηριστική υφή των περλιτών.
Ο ηφαιστειακός δόμος του Λάθρα περιβάλλεται από θαλάσσιους ασβεστόλιθους (ηλικίας 11-5 εκ.ετών) γεγονός που μας δείχνει ότι τα ρεύματα λάβας βγήκαν από την θάλασσα κατά την ανέξοδο, τους διέσχισαν και κατά μεγάλο μέρος στερεοποιήθηκαν πάνω σ' αυτούς.
Η ηφαιστειότητα της ΝΔ Κω οφείλεται στην μερική τήξη, πέρα από ένα ορισμένο βάθος,της Αφρικανικής πλάκας που καταδύεται εδώ και εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια κάτω από την μικροπλάκα του Αιγαίου. Το μάγμα που προέκυψε από την σύγκρουση και την βύθιση των τεκτονικών πλακών τροφοδότησε τον πόρο από τον οποίο προήλθε το όρος Λάθρα.
Έρευνες έδειξαν ότι η ασυνήθιστη σύσταση του μάγματος που δημιούργησε τους δόμους των τελευταίων 2,5 εκ.ετών της Κεφάλου είναι το αποτέλεσμα της βύθισης ιζημάτων που προήλθαν από τον Νείλο Ποταμό.
Τα ηφαιστειακά πετρώματα της Κω διαφέρουν από τα άλλα των ηφαιστειακών κέντρων του τόξου του Νότιου Αιγαίου. Η γεωγραφική θέση του νησιού βοήθησε στο να επηρεαστεί η σύσταση των ηφαιστειακών πετρωμάτων του νησιού από την καταβύθιση των ιζημάτων του Νείλου. Μελέτη της λάσπης του Ποταμού Νείλου όσο και η παρουσία ασυνήθιστα χαμηλών ισοτόπων του στρόντιου(Sr 87/86) δείχνουν να επιβεβαιώνουν αυτή την επιστημονική προσέγγιση.
Ο ορεινός όγκος του Λάθρα θεωρείται ένα από τα πλουσιότερα μεταλλευτικά μέρη του νησιού.Τα ηφαιστειακά πετρώματα της ανώτερης ζώνης παρουσιάζουν εμπορεύσιμο περλίτη ο οποίος δύναται να χρησιμοποιηθεί σε πάρα πολλές εφαρμογές .Το άμορφο ηφαιστειακό γυαλί με σχετικά υψηλή περιεκτικότητα σε νερό το οποίο έχει την ασυνήθιστη ιδιότητα να διογκώνεται όταν βρεθεί σε αρκετά υψηλή θερμοκρασία, χρησιμοποιείται στην κηπουρική, σε οικοδομικά υλικά , σε ελαφροβαρή κονιάματα, μονωτικά υλικά, θερμο-ηχομονωτικές πλάκες οροφής ,ως βοηθητικό υλικό φίλτρων, και σε ποικίλες αγροτικές εφαρμογές . Είναι ιδανικό μέσο για υδροπονικές καλλιέργειες. Ο περλίτης χρησιμοποιείται επίσης σε χυτήρια και σε κρυογενικές μονώσεις,βοηθά στην πρόληψη της συμπύκνωσης του εδάφους , στην οινοποιία , βιομηχανία εκρηκτικών κά.
Εκτός από περλίτη το Λάθρα παρουσιάζει καολίνες που αποτελούν την πιο μελετημένη ίσως άργιλο .Πρόκειται για ορυκτά με μεγάλη οικονομική σημασία. Ο καολίνης χρησιμοποιείται ευρύτατα στη βιομηχανία παραγωγής κεραμικών, χαρτιού, ελαστικών, καλυντικών, φαρμάκων κ.ά. Ο καολίνης του Λάθρα είναι προϊόν υδροθερμικής εξαλλοίωσης της έντονα ρηγματωμένης ρυολιθικής ζώνης. Η καολινιτίωση πιστεύεται ότι συνδέεται με τα τελικά στάδια της ηφαιστειακής δραστηριότητας που εκδηλώθηκε στην Κω κατά την διάρκεια των τελευταίων 2,5 εκ.ετών. Ο καολίνης είναι χρώματος ερυθρού λόγω της παρουσίας οξειδίων του σιδήρου έως υπόλευκου. Εκτείνεται σε μία περιοχή περίπου 0,5 χιλιομέτρων .Η ένταση της εξαλλοίωσης μειώνεται δραστικά με την αύξηση της απόστασης από τη συμβολή των δύο κύριων ρηγμάτων.
Η ύπαρξη ενός ακόμη σπάνιου ορυκτού του ζουνυίτη στα πιο εξαλλοιωμένα πετρώματα είναι καθοριστική για τον προσδιορισμό των συνθηκών που επικρατούσαν κατά την υδροθερμική εξαλλοίωση, καθώς ο ζουνυίτης είναι χαρακτηριστικό ορυκτό υδροθερμικά εξαλλοιωμένων πετρωμάτων που δημιουργείται σε περιορισμένο εύρος συνθηκών .
Ο μοναζίτης είναι ένα ακόμη σπάνιο ορυκτό που συναντάται με τη μορφή εγκλεισμάτων στο βιοτίτη στους ρυόλιθους της Λάθρας . Πρόκειται για φωσφορικό ορυκτό που περιέχει ελαφρές σπάνιες γαίες όπως το λανθάνιο , δημήτριο και νεοδήμιο. Οι σπάνιες γαίες είναι ορυκτά γαιώδους μορφής και κλήθηκαν έτσι λόγω της εξαιρετικής σπανιότητάς τους. Τα κινητά τηλέφωνα, τα λέιζερ, οι οθόνες υγρών κρυστάλλων, οι μπαταρίες των υβριδικών αυτοκινήτων, τα φωτοβολταϊκά, οι λαμπτήρες χαμηλής κατανάλωσης ή οι τουρμπίνες των ανεμογεννητριών κά που χρησιμοποιούμε καθημερινά περιέχουν σπάνιες γαίες.

Γεωδίφης

Πηγές
1.Βικιπαίδεια
2.Γεωλογικός χάρτης Κω-ΙΓΜΕ
3.Κώια- Ιάκωβος Ζαρράφτης
4.Ορυκτολογική μελέτη,καολιτινίωση&ιδιότητες καολίνων της ν.Κω- Δ.Παπούλης 
5.Εκθεση μελέτης περλιτών Κεφάλου-Ι.Κανάρη,Γ.Κοσιάρη
6.Magma evolution in the Pliocene-Pleistocene succession of Kos-G.PePiper. B.Moulton

To Παλιό Πυλί εγκαταλείφθηκε οριστικά το 1830 όταν οι κάτοικοι του αποφάσισαν να μετεγκατασταθούν βορειότερα στο σημερινό Πυλί. Σύμφωνα με ιστορικές πηγές η αιτία ίσως ήταν ένα νόσημα που προκλήθηκε από βακτήριο, το οποίο σήμερα είναι γνωστό ως ''Δονάκιο της χολέρας'' (Vibrio cholerae). Η χολέρα είναι ασθένεια που οφείλεται στην κατανάλωση μολυσμένου νερού ή τροφής. Η μόλυνση από το βακτήριο αποδεκάτισε τους κατοίκους του με αποτέλεσμα να μετακινηθούν οι κάτοικοι του, στο Αμανιού όπου ιδρύθηκε ο πρώτος συνοικισμός του νεοσύστατου Πυλιού, μετά το τρομερό ''θανατικό''.
Το γραφικότατο και έρημο Παλιό Πυλί, βρίσκεται σε εξέχουσα και στρατηγική θέση. Ο οχυρός λόφος του Κάστρου αποτελείται από τεφρόλευκους ως επί το πλείστον ασβεστόλιθους που δημιουργήθηκαν στην αρχαία θάλασσα της Τηθύος, την εποχή που κυριαρχούσαν στην Γη οι δεινόσαυροι, πριν από περίπου 161-145 εκ.χρόνια.
Το όξινο νερό που ενεργούσε εδώ και εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια στο διαλυτό βραχώδες υπόστρωμα από ασβεστόλιθο δημιούργησε το χαρακτηριστικό καρστικό τοπίο με λόφους από ψώρα (Ψωριάρη ), τις μικρές καταβόθρες ,τις αμαξοτροχιές και γλυφές(μικρά επιφανειακά κανάλια ροής του νερού) , τις κουρτίνες ή ρύσεις που σχηματίζονται από λεπτές μεμβράνες νερού που ρέουν αργά πάνω σε μια κεκλιμμένη πλευρά επιφάνειας και τα σπήλαια που έπαιξαν σημαντικό ρόλο ως καταφύγιο των γηγενών κατά την διάρκεια της ιστορίας του νησιού. Στο παρελθόν πολλές τοπικές κοινωνίες επέλεγαν τα καρστικά συστήματα των σπηλαίων για προστασία ,για τόπους ταφής και ως θέσεις τέλεσης μυστηριακών τελετών. Οι ιδιαίτερες εδαφικές συνθήκες ευνοούσαν την ανάπτυξη βοτάνων και άλλων φυτών που χρησίμευαν ως τροφή και ιάματα.
Το κάστρο ήταν γνωστό ήδη σε περιηγητές του 15-16ου αιώνα .Έμεινε σε δράση τόσο κατά την περίοδο των Ιωαννιτών όσο και κατά της Τουρκοκρατίας, έως την περίοδο της επιδημίας. Στην ΒΔ πλαγιά του οχυρού σύμφωνα με αναφορές των αρχαιολόγων υπάρχουν κυκλώπεια κτίσματα που μαρτυρούν την παρουσία προστατευτικών τειχών ήδη από τα μυκηναϊκά χρόνια.
Το τμήματα από τα τείχη του κάστρου που έχουν διασωθεί είναι πράγματι εντυπωσιακά, βρίσκονται σε ύψος 270-300 μέτρα από την στάθμη της θάλασσας. Οι επιδέξιοι τεχνίτες τα κατασκεύασαν, σμιλεύοντας εκατοντάδες τόνους από ανω-ιουρασικές πέτρες ασβεστολιθικής σύστασης. Οι πέτρες σε ορισμένα σημεία είναι στοιβαγμένες η μία πάνω στην άλλη και στερεώνονται μεταξύ τους χωρίς την χρήση κονιάματος και συγκρατούνται μόνο με το βάρος τους. Οι δημιουργοί προτίμησαν σχεδόν εξ' ολοκλήρου τον ασβεστόλιθο ενώ απέφυγαν το γειτονικό και δύσκολο σε λάξευση γρανιτοειδές της περιοχής (χαλαζιακό μονζονίτη).Πρόκειται για νεώτερο πέτρωμα που προήλθε από μάγμα, προϊόν ηφαιστειακής δραστηριότητας που διείσδυσε στους παλαιότερους ασβεστόλιθους, πριν από 12 εκ.χρόνια δηλαδή στο ανώτερο Μέσο Μειοκαίνο.
Το κάστρο υπέστη όπως και το χωριό τρομερές ζημιές από τον φοβερό σεισμό της 8ης ή 17ης Οκτωβρίου του 1493.Τα ερείπια του εκτός από τις τουρκικές επιθέσεις φέρουν και σημάδια αυτού του γεγονότος που συγκλόνισε και γκρέμισε πολλά μέρη από τα κάστρα του νησιού (Αντιμάχειας,Νεραντζιάς, Κεφάλου).Πρόκειται για ένα σεισμικό γεγονός μεγέθους 6,8 της κλίμακας Ρίχτερ ,πιθανότατα να προήλθε από το ρήγμα Θολάρι(Νορίδα- Καρδάμαινας) ενώ ήταν από τους φονικότερους της ιστορίας μας. Από διάφορες πηγές αναφέρεται ότι προηγήθηκε του κύριου συμβάντος μια δίχρονη προσεισμική ακολουθία που κατέληξε στον πολύ καταστρεπτικό σεισμό.
Το Παλιό Πυλί σήμερα είναι δενδρόφυτο και εκτός από το εντυπωσιακό κάστρο με τα ερείπια του παλιού οικισμού που ξεπροβάλλουν απέναντι από τον λόφο του Ψωριάρη, παρουσιάζει μία εντυπωσιακή ενεργό τεκτονική.
Ο κατακερματισμένος ασβεστόλιθος ,η επαφή του νεότερου μονζονίτη με το αρχαιότερο καρστικό σύστημα, οι μυλωνίτες ως προϊόντα της μετατόπισης των ρηγμάτων ,τα ανάστροφα και κανονικά ρήγματα καθώς και το μαγευτικό ρέμα/μισγάγγεια του Αμανιού έχουν συμβάλλει στην δημιουργία του γεωπεριβάλλοντος της περιοχής και χαρίζουν αξέχαστες στιγμές σε κάθε επισκέπτη.
Όμως,ένα από τα εξέχοντα μέρη του Παλιού Πυλιού είναι ο τόπος εστίασης όπου λειτουργεί το καφέ του Τσαμπουνιάρη. Η όλη κατασκευή, φτιαγμένη από δομικά υλικά της περιοχής( ασβεστόλιθο, μονζονίτη και ξύλο) βρίσκεται πάνω στο κάτοπτρο του ομώνυμου ρήγματος. Πρόκειται για μία επιφάνεια που έχει προκύψει από τις σχετικές μετακινήσεις των δύο σκελών του ρήγματος. Ενώ, το πιο διάσημο σημείο του καφέ είναι η τουαλέτα του. Πέρα από την μοναδική θέα και την πρωτότυπη κατασκευή(βράχος&ξύλο, δίχως οροφή) εκείνο που την κάνει ξεχωριστή ως μία από τις ωραιότερες του Αιγαίου και όχι μόνο, είναι η αργή μετατόπιση της που αποτυπώνεται στις ρωγμές των βραχωδών σχηματισμών που την περιβάλλουν.
Πρόκειται για μία στην κυριολεξία ''κινούμενη'' τουαλέτα που μετατοπίζεται κάποια χιλιοστά τον χρόνο εξαιτίας των τεκτονικών δυνάμεων που συνοδεύουν την μετάπτωση του ρήγματος του Παλιού Πυλιού και καταγράφονται με την άνοδο ή κάθοδο του ενός σκέλους ως προς το άλλο. Δεν είναι τυχαίο ότι ο ιδιοκτήτης του καφέ χαριτολογώντας αναφέρει συχνά ότι κάθε σεισμό τον νιώθει έντονα.

Γεωδίφης

Πηγές

1.Ιστορία της νήσου Κω-Β. Χατζηβασιλείου
2.Γεωλογικός χάρτης της Κω- ΙΓΜΕ
3.Βικιπαίδεια

Οι κάτοικοι της Κεφάλου, της πρώτης πρωτεύουσας της Κω έχουν την δικιά τους διάλεκτο. Μιλούν την Ελληνική με βαριά προφορά. Το γλωσσικό ιδίωμα τους συνδέεται με τις παραδόσεις , τα ήθη -έθιμα, την ιστορία του τόπου , ενώ αρκετές φορές έχει να κάνει με το γεωπεριβάλλον του δυτικού τμήματος του νησιού.
Το Χωσσυλάρι(κατά Ιακ.Ζαρράφτη) ή Χ(Κ)οχυλάρι όπως ονομάζεται τελευταία είναι μία πωρώδης έκταση που βρίσκεται κοντά στα Βολκάνια ,νότια της τοποθεσίας ''Σφακιά'' όπου το τοπωνύμιο προδίδει την μορφή εδάφους που ''χουχλάζει'' δηλαδή κοχλάζει αφήνοντας χαρακτηριστικές φυσαλίδες στα πετρώματα της περιοχής.
Στο σημείο όπου το νησί στενεύει όλη η επιφάνεια του ,όπως ορθά παρατήρησε ο Ιάκωβος Ζαρράφτης ''φαίνεται ως νήσος ιδιαιτέρα'' ,στρώματα τόφων - προϊόντα προηγούμενων ηφαιστειακών εκρήξεων-έχουν αντιδράσει με νερά δίνοντας μικροπορώδη, αργιλλοπυριτικά ορυκτά που δεν είναι άλλο από φυσικοί ζεόλιθοι. 
Ηφαιστειακά πετρώματα που περιέχουν φυσικούς ζεόλιθους-ένυδρα αργιλοπυριτικά ορυκτά - έχουν χρησιμοποιηθεί σε όλο τον κόσμο για περισσότερο από 1000 χρόνια.
Μετά την πυρηνική καταστροφή του Τσερνομπίλ, το 1986, οι Σοβιετικοί για να απαλλαγούν από τα επιβλαβή τοξικά και ραδιενεργά χημικά χρησιμοποίησαν ζεόλιθους για να αντιμετωπίσουν τις επιπτώσεις όχι μόνο στο έδαφος και στα νερά αλλά και στους ανθρώπους όπου παρατηρήθηκε μείωση κατά 30% σε ραδιενεργά ισότοπα, μετά την πρώτη εφαρμογή τους.
Για αιώνες, οι άνθρωποι νόμιζαν ότι οι φυσικοί ζεόλιθοι σχηματίζονταν μόνο σε μικρές ποσότητες μέσα σε κοιλότητες ηφαιστειακών πετρωμάτων. Αλλά στη δεκαετία του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του 1960, μεγάλα κοιτάσματα ζεόλιθου ανακαλύφθηκαν σε ηφαιστειακούς τόφους στις δυτικές Ηνωμένες Πολιτείες και σε θαλάσσιους τόφους στην Ιταλία και την Ιαπωνία. Και από τότε, παρόμοιες αποθέσεις έχουν βρεθεί σε όλο τον κόσμο, από την Ουγγαρία στην Κούβα για τη Νέα Ζηλανδία.
Η διαπίστωση ότι οι φυσικοί ζεόλιθοι σχηματίζονται από την αντίδραση ηφαιστειακών τόφων και τοφικών ιζηματογενών πετρωμάτων με νερά θαλασσινά ή υπεδάφια σε μία μεγάλη γκάμα γεωλογικών περιβαλλόντων ήταν ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα των γεωλόγων.
Τι είναι αυτό που κάνει τους ζεόλιθους ως ευλογημένα ορυκτά; Η μοναδική τους ικανότητα να απορροφούν και να εκροφούν νερό ,χωρίς καταστροφή της δομής τους διατηρώντας τα επίπεδα υγρασίας χαμηλά(έως 230 βαθμούς Κελσίου) τους κάνει να ξεχωρίζουν από τα άλλα ξηραντικά υλικά.
Οι εφαρμογές τους είναι αναρίθμητες. Στην Μεγάλη Βρετανία χρησιμοποιείται για την απομάκρυνση καισίου 137 και στρόντιου 90 από ραδιενεργά απόβλητα. Στην Θεσσαλονίκη χρησιμοποιήθηκε για απομάκρυνση αρσενικού και φθορίου σε πολύ ικανοποιητική απόδοση.
Άλλες εφαρμογές που αφορούν άμεσα στην ανθρώπινη δραστηριότητα είναι για διατροφικές, φαρμακευτικές, ιατρικές, περιβαλλοντικές, υδατικές, γεωργικές και βιομηχανικές χρήσεις .
Οι ζεόλιθοι πωλούνται και ως συμπληρώματα διατροφής, ενώ τελευταία προωθούνται στο διαδίκτυο ως μέσο για την απομάκρυνση των βαρέων μετάλλων και τοξινών από το σώμα, καθώς και για τη θεραπεία του καρκίνου. Οι ισχυρισμοί ότι ο ζεόλιθος μπορεί να βοηθήσει την καταπολέμηση του καρκίνου του σώματος ( με την αφαίρεση καρκινογόνων ουσιών στο στομάχι) δεν έχει τεκμηριωθεί σε ανθρώπινες μελέτες.
Δεν είχε άδικο ο Ιάκωβος Ζαρράφτης ότι σε μερικά σημεία του νησιού ''υπόκωφοι ηφαιστειακοί ήχοι εξακολουθούν να ακούγονται όπου και αέρια υπόγεια εξέρχονται από ηφαιστειώδη ρήγματα και θερμά νερά μεταλλικά δημιουργούνται ιδιαίτερα στο δυτικό τμήμα του νησιού'' .
Η διεθνής εμπειρία έχει δείξει ότι η εξόρυξη αυτού του σπάνια ωφέλιμου ορυκτού, είναι επιφανειακή χωρίς να απαιτείται καμιά χημική επεξεργασία, δεν δημιουργεί απόβλητα, ενώ υπάρχει η δυνατότητα πλήρους εδαφικής αποκατάστασης μετά το πέρας των εργασιών.

Γεωδίφης

Πηγές
1.Βικιπαίδεια
2.USGS- Αμερικάνικο Γεωλογικό Ινστιτούτο
3.Κώια-Ιάκωβος Ζαρράφτης
4.Ορυκτολόγος ΙΓΜΕ-Γιάννης Κατσίκης
5.Ορυκτός πλούτος της Ελλάδας-Ανανίας Τσιραμπίδης
6. ellhnikos-zeolithos.blogspot.gr/ 


*Ορισμένες από τις χρήσεις ζεολίθων

Πιο συγκεκριμένα στην γεωργία, οι ευεργετικές του επιδράσεις είναι μόνιμες, αφού δεν αποικοδομείται όπως τα άλλα βελτιωτικά εδάφους, βελτιώνει την γεύση και ποιότητα τροφίμων, αποδεσμεύει αργά και με φυσικό τρόπο τις θρεπτικές ουσίες στο ριζικό σύστημα των νέων φυτών, αυξάνοντας έτσι τη δύναμη και την απόδοση τους, βελτιώνει τις θρεπτικές ικανότητες του εδάφους, , προσφέρει αύξηση παραγωγής κατά 30% - 55% στο σιτάρι, 33% στο ρύζι, 50% στο καλαμπόκι, 17% στο βαμβάκι, 73% στο σταφύλι, 48% - 52% στη ντομάτα, 45% στο ακτινίδιο καθώς και 25%, αυξάνει την ανθοφορία στα γαρύφαλλα, με την χρήση λιγότερων λιπασμάτων και νερού προάγεται η καλή διαχείριση του εδάφους και η μείωση της ρύπανσης που προέρχεται από την έκπλυση των λιπασμάτων στον υδροφόρο ορίζοντα, συλλαμβάνει και ρυθμίζει όλα τα πολύτιμα θρεπτικά συστατικά όπως κάλιο, μαγνήσιο, ασβέστιο και ιχνοστοιχεία και τα απελευθερώνει αργά όποτε απαιτείται, απορροφά και παγιδεύει τις τοξικές προσμείξεις, συμβάλλει στην εξισορρόπηση του pH του εδάφους, βελτιώνει τον αερισμό ,παρέχει μια εξαιρετική πλατφόρμα για τη μικροβιολογική δραστηριότητα, προωθεί την ισορροπία αλκαλικών μετάλλων,μειώνει το κόστος των λιπασμάτων και των φυτοφαρμάκων, ανακουφίζει τα συμπυκνωμένα εδάφη, βελτιώνει την δομή του εδάφους, το κάνει πιο χαλαρό με αποτέλεσμα τα φυτά να αναπτύσσονται πολύ πιο καλύτερα, έχει την ιδιότητα να κατακρατεί το νερό και μειώνει την απώλεια νερού, μειώνει την δημιουργία ξηρών σημείων, ομοιομορφία στην παραγωγή, σκοτώνει τα παθογόνα, μειώνει ή εξαλείφει τις οσμές, μειώνει τις μύγες και σκοτώνει τους σπόρους των ζιζανίων.
Στην κτηνοτροφία, προφυλάσσει τα ζώα από τις εντερικές παθήσεις, καταπολεμώντας τις διάρροιες, μειώνει την κατανάλωση τροφής ,μειώνει την φαρμακευτική αγωγή των ζώων, μειώνει τη θνησιμότητα των νέων ζώων και συμβάλει στην ανάπτυξή τους, δεσμεύει την αμμωνία που παράγεται κατά την πέψη της τροφής, ενώ ταυτόχρονα απελευθερώνει κάλλιο που ρυθμίζει την οξύτητα του στομάχου γεγονός που διευκολύνει την απορρόφηση μετάλλων και θρεπτικών στοιχείων, δεσμεύει και απομακρύνει μέσω τις πεπτικής οδού τις τοξίνες και τις αλλεργιογόνες ουσίες των τροφών, βελτιώνει το ανοσοποιητικό σύστημα των ζώων,συμβάλλει στην αύξηση παραγωγή γάλακτος και στην ποιότητα του κρέατος(στις αγελάδες έχει διαπιστωθεί αύξηση κατά 17%) ,βοηθάει στον έλεγχο των οσμών, κυρίως αμμωνίας και υδρόθειου σε χώρους συντήρησης και αποθήκευσης τροφών κτηνοτροφικών μονάδων, ως μέσα βελτίωσης των συνθηκών διαβίωσης των ζώων στους θαλάμους εκτροφής,στα πουλερικά παρατηρείται αύξηση της ωοτοκίας τους και 7% αύξηση του βάρος τους, σε εκτροφή κατσικιών σε ποσοστό 2,5% στο σιτηρέσιο τους είχε σαν αποτέλεσμα την αύξηση του βάρους, γέννησης σε τρίδυμους και τετράδυμους τοκετούς και σημαντική αύξηση περιεκτικότητας λίπους στο γάλα τους.
Στο περιβάλλον, βελτιώνει την ποιότητα πόσιμου νερού, χρησιμοποιείται στον καθαρισμό διαφόρων τύπων λυμάτων (αστικά, βιομηχανικά, γεωργικά, ραδιενεργά απόβλητα), βοηθάει στην ανάπτυξη και τον πολλαπλασιασμό πολλών υδρόβιων οργανισμών, στα νερά της λίμνης, αλλά και σε άλλους υδάτινους όγκους, ρυθμίζει το pH του νερού προς το ουδέτερο, εμπλουτίζει σε οξυγόνο το νερό, μειώνει τα βακτήρια, βελτιώνει τη διαβίωση και ανάπτυξη των οργανισμών και φυτών, δεσμεύει και απομακρύνει τα κυανοβακτηρία, δεσμεύει και απομακρύνει το εξασθενές χρώμιο, δεσμεύει και απομακρύνει τα βαρέα μέταλλα και τα ραδιενεργά νουκλεοτίδια από το έδαφος, αφαιρεί τα ραδιενεργά ισότοπα από πυρηνικά απόβλητα,διαχείριση αποβλήτων μεταλλείων και επιστροφή εδαφών σε γεωργική χρήση, στα στερεά απόβλητα μεταλλείου και κυρίως στη λεκάνη διαχείρισης τελμάτων, αποτρέπει την έκπλυση των μετάλλων με το νερό της βροχής, δεσμεύει και απελευθερώνει θερμότητα από την ηλιακή ακτινοβολία σε εγκαταστάσεις κλιματισμού και θέρμανσης νερού, για την ανάκτηση SO2 σε απαέρια χημικής βιομηχανίας, για την απομάκρυνση αρσενικού από υπόγεια ύδατα.
Στην βιομηχανία υδρογονανθράκων, ως καταλυτές στη διύλιση του πετρελαίου, ως απορρυπαντικά για τον καθαρισμό των πετροχημικών αγωγών, ως καταλύτες για την παραγωγή υγρών καυσίμων υψηλής περιεκτικότητας σε οκτάνια, για την παραγωγή και εξυγίανση του φυσικού αερίου, για την απομάκρυνση ατμών υδραργύρου από φυσικό αέριο, για τον διαχωρισμός προπανίου -αιθυλενίου, για την ξήρανση αλκοολών και μιγμάτων υδρογονανθράκων, αποθείωση και απομάκρυνση μερκαπτανών από έλαια, κηροζύνη και άλλα κλάσματα απόσταξης πετρελαίου, αφυδάτωση χλωρουδρογονανθράκων ψυκτικών κύκλων, στο διαχωρισμό αέριων ενώσεων όπως CO2, CH4 και SO2.

Γνωρίζετε ότι ένας κεραυνός μπορεί να ταξιδεύει με ταχύτητες έως 220.000 χλμ/ώρα και να φτάσει σε θερμοκρασίες που πλησιάζουν 30.000 βαθμούς Κελσίου; Μερικές φορές, μέσα από αυτή την καταπληκτική διαδικασία, οι αστραπές μπορεί να έχουν επίδραση στη γη δημιουργώντας κάτι παράξενες γεωμορφές , τους φουλγκουρίτες(ή κεραυνίτες).
Οι fulgurites προέρχονται από την λατινική λέξη fulgur που σημαίνει κεραυνός. Είναι φυσικοί, λεπτοί, κοίλοι σωλήνες που σχηματίζονται σε χαλαζιτική άμμο ,σε διοξείδιο του πυριτίου , ή σε έδαφος που έχει χτυπηθεί από κεραυνό.
Οι πιο συνηθισμένοι σχηματίζονται όταν ένας κεραυνός με μια θερμοκρασία τουλάχιστον 1800 βαθμών Κελσίου χτυπά ακαριαία ένα αμμώδες έδαφος και αποτελούν το ''ψυχθέν προϊόν'' αυτής της διαδικασίας , που διαμορφώνεται σε μια περίοδο περίπου ενός δευτερολέπτου. Μερικές φορές αναφέρεται ως απολιθωμένη αστραπή .Επειδή είναι άμορφος,χαρακτηρίζεται συχνά ως ένα ορυκτοειδές. Οι σωλήνες μπορεί να είναι μέχρι αρκετά εκατοστά σε διάμετρο, και μέτρα σε μήκος. Ο μεγαλύτερος fulgurite που έχει βρεθεί είναι λίγο πάνω από 4,9 μέτρα σε μήκος. Έχουν εκτιμηθεί από πολλούς για την επιστημονική τους αξία ενώ είναι επίσης δημοφιλή σε χομπίστες
Συχνά σχηματίζονται σε πέτρωμα από ψαμμίτη ή στο έδαφος με υψηλή περιεκτικότητα σε άμμο, όταν το έδαφος έχει χτυπηθεί από κεραυνό. Η εξαιρετικά υψηλή θερμοκρασία του κεραυνού λιώνει αμέσως τα σωματίδια της άμμου και τα αναδιανέμει , συνδυάζοντας τα μαζί. Οι σωλήνες αυτοί δείχνουν τη διαδρομή που πήρε η αστραπή και μπορεί να προέρχεται μέχρι και λίγα μέτρα μακριά.
Οι φουλγκουρίτες μπορεί να δημιουργηθούν οπουδήποτε υπάρχει αμμώδες έδαφος. Ένα καλό μέρος για να τα βρείτε είναι σε ερημώδεις περιοχές όπου τα αμμώδη εδάφη και οι αστραπές είναι κοινές, και υπάρχει μια μικρή βλάστηση. Τα χόρτα και η βλάστηση συχνά τους επισκιάζουν ή τους κρύβουν , γεγονός που τους καθιστά δύσκολο να βρεθούν.
Πως σχηματίζονται;Ένας κεραυνός μπορεί να προσφέρει αρκετή ενέργεια για να τροφοδοτήσει ένα σπίτι για μια εβδομάδα (περίπου 300 κιλοβατώρες). Όταν αυτό το είδος της ενέργειας εισέρχεται στο έδαφος, εξατμίζεται και λιώνει το έδαφος αφήνει πίσω του ένα εύθραυστο κοίλο σωλήνα με υαλώδεις φυσαλίδες που μπορεί να είναι πολύ βαθύς. Πολλά εξαρτώνται από τη φύση του εδάφους. Τα καλύτερα δείγματα fulgurite προέρχονται από καθαρή χαλαζιακή άμμο. Οταν γίνουν συμπαγή, οι fulgurites μοιάζουν πρασινωποί, γκρι ή μαύροι . Συνήθως παίρνουν τα χρώματά τους από άλλα στοιχεία που αποτελούν το γύρω βράχο .
Παρόμοιοι βράχοι, είναι γνωστοί και από δύο άλλες αιτίες εκτός από κεραυνό. Άμμος μετά την δοκιμή ατομικής βόμβας Trinity, στην έρημο του Νέου Μεξικού, έλιωσε στο χώρο δοκιμών σχηματίζοντας ένα πράσινο γυαλί που ονομάζεται trinitite(τρινιτίτης) . Και οι προσκρούσεις από μετεωρίτες μπορεί να παράγουν λιωμένη άμμο και άλλα κομμάτια γνωστά από του συλλέκτες ως tektites(τεκτίτες) .
Ένας Μεξικανός επιστήμονας που ονομάζεται Rafael Navarro González- συνειδητοποίησε πρώτος ότι οι fulgurites θα πρέπει να περιέχουν δείγματα του αέρα στις γυάλινες φυσαλίδες τους. Με την χρήση σύγχρονων φασματόμετρων, ακόμη και μικρά δείγματα μπορούν να αναλυθούν. Όχι μόνο αυτό, αλλά οι γυάλινες φυσαλίδες διατηρούν στα αέρια τους στοιχεία από τις προηγούμενες γεωλογικές περιόδους. Σύμφωνα με τον Navarro González, οι φυσαλίδες θα πρέπει να διατηρούν στοιχεία από τον ίδιο τον κεραυνό από τον οποίο προήλθαν. Επιπλέον οι φυσαλίδες πρέπει να διατηρούν στοιχεία του αέρα στο έδαφος, τα οποία συχνά περιλαμβάνουν διοξείδιο του άνθρακα γεγονός που μπορεί να βοηθήσει να κατανοήσουμε για τις συνθήκες κατά τη στιγμή που χτύπησε ο κεραυνός. Το ίδιο το γυαλί του φουλγκουρίτη θα μπορούσε να χρονολογηθεί με ειδική εργαστηριακή μέθοδο.
Μελετώντας τους φουλγκουρίτες ερευνητές βρήκαν ότι η περιοχή της Σαχάρας είχε κάποτε ένα κλίμα, όπως της Σαχέλ προς το νότο, όπου οι αστραπές είναι κοινές σήμερα. Η χρονολόγηση τους έδωσε μια ηλικία περίπου 15.000 ετών, το ανώτερο Πλειστόκαινο. Χρησιμοποιώντας τους φουλγκουρίτες αποκάλυψαν νέα στοιχεία για την αρχαία Σαχάρα και τη χημεία των κεραυνών.
Αν ποτέ τους συναντήσετε ,μην τους καταστρέψετε, αφού μας δίνουν πληροφορίες για τους αρχαίους κεραυνούς, για την ατμόσφαιρα και την οικολογία παλαιότερων γεωλογικών περιόδων. Πολλές φορές είναι αρκετά εύθραυστοι και πρέπει να αντιμετωπίζονται με προσοχή.

Θέλετε να μάθετε με τι μοιάζουν; Ρίξτε μια ματιά στις παραπάνω φωτογραφίες .

Γεωδίφης 

Πηγές
1.Βικιπαίδεια
2.http://www.ec.gc.ca(Περιβάλλον του Καναδά)
3.http://geology.about.com( Andrew Alden)

Το όνομα του ημίθεου Ηρακλή, εκτός από την μηχανική και την γεωλογία συνδέθηκε και με τις θερμές πηγές τις οποίες επισκεπτόταν για να πάρει την μοναδική σωματική του δύναμη. Δεν είναι τυχαίο το πέρασμα του Ηρακλή από το νησί της Κω, έναν τόπο πλούσιο σε ιαματικές και θερμές πηγές οι οποίες θεωρούνταν από την αρχαιότητα ότι είχαν θεραπευτικές και υπερφυσικές ιδιότητες.
Η γεωλογική θέση της Κω στο νοτιοανατολικό άκρο του ενεργού ηφαιστειακού τόξου του Νοτίου Αιγαίου, η ηφαιστειότητα του νησιού, η έντονη τεκτονική δραστηριότητα με την παρουσία μεγάλων ρηγμάτων στο Ανώτερο Πλειστόκαινο(τελευταία 126-11 χιλιάδες έτη) και η ύπαρξη σημαντικών γεωθερμικών εκδηλώσεων, με νερά θερμοκρασίας 55 βαθμών Κελσίου καθιστούν την Κω έναν τόπο με ιδιαίτερο γεωθερμικό ενδιαφέρον.
Σύμφωνα με μελέτες στο νησί απαντούν δύο κύριες γεωθερμικές ανωμαλίες(θετική θερμική ροή) στην θερμή πηγή Αγίου Φωκά («Εμπρός Θέρμη»), με νερά θερμοκρασίας 45-46 βαθμών Κελσίου και της θερμοπηγής της Αγίας Ειρήνης («Πίσω Θέρμη»), με νερά θερμοκρασίας 55 βαθμών Κελσίου.
Η Πίσω Θέρμη είναι ίσως η πιο ενδιαφέρουσα περιοχή από πλευράς γεωθερμικών ανωμαλιών. Η θερμοπηγή συναντάται στην ακτογραμμή κοντά στον παλιό μώλο και παρουσιάζει φυσικά θερμά ρευστά. Το νερό της χρησιμοποιήθηκε από πολύ παλιά κυρίως για τις θεραπευτικές του ιδιότητες. Οι ευνοϊκές γεωλογικές συνθήκες της περιοχής προκαλούν την φυσική έξοδο ζεστού νερού. Στην περιοχή υπάρχουν αρχαία κτίσματα πιθανόν βυζαντινής περιόδου ίσως και παλαιότερα. Η πηγή από ότι φαίνεται ήταν γνωστή στους βυζαντινούς.
Όμως, η πηγή της Πίσω Θέρμης είναι ενεργή εδώ και εκατοντάδες χρόνια, είναι θερμότερη & ηλικιακά αρχαιότερη της Εμπρός Θέρμης,ενώ συνεχίζει να ρέει κάτι που καταδεικνύει την ανανεωσιμότητα του γεωθερμικού πόρου. Οι ασυνήθιστα ψηλές τιμές μετάδοσης της θερμότητας(θερμική ροή) προδίδουν τον ενεργό μαγματισμό (ηφαιστειότητα) της περιοχής και τον καθιστούν ως ένα από τα σημαντικότερα γεωθερμικά πεδία της χώρας.
Την θερμοπηγή επισκέφθηκε και ο Ιάκωβος Ζαρράφτης. Όταν βρέθηκε στην εκβολή του χειμάρρου Έξινα, χαρακτηριστικά έγραψε'' Ένθεν μετά 220 βημάτων φαίνονται θερμοπηγαί και περί τα 50 βήματα απώτερον ετέρα πηγή με κρύον ύδωρ υπογαλακτώδους γεύσεως. Δια του ύδατος αυτού έψησα καφέ όστις έμοιαζε καφέ με γάλα. Ου μακράν δε των 230 βημάτων απαντάται αναβράζουσα αρχαία θερμοπηγή με κτίρια υπό το όνομα Πίσω Θέρμη, άνωθεν των οποίων και το υπόγειο μονύδριο Αγία Ειρήνη''.
Αν σήμερα κάποιος επισκεφτεί την περιοχή - εκκλησάκι της Αγίας Ειρήνης- θα δει ότι στη θέση του μονυδρίου υπάρχει ένας ανακαινισμένος υπέργειος ναός με κάποια πρόσθετα βοηθητικά κτίσματα και μία σκάλα με βαθμίδες (σκαλοπάτια) που έχει θεμελιωθεί πάνω σε ένα εντυπωσιακό ογκόλιθο. Στην εκβολή προς την θάλασσα του ομώνυμου ρέματος υπάρχουν θραύσματα πετρωμάτων που έχουν διάφορα μεγέθη. Ξεχωρίζει ένας τεράστιος ογκόλιθος με γωνιώδη χαρακτηριστικά -που μαρτυρά ότι δεν προηγήθηκε μεταφορά σε μεγάλη απόσταση όταν αποκολλήθηκε από ψηλότερα τοπογραφικά σημεία-ιδίας λιθολογικής σύστασης με εκείνο της σκάλας της Αγίας Ειρήνης.
Πρόκειται για έναν εκπληκτικό ογκόλιθο- που εντυπωσιάζει κάθε περαστικό- τον οποίο όμως ο παρατηρητικότατος Ιάκωβος Ζαρράφτης δεν αναφέρει στα Κώια του, πιθανώς λόγω μεταγενέστερης κατάπτωσης του βράχου. Είναι πιθανόν το πέσιμο του να έγινε μετά το 1921, έτος δημοσίευσης και εκτύπωσης των Κώιων(προσωπική εκτίμηση).
Ο σχετικός γριφώδης και εντυπωσιακός ογκόλιθος δεν είναι άλλο από ένα γεωλογικό mélange. Δηλαδή ένα μεγάλης κλίμακας λατυποπαγές σώμα που χαρακτηρίζεται από την έλλειψη συνεχούς στρωμάτωσης με θραύσματα πετρωμάτων όλων των μεγεθών, τα οποία περιέχονται σε ένα παραμορφωμένο λεπτόκοκκο ιστό. Το σύμφυρμα συνήθως αποτελείται από ένα χαοτικό μείγμα μεγάλων μπλοκ με ποικίλες λιθολογίες.
Πριν από την έλευση της θεωρίας των τεκτονικών πλακών στις αρχές του 1970, ήταν δύσκολο να εξηγηθεί το mélange από την άποψη των τότε γνωστών γεωλογικών μηχανισμών. Τα mélange σήμερα συνδέονται με περιοχές ανάστροφων ρηγμάτων που βρίσκονται σε ζώνες ορογένεσης εκεί που δηλαδή σχηματίζονται τα βουνά. Το χαοτικό σύμφυρμα διαμορφώθηκε σε μία περιοχή λεπιώσεων και πτυχώσεων που ονομάζεται πρίσμα επαύξησης και το οποίο συναντάται πάνω από μια ζώνη καταβύθισης τεκτονικών πλακών. Τεκτονικές όσο και ιζηματογενείς διεργασίες μπορούν να σχηματίσουν τα mélange. Ωστόσο, το mélange της Αγίας Ειρήνης είναι τεκτονικό, δημιουργήθηκε σε ενεργό ηπειρωτικό περιθώριο των λιθοσφαιρικών πλακών, το οποίο σε γενικές γραμμές περιέχει υλικό από την μεταβολή του ωκεάνιου φλοιού και χερσαία ηπειρωτικά ιζήματα. Στην ανάμιξη του υλικού συμμετείχαν κυρίως τεκτονικές δυνάμεις και ροή νερού.
Το mélange της Αγίας Ειρήνης αποτελείται από ένα μείγμα διαφόρων τύπων πετρωμάτων όπως φυλίτες ,πηλίτες , κά που περιέχονται σε ένα γκριζο-πράσινο σχιστώδη ιστό. Οι ζώνες melange πιστεύεται ότι είναι σημεία στο φλοιό της Γης, όπου υπήρξε έντονη κίνηση κατά μήκος μεγάλων διαρρήξεων. Τα σπασμένα πετρώματα αποτελούν τα συντρίμμια που αναπτύχθηκαν από την κίνηση κατά μήκος αυτών των ρηγμάτων και έχουν συμπιεστεί προς τα πάνω και, μερικές φορές μέσα, στα υπερκείμενα στρώματα.
Τα τελευταία χρόνια η πηγή δεν παρουσιάζει εντυπωσιακή παροχικότητα(ποσότητα νερού στο χρόνο), βγάζει λίγο νερό επειδή το περισσότερο εγκλωβίζεται στο υπέδαφος. Ωστόσο, πρόκειται για μία χερσαία θερμοπηγή, από τις καλύτερες της Ευρώπης με κατάλληλα νερά για την θεραπεία ηπατιτικών ασθενειών.


Γεωδίφης

Πηγές
1.Ιστορία της νήσου Κω-Β.Χαζηβασιλείου
2.Κώια-Ιάκωβος Ζαρράφτης
3.Γεωθερμική έρευνα στην Κω- Βουγιουκαλάκης.Γ,Χιώτης.Ε
4.Βικιπαίδεια
5.Γεωλογικός χάρτης Κω-ΙΓΜΕ
6.Ορυκτολόγος-Γιάννης Κατσίκης

Πιθανόν να ήταν η πιο τρομερή πολεμική μηχανή των αρχαίων χρόνων και όχι μόνο. Ο Σπαρτιάτικος στρατός φημιζόταν εκτός από την απίστευτη πειθαρχία και εκπαίδευση και για την καινοτομία του. Για αιώνες είχε μετατρέψει το μεγαλύτερο ελάττωμά του - αριθμητική του σύσταση- σε δύναμη. Φορούσαν πάντα κόκκινο μανδύα, για να καλύπτουν το αίμα εάν πληγώνονταν και για να τρομάζουν τον αντίπαλο. Στις μάχες οι πολεμιστές δεν φορούσαν σανδάλια, αλλά πήγαιναν ξυπόλητοι, ώστε να διατηρείται πιο σταθερή η φάλαγγα. Αν και δεν υπήρχε νόμος που καταδίκαζε αυτούς που εγκατέλειπαν τη μάχη, αυτοί περιθωριοποιούνταν από την κοινωνία. Όμως, ο οπλισμός τους δεν ήταν πολύ διαφορετικός από εκείνο που χρησιμοποιούσαν οι άλλοι αρχαίοι 'Ελλήνες με τη μόνη διαφορά του χιτώνα και της ερυθρής χλαμύδας. Όλες οι ασπίδες τους είχαν γραμμένο το γράμμα Λ (λάμδα), που αντιπροσώπευε την Λακεδαιμονία. Άφηναν μακριά μαλλιά και χτενίζονταν πριν τις μάχες .Αρχικά φορούσαν κορινθιακό κράνος, περικνημίδες και μπρούτζινο θώρακα, αργότερα τα αντικατέστησαν με το λινοθώρακα ή με την πιο ελαφριά εξώμη.
Κύρια όπλα τους ήταν η ασπίδα, το μακρύ δόρυ, και το αινιγματικό σπαρτιάτικο ξίφος την Ξυάλη ἤ Ξυήλη. Οι πληροφορίες σχετικά με την Ξυάλη είναι συγκεχυμένες επειδή δεν έχουν βρεθεί αρχαιολογικά ευρήματα ή καλλιτεχνικές απεικονίσεις. Τι θα μπορούσε να ήταν αυτό το τόσο ξακουστό και τρομερό όπλο;
Πίσω στο 1961, ο Lyle Borst Αμερικανός πυρηνικός φυσικός και επιστημονικός συνεργάτης στο μεταλλουργικό εργαστήριο του Σικάγο, επισκέφθηκε τη Σπάρτη επηρεασμένος από την ανδρεία των αρχαίων Σπαρτιατών για να μελετήσει τα όπλα που χρησιμοποιήθηκαν στην αρχαία Ελλάδα.
Στο ταξίδι του στην Ελλάδα, ο Borst ανακάλυψε σύμφωνα με το ''Πρότζεκτ του Μανχάταν " -Το Σχέδιο Μανχάταν ήταν ένα έργο έρευνας και ανάπτυξης των ΗΠΑ, του Ηνωμένου Βασιλείου και του Καναδά, που παρήγαγε τις πρώτες ατομικές βόμβες κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου - ότι στη Σπάρτη παρήγαγαν χάλυβα σε μεγάλες ποσότητες ήδη από το 650 π.Χ.
Με βάση δείγματα που λήφθηκαν από αρχαιολόγους, διατύπωσαν τη θεωρία ότι ο χάλυβας ήταν το μυστικό όπλο των Σπαρτιατών και ότι ήταν ο λόγος για τις στρατιωτικές επιτυχίες τους ενάντια στους εχθρούς που τότε χρησιμοποιούσαν μόνο μαλακό σίδηρο ή χάλκινα όπλα.
Έχοντας ένα τέτοιο όπλο εκείνη τη στιγμή, ο Borst ανέφερε σε ένα άρθρο του 1961 στην The New York Times, ότι ήταν σχεδόν το στρατιωτικό ισοδύναμο με μια ατομική βόμβα.
Ωστόσο, αυτό επιστημονικά τεκμηριώνει για το πώς 300 άνδρες κατάφεραν να αποδεκατίσουν το στρατό των Περσών, Μήδων και άλλων Βαρβάρων οι οποίοι ανέρχονταν σε 50.000 οπλισμένους στρατιώτες. Ο Λεωνίδας, Βασιλιάς της Σπάρτης του 5ου αιώνα π.Χ. , οδήγησε μια μικρή δύναμη Ελλήνων, ως επί το πλείστον Σπαρτιατών τους περίφημους 300, αλλά και Θεσπιείς και τους Θηβαίους, έναντι του πολύ μεγαλύτερου περσικού στρατού του Ξέρξη, στο πέρασμα'' Στενό των Θερμοπυλών ''το 480 π.Χ. κατά τη διάρκεια των Περσικών πολέμων.
Ο Λεωνίδας και οι Σπαρτιάτες εκτός από περίφημη γενναιότητα που επέδειξαν στην μάχη και η οποία έμεινε χαραγμένη στην μνήμη όλων μας, χρησιμοποίησαν προηγμένη τεχνολογία μπροστά από την εποχή τους. Η σπαρτιάτικη ασπίδα λέγεται ότι επίσης ήταν καθοριστική επειδή ήταν σχεδόν απόρθητη. Ηττήθηκαν μόνο λόγω των συντριπτικών πιθανοτήτων και επειδή ένας Έλληνας προδότης, ο Εφιάλτης, έδειξε στους Πέρσες ένα πέρασμα το οποίο τους οδήγησε να περικυκλώσουν τους Σπαρτιάτες, αλλά ήταν μια πύρρειος νίκη.
Το κλασικό ξίφος των αρχαίων Ελλήνων ήταν γενικά περίπου 50–60 εκατοστά, αν και οι Σπαρτιάτες, άρχισαν να χρησιμοποιούν ξίφη 30 εκατοστών κατά τους Ελληνο-Περσικούς πολέμους. Σε μία αφήγηση ένας Αθηναίος ζήτησε από έναν Σπαρτιάτη γιατί το σπαθί του ήταν τόσο μικρό και μετά από μια σύντομη παύση, απάντησε, ''Είναι αρκετά μεγάλο για να φτάσει την καρδιά σας''. Ήταν ότι καλύτερο κατά την διάρκεια της μάχης όταν το δόρυ ήταν άχρηστο ή είχε σπάσει. Αποδείχθηκε ένα τρομερό όπλο στις μάχες όταν συγκρούονταν σχηματισμοί φαλάγγων σε μικρό χώρο όπου οι βαριές και μεγάλες ασπίδες κάλυπταν τους κενούς χώρους.
H Ξυάλη ήταν από χάλυβα (κοινώς ατσάλι) ένα κράμα σιδήρου–άνθρακα .Οι Σπαρτιάτες δεν ήταν οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν τον χάλυβα στον οπλισμό τους. Στην Βηθυνία ,ακτές της Μικράς Ασίας ζούσε ο Λαός των Χαλύβων , τους οποίους ο Αισχύλος αποκαλεί στον Προμηθέα Δεσμώτη ''χάλυβας σιδηροτέκτονας''. Οι Χάλυβες είχαν καταφέρει να φτιάξουν τον αδάμαστο σίδηρο , ένα σίδηρο ειδικά επεξεργασμένο τον οποίο αρχικά τον πυράκτωναν και στη συνέχεια τον οδηγούσαν σε απότομη ψύξη με νερό.
Ο χάλυβας είναι το πιο διαδεδομένο κατασκευαστικό υλικό μετά το σκυρόδεμα και το ξύλο. Χρησιμοποιείται παντού: από την αεροναυπηγική και την αρχιτεκτονική μέχρι την κατασκευή χειρουργικών εργαλείων.
Ο σίδηρος από τον οποίο αποτελείται ο χάλυβας - αποτελεί τον πυρήνα της Γης -θεωρείται η βάση του πολιτισμού. Η Γη είμαστε τυχεροί γιατί μας δίνει τεράστιες ποσότητες σιδηρομεταλλεύματος. Ο σίδηρος ήταν γνωστός από την προϊστορική εποχή, όμως, επειδή κάποια κράματα χαλκού τήκονται σε χαμηλότερη θερμοκρασία, ήταν τα πρώτα μέταλλα που χρησιμοποιήθηκαν στην ανθρώπινη ιστορία. Ο καθαρός σίδηρος είναι μαλακός, μαλακότερος και από το αλουμίνιο, αλλά είναι αδύνατο να εξαχθεί κατά τη διεργασία της ερυθροπύρωσης. Το υλικό σκληραίνει σημαντικά κατά διάρκεια της διεργασίας, απορροφώντας διάφορες προσμίξεις, όπως ο άνθρακας. Με συγκέντρωση άνθρακα μεταξύ 0,2% και 2,1% παράγεται χάλυβας που μπορεί να είναι μέχρι και 1.000 φορές σκληρότερος από τον καθαρό μεταλλικό σίδηρο. Τέτοιο χάλυβα χρησιμοποίησαν οι Σπαρτιάτες στα οπλιτικά τους ξίφη. Σίδηρο και άνθρακα από την πλούσια ελληνική γη.


Γεωδίφης

Πηγές
1.Βικιπαίδεια
2.New York Times
3.Ορυκτά,Πετρώματα και Πολιτισμός-Μ.Νικολάου

Φωτογραφία από πιστό αντίγραφο της σπαρτιάτικης Ξυάλης. Πηγή-sword-buyers-guide.com

''Οι μύθοι ενέχουσιν αλήθειαν, αι παραδόσεις φυλάττουσιν ιστορίαν, τ' άσματα αποκαλύπτουσι γεγονότα, τ' άλαλα μνημεία λαλούσι μετά βεβαιότητος τα πράγματα'' αναφέρει ο Ιάκωβος Ζαρράφτης στο δεύτερο μέρος των Κώιων , προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσει τους μυθικούς χρόνους της Κω.
To κωακό τοπίο είναι πλούσιο σε ήρωες, θεούς και θεές, που έχουν αποτυπωθεί  σε ζωγραφισμένα αγγεία, αγάλματα, ψηφιδωτά, μαρμάρινες κολόνες και σε ερείπια ναών. 
Στην καθημερινή μας γλώσσα ο μύθος είναι φαντασία, σημαίνει κάτι που δε έχει σχέση με την πραγματικότητα. Ωστόσο, οι γεωεπιστήμονες, δίνουν μια διαφορετική εξήγηση. Ο μύθος είναι ένα μέρος από την ιστορία μας, που συνδέεται αρκετές φορές με τον κόσμο που μας περιβάλλει.
Στην πλούσια μυθολογία μας, ο Τρίοπας ήταν ένας από τους πολλούς ήρωες που συνδέεται με πολλές γενεαλογίες και τόπους. Σε έναν από τους πολλούς μύθους που του έχουν αποδοθεί - κατά την προσωπική μου εκτίμηση, ο επικρατέστερος-ο Τρίοπας, ήταν ένας από τους Ηρακλειδείς, παιδί του Ήλιου και της Ρόδου. Λέγεται ότι ο Τρίοπας, μαζί με τους αδελφούς του, Μακαρέα, Ακτίνο και Κάνδαλο, ζήλευαν τον αδελφό τους Τεναγέα, ο οποίος είχε μεγάλη επιδεξιότητα στις επιστήμες και τον σκότωσε. Μόλις έγινε γνωστό το έγκλημά τους, ο Τρίοπας διέφυγε στην Καρία σε ένα ακρωτήρι που έλαβε το όνομά του (το Τριόπιο Ακρωτήριο).Εκεί ίδρυσε την περίφημη πόλη της Κνίδου. Ιστορικές πηγές αναφέρουν ότι υπήρχε το άγαλμά του και το άλογό του στους Δελφούς, ως μια προσφορά των Κνιδίων. Μετά την ίδρυση της Κνίδου αποφάσισε για άγνωστους λόγους να μετοικήσει στην απέναντι ακτή από το Τριόπιο Ακρωτήριο, περιοχή του Αγίου Φωκά.
Γύρω στο 2900-2100 π.Χ ίδρυσε μία νέα πόλη που ονόμασε Τρίοπον. Οι Τρίοπες της Κω αναπτύσσουν τις τέχνες, ασχολούνται με την γη και ζουν σε πλούσια ανάκτορα ενώ χρησιμοποιούν και το ''Καρικό πελέκι'', ένα μικρό αγροτικό μαχαίρι τον ''κατσουνά'', ο οποίος αργότερα έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές εργαλείο στο Ασφενδιού. 
Από τον γιο του Τρίοπα, Μέροπα και μετέπειτα το νησί θα κυβερνηθεί από την δυναστεία των Τριόπων και των Μερόπων. Μάλιστα λέγεται ότι από το όνομα της κόρης ( Κόω) κάποιου Μέροπα το νησί θα αποκτήσει την σημερινή ονομασία.
Ποιος όμως ήταν στην πραγματικότητα ο τετραπέρατος Τρίοπας ή Τριομμάτης . Ήταν ένας βασιλιάς με 3 μάτια;
''Ο μύθος υφάνθη , η παράδοσις λιανίζει αυτόν, το άρμα εγείρει το γεγονός και το άλαλο μνημείο η νήσος Κω ως νύμφη περικαλλέστατη επιχαρίτως εξαπλωμένη παρά το μητρικό πλευρό της ηπείρου λαλεί ευλαλώς, ότι πάλαι ποτέ αποτέλει οφρύν ή κράσπεδο της στερεάς αφ'ης απερράγη δι' ηφαιστείων μετά ποσειδόνειων δυνάμεων'' μας διηγείται, ο Ζαρράφτης και δεν έχει άδικο βλέποντας το θέμα από την γεωλογική σκοπιά.
Στο πέρασμα του γεωλογικού χρόνου, ο δίαυλος μεταξύ του ακρωτηρίου Αμμουδιά της Λάμπης και της χερσονήσου της Αλικαρνασσού εξαιτίας των μεταβολών της στάθμης της θάλασσας συχνά άλλαζε τα χαρακτηριστικά του. Αρκετές φορές η ξηρά ένωνε το νησί της Κω με την απέναντι μικρασιατική ακτή . Κατά τα τελευταία 2 εκατομμύρια χρόνια ( Τεταρτογενές ) όσο υπήρχε αυτή η ''γέφυρα'' ξηράς, τα ζώα και τα φυτά μετανάστευαν ευκολότερα. Κάθε φορά που εξαφανίζονταν, άφηναν πίσω στο νησί της Κω τα αποτυπώματα ενός πλούσιου παρελθόντος. Δια μέσου αυτού του στενού μπόρεσαν να περάσουν όχι μόνο οι πρόγονοι των ελεφάντων, των ελαφιών, των αρκούδων, των γατών, των σκυλιών, των αλόγων και τόσων άλλων, αλλά ακόμη και ο προϊστορικός πρόγονός μας. Αυτό το κομμάτι ξηράς διέσχισαν πολλά προβοσκιδωτά ,δηλαδή μεγάλα θηλαστικά, στα οποία η ρίζα του πάνω χείλους και η βάση των ρινικών οστών τους σχηματίζουν μία μεγάλη προβοσκίδα που χρησίμευε ως συλληπτήριο όργανο.
Πρώιμα είδη των σημερινών ελεφάντων όπως Mastodon arvenensis, και Elephas meridionalis, ηλικίας τουλάχιστον 2.000.000 χρονών και ηλικίας 1.000.000-800.000 χρόνων ( κατώτερης Βιλλαφράγκιας ηλικίας) έζησαν στο νησί έχοντας όμως μορφολογικά γνωρίσματα διαφορετικά από αυτά των ηπειρωτικών περιοχών(πρόκειται κυρίως για ενδημικά είδη).
Με τον καιρό πολλά από αυτά πέθαναν αφήνοντας στο γεωλογικό αρχείο του νησιού απολιθώματα. Η ανακάλυψη απολιθωμένων οστών κρανίων και οδόντων οδήγησε τους πρώτους κάτοικους του νησιού στο συμπέρασμα της ύπαρξης υπερφυσικών όντων και ίσως να τους έκανε να πιστεύουν ότι οι σκελετοί ανήκαν στον πανέξυπνο τριομμάτη βασιλιά Τρίοπα. Οι δύο κόγχες των οφθαλμών και η ρίζα της απολιθωμένης προβοσκίδας ως μεγάλο μάτι στο μέτωπο από κάποιους που δεν είχαν ποτέ συναντήσει οστά Ελεφαντοειδών και δεν είχαν γνώσεις ανατομίας και παλαιοντολογίας πιθανότατα να τους οδήγησε στην δημιουργία του γεωμύθου του Τρίοπα.
Σήμερα στο ύψωμα Καστέλλο, το μυστηριώδες και μυθικό για κάποιους Τρίοπο των Πελασγών και Κάρων όσο και το φυσικό τοπίο του εξακολουθεί να προκαλεί τις αισθήσεις κάθε περαστικού. Τα ερείπια ενός χαμένου πολιτισμού, η πηγή του Αγίου Κωνσταντίνου με τα αλλοιωμένα πετρώματα, τα ασβεστολιθικά σπήλαια της Θεριότρυπας, τα ενεργά ρήγματα της περιοχής (Τρίοπα και Θεριότρυπα) εντυπωσιάζουν και έχουν ιστορίες (30 αιώνων) να αφηγηθούν.
Πρόκειται για ένα γεωμυθολογικό τόπο που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις και τα γεγονότα του νησιού. Το νησί της Κω αποδεικνύει ακόμη μία φόρα ότι το γεωπεριβάλλον του συνδέεται με τα σπουδαία γεγονότα της ελληνικής μυθολογίας. 
Οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν ότι το τωρινό γεωπεριβάλλον ενός τόπου παραμένει σχεδόν αμετάβλητο. Αλλά το τοπίο που βλέπουμε γύρω μας, δεν είναι το ίδιο με αυτό που έβλεπαν οι προϊστορικοί κάτοικοι του νησιού. Το γεωπεριβάλλον δεν παραμένει το ίδιο, αλλά συνεχώς μεταβάλλεται. Στην πραγματικότητα, το περιβάλλον που μπορούμε να δούμε γύρω από μας δημιουργήθηκε πριν περίπου 6.000 χρόνια.
Η μυθολογική περίοδος της Κω που αναφέρεται στις πράξεις των ηρώων και του περιβάλλοντος του έχει παραμείνει στη μνήμη των κατοίκων του νησιού, μέσω του προφορικού λόγου (μύθος).Είναι κρίμα που ο χώρος παραμένει εγκαταλελειμμένος ενώ δεν έχει γίνει καμία προσπάθεια ανάδειξης του. 

Γεωδίφης

Πηγές

1. Ιστορία της νήσου Κω-Β.Χατζηβασιλείου
2. Κώια- Ιάκωβος Ζαρράφτης
   
3. Βικιπαίδεια
   
4. Γεωλογικός χάρτης Κω-ΙΓΜΕ

Φωτογραφίες- Τρίοπον και απολίθωμα από τραπεζίτη προβοσκιδωτού του Πλειστόκαινου που βρέθηκε στο νησί της Κω

"Τροφή δέ τό τρέφον, τροφή δέ τό οἷον, τροφή δέ τό μέλλον"
( ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ, Περί Τροφῆς 8)

Κατά την ελληνιστική περίοδο, την εποχή των Πτολεμαίων της Αιγύπτου, το νησί της Κω θα γνωρίσει μοναδική άνθηση. Ειδικότερα η πόλη της Κω υπήρξε δημιούργημα μιας κοινωνίας οικονομικά εύρωστης και με επαφές που της προσέδιδαν χαρακτήρα κοσμοπολίτικο. Οι επιγραφικές μαρτυρίες μας αποκαλύπτουν ότι ο σημαντικός πληθυσμός των ελεύθερων γηγενών ανθρώπων του Δήμου των Κώων συμπληρωνόταν και από αλλοδαπούς, που διακρίνονταν σε μέτοικους ή πάροικους (δηλ. μόνιμα εγκατεστημένους στην πόλη, όπως ήταν οι Φοίνικες και οι Ιουδαίοι) και σε ξένους (δηλ. παρεπίδημους που ήταν περαστικοί και προσωρινής διαμονής). Αυτοί οι πάροικοι και ξένοι προσέδιδαν τον ξεχωριστό, κοσμοπολίτικο χαρακτήρα στην πόλη.
Γι αυτό τόσο ο Στράβων όσο και ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, περιγράφοντας την πόλη που, μετά από ένα «συνοικισμό», διαδέχθηκε τον προϋπάρχοντα κλασικό οικισμό, τονίζουν: «Η μεν ουν πόλις ου μεγάλη, κάλλιστα δε πασών συνωκισμένη και ιδέσθαι τοις καταπλέουσιν ηδίστη» (Στράβων ΙΔ΄,657) και «Πλήθος τε γαρ ανδρών εις ταύτην ηθροίσθη και τείχη πολυτελή κατεσκευάσθη και λιμήν αξιόλογος. Από δε τούτων των χρόνων αεί μάλλον ηυξήθη προσόδοις τε δημοσίαις και τοις των ιδιωτών πλούτοις και το σύνολον εφάμιλλον εγένετο ταις πρωτευούσαις πόλεσιν» (Διόδωρος Σικελιώτης ΙΕ΄,760).Διαβάστε περισσότερα 


Βασίλης Σ. Χατζηβασιλείου

Είναι πολύ δύσκολο να καταδικάσουμε έναν δολοφόνο, αν το σώμα του θύματος δεν μπορεί να βρεθεί. Και ο καλύτερος τρόπος για να κρύψει κανείς ένα σώμα είναι να το θάψει. Η ανάπτυξη νέων εργαλείων που έχουν την δυνατότητα να βρουν αυτούς τους μυστικούς τάφους είναι ο στόχος μιας μικρής κοινότητας ερευνητών που όμως έχει εξαπλωθεί σε διάφορες χώρες, μερικοί από τους οποίους παρουσίασαν τα επιτεύγματα τους την Τρίτη, 14 Μαΐου στη Σύνοδο της Αμερικής στο Κανκούν του Μεξικού, ένα επιστημονικό συνέδριο που συν-χρηματοδοτείται από την Αμερικανική Γεωφυσική Ένωση.
''Σήμερα, υπάρχουν χιλιάδες αγνοουμένων σε όλο τον κόσμο που θα μπορούσαν να είχαν υποστεί βασανιστήρια και να έχουν σκοτωθεί και θαφτεί σε άγνωστα μέρη", δήλωσε ο Jamie Pringle, λέκτορας γεωεπιστημών στη Σχολή Θετικών Επιστημών και Γεωγραφίας στο Πανεπιστήμιο του Keele στο Ηνωμένο Βασίλειο. "Αυτό είναι ένα τεράστιο πρόβλημα για τις οικογένειές τους και τις αρμόδιες αρχές που είναι υπεύθυνες για τέτοια θέματα. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να βρεθούν και οι σχετικές υποθέσεις εγκλημάτων πρέπει να επιλυθούν "
Ο Pringle και οι συνάδελφοί του Carlos Molina και Ορλάντο Hernandez του Εθνικού Πανεπιστημίου της Κολομβίας στην Μπογκοτά είναι μεταξύ εκείνων που προσπαθούν να βελτιώσουν τις τεχνικές για την εύρεση μαζικών τάφων, έτσι ώστε τελικά να υπάρξει ένα αξιόπιστο πακέτο εργαλείων .
Προηγούμενες μελέτες στις οποίες ο Pringle έχει εργαστεί αφορούσαν προσομοίωση παράνομων τάφων στο Ηνωμένο Βασίλειο, στο οποίο έθαψαν χοίρους και στη συνέχεια ήταν σε θέση να παρακολουθήσουν τα αέρια του εδάφους, τα υγρά και άλλες φυσικές αλλαγές με την πάροδο του χρόνου. Αυτή η έρευνα κατέστησε σαφές πόσο η ανίχνευση των τάφων εξαρτάται από την κατανόηση του πώς πτώματα αλλάζουν σε διαφορετικά εδάφη και κλίματα. Αυτό εφαρμόζεται στην ενεργό ιατροδικαστική σε πολλές περιπτώσεις σε όλη την Ευρώπη.
Διεθνείς συνεργασίες μεταξύ των γεωφυσικών εξειδικευμένων σε εγκληματολογικές έρευνες έχουν ήδη αποδειχθεί χρήσιμες σε περιπτώσεις όπως θύματα του IRA που ''εξαφανίστηκαν'' και βρέθηκαν σε παραλίες της Βόρειας Ιρλανδίας ή σε εργασίες που είναι ήδη σε εξέλιξη για τον εντοπισμό μαζικών τάφων από τον εμφύλιο πόλεμο στην Ισπανία.
Στο τελευταίο έργο, που παρουσιάστηκε σε μια αφίσα κατά τη συνάντηση στο Κανκούν, οι ερευνητές πρότειναν να θάψουν χοίρους σε οκτώ διαφορετικά σενάρια προσομοίωσης σε διαφορετικά εδάφη και κλίματα στην Κολομβία. Στη συνέχεια, μελέτησαν τους μαζικούς τάφους με γεωφυσικές μεθόδους, όπως γεωραντάρ, ηλεκτρική αντίσταση, αγωγιμότητα και μέθοδο μαγνητομετρίας μεταξύ άλλων. Το σχέδιό τους ήταν να ερευνήσουν τους τάφους κάθε 8 ημέρες κατά τη διάρκεια του πρώτου μήνα, 15 ημέρες κατά το δεύτερο και τρίτο μήνα, και μηνιαίες πριν περάσουν 18 μήνες .
Τα δεδομένα που συλλέχθηκαν χρησιμοποιήθηκαν για να χαρτογραφήσουν τους μαζικούς τάφους και συγκρίθηκαν μεταξύ τους, στην προσαρμογή για μεταβλητές τοποθεσίες όπως το είδος του εδάφους και τις βροχοπτώσεις. Αναμένουν επίσης να συγκρίνουν τα αποτελέσματά τους με άλλες μελέτες και που αφορούν εγκληματολογικές περιπτώσεις.
Ολοκληρωμένες γεωφυσικές εργασίες εκτός από το ανακαλύπτουν αγνοούμενους, βοηθάνε σε αρχαιολογικές έρευνες δίχως να γίνονται τομές , στον εντοπισμό θαμμένων ερειπίων που ανήκουν στα αρχαία πολεοδομικά συγκροτήματα,στον καθορισμό της δομής του υπεδάφους για τεχνικούς,υδρογεωλογικούς και μεταλλευτικούς σκοπούς καθώς και σε θέματα προστασίας περιβάλλοντος, στη μελέτη και έρευνα των ρηγμάτων κά.

Γεωδίφης με πληροφορίες από την Αμερικανική Γεωφυσική Ένωση