''Η ιστορία δεν θα επαναληφθεί με τον ίδιο τρόπο κατ 'ανάγκη, αλλά θα μπορούσαμε να δούμε κάτι παρόμοιο"John Rundle, γεωφυσικός στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, Davis.

Κατά την περίοδο του 2ου Μακεδονικού πολέμου (200-197 π.Χ.), ένας ακόμη ισχυρότατος σεισμός πλήττει την Δωδεκάνησο και τις γύρω περιοχές μόλις 23-24 χρόνια μετά το μεγάλο σεισμό και το τσουνάμι που κατέστρεψε τον Κολοσσό της Ρόδου.
Ο σεισμός έγινε ιδιαίτερα αισθητός στο κεντρικό τμήμα της Ρόδου ενώ ιστορικές μαρτυρίες αναφέρουν ότι καταστράφηκαν σχεδόν ολοκληρωτικά μερικές πόλεις του νησιού.
Το γνωστό από τον Όμηρο, λευκό (αργινόεντα) εύφορο έδαφος της Καμείρου - από αργιλώδες χώμα - δεν μπόρεσε να αντέξει τις δονήσεις του Εγκέλαδου και σύμφωνα με αρχαίες αναφορές τα τείχη της πόλης κατέρρευσαν- ίσως από ρευστοποίηση εδάφους ένα φαινόμενο που συχνά συνοδεύει τις ισχυρές σεισμικές δονήσεις. Το έδαφος σε χαλαρά εδάφη δεν δονείται πάντα. Τέτοια εδάφη στην κυριολεξία μπορούν να καταπιούν ή ακόμα και να ανατρέψουν τεράστια κτίρια. Πρόκειται για φαινόμενο που μετατρέπει το έδαφος σε ρευστό και μπορεί να είναι πιο καταστροφικό ακόμη και από το ίδιο το σεισμικό γεγονός.
Τα τείχη είχαν ανοικοδομηθεί σε ευρεία έκταση μετά το μεγάλο σεισμό και το τσουνάμι του 222 π.Χ (227/6 κατά άλλους) που κατέστρεψαν το πιο γνωστό ιστορικό μνημείο της Ρόδου, ένα από τα 7 θαύματα του αρχαίου κόσμου,το οποίο είχε ανεγερθεί προς τιμή του Ήλιου. H Kάμειρος, μαζί με τη Iαλυσό και την Λίνδο ήταν μία από τις τρεις πόλεις-κράτη, την οποία ίδρυσαν οι Δωριείς όταν εγκαταστάθηκαν στη Pόδο,έφθασε σε μεγάλη ακμή τον 6ο και 5ο π.Χ. αιώνα.
Στην Κάλυμνο επιγραφές από τον ναό του Απόλλωνα αναφέρουν ότι γίνονταν συνεχώς σεισμοί.Το τεκτονικό συμβάν χτύπησε και άλλα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, όπως την Σάμο όπου υπήρξαν αρκετοί τραυματίες .Προξένησε ζημιές στα Δίδυμα και σε κτίρια της αρχαίας Ιασού στις ακτές της Μικράς Ασίας,καθώς και την ευρύτερη περιοχή της Καρίας στα απέναντι μικρασιατικά παράλια.
Σύμφωνα με νέα αρχαιολογικά στοιχεία ο σεισμός ο οποίος μέχρι πρόσφατα δεν ήταν τόσο γνωστός-συχνά συγχέεται με το καταστροφικό συμβάν του 222 π.Χ- πρέπει να έγινε μεταξύ 199-198 π.Χ, τον μήνα Αύγουστο. Η σεισμική δόνηση ήταν κατ' εκτίμηση 7.2R, με επίκεντρο τον θαλάσσιο χώρο του Αφάντου .Ίσως ήταν ενδιάμεσου βάθους και πιθανόν να προήλθε από ένα υποθαλάσσιο μη ορατό ρήγμα από την ξηρά, μήκους τουλάχιστον 90χλμ. το οποίο διασχίζει κατά μήκος την ακτή του Αφάντου- έναν από τους παλαιότερους οικισμούς της Ρόδου, το τοπωνύμιο οφείλεται στη θέση του(ανάμεσα σε λόφους) η οποία καθιστά την κωμόπολη σχεδόν άφαντη.
Το σεισμικό γεγονός, προκάλεσε τεράστιες ζημιές και στην πόλη της Κω. Μπορεί να μην ήταν ο πλέον καταστροφικός του νησιού, ωστόσο, έπληξε τα δημόσια κτίρια και τα μνημεία του νησιού, τα οποία επισκευάσθηκαν αργότερα από ντόπια υλικά με την βοήθεια των Ατταλιδών μοναρχών. Επιπλέον,κατέστρεψε και τα τείχη της πρωτεύουσας της Κω, τα οποία είχαν πρόσφατα επιδιορθωθεί εν αναμονή του Κρητικού πολέμου (205-202 π.Χ.) και της επίθεσης του Φιλίππου Ε' (201-196 π.Χ.) ο οποίος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επικυριαρχία των Ρωμαίων στην Ελληνική Ανατολή.
Αρκετά ιερά της Κω εγκαταλείφθηκαν μετά τον σεισμό όπως το Ελευσίνιο στο Κυπαρίσσι στους πρόποδες του Δίκαιου - περιοχή δυτικά του Π. Πυλιού με ίχνη προμυκηναϊκής κατοίκησης -και άλλα να υποστούν σημαντικές ανακατασκευές (Ασκληπιείο της Κω, το Αφροδίσιο στη συνοικία του Λιμανιού κά).Μετά από αυτό τον σεισμό θα κατασκευαστούν νέα δημόσια κτίρια (στάδιο, θέατρο, γυμνάσιο, παλαίστρα, κά.) και νέα ιερά στη πρωτεύουσα του νησιού (Ηρακλέους Καλλινίκου και της Αφροδίτης Πανδήμου και Ποντίας στο Λιμάνι).
Ο καταστροφικός σεισμός του 199-198 π.Χ δεν ήταν ένα μεμονωμένο και τυχαίο γεγονός. Η μεγάλη σεισμικότητα της Δωδεκανήσου οφείλεται στην σύγκλιση προς βορρά της Αφρικανικής πλάκας σε σχέση με την Ευρασιατική κατά μήκος ενός πολύπλοκου ορίου τεκτονικών πλακών. Η σύγκλιση άρχισε περίπου 50 εκατομμύρια χρόνια πριν και συνδέεται με το κλείσιμο της αρχαίας θάλασσας της Τηθύος(πρώιμη Μεσόγειος). Στην κίνηση της τάξης κάποιων χιλιοστών κάθε χρόνο οφείλονται οι ισχυροί σεισμοί που σκοτώνουν και προκαλούν σοβαρότατες υλικές ζημιές σε οικήματα και υποδομές. Η περιοχή της Δωδεκανήσου ήταν, είναι και θα είναι σεισμικά ενεργή, για όσο καιρό διαρκεί η πίεση της Αφρικανικής πλάκας.

Γεωδίφης

Πηγές

1.Σεισμοί της Ελλάδας-Παπαζάχος Β.
2.Σεισμοτεκτονικός χάρτης της Ελλάδας-ΙΓΜΕ
3.Βικιπαίδεια
4.http://odysseus.culture.gr/,Υπουργείο Πολιτισμού
5.Αρχαιολογία και σεισμοί ,C.Malacrino (2007)

Το 1973 σε μια ρεματιά στην περιοχή της Ν. Μεσήμβριας, μία ομάδα ερευνητών δέχθηκε μια πολύ δυνατή βροχή και σταμάτησε κάτω από κάποια δένδρα για να περάσει η καταιγίδα. Καθώς βρίσκονταν σε μια πλαγιά,παρατήρησαν την παρουσία ορισμένων απολιθωμένων οστών μεταξύ των οποίων ήταν και η κάτω γνάθος ενός ανθρωποειδούς. Οι επιστήμονες ονόμασαν την απολιθωματοφόρα θέση ''Χαράδρα της βροχής'' και το ανθρωποειδές ''Ουρανοπίθηκος ο μακεδονικός'', θεωρώντας ότι τους ήλθε ως δώρο από το μακεδονικό ουρανό. Στα επόμενα χρόνια συνεχίστηκαν οι έρευνες στη Χαράδρα της βροχής και οδήγησαν στην εύρεση πολλών υπολειμμάτων του Ουρανοπιθήκου. Το 1989 σε μια άλλη ρεματιά της περιοχής κοντά στο χωριό Ξηροχώρι βρέθηκε το κρανίο του Ουρανοπιθήκου ένα πολύ σημαντικό και παγκόσμιας σημασίας εύρημα.Τέλος, το 1990 διαπιστώθηκε η παρουσία του Ουρανοπιθήκου σε μια απολιθωματοφόρο θέση κοντά στο χωριό Νικήτη της Χαλκιδικής. Πρόκειται για την άνω και κάτω γνάθο ενός γηραίου ατόμου. Τα ευρήματα αυτά δείχνουν ότι ο Ουρανοπίθηκος έζησε σ΄ όλο το χώρο της Μακεδονίας κατά το Αν. Μειόκαινο και ίσως να είχε και ευρύτερη εξάπλωση στην περιοχή.
Ο Ουρανοπίθηκος ο μακεδονικός(Ouranopithecus macedoniensis) είναι ένας μακρινός πρόγονος του ανθρώπου έμοιαζε με γορίλα και ήταν φυτοφάγος, έζησε στην Ελλάδα πριν 10 εκατ. χρόνια.
Μέχρι σήμερα, απολιθωμένα τμήματα από σκελετούς ουρανοπιθήκων, έχουν βρεθεί σε τρεις θέσεις. Στη Χαράδρα της βροχής στη Νέα Μεσημβρία στη Θεσσαλονίκη, στο Ξηροχώρι, και στη Νικήτη Χαλκιδικής.
Ο Ουρανοπίθηκος ζούσε στις σαβάνες της βόρειας Ελλάδας μαζί με γαζέλες, αντιλόπες, καμηλοπαρδάλεις. Οι αρσενικοί είχαν το ίδιο σωματότυπο με τους σημερινούς θηλυκούς γορίλες και ζούσαν σε ανοικτά περιβάλλοντα με χαμηλή βλάστηση. Τρέφονταν με φύλλα, βολβούς και καρπούς δέντρων.
Σύμφωνα με τον Γιώργο Κουφό-καθηγητή Παλαιοντολογίας και Στρωματογραφίας στο ΑΠΘ που μελετά τους ουρανοπίθηκους από το 1976 , ''ο Ουρανοπίθηκος αποτελεί ένα κομβικό σημείο στην εξελικτική διαδρομή του ανθρώπου καθώς η εμφάνισή του σηματοδοτεί τον διαχωρισμό του γορίλα από τον κλάδο των ανθρώπων και των χιμπατζήδων''.
Οι ουρανοπίθηκοι που εντοπίστηκαν στις περιοχές της βόρειας Ελλάδας, αριθμούσαν περί τα 20 με 25 άτομα. Όπως συμβαίνει και σήμερα με τους γορίλες, έτσι και πριν από 9-10 εκατομμύρια χρόνια, τα αρσενικά άτομα ήταν επιφορτισμένα με την προστασία της ομάδας ενώ τα θηλυκά με την ανατροφή των μικρών. Κοιμούνταν στα δέντρα για προστασία από θηρευτές και μάλιστα έκαμπταν για το σκοπό αυτό κλαδιά δέντρων.
Τα απολιθωμένα δόντια των ανθρωποειδών έδειξαν ότι σε περιόδους ξηρασίας, όταν δεν υπήρχε πλούσια και φρέσκια βλάστηση για να τραφούν, οι ουρανοπίθηκοι ήταν αναγκασμένοι να τρέφονται με σκληρότερες τροφές φυτικής προέλευσης. Στις περιοχές όπου βρέθηκαν τα απολιθώματά τους, εντοπίστηκαν και σκελετικά υπολείμματα άλλων ζώων, όπως οι αντιλόπες. Συχνά μοιράζονταν το ίδιο περιβάλλον με άλλα ζώα τα οποία δεν ζούσαν σε δάση αλλά σε ανοικτά οικοσυστήματα.
Ο Ουρανοπίθηκος είναι ένα από τα σπουδαιότερα παλαιοανθρωπολογικά ευρήματα του ελλαδικού χώρου. Συχνά ταυτίζεται με τον Γραικοπίθηκο (Graecopithecus freybergi), ο οποίος είναι ένας νεότερος Μειόκαινος ανθρωποειδής ( περίπου 9 εκ. ετών) που έχει βρεθεί μόνο στην Ελλάδα. Στην πραγματικότητα οι δύο αυτοί ανθρωπίδες δεν πρέπει να ταυτίζονται αφού αποτελούν διαφορετικά είδη.
Το 1944 οι Γερμανοί κατά την κατασκευή ενός καταφυγίου στην Αττική -τοποθεσία Πύργος Βασιλίσσης, βρήκαν μια κάτω γνάθο στην οποία η οδοντοστοιχία ήταν κατεστραμμένη σχεδόν εντελώς. Ο Von Freyberg το 1951 κακώς συνέδεσε το απολίθωμα με τον Μεσοπίθηκο Πεντελικό (Mesopithecus pentelici) ένα γένος της οικογένειας των κερκοπιθηκιδών που έζησε στην Ευρώπη και στην Δ.Ασία πριν από 7 εκ.χρόνια και σήμερα έχει εκλείψει. Αργότερα ο Koeningswald το 1972 εξέτασε το δείγμα και το ονόμασε Graecopithecus freybergi.
Ο Graecopithecus έζησε κάπου μεταξύ 6,6 και 8 εκ.χρόνια.Ο Ουρανοπίθηκος, αντίθετα είναι πολύ μεγαλύτερος, περίπου 9 με 10 εκ.χρόνων. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει τουλάχιστον ένα κενό 1- 3,4 εκ.χρόνων.

Γεωδίφης

Πηγές

1.Ouranopithecus macedoniensis-Γ.Κουφός,Καθηγητής Παλαιοντολογίας Α.Π.Θ.
1.Τα Νέα,ψηφιακή έκδοση
2.Βικιπαίδεια
3.esoterica.gr
4.livelikedirt.blogspot

Υπάρχει ένα λευκό πέτρωμα οργανικής  προέλευσης που χρησιμοποιείται σε πολλά ζυθοποιεία; Δεν πρόκειται για ένα ανθρακικό. Το πέτρωμα αποτίθεται σε περιβάλλοντα του γλυκού νερού και δεν αποτελεί ένα συστατικό της μπύρας. 
Ποιο είναι το πέτρωμα;Πρόκειται για τον διατομίτη ένα ιζηματογενές πέτρωμα που χρησιμοποιείται ως φίλτρο, απορροφητικό, λειαντικό και σε διάφορες άλλες εφαρμογές.
Ο ζύθος(μπύρα), είναι ένα αγαπημένο αλκοολούχο ποτό ιδιαίτερα κατά το καλοκαίρι. Φτιάχνεται με ζύμωση από νερό, βύνη και λυκίσκο -για τη βελτίωση της γεύσης, και για τη συντήρηση.
Η πρώτη αναφορά που έχουμε, για το αγαπημένο ποτό των γεωλόγων, ξεκινά από την αρχαία Αίγυπτο και την Μεσοποταμία, πριν περίπου 6.000 χρόνια. Η μπύρα των ανατολικών λαών παρασκευαζόταν σχεδόν με τον ίδιο τρόπο που φτιάχνεται σήμερα, όμως χωρίς λυκίσκο(πρωτο-χρησιμοποιήθηκε πριν 3.000 χρόνια περίπου), από κριθάρι και λιγότερο από άλλα δημητριακά.
Οι Αρχαίοι Έλληνες γνώρισαν την μπύρα από τους Αιγύπτιους ωστόσο πρέπει να τη θεωρούσαν ποτό κατώτερης ποιότητας από το κρασί. 
Οι διατομίτες είναι ένα εύθρυπτο ανοιχτόχρωμο πέτρωμα που αποτελείται κυρίως από πυριτικά σκελετικά υπολείμματα που ονομάζονται διάτομα. Είναι πολύ πορώδες πέτρωμα με λεπτά σε μέγεθος σωματίδια και ένα χαμηλό ειδικό βάρος. Αυτές οι ιδιότητες το καθιστούν χρήσιμο ως φίλτρο, απορροφητικό και ως πληρωτικό ελαφρού βάρους για καουτσούκ, για χρώματα και πλαστικά. Για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκαν διατομίτες από τους Έλληνες,  πάνω από 2.000 χρόνια πριν, στην κεραμική και τα τούβλα.
Όταν ο διατομίτης θρυμματίζεται σε σκόνη συνήθως ονομάζεται '' διατομική γη'' ή DE(Diatomaceous earth).
Τα διάτομα είναι μέλη μιας μεγάλης, διαφορετικής ομάδας από φύκια που παρασύρονται ελεύθερα στα νερά των ωκεανών και των λιμνών. Μερικοί τύποι από διάτομα ζουν στο κάτω μέρος αυτών των υδατικών συστημάτων και στο έδαφος. Τα περισσότερα διάτομα είναι μικροσκοπικά αλλά μερικά είδη είναι μέχρι δύο χιλιοστά σε μήκος. Ως ομάδα, τα διάτομα είναι μοναδικά επειδή είναι μονοκύτταροι οργανισμοί που παράγουν ένα σκληρό και πορώδες κυτταρικό τοίχωμα ή εξωτερικό στρώμα που αποτελείται από διοξείδιο του πυριτίου το οποίο ονομάζεται ''frustule'', και μοιάζει με τα μικροσκοπικά κοσμήματα. Αυτά τα κελύφη είναι πολύ ιδιαίτερα και έχουν μια λεπτή δομή. Σχεδόν όλα τα διάτομα είναι φωτοσυνθετικά και ζουν στο νερό λιγότερο από περίπου 30m σε βάθος, όπου το ηλιακό φως μπορεί να διαπεράσει. Τα διάτομα είναι παραγωγικά και είναι υπεύθυνα για την παραγωγή σχεδόν του ήμισυ της οργανικής μάζας στους ωκεανούς του πλανήτη. Η αφθονία και το μικρό μέγεθος τους, τα τοποθετεί στη βάση της θαλάσσιας τροφικής αλυσίδας.
Όταν τα διάτομα πεθαίνουν τα πυριτικά πορώδη κυτταρικά τοιχώματα που δεν έχουν ενσωματωθεί στο ίζημα του πυθμένα βυθίζονται και δίνουν την γη διατόμων ή το ορυκτό άλευρο που αποτελείται από πυριτικά λείψανα διατόμων.
Οι τέσσερις κύριες χρήσεις του διατομίτη στις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του 2013 ήταν για φίλτρο(56%), πρόσθετο για το τσιμέντο (15%), πληρωτικό (14%), απορροφητικό υλικό (13%), και άλλα (2%). Οι ιδιότητες του διατομίτη που το καθιστούν χρήσιμο σε αυτές τις εφαρμογές είναι το μικρό μέγεθος σωματιδίου, το υψηλό πορώδες, η περιοχή υψηλής επιφάνειας, η σχετικά αδρανής πυριτική σύνθεση και το χαμηλό ειδικό βάρος.
Το μικρό μέγεθος σωματιδίων της γης διατομών και η ανοικτή δομή των κελυφών μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά ως ένα φίλτρο σωματιδίων. Οι πόροι εντός και μεταξύ της frustule είναι αρκετά μικροί ώστε να παγιδεύουν βακτήρια, σωματίδια αργίλου και άλλα αιωρούμενα στερεά. Για τον λόγο αυτό χρησιμοποιείται σε εγκαταστάσεις επεξεργασίας πόσιμου νερού, πισίνες, ζυθοποιεία, οινοποιεία, εργοστάσια χημικών και όπου γίνονται οι χυμοί και τα σιρόπια. Αυτά τα ρευστά περνούν μέσα από ένα στρώμα υγρής γης διατομών και τα αιωρούμενα σωματίδια παγιδεύονται, επειδή δεν μπορεί να χωρέσουν μέσα από τους πόρους.
Οι διατομίτες συχνά χρησιμοποιούνται ως πρόσθετο στην παραγωγή του τσιμέντου Portland. Υψηλής ποιότητας διατομίτης περιέχει πάνω από 80% διοξείδιο του πυριτίου και αυτό προστίθεται στο τσιμέντο για την ενίσχυση της περιεκτικότητας σε διοξείδιο του πυριτίου του προϊόντος. Διατομίτες κατ 'ευθείαν από το ορυχείο συνθλίβονται και αναμειγνύονται με τον ασβεστόλιθο, σχιστόλιθο ή άλλα υλικά που χρησιμοποιούνται για να κάνουν το τσιμέντο.
Αν τοποθετηθεί η γη των διατόμων σε ένα υγρό που έχει χυθεί μπορεί να απορροφήσει και να συγκρατήσει μια ποσότητα υγρού που ισοδυναμεί με το βάρος του. Αυτή η απορρόφηση διευκολύνει τη συγκράτηση, τον καθαρισμό και την αφαίρεση. Αυτές οι ίδιες ιδιότητες καθιστούν την διατομική γη σε θέση να απορροφήσει τα έλαια του δέρματος όταν χρησιμοποιείται σε καλλυντικά και μάσκες προσώπου. Γη διατόμων είναι ένα απορροφητικό που επίσης, χρησιμοποιείται στην επεξεργασία του εδάφους για να απορροφά και να συγκρατεί νερό.
Επιπλέον χρησιμοποιείται ως ένα ελαφρύ, αδρανές πληρωτικό σε ορισμένα βιομηχανικά προϊόντα, σε πλαστικά, στην άσφαλτο και ως υλικό πληρώσεως και να βελτιωθεί η αντοχή σε πολλά προϊόντα από καουτσούκ. Η διατομική γη χρησιμοποιείται ως μαλακό λειαντικό σε μερικές οδοντόκρεμες, σε κρέμες του προσώπου κά.
Χρησιμοποιείται ως μέσο καλλιέργειας σε υδροπονικές εργασίες και κήπους. Είναι αδρανής, κρατά το νερό και έχει ένα πορώδες που επιτρέπει στο έδαφος να αναπνέει. Τα σιτηρά και άλλοι σπόροι για να κολλήσουν μεταξύ τους και για να παραμείνουν στεγνά, χρησιμοποιείται διατομική γη.
Οι διατομίτες δημιουργούνται τόσο σε ποτάμια και λίμνες όπως και στο θαλάσσιο περιβάλλον. Η προέλευση είναι ένας σημαντικός παράγοντας, όταν εξετάζεται η γη των διατόμων για χρήση. Οποιαδήποτε χρήση που σχετίζεται με τις ανθρώπινες, ζωικές ή φυτικές ανάγκες θα πρέπει να προέρχεται από τις αποθέσεις του γλυκού νερού. Διατομίτης από πηγές αλμυρού νερού μπορεί να περιέχει άλατα και μπορεί να παράγει μη επιθυμητές ή τοξικές επιδράσεις.
Το κόστος της διατομιτών εξαρτάται από την ποιότητα τους, το πώς θα χρησιμοποιηθούν και την μορφή της επένδυσης. Το κόστος της διατομιτών που είναι κατ 'ευθείαν από το μεταλλείο χωρίς επεξεργασία για χρήση σε σκυρόδεμα ξεκινά σε περίπου $ 7(δολάρια) ανά τόνο. Διατομίτες από υψηλής ποιότητας κοιτάσματα για χρήση στον τομέα των καλλυντικών, για έργα τέχνης, και για τις αγορές εξαγωγής DNA μπορεί να κοστίσει περισσότερα από $ 400 ανά τόνο.

Γεωδίφης

Πηγές
1.Βικιπαίδεια
2.USGS
3.Geology.com

Στην πολυσύχναστη Via Laurentina της Ρώμης, βρίσκεται σήμερα ένας τόπος ειρήνης, απομονωμένος από την κίνηση και το θόρυβο, σύμβολο του Χριστιανισμού.
Αυτή είναι η Μονή των Τριών Συντριβανιών (Le Tre Fontane), η οποία παρουσιάζει τα χαρακτηριστικά ενός ιδιαίτερου και αυτόνομου μοναστηριού, όπως μπορεί να φανεί ήδη από την πύλη εισόδου, το λεγόμενο Arco di Carlo Magno.
L'Abbazia delle Tre Fontane όπως είναι πλέον γνωστή η μονή ,βρίσκεται σε μια μικρή κοιλάδα που διασχίζεται από την αρχαία Via Laurentina .Η τοποθεσία παλιά ονομαζόταν ''Aquae Salviae" και το τοπωνύμιο ίσως να οφείλεται στην αφθονία του νερού της περιοχής και στο όνομα της οικογένειας που κατείχε την γη κατά την περίοδο της μετάβασης από τον αρχαίο στον μεσαιωνικό κόσμο.
Η ιστορία αυτού του τόπου χρονολογείται από τα μέσα του 7ου αιώνα, όπως μαρτυρά η παρουσία του ηγούμενου Γεώργιου της μονής της Κιλικίας στην περιοχή.Το αρχικό τμήμα του συγκροτήματος ήταν Έλληνο-Αρμένικο και στον ηγούμενο πιστώνεται η ίδρυση του ναού που τώρα ονομάζεται Santa Maria Scala Coeli.
Στο τέλος του 11ου αιώνα, το αρμενικό μοναστήρι έχασε την σημασία του και μετά από μερικές δεκαετίες αναπτύσσεται ξανά από μοναχούς κιστερκιανούς(μοναχικό τάγμα της Δυτικής Καθολικής Εκκλησίας).
Μετά από πολλούς αιώνες και διάφορες περιπέτειες, το 1808 η μονή χάνει την αίγλη και οι Γάλλοι μοναχοί μοίρασαν τα περιουσιακά στοιχεία της.Έτσι τα βιβλία και τα αρχεία της μονής μεταφέρθηκαν στο Βατικανό. Η Κοιλάδα Acquae Salviae, εγκαταλείφθηκε στη φύση, και η περιοχή μαστιζόταν από ελονοσία.
Το 1867, την 18η εκατονταετηρίδα του μαρτυρίου των Αγίων Πέτρου και Παύλου, χάρη σε μια γαλλική δωρεά, μια κοινότητα Τραπίστι (κιστερκιανοί μοναχοί αφιερωμένοι στη στοχαστική ζωή)εγκαταστάθηκε στο αρχαίο αβαείο και αποκατέστησε την βασιλική και το γύρω χώρο .Η αποκατάσταση έγινε με τη δημιουργία καναλιών, φύτευση δένδρων κυρίως ευκαλύπτων και αποξήρανσης του βάλτου.
Ψάχνοντας για ένα λογικό νήμα που συνδέει αυτό το μέρος με την γεωεπιστήμη και όχι τόσο με την ιστορική και αρχιτεκτονική άποψη που διεγείρει την περιέργεια μας, κυρίως έχει να κάνει με την προέλευση του ονόματος του τόπου: το Tre Fontane.
Σύμφωνα με τη χριστιανική παράδοση, στις 29 Ιούνη του 67 μ.Χ. στην κοιλάδα Acquae Salviae, o Άγιος Παύλος της Ταρσού, μία από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες της πρώιμης εποχής του χριστιανισμού, αποκεφαλίστηκε. O υποστηρικτής της παγκοσμιότητας της διδασκαλίας του Ιησού, πέφτοντας στο έδαφος αναπήδησε τρεις φορές. Σε κάθε σημείο γεννήθηκε μια πηγή, σε απόσταση λίγα μέτρα μακριά.
Οι πηγές αυτές βρίσκονται στο γραφικό εκκλησάκι του Αγίου Παύλου, που χτίστηκε τον 5ο αιώνα στη θέση όπου πέθανε ο απόστολος. Σύμφωνα με την παράδοση, μαρτύρησε και αποκεφαλίστηκε, όπως αναφέρεται στη μεγάλη μαρμάρινη πλάκα που έχει τοποθετηθεί στον τόπο του μαρτυρίου του όπου τρεις πηγές ως εκ θαύματος ξεχύθηκαν.
Ήδη ο Andrea Bacci( 1524-1600) ένας φιλόσοφος, γιατρός και Ιταλός συγγραφέας,το 1571, στην πραγματεία του ''De Thermis'',ένα βιβλίο για τα νερά, την ιστορία τους και τις θεραπευτικές ιδιότητες που έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από την επιστημονική κοινότητα και την κοινωνία αναφέρει ότι οι τρεις αυτές πηγές ήταν ''crassae, fumosae et cum aliquali tepore "
Δηλαδή επισημαίνει ότι η πρώτη πηγή είναι ζεστή, η δεύτερη χλιαρή, και η τρίτη κρύα. Από τις τρεις βρύσες, που για καιρό διατηρούσαν τις διαφορετικές θερμοκρασίες του νερού, τρία παρεκκλήσια με στήλες στήθηκαν στη μνήμη του "απόστολου των εθνών''για το θαύμα που συνέβη. Σε κάθε παρεκκλήσι είναι σκαλισμένο το κεφάλι του Απ. Παύλου και έχει στήλες από μαύρες μαρμάρινες κολόνες της Χίου και μια λεκάνη.
Marmor chium οι Ρωμαίοι αποκαλούσαν το μαύρο τριαδικό μάρμαρο, ηλικίας 250-210 εκ.ετών που εξορυσσόταν στη Χίο. Μετέπειτα κακώς ονομάστηκε Αφρικανικό(Africano) το οποίο πλέον περιελάμβανε και τα άλλα έγχρωμα μάρμαρα του νησιού(ροζ,καφέ κά). Το μάρμαρο είναι ένα πέτρωμα που σχηματίζεται από την μεταμόρφωση του ασβεστόλιθου ή δολομίτη, που δημιουργείται από τις εσωτερικές δυνάμεις της Γης. Οι δυνάμεις που εμπλέκονται στη μεταμόρφωση είναι η πίεση, η θερμοκρασία και η τεκτονική των πλακών. Το διαφορετικό του χρώμα οφείλεται στην παρουσία ορυκτών προσμίξεων. Σύμφωνα με τον Πλίνιο (1ο αιώνα μ.Χ.) το διάσημο μαύρο μάρμαρο ήταν συμπαγές και ιδιαίτερα σκληρό με πολύχρωμες κηλίδες, χωρίς να διασχίζεται από φλέβες. Προέρχεται από τα Καρδάμυλα της Χίου και οι αρχαιολόγοι τον αποκαλούν ''μέλα χίο λίθο''. Με το υλικό αυτό κατασκεύασαν τα τείχη της πόλης της Χίου. Από Marmor chium αποτελούνται οι κολόνες της πρόσοψης της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου ενώ στην οκταγωνική αυλή του Μουσείου του Βατικανού υπάρχει ένα κομμάτι κολόνας, που θεωρείται το ωραιότερο δείγμα του μουσείου σύμφωνα με τους ειδικούς. 
Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα το νερό της Μονής των Τριών Συντριβανιών διανεμόταν στους πιστούς, επειδή θεωρήθηκε θαυματουργό για διάφορες ασθένειες,αλλά το 1950, εξαιτίας μίας ρύπανσης σταμάτησε η διανομή.
Σήμερα ακούγεται ο ήχος του νερού να ρέει στην βάση των παρεκκλησιών και προκαλεί δέος η σκέψη ότι πλήθος πιστών εδώ και αιώνες, έφτανε σε αυτό το μυστηριώδες μέρος και στις τρεις πηγές για να γιατρευτεί.
Ίσως, οι ακριβείς υδρογεωλογικές μελέτες θα μπορούσαν να εξηγήσουν επιστημονικά την προέλευση αυτών των τριών μικρών πηγών.Η Εκκλησία κείται σε αποθέσεις λασπώδεις-αμμώδεις πλούσιες σε τυρφώδη-αργιλώδη υλικά από την κοίτη πλημμυρών του ποταμού Τίβερη. Αυτές οι τεταρτογενείς (τελευταίων 10.000 χρόνων) αποθέσεις είναι σε επαφή με τον παλαιότερο γεωλογικό σχηματισμό της Valle Giulia (χαλίκια, άμμο και ιλύ, με τραβερτίνη στην κορυφή) καθώς και τα πυροκλαστικά υλικά που σχηματίζουν την διάσημη κόκκινη ρωμαϊκή ποζολάνη της Μέσης Πλειστόκαινου.

Γεωδίφης

Πηγές
1.A Geological Companion to Greece and the Aegean-Higgins MD, Higgins R
2.geoitaliani.it/Marco Pantaloni
3.Βικιπαίδεια
4.Γεωλογικός Χάρτης της Ελλάδας-ΙΓΜΕ

Πριν από τα μέσα του 18ου αιώνα ο ''κόσμος των απολιθωμάτων'' κυριαρχείται από την δεισιδαιμονία και τους μύθους.Πολλοί διαφορετικοί πολιτισμοί προσέγγισαν την προέλευση τους και ενδιαφέρουσες λαογραφικές παραδόσεις αναπτύχθηκαν σχετικά με τα απολιθώματα .Συχνά στα ζωικά ή φυτικά υπολείμματα που έζησαν πριν από εμάς και κλείσθηκαν σε στρώματα, αποδόθηκαν μαγικές και θεραπευτικές ιδιότητες.
Ένα από τα καλύτερα γνωστά παραδείγματα με μερικές από τις πιο σκοτεινές λαϊκές παραδόσεις είναι τα κεφαλόποδα.
Τα κεφαλόποδα είναι μαλάκια με πλοκάμια που εκφύονται από το κεφάλι και εμφανίστηκαν πριν από 500 εκ.χρόνια. Άρχισαν σχετικά σύντομα να διαφοροποιούνται σημαντικά εξαιτίας των διαφορετικών εξελικτικών διαδρομών που ακολούθησαν. Μέχρι σήμερα, στην μάχη της επιβίωσης έχουν χάσει πολλούς εκπροσώπους, ένα από τα πιο γνωστά εξαφανισμένα κεφαλόποδα είναι ο αμμωνίτης, ένα είδος που έζησε στις αρχαίες θάλασσες της Γης.
Τα αμμωνιτοειδή ξεκινώντας από τα μέσα του Δεβόνιου ήταν εξαιρετικά πλούσια, κυρίως ως αμμωνίτες κατά τη διάρκεια της Μεσοζωικής περιόδου. Πολλά γένη εξελίχθηκαν πολύ γρήγορα με αποτέλεσμα να εξαφανιστούν σε μερικά εκατομμύρια χρόνια. Λόγω της ταχείας εξέλιξης τους και της ευρείας διανομής, έχουν βρεθεί σε πολλά μέρη του κόσμου και χρησιμοποιούνται από τους γεωλόγους και παλαιοντολόγους ως καθοδηγητικά απολιθώματα για τη χρονολόγηση πετρωμάτων. Στο γεωλογικό αρχείο το μέγεθος τους σπάνια ξεπερνά τα 23-50 εκατοστά σε διάμετρο.
Στην Ελλάδα, συναντώνται στην Χίο ,στην Αργολίδα κά.Στην περιοχή της Επιδαύρου η συλλογή, του Μουσείου Κωτσιομύτη Φυσικής Ιστορίας, από αμμωνίτες είναι η πληρέστερη του πλανήτη. Το Μουσείο θεωρείται ως το μεγαλύτερο θεματικό μουσείο ορυκτών και απολιθωμάτων στην χώρα μας.Αμμωνίτες στο νησί της Κω, βρήκε ο Ardito Desio- τo 1931 -στα υψώματα του Σύμπετρου(δυτικά του Αγίου Φωκά) στους μεσοζωικούς ιζηματογενείς σχηματισμούς.
Ο αμμωνίτης με το χαρακτηριστικό σχήμα σπιράλ, μοιάζει με το κέρατο του κριαριού. Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος ( 79 μ.Χ. , Πομπηία) ονόμασε τα απολιθώματα των ζώων αυτών ammonis cornua (''κέρατα του Άμμωνα'') επειδή ο αιγυπτιακός θεός Άμμωνας συχνά απεικονίζεται να φορά κέρατα κριαριού. Συχνά το επιστημονικό όνομα ενός γένους αμμωνίτη καταλήγει σε ceras(δηλαδή "κέρας").
Στη μεσαιωνική Ευρώπη, απολιθωμένοι αμμωνίτες θεωρούνταν ως σπειροειδή φίδια, και ονομάζονταν φειδόπετρες (snakestones ή serpentstones πιο συχνά στη μεσαιωνική Αγγλία). Σχετίζονταν με τις δραστηριότητες των αγίων και είχαν θεραπευτικές ή μαντικές δυνάμεις, όπως ο Άγιος Πατρίκιος και η Χίλντα του Whitby ( 614-680) ιδρύτρια του ομώνυμου μοναστηριού και μετέπειτα Αγία, μία ηγουμένη που αναγνωρίζεται για την σοφία της και για τις συμβουλές που έδινε στους βασιλιάδες της εποχής. Στη νότια Αγγλία θεωρήθηκαν ότι αυτές οι φειδόπετρες ήταν κάποτε νεράιδες και ότι μια φορά οι κάτοικοι αυτών των περιοχών για τα εγκλήματά τους άλλαξαν, για πρώτη φορά σε φίδια, και στη συνέχεια σε πέτρες.
Σπάνια έχουν βρεθεί αμμωνίτες σε τάφους στην Αγγλία σε μια τρύπα και ίσως είχαν χρησιμοποιηθεί ως κρεμαστό κόσμημα.
Σε ορισμένα μέρη της Σκωτίας αναφέρονταν ως Crampstones(κραμπόπετρες) στις οποίες είχαν δοθεί φαρμακευτικές ιδιότητες. Ο M. Martin το 1703 αναφέρει ότι γηγενείς λένε ότι θεραπεύει το σπαστικό σύνδρομο των αγελάδων. Μια παρόμοια παράδοση υπήρχε στη Γερμανία όπως περιγράφει ο Georg Henning Behrens. Οι αγρότες από την Gandersheim χρησιμοποιούσαν τους απολιθωμένους αμμωνίτες για να γιατρέψουν τις αγελάδες .
Οι Αμμωνίτες από τον ποταμό Gandaki στο Νεπάλ είναι γνωστοί ως saligrams ή ως Salagrama. Το όνομα Salagrama αναφέρεται σε όνομα χωριού, στην όχθη του ποταμού Gandaki όπου βρίσκονται οι ιερές πέτρες με αμμωνίτες. Το όνομα προέρχεται από την καλύβα (σάλα) του Salankayana, ο οποίος είδε τη μορφή του Βισνού σε ένα δέντρο έξω από την καλύβα του και πιστεύεται από τους Ινδουιστές ότι είναι ένα απτό παράδειγμα του Θεού ή Βισνού.
Στην Ινδία συχνά χρησιμοποιείται για να αντιπροσωπεύσει το Θεό Βισνού σε ναούς ινδουιστών. Παρομοίως, μερικοί φυλές των Ιμαλαΐων ακολουθώντας τις παραδόσεις τους, μεταφέρουν αμμωνίτες μέχρι τα βουνά για να προσκυνήσουν, και είναι γνωστοί ως "Τροχοί του Θεού''.
Στην Κίνα, περιτυλιγμένα κεφαλόποδα έτειναν επίσης να συγκριθούν με κέρατα και ονομάσθηκαν Jiao-shih, ή πέτρες -κέρατο.
Ήταν δημοφιλής πεποίθηση στην Ελλάδα ότι οι αμμωνίτες ήταν μια χρήσιμη θεραπεία για την αϋπνία και πίστευαν ότι όποιος τοποθετήσει αμμωνίτη κάτω από το μαξιλάρι θα λύσει το πρόβλημα, σύμφωνα με ένα νόμισμα του 480 π.Χ.:''Το κέρας του Άμμωνα που κάνει όμορφα όνειρα''. Επιπλέον ήταν γνωστά ως Οφίτες και κρατήθηκαν ως φυλαχτά, για την προστασία από τσιμπήματα φιδιών και ως θεραπεία για την ανικανότητα, τύφλωση και στειρότητα.
Οι Αβοριγίνες της Αυστραλίας μεταφέρουν συχνά αμμωνίτες, καθώς πιστεύουν ότι τα απολιθώματα περιέχουν μαγικές δυνάμεις και συχνά τα χρησιμοποιούν ως φυλαχτά.
Στη Βόρεια Αμερική, οι γιατροί των Ναβάχο και άλλων Ινδιάνων είχαν πάντα αμμωνίτες στις τσάντες τους. Ήταν γνωστοί ως wanisugna ή ''ζωή μέσα στα κελύφη''.
Οι Μαυροπόδαροι Ινδιάνοι τους αποκαλούσαν iniskim ή βουβαλίσιες πέτρες και τους χρησιμοποιούσαν σε πνευματικές τελετές πριν από το κυνήγι, για να πιάνουν κοπάδια βισώνων. Για τους Μαυροπόδαρους οι αμμωνίτες έφεραν τύχη ιδίως στα ταξίδια τους, αν κάποιος έβρισκε τα απολιθώματα τους σε ένα μακρύ ταξίδι το εκλάμβαναν ως καλό οιωνό από τα πνεύματα .
Στην Αιθιοπία πίστευαν ότι η κατοχή ενός αμμωνίτη θα οδηγήσει σε προφητικά όνειρα.
Στην περίοδο των Βίκινγκς στη Σκανδιναβία οι αμμωνίτες είχαν θεωρηθεί ως ιερά πλάσματα, δεδομένου ότι αντιπροσώπευαν τον γόνο του 'Μεγάλου 'Οφι'', που σκοτώθηκε από τους κεραυνούς του Θωρ.
Η εξαφάνιση των αμμωνιτών, μαζί με άλλα θαλάσσια ζώα και των δεινοσαύρων, έχει αποδοθεί στην μαζική εξαφάνιση του ορίου K-Pg, που σηματοδοτεί το τέλος της Κρητιδικής Περιόδου(140-65 εκ.χρόνια πριν). Ανεξάρτητα από το τι αποτέλεσμα μπορεί να είχε, πολλές από αυτές τις ομάδες, συμπεριλαμβανομένων των αμμωνιτοειδών, ήταν ήδη σε σοβαρή ύφεση.
Πέρα από τους πανέμορφους μύθους και τις παραδόσεις, οι αμμωνίτες έχουν να μας διδάξουν αρκετά καθώς εξαπλώθηκαν παντού και γρήγορα κάτι το οποίο κάνει σήμερα και το είδος μας. 
''Υβριστικό ζώο ο άνθρωπος'' απέναντι στην φύση δίδασκαν οι Πυθαγόριοι. Την απληστία και το άμετρο, απεχθάνεται η φύση.
''Η Γη δεν ανήκει στον άνθρωπο, ο άνθρωπος ανήκει στη Γη'' είχε πει κάποτε ο  απολίτιστος φύλαρχος Σιάτλ, των Suquamish και άλλων φυλών Ινδιάνων στην πολιτεία της Ουάσινγκτον, το 1851, σε απάντηση σε μια προτεινόμενη συνθήκη σύμφωνα με την οποία οι Ινδιάνοι θα πουλούσαν δύο εκατομμύρια στρέμματα γης για 150.000 δολάρια στους λευκούς Αμερικάνους.

Γεωδίφης

Πηγές

1. Βικιπαίδεια
2. Γεωλογικός χάρτης Κω-ΙΓΜΕ
   
3. http://www.museum-kotsiomitis.gr/index.php/el/apolithwmata Μουσείο Κωτσιομύτη Φυσικής Ιστορίας,ΛΥΓΟΥΡΙΟ ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ