Ιστορική φωτογραφία του αλησμόνητου, φίλου εξερευνητή για 25 χρόνια της Κρήτης, σπηλαιοαρχαιολόγου Γάλλου Πωλ Φωρ που μου είχε αποστείλει και αναφέρει: «Με την ευγνωμοσύνη και, την αγάπη του Παύλου Φωράκη - Λεντάκα 30 Ιουλίου 1961 (του άρεσε να υπογράφει Φωράκης).
Αριστερά κάτω ο αλησμόνητος αρχιτέκτονας Παύλος Κακούρης, θύμα του αεροπορικού δυστυχήματος της Ο.Α. Επάνω δεύτερος Αν. Πλυμάκης και κάτοικοι του Μελιδονίου μέσα στους οποίους και ο ευεργέτης του χωριού και της σπηλαιολογίας, δάσκαλος Γ. Χατζηδάκης.
Με την ευγνωμοσύνη και την αγάπην του Παύλου Φωράκη - Λεντάκα, 30 Ιουλίου 1961.Ο Γάλλος καθηγητής Πωλ Φώρ, που του άρεσε να τον αποκαλούμε Παύλο Φωράκη, ίσως ήταν ο μόνος ξένος, αλλά γενικά ο μόνος άνθρωπος, που είχε περπατήσει για πάνω από 25 χρονιά βήμα – βήμα την Κρήτη και που γνώριζε κάθε γωνία της καλύτερα από όποιον άλλο.
Kάθε χρόνο περιόδευε απ’ άκρον εις άκρον του νησιού μας και θυμάμαι με πόσο ενθουσιασμό μιλούσε για την Κρήτη και τους ανθρώπους της. Έφυγε από τη ζωή στο Παρίσι πριν δέκα χρόνια σε ηλικία 90 χρόνων και ο Δήμος Ηράκλείου αποφάσισε να δοθεί το όνομα του σε δρόμο της πόλης. Η δε Ελληνική Σπηλαιολογική Εταιρία έδωσε επίσης το όνομα του στο σπήλαιο Νοτική Τρύπα στα ορεινά της Νίθαυρης Αμαρίου.
Στην τελετή παρευρέθηκε η κόρη του και η εγγονή του που διεξήγαγε ανασκαφές στο Σίσι.
Γεννήθηκε στη Γαλλία το 1916, σπούδασε στην Ecole Normale, διδάκτορας και υφηγητής, ήταν από το 1967 καθηγητής της Ελληνικής Γλώσσας και του Ελληνικού Πολιτισμού στο University 11 του Clermont Fernand. Αφιέρωσε τριάντα Καλοκαίρια στην έρευνα της ιστορικής γεωγραφίας της Μεσογείου και ιδιαίτερα της Κρήτης. Ως ιστορικός και γεωλόγος, εξερεύνησε τα βουνά της ηπειρωτικής Ελλάδας, της Κρήτης, της Τρωάδας καθώς και τετρακόσια σπήλαια στην Ευρώπη και τη Μικρά Ασία. Επανέλαβε με φίλους ένα μέρος της πορείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Είχε δημοσιεύσει τα βιβλία “Η καθημερινή ζωή στην Κρήτη τη Μινωική εποχή”, “Η καθημερινή ζωή στην Ελλάδα του Τρωϊκού πολέμου”, “Η καθημερινή ζωή την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου”, “H καθημερινή ζωή στη Μυκηναϊκή εποχή”, “Οδυσσέας ο Κρητικός (13ος αιώνας π.Χ.)”, “Η καθημερινή ζωή στις Ελληνικές αποικίες τον 6ο π.Χ. αιώνα από Μαύρη θάλασσα ως τον Ατλαντικό την εποχή του Πυθαγόρα 6ος αιώνας π.Χ.”, “Αναγέννηση”, “Οδυσσέας ο Κρητικός”, “Η καθημερινή ζωή στις στρατιές του Αλεξάνδρου”, “Αναγέννηση”, “Μύρα και αρώματα της αρχαιότητας” με 2 χάρτες και 10 εικόνες εκτός κειμένου, “Ιερά σπήλαια της Κρήτης”.
Είχε δημοσιεύσει ακόμη πλήθος άρθρων σε επιστημονικά περιοδικά της Γαλλίας και γενικότερα της Ευρώπης.
Το 1992 το δημοτικό συμβούλιο Ηρακλείου, τον ανακηρύσσει επίτιμο δημότη Ηρακλείου γιατί είχε δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη μελέτη της ιστορίας του πολισμού της Κρήτης και της αρχαιολογίας. Ενδιαφέρθηκε επίσης για τη χλωρίδα και τα σπήλαια της Κρήτης, τη γεωλογία της. Τις έρευνές του είχε δημοσιεύσει τόσο σε ειδικές μελέτες και στα γαλλικά περιοδικά αλλά και σε άλλα ευρωπαϊκά περιοδικά. Είχε συμμετάσχει σε πολλά κρητολογικά συνέδρια.
Στον επίλογο του βιβλίου του “Ιερά Σπήλαια της Κρήτης” εκφράζει τη λατρεία του για την Κρήτη και αφήνει παρακαταθήκη προς τους Κρητικούς να σέβονται και να προστατεύουν τους φυσικούς και αρχαιολογικούς θησαυρούς της. Αναφέρει:
«Ηρθε, λοιπόν, η ώρα να ξαναδούμε πού βρισκόμαστε σ’ αυτό το θέμα, τέσσερις χιλιάδες χρόνια μετά τις πρώτες εκδηλώσεις λατρείας μέσα σε σπηλιές στο νησί. Ηρθε επίσης η ώρα να κινητοποιηθεί η κοινή γνώμη, να καταλάβουν όλοι, οι γεωργοί, οι κτηνοτρόφοι, οι έμποροι αρχαιοτήτων, οι τουρίστες που πληθαίνουν διαρκώς, πως οι ιεροί αυτοί τόποι, πλούσιοι σε ομορφιά, κατανυκτικότητα και ιστορία, αξίζουν όλο το σεβασμό μας. Να σταματήσουν οι λαθρανασκαφές, οι καταστροφές των σταλακτιτών, οι
αποθέσεις σκουπιδιών, τα χαράγματα. Να απαγορευτεί κάθε δραστηριότητα που ρυπαίνει και βεβηλώνει».
Και ακόμη: «Εμείς κι εσείς αγαπητοί αναγνώστες, που λατρεύουμε πραγματικά τη φύση και στεκόμαστε με θαυμασμό μπροστά στην ιστορία της αιώνιας Κρήτης, για ένα πράγμα ικετεύουμε τους αυριανούς άρχοντες αυτής της χώρας: να προστατεύσουν και να επιβάλουν σεβασμό για τα ιερά αυτά μέρη που είδαν να γεννιούνται, να ζουν, και να πεθαίνουν οι θεοί του κλασσικού πανθέου, και να μυούνται ύστερα από ιερές δοκιμασίες ο Επιμενίδης, ο Πυθαγόρας και ο Πλάτων».

haniotika-nea.gr/o-kritikollatris-paul-faure/

Περισσότερα για την ζωή του μπορείτε μάθετε εδώ
https://www.academia.edu/619784/Paul_Faure

​

Το μετασεισμικό στάδιο της διέγερσης του Gokova συνεχίζεται. Διαβάζω τα σχόλια των γειτόνων  στο ίντερνετ « Çok orgazmik bir sallantıydı.[Ήταν ένα πολύ οργασμικό κούνημα]. Η δυνατή κίνηση διήρκεσε περίπου 7 δευτερόλεπτα .Οι άνθρωποι τρέχουν έξω από τα σπίτια από το Turgutreis.»
Ο σεισμός εκδηλώθηκε στις 24/10/2017 και τοπική ώρα 12.36. Το επίκεντρο ήταν κοντά στο Akyarlar,μόλις 5 χλμ και 9 χλμ ΒΑ από το λιμάνι της Κω. Είχε βάθος 10 χλμ και εκδηλώθηκε υποθαλάσσια. Το μέγεθος καταγράφηκε ως Μ4.6 αλλά έγινε αισθητός ως V σύμφωνα με το EMSC. Έγινε αισθητός στην απέναντι μικρασιατική ακτή, Κάλυμνο, Κέφαλο, Καρδάμαινα, Αντιμάχεια, Μαρμάρι, Τιγκάκι, Λάμπη, Αγ.Φωκά και στην πόλη της Κω.Στις 16/10/2017 είχε εκδηλωθεί ο σεισμός με μέγεθος Μ3.6[τοπική ώρα 10.23].
​Στις 14.00 ακολούθησε πιο νοτιοανατολικά μικρότερος σεισμός με μέγεθος Μ3.2, βάθος 10 χλμ και έντασης IV.
Με κάθε επιφύλαξη ήταν ένας ακόμη μετασεισμός από το ρήγμα Bodrum, το οποίο έδωσε τον σεισμό Μ.6.6 την 21η Ιουλίου 2016. Ίσως προήλθε από γειτονική μικρότερη γεωδομή με το κύριο ρήγμα[Το ρήγμα Bodrum μπορεί να δώσει σεισμούς με μεγέθη γύρω στο Μ.6.6].
Οι σεισμοί συμβαίνουν μεταξύ συγκρουόμενων τμημάτων του φλοιού του Κεραμεικού Κόλπου. Τα τμήματα αυτά συναντώνται στις ζώνες τοπικών υποθαλάσσιων ρηγμάτων. Για να σταματήσουν οι σεισμοί πρέπει να βρεθούν[ στο ρήγμα που έχει διαταραχτεί] περιοχές οι οποίες θα  ενεργήσουν ως φραγμοί για τα σεισμικά κύματα. Τότε σταδιακά οι φραγμοί θα μετριάσουν τους σεισμούς και έτσι σιγά σιγά θα επανέλθει η ηρεμία.
Τα εμπόδια και η θέση των φραγμών που μειώνουν την κίνηση των τεμαχών του ρήγματος είναι δύσκολο να καθοριστούν. Συμβαίνουν βαθιά στη θάλασσα συχνά γύρω από πολλαπλά ρήγματα κύρια ή δευτερεύοντα. Όμως ορισμένοι επιστήμονες χρησιμοποιούν την «στοχαστική θεωρία  του Griffith» που μπορεί να υπολογίσει στατιστικά την κατανομή των εμποδίων, και συνεπώς να προβλέψει εάν θα μετριάσει το φαινόμενο ενός σεισμού ή όχι. Η θεωρία της εφελκυστικής θραύσης  του Griffith δείχνει ότι η ανάπτυξη μιας ρωγμής σε ένα υλικό[το οποίο συμβαίνει από έναν σεισμό] καθορίζεται από παράγοντες όπως η επιφανειακή ενέργεια, η τριβή και η ελαστική ενέργεια του υλικού. Η ρωγμή γίνεται μόνο μεγαλύτερη όταν η ενέργεια που απαιτείται για να διαχωρίσει το άκρο ρωγμής είναι μεγαλύτερη από την ενέργεια που απελευθερώθηκε από την αύξηση της συνολικής επιφάνειας. Η συσσωρευμένη ενέργεια θα εκτονωθεί μόνο όταν απορροφηθεί από τα εμπόδια. Μέχρι τότε διατηρούμε την ψυχραιμία μας και είμαστε προσεκτικοί.


Γεωδίφης

Πηγή- EMSC

​

"Ἱστοροῦσι δὲ καὶ ταῦτα περὶ τῶν Ῥοδίων͵ ὅτι οὐ μόνον ἀφ ̓ οὗ χρόνου συνώικισαν τὴν νῦν πόλιν εὐτύχουν κατὰ θάλατταν͵ ἀλλὰ καὶ πρὸ τῆς Ὀλυμπικῆς θέσεως συχνοῖς ἔτεσιν ἔπλεον πόρρω τῆς οἰκείας ἐπὶ σωτηρίαι τῶν ἀνθρώπων· ἀφ ̓οὗ καὶ μέχρι Ἰβηρίας ἔπλευσαν͵ κἀκεῖ μὲν τὴν Ῥόδην ἔκτισαν ἣν ὕστερον Μασσαλιῶται κατέσχον͵ ἐν δὲ τοῖς Ὀπικοῖς τὴν Παρθενόπην͵ ἐν δὲ Δαυνίοις μετὰ Κώιων Ἐλπίας."  Στράβων[64 π.Χ-24μ.Χ] ,Γεωγραφικά/ΙΔ

Ο Σκωτσέζος Γουίλιαμ Ρότζερ Πάτον [1857-1921] γνωστός επιγραφολόγος, συγγραφέας και μεταφραστής αρχαίων ελληνικών κειμένων έζησε στην Σάμο, Κάλυμνο και την Μύνδο. Το 1888, βρέθηκε στην Κω για να μελετήσει τις αρχαίες επιγραφές του νησιού. Η έρευνα του ολοκληρώθηκε, δημοσιεύοντας μαζί με τον E.L. Hicks ένα σημαντικό βιβλίο το 1891. 
«Το νησί της Κω, μοιάζει στον χάρτη σαν ένα τεράστιο δελφίνι που κολυμπάει στον Κεραμεικό Κόλπο μεταξύ των ακρωτηρίων της Μύνδου [αρχαία λελέγικη πόλη, σήμερα η τουρκική Gümüslük] και της Κνίδου, δίπλα στη Ρόδο τη μεγαλύτερη από τις Δωρικές Σποράδες. Το νησί είναι εύφορο και φημίζεται για τα κρασιά του...Η ζωή των Κώων δεν ήταν στρατιωτική αλλά γεωργική. Το νησί οφείλει κάποια από τη γονιμότητά του στην ηφαιστειακή του προέλευση, καλλιεργήθηκε συστηματικά ίσως γι΄ αυτό τον λόγο δεν προσπάθησε να διακριθεί στη θάλασσα. Έστειλαν δύναμη αλλά όχι αποικίες και το μόνο ίχνος αποικίας των Κώων είναι η μαρτυρία του Στράβωνα. Οι Κώοι μαζί με τους Ρόδιους ίδρυσαν την Έλπια στην Νότια Ιταλία ,ο δε Βιτρούβιος αναφέρει μόνο τους Ρόδιους»έγραψε μεταξύ  άλλων ο  Πάτον.Πριν τον Πάτον, ο Πλούταρχος [45-120 μ.Χ] μας πληροφορεί ότι στα τέλη του 7ου αιώνα το νησί της Κω ήταν τόσο ισχυρό που δεν μπορούσε να ανεχτεί καμία προσβολή από τους γείτονες και πως κάθε φιλονικία αντιμετωπιζόταν με «αξιοπρεπή» πόλεμο.
Ο Ιάκωβος Ζαρράφτης [1853-1933] προσθέτει ότι την περίοδο της Δωρικής Εξάπολης [7ος-60ς αιώνας π.Χ] καθώς αυξανόταν η πρόοδος και ισχυροποιόταν η θέση του νησιού ήταν λογικό να προχωρήσει στην ίδρυση όχι μόνο της Έλπιας αλλά και άλλων αποικιών. Επίσης ο ιστορικός Βασίλης Χατζηβασιλείου στην Ιστορία του μιλάει για τις Ελπίες, που βρίσκονταν κοντά στη λιμνοθάλασσα Σαλαπίνα, στη χώρα των Δαυνίων της Απούλιας.
Όμως πόσο αρχαία ήταν η Έλπια; Συμμετείχαν Κώοι στην ίδρυση της; Ήταν σε θέση Κώοι με την πλούσια γη [που δεν είχαν διακριθεί στη θάλασσα κατά τον Πάτον] να κάνουν ένα ταξίδι τουλάχιστον 1.300 χλμ; Για ποιο λόγο επισκέφθηκαν την Νότια Ιταλία, για να λύσουν το βιοποριστικό τους πρόβλημα ή να ικανοποιήσουν την φιλαργυρία τους; Πρόκειται για ερωτήματα που δεν έχουν πλήρως διαλευκανθεί μέχρι σήμερα.
Ένα από τα πιο δύσκολα προβλήματα στην αναζήτηση της Έλπιας στην αρχαία Δαυνία έχει να κάνει με τον χρόνο του αποικισμού και την ακριβή θέση της πόλης. Η πόλη φέρεται να είναι κοντά στη σημερινή λίμνη Σάλπη [Σαλαπίνα], αλλά όταν πρόκειται για τον εντοπισμό της ακριβούς τοποθεσίας της υπάρχουν διάφορες απόψεις των μελετητών.
Η σημερινή παράκτια λίμνη Σάλπη στα νότια και κατά μήκος του κόλπου της Μανφρεντόνια [κόλπος Sipuntinus] χωρίζεται από την Αδριατική με ένα στενό κομμάτι γης του οποίου οι πλευρές ανοίγουν δύο μικρά κανάλια, τα οποία συνδέονται με τη θάλασσα. 
Ωστόσο, η αρχαία Σαλαπία είναι ένας πολύπλοκος αρχαιολογικός χώρος που περιλαμβάνει σύμφωνα με αρχαίες πηγές, τρεις διαφορετικές τοποθεσίες, οι οποίες είναι κοντά μεταξύ τους. Η παλαιότερη Salpia vetus, όπως την είχε αποκαλέσει ο Βιτρούβιος, ίσως είναι η αρχαία Έλπια. 
Περισσότερο γνωστή από την Έλπια είναι η αρχαία πόλη Σαλαπία, η οποία επιβεβαιώνεται από αρχαία κείμενα ότι βρισκόταν σε περιοχή ενός ανθυγιεινού βάλτου.
Η παλαιογεωγραφία αποδεικνύει ότι η αποικία έγινε σε περιοχή με οικοσύστημα που έχει αλλάξει πολλές φορές τα τελευταία 3.000 χρόνια. Η Salpia Vetus ήταν μια ναυτική πόλη κατά την ίδρυση της, όχι γιατί ήταν μέσα στη θάλασσα, αλλά ήταν κοντά στη θάλασσα ενώ είναι βέβαιο ότι η αμμώδης ακτογραμμή της έχει μεταβληθεί με το πέρασμα των αιώνων. Η αποικία φαίνεται ότι ιδρύθηκε σε αρχαίες ποτάμιες προσχώσεις ηλικίας τουλάχιστον 10.000 ετών.
Τα ίχνη της Έλπιας μπορεί να έχουν χαθεί όμως η αρχαία Σαλαπία συνέχισε την ύπαρξή της μέχρι την εποχή του Κικέρωνα [106-43 π.Χ]. Σήμερα εκτιμάται ότι βρίσκεται κοντά στη σημερινή Τρινιτάπολη της Απούλιας. Οι ντόπιοι ναυτικοί εξακολουθούν να λένε για ερείπια της αρχαίας πόλης κάτω από τη θάλασσα σε βάθος περίπου 8-9 μ. Η ρωμαϊκή πόλη χτίστηκε σε διαφορετική τοποθεσία από τη Salpia vetus, σε μία περιοχή που ήταν λιγότερο υγιεινή λόγω της ελονοσίας. 
Τον πρώτο αιώνα π.Χ., η περιοχή είχε μετατραπεί σε λιμνοθάλασσα/έλος το γεγονός αυτό ανάγκασε τους Σαλαπίνους να μεταφέρουν την πόλη έως 6,5 χλμ. μακριά σε ένα πιο υγιεινό χώρο. Ως εκ τούτου, το όνομα της ρωμαϊκής Σαλαπίας επικράτησε από την Σάλπια και στη συνέχεια έγινε Σάλπη. 
Αρχικά οι ερευνητές πίστευαν ότι ο αποικισμός της Έλπιας έλαβε χώρα την ίδια ιστορική εποχή με την ίδρυση της Γέλας [γύρω στο 688 π.Χ κατά τον Θουκυδίδη] και αργότερα του Ακράγαντα στην Σικελία. Ωστόσο, τελευταία ιστορικοί και αρχαιολόγοι έδειξαν ότι οι δύο περίοδοι αποικισμού δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. 
Η ίδρυση της Έλπιας, φέρεται να έγινε από τον Ρόδιο Έλπιο[ή Ελπιά] από τον οποίο πήρε το όνομα η πόλη. Ο Στράβωνας λέει ότι το νησί της Ρόδου με τις τρεις πόλεις του, πολύ πριν την ίδρυση των Ολυμπιακών Αγώνων [776 π.Χ], είχε ένα ισχυρό στόλο και ότι οι κάτοικοι του έστειλαν αποστολές τόσο μακρινές όσο στην Ιβηρία, όπου ίδρυσαν την Ρόδη, μετά ίδρυσαν την Παρθενώπη και επίσης την Έλπια στη Δαυνία. Το γεγονός αυτό κάνει τους ερευνητές να πιστεύουν ότι  ο αποικισμός της Έλπιας δεν είχε καμία σχέση με τον ιστορικό αποικισμό του 8ου-7ου αιώνα π.Χ. και πρέπει να εμπίπτει σε μία προηγούμενη περίοδο και στο πλαίσιο αυτό αναζητούν τις ρίζες του.
Τον τελευταίο καιρό πληθαίνουν τα μυκηναϊκά [1.600-1.100π.Χ] ευρήματα στην Νότια Ιταλία. Ενα μέρος από μυκηναϊκά κεραμικά που βρέθηκαν στην Ιταλία είναι ροδίτικης προέλευσης [γιατί όχι και κωακά] ιδιαίτερα εκείνα που βρέθηκαν κατά τη διάρκεια της ύστερης μυκηναϊκής περιόδου [1.400-1.060 π.Χ] στην Απουλία, στον Τάραντα αλλά και στην Αδριατική πλευρά της Ιταλίας όπου τα ευρήματα είναι πολυάριθμα. Μεταξύ των εμπορικών κέντρων που δημιούργησε η αρχαία Ρόδος είναι η πόλη Ροδίαι στη χερσόνησο του Σαλέντο, μόλις 2 χλμ. νοτιοδυτικά από το Λέτσε την οποία ο Στράβων ονομάζει «ελληνική πόλη», χωρίς να διευκρινίζει τους λόγους [φυσικά και αυτός ο θρυλικός οικισμός έχει πια εξαφανιστεί εντελώς]. Η πόλη Ροδίαι συναντάται περίπου 230 χλμ. νοτιοδυτικά της Έλπιας. 
Οι ιστορικοί διακρίνουν τρεις βασικές μορφές αποικιών κατά την αρχαιότητα: εμπορικές των Φοινίκων, εκπολιτιστικές ως επι το πλείστον των Ελλήνων και στρατιωτικές ή πολιτικές των Ρωμαίων. Αν η Έλπια ιδρύθηκε για εμπορικούς, εκπολιτιστικούς ή στρατιωτικούς λόγους δεν δύναται να απαντηθεί.  
Είναι γνωστό ότι η Δωρική Εξάπολη [Κάμειρος, Λίνδος, Ιάλυσος, Αλικαρνασσός, Κως, Κνίδος] προέβη σε ίδρυση αποικιών καθώς ήταν σημαντική οικονομική, πολιτική και θρησκευτική συμμαχία. Όμως πριν από αυτή τη συμμαχία φαίνεται να ιδρύθηκε η Έλπια, ίσως πριν το 1.000 π.Χ.
Από έρευνες αλλά και μελέτες φαίνεται ότι στο Αιγαίο η σεισμική δραστηριότητα ήταν έντονη γύρω στο 3.000 π.X με μια σειρά σεισμών που κατέστρεψαν τους πρώιμους πολιτισμούς του Αιγαίου. Το 1.200 ή 1.100 π.Χ ίσως έγινε ένας πολύ ισχυρός σεισμός στο νησί επι βασιλείας του Χάλκωνα. Φαίνεται ότι μετά ακολούθησε μία περίοδος ηρεμίας που βοήθησε στην ανάπτυξη των τοπικών κοινωνιών. 
Η Κως του 2.300 π.Χ ήταν ένα πολύ δραστήριο εμπορικό κέντρο σύμφωνα με τον Ιταλό αρχιτέκτονα L. Morricone. Το 2.000 π.Χ έφτασαν οι Κάρες στο νησί. Η αποίκιση του νησιού από τους Φοίνικες στα μέσα της 2ης χιλιετίας μάλλον δεν πρέπει να θεωρείται μία μυθική προσέγγιση [άν και δεν έχουν βρεθεί μέχρι στιγμής αρχαιολογικά ευρήματα]. Στο 1.500 π.Χ οι Φοίνικες πρέπει να αποίκισαν το νησί δημιουργώντας ένα ισχυρό διακομιστικό κέντρο. Σύμφωνα με τον Ζαρράφτη πρώτοι οι Φοίνικες ήρθαν σε επικοινωνία με τους κατοίκους της Κω. Οι Πελασγοί και οι Λέλεγες δίδαξαν τις πρώτες τέχνες, τις αρχές της γεωργίας και άφησαν γιγάντια τεχνικά έργα [Πελασγικά κτίσματα συγκείμενα εξ΄υπερφυών πολύγωνων λίθων χωρίς αμμοκονία]. Ακολουθεί μία περίοδος ευημερίας και σταδιακής ανάπτυξης του νησιού. Στα  τέλη του 1.400 π.Χ έφτασαν και οι Αχαιοί από την Αργολίδα ή την Θεσσαλία.
Την περίοδο μεταξύ του 2.300-1.1200 π.Χ  το νησί δεν ήταν ένα άγονο και παρθένο μέρος. Η Κως [μαζί με την Κάλυμνο, Νίσυρο, Κάρπαθο και Κάσο] έλαβε μέρος στον Τρωικό Πόλεμο με 30 πλοία [από τα 1.200 που συμμετείχαν στην ελληνική εκστρατεία εναντίων των Τρώων] στα οποία μάλλον επέβαιναν 2.500 στρατιώτες. Πρόκειται για σημαντική αποστολή αν λάβουμε υπόψη ότι η θαλασσοκράτειρα Ρόδος, ένα μεγαλύτερο νησί με τρεις πλούσιες πόλεις υπό την καθοδήγηση του Τληπόλεμου έστειλε μόνο 9 πλοία. Τότε η Κως με την συμμαχία της μάλλον ήταν μία καταξιωμένη ναυτική δύναμη. Επιπλέον σε ασφαλέστερο αποτέλεσμα μας οδηγεί η σύγκριση με τις αρχαίες Μυκήνες του Αγαμέμνωνα [μαζί με την Κόρινθο, Κλεωνές, Ορνειές, Αραιθυρέη, Σικυώνα, Υπηρήσια, Γονόεσσα, Πελλήνη, Αίγιο, Αιγιαλός, Ελίκη] που είχε στείλει τη μεγαλύτερη δύναμη η οποία πρέπει να έφτανε τα 100 πλοία. 
Η αρχαία Κως ήταν αυτάρκης και οι κάτοικοι ήταν σε θέση με τον πλούσιο ορυκτό πλούτο της γης τους [«γεωλογικός πλούτος η ψυχή όλων» κατά τον Ζαρράφτη] όχι μόνο να κατασκευάσουν, αλλά να στείλουν μία σημαντικότατη, πλήρως εξοπλισμένη δύναμη στην Τροία ήδη από το 1194-1184 π.Χ [χρονολογία που έγινε ο Τρωικός Πόλεμος σύμφωνα με τον Ερατοσθένη] σε ένα ταξίδι τουλάχιστον 400 χλμ.
Ιστορικά ως πρώτος ελληνικός αποικισμός αναφέρεται το αποτέλεσμα των πληθυσμιακών μεταναστεύσεων και των ανακατατάξεων που συνέβησαν στον Ελλαδικό χώρο από τα μέσα του 11ου έως τα τέλη του 9ου αιώνα π.Χ.. Ωστόσο, τα μυκηναϊκά ευρήματα, η αποικία στην Έλπια και η αποστολή στην Τροία υποδηλώνουν ότι οι μετακινήσεις στην Νότια Ιταλία ίσως είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα από τον πρώτο ελληνικό αποικισμό. 
Ίσως υπήρξε ένας πρώιμος αποικισμός πριν το 1.200-1.100 π.Χ., νωρίτερα από την εγκατάσταση των πρώτων Δωριέων. Σε μία εποχή κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης οι αποικίες αυτής της περιόδου ίσως είχαν εμπορικούς και αναπτυξιακούς ορίζοντες. Πολύ πριν τους Δωριείς οι Ρόδιοι και οι Κώοι άρχισαν να έρχονται σε επαφή με άλλους λαούς, κάτι που σημαίνει ότι ίσως είχαν ξεπεράσει τους αρχαίους δεινούς θαλασσοπόρους Ευβοείς που λέγεται ότι ίδρυσαν την πρώτη αποικία στη δύση τις Πιθηκούσσες [σημερινή Ίσκια, και αργότερα την αιολική Κύμη].
Οι Κώοι συμμετείχαν σε ίδρυση ελληνικών αποικιών και κατά τον Β΄ αποικισμό υπό την αιγίδα κυρίως των Ροδίων. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο και με βάση ψήφισμα των μέσων του 3ου αιώνα π.Χ., οι Κώοι πήραν μέρος στον αποικισμό της αρχαίας Γέλας ενώ υπήρξαν συνοικιστές και της γειτονικής  Καμάρινας στη Σικελία, κατά την επανίδρυσή της. Φαίνεται ότι είχαν την εύνοια του Κορίνθιου στρατηγού Τιμολέοντος [411-337 π.Χ] για να εγκατασταθούν εκεί. Πιθανόν αυτή η κίνηση τους να σχετίζεται με οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Δεν είναι απίθανο η συμμετοχή των Κώων στις αποικίες της Σικελίας να έχει σχέση με την καταστροφή της αρχαίας Μεροπίδας Κω γύρω στο 411 π.Χ. από μέγιστο σεισμό και την μετοίκηση του 366 π.Χ.​


Γεωδίφης

Πηγές

1.Ιστορίες- Ηρόδοτος
2.Γεωγραφικά- Στράβων
3. The inscriptions of Cos -Paton,Hicks
4.Κώια- Ιάκωβος Ζαρράφτης
5.Ιστορία της Νήσου Κω-Β.Χατζηβασιλείου
6.Studi sulle origini e sulla protostoria dell'odierna San Benedetto del Tronto-Francesco Palestini
7.Scavi archeologici presso il lago di Salpi- Meluta Marin
8.Βικιπαίδεια
9. Εικόνες Google

​

Ακόμα μια ανεξήγητη απότομη αύξηση αερομεταφερόμενης ραδιενέργειας έχει εντοπιστεί στην Ευρώπη. Αυτή είναι η δεύτερη αναφερόμενη ακίδα σε ραδιενεργά σωματίδια στην Ευρώπη φέτος. Σύμφωνα με την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία για την Προστασία από την Ακτινοβολία, έχουν αναφερθεί αυξημένα επίπεδα του ισοτόπου ρουθηνίου-106 στη χώρα μας ,την Γερμανία, την Ιταλία, την Αυστρία, την Ελβετία και τη Γαλλία από τις  29/9/2017.
Το ρουθήνιο-106 είναι ένα ραδιονουκλίδιο τεχνητής προέλευσης. Είναι ένα προϊόν σχάσης από την πυρηνική βιομηχανία που χρησιμοποιείται στον ιατρικό τομέα για θεραπείες [βραχυθεραπεία] και μερικές φορές  το ραδιοϊσότοπο για θερμοηλεκτρικές γεννήτριες ως πηγή ενέργειας για τους δορυφόρους.
Η IRSN, η γαλλική δημόσια  υπηρεσία ειδική στα πυρηνικά και ραδιολογικούς κινδύνους είπε σε χθεσινή ανακοίνωση τύπου ότι τα ραδιονουκλίδια έχουν ανιχνευθεί από διάφορα ευρωπαϊκά δίκτυα που συμμετέχουν στην παρακολούθηση της ατμοσφαιρικής ραδιενεργού μόλυνσης, σε επίπεδα λίγων milliBecquerels ανά κυβικό μέτρο αέρα.
Ο οργανισμός έχει αναλάβει τις έρευνες από τις 3 Οκτωβρίου του 2017 να προβεί σε εις βάθος αξιολόγηση των μετρήσεων των επιπέδων ρουθηνίου στη Γαλλία και να προσδιορίσει τις πιθανές αιτίες της κατάστασης που αντιμετωπίζουν.
Με βάση τους υπολογισμούς που πραγματοποιούνται από την IRSN, τα επίπεδα της ατμοσφαιρικής μόλυνσης της τάξης εκείνων που παρατηρούνται στην Ευρώπη δεν είναι πιθανό να δημιουργήσουν επιπτώσεις στην υγεία.
«Με το συνδυασμό των επιπέδων μόλυνσης που παρατηρήθηκαν και αριθμητικών προσομοιώσεων που εκτελούνται από IRSN, φαίνεται ότι οι μολυσμένες αέριες μάζες που μετρήθηκαν στην Ευρώπη προέρχονται από τις νότιες περιοχές των Ουραλίων. Δεδομένης της ποσότητος ρουθηνίου-106 που παρατηρείται στην Ευρώπη, φαίνεται ότι τα μέτρα προστασίας των πληθυσμών θα μπορούσε να είναι απαραίτητα στην περιοχή του χώρου προέλευσης. θα πρέπει να σημειωθεί ότι η ανίχνευση του ρουθηνίου αποκλείει και μόνο το ενδεχόμενο ατυχήματος σε ένα πυρηνικό εργοστάσιο, το οποίο θα είχε ως αποτέλεσμα την παρουσία και άλλων ραδιονουκλεϊδίων. Ρουθήνιο μπορεί να συμβεί σε εγκατάσταση του κύκλου του πυρηνικού καυσίμου, σε εγκαταστάσεις παραγωγής ραδιενεργών πηγών ή σε (θερμοηλεκτρικές γεννήτριες ραδιοϊσοτόπων) RTG που χρησιμοποιείται για την τροφοδοσία των δορυφόρων. συζητήσεις», δήλωσε το IRSN.
Σύμφωνα με το RT , η ρωσική κρατική εταιρία ατομικής ενέργειας Rosatom δήλωσε ότι η κατάσταση της ακτινοβολίας γύρω από όλες τις ρωσικές πυρηνικές εγκαταστάσεις είναι εντός του κανόνα και αντιστοιχεί στη φυσική ακτινοβολία υποβάθρου.
Στοιχεία του Roshydromet, υπηρεσία μετεωρολογίας της Ρωσίας, έδειξε ότι ρουθήνιο-106 δεν έχει εντοπιστεί στη ρωσική επικράτεια, μόνο με εξαίρεση την Αγία Πετρούπολη, από τις 25 Σεπτεμβρίου έως 7 Οκτωβρίου. Ωστόσο, η συγκέντρωση σε ρουθήνιο-106 στην Αγία Πετρούπολη την περασμένη εβδομάδα ήταν «ασήμαντη», και ήταν τέσσερις φορές μικρότερη από το επιτρεπόμενο επίπεδο, πρόσθεσε.
Τον Ιανουάριο του 2017 ραδιονουκλίδια ανθρωπογενούς προέλευσης,  από Ιώδιο-131, είχαν ανιχνευθεί στην ατμόσφαιρα στο επίπεδο του εδάφους σε όλη την Ευρώπη. Το ιώδιο-131 είναι ένα ραδιονουκλίδιο με μικρό χρόνο ημίσειας ζωής (8 ημέρες) ανίχνευσης γεγονός του πρότεινε μια μάλλον πρόσφατη απελευθέρωση.
«Εκτός από την απελευθέρωση ιωδίου, η προέλευση του οποίου εξακολουθεί να είναι άγνωστη, οι κακές συνθήκες διασποράς λόγω της θερμικής διαστρωμάτωσης της ατμόσφαιρας επηρέασε επίσης τα επίπεδα συγκέντρωσης, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων των φυσικά ραδιονουκλειδίων, όπως ο μόλυβδος-210 ( 210 Pb), ή τα λεπτά σωματίδια (PM2,5 και PM10) που οδηγούν σε επεισόδια ρύπανσης, ιδιαίτερα στο δυτικό τμήμα της Ευρώπης κατά τη διάρκεια της τέταρτης εβδομάδας του Ιανουαρίου» είχε αναφέρει το ινστιτούτο IRSN.

Γεωδίφης

Πηγές
1.watchers.news
2.www.rt.com

​

Δεν είναι δύσκολο να μετατρέψετε τον εαυτό σας σε προσωπικό σεισμόμετρο που να υπολογίζει το κατά προσέγγιση μέγεθος ενός σεισμού που αντιμετωπίζετε. Αυτή η τεχνική έχει χρησιμοποιηθεί από πολίτες, όταν αισθάνονται τους πολύ συχνούς σεισμούς στο Τόκιο.
Στην πραγματικότητα, με αυτό τον τρόπο οι επιστήμονες ήταν σε θέση να εκτιμήσουν το μέγεθος ορισμένων σεισμών πολύ πριν από τις πρώτες ενόργανες καταγραφές. Το μέγεθος του μεγάλου σεισμού του 1755 της Λισαβόνας βασίστηκε σε «προσωπικούς σεισμογράφους».
Από τη στιγμή που νιώθεις  μία δόνηση το πιο σημαντικό εργαλείο σας για να γίνετε ένα σεισμόμετρο είναι ο χρόνος. Όταν οι δονήσεις έχουν τελικά ηρεμήσει, ελέγξτε πόσος χρόνος έχει παρέλθει. Μήπως η δόνηση έχει διαρκέσει 10 δευτερόλεπτα, 2 λεπτά ή 3-5 δευτερόλεπτα;
Η διάρκεια των δονήσεων βοηθά να εκτιμήσουμε το μήκος ρήγματος. Ρήξεις που προκαλούν σεισμικές δονήσεις συνήθως σπάνε με ταχύτητα περίπου 2χλμ/δευτερόλεπτο. Έτσι, ένα ρήγμα με μήκος 100 χλμ. που αρχίζει να σπάει σε ένα άκρο θα πάρει 50 δευτερόλεπτα για να ολοκληρώσει το σπάσιμο. Αν η ρήξη απλώνεται συμμετρικά από τα μέσα του ρήγματος, θα μπορούσε να διαρκέσει πάνω από το μισό αυτού του χρόνου.
Οι δονήσεις ταξιδεύουν με διαφορετικές ταχύτητες. Τα ταχύτερα κύματα απομακρύνονται μακριά από το ρήγμα σε περίπου 5 χλμ/ δευτερόλεπτο, ενώ τα πιο αργά [επιφανειακά κύματα] ταξιδεύουν σε περίπου 2 χλμ/δευτερόλεπτο. Αν είστε πολύ κοντά στο ρήγμα, η κατεύθυνση της ρήξης του ρήγματος μπορεί επίσης να είναι σημαντική. Ωστόσο, το μήκος του ρήγματος ποικίλλει ανάλογα με το μέγεθος.
Εάν αισθανθείτε ένα σεισμό για 2-3 δευτερόλεπτα τότε το μήκος του ρήγματος που πρέπει να έσπασε είναι έως 5 χλμ. και το μέγεθος Mw5. Εάν είναι 6-10 δευτερόλεπτα, τότε πρόκειται για ρήγμα με μήκος 15 χλμ, με μέγεθος Mw6. Εάν είναι 20-40 δευτερόλεπτα τότε 60 χλμ, με Mw7. Εάν 1-2 λεπτά, τότε 200 χλμ. με Mw8. Εάν είναι 3-5 λεπτά τότε 500 χλμ.  με Mw9 όπως συνέβη στην Ιαπωνία.
Όπως σημειώνετε τη διάρκεια των δονήσεων, επίσης μπορείτε να προσέχετε τη δύναμη της ανακίνησης του εδάφους. Για σεισμούς με μέγεθος πάνω από 6, αυτό θα σας πει περίπου πόσο μακριά είστε από το ρήγμα. Αν τα πιο αδύναμα κτίρια αρχίζουν να αποσυντίθενται, τότε είναι πιθανόν να είστε σε απόσταση 20-50χλμ. από το ρήγμα, αν η ανακίνηση είναι μία αργή κίνηση, τότε βρίσκεστε τουλάχιστον 200 χλμ. από το σεισμογόνο ρήγμα.
Το ύψος τσουνάμι είναι επίσης ένα καλό μέτρο για το μέγεθος του σεισμού. Το τσουνάμι δημιουργείται από την ξαφνική ανύψωση του πυθμένα της θάλασσας που συνοδεύει τη ρήξη του ρήγματος. Ο συνολικός όγκος του μετατοπισμένου νερού τυπικά θα είναι συνάρτηση της περιοχής του εμπλεκόμενου ρήγματος. Υπάρχει ακόμη και «μέγεθος τσουνάμι» με βάση το εύρος του τσουνάμι σε σχέση με την απόσταση από την πηγή του ρήγματος.
Παράδειγμα, η εκτίμηση του μεγέθους του μεγασεισμού της Λισαβόνας. Γνωρίζουμε από το επίπεδο των ζημιών στη Λισαβόνα που προκλήθηκε από σεισμό το 1755, ότι η πόλη ήταν πιθανώς λιγότερο από 100 χιλιόμετρα από τη ρήξη του ρήγματος. Έχουμε επίσης αναφορές ότι η ανακίνηση της πόλης διήρκεσε 6 λεπτά, πράγμα που σημαίνει ότι η πραγματική κίνηση του ρήγματος πιθανώς είχε διάρκεια περίπου 4 λεπτά. Αυτό θέτει το σεισμό «κοντά στο Mw9» εύρος που τον κάνει το μεγαλύτερο σεισμό στην Ευρώπη τα τελευταία 500 χρόνια. Το τσουνάμι του σεισμού είχε ύψος 20 μέτρα στο δυτικό Algarve, επιβεβαιώνοντας ότι ο σεισμός ήταν της τάξης Mw9.

Σχετικά με τον τελευταίο σεισμό. Ήταν υποθαλάσσιος ,αναφέρθηκε στις 22.59, 10/10/2017[τοπική ώρα] με επίκεντρο 9 χλμ. από το Μπόντρουμ,9.90 χλμ από το λιμάνι της Κω, 5.80 χλμ. από το ηφαιστειακό κέντρο του Akyarlar. Στην αρχή δόθηκε μέγεθος Μ4.2 κατόπιν διορθώθηκε σε Μ4.8 από το  EMSC,με εστιακό βάθος μόλις 2χλμ. Το Τουρκικό Ινστιτούτο τον κατέγραψε ως Μ4.1, ενώ το Γεωδυναμικό Ινστιτούτο Αθηνών τον έδωσε ως ΜL4.0 με εστιακό βάθος 10χλμ. Ο σεισμός έγινε ιδιαίτερα αισθητός από τους κατοίκους της πόλης. Φίλοι μου ανέφεραν ότι μπορεί να ήταν μεγαλύτερος από M5 και ότι πρέπει να ήταν ο μεγαλύτερος μετασεισμός που ένιωσαν μέχρι σήμερα. Άλλοι μου  είπαν ότι ήταν εξίσου δυνατός με τον προηγούμενο μετασεισμό της 24/9/2017 με Μ4.3.Σύμφωνα με πληροφορίες είχε ελάχιστη διάρκεια ίσως 3-5 δευτερόλεπτα, ήταν έντονος με θόρυβο. Οι γείτονες τον περιγράφουν ως βίαιο επεισόδιο. Προσεισμός δεν αναφέρθηκε από τους κατοίκους. 
Τελικά το μέγεθος του σεισμού και το επίκεντρο επαναξιολογήθηκαν σε Μ4.3 και βάθος 5χλμ. από το EMSC χωρίς οι παράμετροι να έχουν ακόμη αναθεωρηθεί από έναν σεισμολόγο.
Με κάθε επιφύλαξη[ περιμένοντας την αναθεώρηση των σεισμολόγων] τα τελευταία δεδομένα δείχνουν ότι πρόκειται για σεισμό που συνέβη 5.6χλμ. δυτικά από το επίκεντρο των Μ6.6, μιας περιοχής μεταξύ του ρήγματος Bodrum και δυτικά του ρήγματος Ula-Oren .Το ρήγμα Akyarlar[κόκκινη γραμμή] που έχει σχέση με την ηφαιστειότητα της περιοχής φαίνεται να μην έχει εμπλακεί. Σεισμικότητα ακριβώς κάτω ή πολύ κοντά σε ηφαιστειακά κέντρα συνήθως σχετίζεται με μαγματική ή γεωθερμική δραστηριότητα. Αυτοί οι σεισμοί είναι συνήθως μικροί και αρκετοί, σπάνια μεγαλύτεροι από το μέγεθος 4.
Η μικρή διάρκεια του σεισμού έχει να κάνει με σπάσιμο ρήγματος μικρότερο των 5χλμ, ίσως από δευτερεύουσα δομή που τρέχει παράλληλα με το ρήγμα Bodrum. Το τελευταίο 48ωρο είχαμε δύο προσεισμούς με μεγέθη Μ2.8 και Μ2.0 κατά μήκος της ροζ γραμμής[δες χάρτη]. Είναι δύσκολο να εκτιμηθεί η όλη κατάσταση την παρούσα στιγμή.
Όσο η μετασεισμική δραστηριότητα του κύριου σοκ της 21ης Ιουλίου συνεχίζεται πρέπει να διατηρούμε την ψυχραιμία μας και να ακολουθούμε τις οδηγίες των αρχών. Την επόμενη φορά που θα αισθανθείτε ένα σεισμό να θυμάστε πρώτα τι πρέπει να κάνετε. «Πέσε κάτω από ένα τραπέζι ή κρεβάτι, καλύψου, κρατήσου». Αν είστε στην ακτή και αισθανθείτε ένα σεισμό που διαρκεί κοντά στα 20 δευτερόλεπτα ή σας μετακινήσει από τη θέση σας, θα πρέπει να πάτε αμέσως σε ψηλότερο έδαφος. Επίσης, το τσουνάμι μπορεί να ταξιδέψει πέρα ​​από όπου γίνεται αισθητός ο σεισμός. Αν δείτε ποτέ τη θάλασσα να υποχωρεί σιγά-σιγά, τότε έρχεται ένα τσουνάμι.
Ο σεισμός είναι μία διαδικασία με όρια,  δεν διαρκεί για πάντα, όταν θα βρεθούν τα κατάλληλα φυσικά εμπόδια θα ολοκληρωθεί. 

[Ενημέρωση μετά την αναθεώρηση]
Τελικά το επίκεντρο του χτεσινού σεισμού βρισκόταν στον όρμο Gumbet, μόλις 9χλμ από το Μπόντρουμ ,11χλμ από το λιμάνι της Κω και 3,75χλμ από το Αυγό[Akyarlar]. Φαίνεται να είναι δευτερεύουσα δομή του ρήγματος  Μπόντρουμ, το εστιακό βάθος καταγράφηκε στα 13χλμ.


Γεωδίφης

Πηγές

1.EMSC, Γεωδυναμικό Ινστιτούτο Αθηνών
2. Γεωλογικός χάρτης Τουρκίας
3.SHARE-WP3/diss.rm.ingv.it/- Ρήγματα και σεισμογενείς περιοχές στην Ευρώπη      
4.rms.com

«Το πεπρωμένο κάθε τόπου μικρού ή μεγάλου είναι η γεωλογία του. Οι ομορφιές του φυσικού τοπίου, οι μεταλλικές πηγές, οι παραλίες, τα γεωθερμικά πεδία, ο πλούσιος ορυκτός πλούτος, τα ηφαίστεια έχουν να κάνουν με έναν ανήσυχο και ενεργό τόπο. Τα ελάχιστα χιλιοστά με τα οποία γλιστρούν κάθε χρόνο τα ρήγματα που περιβάλλουν το νησί μετριούνται σε εκατοστά ή μέτρα, μετά από ένα βίαιο γεγονός. Τότε ερχόμαστε αντιμέτωποι με συμβάντα όπως το τελευταίο, λίγες ημέρες πριν μπει ο κτίστης Αύγουστος».
Τα εφιαλτικά λιγοστά δευτερόλεπτα της 21ης Ιουλίου 2017 θα μείνουν χαραγμένα στις μνήμες όσων τα έζησαν. Όμως οι μετασεισμικές δονήσεις συνεχίζονται. Πόσο θα διαρκέσει το φαινόμενο. Θα δούμε μεγαλύτερο σεισμό; Γιατί γίνονται σεισμοί στο νησί; Τι έγινε στην οδό Ναυκλήρου το μοιραίο βράδυ; Έγιναν καταστροφές στον βυθό της θάλασσας; Θα επανέλθει η ζωή στη θάλασσα; Με την ατμόσφαιρα τι γίνεται; Ο καύσωνας έπαιξε ρόλο στον σεισμό; Ο κατακλυσμός και το μεγάλο άγαλμα του 1933. Η περιπέτεια του φίκου στο λιμάνι. Τι κάνω κατά την διάρκεια ενός σεισμού; Πως μπορώ να προστατευθώ από τα απρόβλεπτα τσουνάμι;
Η ιστορία της Κω είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με καταστροφικούς σεισμούς. Κάθε σημείο του νησιού φέρει έντονα τα σημάδια των συνεπειών του Εγκέλαδου.
Το  ημερολόγιο  διαπραγματεύεται  ένα  προσωπικό  ταξίδι  το  οποίο  εξερευνά  τις  δυνάμεις  που  διαμορφώνουν  έναν  ενεργό  και ανήσυχο τόπο πάνω από αιώνες και πώς η γεωλογική δραστηριότητα επηρεάζει  την πορεία της ανθρώπινης ιστορίας του.
Μπορείτε το e-book[pdf] να το διαβάσετε, να το εκτυπώσετε ή ακόμη να το κατεβάσετε  σε υπολογιστή, tablet, κινητό εδώ   ή από
https://drive.google.com/file/d/0BxTgdOlHGoJcdWVEcVZZRndOLTg/view?usp=sharing


Γεωδίφης, 9/10/2017

​

Το 1849 ο Ιταλός χημικός Giulio Usiglio διεξήγαγε πειράματα με εξάτμιση του θαλασσινού νερού κατά μήκος της Γαλλικής Ριβιέρας, στη Μεσόγειο Θάλασσα. Τα πειράματα τον οδήγησαν να κατανοήσει ότι τα ιζήματα και οι κρύσταλλοι καθιζάνουν σε μια συγκεκριμένη σειρά από το νερό. Πρώτα καθιζάνει η άργιλος και στη συνέχεια τα ανόργανα άλατα, όπως ο αλίτης (κοινό αλάτι) και ο γύψος.
Πολλά πετρώματα κατά μήκος της Μεσογείου, στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στη Νότια Ιταλία, εμφανίζουν παχιά στρώματα από αλάτι και γύψο. Ήταν πλέον σαφές από το πείραμα του Usiglio ότι τέτοια στρώματα θα μπορούσαν να σχηματιστούν μόνο με εξάτμιση από μεγάλες ποσότητες θαλασσινού νερού.
Ο Ελβετός γεωλόγος Karl Mayer-Eymar (1826-1907) μελέτησε τα ιζήματα, με τη βοήθεια των απολιθωμάτων τα προσάρτησε στη Μειόκαινο Εποχή, ονομάζοντας την περίοδο «Μεσσηνιακή», από την ιταλική πόλη της Μεσίνα, στη Σικελία. Το 1961, χάρη στις γεωφυσικές έρευνες, από ένα εξαντλητικό πρόγραμμα γεωτρήσεων κατά τη διάρκεια της αποστολής Glomar Challenger, διαπιστώθηκε ότι τα στρώματα αλατιού και γύψου συνεχίζουν να υφίστανται κάτω από τη Μεσόγειο Θάλασσα. Σε ορισμένες περιοχές, τα στρώματα έχουν πάχος έως και 2.438 μέτρα. Για να σχηματιστεί μια τέτοια παχιά ιζηματογενή σειρά, ολόκληρη η Μεσόγειος Θάλασσα έπρεπε να εξατμιστεί σχεδόν τελείως πριν από περίπου 7 εκατομμύρια χρόνια.
Στα τέλη του Μειόκαινου, κατά τη διάρκεια της Μεσσηνιακής Κρίσης (7.2 έως 5.300.000 χρόνια πριν), οι τεκτονικές δυνάμεις που έδρασαν μεταξύ της Ευρωπαϊκής και της Αφρικανικής πλάκας, έσπρωξαν την ισπανική οροσειρά της Σιέρα Νεβάδα με αποτέλεσμα να κλείσει το στενό του Γιβραλτάρ. Όμως η εισροή νερού από τα ποτάμια στη Μεσόγειο Θάλασσα, δεν ήταν αρκετή για να αντισταθμίσει την εξάτμιση από το ζεστό κλίμα του θερμοκηπίου, με αποτέλεσμα η στάθμη της θάλασσας στην κλειστή λεκάνη άρχισε γρήγορα να πέφτει. Καθώς το υπόλοιπο θαλασσινό νερό εξατμιζόταν, κρύσταλλοι από αλίτη, ανυδρίτη, γύψο και πηλό αποτέθηκαν σε διάφορες λεκάνες. Όταν το φράγμα του Γιβραλτάρ έσπασε, ίσως μετά από ένα σεισμό, νερό από τον Ατλαντικό Ωκεανό ξαναγέμισε γρήγορα τη Μεσόγειο Θάλασσα. Μια επαναλαμβανόμενη σειρά ιζημάτων υποδεικνύει ότι αυτό συνέβη όχι μία φορά, αλλά σε διάφορους χρόνους, σχηματίζοντας στρώσεις από πηλό και εβαποριτικά ορυκτά, που καλύφθηκε από μία άλλη διαδοχή από αργίλους.
Η κυκλική καθίζηση από τη μεσσηνιακή κρίση αλατότητας, όχι μόνο έδωσε τεράστιες αποθέσεις από αλάτι που σήμερα εξορύσσεται αλλά ίσως προκάλεσε εκτεταμένη ηφαιστειακή δραστηριότητα. Η έρευνα, που δημοσιεύεται στο περιοδικό Nature Geoscience, με τίτλο «Μαγματικές διεργασίες από τις αλλαγές της στάθμης της θάλασσας που σχετίζονται με τον Μεσσηνιακή Κρίση Αλατότητας », δείχνει σε μοντέλο πώς η εξαφάνιση νερού 1.600 μ.  έχει επιπτώσεις στο φλοιό της Γης.
Η τήξη των βράχων στη βάση του φλοιού της Γης ελέγχεται λιγότερο από τη θερμοκρασία, σε σχέση με τη πίεση. Καθώς το νερό εξαφανίζεται, το βάρος και η πίεση απελευθερώνονται από το ωκεάνιο φλοιό, που σχηματίζει την λεκάνη της Μεσογείου. Σε απάντηση λιωμένο πέτρωμα ή μάγμα, σχηματίζεται στη βάση του φλοιού. Το μάγμα είναι λιγότερο πυκνό από τα περιβάλλοντα πετρώματα και τείνει να ανέρχεται, τροφοδοτώντας ηφαίστεια στην επιφάνεια. Οι ηλικίες των ηφαιστειακών πετρωμάτων από τα σημαντικότερα ηφαιστειακά κέντρα στην Ευρώπη και την Αφρική, που γειτνιάζουν με την Μεσόγειο Θάλασσα, σχηματίστηκαν σε διάστημα από 7 με 5.000.000 χρόνια, που συμπίπτει με την εξαφάνιση της θάλασσας, σύμφωνα με το προτεινόμενο μοντέλο. Δεκατρείς εκρήξεις σημειώθηκαν γύρω από τη Μεσόγειο μεταξύ 5,9 και 5,3 εκατομμύρια χρόνια πριν, αυτό είναι πάνω από το διπλάσιο του μέσου όρου δραστηριότητας που αναμενόταν για αυτή την περιοχή σε αυτή τη χρονική περίοδο.
Ότι οι επιφανειακές αλλαγές μπορούν να επηρεάσουν βαθιά το φλοιό της Γης δεν είναι μια εντελώς νέα παρατήρηση. Οι πλημμύρες που προκλήθηκαν από τον τυφώνα Harvey βύθισαν την κρούστα γύρω από το Χιούστον κατά σχεδόν 0,02 μέτρα σε μια μέρα. Το 2016 μελέτη πρότεινε ένα μηχανισμό μεταξύ ανάπτυξης και φθοράς των μεγάλων καλυμμάτων πάγου και ηφαιστείων. Καθώς το κλίμα θερμαινόταν στο τέλος της τελευταίας εποχής των παγετώνων, οι πάγοι έλιωσαν, βάρος απομακρύνθηκε από μεγάλες περιοχές του φλοιού της Γης. Όσο η πίεση επί του υποκείμενου μανδύα της Γης μειώνεται, τόσο η παραγωγή μάγματος και οι ηφαιστειακές εκρήξεις αυξάνονται. Οι μεγάλες μετατοπίσεις μάζας, είτε πρόκειται για πάγο ή νερό, όχι μόνο ελέγχουν αν ένα ηφαίστειο εκρήγνυται, αλλά ενδεχομένως κοντρολάρουνε πότε ένα ηφαίστειο θα εκραγεί. Πολλοί ηφαιστειακοί διέξοδοι ακολουθούν ένα μοτίβο που ελέγχεται από το τοπικό πεδίο στρες στον φλοιό. Η πίεση της Γης μπορεί να σπάσει πετρώματα, καθιστώντας πιο εύκολο για το μάγμα να ανέβει στην επιφάνεια, ή να κλείσει ηφαιστειακούς οδούς. Όπως οι τεκτονικές αλλαγές δημιουργούν στρες, παλιοί αγωγοί μπορούν να κλείσουν και τα ηφαίστεια που τροφοδοτούνται από τους εν λόγω αγωγούς θα εξαφανιστούν. Εν τω μεταξύ, νέοι  αγωγοί τροφοδοτούν νέα ηφαίστεια σε προηγουμένως ανεπηρέαστες περιοχές. Δεν είναι απίθανο η ηφαιστειότητα της Πάτμου [πριν 7-5 εκατομμύρια χρόνια] να να σχετίζεται με τις διεργασίες εξαφάνισης της Μεσογείου.

Γεωδίφης

Πηγές
1.Magmatic pulse driven by sea-level changes associated with the Messinian salinity crisis- Pietro Sternai,  Luca Caricchi, Daniel Garcia-Castellanos,Laurent Jolivet,Tom E. Sheldrake & Sébastien Castelltort
2.Deglaciation and glacial erosion: A joint control on magma productivity by continental unloading-Pietro Sternai,Luca Caricchi,Sébastien Castelltort,Jean-Daniel Champagnac
3.forbes.com/David Bressan

​