Ο χώρος από τη Σάμο ως την Κω το περίφημο «πλατώ Κω-Σάμου» αποτελείται από ηφαιστειακά υλικά. Το ανατολικό μέρος της Κω συμμετείχε σε αυτή την ηφαιστειακή δραστηριότητα που ήταν ιδιαίτερα έντονη πριν από 11 εκατομμύρια χρόνια. Κληρονομιά αυτής της δράσης είναι τα σπουδαία ορυκτά και μεταλλεύματα που συναντάμε σήμερα στην περιοχή μας. Από αυτά είναι πολύ πιθανό να υπάρχει ένα ορυκτό για το οποίο ήδη σας έχω μιλήσει σε προηγούμενες αναφορές μου. Το Όσμιο είναι ένα σπάνιο στοιχείο το οποίο συνήθως πολλές φορές συναντάται με το Ρήνιο ένα άλλο εξίσου σπάνιο στοιχείο.Το τετροξείδιο του Οσμίου μυρίζει τόσο άσχημα ώστε το στοιχείο του πήρε το όνομά του από την ελληνική λέξη οσμή. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε διαστημικές εφαρμογές, σε φωτογραφικές διαφάνειες μικροσκοπίων και για να ανιχνεύσει τα δακτυλικά αποτυπώματα. Επιπλέον χρησιμοποιείται για να προσθέσει τη σκληρότητα στα κράματα και για στις άκρες γραφίδων, στους άξονες οργάνων, και στις ηλεκτρικές επαφές.
Μέχρι τη δεκαετία του 1990, τα μέσα που διαθέταμε δεν μπορούσαν να μετρήσουν αυτά τα στοιχεία. Τώρα έχουμε την δυνατότητα να τα μετρήσουμε σε εύρος ανά τρισεκατομμύριο, και είμαστε σε θέση να  διαπιστώσουμε ότι το Ρήνιο και το Όσμιο είναι μια μοναδική ομάδα. Στην πραγματικότητα, τα στοιχεία αυτά είναι σπάνια μόνο στην επιφάνεια της Γης. Το  Ρήνιο και Όσμιο αποτελούν μέρος της ομάδας του Λευκόχρυσου, και όπως τα υπόλοιπα στοιχεία αυτής της ομάδας είναι πολύ σιδηρόφιλα δηλαδή αγαπούν τον σίδηρο. Το Όσμιο είναι το πυκνότερο στοιχείο όλων αυτών (22,57 γραμμάρια ανά κυβικό εκατοστό).
 Όταν η Γη σχηματιζόταν, διαλύονταν στο λιωμένο σίδηρο, μαζί με το κοβάλτιο, το νικέλιο, το φώσφορο, και πολλά άλλα στοιχεία. Σήμερα, σχεδόν όλο το Ρήνιο και Όσμιο του πλανήτη βρίσκεται στο σιδερένιο πυρήνα του, αφήνοντας στον πυριτικό μανδύα μόνο κάτι  λιγότερο από ένα μέρος ανά δισεκατομμύριο.
Το Ρήνιο, που εμφανίζεται σε περίπου 200 μέρη στο τρισεκατομμύριο έξω από τον πυρήνα, παρουσιάζεται  σε δύο ισότοπα, ατομικού βάρους 185 και 187. Το Ρήνιο-187 είναι πολύ ελαφρά ραδιενεργό, και μετατρέπεται σε Όσμιο-187 με χρόνο ημι-ζωής 42,3 δισεκατομμύρια χρόνια. (Αυτό συμβαίνει όταν ένα νετρόνιο διασπάται σε ένα πρωτόνιο, αφήνοντας το ατομικό βάρος αμετάβλητο.) Ως εκ τούτου το Όσμιο πολύ αργά συλλέγει περισσότερο το ισότοπο 187.
Με το αργό ραδιενεργό "ρολόι" του και την ακραία σπανιότητα του, το Ρήνιο φαίνεται σαν ένα στοιχείο πολύ δύσκολο για μελέτη. Όμως το Ρήνιο και Όσμιο, σχεδόν δίδυμα στο περιοδικό πίνακα, συμπεριφέρονται διαφορετικά όταν τα πετρώματα λιώνουν και ξανα-κρυσταλλοποιούνται. Αν δεν υπάρχει σίδηρος γύρω, τότε το Όσμιο δεν έχει καμία προτίμηση από το να λιώσει ή να παραμείνει ένα στερεό ορυκτό, αλλά αντιθέτως το Ρήνιο υποστηρίζει ένθερμα την τήξη. Στην γλώσσα των γεωχημικών, το Όσμιο είναι ένα συμβατό στοιχείο, ενώ το Ρήνιο είναι έντονα ασυμβίβαστο. Ως εκ τούτου, ένα πέτρωμα στον μανδύα που υφίσταται κάθε βαθμό τήξης σταματά το ρολόι του Ρήνιου- Όσμιου. Με την πάροδο του χρόνου το λιωμένο υλικό, μέσω της ηφαιστειακής δραστηριότητας, μεταφέρει το Ρήνιο από το μανδύα στην κρούστα και τις ηπείρους, και εκεί θα αποτελέσει το ασυμβίβαστο κατακάθι δισεκατομμυρίων χρόνων δραστηριότητας του μανδύα.
Το επιπλέον Ρήνιο όταν εισέρχεται στην κρούστα αλλάζει την φαινομενική ημερομηνία στο ρολόι «Ρήνιο-Όσμιο» του πετρώματος του φλοιού. Αν προσπαθούσαμε να χρησιμοποιήσουμε το ρολόι «Ρήνιο-Όσμιο», ως μέθοδο χρονολόγησης, αυτές οι διαφορές θα δημιουργούσαν πρόβλημα στα δεδομένα. Αλλά επειδή μπορούμε να δούμε ήδη την ηλικία των πετρωμάτων με άλλα μέσα, μπορούμε να μετατρέψουμε το πρόβλημα σε ένα σήμα που περιέχει πληροφορίες σχετικά με αλλαγές που σχετίζονται με την τήξη στον μανδύα και φλοιό.
Έτσι, μια προσεκτική μελέτη στο Ρήνιο και Όσμιο μπορεί να ρίξει φως σε κάποια βαθιά προβλήματα γεωλογικά. Για ένα πράγμα, υπάρχουν περισσότερα από αυτά τα μέταλλα στον φλοιό και τον ανώτερο μανδύα από ότι θα πρέπει να υπάρχει. Ο λόγος είναι ότι μετά την δημιουργία του πυρήνα 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια πριν, περισσότερος σίδηρος έτρεχε πάνω στη Γη εξαιτίας του αργού βομβαρδισμού των αστεροειδών. Έτσι, στην πραγματικότητα, η Γη κατά την διάρκεια της ψύξης πήρε Ρήνιο και Όσμιο στον φλοιό και τον ανώτερο μανδύα. Μέσα από τις μελέτες ισοτόπων Οσμίου μπορούμε να εξετάσουμε πώς αυτό το πάγωμα έγινε και πως έχει αναμειχθεί με το υπόλοιπο του μανδύα. Μπορούμε επίσης να δούμε τα σημάδια της ανάμειξης του φτωχού σε Όσμιο χαμηλότερου μανδύα και με το πλούσιο Όσμιο του πυρήνα. Αυτή είναι μια απλοποιημένη εικόνα, φυσικά.
Ωστόσο το Όσμιο μπορεί να προέλθει και από τους μετεωρίτες. Πως γίνεται αυτό; Όσον οι μετεωρίτες συνεχίζουν να πέφτουν κάτω στη Γη, προσθέτουν Όσμιο στα ιζήματα. Όμως το Όσμιο του μετεωρίτη παρουσιάζει  ισότοπα του είναι διαφορετικά από εκείνα  της Γης.
Ο Karl Turekian είναι ένα από τους επιστήμονες που χρησιμοποιεί το Όσμιο για να μελετήσει τη συνεχή ροή της σκόνης από το διάστημα πάνω στη Γη. Οι μεγαλύτερες ποσότητες Οσμίου στα ιζήματα του πυθμένα των ωκεανών συχνά δείχνουν προέλευση από πρόσκρουση αστεροειδών, δίνοντας στους ερευνητές μια νέα τεχνική για να εκτιμήσουν πόσο μεγάλη ήταν η πρόσκρουση.
Σήμερα το Όσμιο και το Ρήνιο μπορούν να βρεθούν σε πολύ λίγα μέρη του πλανήτη. Το Όσμιο συναντάται συνήθως σε άμμους, όπως εκείνοι που βρίσκονται στην Αμερική και τα Ουράλια. Το Ρήνιο περιέχεται στα σουλφίδια του ηφαίστειου Kudriavy, στα Kurile νησιά στην Ανατολική Ρωσία.
Γεωδίφης με πληροφορίες από το About.com

Φωτογραφίες
1.Όσμιο είναι ένα εξαιρετικά πυκνό λαμπερό μπλε-λευκό μέταλλο. Είναι εύθραυστο, ακόμη και σε υψηλές θερμοκρασίες.
2.Αυτή είναι μια φωτογραφία από ένα καθαρό κρύσταλλο από Όσμιο. Το κρυστάλλινο Όσμιο παρήχθη με χημική αντίδραση με μεταφορά φυσικού χλωρίου αερίου.
3.Αυτό είναι ένα 1 γραμμάριο του Οσμίου. Το Όσμιο είναι εξαιρετικά πυκνό, περίπου δύο φορές πιο βαρύς από ότι ο μόλυβδος.

Πριν από κάποια χρόνια στη Ρόδο και την Κω έβαζαν θαλασσινό νερό μέσα στο μούστο, γιατί πίστευαν ότι το κρασί που θα γίνει μ’ αυτό τον τρόπο δεν θα φέρει εύκολα τη μέθη και θα είναι πιο εύκολο στη χώνεψη. Η μέθοδος αυτή έγινε αιτία να υποστηριχθεί, από κάποιους ότι κατά το μύθο «η φυγή του Διονύσου» στη θάλασσα σήμαινε κι ένα τρόπο οινοποιίας, που ήταν γνωστός από παλιά.
Όμως, όπως ο άνθρωπος έτσι και  το αμπέλι και κυρίως το είδος Vitis vinifera - έχει μια αξιοσημείωτη ικανότητα να προσαρμόζεται στις συνθήκες στις οποίες έχει περιέλθει. Τα κρασιά που συναντάμε όχι μόνο στην χώρα μας αλλά και σε άλλες περιοχές παράγονται από σταφύλια που ευδοκιμούν σε μία μεγάλη γκάμα από εδάφη από ασβεστόλιθους, μάργες, γρανίτες, σχιστόλιθους, χαλίκια, άμμο και ηφαιστειακά υλικά.            
Η γεωλογία και το έδαφος έχουν στενή σχέση μεταξύ τους. Πως γίνεται αυτό; Η γεωλογία των υποκείμενων πετρωμάτων επηρεάζει την ποιότητα κρασιού μέσω της διάβρωσης τους –τόσο την φυσική όσο και την χημική. Η φυσική διάβρωση είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνη για τη δομή και υφή του εδάφους. Η πρωταρχική ανάγκη της αμπέλου είναι η καλή αποστράγγιση της ενώ πρέπει να γνωρίζετε ότι ταυτόχρονα η άμπελος μισεί να είναι πλημμυρισμένη από νερό. Οι ρίζες της μπορεί να πάνε τόσο βαθιά όσο 6 μέτρα. Όσο το βαθύτερα φτάνει τόσο το καλύτερο. Αν το βραχώδες υπόβαθρο είναι ρηχό και το χώμα λεπτό τα αμπέλια δεν μπορούν να σταθούν στην ξηρασία. Από την άλλη πλευρά, γόνιμα προσχωσιγενή-αλλούβια εδάφη είναι μόνο καλά για τα επιτραπέζια σταφύλια, τα οποία στερούνται τη απαιτούμενη συγκέντρωση για την παραγωγή γεύσης του οίνου, και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αμπελώνες κρασιού είναι καλύτερα να βρίσκονται σε σχετικά καλά στραγγιζόμενες πλαγιές.
Οι περιοχές με ασβεστόλιθο που έχουν καλή φυσική αποστράγγιση, εμφανίζονται να κυριαρχούν στην παραγωγή κρασιού. Όταν το μητρικό πέτρωμα είναι ασβεστόλιθος, το έδαφος θα είναι άργιλος και λάσπη που ευνοούν τη συγκράτηση υγρασίας, ενώ γρανίτες και ψαμμίτες διαβρώνονται σε τραχιά εδάφη, συχνά με άμμο τα οποία ξηραίνονται εύκολα. Τα βραχώδη επιφανειακά εδάφη επιτρέπουν στη θερμότητα να απορροφάται σε μεγαλύτερο βάθος εδάφους και να προστατεύεται από την εξάτμιση της επιφάνειας.
Τα εδάφη που προέρχονται από ασβεστόλιθο  παρουσιάζουν επίσης ένα πλεονέκτημα στη χημική διάβρωση αφού τα ανθρακικά συστατικά βοηθούν στην αποσύνθεση της οργανικής ύλης. Τα όξινα εδάφη μπορεί να παράγουν εκλεκτά κρασιά – όπως οι γρανίτες του Haut- Beaujolais, την Ακτή Rôtie, και την Αλσατία είναι κάποια παραδείγματα - αλλά το ενεργό ανθρακικό ασβέστιο είναι το ένα χημικό συστατικό του εδάφους που συχνά συνδέεται με την ποιότητα των οίνων. Τα αργιλικά  ορυκτά είναι απαραίτητα για την λειτουργία των φυτών αμπέλου αφού επιτρέπουν την σταθερή απορρόφηση των ανόργανων θρεπτικών ουσιών - όπως ο μοντμοριλλονίτης  και ο βερμικουλίτης είναι ιδιαίτερα σημαντικά για την ικανότητα σε ανταλλαγή κατιόντων τους.
Τα αμπέλια χρειάζονται ένα μίγμα θρεπτικών ουσιών και φαίνεται πιθανό ότι οι οινοπαραγωγικές περιοχές που έχουν ανακαλυφθεί από δοκιμές ή κατά λάθος στο παρελθόν, είναι αυτές που περιέχουν τη σωστή ισορροπία. Οι  μικρο-θρεπτικές ουσίες, απαραίτητες σε ποσότητα, είναι το οξυγόνο, άζωτο, φώσφορο και κάλιο. Τα τελευταία τρία κάποια φορά είναι ελλιπή επειδή διαφεύγουν εύκολα, και μερικές φορές παρέχονται στα χημικά λιπάσματα. Μικρο- θρεπτικές ουσίες που απαιτούνται είναι ο σίδηρος, το ασβέστιο, το μαγνήσιο, το θείο, ο  ψευδάργυρος, το μαγγάνιο, ο χαλκός, το βόριο, το μολυβδαίνιο και το χλώριο.
Το pH του εδάφους είναι ζωτικής σημασίας για την αφομοίωση των θρεπτικών συστατικών. Ο σίδηρος τείνει να γίνει λιγότερο υδροδιαλυτός στα αλκαλικά εδάφη, έτσι τα κίτρινα φύλλα της αμπέλου συχνά εμφανίζονται σε περιοχές με ασβεστόλιθο, και το μαγγάνιο, ο χαλκός και ο ψευδάργυρος επίσης απορροφούνται καλύτερα σε όξινα εδάφη, αλλά όλα τα υπόλοιπα θρεπτικά συστατικά προτιμούν ένα υψηλό pH περίπου 8,5 .
Σε γενικές γραμμές, όσο μεγαλύτερη είναι η ποικιλία των τύπων πετρωμάτων από τα οποία το έδαφος των αμπελώνων προέρχεται, τόσο πιο πιθανό είναι να προκύψουν τα απαραίτητα ανόργανα συστατικά και τα θρεπτικά συστατικά, καθώς και η μεγαλύτερη ποικιλία της σύστασης του εδάφους.
Το κλίμα παίζει επίσης σημαντικό ρόλο. Τα ασβεστολιθικά εδάφη φαίνεται να είναι λιγότερο πλεονεκτικά σε περιοχές της Μεσογείου, με μεγαλύτερη καλοκαιρινή ζέστη και ξηρασία, ενώ οι σχιστόλιθοι, ψαμμίτες και παλιά αλλούβια εδάφη  μπορούν να δώσουν τα ελαφριά κρασιά. Η αλυσίδα Kimmeridge που εκτείνεται νότια της Champagne στον Λίγηρα παράγει ιδιαίτερα κρασιά, αλλά ο άργιλος του Kimmeridge στο Midi δεν το κάνει. Κοντά στο Μονπελιέ, αναλύσεις εδάφους χημικών έδειξαν υψηλότερα επίπεδα μαγνησίου τα οποία δίνουν εντύπωση της οξύτητας και φρεσκάδας στα λευκά κρασιά, ενώ τα κρασιά Midi συχνά στερούνται.
Ζούμε σε μια εφελκυστική ζώνη με κανονικά  ρήγματα στο ανατολικό τμήμα του ηφαιστειακού τόξου του Αιγαίου. Οι προσχώσεις κοιλάδων, τα χαλαρά αργιλοαμμώδη και οι ηφαιστειακοί τόφφοι ανδεσιτικής σύστασης δημιουργούν τα καλύτερα εδάφη στην περιοχή μας. Τα γόνιμα ηφαιστειακά εδάφη προσφέρουν εξαιρετικής ποιότητας κρασί. Το ηφαιστειογενές περιβάλλον επέδρασε στη διαμόρφωση του πολιτισμού εδώ και τουλάχιστον 3.500 χρόνια, όχι μόνο του νησιού αλλά και της ευρύτερης περιοχής.
Στην ιδιαίτερη μορφολογία της περιοχής μας οφείλεται το εξαιρετικό κρασί που παράγει. Τα πετρώματα της Κω είναι πορώδη λόγω του ηφαιστειακών πετρωμάτων της ενώ τα αμπέλια μεγαλώνουν με τα κλαδιά τους τυλιγμένα σαν καλάθια, γεγονός που αντανακλά την προσπάθεια των κατοίκων να διατηρήσουν την καλή σοδειά μέσα στις αντιξοότητες του εδάφους και των κλιματολογικών συνθηκών. Ωστόσο οι δυνατοί άνεμοι του Αιγαίου, η έντονη ξηρασία και ο δυνατός ήλιος ευθύνονται για το ότι τα αμπέλια της Κω παράγουν μικρές ποσότητες κρασιού το οποίο όμως ξεχωρίζει για το εκλεκτό άρωμα και τη χαρακτηριστική ξηρή και έντονη γεύση του.
Η γεωλογία είναι μόνο ένα από τα εμπλεκόμενα στοιχεία στην παραγωγή καλού κρασιού. Το κλίμα, η επιλογή από τις καλύτερες ποικιλίες σταφυλιών από την περιοχή παραγωγής, καθώς τα προσόντα και οι δεξιότητες του παρασκευαστή μπορούν να μετριάσουν την αρνητική ισορροπία των ανόργανων συστατικών, όλα αυτά είναι  οι σημαντικοί παράγοντες για το καλό κρασί.

Γεωδίφης

Πηγή- James E.Wilson, Terroir: The Role of Geology, Climate and Culture in the Making of French Wines, 1998, Mitchell Beazley, London

Οι σεισμοί ενέπνευσαν θρύλους και παραδόσεις στο παρελθόν. Στην χώρα μας υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα. Διεπιστημονικές μελέτες αποκάλυψαν  ότι υπάρχει στενή αντιστοιχία ανάμεσα  σε μυθολογικές περιγραφές, ιδιαίτερα σε χώρους  λατρείας και σε τοπικά ενεργά ρήγματα στην αρχαία Ελλάδα. Συχνά δράκοι, και ως επί το πλείστον πολύμορφα γυναικεία πλάσματα, αναφέρθηκαν επίσης  σε πολλούς από αυτούς τους  ιερούς τόπους, που βρίσκονται ακριβώς πάνω από μεγάλα ενεργά ρήγματα. Ο σεβασμός σε αυτά τα μέρη μπορεί να ήταν συνέπεια της παρατήρησης των ιδιαίτερων φυσικών φαινομένων, όπως η έκκληση φυσικού αέριου και οι εκπομπές φλογών, οι υπόγειοι θόρυβοι, και οι ρήξεις εδάφους.
 Ίσως αυτή η σύμπτωση εκτός από την χώρα μας αλλά και σε όλη σχεδόν την Ανατολική Μεσόγειο να είναι απλώς περιστασιακή. Όμως λόγω της αφθονίας των μύθων σε μια τέτοια εξαιρετικά σεισμογενή περιοχή έχουν γραφεί πολλές επιστημονικές μελέτες κάποιες από τις  οποίες, σας έχω ήδη αναφέρει μέσα σε αυτό τον ιστοχώρο. Ωστόσο, μπορεί επίσης να παρατηρηθεί σε περιοχές λιγότερο σεισμικά ενεργές. Η Σκωτία, για παράδειγμα, είναι γνωστή για τον σύγχρονο μύθο του τέρατος του Λοχ Νες, ο οποίος ονομάζεται χαϊδευτικά  Νέσσυ. Το όνομα της είναι δανεισμένο από  μια πρωτόγονη λατρεία ενός αλόγου που κατοικούσε στο νερό, και το οποίο πρωτοαναφέρθηκε σε γραπτό που εμφανίζεται στο βιβλίο του Adamnano  «Η ζωή του Αγίου Κολομβίου» (7ος αιώνας μ.Χ.). Στην αρχική λατινική ονομασία του , ο δράκος εμφανίζεται "cum fremitu ingenti" (με ισχυρή ανάδευση) και εξαφανίζεται "tremefacta" (κουνώντας τον εαυτό του), το οποίο φαίνεται να δείχνει μια τελλουρική φύση του τέρατος που ζει στη λίμνη. Στην πραγματικότητα, το Loch Ness βρίσκεται ακριβώς πάνω από τη ζώνη του σεισμικού ρήγματος (για παράδειγμα, το τμήμα που έδωσε τον σεισμό μεγέθους  Μ = 5R της 09.18.1901) του Great Glen , το μεγαλύτερο ενεργό ρήγμα στη Σκωτία. Υπό αυτό το πρίσμα, πολλές σύγχρονες αναφορές αυτοπτών μαρτύρων που αποδόθηκαν στη Νέσσυ μπορούν να βρουν μια απλή φυσική εξήγηση.
Στις 28 Ιουνίου 2001, η ιταλική εφημερίδα «La Repubblica» δημοσίευσε περίληψη μιας εργασίας του Ιταλού γεωλόγου Luigi Piccardi, η οποία παρουσιάστηκε κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης  που έγινε στο Εδιμβούργο σχετικά με το τέρας του Λοχ Νες. Σύμφωνα με τον  Piccardi η περιγραφή της εμφάνισης των τεράτων  και οι φήμες για κινήσεις της γης - θα μπορούσαν να συνδεθούν με φυσαλίδες αερίου που προέρχονται από το πυθμένα της λίμνης και της σεισμικής δραστηριότητας του ρήγματος Great Glen. «Υπάρχουν διάφορα φαινόμενα στην επιφάνεια του νερού που μπορεί να συνδέονται με τη δραστηριότητα του ρήγματος .Εάν λάβουμε υπόψη ότι ο Adamnano (ένας βιογράφος που ανέφερε για τον θρύλο του Αγίου Κολομβίου) ανέφερε ότι , το κτήνος εμφανίζεται με μεγάλα κουνήματα και ότι εξαφανίζεται κινούμενο. Νομίζω ότι είναι μια προφανής περιγραφή για το τι πραγματικά συνέβη . Γνωρίζουμε ότι αυτή ήταν μια περίοδος (το 1920-1930)  όπου έχουν  αναφερθεί πολλές εμφανίσεις της Νέσσυ τότε που είχαμε αυξημένη δραστηριότητα του ρήγματος. Αυτό πιστεύω ότι έκανε κάποιους να ισχυριστούν ότι έχουν δει το τέρας, ενώ στην πραγματικότητα, είχαν παρατηρήσει τα  κουνήματα της γης πάνω στο νερό». λέει ο Piccardi.
Σύμφωνα με τη βιογραφία του Αγίου Κολομβίου(Vita Sancti Columbae) που γράφτηκε από τον Adamnano γύρω στο 690, ενώ η σκηνή που περιγράφει o Piccardi συνέβη το 565. Προσπαθώντας να διασχίσει τον ποταμό Ness (όχι τη λίμνη), ο Κολόμβιος αντιμετωπίζει μια ομάδα ντόπιων που προσπαθούσαν να θάψουν άνδρες, που σκοτώθηκαν, σύμφωνα με τον μύθο, από ένα τρομερό τέρας. Όταν ο Κολόμβιος ζητά από τους συνανθρώπους του να πάρουν μια βάρκα από την άλλη όχθη του ποταμού τότε ξαφνικά τους επιτίθεται το θηρίο, αλλά ο Κολόμβιος ζητά την προστασία του Θεού και έτσι το  θηρίο αποσύρεται. Το αρχικό κείμενο είναι ωστόσο πολύ ασαφές και δεν παρέχει καμία λεπτομερή περιγραφή της εμφάνισης του απλώς δηλώνει μόνο ότι ήταν ένα "άγνωστο θηρίο», το οποίο τους προσέγγισε με το λαιμό ανοικτό και βρυχηθμό. Η αναφορά ότι το θηρίο ήταν αγνώστου προελεύσεως δηλώνει ότι αυτό ήταν ένα μοναδικό γεγονός, και ότι δεν υπήρχε πριν από αυτή την αναφορά κάποια περιγραφή γι’ αυτό το τέρας που περιβάλλει τη λίμνη. Σύμφωνα με τον Piccardi  το απόσπασμα που περιγράφει αυτή τη συνάντηση ποτέ δεν προοριζόταν να εξιστορήσει  ένα πραγματικό γεγονός κατά γράμμα, αλλά να αποτυπώσει  τον Κολόμβιο ως άγιο άνθρωπο που δέχτηκε θεία βοήθεια.
Ακόμη και αν το κεφάλαιο αυτό αναφέρθηκε από τον Adamnano  ως πραγματικό, η αόριστη περιγραφή του δεν δίνει μία προτεινόμενη ερμηνεία, για το φυσικό αέριο με φυσαλίδες που προέρχονται από το ποτάμι ούτε για το υποτιθέμενο τέρας της  λίμνης. Η παρουσία της Νέσσυ στο Λοχ Νες μπορεί πιο λογικά να εξηγηθεί μέσα από το συνδυασμό με παλιές ιστορίες που μιλούσαν για το ενδεχόμενο της ύπαρξης ενός μεγαλύτερου ζώου στο Λοχ.
Από γεωλογική άποψη, υπάρχουν διάφορα προβλήματα με την ιδέα του Piccardi. Ο μέσος όρος των σεισμών που καταγράφηκαν στον περιβάλλοντα χώρο της λίμνης από το 1816, 1888, 1890 και 1901 ήταν μεταξύ μεγέθους 3-4R. Παρά την δυσκολία  συσχέτισης της δραστηριότητας του ρήγματος με αυτά τα συμβάντα(κυρίως κατά τη διάρκεια του 1933), ακόμη και αυτές οι αδύναμες δονήσεις που παρατηρήθηκαν στη δεκαετία ίσως να μην  προκάλεσαν έντονες επιδράσεις στην επιφάνεια της λίμνης. Ωστόσο, αυτές οι παρατηρήσεις δεν πρέπει να ελαχιστοποιήσουν την προσπάθεια του Piccardi.

Γεωδίφης με πληροφορίες από την La Repubblica

Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερες πληροφορίες έρχονται από τους επιστήμονες σχετικά με τις εκρήξεις που γίνονται στα βάθη των ωκεανών της Γης. Αυτές οι εκρήξεις οφείλονται σε ηφαίστεια τα οποία μέχρι πριν από λίγα χρόνια μας ήταν άγνωστη η ύπαρξη τους.
Τα υποθαλάσσια ηφαίστεια είναι ρωγμές στην Γη που βρίσκονται στον βυθό της θάλασσας από την επιφάνεια των οποίων μπορεί το μάγμα να εξέλθει. Υπολογίζεται ότι αυτά τα ηφαίστεια παράγουν κάθε χρόνο  το 75% του μάγματος  του πλανήτη μας. Η συντριπτική πλειοψηφία των βρίσκονται κοντά σε περιοχές όπου υπάρχουν διεργασίες από τεκτονικές πλάκες, γνωστές ως ράχες των ωκεανών. Αν και τα περισσότερα από αυτά συναντώνται στα βάθη της θάλασσας και των ωκεανών, υπάρχουν επίσης ορισμένα σε ρηχά νερά από τα οποία μπορεί να εξέλθει υλικό στην ατμόσφαιρα κατά τη διάρκεια μιας έκρηξης. Υδροθερμικά φρεάτια, χώροι άφθονης βιολογικής δραστηριότητας, βρίσκονται συνήθως κοντά στα υποθαλάσσια ηφαίστεια .
Η παρουσία του νερού μπορεί να αλλάξει σε μεγάλο βαθμό τα χαρακτηριστικά μιας ηφαιστειακής έκρηξης. Για παράδειγμα, η αυξημένη θερμική αγωγιμότητα του νερού προκαλεί στο μάγμα να κρυώσει και να στερεοποιηθεί πολύ πιο γρήγορα από ό, τι σε μια χερσαία έκρηξη, συχνά μετατρέποντας το σε ηφαιστειακό γυαλί. Κάτω από τα βάθη των ωκεανών περίπου 2200 μέτρων όπου η πίεση υπερβαίνει τις 218 ατμόσφαιρες, η πίεση του νερού, δεν μπορεί πλέον να βράσει. Χωρίς βρασμό, τα ηφαίστεια είναι δύσκολο να ανιχνευθούν και σε μεγάλες αποστάσεις μπορούν να γίνουν αντιληπτά μόνο από τους ήχους που μεταδίδουν χρησιμοποιώντας υδρόφωνα.
Στο υποθαλάσσιο ηφαίστειο, η λάβα που σχηματίζεται είναι αρκετές φορές  διαφορετική από την χερσαία λάβα . Κατά την επαφή του μάγματος με το νερό, η λάβα δημιουργεί αυτό που ονομάζουμε ως μαξιλάρι λάβας. Τέτοιοι σχηματισμοί υπάρχουν στην Νίσυρο και μας δείχνουν ότι προήλθαν από υποθαλάσσιες ηφαιστειακές διεργασίες.
Στην ευρύτερη περιοχή του δίαυλου Κω-Νισύρου έχουν καταγραφεί τουλάχιστον 7 υποθαλάσσια ηφαίστεια. Ακόμη και η μεγάλη ηφαιστειακή έκρηξη της Αβύσσου προήλθε από ένα υποθαλάσσιο ηφαίστειο. Πρόσφατα το ωκεανογραφικό Naytilos διερεύνησε και την υδροθερμική υποθαλάσσια δραστηριότητα της περιοχής μας. Όμως,τα πρώτα αποτελέσματα της έρευνας  δεν έδειξαν την ύπαρξη υδροθερμικών φρεατίων και καμινάδων.
Οι επιστήμονες έχουν ακόμα πολλά να μάθουν σχετικά με τις  τοποθεσίες και τις δραστηριότητες των υποθαλάσσιων ηφαιστείων. Το υποθαλάσσιο ηφαίστειο Κολούμπο στο Αιγαίο εξερράγη κάτω από τη θάλασσα  το 1650, σκότωσε 70 άτομα στο κοντινό νησί της Σαντορίνης. Πιο πρόσφατα, το εθνικό κέντρο υποθαλάσσιων ερευνών της Αμερικής το NOAA χρηματοδότησε αποστολές για να διερευνήσουν την δράση των υποθαλάσσιων ηφαιστείων . Πιο συγκεκριμένα , έγιναν αποστολές στο Δακτυλίδι της Φωτιάς και στο τόξο των  Μαριάννων νήσων στον Ειρηνικό Ωκεανό . Χρησιμοποιώντας ρομποτικά οχήματα, οι επιστήμονες μελέτησαν υποβρύχιες εκρήξεις, υδροθερμικά φρεάτια και καμινάδες, και παρατήρησαν πως η θαλάσσια ζωή προσαρμόζεται σε αυτό το βαθύ και ζεστό περιβάλλον .
Πολλά υποθαλάσσια ηφαίστεια παρουσιάζονται συνήθως ως τεράστια όρη. Αυτά τα επιβλητικά υποβρύχια όρη συνήθως δημιουργούνται από εξαφανισμένα ηφαίστεια, και βρίσκονται σε ένα θαλάσσιο πυθμένα των 1.000-4.000 μέτρων,βάθος. Οι κορυφές των συχνά βρίσκονται εκατοντάδες χιλιάδες μέτρα κάτω από την επιφάνεια , και επομένως θεωρούνται να είναι εντός της βαθιάς θάλασσας. Κάπου 30.000 υποθαλάσσια όρη υπάρχουν σε όλο τον κόσμο, ενώ πολύ λίγα από αυτά  μόνο έχουν μελετηθεί. Ωστόσο, ορισμένα υποθαλάσσια όρη είναι επίσης ασυνήθιστα. Για παράδειγμα, ενώ οι κορυφές των υποθαλάσσιων βουνών είναι συνήθως εκατοντάδες μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, η Bowie Seamount στα νερά του Ειρηνικού, στον Καναδά έχει ύψος περίπου 3.000 μέτρων και βρίσκεται μόλις  24 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας .
Γεωδίφης με πληροφορίες από την Βικιπαίδεια

H ελαφρόπετρα βρίσκεται δίπλα μας. Είναι το λευκό, τεφρό ηφαιστειακό πέτρωμα που επιπλέει στο νερό και συναντάμε σε διάφορα μέρη της περιοχής μας. Σχηματίζεται από βίαιες ηφαιστειακές εκρήξεις πυριτικών λαβών πλούσιες σε πτητικά.
Η ετήσια παραγωγή ελαφρόπετρας από το γειτονικό μας ορυχείο στο Γυαλί- την μοναδική θέση εκμετάλλευσης στην Ελλάδα -είναι περίπου 850.000 τόνοι ενώ τα βέβαια αποθέματα ξεπερνούν τους 120 εκατομμύρια τόνους. Η εκμετάλλευση του κοιτάσματος ελαφρόπετρας στο Γυαλί, γίνεται χωρίς εκρηκτικά.Στην Ελλάδα χρησιμοποιείται κυρίως στον κατασκευαστικό τομέα για την παραγωγή επικαλυπτικών ή μονωτικών υλικών και ως λειαντικό υλικό στην λείανση μετάλλων, στην επεξεργασία δερμάτων αλλά και στην παρασκευή γυαλιού και κονιαμάτων.
Όμως τα τελευταία χρόνια η ελαφρόπετρα θεωρείται το ιδανικό φυσικό υλικό, χαμηλού κόστους, για την παρασκευή υποστρωμάτων καλλιέργειας. Έχει πολύ καλή καλλιεργητική συμπεριφορά ως υπόστρωμα υδροπονικής καλλιέργειας, είναι εγχώριο φυσικό προϊόν, φιλικό προς το περιβάλλον και ταυτόχρονα έχει χαμηλή τιμή αγοράς και βοηθά στην βελτιστοποίηση της διαχείρισης άρδευσης.
Η υδροπονία αφορά σε καλλιέργεια φυτών των οποίων το ριζικό σύστημα αναπτύσσεται εκτός του φυσικού εδάφους και τροφοδοτείται με νερό και θρεπτικά στοιχεία μέσω της παροχής ενός θρεπτικού διαλύματος. Έτσι, τον τελευταίο καιρό η υδροπονία διαδίδεται όλο και περισσότερο ως μέθοδος καλλιέργειας στα θερμοκήπια λόγω των πολυάριθμων πλεονεκτημάτων της, καθώς, μεταξύ άλλων, τα υπολείμματα του νερού και των λιπασμάτων μπορούν να συλλέγονται και να ανακυκλώνονται, με αποτέλεσμα να αυξάνεται η αποτελεσματικότητα της χρήσης νερού και των θρεπτικών στοιχείων και να μειώνονται ορισμένες δυσμενείς επιπτώσεις της γεωργίας στο περιβάλλον, όπως για παράδειγμα, η νιτρορύπανση και ο ευτροφισμός των υδάτινων πόρων.
Η ελαφρόπετρα  περιορίζει τη χρήση φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων, ενώ καθιστά περιττή την απολύμανση του εδάφους με φυτοφάρμακα και επιτρέπει τη συλλογή και ανακύκλωση των υπολειμμάτων νερού και λιπασμάτων, συμβάλλοντας έτσι στην προστασία του περιβάλλοντος και φυσικά  την εξοικονόμηση πόρων. Ταυτόχρονα, τα περιβαλλοντικά οφέλη είναι σημαντικά, καθώς, μεταξύ άλλων, αλλάζει ριζικά ο τρόπος διαχείρισης της άρδευσης. Η ελαφρόπετρα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως υπόστρωμα, καθώς παρουσιάζει πολύ καλή καλλιεργητική συμπεριφορά, και δίνει τη δυνατότητα επαναχρησιμοποίησής της σε καλλιέργειες για πολλά έτη.
Η υδροπονία διαδίδεται όλο και περισσότερο ως μέθοδος καλλιέργειας στα θερμοκήπια τα τελευταία χρόνια, καθώς πραγματοποιείται σε ελεγχόμενο περιβάλλον και εξασφαλίζει υψηλή απόδοση, μείωση του κόστους και ανταγωνιστικά προϊόντα σταθερής ποιότητας. Είναι, επίσης, μέθοδος φιλική για το περιβάλλον, διότι περιορίζει τη χρήση φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων, καθιστά περιττή την απολύμανση του εδάφους με φυτοφάρμακα και επιτρέπει τη συλλογή και ανακύκλωση των υπολειμμάτων νερού και λιπασμάτων, συμβάλλοντας στην προστασία του περιβάλλοντος και την εξοικονόμηση πόρων.
Διεθνώς η χρήση της σε θερμοκήπια είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη, ενώ μόλις πρόσφατα άρχισε να διατίθεται σε τυποποιημένους σάκους για γεωργική χρήση στην Ελλάδα.

Γεωδίφης

Σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία οι Τελχίνες άλλες φορές είναι θνητοί ενώ άλλες παρουσιάζονται ως μυθικοί δαίμονες. Είχαν κατασκευάσει το οδοντωτό δρεπάνι με το οποίο ο Κρόνος ευνούχισε τον πατέρα του Ουρανό και αργότερα την τρίαινα του Ποσειδώνα, του οποίου την ανατροφή η μητέρα του Ρέα τους είχε εμπιστευθεί. Βοηθούσαν την Αρτέμιδα στο κυνήγι, ενώ με τις μαγικές ικανότητες που διέθεταν, παρενέβαιναν στον καιρό, προκαλώντας μαγικές ομίχλες και καταστρέφοντας τις γεωργικές καλλιέργειες με θειάφι και δηλητηριώδες νερό της Στυγός. Για τις παρεμβάσεις τους αυτές ο Ζευς αποφάσισε να τους εξολοθρεύσει κατακλύζοντας το νησί τους. Δεν τα κατάφερε όμως γιατί αυτοί, ειδοποιήθηκαν από την Αρτέμιδα, εγκατέλειψαν τη Ρόδο πριν από τον κατακλυσμό.
Κατ΄ άλλες ακόμη παραδόσεις οι Τελχίνες ήταν σπουδαίοι τεχνίτες και εφευρέτες που είχαν ανακαλύψει διάφορα μέταλλα όπως τον χαλκό και τον σίδηρο και είχαν επινοήσει πολλά εργαλεία για τη τέχνη τους, που φέροντάς τα έδιναν την εντύπωση πως τους έλλειπαν τα άκρα. Πιστεύονταν ακόμη πως αυτοί δίδαξαν στους ανθρώπους τη πρώιμη μεταλλουργία και την εξόρυξη των μετάλλων.
Προέρχονταν από τη Κρήτη  και στη συνέχεια πήγαν στη Κύπρο και αργότερα στη Ρόδο οπού και κλήθηκε το νησί- Τελχινίς. Η Θεά Ρέα παράδωσε σ΄ αυτούς τον Ποσειδώνα τον οποίο και ανάθρεψαν με τη κόρη του Ωκεανού Καψείρα, και όταν εκείνος ανδρώθηκε έλαβε ως σύζυγο την αδελφή των Τελχίνων την Αλία από την οποία απέκτησε 6 γιους και μια κόρη την Ρόδην από την οποία και στη συνέχεια ονομάσθηκε έκτοτε η νήσος Ρόδος. Εκεί ίδρυσαν πολλές πόλεις μεταξύ των οποίων ήταν η Κάμειρος, η Ιαλυσός και η Λίνδος.
Τι θα μπορούσαν να είναι αυτά τα τόσο μυστηριώδη όντα της μυθολογίας μας που θεωρούνταν παιδιά της θάλασσας με σκυλίσιο κεφάλι, της Γης ή του Πόντου και περιγράφονται ως χωρίς πόδια ή χέρια και έφεραν φτερά;
Ηφαιστειολογικές, γεωλογικές και αρχαιολογικές έρευνες έχουν δώσει στοιχεία που φαίνεται να βεβαιώνουν ότι με τον σχετικό μύθο ,απηχείται η έκρηξη του θηραϊκού ηφαιστείου. Οι μεγάλες ποσότητες  ηφαιστειακής τέφρας που εκτοξεύθηκαν στην ατμόσφαιρα μεταφέρθηκαν από τους ανέμους προς τα ανατολικά, καλύπτοντας μια τεράστια περιοχή εκτεινόμενη από την νοτιοανατολικό Αιγαίο μέχρι και τη Μαύρη Θάλασσα. Σημαντικές είναι και οι ποσότητες τέφρας που έχουν εντοπιστεί στα ερείπια πόλεων, όπως  στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης, στη Ρόδο και στην Κω. Συνεπώς, οι μαγικές ομίχλες και η βροχή ανάμεικτη με θειάφι, με την οποία οι Τελχίνες κατέστρεφαν τις καλλιέργειες δεν απέχουν από τα παρεπόμενα της ηφαιστειακής έκρηξης. Ο δε κατακλυσμός, με τον οποίο ο Δίας προσπάθησε να εξοντώσει τους Τελχίνες, φαίνεται να απηχεί τα μεγάλα παλιρροϊκά κύματα που δημιουργήθηκαν με τον σχηματισμό της θηραϊκής καλντέρας, οπότε είχε ολοκληρωθεί η διαδικασία της έκρηξης.
Εδώ και χρόνια γνωρίζουμε ότι τα αρχαιολογικά ευρήματα αποτελούν καταγραφές συγκεκριμένων γεγονότων, και είναι πιθανό τα γεγονότα αυτά να απηχούνται στον μύθο με τη μορφή που είδαμε. Ωστόσο πέρα από την μυθική διάσταση των Τελχίνων, κλείνοντας θα ήθελα να κάνω μια μικρή παρέμβαση- δεν το συνηθίζω μέσα από αυτό τον χώρο-σχετικά με τις εκλογικό-πολιτικές διαδικασίες που είναι σε εξέλιξη στην χώρα μας και ιδιαίτερα στον μικρό τόπο μας. Πιστεύω και σέβομαι τη γνώμη που έχει ο κάθε πολίτης χωριστά όμως είναι καθήκον μου να υπενθυμίσω , με αίσθημα ευθύνης ότι μάλλον οι Τελχίνες δεν εξαφανιστήκαν εντελώς από το αρχιπέλαγος του Αιγαίου. Κάποιες σκοτεινές δυνάμεις εξακολουθούν να τους συντηρούν και να προσπαθούν να τους επιβάλλουν. Οδοντωτά δρεπάνια έχουν πάρει θέση και θερίζουν όποια ελεύθερη σκέψη βρουν στο πέρασμα τους καταστρέφοντας κατακτήσεις αιώνων.  Ας ελπίσουμε ότι για αυτές τις ετσιθελικές παρεμβάσεις για ακόμη μια φορά ο λαός και όχι ο Δίας θα αποφασίσει να τους εξολοθρεύσει μια για πάντα.

Γεωδίφης

Οι σεισμοί που εκδηλώνονται μέσα σε ένα μικρό σχετικά χρονικό διάστημα σε μία περιοχή θεωρούνται ως μία σεισμική ακολουθία. Ο σεισμός με το μεγαλύτερο μέγεθος ονομάζεται κύριος σεισμός ενώ οι σεισμοί που προηγούνται χρονικά από τον κύριο σεισμό είναι οι προσεισμοί ενώ αυτοί που ακολουθούν είναι οι μετασεισμοί. Συνήθως οι μετασεισμοί μίας ακολουθίας είναι περισσότεροι από τους προσεισμούς. Σε ορισμένες περιπτώσεις η συχνότητα εμφάνισης των προσεισμών αυξάνει όσο πλησιάζει η γένεση του κύριου σεισμού, ενώ η συχνότητα εμφάνισης των μετασεισμών ελαττώνεται με την πάροδο του χρόνου.
Δεν έχουν όλοι οι κύριοι σεισμοί προσεισμούς. Αυτό παρατηρήθηκε και στον καταστροφικό σεισμό του 1933 που έπληξε την ευρύτερη περιοχή της Κω. Οι μετασεισμοί ακολουθούν το μεγαλύτερο σοκ της ακολουθίας σεισμού. Είναι μικρότεροι από τον κύριο σεισμό και μέσα σε μικρή απόσταση από το ρήγμα που έδωσε τον κύριο σεισμό. Οι εστίες των προσεισμών και των μετασεισμών βρίσκονται πάνω ή κοντά στην επιφάνεια του σεισμικού ρήγματος που σχετίζεται με τον κύριο σεισμό.
Οι μετασεισμικές δονήσεις μπορεί να συνεχιστούν για μια περίοδο εβδομάδων, μηνών ή ετών. Σε γενικές γραμμές, όσο μεγαλύτερος είναι ο κύριος σεισμός, τόσο  μεγαλύτεροι και πιο πολυάριθμοι είναι οι μετασεισμοί, και τόσο περισσότερο θα συνεχιστεί το σεισμικό φαινόμενο.
Οι σεισμικές ακολουθίες μπορούν να διακριθούν σε τρεις βασικές κατηγορίες. Στην πρώτη περίπτωση ο κύριος σεισμός γεννιέται ξαφνικά χωρίς να έχουν προηγηθεί προσεισμοί ενώ ακολουθούν μετασεισμοί που η συχνότητα εμφάνισής τους ελαττώνεται συνεχώς.
Στη δεύτερη περίπτωση υπάρχει πλήρης σεισμική ακολουθία με προσεισμούς, κύριο σεισμό και μετασεισμούς.
Τέλος, στην τρίτη περίπτωση δεν υπάρχει σεισμός με σαφώς μεγαλύτερο μέγεθος από τους υπόλοιπους ώστε να χαρακτηριστεί ως κύριος, οπότε έχουμε σμήνος σεισμών (σμηνοσειρά).
Δείτε απο το USGS,σχετικό γραφικό στον παρακάτω σύνδεσμο.

http://earthquake.usgs.gov/learn/animations/animation.php?flash_title=Foreshocks%2C+Mainshocks+%26amp%3B+Aftershocks&flash_file=aftershock&flash_width=400&flash_height=275

Γεωδίφης με πληροφορίες από το USGS

Πώς διαμορφώνονται; Γιατί λάμπουν; Πώς μπορείτε να πείτε ένα κόκκινος πολύτιμος λίθος αν είναι ένα ρουμπίνι, από ένα άλλο κόκκινο που είναι γρανάτης, ή ένα κομμάτι κόκκινο γυαλί; Ποιοι πολύτιμοι λίθοι είναι καλύτεροι για κοσμήματα και γιατί; Πού και πώς οι πολύτιμοι λίθοι εξορύσσονται; Πώς είναι κομμένοι και στιλβωμένοι; Ποιος είναι ο σκληρότερος πολύτιμος λίθος; (Όχι, δεν είναι δεν είναι το διαμάντι!) Τι στο καλό είναι η γεμολογία;
Η γεμολογία είναι η επιστήμη που ασχολείται με τους πολύτιμους λίθους και στην ευρύτερη έννοια με οτιδήποτε πολύτιμο. H λέξη "γεμολογία" προέρχεται από την λατινική λέξη gemma η οποία σημαίνει πολύτιμος λίθος.
Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ασχολήθηκαν με το αντικείμενο πριν από 6.000 χρόνια, παρόλα αυτά, η επιστημονική του θεμελίωση με συστηματικοποίηση της μελέτης του, θεωρητικά και πειραματικά είναι προϊόν μόλις του τελευταίου αιώνα.
Η γεμολογία είναι μια ειδικότητα που ασχολείται με την ανάλυση και πιστοποίηση της αυθεντικότητας ενός πολύτιμου λίθου. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει αντίστοιχο εκπαιδευτικό ίδρυμα, αν και υπάρχουν απόφοιτοι απο ξένα ιδρύματα που δημιούργησαν το Σύλλογο Ελλήνων Γεμολόγων. Ένας γεμολόγος θα πρέπει να διαθέτει γνώσεις Γεωλογίας, Φυσικής και Χημείας και η επαγγελματική του ενασχόληση -τουλάχιστον στο εξωτερικό- συνδέεται κυρίως με την εκτίμηση πολύτιμων και ημιπολύτιμων λίθων.
Για όσους ενδιαφέρονται να ασχοληθούν με τους πολύτιμους λίθους υπάρχει ένας ενδιαφέρον ιστοχώρος με μαθήματα γεμολογίας. Επισκεφθείτε τον
Βίντεο-πώς να επιλέξετε ένα διαμάντι;

Γεωδίφης

Ο  Φιλόστρατος ήταν σοφιστής και υπήρξε πολύ διάσημος. Δίδαξε στην Αθήνα και στη Ρώμη, όπου διετέλεσε παιδαγωγός των τέκνων του αυτοκράτορα Σεπτίμου Σεβήρου μεταξύ των ετών 193-211 μ.Χ. Σπουδαιότερα έργα του ήταν τα εξής: "Βίοι σοφιστών" ,"Τα εις τον Τυανέα Απολλώνιον" ,"Γυμναστικός"  ενώ επίσης, του αποδίδονται και άλλα έργα.
Ο Φιλόστρατος στη βιογραφία του νεοπυθαγόρειου φιλοσόφου Απολλώνιου του Τυανέως, που έζησε τον 1° μ.Χ. αιώνα, περιγράφει μεταξύ άλλων κι ένα σεισμό στην Κρήτη ως αποτέλεσμα της εμφάνισης ενός νησιού μεταξύ Θήρας και Κρήτης. Όπως προκύπτει από τον Φιλόστρατο αυτές οι σεισμικές δονήσεις προετοίμασαν την έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης  και ένας από αυτούς έγινε αισθητός  στην Κρήτη, όπου παρατηρήθηκε και τσουνάμι σύμφωνα με τον κατάλογο του Sieberg,1932.  Μάλλον πρόκειται για την έκρηξη του 46 μ. Χ., όπως παρατηρεί ο Friedrich Dobe (1936):
Μια μέρα, καθώς ο Απολλώνιος συζητούσε με πολλούς ιερείς, κατά τη συνήθεια του την ώρα του μεσημεριού, ένας σεισμός συγκλόνισε όλη την Κρήτη. H βροντή όμως δεν ήρθε από τα σύννεφα αλλά ακούστηκε ένα μουγκρητό μέσα στη γη. Η θάλασσα τραβήχτηκε από τη στεριά γύρω στα επτά στάδια. Οι περισσότεροι φοβήθηκαν μήπως η θάλασσα καθώς θ' αποτραβιόταν έπαιρνε μαζί της τον ναό και τον κατάπινε. Ο Απολλώνιος όμως είπε: «Μην φοβόσαστε! Η θάλασσα γέννησε ένα κομμάτι ξηράς». Τότε μερικοί νόμισαν ότι μιλάει για την αρμονία των στοιχείων και ότι μ' αυτό τον τρόπο θέλει να διαμηνύσει ότι η θάλασσα δεν φέρνει αναστατώσεις στη ξηρά. Όμως μετά από μερικές μέρες ήρθαν άνθρωποι από τις Κυδωνιές (επαρχία Κισσάμου Κρήτης) και ανέφεραν ότι εκείνη ακριβώς τη μέρα, σαν να ήταν θεϊκό σημάδι, εμφανίστηκε ένα νέο νησί, και μάλιστα στο θαλάσσιο στενό ανάμεσα στη Θήρα και στην Κρήτη».
Ο σεισμός στον οποίο αναφέρεται ο Φιλόστρατος και  που έδωσε το τσουνάμι σύμφωνα με τον Β.Παπαζάχο ήταν 6,5R και προήλθε από τον υποθαλάσσιο χώρο της Θήρας. 

Γεωδίφης

Πηγή-Φιλόστρατος «Ή ζωή του Απολλώνιου του Τυανέως» 1938, εκδόσεις Artemis).

Ρήγμα - στα αγγλικά  fault, ονομάζεται στη γεωλογία το σπάσιμο μιας ομάδας στρωμάτων από πετρώματα του στερεού φλοιού της Γης, η οποία συμβαίνει σε μεγάλη έκταση.
Τα δύο τμήματα εκατέρωθεν του επιπέδου του ρήγματος που προκύπτουν από το σπάσιμο ονομάζονται σκέλη του ρήγματος. Η επιφάνεια που προκύπτει από τις σχετικές μετακινήσεις των δύο σκελών ονομάζεται κάτοπτρο του ρήγματος. Στο κάτοπτρο του ρήγματος και υπό την προϋπόθεση ότι αυτό δεν έχει υποστεί έντονη διάβρωση, παρατηρούνται σχεδόν πάντα οι γραμμές ολίσθησης, οι οποίες αποτυπώνουν την κίνηση των σκελών στη ρηξιγενή επιφάνεια. Σχηματίζονται από την τριβή σκληρών υλικών (κόκκων χαλαζία, κροκαλών κ.ά), τα οποία λόγω της αντίθετης κίνησης των δυο σκελών εκατέρωθεν του ρήγματος, σύρθηκαν πάνω στη ρηξιγενή επιφάνεια Όπως είναι φυσικό, στο επίπεδο του ρήγματος τα πετρώματα θρυμματίζονται δημιουργώντας μια ζώνη από θραύσματα, η οποία ονομάζεται ζώνη μυλωνίτη.
Τις περισσότερες φορές το ρήγμα συνοδεύεται από άνοδο ή κάθοδο του ενός σκέλους ως προς το άλλο. Η σχετική υψομετρική διαφορά μεταξύ των δύο σκελών ονομάζεται άλμα του ρήγματος.
Κάτω παρουσιάζονται τα βασικά είδη ρηγμάτων.

1.Κανονικό ρήγμα

2.Ανάστροφο  ρήγμα

3.Οριζόντιας μετατόπισης ρήγμα

Γεωδίφης

Πηγές-IRIS και Βικιπαίδεια

Το υποθαλάσσιο ηφαίστειο του Κολούμπου βρίσκεται περίπου 8 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Θήρας. Υψώνεται 300 μέτρα από το βυθό και στο κέντρο του υπάρχει μία καλδέρα διαμέτρου 3 χιλιομέτρων  και βάθους 500 μέτρων. Εκτός από το κεντρικό ηφαίστειο υπάρχουν άλλοι 12 περίπου μικρότεροι κώνοι.
Το ηφαίστειο του Κολούμπου έδωσε το Σεπτέμβριο του 1650μ.Χ την μεγαλύτερη έκρηξη που εκδηλώθηκε στην Ανατολική Μεσόγειο την τελευταία χιλιετία. Προηγήθηκε έντονη σεισμική δραστηριότητα. Σταδιακά η ήπια έξοδος μάγματος   οικοδόμησε ένα υποθαλάσσιο ηφαίστειο διαμέτρου 30 χιλιομέτρων και ύψους 300 μέτρων, του οποίου η κορυφή μόλις ξεπρόβαλε από την επιφάνεια της θάλασσας. Ακολούθησε μία τεράστια και βίαιη έκρηξη, η οποία εκτίναξε περίπου 2 km3 τέφρας σε ύψος χιλιάδων μέτρων. Η ελαφρόπετρα που επέπλεε έκανε τη γύρω θάλασσα να μοιάζει με στεριά. Η στάχτη έφτασε μέχρι τη Μικρά Ασία. Το κεντρικό τμήμα του ηφαιστείου κατέρρευσε στον άδειο μαγματικό θάλαμο και σχηματίστηκε η υποθαλάσσια καλδέρα. Η μικρή νησίδα που είχε μείνει πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας διαβρώθηκε γρήγορα από τα κύματα. Σήμερα, το ψηλότερο σημείο του ηφαιστείου βρίσκεται 18 μέτρα κάτω από τη θάλασσα. Η δημιουργία της καλδέρας προκάλεσε τεράστια τσουνάμι ύψους 10 μέτρα  που σάρωσαν τις ακτές της Σαντορίνης και του Αιγαίου.
Εκείνο όμως που προκάλεσε ανθρώπινες απώλειες ήταν τα ηφαιστειακά αέρια. Τεράστιες ποσότητες υδρόθειου απελευθερώθηκαν και προξένησαν το θάνατο σε 70 κάτοικους της Θήρας και σε πάνω από 1000 ζώα. Οι κάτοικοι της Σαντορίνης για να ξορκίσουν το κακό έχτισαν κοντά στο ακρωτήριο του Κολούμπου την εκκλησία της "Παναγιάς του Καλού".
Στην έκρηξη του ηφαιστείου το 1649-1650, που έγινε έξω από την περιοχή της καλδέρας, τα δηλητηριώδη ηφαιστειακά αέρια απλώθηκαν στη Σαντορίνη. Επρόκειτο για θειούχα αέρια που  εκτός από υδρόθειο περιείχαν και διοξείδιο του άνθρακα. Για την έκρηξη αυτή και την έκλυση διοξειδίου του άνθρακα αντλούμε πληροφορίες μόνο έμμεσα από τον Ludwig Ross (1840) που βρήκε στη Θήρα ένα ελληνικό χειρόγραφο με αφηγήσεις αυτόπτων μαρτύρων: «Ένας βαρύς αέρας φορτωμένος με θανατηφόρα αέρια απλώθηκε, όπως φαίνεται, πάνω στη θάλασσα και στις χαμηλές ακτές. Γιατί, όπως αναφέρει ο συγγραφέας [του χειρογράφου], πέθαναν πολλοί άνθρωποι που τόλμησαν να πλησιάσουν τη θάλασσα για να μαζέψουν τα ψάρια που είχαν βγει απ' το νερό και βρέθηκαν πολλά πρόβατα και άλλα ζωντανά, ακόμη και πέρδικες κι άλλα πουλιά, νεκρά στους αγρούς. Στις 2 Οκτωβρίου γύριζαν δύο σαντορινιές βάρκες από την Αμοργό και η μία, με σώους όλους τους ναυτικούς, έφθασε στην Απάνω Μεριά (Οία), παρόλο που κινδύνευσαν να πάθουν ασφυξία αλλά κρατήθηκαν στη ζωή σκεπάζοντας τη μύτη τους με πανιά ποτισμένα με κρασί. Η άλλη όμως βάρκα εγκλωβίστηκε μέσα στην επιπλέουσα κίσσηρη κι ακινητοποιήθηκε. Κι όταν μετά από μερικές μέρες οι κάτοικοι της Ίου τη ρυμούλκησαν μέχρι το νησί τους βρήκαν τους ναυτικούς νεκρούς από ασφυξία και τα πτώματα τους πρησμένα».
Επτά χιλιόμετρα πέρα από το ακρωτήριο Κολούμπου ξέφυγαν μεγάλες ποσότητες θειούχων αερίων. Τα θειούχα αέρια ήταν τόσο συμπυκνωμένα που στη Θήρα τα ασημικά μαύρισαν, ακόμη κι αυτά που ήταν μέσα σε σεντούκια.

 Γεωδίφης

Πηγή-Βικιπάιδεια και ΑΠΘ (χάρτες)

Η ανάλυση υπολογιστών αποκαλύπτει το κρυμμένο νόημα στο έργο του αρχαίου φιλοσόφου .Το έργο του Πλάτωνα ίσως να κρύβει ένα μυστικό. Η ρητορική ενός από τους μεγαλύτερους φιλόσοφους του αρχαίου κόσμου μπορεί να υποκρύπτει έναν κωδικό, που υποδηλώνει ότι ο Πλάτωνας ήταν επίσης ένας από τους πρώτους επιστήμονες.
Ο Jay Kennedy, ιστορικός στο πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ στην Αγγλία, ψηφιοποίησε αρκετές από τις εργασίες του Πλάτωνα, συμπεριλαμβανομένης «της Πολιτείας» και του «Τίμαιου» και πέρασε έπειτα πέντε έτη να σαρώνει  τα κείμενα, μετρώντας την στιχομετρία τους – και παρατήρησε πώς η γραφή τους διαιρέθηκε σε ευδιάκριτες μονάδες, όπως οι στίχοι ή οι γραμμές.
Αν και κανένα σχέδιο δεν υπήρχε στις εργασίες του Πλάτωνα, ο Kennedy εξέθεσε κάτι απροσδόκητο στο περιοδικό -Apeiron: Κάθε μια από τις εργασίες Πλάτωνα διαιρείται σε 12 ευδιάκριτα τμήματα. Το τέλος κάθε τμήματος χαρακτηρίζεται από λέξεις σχετικές με τη μουσική όταν συνδυάζονται τα 12 μουσικά τμήματα, διαμορφώνοντας μια κλασική ελληνική μουσική κλίμακα.
Αυτός ο κώδικας, ο Kennedy λέει, μπορεί να αποδείξει ότι Πλάτωνας ήταν πυθαγόρειος, μια αίρεση αρχαίων φιλοσόφων πιθανά μεταξύ των πρώτων ατόμων που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως επιστήμονες και μαθηματικοί.
«Οι πυθαγόρειοι σκέφτηκαν ότι η υφή του κόσμου είναι μαθηματική,» είπε ο Kennedy. «Είναι μια επικίνδυνη άποψη του κόσμου, πολύ αιρετική. Λέει ότι οι Θεοί του Ολύμπου δεν έλεγξαν τα πράγματα όπως υποθέταμε αντ 'αυτού θα έπρεπε να λατρεύουν τους αριθμούς.» Λόγω των αιρετικών απόψεών τους, λέει, είναι πιθανό ότι η ομάδα θα είχε γράψει και μια μορφή κώδικα. Η μουσική και τα μαθηματικά συνδυάζονταν στους αρχαίους χρόνους, λέει ο Kennedy.
Οι σύγχρονοι και οι οπαδοί του Πλάτωνα, συμπεριλαμβανομένου του Αριστοτέλη, πάντα υποστήριζαν ότι ο φιλόσοφος του 4ου αιώνα Π.Χ ήταν πυθαγόρειος, ο Kennedy λέει. Μερικά συγγράμματα  αναφέρουν ότι προκειμένου να καταλάβει κάποιος τις γραφές του Πλάτωνα, θα πρέπει να είχε  σε βάθος γνώση τόσο της μουσικής όσο και των μαθηματικών. Εντούτοις, ορισμένοι φιλοσοφικοί μελετητές της αναγέννησης δεν φάνηκαν να διαβάζουν Πλάτωνα με τον ίδιο τρόπο επειδή δεν είχαν την ίδια μαθηματική και μουσική κατάρτιση των αρχαίων ,ο Kennedy λέει. Για τους σημερινούς μελετητές, η εργασία του Πλάτωνα μπορεί να φαίνεται ότι ελίσσεται, και ότι πηδά από θέμα σε θέμα χωρίς ένα σαφές νήμα. Σύμφωνα με τον Kennedy, αυτό συμβαίνει επειδή απλά οι σημερινοί μελετητές δεν έχουν το σωστό κλειδί στον κώδικα του Πλάτωνα.
«Εάν μπορούσατε να τεντώσετε -τη Πολιτεία σε ένα κομμάτι παπύρου και να χρωματίσετε όλα τα περάσματα της μουσικής… εσείς θα βλέπατε τη μουσική, κλίμακα που θα προέκυπτε,» ο Kennedy λέει.
Ο κώδικας δεν εμφανίζεται όπως μουσικές νότες. Μάλλον, στο τέλος κάθε ενός από τα 12 τμήματα είναι μια συζήτηση των ορχηστρών και των τραγουδιστών ή άλλων μουσικών λέξεων και θεμάτων. Τα μουσικά αποσπάσματα εξυπηρετούν περισσότερο τον σκοπό παρά μόνο το ύφος. Η συζήτηση της μουσικής διαμορφώνει επίσης τον τρόπο που τα δοκίμια πρόκειται να διαβαστούν, λέει.
 «Αυτό είναι το πρόβλημα με την ιστορία. Τα γνωστά πράγματα σε όλους δεν πρέπει να γραφτούν. Αναρωτιέστε πώς θα είχε διαβαστεί από τους ανθρώπους εκείνη τη στιγμή,» λέει ο  Πάτρικ Boner, ένας ιστορικός  στο πανεπιστήμιο Johns Hopkins στη Βαλτιμόρη. «Ο [Kennedy] φαίνεται να είναι σε θέση να φθάσει πίσω στα αρχικά έγγραφα, στον τρόπο που επεξεργάστηκαν αρχικά.»
Εκτός από μαθηματικός και φιλόσοφος, ο Πλάτωνας θεωρείται επίσης πρωτοποριακός γεωλόγος. «Στον Φαίδωνα »ο Πλάτωνας έδωσε την πρώτη περιγραφή του εσωτερικού της Γης. Ήταν φανταστικό, το ήμισυ τυλίγεται γύρω από την μυθολογία των ψυχών περνώντας στην μετά θάνατον ζωή  ενώ επίσης γινόταν λόγος για τα άγρια ποτάμια με νερό, την λάσπη και την φωτιά που χάραζαν απευθείας μεγάλα σπηλαιώδη περάσματα. «Στο σχολείο του Πλάτωνα, πρέπει να γίνονταν έντονες συζητήσεις σχετικά με τη γεωλογία. Το πέρασμα των ψυχών στον Άδη βρίσκεται στην κορυφή από όλες τις σημειώσεις του Φαίδωνα ».  λέει ο Kennedy.
 «Είμαι πολύ εντυπωσιασμένος από την ομορφιά του» προσθέτει. «Όλοι οφείλουμε στον Πλάτωνα ένα χρέος, ήταν ένας από τους μέγιστους δασκάλους της ανθρωπότητας. Για να διαπιστώσουμε  ότι έχουμε τις περισσότερες από τις σκέψεις του, σκέφτομαι ότι είναι πολύ συναρπαστικό. Πρόκειται να πάρει τα έτη για να το κατανοήσουμε αυτό. Είμαστε σε μια περιπέτεια τώρα. Ενός νέου Πλάτωνα  πάλι.»

Γεωδίφης

Πηγή- Jay Kennedy, ιστορικός στο πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ

Ήταν ακόμη έφηβος, όταν ο θείος του Πανύασις έκανε ένα επαναστατικό κίνημα για να ανατρέψει τον τύραννο της Αλικαρνασσού, Λύγδαμη. Στο κίνημα είχε λάβει μέρος και ο Ηρόδοτος, το οποίο ωστόσο απέτυχε και για τον λόγο αυτό έφυγε κρυφά και ζήτησε καταφύγιο στην Σάμο μετά από μια μεγάλη περιπέτεια. Το 454 π.Χ ξαναγύρισε στην Αλικαρνασσό, και μαζί με στασιαστές, εξεδίωξε τον τύραννο, αλλά και πάλι εγκατέλειψε την πατρίδα του, προτιμώντας να ταξιδέψει και να γνωρίσει καινούργιους ορίζοντες και λαούς.
Καταγόταν από εύπορη και φιλομαθή οικογένεια, γεννήθηκε στην Αλικαρνασσό, δωρική αποικία. Δεν ήταν μόνο ο «πατέρας της ιστορίας», αλλά και ο ιδρυτής της γεωγραφίας και ο σπουδαιότερος περιηγητής της αρχαιότητος. Το “Ιστορίαι” θεωρείται το πρώτο έργο ιστορίας της Δυτικής λογοτεχνίας, και γράφτηκε στην Ιωνική διάλεκτο της αρχαίας ελληνικής κατά το 440 π.Χ. Επειδή δεν γνώριζε τις γλώσσες των ξένων λαών, είχε μαζί του διερμηνείς, αμαθείς ως επί το πολύ, οι οποίοι όμως τον  διευκόλυναν κατά κάποιον τρόπο. Όμως κυρίως βασιζόταν στα μάτια του, και όσα έβλεπε, αυτά και περιέγραφε. Ερωτούσε, ερευνούσε, και έλεγχε   τις πληροφορίες που του δίδονταν, κάνοντας επιλογή των ειδήσεων.  «Πρέπει να λέγω όσα μου λέγουν, ας μη τα πιστεύω όλα». Έτσι έγραψε  και πράγματα που αμφισβητούσε, μα που στάθηκαν χρήσιμα για τους  μεταγενέστερους. Ο Ηρόδοτος πλησίασε πρώτος την ιστορία, χωρίς όμως να μπορεί να θεωρηθεί αντικειμενικός ιστορικός.  Όμως πολλές φορές, νεώτεροι περιηγητές, εθνογράφοι, φυσιογράφοι, θαύμασαν την αλήθεια και την ακρίβεια των περιγραφών του.
Η πάλη των Ελλήνων, τον εντυπωσίασαν βαθύτατα. Γι’ αυτό σκέφθηκε να  συγγράψει αυτά τα γεγονότα και να τα παραδώσει στους μεταγενέστερους. Αλλά δεν περιορίστηκε στο να περιγράψει μόνο νικηφόρες μάχες, αντίθετα εξέτασε τα πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν και τη γεωπολιτική πραγματικότητα και τη σύνθεση της αχανούς περσικής  αυτοκρατορίας και των λαών που είχαν συγχωνευθεί κάτω από τη δεσποτεία της. Το ίδιο έκανε και για τις ελληνικές πόλεις, τις έριδές τους, τις  αντιζηλίες τους, τους ανταγωνισμούς των. Έτσι, το  έργο  του  προοριζόταν να συμπεριλάβει κάθε ιστορική και γεωγραφική αναφορά των χρόνων εκείνων. Για  να μπορέσει να συγγράψει ένα τέτοιο έργο πιο άρτια, αψηφώντας   δαπάνες, κόπους, ταλαιπωρίες και κινδύνους, περιηγήθηκε, από ξηρά και θάλασσα, απώτατες χώρες, που έμελλε να περιγράψει. Ταξίδεψε στην Αίγυπτο, Λιβύη, Φοινίκη ,Κάτω Ιταλία, Μεσοποταμία και την Μαύρη θάλασσα.
Ο ψυχικός και πνευματικός κόσμος του Ηρόδοτου διαμορφώθηκε στην Αλικαρνασσό, σε μια πόλη δωρική που δε διαφέρει όμως σε τίποτα από τις ιωνικές πόλεις, την Έφεσο και τη Μίλητο. Είναι αναμφισβήτητο "ότι το μεγάλο περιεχόμενο της ζωής του" το έδωσαν τα μακρόχρονα ταξίδια του με τον απέραντο πλούτο των παρατηρήσεων και των γνώσεων που έχει μαζέψει από αυτά. Αλλά η παραμονή του στην Αθήνα ήταν ασφαλώς που έβαλε την τελική σφραγίδα στο πνεύμα του. 
Πολύ ψηλά μέσα στο έργο του τοποθετείται η ιδέα της ελευθερίας. Η ελευθερία είναι ο ελληνικός τρόπος ζωής, αντίθετος με την ανατολίτικη νοοτροπία της υποταγής στον αφέντη. Έχει και η ελευθερία βέβαια τον αφέντη της, μα τον ορίζει ο ίδιος ο ελεύθερος άνθρωπος και είναι μόνο ο νόμος. Πίστευε επίσης ότι αυτό που συμβαίνει είναι πεπρωμένο και θα ξαναγίνει οπωσδήποτε. Πώς; Με την συνεργασία δύο δυνάμεων, της μοίρας αλλά και του ανθρώπου.
Σαν ιστορικός ο Ηρόδοτος ασφαλώς επηρεάζεται από την εποχή του. Δεν βιάζεται να βγάλει συμπεράσματα, κάποτε αρκείται να παραθέσει τις διαφορετικές απόψεις. Έχει την νηφαλιότητα και την ευρύτητα της σκέψης του αληθινού επιστήμονα και ξέρει σε μια συγκεκριμένη περίπτωση να βλέπει την εφαρμογή ενός κανόνα. Σαν άνθρωπος έχει αυτούς που τον συμπαθούν και αυτούς που δεν τον θέλουν. Ο Ηρόδοτος γράφει: εδώ είμαι υποχρεωμένος να εκφράσω μια γνώμη που μπορεί να προκαλέσει την ζήλια των πιο πολλών ανθρώπων, όμως εκείνο που πιστεύω αληθινό δεν θα το κρύψω. Πέθανε περίπου το 421 π.Χ στους Θουρίους της Κάτω Ιταλίας.
Εικόνα-Ο κόσμος του Ηροδότου

Γεωδίφης

Πηγές-1.Οι μεγάλοι θαλασσοπόροι και εξερευνητές του Οθωνα Αργυρόπουλου
             2.Βικιπαίδεια