Στις 17 11/ 2015 ένας επιφανειακός σεισμός ,μεγέθους 6.5 R(σύμφωνα με το USGS) εκδηλώθηκε βορειοδυτικά από το Νυδρί . Είχε εστιακό βάθος 6,5χλμ. , έγινε αισθητός στις 09:10 το πρωί της Τρίτης στην μισή Ελλάδα. Ο σεισμός είχε επίκεντρο στο νοτιοδυτικό ακρωτήριο της Λευκάδας, 23 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της πόλης της Λευκάδας. Από τον σεισμό δυο γυναίκες έχασαν τη ζωή τους ,η μια στην Πόντη Βασιλικής και η άλλη στο Αθάνι.
Το γεγονός συνέβη ως αποτέλεσμα των υποθαλάσσιων ρηγμάτων πάνω ή κοντά στον περιφερειακό όριο της πλάκας μεταξύ της Νουβίας (Αφρικανική) και της πλάκας της Ευρασίας. Η τεκτονική πλάκα έχει πάρει το όνομα της από την Νουβία , μια περιοχή κατά μήκος του ποταμού Νείλου, η οποία εκτείνεται στη νότια Αίγυπτο και το βόρειο Σουδάν με μακραίωνη ιστορία και πλούσιους φυσικούς πόρους.
H Λευκάδα αποτελείται από ιζηματογενή πετρώματα (κυρίως ανθρακικά) που ανήκουν στις λεγόμενες εξωτερικές Ελληνίδες. Ο σεισμός σημειώθηκε κοντά στο όριο μεταξύ δύο διαφορετικών γεωλογικών ζωνών – της Ιονίου και των Παξών, που περνά μέσα από αυτή την περιοχή και εμφανίζεται στο χερσαίο τμήμα της Λευκάδας. Το ρήγμα πιθανόν να είναι ένα ρήγμα επώθησης δηλαδή ένα μη ευθύγραμμο ανάστροφο ρήγμα, επί του οποίου έγινε η ώθηση.
Στη θέση αυτού του σεισμού, η Νουβία συγκλίνει με την Ευρασία σε ποσοστό 9 χιλιοστά / χρόνο προς τα βόρεια-βορειοδυτικά. Η λιθοσφαιρική πλάκα της Νουβίας βυθίζεται κάτω από το Αιγαίο κατά μήκος του Ελληνικού Τόξου, στα νότια της Κρήτης και νοτιοανατολικά της τοποθεσίας του σεισμού της 17ης Νοέμβρη.Σύμφωνα με τον σεισμολόγο και διευθυντή του Γεωδυναμικού Ινστιτούτου, Άκη Τσελέντη «Ενεργοποιήθηκε το ΒΒΑ τμήμα του ρήγματος που έδωσε τους σεισμούς στο Ληξούρι, ένα πολύ μεγάλο ρήγμα που χρειάζεται μεγάλη προσοχή».
Μεγάλες καταστροφές  έγιναν σε χωριά στα νότια του νησιού, όπου σημειώθηκαν κατολισθήσεις και γκρεμίστηκαν σπίτια - Ζημιές στο γυμνάσιο και το λιμάνι της Βασιλικής - Κατολισθήσεις και ζημιές και στην Ιθάκη. Από τη στιγμή του μεγάλου σεισμού έχουν σημειωθεί δεκάδες μετασεισμοί.
Σύμφωνα με το Γεωδυναμικό Ινστιτούτο το νησί της Λευκάδας μετατοπίστηκε κατά 36 εκατοστά προς τον Νότο, μέγεθος τουλάχιστον εντυπωσιακό σε σχέση με τα συνήθη δεδομένα.Την ίδια στιγμή δορυφορικές εικόνες καταδεικνύουν ότι εκτός από την οριζόντια μετατόπιση σε κάποια σημεία της Λευκάδας ο φλοιός της γης έχει υποστεί κατακόρυφες παραμορφώσεις που φτάνουν ακόμη και τα 20 εκατοστά, όταν οι αντίστοιχες καταβυθίσεις στην Αθήνα μετά τον σεισμό τη Πάρνηθας το 1999 δεν ξεπερνούσαν τα 9 cm.Επιπλέον έδειξαν σοβαρή καταβύθιση αρκετών εκατοστών στη δυτική Λευκάδα, η οποία σε ορισμένα σημεία ανέρχεται σε πάνω από 20 εκατοστά στην κατεύθυνση δορυφόρου-Γης. Αντίστοιχη καταβύθιση εντοπίζεται και στο βόρειο τμήμα της Κεφαλονιάς.

Γεωδίφης

Πηγές
1.USGS
2.Σεισμοτεκτονικός χάρτης Ελλάδας-ΙΓΜΕ
3.Βικιπαίδεια
4.Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών / iefimerida.gr 

"Παντού δε της νήσου φαίνονται οι ηφαιστειώδεις παθήσεις αυτής κ’εν γένει όλ’ η ηφαιστειολογική κατάστασις" Ιάκωβος Ζαρράφτης,1917
 
Κάτω από τη γη, μέσα σε άβυσσο έθαψε ο Δίας τους Τιτάνες και τον Κρόνο, όταν τους τσάκισε. Την είσοδο στην άβυσσο έλεγχε ο Τάρταρος, ο γιος του Χάους και της Γαίας. Η ειρκτή του Ταρτάρου  σύμφωνα με τους αρχαίους ήταν υπόγειες δίοδοι και μεγάλες σπηλιές στα βάθη της Γης. Σκοτεινό βάραθρο σε μεγάλο βάθος υπάρχει και στην λεκάνη της Κω όμως δεν έχει σχέση με ειρκτές, ούτε με τον Κέρβερο και την Αληκτώ ούτε καν με αρχαίους μύθους.
Σύμφωνα με τους γεωεπιστήμονες η  Άβυσσος της Κω ,δεν είναι ένας τόπος βασανιστηρίων. Πρόκειται για τον αρχαίο υποθαλάσσιο κρατήρα που βρίσκεται αμέσως βορειοανατολικά του μικρού ηφαιστειογενούς νησιού Στρογγυλή, απέναντι από το Ακρωτήριο Χελώνα της Καρδάμαινας. Ο κρατήρας βρίσκεται σε  βάθος 680  μέτρων, στο εσωτερικό του, υπάρχουν αρκετές ανωμαλίες, καθώς και μια κορυφογραμμή που έχει 1 χλμ στο μήκος. Ο συγκεκριμένος τόπος έδωσε ,πριν από 161.000 χρόνια,την μεγαλύτερη έκρηξη της Ανατολικής Μεσογείου και μία από τις μεγαλύτερες στην ιστορία της Γης.
Η υπερέκρηξη ήταν το κορυφαίο γεγονός μιας πλούσιας ηφαιστειακής δραστηριότητας  της ευρύτερης περιοχής που ξεκίνησε πριν από 3-3,5 εκατομμύρια χρόνια στη Δυτική και Κεντρική Κω (Κέφαλο, Αντιμάχεια, Καρδάμαινα)  και η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα κυρίως στην Νίσυρο, Παχειά, Πυργούσα, Γυαλί και Στρογγυλή.
Ωστόσο, εδάφη του νησιού φιλοξενούν υλικά από μία πρώιμη περίοδο ηφαιστειακής δραστηριότητας που χρονολογείται πριν από 12-10 εκ. χρόνια και η οποία άφησε τα ίχνη της τόσο στην οροσειρά του Δίκαιου όσο και στο ανατολικό και δυτικό τμήμα της Κω.
Πυροκλαστικό υλικό και ιζήματα σε βράχια βόρεια του Αγίου Φωκά, στον Προφήτη Ηλία , στους πρόποδες του Σύμπετρου, στην Τρύπα κοντά στο Κοκκινόνερο, στην Κέφαλο και σε άλλες τοποθεσίες του νησιού μαρτυρούν ότι ανάλογο γεγονός με αυτό της Αβύσσου, ίσως μεγαλύτερο, συνέβη εκείνη την περίοδο.
Οι συγκολλημένοι πυροκλαστικοί βράχοι του λόφου Παλιόσκαλα (απέναντι από το Ξενοδοχείο Δήμητρα) όσο και κάποιοι ακτόλιθοι από την παραλία του Αγίου Φωκά φανερώνουν ότι επρόκειτο για μία τεράστια σε μέγεθος και βίαια έκρηξη με lahars. Τo λαχάρ - ινδονησιακή λέξη- είναι ηφαιστειακή λασπορροή που αποτελείται από πυροκλαστικά υλικά αναμεμιγμένα με κάποιο υγρό, συνήθως νερό, τα οποία μπορούν να αναπτύξουν μεγάλες ταχύτητες. Θεωρείται ιδιαίτερα επικίνδυνο διότι συμπεριφέρεται όπως το υγρό τσιμέντο ,μεταφέρει υλικά από στάχτη και χαλίκια μέχρι ογκόλιθους με διάμετρο μεγαλύτερη από 10 μέτρα. Μια μικρή έκρηξη του ηφαιστείου Νεβάδο ντελ Ρουίς στη Κολομβία το 1985, προκάλεσε ένα φονικό λαχάρ που σάρωσε τη πόλη Αρμέρο  αφήνοντας πίσω της 23.000 νεκρούς.
Οι μαξιλαροειδείς αρχαίες βασαλτικές λάβες του Τριόπιου δεν αποκλείεται να σχετίζονται με αυτό το άγνωστο ηφαιστειακό επεισόδιο.
Στον όρμο της Κεφάλου οι βασιλικές του Αγίου Στεφάνου έχουν θεμελιωθεί πάνω σε κατώτερο ροζ ιγκνιμβρίτη(ο ανώτερος είναι ηλικίας 161 χιλ.ετών) που προήλθε από συμβάν αυτής της χρονικής περιόδου. Επιπλέον από συγγενικό όμοιο υλικό είναι οι ράχες της Καμήλας, το ακρωτήριο Τηγάνι , το ανατολικό τμήμα όπως και ο ηφαιστειακός λαιμός της νησίδας Καστρί καθώς και οι βράχοι που την περιβάλλουν.
Πωρόλιθο της Κεφάλου όπως τον αποκαλούν οι ντόπιοι δηλαδή συγκολλημένο πυροκλαστικό υλικό από αυτή την έκρηξη(από τα ορυχεία του Τηγανιού και της Καμήλας) έχουν χρησιμοποιήσει οι αρχαίοι σε πάμπολλες κατασκευές του νησιού.
Το ακρωτήριο σε σχήμα τηγανιού όπως σωστά το ονόμασαν οι Κεφαλιανοί είναι εξολοκλήρου φτιαγμένο από υλικό πού κατάγεται από την τεράστια ηφαιστειακή έκρηξη που συγκλόνισε την  περιοχή. Η επιφάνεια του τηγανιού μοιάζει με ένα μεγάλο οριζόντιο, στενό rillenkaren με αιχμηρές ραβδώσεις-αυλακώσεις  ίσως από τις επιδράσεις της θερμοκρασίας  και του νερού στις διαδικασίες σχηματισμού του.
Τα μειοκαινικά ηφαιστειακά πετρώματα της Κω, ηλικίας 10.7-10.4 εκ.ετών , δείχνουν κάποια γεωχημικά χαρακτηριστικά παρόμοια με τους τραχείτες της Πάτμου(ηλικίας 7.4 εκ.ετών), ξεχωρίζουν όμως στην χημεία των σπάνιων γαιών ενώ είναι αρκετά διαφορετικά από τους ρυόλιθους που σχετίζονται με την δεύτερη νεώτερη ηφαιστειακή δραστηριότητα στη χερσόνησο της Κεφάλου και της Νισύρου.
Οι γεωλογικοί σχηματισμοί, η ανάλυση των δειγμάτων όπως και οι κατευθύνσεις της πυροκλαστικής ροής δείχνουν ότι η πηγή που έδωσε την ηφαιστειακή έκρηξη πρέπει να βρισκόταν νότια της Κω πιο κοντά στην τοποθεσία του Αγίου Στεφάνου, από τον Άγιο Φωκά. Το πρόδρομο μειοκαινικό ηφαιστειακό κέντρο είχε τραχειανδεσιτική σύνθεση, ήταν υποθαλάσσιο και  πιθανότατα βρισκόταν μερικές δεκάδες χιλιόμετρα μακριά, κοντά στη Νίσυρο η οποία ακόμη δεν είχε γεννηθεί όπως η Κέφαλος και τα γύρω νησιά.
Η ύπαρξη αυτών των πετρωμάτων δείχνει ότι η πρώιμη ηφαιστειακή δραστηριότητα του νησιού  δεν έχει να κάνει με την καταβύθιση της Αφρικανικής πλάκας κάτω από την μικροπλάκα του Αιγαίου δηλαδή την πιο πρόσφατη ηφαιστειακή δράση. Πρόκειται για ενδοπλακικές  διεργασίες που σχετίζονταν με την δραστηριότητα της τάφρου Gokova και το άνοιγμα του Κεραμικού Κόλπου.
 
 
Γεωδίφης
 
1.Γεωλογικός χάρτης Κω-ΙΓΜΕ
2.Stratigraphy of the Upper Miocene Volcanic Rocks of Kos-N. Tsoukalas,2008
3.Βικιπαίδεια
4.Κώια-Ιακ.Ζαρράφτης

« Στα παλιά χρόνια έπεφταν συχνά επιδημίες και λοιμοί που ξεπάστρευαν μαζικά το λαό και ιδιαίτερα τις τρυφερές υπάρξεις, τα βρέφη και τα παιδόπουλα από χνούδαλα ως που μεγάλωναν. Έτσι, ο λαός μη έχοντας που αλλού να καταφύγει, έριχνε όλες τις ελπίδες στην Παναγία, στο ναό της οποίας έτρεχε να παρηγορηθεί και πολύ δικαίως οι χαροκαμένοι έδωσαν τον τίτλο της παραμυθίας (παρηγορίας) στην Παναγία…»
Σύμφωνα με ιστορικές μαρτυρίες έτσι πήρε το όνομά της η πόλη της Παραμυθιάς,  από την Παναγιά της Παραμυθιάς, τοπωνύμιο  το οποίο σημαίνει παρηγορήτισσα στα αρχαία ελληνικά. Μπορεί η Παραμυθιά να ιδρύθηκε κατά τους βυζαντινούς χρόνους ωστόσο αρχαιολογικά κατάλοιπα από την μεγαλοπρεπή πεδιάδα της -λίθινα εργαλεία, κεραμική- επιβεβαιώνουν την αδιάκοπη κατοίκηση στο χώρο σε όλη τη διάρκεια της εποχής του Λίθου. Στα όρια της πόλης βρίσκεται ο ποταμός Κωκυτός, ο οποίος σύμφωνα με την μυθολογία ήταν το ποτάμι που δημιουργήθηκε από τα δάκρια των συγγενών των νεκρών, όταν ο Άδης οδηγούσε  τις ψυχές στον κάτω κόσμο μέσω της Αχερουσίας λίμνης .
Η πόλη έχει εξαιρετικό κλίμα , βρίσκεται αμφιθεατρικά σε υψόμετρο 750 μέτρων, στους πρόποδες του ομώνυμου όρους. Το βουνό Γκορίλα (δεύτερη του ονομασία) συναντάται στα όρια των νομών Ιωαννίνων και Θεσπρωτίας, το όνομα του προέρχεται από το παλαιοσλαβικό Gor που σημαίνει βουνό, όμως είναι πιο γνωστό ως όρος της Παραμυθιάς. Έχει μέγιστο υψόμετρο 1.658 μέτρα ( με ψηλότερη κορυφή τον Κορύλα ή Γκορίλα). Οι βραχώδεις περιοχές  χαρακτηρίζονται από πλατύφυλλα φυλλοβόλα&αυτοφυή κωνοφόρα δάση και σκληρόφυλλους θάμνους.
Ο μακρόστενος ορεινός όγκος της Παραμυθιάς  χαρακτηρίζεται από την παρουσία του σχηματισμού του φλύσχη(αργιλικοί σχιστόλιθοι, ιλυόλιθοι, ψαμμίτες ,κροκαλοπαγή και ασβεστόλιθοι) πάνω σε παλαιότερους ασβεστόλιθους, ηλικίας τουλάχιστον 200 εκ.ετών. Ο φλύσχης είναι νεότερης ηλικίας περίπου 55-33 εκ.ετών, τυπικά εναποτέθηκε κατά τη διάρκεια του πρώιμου σταδίου της γέννησης της οροσειράς. Αποθέσεις του φλύσχη σχηματίζονται στα όρια των τεκτονικών πλακών κατά το στάδιο της ηπειρωτικής σύγκρουσης. Το ιζηματογενές υλικό του φλύσχη προέρχεται από την γέννηση του βουνού , καθώς η καταβύθιση των πλακών συνεχιζόταν, τα ιζήματα φλύσχη ξύνονταν με αποτέλεσμα, οι αποθέσεις από φλύσχη συχνά να είναι πολύ παραμορφωμένες . Από τους πρόποδες περνά το ομώνυμο ενεργό ρήγμα στο οποίο οφείλεται το κτίσιμο της οροσειράς ,μήκους τουλάχιστον 40 χιλιομέτρων, με πλούσια σεισμική ιστορία. Ο τελευταίος μεγάλος σεισμός καταγράφηκε κοντά στην Γλυκή,το ιστορικό χωριό του δήμου Σουλίου και ήταν περίπου7-8R.
Το βουνό στέκει εκεί για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, τελευταία έχει γίνει μάρτυρας σημαντικών συμβάντων στο πέρασμα της σύντομης ιστορίας των ανθρώπων.
Στις πλαγιές του βουνού γεννήθηκε ο Διονύσιος με το προσωνύμιο «Φιλόσοφος» μία από τις σημαντικότερες μορφές που προηγήθηκαν της επανάστασης του 1821 και συνέβαλλε στην αφύπνιση και εγρήγορση του φρονήματος και της ελπίδας, ενώ για άλλους ήταν  ο κύριος υπαίτιος αυτών των συμφορών της Παραμυθιάς. Ανήσυχο πνεύμα που έφυγε για σπουδές στην Ιταλία, όπου στην Πάδοβα παρακολουθεί μαθήματα φιλοσοφίας και ιατρικής. Επιστρέφει  στην αγαπημένη του Παραμυθιά και οργανώνει επανάσταση η οποία γίνεται το 1611.Όμως η προσπάθεια του αποτυγχάνει με αποτέλεσμα να ακολουθήσουν δεινά για όλους τους κατοίκους της περιοχής. Τότε ακολούθησε η αναγκαστική αλλαγή θρησκεύματος των κατοίκων και οι διωγμοί τους συμβάλλοντας στην ίδρυση της Σουλιώτικης Συμπολιτείας.
Η κοιλάδα της Παραμυθιάς ,από τις μεγαλύτερες της Θεσπρωτίας, θεωρείται μία από τις  σημαντικότερες οικιστικές και πολιτιστικές περιοχές στην Ήπειρο. Κατά την διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου πολέμου φιλοξένησε στρατιωτικό αεροδρόμιο που έπαιξε σημαντικό ρόλο καθώς χρησιμοποιήθηκε επανειλημμένως για τις πολεμικές επιχειρήσεις κατά των εισβολέων Ιταλογερμανών. Η κοιλάδα με την αεροπορική βάση της αποτέλεσε μόνιμο στόχο των εχθρικών αεροσκαφών και η περιοχή βομβαρδίστηκε επανειλημμένα.
Κατά την γερμανική κατοχή η Παραμυθιά περνά νέα δεινά με αποκορύφωμα την εκτέλεση 49 προκρίτων στις 15 Αυγούστου 1943 από τους Γερμανούς και τις συμμορίες των Αλβανών Τσάμηδων, ενώ απελευθερώνεται από τις κατοχικές δυνάμεις στις 27 Ιουνίου 1944.
Η Παραμυθιά είναι πλούσια σε λιγνιτικά κοιτάσματα , αξίζει να σημειωθεί ότι από το 1932 γινόταν η εκμετάλλευση τους με παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος από μία ιδιωτική μονάδα η οποία κατόπιν πέρασε στην ιδιοκτησία της ΔΕΗ.Η ευρύτερη περιοχή φημίζεται και για τα πλούσια κοιτάσματα ουρανίου, (Νεράϊδα, Μενίνα κά) συνολικού αποθέματος τουλάχιστον 50.000 τόνων, τα οποία παραμένουν ανεκμετάλλευτα. (Εμπορική αξία αναλόγως πυκνότητας: 1.000 - 27.000 δολάρια Η.Π.Α. το γραμμάριο)
Επιπλέον αξίζει να αναφερθεί ότι η πόλη της Παραμυθιάς έχει νερό εξαιρετικής ποιότητας και το γεγονός αυτό οφείλεται στη γεωλογία της περιοχής .Στις  24 /10/2015, μέτρηση του νερού της βρύσης έδωσε ελαφρώς αλκαλικό Ph γύρω στο 8, στους 22,2 βαθμούς Κελσίου, αγωγιμότητα 315 ms/cm και διαλελυμένα άλατα 157 ppm. Πρόκειται για φυσικά χαρακτηριστικά που δεν παρατηρούνται στα καλύτερα εμφιαλωμένα και επώνυμα νερά της χώρας. Η ραδιενέργεια περιβάλλοντος χώρου μετρήθηκε σε 0,06sv/h δηλαδή σε επίπεδα κάτω από τα φυσιολογικά.
Σήμερα  το όρη της Παραμυθιάς προσφέρουν στον επισκέπτη, μια σειρά από δραστηριότητες εναλλακτικού τουρισμού. Πεζοπορία, ακραία σπόρ, γεωδιαδρομές με επισκέψεις σε περιοχές με ιδιαίτερο γεωλογικό ,ιστορικό και θρησκευτικό  ενδιαφέρον .
 
Γεωδίφης

Πηγές
1.Γεωλογικός &Σεισμοτεκτονικός Χάρτης της Ελλάδας-ΙΓΜΕ
2. Βικιπαίδεια
3. Ιστοσελίδα ,paramythia-online.gr/
4.Φωτογραφίες από την παλιά Παραμυθιά 

Στην αρχαία Κω, μεγάλες ποσότητες πηλού χρησιμοποιήθηκαν για τις βασικές ανάγκες της καθημερινής ζωής των κατοίκων της. Ομως η τέχνη της επεξεργασίας του είναι πολύ παλιά καθώς στο σπήλαιο της Άσπρης Πέτρας (Κέφαλος) έχουν βρεθεί τα πρώτα πήλινα αγγεία στο νησί, Νεολιθικής Περιόδου (5η χιλιετία π.Χ). Από τότε η χρήση του πηλού εξαπλώνεται, κατά τους μυκηναϊκούς και δωρικούς περιόδους όταν παρατηρείται μεγάλη αφθονία κεραμικών και πήλινων εργαλείων. Γύρω στην 2η χιλιετία(π.Χ) η ανακάλυψη του κεραμικού τροχού απογειώνει την αγγειοπλαστική και την κεραμική τέχνη. Τα μυκηναϊκά κεραμικά συχνά είναι καλοψημένα και κατασκευασμένα από πηλό εξαιρετικής ποιότητας. Από τον 5ο-6ο αιώνα εμφανίζεται η πρώτη βιοτεχνική κεραμική δραστηριότητα.
Αρχικά  ο αρχαίος τεχνίτης χρησιμοποιούσε πηλό κατώτερης ποιότητας με σημαντική περιεκτικότητα από λεπτή άμμο πλούσια σε χαλαζία. Αργότερα έπρεπε να αναζητήσει καλύτερη ποιότητα χωρίς προσμείξεις και κατόπιν έμαθε να απομακρύνει τις πρόσθετες ακαθαρσίες. Αυτό γινόταν με μια διαδικασία - ανάμειξη του πηλού με νερό έτσι ώστε βαρύτερα σωματίδια βυθίζονται στον πυθμένα και ελαφρύτερα υλικά επιπλέουν στην κορυφή.  
Πριν το ψήσιμο του πηλού στον κλίβανο (γύρω στους 1000 βαθμούς Κελσίου) γινόταν η μορφοποίηση του από τον τροχό, κατόπιν το στέγνωναν στη σκιά και ακολουθούσε η ζωγραφική διακόσμηση. Τα χρώματα για την διακόσμηση των πήλινων σκευών προέρχονταν κυρίως από ντόπια ορυκτά(ώχρα, αιματίτη χλωρίτη κά).
Από πηλό οι Κώοι κατασκεύαζαν ειδώλια, μαγειρικά σκεύη, διακοσμητικά, λυχνάρια, αγωγούς ύδρευσης και αποχέτευσης κά. Συχνά με επιχρίσματα πηλού κάλυπταν το εσωτερικό της κατοικίας σκεπάζοντας τα καλάμια ή ξύλα που χρησιμοποιούσαν για την κατασκευή τους. Μια ποικιλία θεραπευτικής πηλού χρησιμοποιήθηκε και για ιατρικούς σκοπούς- όπως τα λουτρά πηλού (λασποθεραπεία) στην Βόρκα.
Ο Θεόφραστος αναφέρει ότι οι πηλοί παρουσιάζονται σε διάφορα χρώματα και τους αποκαλεί γεωφανή. Ο Ηρόδοτος ονομάζει τον πηλό ως κεραμία γη. Η γνωστή σε όλους μας κιμωλία δεν είναι άλλο από πηλός. Διάφοροι πηλοί της αρχαίας Λέσβου λέγεται ότι γιάτρευαν ασθένειες των ματιών. H Λήμνια Γη ήταν θεραπευτική πηλός που κάποτε πουλιόταν στη Βενετία πανάκριβα, θεωρείται ότι ήταν το μοναδικό φάρμακο που χρησιμοποιούσαν οι Τούρκοι κατά της πανώλης.
Η πρώτη γνωστή χρήση (2.500 π.Χ) του πηλού ως φαρμακευτικού υλικού καταγράφηκε στην αρχαία Μεσοποταμία. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι χρησιμοποιούσαν τον πηλό ως αντιφλεγμονώδες και αντισηπτικό όπως και για την κατασκευή μούμιων.
Στην παραθαλάσσια τοποθεσία Τσουκαλαριά (Καμίνια παλαιότερη ονομασία) ,δυτικά της Καρδάμαινας, ξακουστά ήταν τα τσουκαλάδικα που έφτιαξε κάποιος τεχνίτης από την Σίφνο. Από το 1950 και μετά, τα Τσουκαλαριά της Καρδάμαινας τροφοδοτούσαν την Δωδεκάνησο και όχι μόνο με λαήνια και άλλα κεραμικά σκεύη. Αρχαίος κλίβανος που βρέθηκε στην περιοχή μαρτυρά ότι το τσουκαλόχωμα της Καρδάμαινας χρησιμοποιείτο για την κατασκευή τσουκαλιών από αρχαιοτάτους χρόνους. Επιπλέον τσουκαλοχώματα συναντώνται στην Αντιμάχεια σε εδάφη από τόφφο και άργιλο.
Στην Παναγιά Τσουκαλαριά της πόλης Κω «αγειοπλαστεία νυν αργούντα» αναφέρει στα Κώια του ο Ιάκωβος Ζαρράφτης. Είναι φανερό ότι οι παλιοί κατασκεύαζαν στην περιοχή πήλινα σκεύη. Επιπλέον στο Παλιό Πυλί, στην Κέφαλο και σε διάφορα άλλα μέρη του νησιού κατασκευάζονταν κεραμικά πριν η τουριστική ανάπτυξη εξαφανίσει οριστικά μία τέχνη τουλάχιστον 5.000 ετών. 
Στην γεωλογία χρησιμοποιείται πιο συχνά ο όρος άργιλος αντί του πηλού με τον οποίο περιγράφονται τα ένυδρα φυλλοπυριτικά ορυκτά που περιέχουν διάφορες ποσότητες μετάλλων, μεταλλικών οξειδίων και οργανικών ενώσεων. Ο άργιλος αποτελείται από κόκκους- που δεν ξεπερνάνε σε μέγεθος τα 2 χιλιοστά-αργιλίου,μαγνησίου,σιδήρου που συχνά συνοδεύονται από ασβέστιο, κάλιο και νάτριο. Συναντάται κυρίως πάνω ή κοντά στην επιφάνεια της γης, συνήθως προέρχεται από την ατμοσφαιρική αποσάθρωση και την ιζηματογένεση. Ωστόσο, συχνά οι άργιλοι της Κω είναι προϊόντα υδροθερμικής, θαλάσσιας ή γεωθερμικής δραστηριότητας και το γεγονός αυτό προσδίδει ιδιαίτερη σημασία. Η αποσάθρωση των πετρωμάτων οφείλεται στη βροχή, τον ήλιο, το κρύο, τον αέρα, τα φυτά , τα ζώα, τους ανθρώπους κά.
Ο άργιλος της Κω σχηματίστηκε σε διαδοχικά στρώματα, σε διαφορετικές χρονιές ή γεωλογικές περιόδους και πάντα σε συνδυασμό με τις κλιματολογικές συνθήκες που επικρατούσαν. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη μεταφορά των στρωμάτων της αργίλου, το καθένα με διαφορετική σύνθεση. Σε αυτές τις διαδικασίες συνέβαλλε το γεγονός ότι τόσο η πόλη της Κω όσο και οι μεγάλες πεδιάδες της(π.χ Καρδάμαινα)  - σήμερα περιέχουν κοιτάσματα εξαιρετικής ποιότητας αργίλου -κατά το παρελθόν ήσαν φυσικές λεκάνες όπου συσσωρεύονταν βρόχινα ή ποταμοχειμάρεια νερά. Τα φερτά υλικά κατέβαιναν από τα υψώματα, κατέληγαν σε αυτές τις μεγάλες φυσικές κοιλότητες και έρχονταν σε επαφή με άλλα ξένα σωματίδια προερχόμενα από τη διάβρωση πετρωμάτων, ακόμη και από ηφαιστειακά εδάφη με διαφορετική σύνθεση και σύσταση υλικών. Έτσι ο άργιλος που συναντάται σε διάφορα εδάφη ποικίλει ως προς τη σύνθεση του, σε χρώμα, πλαστικότητα, απορροφητικότητα, ανθεκτικότητα, κά.
Ο άργιλος σήμερα είναι ένα από τα πιο σημαντικά μέταλλα που χρησιμοποιούνται από τις βιομηχανίες σε όλο τον κόσμο. Τα είδη υγιεινής ,τα κεραμικά πλακάκια ,τα τούβλα, τα ελαφρά αδρανή, το τσιμέντο Portland , τα πυρίμαχα ,τα απορροφητικά υλικά , το χαρτί όλα γίνονται από την άργιλο.
Διάφοροι τύποι αργίλων παρατηρούνται στο νησί της Κω: όπως η κοινή άργιλος,ο μπεντονίτης, η πράσινη, η  χρυσαφί, η μαύρη άργιλος, ο θαλάσσιος πηλός, ο καολίνης κά. Τα ορυκτά, η πλαστικότητα,το  χρώμα, οι ιδιότητες απορρόφησης, είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά που μας βοηθάνε να διακρίνουμε τις διαφορές τους.
 
Κοινή άργιλος- Προέρχεται από φυσικές διαδικασίες στις οποίες δεν συμμετέχουν ξένα σωματίδια. Συγκεντρώνεται σε κοιλότητες στα διάφορα ρέματα και τοποθεσίες του νησιού. Πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει την απορροφητική δυνατότητα του πηλού σε διάφορες εφαρμογές, όπως η απομάκρυνση των βαρέων μετάλλων των αποβλήτων από το νερό και τον καθαρισμό του αέρα.
 
Γαλλική άργιλος- Είναι πιο γνωστή στη διεθνή βιβλιογραφία ως γαλλική πράσινη άργιλος . Το πράσινο χρώμα του πηλού προέρχεται από το συνδυασμό οξειδίων (σιδήρου ή και ελάχιστου χλωρίτη) που αναμιγνύεται με αποσυντεθειμένη φυτική ύλη. Τα άλλα συστατικά της γαλλικής αργίλου περιλαμβάνουν ορυκτά από μοντμοριλλονίτη δολομίτη, μαγνήσιο, ασβέστιο, κάλιο, μαγγάνιο, φώσφορο, ψευδάργυρο, αλουμίνιο, πυρίτιο, χαλκό, σελήνιο και κοβάλτιο. Πρόκειται για ουσία που χρησιμοποιείται σε καλλυντικά, θεραπείες, καθώς και σε ορισμένες εφαρμογές από τους επαγγελματίες της εναλλακτικής ιατρικής. Η συνταγή δεν είναι γαλλική αλλά προέρχεται από την αρχαία Αίγυπτο, την Ελλάδα, και τη Ρώμη όπου χρησιμοποιήθηκε για τη θεραπεία διαφόρων προβλημάτων τόσο του δέρματος όσο και για πεπτικές διαταραχές. Συναντάται στην Ε.Θέρμη, Παλιά Καρδάμαινα, στην Καταρίχτρα κά.
 
Barro Negro - H μαύρη φυσική άργιλος, συχνά συλλέγεται από ορυχεία είναι επίσης γνωστή και ως «Barro Negro», λόγω των εγγενών ιδιοτήτων του πηλού. Περιέχει αρκετά μεγάλες ποσότητες από οξείδια, κυρίως διοξείδιο του μαγγανίου. Μπορεί να είναι πιο τοξική από άλλους αργίλους. Διάσημη  μαύρη άργιλος είναι της Οαχάκα,Μεξικό. Στην Κω συναντάται ως επί το πλείστον στην Εμπρός Θέρμη, στο Μεταλλείο αργυρομόλυβδου του Ασφενδιού, και σε ηφαιστειακά εδάφη της  Κεφάλου.
 
Ασπρόχωμα- Λευκή άργιλος ή καολίνης συναντάται στον Άγιο Δημήτριο(κοντά στα Λουτρά), στο Παλιό Πυλί, στο όρος Λάθρα(Κέφαλος) κά: Πρόκειται για καθαρή άργιλο  με ελάχιστες προσμείξεις. Χαρακτηρίζεται από πυρίμαχες ιδιότητες, αντέχει σε πολύ υψηλές θερμοκρασίες πάντοτε ψηλότερες από 1600°C. Περιέχει υψηλό ποσοστό του διοξειδίου του πυριτίου και αλουμινίου, απουσιάζει από την δομή του ο σίδηρος και οι αλκαλικές γαίες.Θεωρείται η πιο αγνή και πιο λεπτή άργιλος, χρησιμοποιείται για την περιποίηση του προσώπου για να αφαιρέσει τις τοξίνες και τα νεκρά κύτταρα του δέρματος, βοηθά στην αναγέννηση των κυττάρων, εμποδίζοντας την «γήρανση». Ασπρόχωμα χρησιμοποιούσαν οι Πυλιώτισσες(Π.Πυλί) για να καθαρίσουν τα ρούχα τους.
 
Κοκκινόχωμα- Είναι άργιλος πλούσιος σε σίδηρο. Συχνά παρατηρείται κοντά σε ενεργά ρήγματα. Τα κόκκινα χαλαρά εδάφη του Αμανιού  τα οποία οι ντόπιοι αποκαλούν κόκκινη πατελιά δεν είναι άλλο από κόκκινη άργιλος. Πρόκειται για κοκκινοκίτρινα αργιλλικά και αμμοχάλικα από ασύνδετα υλικά όπως ηφαιστειακά, φυλλιτικά, πηλιτικά ηλικίας (1,8-0,10 εκ.ετών) και πρόσφατες προσχώσεις χειμάρρων. Αργιλώδη εδάφη ή κοκκινοχώματα επίσης συναντώνται στο Γιαπυλί, , στο Πυλί κά , έχουν μεγάλη συνεκτικότητα και δύσκολα περνά μέσα του βαθιά το νερό, ο ήλιος κι ο αέρας. Το χειμώνα δεν τα διαπερνά το κρύο, το καλοκαίρι κρατούν υγρασία, αλλά στις μεγάλες ζέστες ανοίγουν, αφήνοντας πίσω τους βαθιές ρωγμές. Οι ρίζες των φυτών δυσκολεύονται να προχωρήσουν βαθιά, υποφέρουν από ασφυξία και στις ξηρασίες, όταν εξατμίζεται όλη η επιφανειακή υγρασία, παύει κάθε ανάπτυξή τους και μαραζώνουν. Τα αργιλώδη εδάφη γίνονται κατάλληλα για καλλιέργεια, μόνο όταν ρίξουμε άμμο (όχι θαλασσινή) ή κοπριά.
 
Ροζ άργιλος - Κατά τη διάρκεια κάποιου πλημμυρικού γεγονότος, χείμαρρος προξένησε διάβρωση σε κάποια εδάφη τα οποία ήταν πλούσια σε σίδηρο, ο άργιλος που μεταφέρθηκε στη λεκάνη, πριν κατακαθίσει, απέκτησε ροζ/κοκκινωπό χρώμα όπως συνέβη στο λόφο της Μάκρης. Πρόκειται για αργιλικό συνδετικό υλικό μέσα σε μάργες(11,6-5,3 εκ.ετών) και σε νεότερα εξαλλοιωμένα ηφαιστειακά που βρίσκονται βορειοδυτικά του λόφου κοντά στο Κοκκινόνερο. Η  ροζ άργιλος  αποτελείται από διάφορα μεταλλικά στοιχεία, παίρνει ένα ανοικτό ροζέ χρώμα ως αποτέλεσμα ενδεχόμενης ένωσης του οξειδίου του ψευδαργύρου και του οξειδίου του σιδήρου (συνήθως περίπου 0.5%). Θεωρείται ένα είδος πηλού που απολαμβάνει εξαιρετικές απορρυπαντικές ιδιότητες και μπορεί να αντικαταστήσει τον τάλκη (γλουτούς και μασχάλες του μωρού). Οι ειδικοί στην εναλλακτική ιατρική ισχυρίζονται ότι οι μάσκες από ροζ πηλό μπορούν να δώσουν τον τόνο και τη ζωντάνια στο κουρασμένο δέρμα. Συναντάται στο Καστέλο, στην  Κέφαλο, το Πυλί κά.
 
Μπεντονίτης- Είναι γνωστός ως πατελιά στους παλιούς και τον χρησιμοποιούσαν για να μονώνουν τις οροφές. Πρόκειται για πλαστική γκρι άργιλο, που βρίσκεται σε περιοχές συγκέντρωσης ηφαιστειακής τέφρας όπως στην Βόρκα, στον Αγ.Δημήτριο, στην Κέφαλο, Καρδάμαινα και σε διάφορα άλλα μέρη του νησιού. Περιέχει κυρίως μοντμοριλλονίτη και άλλα ορυκτά, όπως αστρίους, μαρμαρυγίες, χαλαζία, σιδηροπυρίτη και ασβεστίτη. Η μεγάλη προσροφητική ικανότητα, η υψηλή πλαστικότητα ο υψηλός βαθμός εναλλαγής των ιόντων, και η συνδετική του ικανότητα το κάνουν ένα ξεχωριστό και μοναδικό υλικό με εκατοντάδες χρήσεις. Χρησιμοποιείται στις γεωτρήσεις πετρελαίου ,στις καλλιέργειες ως μέσο συγκράτησης νερού ,για την αφαίρεση τοξικών ουσιών από το έδαφος, στην ιατρική (διάρροια ,κά), στα καλλυντικά κά.
 
Χρυσαφής πηλός-Λέγεται ότι η Κλεοπάτρα χρησιμοποιούσε παρόμοιο πηλό στην προσπάθεια της να σταματήσει το χρόνο που τόσο κυνηγούσε την ομορφιά της. Πηλός με χρυσάφι χρώμα εξαιρετικής ποιότητας σε πρόσφατες αποθέσεις συναντάται στην παραθαλάσσια εκβολή του ρέματος της Παναγιάς Μαμαλιώτισας, στο Ρ.Μύλοι, στο Ασημόχωμα κά. Ο πηλός είναι πλούσιος σε μεταλλικά οξείδια , οργανικές ενώσεις, περιέχει διάφορες ποσότητες σιδηροπυρίτη ή χαλκοπυρίτη και άλλα στοιχεία.
 
Κίτρινη άργιλος- Πρόκειται για άργιλο που περιέχει ιλλίτη, ένα ανόργανο στοιχείο που απορροφά το νερό πολύ εύκολα, έτσι γίνεται πολύ μαλακός ιδίως το χειμώνα. Προέρχεται κυρίως από τους μαρμαρυγίες (μίκες) αλλά και από άστριους των γρανιτοειδών της οροσειράς του Δίκαιου. Είναι δευτερογενές αργιλοπυριτικό ορυκτό, που ενσωμάτωσε κάλιο κατά τη διαδικασία της διαγένεσης. Τα συστρωματώματα του ιλλίτη δε διασπώνται εύκολα από το νερό και για το λόγο αυτό ο ιλλίτης παρουσιάζει μικρή διόγκωση και πλαστικότητα. Όταν στεγνώσει, συρρικνώνεται περισσότερο από τον καολίνη, λιγότερο όμως από τον μοντμοριλλονίτη. Περιέχει ένα υψηλό ποσοστό του χαλκού που αρκετές φορές δίνει έντονο κίτρινο χρώμα. Συναντάται στους πρόποδες της οροσειράς του Δίκαιου, στην Κέφαλο (Ρίχτη,Γούρνα), Αντιμάχεια, Αγ.Νικόλα(Ψαλίδι Κω) κά.
 
Πηλός θαλασσινός- Δεν έχει να κάνει με την άμμο της θάλασσας. Πρόκειται για τύπο αργίλου, που συναντάται σε παράκτιες περιοχές του νησιού ιδίως στην Ανεβαλλούσα, στον Τετράωνα, στον Αη Γιάννη Περιγιαλίτη της Αντιμάχειας και σε άλλα μέρη του νησιού όπου επικρατούν ιδανικές συνθήκες της κυματικής ενέργειας και της ρηχής θάλασσας. Παρατηρείται σε διάφορες συνθέσεις, καθένας με τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά. Πρόκειται για υλικό που επιτρέπει τη διείσδυση του νερού. Όταν υπέρκειται της τύρφης, η πλευρική κίνηση των ακτών δείχνει μια αύξηση σε σχέση με το επίπεδο της θάλασσας κάτι οποίο παρατηρείται στην ακτή Καταρίχτρα της Κεφάλου. Διόγκωση του θαλάσσιου πηλού έχει τη δυνατότητα να καταστρέψει θεμέλια κτιρίων και ξενοδοχειακών μονάδων σε λίγα μόνο χρόνια. Λόγω των αλλαγών στις κλιματολογικές συνθήκες ένα τεχνικό έργο που κατασκευάζεται κοντά ή πάνω σε υπέδαφος από θαλάσσιο πηλό θα έχει λιγότερο αντοχή και απαιτεί υψηλά κόστη συντήρησης. Κατά τη διάρκεια της κατασκευής της Μαρίνας Barrage στη Σιγκαπούρη, αφαιρέθηκε ο θαλάσσιος πηλός από το χώρο θεμελίωσης ωστόσο αυτή η τεχνική δεν μπόρεσε να διασφαλίσει τη σταθερότητα της Μαρίνας. Αργότερα, βρήκαν θαλάσσιο πηλό αναμεμιγμένο με θαλασσινό νερό, σε βαθύτερο σημείο. Γεωτεχνικά προβλήματα από τον θαλάσσιο πηλό μπορεί να αντιμετωπιστούν με διάφορες τεχνικές βελτίωσης του εδάφους. Ανάμειξη θαλάσσιου πηλού με τσιμέντο ή παρόμοιο υλικό σε συγκεκριμένες αναλογίες μπορεί να σταθεροποιήσει το έδαφος. Η μέθοδος αυτή υιοθετείται συνήθως σε αυτοκινητόδρομους όπου η θαλάσσια άργιλος χρησιμοποιείται στο έδαφος θεμελίωσης.
 
Γεωθερμικός πηλός-Τα γεωθερμικά νερά είναι πλούσια σε διοξείδιο του άνθρακα(CO2). Το γεωθερμικό νερό φθάνει στην επιφάνεια με διάφορους τρόπους, συνήθως συνοδεύεται με μίγμα ατμού και αερίων. Αυτά τα γεωθερμικά χαρακτηριστικά συχνά παρατηρούνται σε περιοχές με ηφαιστειακή ή μεταηφαιστειακή δραστηριότητα όπως συμβαίνει στην Βόρκα. Το νερό αναμιγνύεται με χώμα, ηφαιστειακή τέφρα, σανδαράχη ,άργιλο, και άλλα συστατικά και παράγει πολύχρωμη λάσπη. Πρόκειται για άργιλο που θέλει προσοχή γιατί συχνά είναι τοξικός.
 
Βούρκος- Νερουλή λάσπη με οργανικά σε στάσιμα νερά μπορεί να βρεθεί στον βιότοπο του Ψαλιδιού. Παρατηρείται και σε άλλα υδάτινα στάσιμα σώματα νερού του νησιού όπως στην Αλυκή(Τιγκάκι). Πρόκειται για ιαματικό πηλό που μπορεί να προκαλέσει σημαντική ανακούφιση σε πόνους των μυών και των αρθρώσεων. Η μεταφορά κατάλληλων φερτών υλικών από τα υψώματα, σε επαφή με το αλμυρό νερό, δημιουργεί τον μαύρο πηλό ο οποίος διακρίνεται για την καλή πλαστικότητα. Τα φερτά αυτά υλικά εμπλουτίζονται με οργανικά συστατικά από τη σήψη φυτικής ύλης και με τη συμμετοχή μικροοργανισμών μετατρέπονται τα φερτά υλικά σε ώριμο θεραπευτικό πηλό. Το μαύρο χρώμα οφείλεται σε θειούχα άλατα, τα οποία αποτελούν σημαντικό θεραπευτικό συστατικό, κατά την επαφή του πηλού με την ανθρώπινη επιδερμίδα αντιδρούν με τα όξινα συστατικά της, ελευθερώνοντας θειούχα ιόντα. Αυτά, με τη σειρά τους, απορροφώνται από την επιδερμίδα, δίνοντας λύσεις κυρίως σε δερματολογικές ασθένειες.
 
Πορσελάνη - Πρόκειται για αδιάβροχη άργιλο (γνωστή ως gress) που συναντάται στα Τσαίρια δυτικά της Λάμπης τοπωνύμιο που οφείλεται στο υγρό και λασπώδες έδαφος με πορσελάνη, στις Πορσελάνες, στις Δύο Εκκλησιές, στο Ασφενδιού, Κέφαλο κά. Οι παλιοί χρησιμοποιούσαν την πορσελάνη ως δομικό υλικό στις κατασκευές τους. Αρκετοί ισχυρίζονται ότι τα σπίτια από πορσελάνη και ασβέστη είναι πιο δυνατά και ανθεκτικά από το τσιμέντο και δεν έχουν άδικο. Περιέχει συστατικά τα οποία υαλοποιούνται σε θερμοκρασίες μεταξύ 1300 και 1400 ° C, έτσι προκύπτει η αδιαβροχοποίηση του. Η ουσιαστική διαφορά με τα άλλα προϊόντα είναι ότι τα κατασκευασμένα αντικείμενα διατηρούν το σχήμα τους κατά το στάδιο της υαλοποίησης. Η πορσελάνη χαρακτηρίζεται από την παρουσία του καολίνη και άστριου. Η πορσελάνη παρήχθη για πρώτη φορά στην Κίνα, μάλλον κατά την δυναστεία των Τανγκ, η οποία διήρκεσε από το 618-907. Οι Ευρωπαίοι είχαν προσπαθήσει αρκετές φορές να φτάσουν την τελειότητα της σκληρής πορσελάνης της Κίνας, αλλά χωρίς επιτυχία μέχρι τον 16ο αιώνα όταν στην Φλωρεντία τα εργαστήρια αλχημείας του Φραγκίσκου Α’ των Μεδίκων, περίπου το 1575, κατάφεραν να αποκτήσουν ένα είδος μαλακής πάστας πορσελάνης που είναι γνωστή ως Μεδίκεα Πορσελάνη.
 
Μια σημαντική πτυχή των αργίλων έχει να κάνει με την δυνατότητα καθίζησης όταν ένα κτίριο έχει κατασκευαστεί από τέτοιο υλικό. Αυτό το πρόβλημα είναι ιδιαίτερα έντονο στα ζεστά και ξηρά καλοκαίρια, όπως συνέβη τέλη του 1970 και του 1980 στη νότια Αγγλία. Τα περισσότερα πετρώματα από άργιλο περιέχουν υψηλή αναλογία του φυσικού νερού (μέχρι 40%), γεμίζοντας όλα τα κενά και  πόρους μεταξύ των ορυκτών κόκκων, αλλά επειδή οι χώροι αυτοί είναι τόσο μικροί, το νερό δεν μπορεί να περάσει μέσα από αυτά, και τα κάνει αδιαπέραστα. Ωστόσο ο άργιλος μπορεί  να στεγνώσει σε ένα μακρύ καυτό καλοκαίρι, να συρρικνωθεί, καθώς χάνει το νερό, και να αναπτυχθούν ρωγμές στο επιφανειακό στρώμα. Εάν το έδαφος είναι επίσης κοντά σε δέντρα με βαθιές ρίζες - μπορεί ο  υποκείμενος πηλός να αφυδατωθεί και να χάσει αρκετό νερό και να προκαλέσει μέρος του κτιρίου να υποχωρήσει, ειδικά αν τα θεμέλια των σπιτιών είναι ρηχά. Το ηθικό δίδαγμα αυτής της ιστορίας είναι ότι ο άργιλος είναι τόσο σημαντικός και αναντικατάστατος για τις καθημερινές δραστηριότητες μας ,ωστόσο θέλει προσοχή σε τεχνικά έργα ιδιαίτερα εάν έχετε φυτέψει μεγάλα δέντρα κοντά στο σπίτι σας!
 
 
Γεωδίφης
 
Πηγές
1.USGS
2.Βικιπαίδεια
3.Νικολάου, Μ. Μ-Ορυκτά, πετρώματα και πολιτισμός
4.Σκανδαλίδης.Μ-Τοπωνύμια της Νήσου Κω
5.Χατζηβασιλείου.Β-Ιστορία της Νήσου Κω
6.Γεωλογικό Ινστιτούτο Βρετανίας