Βρέθηκαν στο νομό Γρεβενών και καταχωρήθηκαν επισήμως στο βιβλίο Γκίνες, σε ειδική εκδήλωση, που πραγματοποιήθηκε στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Μηλιάς του δήμου Ηρακλεωτών. Η Guinness World Records βράβευσε τη νομαρχιακή αυτοδιοίκηση Γρεβενών και το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, όπου φυλάσσονται τα παλαιοντολογικά ευρήματα, τα οποία είδαν το φως τα τελευταία χρόνια από τις ανασκαφές του Τμήματος Γεωλογίας του ΑΠΘ.
Οι χαυλιόδοντες, που βρέθηκαν, ανήκουν σε προβοσκιδωτό (μαστόδοντα- Mammut borsoni) 3.000.000 ετών και είναι οι μεγαλύτεροι παγκοσμίως, καθώς έχουν μήκος 5,02 μ.
Το βραβείο παρέδωσε στο νομάρχη Γρεβενών, Δημοσθένη Κουπτσίδη, η εκπρόσωπος της Guinness World Records στην Ελλάδα, Τζένη Καραμποίκη, η οποία τόνισε πως τα Γρεβενά καταγράφονται για δεύτερη φορά στο Ρεκόρ Γκίνες, το 1997 όταν βρέθηκαν χαυλιόδοντες προβοσκιδωτού μήκους 4,39 μέτρων και σήμερα για τους χαυλιόδοντες μήκους 5,02 μέτρων.
Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης απονεμήθηκαν έπαινοι για την αφιλοκερδή συμμετοχή τους στις παλαιοντολογικές ανασκαφές, που είχαν αποτέλεσμα την προστασία και την ανάδειξη των απολιθωμάτων, στα μέλη της ομάδας του Α.Π.Θ. και στην αναπληρώτρια καθηγήτρια Ευαγγελία Τσουκαλά, από τον Κοσμήτορα του Α.Π.Θ. Ι. Παπαδογιάννη.
Τα ευρήματα φυλάσσονται στο Κέντρο Παλαιοντολογίας το οποίο  καλύπτει δύο βασικούς τομείς δραστηριοτήτων: της επιστημονικής έρευνας σε θέματα παλαιοντολογίας και της έκθεσης των ευρημάτων για εκπαιδευτικούς σκοπούς.
Σε ότι αφορά τη συστηματική παλαιοντολογική έρευνα στην περιοχή των Γρεβενών αυτή άρχισε το 1990. Μετά την ολοκλήρωση των ανασκαφών στη θέση Αμπέλια της πόλης των Γρεβενών, με την αποκάλυψη τμήματος σκελετού του γιγαντιαίου ελέφαντα Elephas antiquus 200.000 ετών, η ομάδα του Τμήματος Γεωλογίας του Α.Π.Θ., συνέχισε τις έρευνες στη Μηλιά.
Το 1997, ως μέλος ομάδας  εντόπισα το πρώτο ζευγάρι χαυλιοδόντων ενός γιγαντιαίου, γένους αρσενικού, μαστόδοντα Mammut borsoni (Hays 1834), βάρους πάνω από 6 τόννους και ύψους περίπου 3,5 μέτρα. Το μήκος του μεγαλύτερου χαυλιόδοντα είναι 4.39 μέτρα. Οι χαυλιόδοντες, μαζί πλήθος απολιθωμάτων μαστόδοντων και άλλων ζώων (ρινόκερων, ιππαρίων, μαχαιροδόντων, ταπίρων κ.λπ.), στεγάζονται στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Μηλιάς, το οποίο μέχρι σήμερα έχει καταγράψει πάνω από 8.000 επισκέπτες.
Το 2007, μέσα στο αμμορυχείο των αδελφών Πασαγιάννη, στην ίδια περιοχή της Μηλιάς, ανακαλύφθηκε δεύτερο ζευγάρι χαυλιοδόντων του ίδιου είδους του μαστόδοντα των 3 εκατ. ετών με μεγαλύτερο ακόμα μήκος, 5,02 μέτρα.
Η ανασκαφή πραγματοποιήθηκε από την ομάδα ανασκαφών του ΑΠΘ με επικεφαλής την κα Τσουκαλά, σε συνεργασία με τον Ολλανδό Dick Mol συνεργάτη του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Ρότερνταμ.

Βασίλης Μακρίδης, Υπεύθυνος Σπηλαίου Κιλκίς-Σπηλαιολόγος(Ε.Σ.Ε)

Αυτό το Ηφαίστειο Φάραγγες του Καλλίμαχου
Πολύ της Άρεσε της Γενιάς μου, προς δυσμάς Ηλίου μπορεί να Ξεχωρίσει Σύννεφα να Στέκονται όρθια Ιπτάμενα Φαράγγια Τέφρας σε στάση Απλανή
 
Το Πολύνησο της Νισύρου: Υαλί,  Στρογγυλή, Άγιος Αντώνιος, Παχειά, Πυργούσα και Αντιλέουσα Βρυχάται με τη Γέψη του Μαΐου στις Σεισμικές
Δονήσεις  τις Τελευταίες Μέρες Τα Νερά   Ζεστάθηκαν,  Άλλαξαν Ροή και Φούσκωσαν Καθώς, τη Νύχτα η Ανάσα του Ηφαιστείου Ακούγεται
Να Τεντώνει το Φλοιό και να τον Σπάει, ενώ
 
Στο Σιδεράδικό του ο Φύλακας του Ηφαιστείου
Πρόσεχε τα παιδιά να μην Φτάσουν στο Στόμιο του Κρατήρα
Δουλεύει  ως Αργά Κάθε Βράδυ, Ανάμεσα σε Λέβητες, Τρίποδες, Θερμάστρες, Ανάμεσα σε Φιάλες Οξυγόνου, Αργό και Προπάνιο, Ανάμεσα σε Μάσκες Κεφαλής Ηλεκτροσυγκολλητών με Φίλτρο
Ρυθμιζόμενο Κεφαλόδεμα (με  Καστάνια)
 
Ανάμεσα  σε Άγονο Έδαφος Κατάλληλο
Για τα Πουλιά Θαλάσσης παρά για Άλογα
Δυτικά Καλύπτεται από Δενδροστοιχίες Πεύκων
Κατά Μήκος των Δρόμων, Ανατολικά Σωροί  από Κίσσηρη
Αφθονούν και ο Οψιδιανός Λίθος που μαζί με
Την Εξορυσσόμενη  Πορσελάνη στο πρώτο Φως
Του Ήλιου,   Γυαλίζει και Λαμποκοπά  
 
Ορυχεία Ελαφρόπετρας με τους ‘‘ Φαγωμένους Λόφους ’’
Ενώ στη Θάλασσα με τα Κιτρινωπά νερά Καταλήγει ο Ταινιόδρομος για τη Φόρτωση των Πλοίων Μυρωδιά Θείου και Καμένης Πέτρας  στον Αέρα
Άσπρη Σκόνη, Μπαίνει στο Στόμα και τα Ρουθούνια της
 
Όμως από τον « Στέφανο »  τον κύριο Κρατήρα
( 260 μέτρα διάμετρο ) και από τις Ξεφυσίστρες
Που Εκλύεται το Θείο, όχι όμως τώρα πια·
Γιατί από την Κω  Φαίνονται ( κι εδώ Ταρακουνήθηκε
το Έδαφος  και Τραντάχτηκε ) να Εκτινάσσονται σε
Πλίνια Έκρηξη Λευκοί Ατμοί και Μαύρη Τέφρα
Σαν Προβοσκίδα  στον Ουρανό που Τινάζεται ν’ Απελευθερωθεί
Και τότε Υπόκωφο Βουητό Παράξενα την Τρομάζει
 
Δακτυλίδια Στάχτης Ανεβαίνουν και Εξαπλώνονται
Μικρά Υποθαλάσσια Ηφαίστεια μεταξύ Κω-Νυσίρου
Εκρήγνυνται Βίαια όταν το Μάγμα έρχεται σ’ Επαφή με το Νερό
 
Λάβα Ξεχύνεται από τους Κρατήρες που Φτάνει
Μέχρι τη Θάλασσα να Κρυώσει
Χερσαίοι Κώνοι Σχηματίζονται και όλα Παίρνουνε Φωτιά
 
Οι Κάτοικοι  που ’χαν Έγκαιρα Απομακρυνθεί
Βρίσκονται σε Πρόχειρα Καταλύματα  στην Κω
Βλέπουν με Λύπη και Σπαραγμό το Τοπίο
Και την  Άγνωστη Δύναμη που Κύρτωσε τη Ράχη τουςΤο πιο Έντονο Σούρουπο της Ζωής τους
Ανάμειξη  του Κόκκινου με το Γαλάζιο και Βγαίνει
Πορφυρό και Ένα Μοβ, Βαθύ  
 
Και τότε Ανέλπιστα  Ξέσπασε Ανοιξιάτικη 
Καταιγίδα από το Πουθενά και οι Καπνοί
Ζωντάνεψαν και Φούντωσαν
 
Το Αεροδρόμιο  Έκλεισε της Κω μ’ Εντολή
Της Αρχής Πολιτικής  Προστασίας   που Προειδοποιούσε
Ότι και Σκόνη από την Έρημο Σαχάρα
Θα Καλύψει τον Ουρανό και ο Μεγαλύτερος Όγκος της
Θα Φτάσει στο τέλος της Εβδομάδας
 
Ενώ το Σούρουπο της Ανησυχίας,  Προμήνυε ίσως
Τις Επερχόμενες Κλιματικές Αλλαγές
Φονικούς Καύσωνες,  Θερμικά Στρες
Και το Ακατοίκητο Ορισμένων Περιοχών.

Βασίλης Πης

Υ.Σ

Πρόκειται για ένα ποίημα από το επόμενο βιβλίο του Βασίλη Πη για μια υποτιθέμενη έκρηξη στην Νίσυρο. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του στην διεύθυνση pkkos1@kos.gr
Τα παραπάνω βίντεο προσομοιώνουν την δημιουργία της Νισύρου

Είναι 08.25 π.μ. ,Πέμπτη 9 Μαρτίου 2017. Ως συνήθως, οι δρόμοι της Κωνσταντινούπολης με πολλά αυτοκίνητα και λεωφορεία, να πηγαίνουν προς τα εργοστάσια και γραφεία. Μια ημέρα ρουτίνας για τα 15 εκατομμύρια περίπου ανθρώπων που κάνουν καθημερινά αυτό το δρομολόγιο από το σπίτι τους περνώντας από το Βόσπορο.
Χωρίς προειδοποίηση το έδαφος αρχίζει να τρέμει. Κτίρια ανατρέπονται, και καταρρέουν . Τα δίκτυα φυσικού αερίου και νερού καταστρέφονται και ξεσπούν. Το τηλεφωνικό σύστημα, από τις αλλεπάλληλες κλήσεις, καταρρέει. Κάτω στο πάρκο στην ακτή της Θάλασσας του Μαρμαρά οι άνθρωποι κάνουν μια βόλτα την άνοιξη, αλλά ξαφνικά έρχονται  αντιμέτωποι από το τσουνάμι το οποίο τους συντρίβει. Μέχρι το τέλος της ημέρας 35.000 άνθρωποι είναι νεκροί και 200.000 τραυματίες και περίπου 80.000 κτίρια βρίσκονται σε ερείπια. Άλλα κτήρια, όπως το μεγάλο Μπλε Τζαμί, επιβιώνουν, αλλά με σημάδια που θα χρησιμεύσουν  ως μια υπενθύμιση για τις επόμενες δεκαετίες από το μεγάλο σεισμό του 2017 – ενός σεισμού που ο καθένας ήξερε ότι ερχόταν αλλά έκανε ελάχιστα για να προετοιμαστεί.
Ποτέ δεν μπορεί να είναι κάπως έτσι - ποτέ δεν μπορεί να συμβεί - ή θα μπορούσε να είναι χειρότερα. Ο άνθρωπος μπορεί να έχει στείλει ανιχνευτές στα απώτατα άκρα του ηλιακού συστήματος, αλλά είναι ακόμα θλιβερά ανεπαρκέστατα πληροφορημένος για τα καπρίτσια του πλανήτη του. Οι άνθρωποι συχνά δεν γνωρίζουν ,δεν είναι καλά πληροφορημένοι ότι τα σπίτια τους πολλές φορές είναι εκτεθειμένα σε κίνδυνο  όταν βρίσκονται κοντά η πάνω από ρήγματα του στερεού φλοιού της γης που προκαλούνται από την κίνηση  των τεκτονικών πλακών. Όπως εκείνο ,του ρήγματος της Βόρειας Ανατολίας, που βρίσκεται κατά προσέγγιση 10 μίλια από την Κωνσταντινούπολη.
Η στάση των ανθρώπων που ζουν δίπλα σε αυτά τα ρήγματα ποικίλλει σε μεγάλο βαθμό, από το φόβο στη μοιρολατρία σε απλή άγνοια για την παρουσία τους. Είχαν αυτό κατά νου η Tamsin Davies και η αδελφή της Σερένα της, μαζί με τον φίλο Αδάμ,όταν αποφάσισαν  να διερευνήσουν  τα ρήγματα  της Ευρώπης, από την Ισλανδία προς την Ιταλία και την Ελλάδα, και στη συνέχεια προς ανατολάς στην Τουρκία. Η αποστολή ονομάστηκε Faultine Living και υποστηρίζεται από κοινού από την Βασιλική Γεωγραφική Εταιρεία και την Land Rover.
"Αν δούμε ένα χάρτη θα δούμε τι υπάρχουν εκατοντάδες ρήγματα, καθώς και κάθε ένα από αυτά μπορεί να παράγει έναν σεισμό», λέει η Serena, ο δημιουργός του ντοκιμαντέρ. "Και εμείς δεν γνωρίζουμε αρκετά γι 'αυτούς. Ένα τίτλο διαβάζουμε την άλλη μέρα: «Οι επιστήμονες δεν μπορούν να προβλέψουν τους σεισμούς, αλλά είναι σε θέση να γνωρίζουν ότι θα γίνουν".
Το Izmit, μια πόλη που βρίσκεται στα ανατολικά της Κωνσταντινούπολης και που καταστράφηκε από σεισμό τον Αύγουστο του 1999. Περίπου 18.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε αυτό το σεισμό, ενώ ένας σεισμός  από την ίδια αιτία  μπορεί να σημάνει μια καταστροφή στο κοντινό μέλλον για την Κωνσταντινούπολη. Ο Σερίφ Baris, καθηγητής γεωφυσικής που μελετά το ρήγμα  της Βόρειας Ανατολίας, εξηγεί: «Το 1999, μετά το σεισμό, είχε προβλέψει ότι οι πιθανότητες ενός σεισμού, 7,5 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, μπορεί να χτυπήσει την Κωνσταντινούπολη μέσα σε 30 χρόνια και αυτό τότε ήταν 65%. Και τώρα έχουν περάσει δέκα χρόνια. "
Το γεγονός και οι αριθμοί που παρατίθενται στο σενάριο για το 2017, μαζί με την καταστροφή ενός μεγάλου  αριθμού  κτιρίων, είναι εκείνα που αναμένονται από τον καθηγητή Baris. «Οι περισσότεροι άνθρωποι ξέρουν τον κίνδυνο, αλλά μόλις το 20% είναι διατεθειμένοι θα έλεγα να είναι έτοιμοι. Στην Ιαπωνία εκπαιδεύουν τα παιδιά τους για τους σεισμούς στο νηπιαγωγείο. Στην Τουρκία υπάρχει συχνά ένα είδος μοιρολατρίας. Μερικοί άνθρωποι σκέφτονται τα κτίρια ότι είναι τόσο άσχημα χτισμένα και ότι όταν θα καταρρεύσουν , θα πεθάνουν ούτως ή άλλως, οπότε γιατί να ασχοληθούν με ασκήσεις εκπαίδευσης ».
Η εκστρατεία ξεκίνησε στην Ισλανδία, μία χώρα της οποίας το φυσικό της τοπίο δημιουργήθηκε  από σεισμούς και εκρήξεις ηφαιστείων και η οποία βρίσκεται στα όρια των τεκτονικών πλακών της Ευρασίας και της Βόρειας Αμερικής . Ωστόσο εκεί υπάρχουν οφέλη από την τεκτονική κατάσταση. Το 1/4 των συνολικών ενεργειακών αναγκών της χώρας αυτής παρέχονται από γεωθερμική ενέργεια, το οποίο αποτελεί και το 87 % της οικιακής θέρμανσης της. Η Ισλανδία, όμως, είναι μια αραιοκατοικημένη χώρα.
 Στην Ιταλία η ομάδα είδε πώς μία πυκνοκατοικημένη περιοχή μπορεί να ζει αγνοώντας αυτούς τους κινδύνους εδώ και αιώνες.Πέρυσι, η πόλη της  Άκουιλα στην κεντρική Ιταλία χτυπήθηκε από σεισμό 6,3 Ρίχτερ που σκότωσε 308 άτομα, ενώ τραυματίστηκαν περίπου 1.500 και άφησε 65.000 ανθρώπους άστεγους. Η πόλη, χτισμένη σε ένα παλιό πυθμένα της λίμνης που ενισχύει τα σεισμικά κύματα, πριν από τον τελευταίο πλήγηκε  από  σεισμό και το  1706, ενώ τρία χρόνια μετά ένας ακόμη πιο ισχυρός σεισμός σκότωσε περίπου 5.000 άτομα. Παρά τη μακραίωνη ιστορία της, υπήρξε γενική άγνοια στην πόλη για τους κινδύνους της.
"Οι άνθρωποι σε αυτές τις ζώνες συχνά αδυνατούν να κατανοήσουν τους κινδύνους", λέει η Serena. «Υπάρχει ένα εμπόδιο μεταξύ τους και τις πληροφορίες που χρειάζονται. Υπάρχει η νοοτροπία ότι, «Είχαμε  ένα σεισμό 100 χρόνια πριν, έτσι είμαστε μια χαρά τώρα. Η παλαιότερη γενιά, κυρίως, έχει μια μοιρολατρική προσέγγιση. "
" Η Άκουιλα είναι ένα όμορφο μεσαιωνικό κέντρο που είναι εντελώς νεκρό», λέει ο Αδάμ. «Τα κτίρια δεν έχουν καταρρεύσει, αλλά είναι ακατοίκητα, διότι κανείς δεν γνωρίζει πόσο ανασφαλή είναι τώρα." Στην  Άκουιλα, λίγες μέρες πριν από το σεισμό που έπληξε την πόλη, ζωολόγοι μελετώντας μια αποικία φρύνων περίπου 50 χιλιόμετρα από το επίκεντρο του σεισμού παρατήρησε ότι το 96 % των αρσενικών ξαφνικά σηκώθηκε και έφυγε. Εκεί όπου οι άνθρωποι δυσκολεύονται οι φρύνοι τα πήγαν περίφημα. Ο καταστροφικός σεισμός στην Αϊτή, τον Ιανουάριο του τρέχοντος έτους έχει αποδοθεί σε ένα προηγουμένως άγνωστο ρήγμα.
Ακόμη και εδώ, στην Βρετανία που βρίσκεται σε σεισμική υπνηλία, δεν πρέπει να είμαστε πάρα πολύ ικανοποιημένοι. Η Βρετανική Γεωλογική Υπηρεσία προειδοποίησε πρόσφατα ότι η απειλή για σεισμό στο Λονδίνο είναι μεγαλύτερη από ότι συνήθως εκτιμάται. Ένας σεισμός μεγέθους 5 Ρίχτερ παρουσιάζεται πάνω από κάθε αιώνα περίπου στη Βρετανία. Τον Απρίλιο του 1580, μια δόνηση με επίκεντρο το Ντόβερ κατέστρεψε  ένα μεγάλο αριθμό κτιρίων στο Λονδίνο και σκότωσε δύο άτομα. «Εάν το ίδιο συμβεί αύριο θα έχει επιπτώσεις σε πολύ περισσότερους ανθρώπους από ότι συνέβη τον 16ο αιώνα», εξηγεί ο Ρότζερ Musson του BGS. "Το μέγεθος του Λονδίνου όσον αφορά τον πληθυσμό είναι περίπου 50 φορές περισσότερο σήμερα. Έτσι, αν δύο άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στο Λονδίνο το 1580, μπορείτε να φανταστείτε για το τι θα μπορούσε να γίνει σε ένα σύγχρονο σεισμό του ίδιου μεγέθους. "
Η απειλή για την Τεχεράνη, επόμενος προορισμός της αποστολής, είναι μάλλον πιο επιτακτική – αφού και αυτή αντιμετωπίζει τον ίδιο κίνδυνο με την Κωνσταντινούπολη. Σε γενικές γραμμές, όμως, η ανθρωπότητα έχει την τάση να υιοθετεί μια μοιρολατρική στάση απέναντι στα θανατηφόρα  ξεσπάσματα του πλανήτη.
Γεωδίφης με πληροφορίες από την  Τelegraph.co.uk

Το USGS κατασκεύασε πρόσφατα ένα μοντέλο υπολογιστή των υπόγειων νερών του Μισισιπή. Το μοντέλο δείχνει την μείωση της στάθμης των υδάτων σε ένα βαθύ υδροφορέα του . Αυτό το μοντέλο προσομοιώνει την αύξηση ή μείωση της στάθμης του νερού σε ένα βαθύ υδροφόρο ορίζοντα. Το νερό αυτό από το βαθύ υδροφορέα χρησιμοποιείται για την κάλυψη των βιομηχανικών και των δημόσιων αναγκών της περιοχής. Οπως δείχνει το μοντέλο, τα επίπεδα των υπογείων υδάτων έπεσαν πάνω από 400 μέτρα  από το 1870-2007 σε ορισμένες περιοχές στο Αρκάνσας και της Λουιζιάνας. Η άντληση με βάση τις τάσεις των προηγούμενων ετών  προβλέπει έως το 2038 και εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, όχι μόνο να μειώνεται το επίπεδο του νερού από 30 έως 60 μέτρα αλλά και να επεκταθεί σε όλο το Αρκάνσας, το Τεννεσί, και την ευρύτερη περιοχή του Μισισιπή.
Αυτό που είδατε στο παραπάνω βίντεο γίνεται και στο νησί μας εδώ και χρόνια όπως και σε διάφορα μέρη της χώρας μας. Τα ύψη των βροχοπτώσεων όπως σας παρουσίασα σε προηγούμενα άρθρα, στο νησί της Κω, έχουν μειωθεί αρκετά ενώ έχουν αυξηθεί οι κλίνες των ξενοδοχείων. Με το πέρασμα του χρόνου γινόμαστε μάρτυρες μιας μη ανατρέψιμης κατάστασης. Τα 2/3 του νησιού αντιμετωπίζουν πρόβλημα με το νερό. Εκτιμώ ότι σε λίγα χρόνια το πρόβλημα θα επεκταθεί σε όλο το νησί.
Αγνοούμε το βαρύ τίμημα που θα αναγκαστούμε να πληρώσουμε κάποια στιγμή. Θα επαναλάβω  κάτι που είχε πει ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ λίγο καιρό πριν απο τη δολοφονία του. «Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το γεγονός, φίλοι μου πως το αύριο είναι σήμερα. Αντιμετωπίζουμε την αίσθηση του επείγοντος που μόνο το τώρα μπορεί να προκαλέσει. Στο προαιώνιο αίνιγμα της ζωής και της ιστορίας υπάρχει πάντα και η πιθανότητα να καθυστερήσεις και η καθυστέρηση να είναι μοιραία». Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η αναβλητικότητα είναι ο κλέφτης του χρόνου.

Γεωδίφης με πληροφορίες από το USGS

Οι πηλό-ρωγμές ή λασπό-ρωγμές είναι προσωρινά ιζηματογενή χαρακτηριστικά τα οποία δεν παρουσιάζονται μόνο στα ξηρά εδάφη, αλλά και σε διάφορες τοποθεσίες και κλίματα. Οι ρωγμές συνήθως παρουσιάζονται σε περιοχές λόγω αποξήρανσης. Κατά την αφυδάτωση λεπτόκοκκων ιζημάτων δημιουργούνται συνήθως πολυγωνικές ρωγμές στην επιφάνεια της.Οι ρωγμές που εμφανίζονται στην πάνω φωτογραφία βρέθηκαν σε μια έρημο κοντά  στην Καλιφόρνια.Πως έγινε αυτό;
Μία  βροχή πλημμύρισε  την  περιοχή σχηματίζοντας ιζήματα με  νερό. Καθώς το ίζημα κατακάθεται σιγά–σιγά, τα βαρύτερα χονδρόκοκκα σωματίδια συγκεντρώνονται πρώτα στη βάση και μετά ακολουθούν τα μικρότερα λεπτότερα ιζήματα. Τα τελευταία  που συσσωρεύονται είναι τα λεπτόκοκκα  σωματίδια αργίλου. Μετά τη συγκέντρωση το νερό εξατμίζεται και τα ιζήματα αρχίζουν να στεγνώνουν. Η επιφάνεια που περιέχει τον πηλό με το περισσότερο νερό συρρικνώνεται  και αποξεραίνεται, με αποτέλεσμα να παρουσιάζονται οι έλικες των ρωγμών από  λάσπη. Παρατηρείστε  στην φωτογραφία τα πιό χονδροειδή, βαθύτερα υλικά μεταξύ των ρωγμών.
Οι γεωλόγοι παρατηρώντας αυτά τα χαρακτηριστικά μπορούν να υπολογίσουν τον αρχικό προσανατολισμό ενός βράχου που τα περιέχει ενώ άλλες φορές βοηθούν στην έρευνα της στρωματογραφικής εξέλιξης μία περιοχής.

Γεωδίφης με πληροφορίες από το Earth Science

Αρχαιολογικές μελέτες δείχνουν ότι η ιστορία των μεταλλείων στην Ανατολία πηγαίνει πίσω στο 8800 π.Χ. Τα μεταλλεία παίζουν ένα σημαντικό μέρος στις εξελίξεις των αρχαίων πολιτισμών στην Ανατολία ιδιαίτερα στους Φοίνικες, Χετταίους, Έλληνες, Ρωμαίους και Οθωμανούς.
Η Τουρκία βρίσκεται μέσα στην αλπική ορογενετική ζώνη και έχει υποβληθεί σε συνεχείς  τεκτονικές μετακινήσεις. Αυτή η περίπλοκη γεωλογία είναι η αιτία της πλούσιας ποικιλίας του ορυκτού πλούτου της Τουρκίας. Η Τουρκία εμφανίζει γεωλογικούς σχηματισμούς από πολυάριθμες τεκτονικές πλάκες, όπου αναπτύχθηκαν έντονες μαγματικές δραστηριότητες, ενώ σε διάφορες θέσεις παρουσιάζονται οφιόλιθοι πετρώματα πλούσια σε ορυκτά.
Ο χαλκός, ο μόλυβδος, ο ψευδάργυρος, ο σίδηρος, ο  χρωμίτης, το βορικό άλας, ο υδράργυρος είναι ορισμένα από τα παραδοσιακά μεταλλεύματα που εξάγονται από την Τουρκία. Στην παγκόσμια αγορά ορυκτών  90 αγαθά κυκλοφορούν. Από αυτά τα 90, 73 αγαθά εξάγονται στην Τουρκία
Μερικές από τις μεταλλογενείς επαρχίες στην Τουρκία,  βρίσκονται σε επαρχίες σχετικές με τους οφιόλιθους. Η Τουρκία είναι πλούσια  σε χρωμίτη, μαγνησίτη, αμίαντο , χαλκό, μόλυβδο, ψευδάργυρο, αποθέσεις μαγγάνιου και διάφορα άλλα κοιτάσματα.
Ορισμένες  μεταλλογενείς επαρχίες σχετίζονται  με όξινο-ουδέτερο μαγματισμό: Περιλαμβάνουν  τον υδροθερμικό χαλκό-μόλυβδο-ψευδάργυρο,  το αντιμόνιο,  τον σίδηρο, τον φθορίτη, τον υδράργυρο, τη βαρυτίνη, τις αποθέσεις σιδήρου-φωσφορικού άλατος και άλλων ορυκτών. Άλλες περιοχές έχουν αλάτι, γύψο,  βωξίτη, νικέλιο, και αποθέσεις χρυσού και ουράνιο.
Αν θέλετε να γνωρίσετε περισσότερα για τον ορυκτό πλούτο της γείτονος χώρας μπορείτε να συμβουλευθείτε το παρακάτω ένθετο στο link
Γεωδίφης

Τα βουνά αυτοί οι γίγαντες από πέτρα δεν μένουν αμετάβλητα με τον χρόνο. Όπως ήδη σας ανάφερα και οι οροσειρές στον γεωλογικό χρόνο φθείρονται και μετά χάνονται. Οι βασικότεροι παράγοντες που παρεμβαίνουν σε αυτή την διαδικασία είναι η διάβρωση και η τεκτονική περιοχής.
Αν παρατηρήσετε την οροσειρά του Δίκαιου είναι δύσκολο να καταλάβετε πως αυτή μεταβάλλεται με τον χρόνο. Ωστόσο ,για να κατανοήσουν καλύτερα αυτές τις διαδικασίες ερευνητικά κέντρα από διάφορα μέρη του πλανήτη έχουν τοποθετήσει σταθμούς μέτρησης GPS και μελετούν αυτές τις μεταβολές.
Μία έρευνα  που έγινε πρόσφατα έδειξε πως τα δεδομένα δέκα χρόνων με GPS που λαμβάνονται από τις Νότιες Άλπεις(όχι της Ευρώπης) της Νέας Ζηλανδίας έχουν βοηθήσει τους επιστήμονες να  καθορίσουν πόσο γρήγορα μία οροσειρά αυξάνεται. Είναι η πρώτη φορά που στοιχεία καταγράφουν την κατακόρυφη κίνηση αυτής της οροσειράς.
" Δεν νομίζω ότι κάποιος έχει μελετήσει την κάθετη κίνηση που οφείλεται στην αφαίρεση του πάγου, έξω από μέρη όπως τον Καναδά. Ο λόγος που επέλεξε να χρησιμοποιήσει τις  Νότιες Άλπεις είναι επειδή κινούνται πολύ γρήγορα ", δήλωσε ο Peter Molnar του Πανεπιστημίου του Κολοράντο - Boulder .
Ο Μολνάρ και οι συνάδελφοί του, διαπίστωσαν ότι η κίνηση ήταν μεγαλύτερη κοντά στην κορυφή των βουνών , για λόγους τους οποίους όμως ο Molnar είπε ότι δεν μπορούσε να εξηγήσει . Εκεί η αύξηση καθορίστηκε σε περίπου σε 5 χιλιοστά, ετησίως κατά μέσο όρο. Όμως , οι ερευνητές ακόμη δεν είναι βέβαιοι  αν αυτό το μεγάλο μέρος της αύξησης οφείλεται στις τεκτονικές μετακινήσεις των πλακών ή στη διάβρωση των κοιλάδων μεταξύ των βουνών.
Η Νέα Ζηλανδία καβαλικεύει την ινδο - αυστραλιανή και την τεκτονική πλάκα του Ειρηνικού - πλάκες του φλοιού της Γης, που συναντώνται και σέρνουν η μία την άλλη εδώ και εκατομμύρια χρόνια, θέτοντας τη χώρα σε μια ιδιαίτερα ενεργή περιοχή σεισμικής δραστηριότητας.
Η οροσειρά βρίσκεται κατά μήκος  του οριζόντιου ρήγματος Alpine  Fault . Η Ινδο - Αυστραλιανή πλάκα κινείται  οριζόντια προς τα βορειοανατολικά την ίδια στιγμή που η πλάκα του Ειρηνικού πιέζει επάνω. Κατά τα τελευταία 45 εκατομμύρια χρόνια , η σύγκρουση έχει ωθήσει πετρώματα επάνω στην πλάκα του Ειρηνικού , που αποτελούν τις Νότιες Άλπεις .
Η οροσειρά εκτείνεται σε περίπου 450 χιλιόμετρα από βορρά προς νότο , με ψηλότερη κορυφή το Aoraki /Mount Cook, που είναι  επίσης το υψηλότερο σημείο της Νέας Ζηλανδίας με  3.754 μέτρα.
Για τη μέτρηση του πόσο γρήγορα αυτά τα βουνά ωθούνται επάνω, οι ερευνητές τοποθέτησαν  τον εξοπλισμό τους σε διάφορες προεξοχές της οροσειράς – κάτι που δεν ήταν μία εύκολη εργασία ειδικά στις απομακρυσμένες περιοχές .
Το βασικά στοιχεία που έπρεπε να ληφθούν υπόψη κατά τον σχεδιασμό του πειράματος ήταν οι αντίξοες συνθήκες περιβάλλοντος και η μεγάλη απόσταση : μέχρι και 9 μέτρα  βροχής στη δυτική ακτή , η οποία είχε την ικανότητα να καταστρέψει τον εξοπλισμό αν δεν είχε κατασκευαστεί ειδικά για αυτή την περίπτωση, χώρους μέχρι τα 2.000 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας που είναι πολύ ανεμώδεις  και επίσης δέχονται μεγάλες ποσότητες χιονιού κάθε χρόνο ", δήλωσε ο Paul Deny του Πανεπιστημίου Otago στο Dunedin, Νέας Ζηλανδίας. Οι ερευνητές ήλπιζαν να προσδιορίσουν τι ακριβώς προκάλεσε αυτή οροσειρά να αυξηθεί  τόσο γρήγορα όπως και πράγματι το έπραξε.
«Το κίνητρο μας ήταν  να μάθουμε σε ποιο βαθμό επηρέασε την ανύψωση της οροσειράς  η κίνηση των πλακών και σε ποιο βαθμό επηρέασε αυτή την διαδικασία η διάβρωση , " είπε ο Μολνάρ . " Στην  Νέα Ζηλανδία οι ρυθμοί διάβρωσης είναι πολύ γρήγοροι . Αν κοιτάξει κανείς την κατακόρυφη κίνηση πρέπει να αναρωτηθεί ποια από αυτές τις επιδράσεις προκάλεσε αυτό . " Καθώς η διάβρωση βαθαίνει τις κοιλάδες που είναι διάσπαρτες στις  Νότιες Άλπεις , η ανύψωση των βουνών αυξάνεται . Εξαιτίας αυτού , είναι δύσκολο για τις ερευνητικές ομάδες να καθορίσουν  το πόσο κάθε παράγοντας από αυτούς συμβάλλουν στην κατακόρυφη κίνηση .
« Σχεδιάζουμε να επιστρέψουμε στο εγγύς μέλλον και να κάνουμε  μια μέτρηση της βαρύτητας. Μία τέτοια έρευνα θα μπορούσε να μας δώσει απαντήσεις  στο πόσο συμβάλλει η διάβρωση στην εν λόγω διαδικασία ανύψωσης, " είπε ο Μολνάρ .

Γεωδίφης με πληροφορίες από το Geophysical Research Letters .

Φωτογραφία-Άποψη των  Νότιων  Άλπεων Νέας Ζηλανδίας και των πεδιάδων Christchurch . Πηγή : stock.xchng

Οι Ρωμαίοι πέρασαν πριν από πολλά χρόνια από την περιοχή μας. Είναι βέβαιο ότι χρησιμοποίησαν γρανιτοειδή , μάρμαρα , ποζολάνη και τόσα άλλα ορυκτά της περιοχής μας. Πολλά από αυτά συναντώνται σήμερα σε ποικίλες κατασκευές και αγάλματα που μας άφησαν. Εκείνο που δεν γνωρίζω είναι αν έψαξαν ποτέ για χρυσό. Προς τι το ερώτημα;
Γιατί η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είχε εμμονή με το χρυσό. Οι Ρωμαίοι λάτρευαν τον χρυσό.Αυτό το πολύτιμο μέταλλο αποτέλεσε τη βάση της οικονομίας της Ρώμης. Καθώς η Ρώμη δεν είχε πλεόνασμα από τις καλλιέργειες και δεν κατασκεύαζε εμπορεύματα, ο χρυσός είχε μετατραπεί σε χρήμα και τον χρησιμοποιούσαν για εμπορική εκμετάλλευση. Για να εξασφαλιστεί η συνεχής παροχή, οι ρωμαϊκές λεγεώνες οι οποίες πληρώνονταν σε χρυσό, κατέκτησαν τις πλουσιότερες χώρες στον αρχαίο κόσμο.
Σε μια αυτοκρατορία τόσο ισχυρή όσο η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, τα πιο σημαντικά πράγματα ήταν ο αγώνας για την εξουσία, η αύξηση του πλούτου, η αγορά αγαθών και η χρηματοδότηση του στρατού. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν πολύ διαφορετική από την αιγυπτιακή αυτοκρατορία που πιθανώς δεν είχε μεγάλο στρατό. Η Ρωμαίοι χρειάστηκε να χρηματοδοτήσουν μια πολύ μεγάλη αυτοκρατορία.
Στο 25AD, ο αυτοκράτορας Αύγουστος και περίπου 70000 άνθρωποι έφυγαν από την Ρώμη αποφασισμένοι να βρουν μια νέα πηγή πλούτου. Τα πιό κερδοφόρα ορυχεία βρίσκονταν στην Αστούρια-βορειοδυτική περιοχή της Ισπανίας, ένα από τα τελευταία εδάφη που έπεσαν  κάτω από τη δύναμη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Τρεις μήνες αργότερα, η τελική μάχη έγινε σε ένα βουνό που ονομάζεται Las Medulas. Το τι  συνέβη στη συνέχεια αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες και τις πιο έξυπνες τεχνικές και κατορθώματα στην ιστορία. Ο Ρωμαίος ιστορικός Πλίνιος το αποκάλεσε «montium ruina» δηλαδή  καταστροφή ενός βουνού.
Δέκα χιλιάδες κρατούμενοι της Αστούριας αναγκάστηκαν να σκάψουν ένα πολύπλοκο λαβύρινθο  διασύνδεσης σηράγγων. Η εργασία ήταν κουραστική και πολύ επικίνδυνη. Όταν ένας βράχος τους εμπόδιζε τότε άναβαν μια πυρκαγιά για να τον σπάσουν. Τότε τον έλουζαν με ξύδι για να τον διαβρώσουν . Στην ασφυκτική ζέστη και αποπνικτική ατμόσφαιρα από  καπνό, οι ανθρακωρύχοι κατόρθωναν να σπάσουν το βράχο και να τον απομακρύνουν.
Ωστόσο ,υπήρξε ένα καλά προετοιμασμένο σχέδιο πίσω από αυτή την προσπάθεια. Οι σήραγγες, μερικές από τις οποίες είχαν εκατοντάδες μέτρα σε μήκος, στην πραγματικότητα στόχο είχαν να αποδυναμώσουν το βουνό. Το μυστικό της επιχείρησης, όμως, ήταν το νερό.
Οι Ρωμαίοι έχτισαν ένα σύστημα καναλιών και υδραγωγείων που κάλυπταν περισσότερα από τριακόσια χιλιόμετρα. Το νερό χύθηκε έπειτα σε μια δεξαμενή 280 μέτρα κάτω από την κορυφή του βουνού Las Médulas. Όταν η δεξαμενή ήταν πλήρης ένα σήμα δόθηκε, τότε οι πόρτες της δεξαμενής άνοιξαν και ο κατακλυσμός του νερού παρέσυρε τα πάντα στο πέρασμα του.
Αυτό έδειξε την μεγάλη γνώση που είχαν οι Ρωμαίοι στην υδροδυναμική και που ήταν πολλούς αιώνες μπροστά από την εποχή τους, το νερό έτρεξε μέσω των τούνελ που σχεδιάστηκαν ώστε να  επιταχύνουν την ταχύτητα  του νερού και τα τείχη, τα οποία στη συνέχεια κατέρρευσαν. Σύντομα η γη άρχισε να τρέμει. Μία-μία οι υπόγειες σήραγγες βυθίστηκαν, σύμφωνα με το προμελετημένο σενάριο με το οποίο όμως θάφτηκαν και πολλοί σκλάβοι που δεν ήταν σε θέση να διαφύγουν. Τα συντρίμμια στη συνέχεια χύθηκαν μέσα από τα κανάλια που καλύπτονταν με υφασμάτινα κλαδιά και ξεχώρισαν το χρυσό από το νερό.
Η Ρώμη κατέστρεψε  τα βουνά της Βορειοδυτικής Ισπανίας και αυτό είναι ορατό μέχρι σήμερα. Κάθε  κορυφή από αυτά τα βουνά είναι ένα μνημείο από την απληστία της Ρώμης. Τα κανάλια όπως αυτά είναι θολωτά για να αντισταθούν στη βίαιη πίεση νερού. Τότε λειτουργούσαν, και  μπορούσαν να φέρουν περισσότερα από 200 εκατομμύρια λίτρα νερού ανά ημέρα. Για περισσότερο από διακόσια έτη μετέφεραν τα δισεκατομμύρια των τόνων της γης και εξήγαγαν περισσότερες από 30 εκατομμύριο ουγγιές  χρυσού για μια κατ' εκτίμηση αξία, 12 δισεκατομμυρίων δολαρίων σήμερα. Μετέφεραν δισεκατομμύρια τόνους  γης και μαζί με αυτή τον χρυσό που έθαψε πολλούς από τους  σκλάβους.
Η ευημερία της Ρώμης διήρκεσε αρκετό καιρό, αλλά κατά τη διάρκεια του 3ου  αιώνα π.Χ., το Las Médulas μυστηριωδώς παραμελήθηκε. Στη Ρώμη, οι καιροί είχαν αλλάξει και η αυτοκρατορία κατέρρευσε. Ωστόσο, δεδομένου ότι η Εκκλησία είχε ιδρύσει του Άγιο Πέτρο στη Ρώμη, και ο  Χριστιανισμός,  σύντομα εξαπλώθηκε  σε όλη την Ευρώπη, μια θρησκεία που ήταν γεμάτη σημάδια και σύμβολα από Αγίους και θαύματα.  Τα πιο ιερά χριστιανικά λείψανα καλύφθηκαν σε χρυσό.

Γεωδίφης με πληροφορίες από το Goldcoin.org

Φωτογραφίες -Ρωμαϊκό χρυσό νόμισμα και τα βουνά της Βορειοδυτικής Ισπανίας

Τον γρανίτη τον γνωρίζουμε σχεδόν όλοι. Ίσως εκείνο που δεν γνωρίζουμε είναι ότι είναι ένα  χαρακτηριστικό πέτρωμα που φέρει την υπογραφή από τις ηπείρους της Γης. Οι άλλοι  βραχώδεις πλανήτες –όπως ο Ερμής, η Αφροδίτη και ο Άρης - καλύπτονται με βασάλτη δηλαδή με το πέτρωμα από το οποίο είναι κατασκευασμένος ο πυθμένας των ωκεανών στη Γη . Αλλά μόνο η Γη έχει αυτή το όμορφο και ενδιαφέρον τύπο πέτρας σε αφθονία .
Αν προσπαθούσαμε να ξεχωρίσουμε τρία πράγματα που τον διακρίνουν. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρώτον, ο γρανίτης είναι κατασκευασμένος από μεγάλους κόκκους ορυκτών που ταιριάζουν καλά μαζί. Δεύτερον, ο γρανίτης αποτελείται πάντα από τα ορυκτά, χαλαζία και αστρίου, με ή χωρίς μια ευρεία ποικιλία άλλων ορυκτών ( συμπληρωματικά ορυκτά ). Ο χαλαζίας και ο άστριος γενικά δίνουν στον γρανίτη ένα ελαφρύ χρώμα, από ροζ σε άσπρο . Αλλά αυτό το φωτεινό χρώμα του φόντου δίνεται από τα σκοτεινά συμπληρωματικά ορυκτά. Έτσι, ο κλασικός γρανίτης  μοιάζει με το "αλάτι και πιπέρι". Τα  πιο συχνά συμπληρωματικά ορυκτά από τα οποία απαρτίζεται είναι η μαύρη μαρμαρυγία, βιοτίτης και ο μαύρος αμφίβολος ,απατίτης. Τρίτον, οι γρανίτες είναι πυριγενή  πλουτωνικά πετρώματα τα οποία δημιουργήθηκαν βαθιά μέσα στην γη. Η τυχαία διάταξη των κόκκων του γρανίτη αποδεικνύουν την πλουτωνική προέλευσή του . Πέτρωμα με την ίδια σύνθεση με γρανίτη μπορεί να σχηματιστεί από μακρά και έντονη μεταμόρφωση των ιζηματογενών πετρωμάτων. Αλλά αυτό το είδος της πετρώματος έχει μια ισχυρή υφή και αποκαλείται συνήθως γνεύσιος.
Με λίγη μόνο πρακτική, μπορείτε να διακρίνετε εύκολα αυτό το είδος των πετρωμάτων στο πεδίο . Μια ανοιχτόχρωμη, χονδρόκοκκη πέτρα με μια τυχαία διάταξη ορυκτών , αυτό είναι που οι περισσότεροι από εμάς εννοούμε με τον όρο "γρανίτη". Ωστόσο οι γεωλόγοι αυτό θα το αποκαλούσαν σαν ένα γρανιτοειδές .Ο αληθινός γρανίτης είναι ένα μόνο από τα γρανιτοειδή , με περιεκτικότητα σε χαλαζία μεταξύ 20 - 60 % .Αυτά που συναντάμε στο νησί μας  κυρίως σε παλιά κτήρια είναι συνήθως γρανιτοειδή και όχι ο αληθινός γρανίτης και προέρχονται από τον Περιστερώνα και την περιοχή του Νορίδα της Καρδάμαινας.
Ο γρανίτης είναι μια ισχυρή πέτρα, διότι οι κόκκοι του έχουν αυξηθεί κατά τη διάρκεια μιας πολύ αργής διαδικασίας  ψύξης. Ο χαλαζίας και το  άστριο  που συνθέτουν αυτό είναι ορυκτά σκληρότερα από το ατσάλι . Το γεγονός αυτό καθιστά τον γρανίτη επιθυμητό για κτίρια και για διακοσμητικούς σκοπούς, σε σιδηροδρομικές γραμμές σε νεκροταφεία  όπως ταφόπλακες και σε διάφορες άλλες εφαρμογές .
Ο γρανίτης παίρνει ένα καλό γυάλισμα και αντιστέκεται στις καιρικές συνθήκες και την όξινη βροχή . Αλλά πολλοί έμποροι πέτρας χρησιμοποιούν τον όρο γρανίτη όταν πρόκειται για κάθε πέτρα με μεγάλους κόκκους και σκληρά ορυκτά . Πολλοί τύποι γρανίτη του εμπορίου που παρατηρήθηκαν σε κτίρια και εκθεσιακούς χώρους δεν ταιριάζουν με τον ορισμό του γεωλόγου. Ο μαύρος γάββρος ή ο περιδοτίτης  ή ο γνεύσιος συχνά παρουσιάζονται ως γρανίτες., Ωστόσο ακόμη και οι ερασιτέχνες ποτέ δεν θα τους αποκαλούσαν ως γρανίτες .
Ο γρανίτης παρατηρείται στις ηπείρους , σε περιοχές όπου ο φλοιός της Γης έχει βαθιά διαβρωθεί . Αυτό είναι λογικό , διότι ο γρανίτης πρέπει να στερεοποιείται με πολύ αργούς ρυθμούς σε βαθιά θαμμένες τοποθεσίες για να κάνει τέτοιους μεγάλους κόκκους ορυκτών.
Λάβες ξεχύνονται σε όλη τη Γη, αλλά λάβα με την ίδια σύνθεση με  το γρανίτη (ρυολιθική) ξεσπά  μόνο στις ηπείρους. Αυτό σημαίνει ότι ο γρανίτης προκύπτει από το λιώσιμο των ηπειρωτικών βράχων, το οποίο συμβαίνει για δύο λόγους ,με την προσθήκη θερμότητας και με την προσθήκη των πτητικών ουσιών ( νερό ή διοξείδιο του άνθρακα ή και τα δύο ).
Οι γρανίτες κατατάσσονται σε τρεις ή τέσσερις κατηγορίες .
Ι- τύπου (πυριγενείς) γρανίτες φαίνεται να προκύπτουν από την τήξη προϋπαρχόντων πυριγενών πετρωμάτων ,
S -τύπου ( ιζηματογενών ) γρανίτες πού προκύπτουν από λιωμένα ιζηματογενή πετρώματα ( ή μεταμορφωμένα ισοδύναμά τους στις δύο περιπτώσεις) .
Μ - τύπου ( μανδύα) αυτοί οι γρανίτες είναι σπανιότεροι και θεωρούνται να έχουν εξελιχθεί και να έχουν λιώσει  στο μανδύα .
Το πώς ο γρανίτης βγαίνει στην επιφάνεια της Γης απαντάται και αυτό από την θεωρία της τεκτονικής των πλακών.Πιστεύεται ότι οφείλεται στο  τέντωμα ή επέκταση των λιθοσφαιρικών πλακών, μιας ηπείρου κατά τη διάρκεια της τεκτονικής των πλακών.Αυτό εξηγεί πώς τόσοι μεγάλοι όγκοι από γρανίτη μπορούν να εισέλθουν στο ανώτερο φλοιό χωρίς έκρηξη, ή λιώσιμο στο δρόμο τους προς τα πάνω. Και αυτό εξηγεί γιατί η δραστηριότητα στα άκρα του πλουτώνιων σωμάτων φαίνεται να είναι γενικά ήπια και γιατί ψύξη τους είναι τόσο αργή. Τα ορυκτά γρανιτικών πετρωμάτων συνήθως διασπούνται  σε άργιλο και άμμο και μεταφέρονται στη θάλασσα.
Γεωδίφης με πληροφορίες από το About.com

Το Geowarn ήταν ένα Ευρωπαϊκό ερευνητικό πρόγραμμα το οποίο είχε σαν μοναδικό στόχο να εξερευνήσει τις δύο από τις πιο επικίνδυνες περιοχές της Ευρώπης. Το σεισμο-ηφαιστειακό κέντρο Κω-Νίσυρου και την ηφαιστειακή περιοχή των Campi Flegrei μια ζώνη ιδιαίτερα πυκνοκατοικημένη από περίπου 3,5 εκατομμύρια άτομα. Το ερευνητικό πρόγραμμα μπορεί να ολοκληρώθηκε πριν από κάποια χρόνια όμως τα προβλήματα εξακολουθούν να υφίστανται.
Ενώ τα πράγματα μέχρι σήμερα φαίνεται να εξελίσσονται ομαλά σε ότι αφορά την ηφαιστειότητα της περιοχής μας ωστόσο η κατάσταση στην περιοχή των Campi Flegrei  της Νάπολης αρχίζει να ανησυχεί ιδιαίτερα τους επιστήμονες. Οι γεωλόγοι φοβούνται ότι  επίκειται μία  τρομερή έκρηξη και για τον λόγο αυτό, σχεδιάζουν να τρυπήσουν στην καρδιά του ενεργού ηφαιστείου για να προστατεύσουν την πόλη της Νάπολης από μια καταστροφική έκρηξη του ηφαιστείου. Ενώ οι ερευνητές έχουν την δυνατότητα να εγκαταστήσουν υπόγειους αισθητήρες μέσα στο Campi Flegrei , οι ντόπιοι φοβούνται ότι η ομάδα θα προκαλέσει έκρηξη.
Η ερευνητική ομάδα σχεδιάζει να ανοίξει μία τρύπα 4.000 μέτρων στην πλευρά του ηφαιστείου στις αρχές του επόμενου έτους για να μετρήσει την διαφορά θερμοκρασίας . Οι επιστήμονες φοβούνται ότι το ηφαίστειο είναι έτοιμο και θα μπορούσε να εκραγεί οποιαδήποτε στιγμή. Η καλντέρα Campi Flegrei βρίσκεται περίπου 5 μίλια δυτικά της Νάπολης και είχε περιόδους αναταραχής το 1969-1972 , το 1982-1984 , ενώ η τελευταία φορά που ξέσπασε ήταν το 1538 .
Η κίνηση στο έδαφος κατά τη διάρκεια των τελευταίων 40 ετών έκανε τους γεωλόγους να φοβούνται ότι μια άλλη τρομερή έκρηξη είναι πιθανή.  Οι επιστήμονες αναπτύσσουν αισθητήρα που μπορεί να φτάσει μέσα στην καρδιά ενός ηφαιστείου και να προειδοποιήσει αν πρόκειται να εκραγεί .Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι το μάγμα βρίσκεται τουλάχιστον 7.000 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της καλντέρας.
Όμως λίγα είναι γνωστά για το Campi Flegrei , ή παρόμοια ηφαίστεια . «Τα ηφαίστεια τύπου καλδέρας είναι τα μόνα ηφαίστεια που μπορούν να προκαλέσουν πραγματικά καταστροφικές εκρήξεις με παγκόσμιες συνέπειες , όμως εξακολουθούν να είναι δύσκολα κατανοητά », λέει ο Giuseppe De Natale , ο γεωφυσικός και συντονιστής του έργου .
Οι επιστήμονες αναμένουν να συναντήσουν υψηλές θερμοκρασίες υγρών ( έως και άνω των 900 ° F . Όμως  σύμφωνα με την ερευνητική ομάδα , η υψηλή θερμοκρασία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή γεωθερμικής ενέργειας . Τα υγρά δεν μετατρέπονται σε φυσικό αέριο , επειδή είναι υπό τόσο μεγάλη πίεση. Η γεωθερμική ενέργεια είναι μια εναλλακτική πηγή ενέργειας και θεωρείται μια αξιόπιστη εναλλακτική λύση όπως η αιολική ή ηλιακή ενέργεια .
Ωστόσο, οι επικριτές του εγχειρήματος λένε ότι η γεώτρηση που βρίσκεται πολύ κοντά στην πόλη , θα μπορούσε να προκαλέσει ακόμη και έκρηξη. Πλησιάζοντας τόσο κοντά το μάγμα στην επιφάνεια μπορεί να προκαλέσει έκρηξη η οποία θα μπορούσε να είναι καταστροφική αν αυτή λάμβανε χώρα κοντά στη Νάπολη .
Ο καθετήρας αναμένεται να αντιμετωπίσει θερμοκρασίες μέχρι και 600 βαθμούς Κελσίου όπως θα τρυπά βαθύτερα το ηφαίστειο και να  πλησιάζει το μάγμα στον πυρήνα του.
« Κανένα παρόμοιο έργο δεν έχει αντιμετωπίσει ποτέ τέτοιες θερμοκρασίες» είπε ο De Natale στο περιοδικό Nature .
Γεώτρηση με αισθητήρες οπτικών ινών θα βοηθήσει τους επιστήμονες να μάθουν  πού το μάγμα είναι αποθηκευμένο, ενώ άλλοι αισθητήρες θα παρακολουθούν την κίνηση του εδάφους γύρω από το ηφαίστειο, δίνοντας πιθανώς ζωτικής σημασίας πληροφορίες για το πότε θα ξεσπάσει.
Επιστήμονες στο Πανεπιστήμιο του Νιούκαστλ ήδη αναπτύσσουν τους ραδιοπομπούς που μπορούν να αντέξουν θερμοκρασίες μέχρι 900 βαθμούς Κελσίου. Θα χρησιμοποιηθούν μια μέρα για να παρέχουν έγκαιρη προειδοποίηση για μια ηφαιστειακή έκρηξη. Η συγκεκριμένη  τεχνολογία χρησιμοποιεί ηλεκτρονικά καρβίδια πυριτίου που μπορούν να αντέξουν θερμοκρασίες ίσες με εκείνες του εσωτερικού ενός κινητήρα τζετ .
Γεωδίφης με πληροφορίες από το Nature.

Το νησί της Κω δεν φημίζεται για τα σπήλαια του. Υπάρχουν κάποια στην Κέφαλο (Κροτήρι και Άσπρη Πέτρα) και στο Δίκαιο όμως δεν είναι τόσο εντυπωσιακά όσο άλλα που βρίσκονται σε διάφορα μέρη της χώρας μας. Όμως έχετε αναρωτηθεί πως δημιουργούνται τα σπήλαια;
Τα σπήλαια αυτοί οι τόσο μοναδικοί χώροι που μπορούν να προσφέρουν μια συναρπαστική ματιά σε ένα κρυφό κόσμο αποκομμένο από τους κανόνες του έξω κόσμου, σχηματίζονται από δύο μόνο συνήθη συστατικά: την πέτρα και το νερό. Γενικά οι σπηλιές δημιουργούνται από γύψο, ασβεστόλιθο, δολομίτη ή ακόμη και από το αλάτι.
Χρειάζεται ένα είδος βράχου που μπορεί να διαλύεται στο νερό. Όταν το βρόχινο νερό εισχωρεί σε ένα  είδος πέτρας, είτε στάζει μέσω μικροσκοπικών πόρων στην επιφάνεια βράχου, είτε συνηθέστερα, κινείται  μέσω μεγαλύτερων ρωγμών, ο βράχος θα αρχίσει να διαλύεται. Αυτό συμβαίνει γιατί το νερό της βροχής είναι ελαφρώς όξινο.
Οι σταγόνες βροχής αποκτούν οξύτητα από τις χημικές ουσίες της ατμόσφαιρας καθώς έρχονται σε επαφή με την γη. Αν και η χημική σύνθεση της ατμόσφαιρας κυμαίνεται, κατά κανόνα το  νερό της βροχής έχει pH, περίπου 5. Η κλίμακα pH μετρά την οξύτητα ή την αλκαλικότητα των υγρών και κυμαίνεται από 0 έως 14, με 0 το πιο όξινο και 14 το πιο βασικό. Το καθαρό νερό έχει pH 7, θεωρείται ουδέτερο.)
Ωστόσο εκτός από την  πέτρα και τα όμβρια ύδατα υπάρχει κάτι που έχει επίσης ένα πιο καταλυτικό ρόλο και που διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στο σχηματισμό των σπηλαίων: τα φυτά. Οι υγρότερες περιοχές στον πλανήτη τείνουν επίσης να έχουν βλάστηση πυκνότερη, πράγμα που σημαίνει ότι υπολείμματα οργανικής ύλης συσσωρεύονται στο έδαφος. Τα φυτά όταν πεθαίνουν και αποσυντίθενται σε μια διαδικασία που παράγει άνθρακα. Το νερό της βροχής, όταν πέφτει, ξεκινά να ρέει μέσω του εδάφους και όπως ρέει παίρνει μαζί του όλον τον άνθρακα που περιέχεται στην σάπια οργανική ύλη. Το νερό της βροχής μετατρέπεται σε ανθρακικό οξύ. Αυτό ανθρακικό οξύ τρώει σιγά-σιγά μέσα από το βράχο. Δεκάδες χιλιάδες, ακόμη και εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια αργότερα, τότε δημιουργείται ένα σπήλαιο.
Το είδος της σπηλιάς που θα σχηματιστεί, καθορίζεται εν μέρει από τη βαρύτητα. Το νερό θέλει να πάει κάτω. Ακριβώς όπως τα ποτάμια που ρέουν την επιφάνεια της γης προς τη θάλασσα, έτσι και τα σπήλαια είναι αγωγοί νερού για να μετακινείται αυτό από το ένα μέρος στο άλλο.
Εάν το νερό ακολουθήσει μία αρκετά άμεση διαδρομή, και κινηθεί κάθετα τότε μπορεί να καταλήξει κατ 'ευθείαν κάτω, μέσα στο βράχο δημιουργώντας σπήλαια σε κάθετο άξονα.Εάν το νερό κινηθεί δια μίας πιο πλαγίας οδού, θα σχηματίσει ένα οριζόντιο σύστημα σπηλιάς. Το σπήλαιο Μαμούθ, στο Κεντάκι, είναι ένα οριζόντιο σπήλαιο, με το μακρύτερο οριζόντιο σύστημα σπηλαίου στον κόσμο, που εκτείνεται σε τουλάχιστον 627 χιλιόμετρα κάτω από την επιφάνεια της Γης.
Ωστόσο, ορισμένες σπηλιές σχηματίζονται όταν το νερό κινηθεί από κάτω προς τα πάνω. Τότε το νερό παγιδευμένο σε υδροφόρους ορίζοντες βαθιά μέσα στη Γη έρχεται μερικές φορές σε επαφή με υδρόθειο φορτώνοντας πέτρες, όπως σιδηροπυρίτη. Αυτό δημιουργεί θειικό οξύ, το οποίο, με αρκετή υδραυλική πίεση, μπορεί να το ωθήσει προς τα επάνω μέσω του βράχου και  να χαράξει μια σπηλιά.
Αν και σπηλιές έχουν αποδειχθεί εντυπωσιακοί προορισμοί για τολμηρούς και ατρόμητους εξερευνητές σε ολόκληρο τον κόσμο υπάρχουν πιθανώς πολλά σπήλαια που δεν έχουν βρεθεί ακόμα, γιατί οι άνθρωποι έχουν ανάγκη ειδικών εργαλείων για να έχουν πρόσβαση σε αυτά.
Γεωδίφης με πληροφορίες από το USGS

Φωτογραφία από το σπήλαιο της Άσπρης Πέτρας της Κεφάλου Κω και σκίτσο εσωτερικού χώρου του σπηλαίου–όπως αποτυπώθηκε από τους Ιταλούς αρχαιολόγους.