Η παράδοση αναφέρει ότι ο Δαβίδ υπήρξε βιβλικός ποιμένας, ποιητής, στρατιωτικός διοικητής, προφήτης και ο σπουδαιότερος βασιλιάς του Ισραήλ. Λέγεται ότι πριν πεθάνει έδωσε κατευθυντήριες οδηγίες στο γιο του Σολομώντα ο οποίος και αυτός διακρινόταν για την σοφία, τη μεγάλη σύνεση και τη μόρφωση. Στον Σολομώντα αποδίδονται 3.000 παραβολές και 5.000 ωδές.
Έξι πήλινα ευρήματα που βρέθηκαν στον αρχαιολογικό χώρο της Khirbet Summeily στο Ισραήλ προσφέρουν αποδείξεις που υποστηρίζουν την ύπαρξη του Βασιλιά Δαβίδ και του Σολομώντα, λέει μια ομάδα αρχαιολόγων με επικεφαλής τον Jeff Blakely του Πανεπιστημίου του Wisconsin-Madison.
Πολλοί σύγχρονοι επιστήμονες απορρίπτουν τον Δαβίδ και τον Σολομώντα, και τους παρουσιάζουν ως μυθολογικές μορφές ενώ δεν πιστεύουν ότι το βασίλειο θα μπορούσε να υπήρχε στην περιοχή Τα αρχαιολογικά ευρήματα είναι κομμάτια από πηλό ή πομφόλυγες, ανακαλύφθηκαν από την ομάδα του Δρ Blakely στον χώρο της Khirbet Summeily - ένα μικρό χωριό βιβλικής περιόδου (10ος-8ος αιώνας π.Χ.), που βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της ερήμου Νεγκέβ του Ισραήλ -και παρέχουν αποδεικτικά στοιχεία ότι κάποιο είδος κυβερνητικής δραστηριότητας διεξήχθη εκεί κατά την περίοδο αυτή.
"Αυτές οι πομφόλυγες χρησιμοποιήθηκαν στην επίσημη αλληλογραφία με τον ίδιο τρόπο που οι σφραγίδες από κερί χρησιμοποιούνταν σε επίσημα έγγραφα σε μεταγενέστερες περιόδους," είπε ο Τζέιμς Hardin από το Πανεπιστήμιο του Mississippi , ένα μέλος της ομάδας και ο επικεφαλής συγγραφέας της έρευνας που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Near Eastern Archaeology.
Οι επιστήμονες περιγράφουν την Khirbet Summeily ως παραμεθόριο περιοχή μεταξύ της ενδοχώρας του Ιούδα και την Φιλιστία. Αρχικά στην τοποθεσία υποτίθεται ότι υπήρχε ένα μικρό αγρόκτημα της Εποχής του Σιδήρου.
Ωστόσο, η ανασκαφή των πήλινων σφραγίδων όπως και άλλων πρόσφατων ευρημάτων δείχνουν ένα επίπεδο πολιτικής οργάνωσης το οποίο παλιότερα οι επιστήμονες δεν πίστευαν ότι μπορούσε να υπάρχει εκείνη τη στιγμή.
"Οι ημερομηνίες μας για τις πομφόλυγες βασίζονται σε πολλαπλά είδη αποδεικτικών στοιχείων που συνδυάζονται για να καθορίσουν ότι πιθανόν πρόκειται για ευρήματα 10ου αιώνα π.Χ.," πρόσθεσε ο Δρ Blakely.
''Το ύφος των πήλινων σφραγίδων, τα είδη της αρχαίας κεραμικής, τα είδη των αιγυπτιακών σκαραβαίων που επίσης βρέθηκαν, το στυλ ενός Αιγύπτιου φυλαχτού, και η συνολική στρωματογραφία ή διαστρωμάτωση του τόπου προτείνουν την χρονολογία του 10ου αιώνα ".
Ο Hardin, δήλωσε''Πιστεύουμε ότι αυτές οι πομφόλυγες που σχετίζονται με την Εποχή του Σιδήρου, παρέχουν αποδείξεις προς την ιστορική ακρίβεια της ύπαρξης του Δαβίδ και του Σολομώντα, όπως καταγράφεται στα εβραϊκά βιβλικά κείμενα. Αυτές οι σφραγίδες φαίνεται να είναι τα μόνα γνωστά παραδείγματα από τον 10ο αιώνα, και αυτό κάνει την ανακάλυψη μοναδική. "
Τα ευρήματα συμβάλουν σημαντικά στη συνεχιζόμενη προσπάθεια της επιστημονικής κοινότητας να αποδείξει αν κυβερνήσεις ή κράτη υπήρχαν στις αρχές της Εποχής του Σιδήρου.
Τα αντικείμενα είναι μία απάντηση στον αυξανόμενο αριθμό επιστημόνων που υποστηρίζουν ότι μια τέτοια πολιτική οργάνωση εμφανίστηκε πολύ αργότερα από ότι προτείνουν τα βιβλικά κείμενα.
"Μερικοί μελετητές και αρχαιολόγοι έχουν απορρίψει την αξιοπιστία των βιβλικών κειμένων γύρω από τους βασιλιάδες Δαβίδ και Σολομώντα, όπως καταγράφεται στην Αγία Γραφή "εξήγησε ο Hardin."Θα πρέπει τα στοιχεία μας να ήταν πολιτικές ή διοικητικές δραστηριότητες που διεξάγονταν σε επίπεδο πολύ πέραν εκείνων που χαρακτηρίζουν ένα εξοχικό αγρόκτημα."

Γεωδίφης

Πηγές
1.Sci-News.com
2.Πανεπιστήμιο Wisconsin-Madison

''Πόλη δεν είναι τα σπίτια με γερές στέγες, ούτε οι δρόμοι και τα νεώρια, αλλά άνθρωποι ικανοί  να αντιμετωπίζουν τις περιστάσεις και να μην πιστεύουν ότι υπάρχει τόσο μεγάλη συμφορά ώστε να μη μπορούν να βρουν λύση''Ροδιακός λόγος του νεοσοφιστή Αριστείδη του Αίλιου(117-180 μ.Χ

Την εποχή των Αντωνίνων (2ος αιώνας μ.Χ.) η ελληνορωμαϊκή κοινωνία χαρακτηρίζεται από πολιτισμική, διοικητική και επιστημονική άνθηση. Η κοινωνική ευημερία διακόπτεται από ένα φονικό λοιμό γνωστό ως ''πανώλη των Αντωνίνων'' του 165-180 μ.Χ. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία παρά το υψηλό επίπεδο ιατροθεραπευτικής φροντίδας και υγιεινής θα αντιμετωπίσει έντονα προβλήματα.
Οι Αντωνίνοι ως δυναστεία οφείλουν το όνομα τους στον Ρωμαίο αυτοκράτορα Τίτο Αίλιο Αδριανό Αντωνίνο Πίο(138- 161μ.Χ) του οποίου η βασιλεία συνδέθηκε με μια από τις πιο ειρηνικές και λαμπρές περιόδους της ρωμαϊκής ιστορίας και γι' αυτό του απονεμήθηκε ο τίτλος του Ευσεβή(Πίος).
Επί βασιλείας Αντωνίνου Πίου, το νοτιοανατολικό Αιγαίο όπως και οι μικρασιατικές περιοχές θα δοκιμαστούν ακόμη μία φορά από μία ισχυρότατη σεισμική δόνηση. Σύμφωνα με αρχαιολογικά δεδομένα(Αλευρά,2004) ο σεισμός έγινε το 139μ.Χ, και όχι το 141/142μ.Χ όπως συχνά αναφέρεται από διάφορους ερευνητές.
Από τον σεισμό θίγονται οι πόλεις της Καρίας (Στρατονίκαια),της Λυκίας,της Κω, η Σέριφος, η Σύμη και η Ρόδος. Η πόλη της Ρόδου, αναφέρουν ιστορικές μαρτυρίες ότι κατεστράφη όχι τόσο από το σεισμό όσο από ένα θαλάσσιο κύμα- τσουνάμι το οποίο εισέβαλε και προχώρησε πολλά χιλιόμετρα στην ξηρά.
Σύμφωνα με τον σεισμολόγο Γ.Παπαδόπουλο ο σεισμός  ήταν γύρω στα 7,2R είχε πολύ μεγάλη εδαφική επιτάχυνση επειδή η υποθαλάσσια εστία του βρισκόταν πολύ κοντά στην πόλη της Ρόδου.Kατέστρεψε κτίρια και αγάλματα αφήνοντας πολλούς νεκρούς. Επιπλέον ερμηνεύοντας τα ιστορικά στοιχεία καταλήγει ότι ο σεισμός δεν έδωσε τσουνάμι. Η υποχώρηση της θάλασσας την οποία ανέφερε ο Αριστείδης Αίλιος,ενδεχομένως να προέκυψε από συνσεισμική ανύψωση που όμως δεν συνοδεύτηκε από εφόρμηση θαλάσσιων κυμάτων. Είναι πιθανό να παρατηρήθηκαν ρευστοποιήσεις εδάφους και εδαφικές καθιζήσεις  στις παράκτιες περιοχές.
Ο σεισμός δεν προήλθε από τον συνήθη ύποπτο, το ρήγμα του Δίαυλου Κω-Νισύρου. Κατά πάσα πιθανότητα είχε επίκεντρο(συντεταγμένες επίκεντρου 36.3,29.0) κοντά στο ανατολικότερο άκρο της Ελλάδας, τον υποθαλάσσιο χώρο της Μεγίστης ή Καστελόριζου (Castello Rosso,δηλαδή το Κόκκινο Κάστρο).Το μέγεθος του σεισμού κατ' εκτίμηση πρέπει να ήταν 7,5R και πιθανόν να προήλθε από ένα ήδη γνωστό θαλάσσιο ρήγμα, το ρήγμα της Μεγίστης-βορειοανατολικής διεύθυνσης-με μήκος ρήγματος περίπου 130 χλμ.
Σύμφωνα με τον Ιταλό αρχαιολόγο Morricone το σεισμικό συμβάν έπληξε ιδιαίτερα το νησί της Κω ωστόσο η καταστροφή δεν πρέπει να ήταν ολική. Ο σεισμός θεωρείται υπεύθυνος για την καταστροφή πολλών μνημείων της υπαίθρου της Κω, της Καρίας και της Λυδίας.
Την ανοικοδόμηση της πόλης Κω βοήθησε ο Αυτοκράτορας Αντωνίνος ο Πίος. Μετά τις παρεμβάσεις θα αλλάξει η όψη της πόλης και θα δώσουν μεγαλοπρεπή και μνημειώδη όψη στην πόλη της Κω. Περιορίζεται η χρήση του τραβερτίνη(αμυγδαλόπετρα κατά τους αρχαιολόγους)και την θέση του παίρνει ο ''μάρμαρος λίθος''.Γίνεται ανακατασκευή της αγοράς και των οικοδομικών τετραγώνων, στα κτήρια παρατηρείται χρήση χυτής τοιχοποιίας.
Η ανοικοδόμηση που ακολούθησε το σεισμό του 139 μ.X. χαρακτηρίζεται από την χρήση κυρίως ντόπιων μαρμάρων. Μάρμαρο θα χρησιμοποιηθεί στην πλακόστρωση της κεντρικής αυλής της Αγοράς της πόλης καθώς το τότε Γυμνάσιο θα πλαισιωθεί από μαρμάρινους κίονες, θα επισκευαστούν ο Ναός του Ηρακλή, το ιερό της Αφροδίτης στην συνοικία του Λιμανιού. Επισκευές σε κτίρια θα γίνουν στην συνοικία του Αμυγδαλώνα και στο Ασκληπιείο. Επιπλέον θα κτιστούν πολυτελείς επαύλεις με αξιόλογα γλυπτά, τότε θα γίνουν τα μωσαϊκά δάπεδα στην οικία της Ευρώπης, στις κεντρικές Θέρμες και στην Casa Romana.
Από τον σεισμό θα προξενηθούν μεγάλες ζημιές στην Καρδάμαινα της Κω.Το σεισμικό συμβάν και η πυρκαγιά που θα ακολουθήσει ισοπεδώνουν και καταστρέφουν το Ιερό του Απόλλωνα της Καρδάμαινας(αρχαία Αλάσαρνα). Η Αλάσαρνα, ήταν ένας από τους 6 αρχαίους δήμους του νησιού, ενώ υπήρξε σημαντικό θρησκευτικό κέντρο της εποχής. Η τοποθεσία βρίσκεται κοντά στην θάλασσα, σε χαμηλό υψόμετρο, απέχει περίπου 180 χλμ. από το σεισμικό επίκεντρο του 139 μ.Χ. 

Γεωδίφης

Πηγές
1.Σεισμοί της Ελλάδας- Β. Παπαζάχος
2.Κωακοί λίθοι και κωακή λιθοξοΐα-Ειρ.Πουπάκη
3.Ανασκαφές στην αρχαία Αλάσαρνα (σημερινή Καρδάμαινα) στην Κω-Γεωργία Κοκκορού-Αλευρά, καθηγήτρια Κλασικής Αρχαιολογίας
4.Archeologia e terremoti a Kos- C.Malacrino,2007
5.Βικιπαίδεια
6.Οι σεισμοί και τα τσουνάμι από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα,Ρόδος-Γ.Παπαδόπουλος

Ο Ηρόδοτος στα 30 του αυτοεξορίζεται από την πατρίδα του Αλικαρνασσό και αρχίζει να περιφέρεται στην τότε γνωστή οικουμένη. Επισκέπτεται την Αίγυπτο,την Κύπρο,την Βαβυλωνία,την Κριμαία,την Κυρηναϊκή, ενώ φτάνει έως την Κάτω Ιταλία όπου ζει το υπόλοιπο της ζωής του, εκεί θα γράψει ότι έχει δει και ότι του έχουν διηγηθεί ,δίνοντας πληροφορίες για τον αρχαίο κόσμο. Για το έργο και την προσφορά του ονομάζεται ''Πατέρας της Ιστορίας'' όμως αργότερα οι ιστορικοί αμφισβητούν τις σημειώσεις και τις αφηγήσεις του. Ωστόσο, ανακαλύψεις των τελευταίων χρόνων έχουν αρχίσει να επιβεβαιώνουν τις συγκλονιστικές ιστορίες του.
Στο 3ο βιβλίο του, την Θάλεια, ο Ηρόδοτος αναφέρει για ένα μέρος της Ινδίας, στα βουνά του σημερινού Πακιστάν όπου ''ζουν μεγάλα μυρμήγκια, λίγο μικρότερα από τα σκυλιά αλλά μεγαλύτερα από τις αλεπούδες. Αυτά τα μυρμήγκια κατασκευάζουν τις φωλιές τους υπόγεια όπως και τα ελληνικά μυρμήγκια και προς το σχήμα μοιάζουν πολύ. Πετούν έξω το χώμα καθώς σκάβουν. Η άμμος την οποία πετούν είναι γεμάτη από χρυσό. Οι κάτοικοι της περιοχής μαζεύουν την χρυσόσκονη κατά την θερμότερη ώρα της ημέρας όταν τα μυρμήγκια κρύβονται για να προφυλαχθούν από την ζέστη''.
Το 1996, ο Michel Georges Francois Peissel (1937-2011) ένας Γάλλος εξερευνητής, εθνολόγος και συγγραφέας και μέλος της Βασιλικής Γεωγραφικής Εταιρείας,όταν επισκέφθηκε την Ινδία και το Πακιστάν, ανακάλυψε ένα ζωικό είδος που μπορεί να φωτίσει μία από τις πιο περίεργες ιστορίες του Ηροδότου.
Ο Peissel αναφέρει ότι σε μια απομονωμένη περιοχή, πλούσια σε χρυσό, του Βόρειου Πακιστάν, στο οροπέδιο Deosai στην επαρχία Γκιλγκίτ-Μπαλτιστάν, υπάρχει ένα είδος, (μαρμότα των Ιμαλαΐων ), που ίσως να ήταν αυτό που ο Ηρόδοτος είχε αποκαλέσει ως '' γιγαντιαίο μυρμήγκι''. Πρόκειται για μαρμότα ένα είδος τρωκτικού που μοιάζει με σκίουρο που συναντάται ως επί το πλείστον σε κρύες στέπες.
Σύμφωνα με τον Peissel, άνθρωποι από τις φυλές Minaro που ζουν στο οροπέδιο, επιβεβαίωσαν ότι για γενιές, η συλλογή της χρυσόσκονης γινόταν από τους ντόπιους όταν οι μαρμότες έφεραν τον χρυσό στην επιφάνεια καθώς έσκαβαν τα υπόγεια λαγούμια τους. Αργότερα συγγραφείς όπως ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος ανέφεραν αυτή την ιστορία,καθώς και το περιοχή εξόρυξης χρυσού στην Φυσική Ιστορία του.
Ο Michel Peissel θεώρησε ότι ο Ηρόδοτος μπορεί να έχει μπερδέψει την παλιά περσική λέξη "Marmot" με τη λέξη "μυρμήγκι του βουνού''. Η έρευνα δείχνει ότι ο Ηρόδοτος πιθανώς δεν ήξερε Περσικά (ή οποιαδήποτε άλλη γλώσσα εκτός από ελληνικά) και αναγκάστηκε να βασίζεται σε πολλούς ντόπιους μεταφραστές. Ο Ηρόδοτος δεν ισχυρίζεται ότι έχει δει προσωπικά τα πλάσματα που περιέγραψε, όμως δήλωσε ότι τα ''μυρμήγκια'', κυνηγούσαν για να καταβροχθίσουν χονδρές καμήλες. Οι λεπτομέρειες από τα μυρμήγκια φαίνεται κάπως παρόμοιες με την περιγραφή της καμήλας αράχνη (Solifugae), η οποία λέγεται ότι για να κυνηγήσουν τις καμήλες, οι οποίες έχουν πολλές τρίχες στα μαλλιά, θα μπορούσαν πολύ εύκολα να εκληφθούν ως τα μυρμήγκια του Ηροδότου.
Εικόνες από την καμήλα αράχνη θα μπορούσαν να δώσουν την εντύπωση ότι θα μπορούσε να μην είναι το γιγάντιο μυρμήγκι, αφού δεν έχει το μέγεθος της αλεπούς. Μερικοί ανέφεραν ότι ήταν μία'' μυθοπλασία" που γράφτηκε από τον Ηρόδοτο .
Όμως, το ίδιο ανακάλυψαν και αμερικανοί στρατιωτικοί όταν είδαν πακιστανούς συναδέλφους τους να επιστρέφουν από περιπολίες με τα χέρια τους γεμάτα από χρυσόσκονη. Τι ακριβώς μπορεί να συμβαίνει;
Οι τεράστιοι σκίουροι φτιάχνουν εκτεταμένα συστήματα στοών, οι οποίες μπορεί να συνίστανται από σήραγγες φυγής, ένα ξεχωριστό χώρο ενδιαίτησης και στοές που χρησιμεύουν μόνο ως αποχωρητήρια. Το μήκος των στοών κυμαίνεται συνήθως μεταξύ 10-70 m, αλλά έχει μετρηθεί και μήκος μεγαλύτερο των 100m. Οι μαρμότες είχαν τις φωλιές τους σε κοιτάσματα χρυσού και συχνά όπως τις καθάριζαν, πετούσαν έξω από το χώμα ψήγματα χρυσού καθώς έσκαβαν.
Παρά το γεγονός ότι τα μυρμήγκια είναι σε θέση να μεταφέρουν μεγάλα φορτία(δες το παρακάτω βίντεο), επιλέγουν την μεταφορά ψηγμάτων χρυσού με βάρος περίπου ενός καρατίου (0,2 g).
Τα μυρμήγκια ως χρυσοθήρες έχουν χρησιμοποιηθεί από τους γεωλόγους επίσης για να εντοπιστούν αποθέσεις χρυσού,διαμαντιών και ολιβίνη (ορυκτό ως δείκτης ύπαρξης του κιμπερλίτη, πέτρωμα το οποίο μπορεί να φιλοξενεί διαμάντια).
Τα παραμύθια του Ηροδότου φαίνεται ότι είναι αληθινά και δείχνουν ότι ο πατέρας της ''συγκριτικής ανθρωπολογίας'' και της ''εθνογραφίας '' είναι πιο σύγχρονος από οποιοδήποτε άλλο αρχαίο ιστορικό και ότι σε καμία περίπτωση δεν είχε επινοήσει τις πηγές του.

Γεωδίφης

Πηγές

1.The Ant's Gold, discovering the Greek Eldorado- Collins-Harvill, 1984
2.Βικιπαίδεια
3.Ιστορίες του Ηροδότου,Εκδόσεις ''Κάκτος''

Το 42 π.X με τον Kάσσιο, αρχίζει η Pωμαϊκή κυριαρχία στην Ανατολική Mεσόγειο. O Kάσσιος θα μεταφέρει στην πρωτεύουσα της Pωμαϊκής Αυτοκρατορίας σημαντικούς από τους φυσικούς πόρους της Κω και της Ρόδου. Η ρωμαϊκή Δωδεκάνησος σιγά σιγά θα γνωρίσει ξεχωριστή οικονομική, εμπορική και πολιτιστική ανάπτυξη. Κατά την διάρκεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το εμπόριο με κέντρο τη Ρώμη επεκτείνεται σε όλη την επικράτεια της και μαζί του ο ελληνορωμαϊκός πολιτισμός. Σε κάθε μεγάλη πόλη της αυτοκρατορίας υπήρχαν υδραγωγεία, δημόσια λουτρά και ορυχεία.
Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία τα τέλη του 2ου αιώνα μ.Χ. εκτεινόταν από τη Βρετανία ως τη Σαχάρα. Ανάμεσα στα ευαίσθητα σύνορα που εκτείνονταν κατά μήκος του Ρήνου, του Δούναβη και του Ευφράτη, υπήρχε μέχρι και την περίοδο του Μάρκου Αυρηλίου, ένα ομοιογενές κράτος που είχε γνωρίσει μία μακρά περίοδο ειρήνης. Πώς οι Ρωμαίοι διατηρούσαν αξιόπιστες προμήθειες από τα βασικά τους αγαθά στις πόλεις τους για αιώνες κάτω από δύσκολες συνθήκες; 
Έξυπνες γεωργικές πρακτικές και ένα εκτεταμένο δίκτυο σιτεμπορικών επέτρεψε στους Ρωμαίους να ευημερήσουν στο περιορισμένο περιβάλλον σε νερό της Μεσογείου, δείχνει μια νέα μελέτη. Αλλά η σταθερή προμήθεια τροφίμων που επέφεραν τα εν λόγω μέτρα προώθησαν την αύξηση του πληθυσμού και την αστικοποίηση, ωθώντας την Αυτοκρατορία πιο κοντά στα όρια των διατροφικών πόρων της.
Η έρευνα, από μια διεθνή ομάδα υδρολόγων και Ιταλών ιστορικών, δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο Hydrology and Earth System Sciences, ένα ανοιχτό σε πρόσβαση περιοδικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης Γεωεπιστημών (EGU).
Απλωμένη σε τρεις ηπείρους για πολλούς αιώνες, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν το σπίτι για περίπου 70 εκατομμύρια ανθρώπους. Σε μια τέτοια τεράστια περιοχή η εξασφάλιση μιας σταθερής προμήθειας τροφίμων δεν ήταν εύκολη υπόθεση, ιδιαίτερα εξαιτίας του μεταβαλλόμενου και ξηρού κλίματος της περιοχής της Μεσογείου. Λοιπόν, πώς οι Ρωμαίοι διατηρούσαν αξιόπιστες προμήθειες τροφίμων στις πόλεις τους για αιώνες κάτω από τέτοιες δύσκολες συνθήκες;
Για να το μάθει, ο Brian Dermody, ένας περιβαλλοντολόγος από το Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης, συνεργάστηκε με υδρολόγους από την Ολλανδία και ιστορικούς στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ στις ΗΠΑ.
Οι ερευνητές είχαν ως στόχο να μάθουν πώς οι Ρωμαίοι κατόρθωσαν να διαχειριστούν το νερό για τη γεωργία και τις καλλιέργειες και πως οι μέθοδοι που χρησιμοποίησαν συνέβαλαν στην μακροζωία του πολιτισμού τους. Επίσης, ήταν περίεργοι να μάθουν αν οι πρακτικές αυτές έπαιξαν ρόλο στην ενδεχόμενη πτώση της αυτοκρατορίας. ''Μπορούμε να μάθουμε πολλά από την ερευνά για το πώς οι κοινωνίες του παρελθόντος αντιμετώπιζαν τις αλλαγές στο περιβάλλον τους'', λέει ο Dermody. Αντλεί παραλληλισμούς μεταξύ του ρωμαϊκού πολιτισμού και του δικού μας. ''Για παράδειγμα, οι Ρωμαίοι ήρθαν αντιμέτωποι με τη διαχείριση των υδάτινων πόρων τους για την αντιμετώπιση της αύξησης του πληθυσμού και της αστικοποίησης. Για να εξασφαλιστεί η συνεχής ανάπτυξη και τη σταθερότητα του πολιτισμού τους, έπρεπε να εγγυηθούν μια σταθερή προμήθεια τροφίμων στις πόλεις τους, πολλές από τις οποίες βρίσκονταν σε φτωχές περιφέρειες από πλευράς υδάτινων πόρων. " 
Στη μελέτη τους που πρόσφατα δημοσίευσαν, η ομάδα επικεντρώνεται στον καθορισμό των υδάτινων πόρων που απαιτούνται για να καλλιεργηθούν σιτηρά, τη βασική καλλιέργεια του ρωμαϊκού πολιτισμού, καθώς και το πώς αυτοί οι πόροι διανεμήθηκαν μέσα στην αυτοκρατορία. Γνώριζαν ότι απαιτούνται από 1.000-2.000 λίτρα νερό για να αναπτυχθεί ένα κιλό σιτάρι.
Προσπαθώντας οι Ρωμαίοι να κρατήσουν σε ισορροπία την καλλιέργεια με το νερό που απαιτείται για την παραγωγή – έκαναν χρήση του εικονικού νερού. Οι ερευνητές δημιούργησαν ένα εικονικό δίκτυο ύδρευσης του ρωμαϊκού κόσμου. ''Προσομοίασαν το εικονικό εμπόριο με βάση τις φτωχές περιοχές σε νερό (αστικά κέντρα, όπως η Ρώμη), απαιτώντας σιτηρά από την πλησιέστερη εικονική-σε νερό-πλούσια περιοχή (γεωργικές περιοχές, όπως η λεκάνη του Νείλου) στο δίκτυο," εξηγεί ο Dermody. Η ομάδα χρησιμοποίησε ένα υδρολογικό μοντέλο για τον υπολογισμό των αποδόσεων των σιτηρών, τα οποία ποικίλλουν ανάλογα με παράγοντες όπως το κλίμα και τον τύπο του εδάφους.
Οι συγγραφείς χρησιμοποίησαν ανασκευασμένους χάρτες του ρωμαϊκού τοπίου και του πληθυσμού προκειμένου να εκτιμήσουν τη γεωργική παραγωγή και τη ζήτηση τροφίμων και είδαν όπου αυτή ήταν μεγαλύτερη.Μπόρεσαν επίσης να προσομοιώσουν το εμπόριο δημητριακών με το ρωμαϊκό δίκτυο μεταφορών, λαμβάνοντας υπόψη το κόστος μεταφοράς ανάλογα με παράγοντες όπως η απόσταση και τα μέσα μεταφοράς. Το εικονικό δίκτυο νερού τους έδειξε ότι η ικανότητα των Ρωμαίων να συνδέουν τα διαφορετικά περιβάλλοντα της Μεσογείου μέσω του εμπορίου επέτρεψε στον πολιτισμό τους να ευδοκιμήσει. "Εάν οι αποδόσεις των σιτηρών ήταν χαμηλές σε μια συγκεκριμένη περιοχή, θα μπορούσαν να εισάγουν σιτηρά από ένα διαφορετικό μέρος της Μεσογείου που παρουσίαζε πλεόνασμα, κάτι που έκανε ιδιαίτερα ανθεκτικό το δίκτυο τους σε βραχυπρόθεσμη μεταβλητότητα του κλίματος'', λέει ο Dermody.
Αλλά καινοτόμες πρακτικές διαχείρισης των υδάτων των Ρωμαίων μπορεί επίσης να συνέβαλαν στην πτώση τους. Με το εμπόριο και την άρδευση εξασφάλιζαν μια σταθερή προμήθεια τροφίμων στις πόλεις, αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι πληθυσμοί να αυξηθούν και να ενταθεί η αστικοποίηση. Με περισσότερα στόματα για να τραφούν στα αστικά κέντρα, οι Ρωμαίοι είχαν ακόμη μεγαλύτερη εξάρτηση από το εμπόριο, ενώ την ίδια στιγμή η Αυτοκρατορία ''σπαταλούσε'' και έφερνε πιο κοντά στα όρια του εύκολα προσβάσιμες πηγές τροφίμων τους. Μακροπρόθεσμα, οι παράγοντες αυτοί διάβρωναν την ανθεκτικότητά τους στις φτωχές αποδόσεις των σιτηρών που προέκυπταν από την κλιματική μεταβλητότητα.
"Είμαστε αντιμέτωποι με ένα πολύ παρόμοιο σενάριο σήμερα. Το εικονικό εμπόριο νερού επέτρεψε την ταχεία αύξηση του πληθυσμού και της αστικοποίησης από την αρχή της βιομηχανικής επανάστασης. Ωστόσο, καθώς πλησιάζουμε στα όρια των πόρων του πλανήτη, η ευπάθειά μας σε φτωχές αποδόσεις, θα προκύψει από τις μεταβολές εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής '', καταλήγει ο Dermody.

Γεωδίφης

Πηγές
1.Βικιπαίδεια
2.Hydrology and Earth System Sciences, περισσότερα

Μία νέα μελέτη έδειξε ότι οι δονήσεις του εδάφους που παράγονται από τον άνθρωπο είναι χαμηλής συχνότητας σεισμικές δονήσεις και παρουσιάζονται σε όλες τις περιοχές. Σε κάθε περιοχή εκατό σεισμοί εκδηλώνονται περίπου κάθε ημέρα.
Είναι χαμηλής συχνότητας, όμως μοιάζουν με τους βαθείς φυσικούς σεισμούς, που ονομάζονται μη-ηφαιστειακοί σεισμοί και προσδιορίστηκαν για πρώτη φορά στην Ιαπωνία. Είναι σεισμικές δονήσεις ανθρώπινης προέλευσης, που παρατηρούνται σε όλες τις περιοχές της Ιταλίας. Τα αποτελέσματα έχουν προκύψει από μελέτη, που πραγματοποιήθηκε από μια ομάδα ερευνητών από το Εθνικό Ινστιτούτο Γεωφυσικής και Ηφαιστειολογίας της Ιταλίας (INGV) και δημοσιεύεται στο Geophysical Research Letters. Έως 50% της ιταλικής επικράτειας μπορεί να προσβάλλεται από τέτοια σεισμικά γεγονότα.
Αυτές οι δονήσεις μπορεί να είναι εκατοντάδες μέσα σε μια μέρα σε έναν ενιαίο χώρο, χάρη στο ιταλικό εθνικό σεισμολογικό δίκτυο (RSN). Για πρώτη φορά στην Ιταλία, παρατηρήθηκε εκτεταμένη σεισμική παρουσία στο εύρος συχνοτήτων μεταξύ 2 και 5 Hertz (δηλαδή 2-5 ταλαντώσεις ανά δευτερόλεπτο), που παράγεται από βιομηχανικές εγκαταστάσεις και, ειδικότερα, από τις τσιμεντοβιομηχανίες.
"Η έρευνα", λέει ο Αλεσάντρο Αμάτο, διευθυντής έρευνας του INGV," είναι μέρος από την ανακάλυψη των μη-ηφαιστειακών δονήσεων που εντοπίστηκαν για πρώτη φορά στην Ιαπωνία το 2002 και αργότερα σε άλλα μέρη του κόσμου, οι οποίες είναι πολύ σημαντικές για τις επιπτώσεις τους σε σχέση με τη δυναμική της επαφής μεταξύ των πλακών και είναι μία ένδειξη της παρουσίας υγρών βαθιά μέσα στο φλοιό και το μανδύα. Από τη μελέτη αυτών των φαινομένων στην Ιταλία, αφού απομονώσαμε τις άλλες πηγές, παρατηρήθηκαν σεισμικές δονήσεις με ανθρωπογενή χαρακτηριστικά παρόμοιοι με τις μη ηφαιστειακές δονήσεις"
Σήμερα είναι δυνατό να ανιχνευτούν αυτές οι μικρο-δονήσεις, λόγω της υψηλής ευαισθησίας του σεισμικού δικτύου RSN του INGV που είναι σε θέση να προσδιορίσει σεισμικά γεγονότα μεγέθους επίσης πολύ μικρά: Μεταξύ 2005-2013 το RSN έχει εντοπίσει πάνω από 26.000 μικρο-σεισμούς με μέγεθος μικρότερο από 1 (ανεπαίσθητη με τον πληθυσμό).
''Η Ιταλία'', λέει η Diana Latorre, ερευνήτρια του INGV , ''είναι μία από τις χώρες που παράγουν περισσότερο τσιμέντο στην Ευρώπη και στον κόσμο. Υπάρχουν δεκάδες εργοστάσια παραγωγής τσιμέντου σε ένα συνεχή βρόχο γύρω από το ιταλικό έδαφος με μηχανήματα που δημιουργούν δονήσεις. Εκεί όπου το RSN είναι πιο πυκνό, και συνεπώς ιδιαίτερα ευαίσθητο, είμαστε σε θέση να εντοπίσουμε την προέλευση των εν λόγω δονήσεων. "
Οι μελέτες αυτές βασίζονται στην συστηματική και αυτόματη έρευνα μιας τεράστιας ποσότητας δεδομένων, από τα συνεχή σήματα που ανιχνεύονται από τις εκατοντάδες των σεισμογράφων . Ο προσδιορισμός αυτών των ενδείξεων ανθρωπογενούς προέλευσης επιτρέπει την περαιτέρω βελτίωση του συστήματος ανάλυσης των σεισμικών σημάτων και ανιχνεύει ακόμη και στην Ιταλία, τα ίχνη του "μη ηφαιστειακού σεισμού".
"Η μελέτη των φυσικών δονήσεων θα μπορούσαν να ανοίξουν νέες προοπτικές για την κατανόηση της σεισμικής δραστηριότητας σε όλες τις εκφάνσεις της '', είπε ο Αμάτο.

Διαβάστε περισσότερα: onlinelibrary.wiley.com


Γεωδίφης

Πηγή-http://www.e-gazette.it/

Η εξόρυξη και η γεωργία είναι οι δύο πιο βασικές δραστηριότητες του ανθρώπου .Κάθε υλικό που δεν μπορεί να αναπτυχθεί μέσω γεωργικών διαδικασιών εξάγεται από τη γη μέσα από ορυχεία ή λατομεία. Ακόμη και εκείνα τα υλικά που έχουν δημιουργηθεί σε εργαστήρια ή εργοστάσια, δεν θα μπορούσαν να παραχθούν χωρίς τα μέταλλα και τα ανόργανα στοιχεία που χρησιμοποιούνται για την κατασκευή εξαιρετικά προηγμένων μηχανημάτων και εξοπλισμού .
Σχεδόν σε όλο τον κόσμο, την 4/12/2014 γιορτάζεται η Αγία Βαρβάρα ή Σάντα Μπάρμπαρα, η προστάτρια αγία όχι μόνο του Πολεμικού Ναυτικού και της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας, αλλά και των λατόμων, των γεωλόγων, των ορειβατών, των εργαζομένων στον τομέα της εξόρυξης , των πετρελαϊκών εταιρειών, των τεκτόνων,των στρατιωτικών μηχανικών και οποιουδήποτε εργάζεται με κίνδυνο αιφνιδίου και βιαίου θανάτου.
Η Αγία Βαρβάρα λέγεται ότι ήταν πολύ όμορφη και ότι έζησε στην Νικομήδεια της Μικράς Ασίας, επί Ρωμαίου Αυτοκράτορα Μαξιμιανού. Γεννήθηκε μεταξύ 271 και 272 μ.Χ., μαρτύρησε για την άσκηση της χριστιανικής πίστης, έτσι ώστε στις 4 Δεκεμβρίου του 290 καταδικάστηκε σε θάνατο με αποκεφαλισμό.
Η επίσημη εκδοχή αναφέρει ότι ο πατέρας της Διόσκορος, φανατικός "ειδωλολάτρης", την είχε κλεισμένη σε ένα πύργο προκειμένου να τη διαφυλάξει από μνηστήρες. Ωστόσο, αυτή μυστικά προσηλυτίστηκε στο Χριστιανισμό. Ο πατέρας της, βλέποντας αυτή την αλλαγή, την παρέδωσε στον Ρωμαίο Έπαρχο ο οποίος σαγηνευμένος από την ομορφιά της προσπάθησε να την μεταπείσει, βλέποντας όμως ότι εκείνη ήταν ανένδοτη διέταξε τον αποκεφαλισμό της, και όρισε την ποινή να εκτελέσει ο ίδιος ο πατέρας της .Την στιγμή όμως που είχε αποτελειώσει το έγκλημά του, έπεσε νεκρός χτυπημένος από κεραυνό κατά θεία δίκη.
Η Ρωμαιοκαθολική και η Ορθόδοξη Εκκλησία εδώ και πολλούς αιώνες έχουν καθιερώσει την Αγία Βαρβάρα ως την προστάτρια των ανθρακωρύχων και των γεωλόγων.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η ιστορία ξεκίνησε από τα ορυχεία μιας ελληνικής πόλης . Σύμφωνα με αυτή την αφήγηση, η Βαρβάρα ήταν η κόρη ειδωλολατρών, που ασπάστηκε τον Χριστιανισμό παρά το αντι-χριστιανικό συναίσθημα του πατέρα της.Η πίστη της, εξόργισε τον πατέρα της και προσπάθησε να την δολοφονήσει. Ωστόσο, κατόρθωσε να δραπετεύσει σε ένα κοντινό ορυχείο όπου κρύφτηκε . Οι ανθρακωρύχοι, οι οποίοι ήταν κυρίως χριστιανοί της πρόσφεραν καταφύγιο στο ορυχείο. Έμεινε εκεί για κάποιο χρονικό διάστημα και ανταπέδωσε την καλοσύνη προστατεύοντας τους από τις αρρώστιες, βοηθώντας τις γυναίκες τους και φροντίζοντας για τα παιδιά. Ωστόσο, η επιστροφή της στο σπίτι, εξόργισε ακόμη περισσότερο τον πατέρα της και ο οποίος τη σκότωσε.
Με τον καιρό η Αγία Βαρβάρα κέρδισε τις καρδιές πολλών ανθρώπων και έγινε η προστάτρια αγία των ανθρακωρύχων και γεωλόγων.Οι ανθρακωρύχοι πάντα προσεύχονταν και παρακαλούσαν να τους προστατεύει κατά τη διάρκεια της παραμονής στα ορυχεία.
Σύμφωνα με μια τοπική παράδοση του Ριέτι, το σώμα της Αγίας Βαρβάρας φυλάσσεται σε παρεκκλήσι του καθεδρικού ναού της πόλης. Τιμάται κάθε χρόνο με πομπή στα νερά του ποταμού Velino, που διασχίζει την πόλη. Κατά τη διάρκεια της περιφοράς το άγαλμα της Σάντα Μπάρμπαρα μεταφέρεται με το σκάφος της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας.
Στην χώρα μας είναι προστάτιδα των σταφιδεργατών στο Ηράκλειο Κρήτης και πολιούχος της πόλης της Δράμας και του Ρεθύμνου Κρήτης.
Παλαιότερα "Αγία Βαρβάρα" ονόμαζαν οι ναυτικοί τις πυριτιδαποθήκες και τους χώρους πυρομαχικών των πολεμικών πλοίων.
Το όνομα της συνδέθηκε με την δύναμη του κεραυνού, της αστραπής, και των πυρομαχικών αν και σύμφωνα με διάφορες αναφορές ποτέ δεν είχε αγγίξει ένα όπλο στη ζωή της, έγινε όμως η προστράτια των ανθρακωρύχων και του Πυροβολικού, επαγγέλματα που έχουν να κάνουν καθημερινά με εκρηκτικές ύλες και πυρομαχικά.
Στην Ιταλία συνηθίζεται οι μεταλλωρύχοι, στους χώρους εξόρυξης, να στρέφονται στην Σάντα Μπάρμπαρα, απαγγέλοντας την ακόλουθη προσευχή:".Σάντα Μπάρμπαρα, ευλόγησε μας και προστάτεψε μας από τον κεραυνό και την αστραπή"

Γεωδίφης

Πηγές
1.Βικιπαίδεια
2.miningweekly.com
3.geoitaliani.it/