Η Kitab al Tasrif  (Κιτάμπ αλ Τασρίφ) είναι αραβική εγκυκλοπαίδεια για την ιατρική και την χειρουργική, που γράφηκε από τον Αμπού αλ-Κασίμ Zahrawi (ή Abulcasis).
Σύμφωνα με τον  Donald Campbell, έναν ιστορικό της αραβικής ιατρικής, ο Al-Zahrawi ήταν ο «πιο συχνά αναφερόμενος χειρούργος του Μεσαίωνα».
Ο Zahrawi (936-1013 μ.Χ) ήταν ένας άραβας-μουσουλμάνος, φαρμακολόγος, ιατρός και χειρουργός που γεννήθηκε και έζησε στην Κόρδοβα (Ανδαλουσία, νότια Ισπανία). Θεωρείται ο μεγαλύτερος χειρουργός του Μεσαίωνα, και έχει χαρακτηριστεί ως πατέρας της Χειρουργικής. Η μεγαλύτερη συμβολή του στην ιατρική είναι η πραγματεία Kitab al Tasrif, μία εγκυκλοπαίδεια από ιατρικά πρακτικά και κανόνες. Η συμβολή του Zahrawi στον τομέα των χειρουργικών διαδικασιών και μέσων είχε τεράστιο αντίκτυπο σε Ανατολή και Δύση ,μερικές από τις ανακαλύψεις του ακόμα χρησιμοποιούνται στην Εφαρμοσμένη Ιατρική.
Ήταν ο πρώτος ιατρός που έχει περιγράψει την έκτοπη κύηση (ή εγκυμοσύνη συμβαίνει όταν ένα γονιμοποιημένο ωάριο εμφυτεύεται εκτός του βλεννογόνου της κοιλότητας της μήτρας), και ο πρώτος που προσδιόρισε την κληρονομική φύση της αιμορροφιλίας. Περιγράφει επίσης την χρήση των λαβίδων σε κολπικό τοκετό. Εισήγαγε πάνω από 200 χειρουργικά εργαλεία. Αρκετοί υποστηρίζουν ότι πολλά από αυτά τα μέσα δεν είχαν χρησιμοποιηθεί ποτέ πριν από κανένα χειρούργο.
Στην Kitab al Tasrif  έγραψε επίσης τη σημασία μιας θετικής σχέσης γιατρού-ασθενούς όπως και με τους μαθητές του, τους οποίους αναφέρει ως "τα παιδιά μου".
Ο Al-Zahrawi ισχυρίζεται ότι η γνώση του προέρχεται από την προσεκτική ανάγνωση των προηγούμενων ιατρικών κειμένων καθώς και από τη δική του εμπειρία: «... ό, τι ικανότητες έχω, προκύπτουν  από τον εαυτό μου και από την ανάγνωση βιβλίων των Αρχαίων και τη δίψα μου να τους κατανοήσω  μέχρι να αντλήσω γνώση από αυτούς. Στη συνέχεια, μέσα από το σύνολο της ζωής μου έχω προσχωρήσει στην εμπειρία και την πρακτική ... Το καθιστώ προσβάσιμο σε όλους εσάς προσπαθώντας να σώσω την γνώση από την άβυσσο της πολυλογίας».
Η αναζήτηση για θεραπείες της οδοντικής νόσου είναι τόσο παλιά όσο και η ανθρωπότητα, όπως και  η σημασία του στοματογναθικού συστήματος (στόματος, των γνάθων, των δοντιών και των σχετικών δομών) στην εξέλιξη του ανθρώπου και της κοινωνίας.
Η παλαιότερη καταγραφή αυτών των θεραπειών χρονολογούνται από το 3.000 π.Χ., σύμφωνα με μια αιγυπτιακή ιερογλυφική ​​γραφή που δείχνει τον Hessian-Re ως επικεφαλή των οδοντιάτρων και γιατρών ενός δικαστηρίου. Ωστόσο αξίζει να εστιάσουμε την προσοχή μας στην Kitab al Tasrif  του Zahrawi, την ιατρική πραγματεία που ολοκληρώθηκε το 1000 μ.Χ  και είχε μεγάλη επιρροή ιδιαίτερα στην φαρμακολογία. Η εγκυκλοπαίδεια μεταφράστηκε στα λατινικά από τον Gerard της Κρεμόνα κατά τη διάρκεια του 12ου αιώνα, περιέχει τα ορυκτά που χρησιμοποιούνται για την αντιμετώπιση των ασθενειών  του στόματος και των δοντιών. Η Στοματολογία ή Παθολογία του Στόματος είναι εξειδίκευση της Οδοντιατρικής Επιστήμης που ασχολείται με τη μελέτη των νοσημάτων της στοματογναθικής περιοχής, από πλευράς αιτιοπαθογένειας, κλινικής εικόνας, ιστοπαθολογίας, διάγνωσης, πρόγνωσης και θεραπείας. Στο γνωστικό περιεχόμενο της εντάσσονται οι άφθες, νοσήματα γλώσσας και χειλέων, τραυματικές βλάβες, όγκοι, ο καρκίνος και οι προκαρκινικές βλάβες του στόματος καθώς και τα συστηματικά νοσήματα, πολλά από τα οποία εκδηλώνονται με αρχικές βλάβες στη στοματική κοιλότητα, όπως τα πομφολυγώδη δερματοβλεννογόνια νοσήματα, οι λοιμώξεις και ειδικότερα η HIV-λοίμωξη, αιματολογικά νοσήματα κ.ά.
Η πραγματεία κάνει ιδιαίτερη αναφορά στην στύψη(την είχε χρησιμοποιήσει ο Ιπποκράτης), την πίσσα(άσφαλτο), ορυκτά της αργίλου (φυλλοπυριτικά), το αρσενικό, το θείο, το bolus armenus (κόκκινος πηλός από την Αρμενία λόγω της παρουσίας του οξειδίου του σιδήρου, περιέχει επίσης ένυδρα πυριτικά άλατα αργιλίου και, ενδεχομένως, του μαγνησίου), βόρακα, ασβέστη, χαλκοσκουριά (ανθρακικό χαλκό, χλωριούχο χαλκό και άλλα άλατα του χαλκού), κοράλλι (ασβεστίτη), λάπις λάζουλι ( lazurite), μαρκασίτης, μάρμαρο, μάργαρο, κίτρινη βαφή, αλάτι (αλίτης) και βιτριόλι. Ορισμένες  θεραπείες που περιγράφονται  από τον Abulcasis  έχουν ομοιότητες με αυτές που αναφέρονται από τον Διοσκουρίδη και είχαν γίνει νωρίτερα γνωστές στο εγχειρίδιο Materia Medica (1ο αιώνα μ.Χ). Αποτελεί προπομπό του μεταγενέστερου Hortus Sanitatis (1496) του Johannes de Cuba, και οδηγό για τις πρόσφατες φαρμακοποιίες. Οι μεταγενέστεροι  συγγραφείς έχουν επηρεαστεί από τους προκατόχους τους, και έτσι οι θεραπείες τους.
Οι επιστήμονες μελετώντας διαδικασίες-κάποιες έχουν διατηρηθεί, άλλες έχουν  απορριφθεί ή νεοεισαχθεί -μπόρεσαν να εντοπίσουν και να αξιολογήσουν την εξελικτική πορεία των ορυκτών που περιέχουν φαρμακευτικές και οδοντιατρικές ενώσεις, και να προσδιορίσουν  πολλά από τα ορυκτά τα οποία χρησιμοποίησαν αργότερα σε θεραπευτικές ενώσεις. Μερικά από τα παλιά θεραπευτικά μέτρα με ορυκτά, ακόμη είναι αποτελεσματικά, έχουν ένα στενό θεραπευτικό εύρος και συνεχίζουν να χρησιμοποιούνται από τη σύγχρονη φαρμακολογία. Έτσι, η στυπτηρία (ένυδρο θειικό αργίλιο κάλιο) εξακολουθεί συχνά να περιέχεται σε παρασκευάσματα για στοματικές πλύσεις και γαργάρες, και χρησιμοποιείται ως αιμοστατικό για την αντιμετώπιση και θεραπεία των αφθών. Ο βόρακας (βορικό νάτριο), επίσης έχει αντισηπτικές ιδιότητες και είναι ένα χρήσιμο θεραπευτικό μέσο για τα έλκη και τη λοίμωξη του λαιμού. Επιπλέον το αρσενικό χρησιμοποιείται για το έλκος στο στόμα και ως καυστικό. Άλλα άλατα, όπως το ανθρακικό ασβέστιο που περιέχεται στο μάρμαρο, μάργαρο ή κοράλλι, εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται ως αντισηπτικά και επαναμεταλλοποιητές  δοντιών  όπως και στα λευκαντικά δοντιών.
 
Γεωδίφης

Πηγές
1.Βικιπαίδεια
2. A comparative study of the stomatological stones cited in the Kitab al-tasrif –J.Carrasco ,M. Linan

«Δεν θα ξέρετε αν είστε σε κίνδυνο αν δεν αναλύσετε το χώμα του κήπου σας»

Από τοξικολογική άποψη, η θεαματική αύξηση των επιπέδων του μολύβδου στο περιβάλλον ενός σπιτιού αντιπροσωπεύει ένα από τα θέματα που θα έπρεπε να μας απασχολεί .
Μετά την βενζίνη και τα χρώματα με μόλυβδο ενοχοποιήθηκαν για τα ανησυχητικά υψηλά επίπεδα μολύβδου στο αίμα των παιδιών στα τέλη της δεκαετίας του 1970.Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ όπως και πολλών άλλων χωρών  ψήφισαν νόμους  που απαγορεύουν το μέταλλο από αυτά τα προϊόντα, καθώς και πολλά εκπαιδευτικά προγράμματα εκπονήθηκαν  με στόχο την ενημέρωση του κοινού και για μειωθεί η έκθεση στο τοξικό ορυκτό.
Ο μόλυβδος ήταν γνωστός από την αρχαιότητα. Εξάγεται από το γαληνίτη, όταν εκτεθεί στην φύση και έρθει σε επαφή με τον άνθρωπο, μπορεί να προκαλέσει βλάβες σε νεφρά, συκώτι, αίμα, αλλεργίες, μόνιμα αναπνευστικά προβλήματα και καρκινογενέσεις. Γι' αυτό τα υλικά τα οποία περιέχουν μόλυβδο, όπως οι ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές συσκευές, επιβάλλεται να ανακυκλώνονται. Ωστόσο, θεωρείται αξιόλογο προστατευτικό απέναντι στη ραδιενέργεια. Λόγω της ανθεκτικότητάς του στη διάβρωση, χρησιμοποιείται εκτενώς στην οικοδόμηση κτιρίων, σε μονώσεις, στις μπαταρίες αυτoκινήτων, στον ηλεκτρικό και ηλεκτρονικό εξοπλισμό και σε διάφορα κράματα.
Τη δεκαετία του 1990, ο μέσος όρος των επιπέδων του μολύβδου στο αίμα των παιδιών στο σπίτι είχε μειωθεί από 15 μικρογραμμάρια ανά δέκατο λίτρου αίματος σε μόλις δύο.  Παρά τη δραματική πτώση, οι κίνδυνοι της έκθεσης μολύβδου για τη δημόσια υγεία δεν έχουν ακόμη περάσει εξ’ ολοκλήρου. Μεγάλο μέρος του μολύβδου που βάλαμε στο περιβάλλον πριν από το 1978, όταν τα χρώματα με βάση το μόλυβδο είχαν απαγορευτεί στις ΗΠΑ, εξακολουθεί να παραμένει. «Με το μόλυβδο, δεν υπάρχει εύκολη λύση . Ο μόλυβδος είναι ένα στοιχείο, που δεν καταρρέει εύκολα »λέει ο Χάουαρντ Mielke, φαρμακολόγος στη Νέα Ορλεάνη. «Θα μπορούσαμε να το δούμε να μειώνεται κατά το ήμισυ σε περίπου 700 χρόνια, αλλά δεν μιλάμε μέσα σε μια ανθρώπινη ζωή.»
Σε αστικές περιοχές, η κληρονομιά είναι υψηλότερη. Τα επίπεδα μολύβδου εξακολουθούν να είναι ψηλά σε μερικές από τις πιο απρόβλεπτες τοποθεσίες  όπου οι άνθρωποι έρχονται σε επαφή με μολυσμένα εδάφη σε πάρκα και παιδικές χαρές, και πιο πρόσφατα, σε δημοτικούς κήπους. Στη διάρκεια των τελευταίων ετών, η δημοτικοί κήποι έχουν αυξηθεί σε πολλές πόλεις, δίνοντας στους κατοίκους του κέντρου της πόλης ένα χώρο για την ψυχαγωγία των παιδιών τους. Αλλά με πολλούς αστικούς κήπους που δείχνουν επίπεδα μολύβδου υψηλότερα από το συνιστώμενο όριο της Αμερικανικής Υπηρεσίας Προστασίας Περιβάλλοντος (EPA), περίπου 400 μέρη ανά εκατομμύριο (ppm) - κάποια γήπεδα έχουν τόσο ψηλά όσο 10.000 ppm - πολλά αστικά οικόπεδα πρέπει οπωσδήποτε να  αποκατασταθούν.
Μέχρι τα τέλη του 1970, τον τοποθετούσαν ως χρώμα εσωτερικά και εξωτερικά από το σπίτι για να στεγνώσει πιο γρήγορα και για να το προστατεύει από την υγρασία. Μόλις ένα σπίτι έχει βαφτεί με μπογιά μολύβδου - η συντριπτική πλειοψηφία των σπιτιών που χτίστηκαν πριν το 1978 - ο μόλυβδος είναι εκεί για να μείνει, ακόμη και αν ξαναβαφτεί. Η αφαίρεση του παλιού χρώματος μπορεί συχνά να κάνει το πρόβλημα χειρότερο, όπως η λείανση και το ξύσιμο στέλνει τα λεπτά σωματίδια στον αέρα, τα οποία καθίστανται συστατικά οικιακής σκόνης. «Μπορούμε να το βελτιώσουμε δουλεύοντας πάνω του και να προσπαθήσουμε να σταθεροποιήσουμε την επιφάνεια, αλλά θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί για να βεβαιωθούμε ότι τα παλαιότερα μολυβδούχα στρώματα δεν έχουν διαρραγεί », λέει ο Κιμ Dietrich, επιδημιολόγος στο Πανεπιστήμιο του Σινσινάτι.
Η κύρια πηγή του μολύβδου έξω από τα σπίτια ήρθε από τα αυτοκίνητα, τα οποία κυκλοφόρησαν περισσότερα από 7 εκατομμύρια τόνους μολύβδου στην ατμόσφαιρα πριν από την σταδιακή κατάργηση του καυσίμου του τετρααιθυλιούχου μολύβδου  που ξεκίνησε το 1973. Ο τετρααιθυλιούχος  μόλυβδος προστίθεται στη βενζίνη για να ενισχύσει την απόδοση του κινητήρα και για να αυξήσει την οικονομία του καυσίμου. Σήμερα, η βενζίνη των αυτοκινήτων είναι "αμόλυβδη," αλλά η βενζίνη με μόλυβδο συνεχίστηκε μέχρι μετά το 1995, όταν ένας κανονισμός και μια τροπολογία του 1990 για την Clean Air Act απαγόρευσε την πώλησή του στις ΗΠΑ.
Χρησιμοποιώντας μόλυβδο στα χρώματα των νοικοκυριών και τη βενζίνη είχε καταστροφικές συνέπειες. Μέχρι τα τέλη του 1970, τα παιδιά σε όλη την αμερικανική επικράτεια έδειχναν σημάδια δηλητηρίασης από μόλυβδο. Τα συμπτώματα της «δηλητηρίασης από μόλυβδο ξεκινούσαν από τον πόνο στο στομάχι και διαταραχές που έφταναν έως το θάνατο,» λέει ο Dietrich. Και οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις μπορεί να είναι τρομακτικές. «Έχουμε δει τα παιδιά που πλήττονται από μόλυβδο στην ενήλικη ζωή να έχουν πρόβλημα στο IQ, ιδιαίτερα προβλήματα στην συμπεριφορά, την νεανική παραβατικότητα και την εγκληματική συμπεριφορά.»
Οι πιο κοινές πηγές έκθεσης και δηλητηρίασης μολύβδου στην παιδική ηλικία ήταν η  σκόνη στο εσωτερικό σε σπίτια βαμμένα με μπογιά με μόλυβδο, η βενζίνη, οι σωλήνες νερού με μόλυβδο και τα μολυβδούχα δοχεία τροφίμων, τα οποία δεν είχαν απαγορευτεί μέχρι το 1995. «Γνωρίζουμε αρκετά για το πρόβλημα της έκθεσης με μόλυβδο» λέει ο Mielke. «Κάτω από την ηλικία των 2.5 χρόνων, τα παιδιά βάζουν τα πάντα στο στόμα τους. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο εξερευνούν τον κόσμο σε αυτή την ηλικία. Είναι μέρος του να είσαι ένας νέος άνθρωπος. Αντικείμενα, παιχνίδια και τα δάκτυλα συλλέγουν μικροσκοπικά σωματίδια σκόνης, τα οποία καταλήγουν στο στόμα παιδιών, και στη συνέχεια στο πεπτικό τους σύστημα και το αίμα.»
Η θεραπεία για δηλητηρίαση από μόλυβδο περιλαμβάνει μερικές φορές τη χρήση χηλικών φαρμάκων( σύμπλοκες ενώσεις που περιέχουν μέταλλο ενωμένο με δύο ή περισσότερες ομάδες), τα οποία «αρπάνε τα μόρια μολύβδου στο σώμα του παιδιού και τα αποβάλλουν μέσω των νεφρών,» λέει ο Dietrich. Ωστόσο, το πιο σημαντικό στάδιο της θεραπείας επικεντρώνεται συνήθως στην αφαίρεση ή την αποκατάσταση της πηγής του μολύβδου, η οποία είναι συχνά αρκετά δύσκολη και δαπανηρή.
«Η έκθεση σε μόλυβδο έχει αλλάξει από το γεγονός ότι είχαμε σημαντικές μειώσεις στην ποσότητα μολύβδου στην ατμόσφαιρα με τη λήψη μολύβδου από τη βενζίνη, αλλά ο μόλυβδος που αποτέθηκε στις δεκαετίες πριν απαγορευτεί η χρήση του ,είναι ακόμα εκεί», λέει ο Dietrich.
Στην Αμερική για την αντιμετώπιση της επιδημίας της παχυσαρκίας προσπάθησαν να κατευθύνουν τους πολίτες σε φρέσκα τρόφιμα σε πολλά αστικά περιβάλλοντα, ιδιαίτερα σε περιοχές με χαμηλό εισόδημα. Σε αυτούς τους χώρους, οι κάτοικοι συχνά δεν έχουν πρόσβαση σε παντοπωλεία που προσφέρουν φρέσκα προϊόντα, και, όταν τα φρέσκα προϊόντα είναι διαθέσιμα, είναι συχνά πιο ακριβά από ό, τι τα συσκευασμένα, επεξεργασμένα τρόφιμα. Μια λύση στο πρόβλημα αυτό ήταν να ενθαρρύνουν την ανάπτυξη δημοτικών κήπων, όπου οι άνθρωποι μπορούν να καλλιεργούν τα δικά τους τρόφιμα με χαμηλό κόστος.
«Κατά την τελευταία δεκαετία, υπήρξε μια τεράστια αύξηση στους αστικούς κήπους, σε όλη τη χώρα», λέει ο Γαβριήλ Filippelli, ένας βιοχημικός στο Πανεπιστήμιο της Ιντιάνα στην Ινδιανάπολη. «Δυστυχώς, οι πόλεις έχουν γενικά πολύ υψηλά επίπεδα μολύβδου στο έδαφος επειδή έχουν τόσες πολλές πηγές μολύβδου.»
Μέσες τιμές μολύβδου στο έδαφος στις αμερικανικές πόλεις κυμαίνονται γύρω στα 400 ppm σύμφωνα με τον κανονισμό ασφαλείας. Αλλά σε κάποια από τα οικόπεδα, όπως στο κέντρο της Ινδιανάπολης, καταγράφηκαν ποσότητες υψηλότερες από 10.000 ppm. «Αυτό είναι σε αντίθεση με τους ίδιους τύπους εδάφους που συναντώνται μακριά από τις πόλεις ,περιέχουν περίπου 20-40 ppm,» λέει ο Filippelli.
«Το πρόβλημα του μολύβδου σε αστικούς κήπους μόλις πρόσφατα έχει γίνει γνωστό», λέει. «Εδώ έχουμε τους ανθρώπους που προσπαθούν να αναζωογονήσουν τις γειτονιές και να δώσουν μια αίσθηση από μία υγιή κοινότητα με την παραγωγή καλής ποιότητας φαγητού, αλλά υπάρχει συχνά αυτό το πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί.»
 Το πρώτο που πρέπει να κάνει μια οποιαδήποτε κοινότητα είναι να πάρει το χώμα για έλεγχο. Στην Ινδιανάπολη, ο Filippelli και οι συνεργάτες του έχουν δημιουργήσει ένα χάρτη με τις συγκεντρώσεις του μολύβδου γύρω από την πόλη. Τα δείγματα από τους κήπους τους και οι εργαστηριακές εξετάσεις, συμπεριλαμβανομένων των προσμείξεων και των θρεπτικών συστατικών.
Η ομάδα διαπίστωσε ότι οι πιο μολυσμένες περιοχές της Ινδιανάπολης βρίσκονται γύρω από το κέντρο της πόλης. «Είναι δύσκολο να βρεθούν εδάφη που είναι αρκετά ασφαλή αλλά μια σειρά τεχνικών μεθόδων μπορεί να μειώσει από την μόλυνση του μολύβδου.
Το 2010, μια ομάδα από το Πανεπιστήμιο του Cornell με επικεφαλής τον επιστήμονα του εδάφους Murray McBride έλαβε επιχορήγηση από το Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας για την αξιολόγηση της υγείας των εδαφών των δημοτικών κήπων στη Νέα Υόρκη. Μάζεψαν περισσότερα από 1.000 δείγματα εδάφους από τους κήπους σε όλη την πόλη και μέτρησαν το μόλυβδο και άλλες ρυπαντικές ουσίες όπως αρσενικό, υδράργυρο, κάδμιο, και βάριο. Βρήκαν μερικούς κήπους με ακραίες τιμές με υψηλότερα από τα συνιστώμενα επίπεδα αρσενικού , ψευδαργύρου, αλλά ο μόλυβδος, ήταν μακράν η πιο κοινή μολυσματική ουσία.
«Ο μεγαλύτερος κίνδυνος της κηπουρικής στα μολυβδούχα εδάφη προέρχεται από μικροσκοπικά σωματίδια ρύπων που κολλάνε στα φυτά. Το χώμα και ο μόλυβδος μπορεί πράγματι να ξεπλυθούν με τρίψιμο, αν και ορισμένοι τύποι είναι πιο εύκολο να ξεπλυθούν από τους άλλους », λέει ο Filippelli. Τα πιο προβληματικά φυτά σε σχέση με την μόλυνση από μόλυβδο είναι οι ρίζες λαχανικών, οι οποίες αναπτύσσονται υπόγεια, επειδή ο ρύπος μπορεί να είναι δύσκολο να ξεπλυθεί τελείως. Ορισμένες ρίζες λαχανικών, όπως στα καρότα, οι βρώσιμες ρίζες τους έχουν επίσης βρεθεί με μόλυβδο, που σημαίνει ότι δεν μπορεί να αφαιρεθεί απλά με το ξέπλυμα του χώματος.
«Πολύφυλλα λαχανικά είναι επίσης ένα πρόβλημα, διότι είναι δύσκολο να ξεπλυθεί το μαρούλι αρκετά καλά και να απομακρυνθούν όλα τα ίχνη μολύβδου. Έχουν την τάση να αποθηκεύουν περισσότερο χώμα στις τρίχες των φύλλων τους,»λέει ο Filippelli. Εάν ένας κήπος έχει πάνω από 600 ppm μολύβδου, «εμείς προτείνουμε να φτιαχτούν ψηλότερα αναχώματα με καθαρό χώμα. Ή να μην φυτεύετε καθόλου μαρούλι. Καλλιέργειες καρποφόρων όπως ντομάτες, πιπεριές, κολοκύθια, μελιτζάνες και το καλαμπόκι είναι γενικά ασφαλέστερα τρόφιμα για να αναπτυχθούν σε αστικούς κήπους, επειδή δεν συσσωρεύουν εύκολα μόλυβδο. Το πλύσιμο των προϊόντων σε νερό με ξύδι ή ακόμα και πολύ αραιωμένο σαπούνι πιάτων μπορεί να βοηθήσει επίσης.
Λίγες μελέτες έχουν εξετάσει τις επιπτώσεις στην υγεία από την κατανάλωση τροφών που καλλιεργούνται σε εδάφη με υψηλές συγκεντρώσεις μολύβδου, λέει ο Rufus Chaney, γεωπόνος στο  Υπουργείο Γεωργίας των ΗΠΑ στο Beltsville. Οι μόνες μελέτες που σχετίζονται με τα τρόφιμα έχουν προσπαθήσει να ποσοτικοποιήσουν τα ποσοστά απορρόφησης μολύβδου σε διαφορετικές συνθήκες, και τα αποτελέσματα δείχνουν ότι οι κίνδυνοι της δηλητηρίασης από μόλυβδο από την κατανάλωση μολυσμένων προϊόντων είναι χαμηλή. "Μερικές μελέτες που έχουν δώσει σε ενήλικες εθελοντές κάψουλες με ραδιενεργό μόλυβδο για να πάρουν μαζί με τα γεύματα κατά τη διάρκεια της νηστείας έδειξε ότι η κατανάλωση μολύβδου με τα γεύματα μειώνει σημαντικά την απορρόφηση του μολύβδου,» λέει. «Κατά την νηστεία, 80% του διαλυτού μολύβδου απορροφάται. Αλλά όταν το τρως με ένα γεύμα, μόνο περίπου 1 έως 5 % απορροφάται και το υπόλοιπο περνά μέσα από το πεπτικό σας σύστημα.»
Οι κίνδυνοι του μολύβδου στα αστικά εδάφη είναι υπαρκτοί, αλλά μια σειρά καλών πρακτικών αστικής κηπουρικής μπορεί να βοηθήσει στη μείωση του κινδύνου.
Προσθέτοντας καθαρό χώμα από πηγές έξω από την πόλη είναι συχνά ο πιο οικονομικός τρόπος για να μετατρέψετε εξαιρετικά μολυσμένους κήπους, λέει ο Mielke. «Είναι πολύ δαπανηρό να αφαιρέσετε το μολυσμένο έδαφος - περίπου 36 δολάρια ανά κυβικό πόδι – καθώς θεωρούνται επικίνδυνα απόβλητα που πρέπει να διατεθούν σωστά. Η προσθήκη του εδάφους κοστίζει συνήθως περίπου  2 έως 4 δολάρια ανά κυβικό πόδι, έτσι ώστε να είναι πολύ λογικό.»
Ο Mielke έχει περάσει εδώ και δεκαετίες και εργάζεται για τη μείωση των επιπέδων μολύβδου σε πάρκα, παιδικές χαρές και τους κήπους στη Νέα Ορλεάνη. Το  2005, ο τυφώνας Κατρίνα παρέσυρε μόλυβδο από τον σχιστόλιθο που αποτελεί ένα μεγάλο μέρος της επιφάνειας της πόλης . Ο μόλυβδος δεν παρασύρθηκε από τον τυφώνα. Αντίθετα, οι πλημμύρες άφησαν πίσω τους ένα λεπτό στρώμα από νέα ιζήματα με μερικά εκατοστά πάχος που έθαψε το μολυσμένο χώμα. Στα χρόνια μετά τον τυφώνα, τα επίπεδα μολύβδου στο αίμα των παιδιών στη Νέα Ορλεάνη έχουν μειωθεί, κατά μέσο όρο, κατά περίπου 33 %, ένα σπάνιο φωτεινό σημείο στον απόηχο της καταστροφικής πλημμύρας. «Δεν είχαμε πολλές πηγές χρηματοδότησης για την αποκατάσταση, αλλά δεν χρειάστηκε [νέο χώμα] για να κάνει την διαφορά», λέει ο Mielke.
Συνιστά επίσης την δημιουργία αναχωμάτων πάνω σε ένα στρώμα από γεωύφασμα, ένα πορώδες τύπο υφάσματος που πωλείται σε καταστήματα με είδη κήπου που δημιουργεί ένα φράγμα που επιτρέπει τη διέλευση του νερού, αλλά όχι στο μολυσμένο έδαφος από μόλυβδο. Επιπλέον, μελέτες έχουν δείξει ότι ορισμένα είδη φυτών, όπως μουστάρδα και σπανάκι, καταλαμβάνουν τον  μόλυβδο εσωτερικά και έτσι μπορεί να χρησιμοποιηθούν για να καθαρίσουν το έδαφος, μια διαδικασία γνωστή ως φυτοθεραπεία. Ένα έργο, στο Πανεπιστήμιο του Κεντάκυ, μείωσε το μόλυβδο σε οικόπεδο κατά 200 ppm με την φύτευση σπανακιού για τρεις μήνες. Καλλιέργειες που χρησιμοποιούνται για φυτοθεραπεία, ωστόσο, δεν μπορεί να καταναλωθούν και πρέπει θεωρούνται ως τοξικά απόβλητα.
Ένας άλλος τρόπος για να μειωθεί η κινητικότητα του μολύβδου είναι με την παρακολούθηση των επιπέδων του pH του εδάφους, και ρυθμίζοντας την οξύτητα του εδάφους, εάν είναι απαραίτητο, λέει ο McBride. «Το pH των αστικών εδαφών τείνει να είναι μάλλον υψηλό [σε σύγκριση με τα τυπικά εδάφη], περίπου 6.5 έως 7.5,» λέει. Συμπτωματικά, «αυτό συμβαίνει επίσης σε περιοχή όπου ο μόλυβδος είναι λιγότερο βιοδιαθέσιμος. Αλλά σε πιο όξινα (και πιο αλκαλικά) εδάφη, ο μόλυβδος έχει μεγαλύτερη κινητικότητα, αυξάνοντας τις πιθανότητες να το βρουν στο δρόμο τους τα φυτά και τα ζώα».
 Η προσθήκη ορισμένων μετάλλων και θρεπτικών ουσιών μπορεί επίσης να βοηθήσει στη μείωση του κινδύνου μόλυνσης από μόλυβδο προσθέτει ο, Chaney. «Φωσφορικά αντιδράνε με το μόλυβδο για να σχηματίσουν μια αδιάλυτη ένωση που δεν είναι βιοδιαθέσιμη. Προσθέτοντας φωσφορικό μειώνεται ο βιοδιαθέσιμος μόλυβδος όσο 70%». Λαμβάνοντας μόλυβδο που δεν είναι βιοδιαθέσιμος δεν είναι απαραίτητα ακίνδυνο, αλλά είναι πολύ λιγότερο επιβλαβές από μόλυβδο που δεν έχει αντιδράσει με άλλα στοιχεία, λέει ο Chaney.
«Η αστική κηπουρική είναι εξαιρετικά υγιής, αειφόρος και εκπαιδευτική, αν μπορείτε να διαχειριστείτε τον κήπο σας με ασφάλεια,» λέει ο Filippelli. «Δεν πρέπει να εγκαταλείψετε το χώμα σας, ακόμα κι αν είναι μολυσμένο. Υπάρχουν τρόποι για να κάνετε το σωστό.»
Αρκετές πρακτικές κηπουρικής μπορεί να χρησιμοποιηθούν για την αποκατάσταση των εδαφών σε χαμηλότερα επίπεδα μόλυνσης μολύβδου.  Το πρώτο βήμα στο σχεδιασμό ενός κήπου στην αυλή έχει να κάνει με το χώμα που πρέπει αρχικά να δοκιμαστεί, όχι μόνο για το pH και τα επίπεδα θρεπτικών συστατικών, αλλά και για μολυσματικούς παράγοντες όπως ο μόλυβδος και το αρσενικό. "Ορισμένες πόλεις έχουν προγράμματα δημόσιας υγείας για να βοηθήσουν τους κατοίκους με χαμηλό ή καθόλου κόστος. Ορισμένες πόλεις, όπως η Φιλαδέλφεια έχουν επίσης φτιάξει εργαστήρια όπου οι άνθρωποι μπορούν να φέρουν δείγματα χώματος για άμεση εξέταση με ένα μέσο φθορισμού ακτίνων Χ.
Ακόμη και αν δεν υπάρχει εξειδικευμένο πρόγραμμα στην πόλη σας, στέλνοντας μερικά δείγματα χώματος , τουλάχιστον τρία από διάφορα μέρη του κήπου - σε πανεπιστήμιο ή ιδιωτική εταιρεία για έρευνα συνήθως κοστίζει περίπου 50 δολάρια και διαρκεί μόνο μια-δυο εβδομάδες.
Κατά τα προσεχή έτη, οι αναλύσεις εδάφους πρέπει να γίνουν ακόμη φθηνότερες και ταχύτερες, λέει ο Carl Rosen, ένας επιστήμονας του εδάφους στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα.

Γεωδίφης
​
Πηγές
1.earthmagazine.org
2.Βικιπαίδεια

Μετά τη δημιουργία του ανθρώπου, ο Θεός (ο Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, ο Θεός των Χριστιανών και, στη συνέχεια, για ένα μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας σήμερα) τους είπε: «Να είστε γόνιμοι και να πολλαπλασιάζεστε, γεμίσετε τη γη και υποτάξτε την» (Γεν. 1,28).
Στα μάτια πολλών η ομοφυλοφιλία είναι διαμορφωμένη ως μια παράκαμψη, όχι μόνο σε σύγκριση με τις θεϊκές οδηγίες, αλλά τη φυσική πορεία των πραγμάτων. Προσπαθώντας να δούμε πού έχει τις ρίζες της (για τους περισσότερους από τους σκεπτόμενους) η αντίληψή μας για τον άνθρωπο, ανακαλύπτουμε ότι υπάρχει μια εντυπωσιακή αντίθεση: από τη μία πλευρά του ελληνικού και ρωμαϊκού πολιτισμού, που από καιρό έχει δει την ομοφυλοφιλία ως συμπεριφορά «δεύτερη φύση», και από την άλλη ο Ιουδαϊσμός και ο Χριστιανισμός, που βλέπει την ομοφυλοφιλική συμπεριφορά ως "βδέλυγμα" και μια αμαρτία «ενάντια στη φύση».
Παρά το γεγονός ότι υπήρχε μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στους Έλληνες και τους Ρωμαίους, ενώ στην Αθήνα η ομοφυλοφιλία κατείχε εξέχουσα θέση στην πολιτική και ηθική διαμόρφωση των νέων, στη Ρώμη, αντ ' αυτού ήταν η εκδήλωση της επιθυμίας για κυριαρχία και υποταγή. Η έννοια της "ομαλότητας", και ιδίως των ανδρών, κυριάρχησε για τόσο πολύ καιρό, μέχρι την έλευση του χριστιανισμού ως κομιστή της αντίθετης άποψης. Στο όνομα της διδασκαλίας του χριστιανισμού  ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός , το 559μ.Χ σφραγίζει τους ομοφυλόφιλους ως « luxuriantes contra naturam», προσθέτοντας ότι όλοι πρέπει να αποφεύγουν ασέβειες και φαύλες ενέργειες που δεν διαπράττουν ακόμη και τα ζώα. Και αυτό είναι το σημείο που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής. Η ομοφυλοφιλία ορίζεται ενάντια στη φύση, καθώς δεν έχει θέση στον κόσμο των ζώων. Πιστεύεται ότι στο ζώο το φύλο έχει σχέση μόνο για την τεκνοποίηση.
Τι λένε γι 'αυτό όμως ηθολόγοι και βιολόγοι; Ένα πρωτοποριακό βιβλίο με τίτλο «Η ομοφυλοφιλία δεν είναι ένα φαινόμενο μόνο ανθρώπινο»  του Giorgio Celli, το 1972,αναφέρει ξεκάθαρα την συμπεριφορά των θηλαστικών, πουλιών, ψαριών, κ.λπ. Το βιβλίο τονίζει την σεξουαλική αμφισημία των ζώων, με ανατροπές στο ρόλο (από το αρσενικό στο θηλυκό και το αντίστροφο) μερικές φορές για «εξαιρετικά μεγάλο χρονικό διάστημα." Υπενθυμίζει τον Ελληνικό μύθο, σύμφωνα με τον οποίο ο Μίνωας δεν ήταν αντίθετος σε ομοφυλοφιλική συμπεριφορά στην Κρήτη για να περιορίσει την αύξηση του πληθυσμού(δημογραφικό), αναρωτιέται εάν ο ρυθμιστικός μηχανισμός δεν είναι επεκτάσιμος και στον ανθρώπινο κόσμο,  ο οποίος σήμερα συνωστίζεται τόσο δραματικά. Αποδεκτά ή όχι τα συμπεράσματα του Celli, σίγουρα η αρχή της αφύσικης ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς φαίνεται να μην επιβεβαιώνεται στο φυσικό κόσμο.
Σήμερα έχουμε το προϊόν μιας πιο εκτεταμένης και συστηματικής έρευνας. Ο βιολόγος Bruce Bagemihl δημοσίευσε  πριν από μερικά χρόνια ένα βιβλίο ,751 σελίδων, με δεδομένα που καταγράφηκαν από τον επιστημονικό κόσμο. Το αποτέλεσμα είναι ότι για τουλάχιστον 450 είδη ζώων (κυρίως θηλαστικά και πτηνά), μπορεί κανείς να μιλήσει για ομοφυλοφιλική συμπεριφορά, σε μια πολλαπλότητα μορφών. Εξακολουθεί να έχει νόημα να μιλάμε για αφύσικη συμπεριφορά σχετικά με την ομοφυλοφιλική συμπεριφορά; Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπως οι γορίλες, οι ουραγκουτάγκοι, τα δελφίνια, οι φάλαινες, τα ελάφια, οι αρκούδες,οι καμηλοπαρδάλεις, οι πιγκουίνοι, οι παπαγάλοι και ούτω καθεξής, και εάν δεν θέλετε να διαβάσετε το βιβλίο του Bagemihl, υπάρχει ένα ενδιαφέρον βρετανικό ντοκιμαντέρ: «Έξω στη φύση: Ομοφυλοφιλική συμπεριφορά στο Ζωικό Βασίλειο»(Alexandresco, Loyer, Μενέντεζ- 2001).
Σύμφωνα με το βιβλίο του Bagemihl: η ομοφυλοφιλία τοποθετείται σε σχέση με μια ευρύτερη έννοια, με την μη-αναπαραγωγική σεξουαλική δραστηριότητα, η οποία μπορεί να είναι είτε ευθεία, είναι ομοφυλοφιλική, η σημασία της συμπεριφοράς (σεξουαλική και ερωτική) δεν κατευθύνεται προς την τεκνοποίηση, επεκτείνεται στην οργάνωση της συμπεριφοράς των ζώων. Ο Bagemihl συνειδητοποιεί, και επισημαίνει ξεκάθαρα ότι η αναπαραγωγή, ενώ είναι ένας βασικός στόχος, όμως δεν είναι το μόνο κριτήριο: υπάρχει κάτι που πηγαίνει πολύ πιο πέρα. Ο στόχος δεν μπορεί να είναι απλώς η αναπαραγωγή, υπάρχει ένα νέο παράδειγμα: "Η βιολογική πληθωρικότητα." Η αναπαραγωγή δεν είναι ο τελικός στόχος ή το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της βιολογίας. Είναι απλώς η συνέπεια ενός πολύ ευρύτερου μοντέλου «ενεργειακής δαπάνης». Απλά ιδιοφυές. Θα μπορούσε να ειπωθεί πως ο Bagemihl την βλέπει σχεδόν όπως ο Δαρβίνος.
Εκτός από το βιβλίο του Bagemihl, τα τελευταία 15 χρόνια , στο φυσικό περιβάλλον η ομοφυλοφιλική συμπεριφορά στα ζώα έχει τεκμηριωθεί σε περίπου 1.500 είδη. Πρόκειται για συμπεριφορές που είναι ευρέως διαδεδομένες κυρίως σε έντομα, πάπιες, πουλιά, σκύλους, γάτες, ελέφαντες,γλάρους,πιγκουίνους,γάτες,καμηλοπαρδάλεις,ύαινες,λιοντάρια, σαύρες,αρκούδες,πρόβατα, και ιδίως μεταξύ των πιθήκων.
Ο όρος ομοφυλόφιλος επινοήθηκε στην Πρωσία στο 1869 για να περιγράψει την έλξη και τη σεξουαλική συμπεριφορά μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου. Η χρήση του όρου στον τομέα των μελετών σε ζώα ήταν αμφιλεγόμενη για δύο λόγους: η σεξουαλικότητα του ζώου και οι εμπλεκόμενοι παράγοντες παραμένουν ελάχιστα κατανοητοί, επιπλέον  ο όρος έχει ισχυρές πολιτισμικές επιπτώσεις στις δυτικές κοινωνίες.Τα κίνητρα και η προτίμηση σχεδόν πάντα αφαιρούνται από τη συμπεριφορά των ζώων. Έτσι, στην ομοφυλοφιλική συμπεριφορά έχουν δοθεί διάφορα ονόματα κατά τη διάρκεια των ετών. Η σωστή χρήση του όρου ομοφυλόφιλος σημαίνει ότι ένα ζώο που παρουσιάζει ομοφυλοφιλική συμπεριφορά, ωστόσο η σύγχρονη έρευνα καθιστά την εφαρμογή του όρου της ομοφυλοφιλίας σε όλες τις σεξουαλικές συμπεριφορές (ζευγάρωμα, διέγερση των γεννητικών οργάνων, παιχνίδια ζευγαριού, ερωτοτροπία) μεταξύ ζώων του ίδιου φύλου.
Η ύπαρξη της ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς δεν παρατηρήθηκε ποτέ επίσημα σε μεγάλη κλίμακα μέχρι πρόσφατα. Αυτό το φαινόμενο φαίνεται να είναι διαδεδομένο μεταξύ των πτηνών και των θηλαστικών, ιδίως μεταξύ των πρωτευόντων και θαλάσσιων θηλαστικών. Το  πραγματικό μέγεθος της ομοφυλοφιλίας στα ζώα είναι άγνωστο, αν και μελέτες έχουν δείξει ότι η συμπεριφορά αυτή είναι παρούσα σε πολλά είδη .
Κατά τον Petter Bockman, επιστημονικό σύμβουλο της έκθεσης ενάντια στη φύση εικάζει ότι η πραγματική έκταση του φαινομένου μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερη από ό, τι σήμερα αναγνωρίζεται:
«Δεν έχει βρεθεί κανένα  είδος στο οποίο η ομοφυλοφιλική συμπεριφορά, δεν έχει αποδειχθεί ότι υπάρχει, με εξαίρεση τα είδη που δεν έχουν καθόλου σεξ, όπως οι αχινοί και οι αφίδες. Επιπλέον, ένα μέρος του ζωικού βασιλείου είναι ερμαφρόδιτο, πραγματικά με είδη αμφιφυλόφιλα. Γι 'αυτά, η ομοφυλοφιλία δεν είναι ένα ζήτημα. »
Ένας αυξανόμενος αριθμός επιστημόνων επιβεβαίωσε την ύπαρξη της ομοφυλοφιλίας σε είδη που είναι μόνιμα ζευγάρια όπως οι πιγκουίνοι ή τα περιστέρια, αλλά επίσης και σε μη-μονογαμικά είδη όπως τα πρόβατα.
Μια έρευνα που πραγματοποιήθηκε στα είδη των προβάτων  έχει δείξει ότι «περίπου το 8% ενός είδους κριών παρουσιάζει σεξουαλική προτίμηση για τα μέλη του ίδιου φύλου, σε αντίθεση με τα περισσότερα από τα κριάρια που προτιμούν το αντίθετο φύλο."
 
Γεωδίφης
​
Πηγές
1.Bagemihl-Animal Homosexuality and Natural Diversity 
2.Giorgio Celli-Omosessualità negli animali 
3.Βικιπαίδεια
4.Blog/costanteuniversale.wordpress.com

«Οι σπόροι ενός φυτού μεταφέρονται προς όλες τις κατευθύνσεις αλλά μπορούν μόνο να ζήσουν και να μεγαλώσουν, αν πέσουν στο έδαφος ... Ενώ πολλοί ερευνητές έχουν μελετήσει τους σπόρους, οι ιδιότητες των εδαφών  μπορεί να αποκαλύψουν πολύτιμες γνώσεις σχετικά με τις μεταστατικές ιδιαιτερότητες κάποιων περιπτώσεων καρκίνου.» Stephen Paget,1889
​
Η Κεράλα βρίσκεται στο νοτιοδυτικό τμήμα της Ινδίας αποτελεί μία από τις 28 ομόσπονδες πολιτείες . Πρόκειται  για μία περιοχή 38.863 km² με πληθυσμό περίπου 31.842.000. Στο νότιο τμήμα της μία περιοχή επίσης γνωστή ως Malabar είναι το καλύτερο μέρος για να κατανοήσουμε την στενή σχέση μεταξύ της γεωλογίας μιας περιοχής και της εμφάνισης καρκίνου στον ντόπιο πληθυσμό.
Έρευνα για την χωροταξική κατανομή του καρκίνου στην Malabar, έδειξε ότι η ένταση του καρκίνου ήταν υψηλή σε ότι αφορά τις γαστρεντερικές εκδηλώσεις της λευχαιμίας, του παχέος εντέρου, του στομάχου και του λάρυγγα. Ωστόσο, ο ρυθμός εμφάνισης του καρκίνου του θυρεοειδούς ήταν ο υψηλότερος στην περιοχή αυτή σε σύγκριση με τη μητροπολιτική περιφέρεια της Μουμπάι (πρώην Βομβάη) και το Δελχί.
Ο J.C. Paymaster ο οποίος δημοσίευσε  μία εργασία το 1964 σχετικά με την κατανομή του καρκίνου στην Ινδία, παρατήρησε την εμφάνιση του καρκίνου του θυρεοειδούς στην Κεράλα, χωρίς όμως να είναι σε θέση να  εξηγήσει τους λόγους για την εμφάνισή του. Στο πλαίσιο της ιστορίας, ο I.M.Orrr σε μία δημοσιευμένη εργασία του το 1933 ερεύνησε τη συχνότητα του καρκίνου του στόματος στις δυτικές παράκτιες περιοχές της Κεράλα. Ο Orr υποστήριξε ότι η διατροφή των ανθρώπων στο Βασίλειο της Travancore- περιοχή που κάλυπτε το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής κεντρικής και νότιας Κεράλα- αποτελείτο εξ’ολοκλήρου από ρύζι και ταπιόκα (μανιόκα ή γιούκα) και ήταν ανεπαρκής σε πρωτεΐνες και βιταμίνες.
Η ταπιόκα, είναι τροπικό φυτό που καλλιεργείται σε θερμές χώρες και είναι κυριολεκτικά καθαρό άμυλο. Οι ρίζες μερικών ποικιλιών περιέχουν χημικές ενώσεις τοξικού κυανίου που βρίσκονται στα κύτταρα του φυτού και αποσυντίθενται μέσα στο χυμό. Πολλοί άνθρωποι έχουν μείνει μόνιμα ανάπηροι από το δηλητήριο.
Έρευνα έχει αποκαλύψει ότι η ταπιόκα περιέχει ένα γλυκοζίδιο κυανογόνους( limarin cynogenic) που συναντάται στα φύλλα και τις ρίζες των φυτών, όταν ενεργοποιείται από ένζυμο που περιέχεται στο φυτό, σχηματίζει κυανίδιο, το οποίο στον άνθρωπο μετατρέπεται κυρίως σε θειοκυανικό, ένα γνωστό goitrogenic παράγοντα δηλαδή μία ουσία (είτε σε φάρμακα, χημικές ουσίες, ή τα τρόφιμα) η οποία διαταράσσει την παραγωγή των ορμονών του θυρεοειδούς παρεμβαίνοντας με την πρόσληψη ιωδίου στον θυρεοειδή αδένα. Το ιώδιο είναι βασικό συστατικό των ορμονών του θυρεοειδή.
Με βάση την ανάλυση ιχνοστοιχείων και τα πρόσφατα δεδομένα που προέκυψαν για τον καρκίνο του θυρεοειδούς, μία νέα μελέτη αποκαλύπτει ότι η καλλιέργεια της ταπιόκα σε εδάφη πλούσια σε ραδιενεργά στοιχεία, και η κατανάλωση της, οδηγεί σε πολύ υψηλότερη συχνότητα εμφάνισης του καρκίνου του θυρεοειδούς στην Κεράλα σε σύγκριση με άλλες περιοχές της χώρας.
Ο  Stephen Paget (1855 -1926), ένας άγγλος χειρουργός και παθολόγος, ήταν ο πρώτος που τεκμηρίωσε ότι η μετάσταση καρκίνου δεν συμβαίνει τυχαία. Μετάσταση, δηλαδή η εξάπλωση των κυττάρων του πρωτογενούς όγκου σε ένα δευτερεύον όργανο, είναι υπεύθυνη για περίπου 90% των θανάτων από καρκίνο. Η μελέτη του που δημοσιεύτηκε στο πρώτο τεύχος του The Lancet, ένα από τα πιο έγκυρα αγγλικά ιατρικά περιοδικά , έδειξε ότι οι μεταστάσεις μπορούν να αναπτυχθούν μόνο όταν ο σπόρος και το έδαφος είναι συμβατά. Η Θεωρία του Paget παρέμεινε στα ράφια των βιβλιοθηκών μέχρι να αμφισβητηθεί το 1928 από τον James Ewing, ένας Αμερικανό παθολόγο. Ο Ewing υπέθεσε ότι ο καρκίνος εξαπλώνεται με καθαρά μηχανικούς παράγοντες ως αποτέλεσμα του κυκλοφορικού συστήματος. Η  Θεωρία Ewing παρέμεινε η κυρίαρχη εξήγηση για περισσότερα από 50 χρόνια, μέχρι το 1984, όταν πλέον διαψεύσθηκε.
Είναι σαφές ότι ορισμένα όργανα είναι δεκτικά σε μετάσταση και κάποια άλλα δεν είναι. Λαμβάνοντας υπόψη τη θεωρία του Paget, αν ένας κατάλληλος σπόρος πέφτει σε άγονο έδαφος, η βλάστηση δεν θα συμβεί. Αλλά μήπως η αναλογία ισχύει επίσης για τα κύτταρα όγκων στους ανθρώπους; Ο  προσδιορισμός του ρόλου του εδάφους, είναι  πλέον γνωστός ως το μικροπεριβάλλον «υποδοχής», δείχνει ότι η βιολογία και η γεωλογία δεν είναι ποτέ τυχαία .
Οι όγκοι αποτελούνται από ετερογενείς κυτταρικούς πληθυσμούς και οι μεταστάσεις είναι μη-τυχαίες βιολογικές εκδηλώσεις των οποίων το αποτέλεσμα εξαρτάται από την αλληλεπίδραση μεταξύ των μοναδικών καρκινικών κυττάρων με τα μοναδικά μικροπεριβάλλοντα οργάνων. Με την αποκάλυψη της πολύπλοκης λειτουργίας αυτών των βιολογικών διεργασιών, οι επιστήμονες είδαν ότι δεν είναι τυχαίος μηχανισμός, αλλά ότι απλά αδυνατούσαν να τον κατανοήσουν επαρκώς. Παρόμοια με τα φυτά, οι όγκοι παράγουν μια υπεραφθονία «σπόρων», ρίχνοντας περίπου τέσσερα εκατομμύρια κύτταρα ανά γραμμάριο όγκου κάθε ημέρα. Παρά το γεγονός αυτό, πολύ λίγα κύτταρα όγκου αποικίζουν νέες περιοχές του σώματος. Αυτό το εύρημα κατέδειξε ότι κατά τη διαδικασία της μετάστασης το έδαφος του μικροπεριβάλλοντος ξενιστή είναι εξίσου σημαντική με τον σπόρο του κυττάρου όγκου. Η επιτυχημένη μετάσταση απαιτεί πολλά βήματα, και εμπλέκονται πολλοί παράγοντες τόσο από τον ξενιστή όσο και τον όγκο.
Η ιατρική γεωλογία είναι ένας σχετικά νέος διεπιστημονικός τομέας που μελετά τη σχέση μεταξύ των φυσικών γεωλογικών παραγόντων και τις επιπτώσεις τους στην υγεία των ανθρώπων και των ζώων. Η Επιτροπή Γεωλογικών Επιστημών Περιβαλλοντικού Σχεδιασμού ορίζει την ιατρική γεωλογία, ως την, «Επιστήμη που ασχολείται με την επίδραση των κοινών περιβαλλοντικών παραγόντων και την γεωγραφική κατανομή των προβλημάτων υγείας στον άνθρωπο και τα ζώα». Η ιατρική γεωλογία έχει αναγνωρίσει έναν αριθμό δυνητικά τοξικών στοιχείων όπως το αρσενικό, το κοβάλτιο, το χρώμιο, το χαλκό, το νικέλιο, το μόλυβδο, το βανάδιο, το ουράνιο και το ψευδάργυρο, που είναι γνωστό ότι επηρεάζουν την ανθρώπινη υγεία.
Καθώς ο αντίκτυπος των λοιμωδών νοσημάτων έχει μειωθεί και ο πληθυσμός γερνάει, ο καρκίνος έχει γίνει η πιο κοινή αιτία θανάτου στις ανεπτυγμένες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της χώρας μας. Η σχέση μεταξύ της περιβαλλοντικής έκθεσης σε δυνητικά τοξικά στοιχεία στο έδαφος και της ασθένειας του καρκίνου δείχνει την ανάπτυξη διαφορετικών τύπων καρκίνου (πνεύμονα, του στομάχου, λευχαιμία, του οισοφάγου, του παχέος εντέρου, της κύστης, του νεφρού, του μαστού, μεσοθηλίωμα, του καρκίνου του δέρματος κά).Μια τοπική έρευνα, με τοπικά γεωγραφικά κριτήρια και ιδιατερότητες είναι σε θέση να διερευνήσει τη σχέση μεταξύ της περιβαλλοντικής έκθεσης και της νόσου του καρκίνου για κάθε τόπο, και θα μπορούσε να περιορίσει τις επιπτώσεις για την υγεία των κατοίκων και των ζώων.

Γεωδίφης
​
Πηγές
1.Rais Akhtar -Πανεπιστήμιο Jawaharlal Nehru
2.mdanderson.org
3.Βικιπαίδεια
4.Γεωλογικό Ινστιτούτο του Ιράν

"Αν αλλάξετε την υδρολογία μιας περιοχής με την κατασκευή φραγμάτων ή έργων που αλλάζουν την πορεία του νερού, ή αν αλλάξετε τις γεωργικές πρακτικές και την εισαγωγή οξυγόνου ή νιτρικών στα ιζήματα, όπου δεν υπήρχαν πριν, τότε αυτή θα αλλάξει με την απελευθέρωση του αρσενικού "
 
Τα υπόγεια ύδατα στη Νότια και Νοτιοανατολική Ασία, συνήθως περιέχουν συγκεντρώσεις αρσενικού 20-100 φορές μεγαλύτερο από το συνιστώμενο όριο από την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας, με αποτέλεσμα περισσότερα από 100 εκατομμύρια άνθρωποι να δηλητηριάζονται από το πόσιμο νερό στο Μπαγκλαντές, την Καμπότζη, την Ινδία, τη Μιανμάρ, το Βιετνάμ και την Κίνα.
Επιστήμονες του Στάνφορντ έχουν λύσει ένα σημαντικό μυστήριο σχετικά με το πού τα μικρόβια που είναι υπεύθυνα για την αποδέσμευση του επικίνδυνου  αρσενικού στα υπόγεια ύδατα στη Νοτιοανατολική Ασία παίρνουν την τροφή τους.
Τα ευρήματά τους, που δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Nature Geoscience, θα μπορούσαν να καθοδηγήσουν τη μελλοντική διαχείριση της γης και τη μελλοντική ανάπτυξη. Το αρσενικό είναι δεσμευμένο σε ενώσεις οξειδίου του σιδήρου στα βράχια από τα Ιμαλάια, και ξεπλένεται κάτω από τα μεγάλα ποτάμια και αποτίθεται στις πεδινές λεκάνες και τα δέλτα της ευρύτερης περιοχής.
Οι επιστήμονες γνωρίζουν ότι η απουσία οξυγόνου, σε ορισμένα βακτήρια που ζουν στα ιζήματα που εναποτίθενται τα κάνει να χρησιμοποιούν σωματίδια από αρσενικό και οξείδιο του σιδήρου ως εναλλακτική λύση για την αναπνοή τους. Όταν το κάνουν αυτό, ωστόσο, τα μικρόβια διαχωρίζουν τα οξείδια του αρσενικού και σιδήρου και τη μεταφορά της τοξίνης στα υποκείμενα υπόγεια ύδατα.
Το μυστήριο σε αυτό το σύστημα, όμως, είναι μια προφανής πηγή ενέργειας που τα μικρόβια μπορεί να αξιοποιήσουν για να τροφοδοτήσουν την διαδικασία διαχωρισμού. "Το ερώτημα που περιορίζει πραγματικά την ικανότητά μας να καταλήξουμε σε μοντέλα πρόβλεψης των συγκεντρώσεων αρσενικού υπόγειων υδάτων είναι πώς και γιατί το φαγητό που χρησιμοποιούν διαφέρει μεταξύ του τοπίου και με το βάθος του ιζήματος, "δήλωσε ο γεωεπιστήμονας  Scott Fendorf, καθηγητής στη Σχολή Γης, Ενέργειας & Περιβαλλοντικών Επιστημών του Στάνφορντ.
Στη μελέτη τους, ο Fendorf και η ομάδα του θέλησαν να καθορίσουν αν τα μικρόβια που απελευθερώνουν αρσενικό τρέφονται σχετικά με τις πρόσφατες αποθέσεις του φυτικού υλικού που βρίσκεται κοντά στην επιφάνεια, ή αν εκμεταλλεύονταν τα μεγαλύτερα βιοϋλικά που είχαν θαφτεί βαθιά στο υπέδαφος. Ένα δεύτερο ερώτημα που ήθελαν να απαντήσουν ήταν, πώς η απελευθέρωση του αρσενικού ποικίλλει ανάλογα με το τοπίο στην Ασία; Για να αντιμετωπιστούν αυτά τα ζητήματα, ο Fendorf και η ομάδα του πραγματοποίησαν μια σειρά πειραμάτων πεδίου. Μάζεψαν πυρήνες ιζημάτων από δύο τύπους περιβάλλοντος στο Δέλτα του Μεκόνγκ στην Καμπότζη. Από εποχιακούς υγροτόπους - όπου το έδαφος είναι κορεσμένο από τα όμβρια ύδατα μόνο για ένα μέρος του έτους - και από μόνιμους υγροτόπους, οι οποίοι συνεχώς πλημμυρίζουν. "Επικεντρωθήκαμε σε υγροτόπους, διότι αυτός είναι ο κυρίαρχος τύπος του τοπίου που βρέθηκε στην Καμπότζη, το Βιετνάμ και άλλες χώρες που έχουν πληγεί από τη μόλυνση του αρσενικού ", δήλωσε ο Fendorf. Τα διάφορα ιζήματα που συλλέχτηκαν από διαφορετικά βάθη αποκάλυψαν ότι το οξυγόνο το οποίο στερούνται τα βακτήρια που ζουν στα ανώτερα τμήματα των μόνιμων υγροτόπων το αποβάλλουν σε αρσενικό. Ωστόσο, τα ιζήματα που λήφθηκαν από τα ίδια τα ρηχά στρώματα νερού των εποχιακών υγροτόπων δεν είχαν αρσενικό. Οι επιστήμονες του Στάνφορντ υπέθεσαν ότι τα βακτήρια που κατοικούν στα ρηχά στρώματα των εποχιακών υγροτόπων έτρωγαν όλο το εύπεπτο φυτικό υλικό κατά τη διάρκεια ξηρών περιόδων, όταν τα ιζήματα εκτίθενται σε αέρα και τα μικρόβια έχουν πρόσβαση στο οξυγόνο. Ως εκ τούτου, δεν έμεναν τρόφιμα για τα μικρόβια όταν επέστρεψαν οι πλημμύρες, καθιστώντας τα ανίκανα να διασπάσουν τα μόρια αρσενικού από οξείδια του σιδήρου. Η υπόθεση αυτή επιβεβαιώθηκε όταν οι επιστήμονες πρόσθεσαν γλυκόζη - ένα σάκχαρο πλούσιο σε άνθρακα και εύπεπτο - σε φιαλίδιο από τον εποχιακό υγρότοπο και τα μικρόβια άρχισαν να απελευθερώνουν το αρσενικό. "Τα βακτήρια που ελευθερώνουν το αρσενικό ζουν σε ρηχές περιοχές των εποχιακών υγροτόπων είναι  « αντιδραστικά » σε περιορισμένο άνθρακα - δηλαδή, δεν απελευθερώνουν το αρσενικό στο νερό, γιατί δεν υπάρχει αρκετό διαθέσιμο σε άνθρακα μια μορφή που μπορούν να χρησιμοποιήσουν, "Fendorf είπε.
Το ίδιο πείραμα επαναλήφθηκε με δείγματα που λήφθηκαν από περίπου 30 μέτρα υπόγεια - το βάθος των περισσότερων γεωτρήσεων πόσιμου νερού στην Ασία - έδειξε τα βακτήρια στους μόνιμους υγροτόπους ως πρωταρχικό ένοχο της απελευθέρωσης του αρσενικού.
Η εργασία αυτή προτείνει ότι, υπό κανονικές συνθήκες, τα μικρόβια σε εποχιακούς υγροτόπους δεν αποτελούν σημαντική απειλή για την προσθήκη του αρσενικού στα υπόγεια ύδατα. Τι γίνεται όμως αν οι συνθήκες αλλάξουν, οι επιστήμονες αναρωτήθηκαν, όπως θα μπορούσε να συμβεί, όταν το έδαφος έχει αναπτυχθεί για άλλες χρήσεις; Για να απαντήσει στο ερώτημα αυτό, η ομάδα προέβη σε δεύτερο είδος πειράματος, στο οποίο προσομοίωσε την μετατροπή ενός μικρού, απομακρυσμένου εποχιακού υγροτόπου σε μόνιμο σκάβοντας ένα οικόπεδο εποχιακού υγροτόπου και κρατώντας το μόνιμα γεμάτο με νερό. Όπως είχε προβλεφθεί, αυτό είχε ως αποτέλεσμα την απελευθέρωση του αρσενικού. (Το ποσό ήταν μικρό και παροδικό, είπε ο Fendorf, και οι άνθρωποι ποτέ δεν απειλήθηκαν από το πείραμα.) Τα ευρήματα έχουν μεγάλες συνέπειες για την πρόβλεψη των αλλαγών στις συγκεντρώσεις αρσενικού με την ανάπτυξη και τις χρήσεις  γης στη Νότια και τη Νοτιοανατολική Ασία και για τον κύκλο του  γήινου διοξειδίου του άνθρακα. "Αν αλλάξετε την υδρολογία της περιοχής με την κατασκευή φραγμάτων ή έργων που αλλάζουν την πορεία του νερού, ή αν αλλάξετε τις γεωργικές πρακτικές και την εισαγωγή οξυγόνου ή νιτρικών στα ιζήματα, όπου δεν υπήρχαν πριν, τότε αυτή θα αλλάξει με την απελευθέρωση του αρσενικού ", δήλωσε ο Fendorf.

Γεωδίφης
Πηγή-Nature Geoscience

 … Άρα το πιο φρικιαστικό απ’ όλα τα δεινά, ο θάνατος, είναι ένα τίποτα για μας. Απλούστατα επειδή, ενόσω εμείς θα ζούμε, εκείνος θα είναι απών, ενώ, όταν θα εμφανιστεί, εμείς δεν θα υπάρχουμε» (Επίκουρου, Επιστολή προς Μενοικέα, Περί Ευτυχίας)....
​
Η χώρα μας τα τελευταία 100 χρόνια έχει στερηθεί το 65% των υγροτόπων της. Οι αιτίες για την αποστράγγιση λιμνών, ελών και λιμνοθαλασσών ήταν το μεγάλο πρόβλημα της ελονοσίας και η ανάγκη για περισσότερη καλλιεργήσιμη γη. Όμως ο στόχος για μεγαλύτερες γεωργικές εκτάσεις είχε τίμημα καθώς συχνότατα επέφερε βαρύ οικολογικό πλήγμα.
Μία από τις πολλές λίμνες που χάθηκε όχι από φυσικά αίτια αλλά αποκλειστικά και μόνο από τις δραστηριότητες και τις ανάγκες τους είδους «εξολοθρευτή» ήταν η ξακουστή Αχερουσία, το 1960.
Η Αχερουσία λίμνη διασχιζόταν από τον Αχέροντα ποταμό και τους παραποτάμους του Πυριφλεγέθοντα και Κωκυτό, κατελάμβανε μία τεράστια έκταση από το χωριό Χόικα μέχρι τη θάλασσα και από τη Χόικα μέχρι την Παραμυθιά. Ενώ η λίμνη έχει χαθεί, ο Αχέρων ποταμός (δηλαδή αυτός που δεν έχει χαρά ή ποτάμι της μελαγχολίας ή θλίψης),εξακολουθεί να υπάρχει στην περιφέρεια της Ηπείρου και να διασχίζει τους Νομούς Ιωαννίνων, Θεσπρωτίας και Πρεβέζης. Το ποτάμι πηγάζει από το Όρος Τόμαρος ,τα Όρη Σουλίου και τις βουνοκορφές της Παραμυθιάς, εκβάλλει στο Ιόνιο Πέλαγος-στο χωριό Αμμουδιά, όπου σχηματίζει Δέλτα από το οποίο διαμορφώνονται τα δύο κύρια έλη της περιοχής( της Σπλάντζας και της Βαλανιδορράχης). Σύμφωνα με την μυθολογία μας κατά την τιτανομαχία οι Τιτάνες έπιναν νερό από τον Αχέροντα όταν ο Δίας για να τους τιμωρήσει μαύρισε και πίκρανε τα νερά του.
Στην «πατρίδα του Άδη» οι αρχαίοι πίστευαν ότι υπάρχει μια κρύπτη για τον κάτω κόσμο. Σε αυτή την γη ο  Άδης είχε το πάνω χέρι στους νεκρούς ενώ ο Χάροντας είχε τον ρόλο του βαρκάρη που κουβαλούσε τις ψυχές τους στον Κάτω Κόσμο. Ο σατιρικός Λουκιανός, για την είσοδο στα έγκατα έγραψε τον περίφημο νεκρικό διάλογο του Χάροντα με έναν νεκρό: «Απόδος ω τρισκατάρατε τα πορθμεία»  για να λάβει την απάντηση «Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος…».
Στην περιοχή βρίσκεται ένα από αρχαιότερα μαντεία των νεκρών, από τη μυκηναϊκή εποχή (14ος -13ος αι.π.Χ.). Μέσα σε καταπακτή το θολωτό κτίσμα ως επί το πλείστον από ασβεστόλιθο, σε συνδυασμό με τις ιδιαίτερα χαμηλές τιμές του χρόνου αντήχησης και του θορύβου βάθους, έχει κάνει τους ερευνητές να πιστεύουν ότι ο χώρος ήταν έτσι κατασκευασμένος, ώστε να δημιουργεί στον επισκέπτη έντονα ψυχοακουστικά φαινόμενα. Στο μαυσωλείο των ψυχών του Αχέροντα γίνονταν προσφορές όπως γάλα, μέλι, κρασί και αίμα θυσιασμένων ζώων, για να εξευμενίσουν τους θεούς του υπεδάφους. Στην αρχαιότητα πίστευαν ότι οι ψυχές ήταν άυλες σαν σκιές. Μετά την προσφορά που συνήθως γινόταν με τεράστια πιθάρια εμφανίζονταν οι «σκιές» των νεκρών και μιλούσαν στον επισκέπτη.
Το ιερό του Αχέροντα ήταν διαφορετικό από το μαντείο της Δωδώνης που βρίσκεται βορειότερα. Στόχος του ήταν η επικοινωνία των συγγενών ή φίλων με τις ψυχές των πεθαμένων και όχι η παροχή χρησμών.
Σύμφωνα με την τοπική παράδοση ο παραπόταμος του Αχέροντα, Κωκυτός (σημαίνει θρήνος) είχε νερά πικρά καθώς ένα τέρας που ζούσε στις πηγές του τα δηλητηρίαζε. Ο πολιούχος της Παραμυθιάς Άγιος Δονάτος κατάφερε να σκοτώσει το θεριό και τα νερά του Αχέροντα έγιναν πάλι γλυκά, γι’ αυτό ονομάστηκε  Γλυκή η τοπική κοινότητα που συναντάται κοντά στο Ζάλογγο.
Γεωλογικά η  κοιλάδα του Άδη είναι σχετικά νέα, δημιουργήθηκε τα τελευταία 10.000 χρόνια, αποτελείται από εύφορα αργιλλοαμμώδη φερτά υλικά .Σημαντικό ρόλο στην ανύψωση των οροσειρών είχαν τα ρήγματα της περιοχής. Η διάβρωση των ποταμών, τα καρστικά τοπία, τα αλλουβιακά ριπίδια, τα ρήγματα, οι καταβόθρες, τα καλό νερό τόσο σε ποιότητα όσο και ποσότητα, οι βάλτοι και άλλα γεωλογικά χαρακτηριστικά κάνουν την περιοχή ξεχωριστή. Εκτός από τους πρόσφατους χαλαρούς προσχωσιγενείς σχηματισμούς τα πετρώματα που επικρατούν είναι οι ασβεστόλιθοι(ηλικίες από 195-25 εκ.ετών), οι δολομίτες, οι σχιστόλιθοι, οι εβαπορίτες(σειρά με ανυδρίτες, γύψους και διάπυρα)κά. Οι γύψοι είναι τα παλαιότερα σε ηλικία πετρώματα της περιοχής,280-200 εκ.ετών. Η δημιουργία των κοιτασμάτων γύψου οφείλεται σε εξάτμιση παραθαλάσσιων αρχαίων λιμνών.
Μεγάλο τμήμα της μυθολογίας και της παράδοσης της περιοχής ταυτίζεται με την γεωλογική εξέλιξη του ευρύτερου χώρου. Πρόκειται για μία ενεργά τεκτονική περιοχή με πλούσια γεωμορφολογία όπου το συνεχώς μεταβαλλόμενο γεωπεριβάλλον ίσως επηρέασε την αντίληψη και την φαντασία των αρχαίων και πιθανόν έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις νεώτερες τοπικές και θρησκευτικές παραδόσεις των κατοίκων.

Γεωδίφης

Πηγές
​
1.Σεισμοτεκτονικός χάρτης της Ελλάδας-ΙΓΜΕ
2.Βικιπαίδεια
3. Ιστοσελίδα ,paramythia-online.gr