«Κοιτάζω μαγεμένος ένα κομμάτι από χρυσό που δεν έτυχε ποτέ να δω. Απλά εγώ δεν το πιστεύω. Είχαμε σκοντάψει σε μια από τις μεγαλύτερες φλέβες χρυσού στην περιοχή των Άλπεων. Μπροστά στα μάτια μας χρυσός, μόνο χρυσός και περισσότερο χρυσός…. Ξεκινήσαμε με την πρόθεση να εμβαθύνουμε τις γνώσεις μας για αυτά τα άγρια βουνά. Η φύση, ως ένα τεράστιο κέρας της Αμάλθειας, δεν παρέλειψε να αποκαλύψει όλους τους θησαυρούς της». Michael Wachtler - Φυσικός, φιλόσοφος, συγγραφέας, σκηνοθέτης
Τον Οκτώβριο του 2003 μία ομάδα από εξερευνητές ξεκίνησε μια περιπέτεια, αναζητώντας χρυσό στις Άλπεις, Λίγο πριν, η παγιωμένη αντίληψη σχετικά με τη δυνατότητα εύρεσης χρυσού στα βουνά των Άλπεων, ήταν κατηγορηματικά αρνητική. Ναι, ίσως θα μπορούσατε να βρείτε μερικά ψίχουλα, αλλά σίγουρα τίποτα περισσότερο έγραφαν τα περιοδικά και οι εφημερίδες. Ωστόσο, η αναζήτηση στις κοιλάδες των περιχώρων της Brusson, μια μικρή πόλη κοντά στις Αλπεις ήδη γνωστή στους ρωμαϊκούς χρόνους για τα ορυχεία της αποκάλυψε ένα αξιοσημείωτο κοίτασμα. Η αίγλη του παρελθόντος στα ορυχεία μπορεί να είχε χαθεί τις τελευταίες δεκαετίες, όμως έμεναν ανοικτά και οι σήραγγες, τα φρέατα και τα περάσματα έδειχναν τους αγώνες κάποιων ενάντια στις δυνάμεις της φύσης. Γενεές γενεών έψαχναν για το χρυσό και εμείς το βρήκαμε σε αφθονία γράφουν στον ημερολόγιο τους οι εξερευνητές. «Όταν κατανοήσαμε καλύτερα τη φύση, τότε την είδαμε με διαφορετικά μάτια. Ο χρυσός των Άλπεων ξαφνικά έλαμψε μπροστά μας αλλά δεν γεννήθηκε η απληστία μέσα μας. Καθόμασταν εκεί, προσπαθώντας να γευτούμε αυτή τη στιγμή. Ο χρυσός είναι όπου μπορείτε να το βρείτε». (ή καλύτερα είναι εκεί, φτάνει να ξέρετε πού να ψάξετε).
Οι Ticino, Sesia, Dora Riparia, Elvo και άλλοι μεγάλοι ποταμοί που ρέουν προς τα κάτω από τις χώρες των Δυτικών Άλπεων είναι πλούσιοι σε προσχωσιγενή χρυσό. Ο χρυσός βρίσκεται κατά κύριο λόγο στις φλέβες χαλαζία των βουνών. Με την πάροδο του χρόνου, η διάβρωση απελευθερώνει τους κόκκους χρυσού και τα ποτάμια τον μεταφέρουν προς τον κάμπο.
Κάτω από τις Άλπεις, κατά την περίοδο των παγετώνων, η τεράστια ποσότητα του πάγου που κατέβαινε στην κοιλάδα με ασταμάτητη αργή κίνηση, παρέσυρε και συνέθλιβε τα πάντα που συναντούσε ως εμπόδιο. Μαζί με πέτρες, ορυκτά και γρανίτη, κάτω από το παγετώνα μεταφερόταν επίσης και χρυσός, στο δάπεδο μαζί με άλλα διάφορα υλικά. Αυτό το μέταλλο, σύρθηκε αργά από τον παγετώνα,είχε συνθλιβεί από το τεράστιο βάρος του και για το λόγο αυτό, όταν συναντάται έρχεται με τη μορφή λεπτών πλακών. Πρόκειται για δευτερογενή κοιτάσματα χρυσού που βρίσκονται, όχι μόνο στα ποτάμια, όπου μπορεί να αναζητηθεί σχετικά εύκολα, αλλά επίσης και πάνω από το γύρω έδαφος. Σε τακτά χρονικά διαστήματα, όταν τα ποτάμια τρέχουν με νερά που γίνονται υψηλά και ορμητικά διαβρώνουν τις πλευρές της ίδιας της κοίτης του ποταμού. Ο χρυσός βρίσκεται συχνά στην ελεύθερη στοιχειακή μορφή του, συνήθως στη μορφή σβώλων ή κόκκων, ανάμεσα σε πετρώματα, σε «φλέβες» ή και σε προσχωσιγενή κοιτάσματα.
Το παλαιότερο έγγραφο που αναφέρει την αναζήτηση για αυτό το πολύτιμο μέταλλο στα ποτάμια που κατεβαίνουν από τις Άλπεις χρονολογείται στο έτος χίλια, αλλά ακόμη και πριν από την εκμετάλλευση των ποταμών, ιδιαίτερα στην περιοχή της λίμνης Maggiore.
Στο κείμενο “Honorantie Civitatis papie” (1010-20)γίνεται ιδιαίτερη αναφορά για την έρευνα για χρυσό, " Auri levatores " - οι χρυσωρύχοι - είναι υποχρεωμένοι να πωλήσουν το χρυσό που έχουν εξορύξει άμεσα στο Αγορά Εμπορευμάτων της Μπολόνια .Από το τέλος του 14ου αιώνα μέχρι το τέλος του 18ου ήταν η έδρα του Foro dei Mercanti. Αρχίζοντας το 1797, με τη γαλλική κατοχή, έγινε η έδρα του Εμπορικού Επιμελητηρίου.
Η αναζήτηση του χρυσού γινόταν ιδιαίτερα το χειμώνα,κατά τη διάρκεια της ξηράς περιόδου του ποταμού, όταν ο ποταμός έτρεχε λίγο νερό. Το πλύσιμο με τα χέρια της άμμου και των βότσαλων, γινόταν από ειδικούς μου χρησιμοποιούσαν λοξές ξύλινες σανίδες, φτυάρια, καλάθια, κόσκινα και άλλα ως επι το πλείστον ξύλινα εργαλεία.
Το επίπονο ενδιαφέρον για την εξόρυξη χρυσού χάθηκε σύντομα. Τελαυταία φορά ήταν κάπου μεταξύ 16ου και 17ου αιώνα όταν αναφέρονται δραστηριότητες στην Παβία από μόνο μια οικογένεια από επαγγελματίες ερευνητές. Ωστόσο, ο χρυσός εξακολουθεί να διαδραματίζει ένα σημαντικό ρόλο στη λαογραφία - μέχρι τα χρόνια του 20ου αιώνα στο Τρέντο. Τότε ήταν που η παράδοση αναφέρει ότι γαμπρός εξόρυξε προσωπικά χρυσό από το ποτάμι για να σφυρηλατήσει το γαμήλιο δαχτυλίδι.
Γεωδίφης
Πηγές
1.Il più grande ritrovamento d'oro delle Alpi-Michael Wachtler
2.Βικιπαίδεια
3.storiadellageologia.blogspot
Τον Οκτώβριο του 2003 μία ομάδα από εξερευνητές ξεκίνησε μια περιπέτεια, αναζητώντας χρυσό στις Άλπεις, Λίγο πριν, η παγιωμένη αντίληψη σχετικά με τη δυνατότητα εύρεσης χρυσού στα βουνά των Άλπεων, ήταν κατηγορηματικά αρνητική. Ναι, ίσως θα μπορούσατε να βρείτε μερικά ψίχουλα, αλλά σίγουρα τίποτα περισσότερο έγραφαν τα περιοδικά και οι εφημερίδες. Ωστόσο, η αναζήτηση στις κοιλάδες των περιχώρων της Brusson, μια μικρή πόλη κοντά στις Αλπεις ήδη γνωστή στους ρωμαϊκούς χρόνους για τα ορυχεία της αποκάλυψε ένα αξιοσημείωτο κοίτασμα. Η αίγλη του παρελθόντος στα ορυχεία μπορεί να είχε χαθεί τις τελευταίες δεκαετίες, όμως έμεναν ανοικτά και οι σήραγγες, τα φρέατα και τα περάσματα έδειχναν τους αγώνες κάποιων ενάντια στις δυνάμεις της φύσης. Γενεές γενεών έψαχναν για το χρυσό και εμείς το βρήκαμε σε αφθονία γράφουν στον ημερολόγιο τους οι εξερευνητές. «Όταν κατανοήσαμε καλύτερα τη φύση, τότε την είδαμε με διαφορετικά μάτια. Ο χρυσός των Άλπεων ξαφνικά έλαμψε μπροστά μας αλλά δεν γεννήθηκε η απληστία μέσα μας. Καθόμασταν εκεί, προσπαθώντας να γευτούμε αυτή τη στιγμή. Ο χρυσός είναι όπου μπορείτε να το βρείτε». (ή καλύτερα είναι εκεί, φτάνει να ξέρετε πού να ψάξετε).
Οι Ticino, Sesia, Dora Riparia, Elvo και άλλοι μεγάλοι ποταμοί που ρέουν προς τα κάτω από τις χώρες των Δυτικών Άλπεων είναι πλούσιοι σε προσχωσιγενή χρυσό. Ο χρυσός βρίσκεται κατά κύριο λόγο στις φλέβες χαλαζία των βουνών. Με την πάροδο του χρόνου, η διάβρωση απελευθερώνει τους κόκκους χρυσού και τα ποτάμια τον μεταφέρουν προς τον κάμπο.
Κάτω από τις Άλπεις, κατά την περίοδο των παγετώνων, η τεράστια ποσότητα του πάγου που κατέβαινε στην κοιλάδα με ασταμάτητη αργή κίνηση, παρέσυρε και συνέθλιβε τα πάντα που συναντούσε ως εμπόδιο. Μαζί με πέτρες, ορυκτά και γρανίτη, κάτω από το παγετώνα μεταφερόταν επίσης και χρυσός, στο δάπεδο μαζί με άλλα διάφορα υλικά. Αυτό το μέταλλο, σύρθηκε αργά από τον παγετώνα,είχε συνθλιβεί από το τεράστιο βάρος του και για το λόγο αυτό, όταν συναντάται έρχεται με τη μορφή λεπτών πλακών. Πρόκειται για δευτερογενή κοιτάσματα χρυσού που βρίσκονται, όχι μόνο στα ποτάμια, όπου μπορεί να αναζητηθεί σχετικά εύκολα, αλλά επίσης και πάνω από το γύρω έδαφος. Σε τακτά χρονικά διαστήματα, όταν τα ποτάμια τρέχουν με νερά που γίνονται υψηλά και ορμητικά διαβρώνουν τις πλευρές της ίδιας της κοίτης του ποταμού. Ο χρυσός βρίσκεται συχνά στην ελεύθερη στοιχειακή μορφή του, συνήθως στη μορφή σβώλων ή κόκκων, ανάμεσα σε πετρώματα, σε «φλέβες» ή και σε προσχωσιγενή κοιτάσματα.
Το παλαιότερο έγγραφο που αναφέρει την αναζήτηση για αυτό το πολύτιμο μέταλλο στα ποτάμια που κατεβαίνουν από τις Άλπεις χρονολογείται στο έτος χίλια, αλλά ακόμη και πριν από την εκμετάλλευση των ποταμών, ιδιαίτερα στην περιοχή της λίμνης Maggiore.
Στο κείμενο “Honorantie Civitatis papie” (1010-20)γίνεται ιδιαίτερη αναφορά για την έρευνα για χρυσό, " Auri levatores " - οι χρυσωρύχοι - είναι υποχρεωμένοι να πωλήσουν το χρυσό που έχουν εξορύξει άμεσα στο Αγορά Εμπορευμάτων της Μπολόνια .Από το τέλος του 14ου αιώνα μέχρι το τέλος του 18ου ήταν η έδρα του Foro dei Mercanti. Αρχίζοντας το 1797, με τη γαλλική κατοχή, έγινε η έδρα του Εμπορικού Επιμελητηρίου.
Η αναζήτηση του χρυσού γινόταν ιδιαίτερα το χειμώνα,κατά τη διάρκεια της ξηράς περιόδου του ποταμού, όταν ο ποταμός έτρεχε λίγο νερό. Το πλύσιμο με τα χέρια της άμμου και των βότσαλων, γινόταν από ειδικούς μου χρησιμοποιούσαν λοξές ξύλινες σανίδες, φτυάρια, καλάθια, κόσκινα και άλλα ως επι το πλείστον ξύλινα εργαλεία.
Το επίπονο ενδιαφέρον για την εξόρυξη χρυσού χάθηκε σύντομα. Τελαυταία φορά ήταν κάπου μεταξύ 16ου και 17ου αιώνα όταν αναφέρονται δραστηριότητες στην Παβία από μόνο μια οικογένεια από επαγγελματίες ερευνητές. Ωστόσο, ο χρυσός εξακολουθεί να διαδραματίζει ένα σημαντικό ρόλο στη λαογραφία - μέχρι τα χρόνια του 20ου αιώνα στο Τρέντο. Τότε ήταν που η παράδοση αναφέρει ότι γαμπρός εξόρυξε προσωπικά χρυσό από το ποτάμι για να σφυρηλατήσει το γαμήλιο δαχτυλίδι.
Γεωδίφης
Πηγές
1.Il più grande ritrovamento d'oro delle Alpi-Michael Wachtler
2.Βικιπαίδεια
3.storiadellageologia.blogspot
RSS Feed
