Ο Ηρόδοτος στα 30 του αυτοεξορίζεται από την πατρίδα του Αλικαρνασσό και αρχίζει να περιφέρεται στην τότε γνωστή οικουμένη. Επισκέπτεται την Αίγυπτο,την Κύπρο,την Βαβυλωνία,την Κριμαία,την Κυρηναϊκή, ενώ φτάνει έως την Κάτω Ιταλία όπου ζει το υπόλοιπο της ζωής του, εκεί θα γράψει ότι έχει δει και ότι του έχουν διηγηθεί ,δίνοντας πληροφορίες για τον αρχαίο κόσμο. Για το έργο και την προσφορά του ονομάζεται ''Πατέρας της Ιστορίας'' όμως αργότερα οι ιστορικοί αμφισβητούν τις σημειώσεις και τις αφηγήσεις του. Ωστόσο, ανακαλύψεις των τελευταίων χρόνων έχουν αρχίσει να επιβεβαιώνουν τις συγκλονιστικές ιστορίες του.
Στο 3ο βιβλίο του, την Θάλεια, ο Ηρόδοτος αναφέρει για ένα μέρος της Ινδίας, στα βουνά του σημερινού Πακιστάν όπου ''ζουν μεγάλα μυρμήγκια, λίγο μικρότερα από τα σκυλιά αλλά μεγαλύτερα από τις αλεπούδες. Αυτά τα μυρμήγκια κατασκευάζουν τις φωλιές τους υπόγεια όπως και τα ελληνικά μυρμήγκια και προς το σχήμα μοιάζουν πολύ. Πετούν έξω το χώμα καθώς σκάβουν. Η άμμος την οποία πετούν είναι γεμάτη από χρυσό. Οι κάτοικοι της περιοχής μαζεύουν την χρυσόσκονη κατά την θερμότερη ώρα της ημέρας όταν τα μυρμήγκια κρύβονται για να προφυλαχθούν από την ζέστη''.
Το 1996, ο Michel Georges Francois Peissel (1937-2011) ένας Γάλλος εξερευνητής, εθνολόγος και συγγραφέας και μέλος της Βασιλικής Γεωγραφικής Εταιρείας,όταν επισκέφθηκε την Ινδία και το Πακιστάν, ανακάλυψε ένα ζωικό είδος που μπορεί να φωτίσει μία από τις πιο περίεργες ιστορίες του Ηροδότου.
Ο Peissel αναφέρει ότι σε μια απομονωμένη περιοχή, πλούσια σε χρυσό, του Βόρειου Πακιστάν, στο οροπέδιο Deosai στην επαρχία Γκιλγκίτ-Μπαλτιστάν, υπάρχει ένα είδος, (μαρμότα των Ιμαλαΐων ), που ίσως να ήταν αυτό που ο Ηρόδοτος είχε αποκαλέσει ως '' γιγαντιαίο μυρμήγκι''. Πρόκειται για μαρμότα ένα είδος τρωκτικού που μοιάζει με σκίουρο που συναντάται ως επί το πλείστον σε κρύες στέπες.
Σύμφωνα με τον Peissel, άνθρωποι από τις φυλές Minaro που ζουν στο οροπέδιο, επιβεβαίωσαν ότι για γενιές, η συλλογή της χρυσόσκονης γινόταν από τους ντόπιους όταν οι μαρμότες έφεραν τον χρυσό στην επιφάνεια καθώς έσκαβαν τα υπόγεια λαγούμια τους. Αργότερα συγγραφείς όπως ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος ανέφεραν αυτή την ιστορία,καθώς και το περιοχή εξόρυξης χρυσού στην Φυσική Ιστορία του.
Ο Michel Peissel θεώρησε ότι ο Ηρόδοτος μπορεί να έχει μπερδέψει την παλιά περσική λέξη "Marmot" με τη λέξη "μυρμήγκι του βουνού''. Η έρευνα δείχνει ότι ο Ηρόδοτος πιθανώς δεν ήξερε Περσικά (ή οποιαδήποτε άλλη γλώσσα εκτός από ελληνικά) και αναγκάστηκε να βασίζεται σε πολλούς ντόπιους μεταφραστές. Ο Ηρόδοτος δεν ισχυρίζεται ότι έχει δει προσωπικά τα πλάσματα που περιέγραψε, όμως δήλωσε ότι τα ''μυρμήγκια'', κυνηγούσαν για να καταβροχθίσουν χονδρές καμήλες. Οι λεπτομέρειες από τα μυρμήγκια φαίνεται κάπως παρόμοιες με την περιγραφή της καμήλας αράχνη (Solifugae), η οποία λέγεται ότι για να κυνηγήσουν τις καμήλες, οι οποίες έχουν πολλές τρίχες στα μαλλιά, θα μπορούσαν πολύ εύκολα να εκληφθούν ως τα μυρμήγκια του Ηροδότου.
Εικόνες από την καμήλα αράχνη θα μπορούσαν να δώσουν την εντύπωση ότι θα μπορούσε να μην είναι το γιγάντιο μυρμήγκι, αφού δεν έχει το μέγεθος της αλεπούς. Μερικοί ανέφεραν ότι ήταν μία'' μυθοπλασία" που γράφτηκε από τον Ηρόδοτο .
Όμως, το ίδιο ανακάλυψαν και αμερικανοί στρατιωτικοί όταν είδαν πακιστανούς συναδέλφους τους να επιστρέφουν από περιπολίες με τα χέρια τους γεμάτα από χρυσόσκονη. Τι ακριβώς μπορεί να συμβαίνει;
Οι τεράστιοι σκίουροι φτιάχνουν εκτεταμένα συστήματα στοών, οι οποίες μπορεί να συνίστανται από σήραγγες φυγής, ένα ξεχωριστό χώρο ενδιαίτησης και στοές που χρησιμεύουν μόνο ως αποχωρητήρια. Το μήκος των στοών κυμαίνεται συνήθως μεταξύ 10-70 m, αλλά έχει μετρηθεί και μήκος μεγαλύτερο των 100m. Οι μαρμότες είχαν τις φωλιές τους σε κοιτάσματα χρυσού και συχνά όπως τις καθάριζαν, πετούσαν έξω από το χώμα ψήγματα χρυσού καθώς έσκαβαν.
Παρά το γεγονός ότι τα μυρμήγκια είναι σε θέση να μεταφέρουν μεγάλα φορτία(δες το παρακάτω βίντεο), επιλέγουν την μεταφορά ψηγμάτων χρυσού με βάρος περίπου ενός καρατίου (0,2 g).
Τα μυρμήγκια ως χρυσοθήρες έχουν χρησιμοποιηθεί από τους γεωλόγους επίσης για να εντοπιστούν αποθέσεις χρυσού,διαμαντιών και ολιβίνη (ορυκτό ως δείκτης ύπαρξης του κιμπερλίτη, πέτρωμα το οποίο μπορεί να φιλοξενεί διαμάντια).
Τα παραμύθια του Ηροδότου φαίνεται ότι είναι αληθινά και δείχνουν ότι ο πατέρας της ''συγκριτικής ανθρωπολογίας'' και της ''εθνογραφίας '' είναι πιο σύγχρονος από οποιοδήποτε άλλο αρχαίο ιστορικό και ότι σε καμία περίπτωση δεν είχε επινοήσει τις πηγές του.
Γεωδίφης
Πηγές
1.The Ant's Gold, discovering the Greek Eldorado- Collins-Harvill, 1984
2.Βικιπαίδεια
3.Ιστορίες του Ηροδότου,Εκδόσεις ''Κάκτος''
Στο 3ο βιβλίο του, την Θάλεια, ο Ηρόδοτος αναφέρει για ένα μέρος της Ινδίας, στα βουνά του σημερινού Πακιστάν όπου ''ζουν μεγάλα μυρμήγκια, λίγο μικρότερα από τα σκυλιά αλλά μεγαλύτερα από τις αλεπούδες. Αυτά τα μυρμήγκια κατασκευάζουν τις φωλιές τους υπόγεια όπως και τα ελληνικά μυρμήγκια και προς το σχήμα μοιάζουν πολύ. Πετούν έξω το χώμα καθώς σκάβουν. Η άμμος την οποία πετούν είναι γεμάτη από χρυσό. Οι κάτοικοι της περιοχής μαζεύουν την χρυσόσκονη κατά την θερμότερη ώρα της ημέρας όταν τα μυρμήγκια κρύβονται για να προφυλαχθούν από την ζέστη''.
Το 1996, ο Michel Georges Francois Peissel (1937-2011) ένας Γάλλος εξερευνητής, εθνολόγος και συγγραφέας και μέλος της Βασιλικής Γεωγραφικής Εταιρείας,όταν επισκέφθηκε την Ινδία και το Πακιστάν, ανακάλυψε ένα ζωικό είδος που μπορεί να φωτίσει μία από τις πιο περίεργες ιστορίες του Ηροδότου.
Ο Peissel αναφέρει ότι σε μια απομονωμένη περιοχή, πλούσια σε χρυσό, του Βόρειου Πακιστάν, στο οροπέδιο Deosai στην επαρχία Γκιλγκίτ-Μπαλτιστάν, υπάρχει ένα είδος, (μαρμότα των Ιμαλαΐων ), που ίσως να ήταν αυτό που ο Ηρόδοτος είχε αποκαλέσει ως '' γιγαντιαίο μυρμήγκι''. Πρόκειται για μαρμότα ένα είδος τρωκτικού που μοιάζει με σκίουρο που συναντάται ως επί το πλείστον σε κρύες στέπες.
Σύμφωνα με τον Peissel, άνθρωποι από τις φυλές Minaro που ζουν στο οροπέδιο, επιβεβαίωσαν ότι για γενιές, η συλλογή της χρυσόσκονης γινόταν από τους ντόπιους όταν οι μαρμότες έφεραν τον χρυσό στην επιφάνεια καθώς έσκαβαν τα υπόγεια λαγούμια τους. Αργότερα συγγραφείς όπως ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος ανέφεραν αυτή την ιστορία,καθώς και το περιοχή εξόρυξης χρυσού στην Φυσική Ιστορία του.
Ο Michel Peissel θεώρησε ότι ο Ηρόδοτος μπορεί να έχει μπερδέψει την παλιά περσική λέξη "Marmot" με τη λέξη "μυρμήγκι του βουνού''. Η έρευνα δείχνει ότι ο Ηρόδοτος πιθανώς δεν ήξερε Περσικά (ή οποιαδήποτε άλλη γλώσσα εκτός από ελληνικά) και αναγκάστηκε να βασίζεται σε πολλούς ντόπιους μεταφραστές. Ο Ηρόδοτος δεν ισχυρίζεται ότι έχει δει προσωπικά τα πλάσματα που περιέγραψε, όμως δήλωσε ότι τα ''μυρμήγκια'', κυνηγούσαν για να καταβροχθίσουν χονδρές καμήλες. Οι λεπτομέρειες από τα μυρμήγκια φαίνεται κάπως παρόμοιες με την περιγραφή της καμήλας αράχνη (Solifugae), η οποία λέγεται ότι για να κυνηγήσουν τις καμήλες, οι οποίες έχουν πολλές τρίχες στα μαλλιά, θα μπορούσαν πολύ εύκολα να εκληφθούν ως τα μυρμήγκια του Ηροδότου.
Εικόνες από την καμήλα αράχνη θα μπορούσαν να δώσουν την εντύπωση ότι θα μπορούσε να μην είναι το γιγάντιο μυρμήγκι, αφού δεν έχει το μέγεθος της αλεπούς. Μερικοί ανέφεραν ότι ήταν μία'' μυθοπλασία" που γράφτηκε από τον Ηρόδοτο .
Όμως, το ίδιο ανακάλυψαν και αμερικανοί στρατιωτικοί όταν είδαν πακιστανούς συναδέλφους τους να επιστρέφουν από περιπολίες με τα χέρια τους γεμάτα από χρυσόσκονη. Τι ακριβώς μπορεί να συμβαίνει;
Οι τεράστιοι σκίουροι φτιάχνουν εκτεταμένα συστήματα στοών, οι οποίες μπορεί να συνίστανται από σήραγγες φυγής, ένα ξεχωριστό χώρο ενδιαίτησης και στοές που χρησιμεύουν μόνο ως αποχωρητήρια. Το μήκος των στοών κυμαίνεται συνήθως μεταξύ 10-70 m, αλλά έχει μετρηθεί και μήκος μεγαλύτερο των 100m. Οι μαρμότες είχαν τις φωλιές τους σε κοιτάσματα χρυσού και συχνά όπως τις καθάριζαν, πετούσαν έξω από το χώμα ψήγματα χρυσού καθώς έσκαβαν.
Παρά το γεγονός ότι τα μυρμήγκια είναι σε θέση να μεταφέρουν μεγάλα φορτία(δες το παρακάτω βίντεο), επιλέγουν την μεταφορά ψηγμάτων χρυσού με βάρος περίπου ενός καρατίου (0,2 g).
Τα μυρμήγκια ως χρυσοθήρες έχουν χρησιμοποιηθεί από τους γεωλόγους επίσης για να εντοπιστούν αποθέσεις χρυσού,διαμαντιών και ολιβίνη (ορυκτό ως δείκτης ύπαρξης του κιμπερλίτη, πέτρωμα το οποίο μπορεί να φιλοξενεί διαμάντια).
Τα παραμύθια του Ηροδότου φαίνεται ότι είναι αληθινά και δείχνουν ότι ο πατέρας της ''συγκριτικής ανθρωπολογίας'' και της ''εθνογραφίας '' είναι πιο σύγχρονος από οποιοδήποτε άλλο αρχαίο ιστορικό και ότι σε καμία περίπτωση δεν είχε επινοήσει τις πηγές του.
Γεωδίφης
Πηγές
1.The Ant's Gold, discovering the Greek Eldorado- Collins-Harvill, 1984
2.Βικιπαίδεια
3.Ιστορίες του Ηροδότου,Εκδόσεις ''Κάκτος''
RSS Feed
