Σήμερα οι αίθουσες των μουσείων φυσικής ιστορίας εύκολα μας μεταφέρουν στην εποχή των γιγάντων με τεράστιους δεινόσαυρους, μαμούθ και βραδύποδα. Στο παρελθόν οι άνθρωποι έρχονταν σε επαφή με αυτά τα άγνωστα όντα όταν τα συναντούσαν τυχαία σε λόφους, ποταμούς ή δάπεδα των σπηλαίων. Όμως, σε πολλές περιπτώσεις, μέχρι και τον 17ο αιώνα, οι παρατηρητές φαντάζονταν αυτούς τους γίγαντες να είναι άνθρωποι ή μυθικά πλάσματα.
Ανάμεσα στις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες ήταν ο μύθος του γίγαντα Αίμωνα, ο οποίος χρονολογείται από το 1240 μ.Χ. Ο Αίμων λέγεται ότι έχει ζήσει στην Wilten -διάσημη πόλη με την βασιλική Άμπελ Wilten την πιο όμορφη εκκλησία ροκοκό στην Αυστρία και με πλούσια ιστορία. Εκεί σκότωσε έναν δράκο που φρουρούσε ένα θησαυρό. Η μάχη εμπότισε το χώμα με το αίμα του Δράκου το οποίο διέρρευσε έξω από το έδαφος σε ένα σκοτεινό goo [κολλώδης ουσία από ένα ορυκτό πίσσας που βρέθηκε σε σχιστόλιθους της περιοχής]. Ο Αίμων ειπώθηκε ότι έχει κόψει τη γλώσσα ενός Δράκου από το στόμα του σαν τρόπαιο, και ότι η «γλώσσα» κρατήθηκε σε μοναστήρι της Wilten.
Τελικά αποδείχθηκε ότι δεν ήταν γλώσσα αλλά μύτη [μακριά και επίπεδη επέκταση της άνω σιαγόνας, η οποία μοιάζει με ξίφο] ενός ξιφία.
Ο μύθος του Αίμωνα και του Δράκου παρέμεινε τουλάχιστον μέχρι το 1.600, όταν ο ηγούμενος της μονής διέταξε ανασκαφές για να αναζητήσει τα οστά του ηρωικού Αίμωνα. Το αστείο της ιστορίας είναι ότι οι ανασκαφές δεν οδήγησαν σε οποιαδήποτε ανακάλυψη, αλλά προκάλεσαν την κατάρρευση ολόκληρου του ναού.
Αυτοί οι μύθοι πάνε πίσω μακριά σε αρχαίους πολιτισμούς. Ο Ηρόδοτος, που έζησε μεταξύ 484 και 425 π.Χ., έγραψε ότι γιγαντιαία οστά του μυθικού γίγαντα Παλλάδα και του ήρωα Ορέστη (ο οποίος λέγεται ότι είχε ύψος 3,3 μέτρα) είχαν ήδη ανακαλυφθεί στη Ρώμη και την Ακαδία [ Μεσοποταμία], αντίστοιχα.
Ανάμεσα στις παλαιοντολογικές ιστορίες έχουν αναφερθεί και περιπτώσεις με κρανία από προβοσκιδωτά τα οποία οι αρχαίοι τα έβλεπαν ως Κύκλωπες και οστά από αρχαίους ξιφίες που πιστεύεται ότι ήταν η γλώσσα ενός δράκου που είχε κοπεί ως τρόπαιο από ένα γίγαντα.
Αρκετοί στο πέρασμα της ιστορίας ενδιαφέρθηκαν για αυτούς τους μύθους κατά την ανάγνωση αρχαίων κειμένων του 19ου αιώνα αναζητώντας τον Μεγάλο Κατακλυσμό[μαζί με τη διάσημο κιβωτό του Νώε] δηλαδή την βιβλική ιστορία μιας παγκόσμιας πλημμύρας, που λέγεται ότι έχει εξαφανίσει οποιαδήποτε μορφή ζωής .
Εκτός από την Ελλάδα και στη Σαρδηνία [Ιταλία], σε πλαγιές λόφων του νησιού βρέθηκαν οστά πάνω στα οποία βασίστηκαν οι ιστορίες του Κύκλωπα που βρέθηκαν σε σπηλιές. Πρόκειται για ιστορίες με οστά που βρέθηκαν τόσο στη Σαρδηνία όσο και την Σικελία, που έμοιαζαν με γιγαντιαία κρανία τα οποία περιελάμβαναν ενιαία ανοίγματα σε μάτια. Δεν ήταν μέχρι το 1688 όταν ένας επιστήμονας που ονομαζόταν Giovanni Giustino Ciampini απέδειξε επιστημονικά ότι τα κρανία προήλθαν από ένα εξαφανισμένο είδος νάνου ελέφαντα και όχι από μονόφθαλμους γίγαντες που ονομάζονταν Κύκλωπες.
Μέχρι σήμερα έχουν βρεθεί δεκάδες παραδείγματα από απολιθώματα που έχουν χρησιμοποιηθεί ως αποδεικτικά στοιχεία για μια αρχαία φυλή της ανθρωπότητας που απαρτιζόταν από γίγαντες.
Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, ο Ρωμαίος φυσιοδίφης ο οποίος έζησε μεταξύ 23 και 79 μ.Χ, έγραψε τα οστά του μυθικού γίγαντα Ωρίωνα που ανακαλύφθηκε σε ένα «ανοικτό» βουνό της Κρήτης. Αυτές οι ανακαλύψεις τροφοδότησαν τις ελληνορωμαϊκές κοινωνίες με μύθους για έναν αγώνα από τον οποίο ηττήθηκαν οι γίγαντες από θεούς, και δημιούργησαν την δύναμη των ηρώων της ελληνικής και ρωμαϊκής μυθολογίας.
Άλλες αναφορές σε γίγαντες εμφανίζονται στο βιβλίο του 5ου αιώνα «Η Πόλη του Θεού», του Αγίου Αυγουστίνου. Το βιβλίο αναφέρεται σε ένα γιγάντιο δόντι από την αρχαία Καρχηδόνα [μια πόλη στην σημερινή Τυνησία] από ανθρώπινο σκελετό που βρέθηκε σε μια σπηλιά στο Τράπανι [Σικελία]. Κάποιοι το παρομοίωσαν με τον σκελετό περίπου 91 μέτρων σε μήκος που είχε αναφερθεί το 1.615 ,στην Παταγονία[Νότια Αμερική, μία τοποθεσία πλούσια σε απολιθώματα ακόμη και σήμερα] από τον Ολλανδό εξερευνητή Willem Cornelisz Schouten .
Πολλά ασυνήθιστα οστά κατέληξαν στα χέρια εκκλησιών και καθεδρικών ναών, όπως ένα μηριαίο οστό που σώζεται στην εκκλησία Crociferi στη Βενετία της Ιταλίας, από το 1.700 και ένα τεράστιο δόντι που λέγεται ότι ανήκει στον Άγιο Χριστόφορο, που βρέθηκε στη Vercelli[Ιταλία]. Τα περισσότερα από τα πραγματικά δείγματα που είχαν περιγραφεί, σήμερα έχουν οριστικά χαθεί, από αυτά τα κείμενα. Με μία εξαίρεση: ένα οστό από πόδι μαμούθ που βρέθηκε στη Βιέννη το 1443 κατά τη διάρκεια της κατασκευής του καθεδρικού ναού του Αγίου Στεφάνου. Αυτό το οστό ήταν σκαλισμένο και το διατηρούσαν στην εκκλησία σαν ένα απομεινάρι ενός γιγαντιαίου πλάσματος που λέγεται ότι έχασε τη ζωή του στο Μεγάλο Κατακλυσμό. Το απολίθωμα σήμερα βρίσκεται στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης, το οποίο φιλοξενεί το απολίθωμα.
Στην Κω, η ανακάλυψη απολιθωμένων οστών κρανίων και οδόντων οδήγησε τους πρώτους κάτοικους του νησιού στο συμπέρασμα της ύπαρξης υπερφυσικών όντων και ίσως να τους έκανε να πιστεύουν ότι οι σκελετοί ανήκαν στον πανέξυπνο τριομμάτη βασιλιά Τρίοπα. Οι δύο κόγχες των οφθαλμών και η ρίζα της απολιθωμένης προβοσκίδας ως μεγάλο μάτι στο μέτωπο από κάποιους που δεν είχαν ποτέ συναντήσει οστά Ελεφαντοειδών και δεν είχαν γνώσεις ανατομίας και παλαιοντολογίας πιθανότατα τους οδήγησε στην δημιουργία του γεωμύθου του Τρίοπα. [Διαβάστε περισσότερα,
Πώς τα απολιθώματα έπλασαν τoν γεωμύθο του Τρίοπα, http://www.geodifhs.com/kappaomegaiotaalpha/triopas1]
Οι ιστορίες με τους μύθους των γιγάντων εμφανίζονται σε όλο τον κόσμο. Στη Νότια και Κεντρική Αμερική οι μυθολογίες περιλαμβάνουν ιστορίες γιγάντων που έχουν εκμηδενιστεί από τον Θεό για την πονηρία τους, ενώ οι ιαπωνικοί μύθοι μιλούν για τεράστιους ημίθεους που αγωνίστηκαν με δράκους.
Δεν είναι σαφές κατά πόσον τα απολιθώματα κρύβονται πίσω από όλους αυτούς τους μύθους, ή αν οι άνθρωποι χρησιμοποίησαν απλά τα οστά ως απόδειξη για τις ιστορίες που περιέγραφαν.
Στην περίπτωση του Κύκλωπα είναι πολύ πιθανό ότι τα απολιθώματα ήρθαν πρώτα και η ιστορία ακολούθησε. Σε άλλες περιπτώσεις, οι άνθρωποι μπορεί να είχαν φανταστεί γίγαντες αρχικά ή εμπνευστεί από περιπτώσεις με γιγαντισμό σε ανθρώπους που προκαλούνται από γενετικές διαταραχές.
Από τον 17ο και 18ο αιώνα, όμως, οι εξελίξεις στην ανατομία, την γεωλογία και την παλαιοντολογία έχουν διακόψει τη σχέση μεταξύ των απολιθωμάτων και τους γίγαντες. Το 1728, ο Βρετανός παθολόγος Sir Hans Sloane κατέρριψε τους μύθους των γιγάντων, δείχνοντας ότι τα οστά που πίστευαν ότι ανήκουν σε μια αρχαία φυλή τεράστιων ανθρώπων ήταν πραγματικά ως επί το πλείστον από αρχαίες φάλαινες και ελέφαντες. Στο έργο του, ο Sloane προανήγγειλε επίσης την ανάπτυξη της συγκριτικής ανατομίας προτρέποντας φυσιοδίφες να εξετάσουν τα οστά «με μεγαλύτερη ακρίβεια» και να μελετήσουν πώς οι σκελετοί των ανθρώπων, των ζώων και των απολιθωμάτων μπορούν να συγκριθούν σε μέγεθος και σχήμα.
Γεωδίφης
Πηγές
1.Βικιπαίδεια
2.The skeletons of Cyclops and Lestrigons: misinterpretation of Quaternary vertebrates as remains of the mythological giants-Marco Romano ORCID Icon & Marco Avanzini
Ανάμεσα στις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες ήταν ο μύθος του γίγαντα Αίμωνα, ο οποίος χρονολογείται από το 1240 μ.Χ. Ο Αίμων λέγεται ότι έχει ζήσει στην Wilten -διάσημη πόλη με την βασιλική Άμπελ Wilten την πιο όμορφη εκκλησία ροκοκό στην Αυστρία και με πλούσια ιστορία. Εκεί σκότωσε έναν δράκο που φρουρούσε ένα θησαυρό. Η μάχη εμπότισε το χώμα με το αίμα του Δράκου το οποίο διέρρευσε έξω από το έδαφος σε ένα σκοτεινό goo [κολλώδης ουσία από ένα ορυκτό πίσσας που βρέθηκε σε σχιστόλιθους της περιοχής]. Ο Αίμων ειπώθηκε ότι έχει κόψει τη γλώσσα ενός Δράκου από το στόμα του σαν τρόπαιο, και ότι η «γλώσσα» κρατήθηκε σε μοναστήρι της Wilten.
Τελικά αποδείχθηκε ότι δεν ήταν γλώσσα αλλά μύτη [μακριά και επίπεδη επέκταση της άνω σιαγόνας, η οποία μοιάζει με ξίφο] ενός ξιφία.
Ο μύθος του Αίμωνα και του Δράκου παρέμεινε τουλάχιστον μέχρι το 1.600, όταν ο ηγούμενος της μονής διέταξε ανασκαφές για να αναζητήσει τα οστά του ηρωικού Αίμωνα. Το αστείο της ιστορίας είναι ότι οι ανασκαφές δεν οδήγησαν σε οποιαδήποτε ανακάλυψη, αλλά προκάλεσαν την κατάρρευση ολόκληρου του ναού.
Αυτοί οι μύθοι πάνε πίσω μακριά σε αρχαίους πολιτισμούς. Ο Ηρόδοτος, που έζησε μεταξύ 484 και 425 π.Χ., έγραψε ότι γιγαντιαία οστά του μυθικού γίγαντα Παλλάδα και του ήρωα Ορέστη (ο οποίος λέγεται ότι είχε ύψος 3,3 μέτρα) είχαν ήδη ανακαλυφθεί στη Ρώμη και την Ακαδία [ Μεσοποταμία], αντίστοιχα.
Ανάμεσα στις παλαιοντολογικές ιστορίες έχουν αναφερθεί και περιπτώσεις με κρανία από προβοσκιδωτά τα οποία οι αρχαίοι τα έβλεπαν ως Κύκλωπες και οστά από αρχαίους ξιφίες που πιστεύεται ότι ήταν η γλώσσα ενός δράκου που είχε κοπεί ως τρόπαιο από ένα γίγαντα.
Αρκετοί στο πέρασμα της ιστορίας ενδιαφέρθηκαν για αυτούς τους μύθους κατά την ανάγνωση αρχαίων κειμένων του 19ου αιώνα αναζητώντας τον Μεγάλο Κατακλυσμό[μαζί με τη διάσημο κιβωτό του Νώε] δηλαδή την βιβλική ιστορία μιας παγκόσμιας πλημμύρας, που λέγεται ότι έχει εξαφανίσει οποιαδήποτε μορφή ζωής .
Εκτός από την Ελλάδα και στη Σαρδηνία [Ιταλία], σε πλαγιές λόφων του νησιού βρέθηκαν οστά πάνω στα οποία βασίστηκαν οι ιστορίες του Κύκλωπα που βρέθηκαν σε σπηλιές. Πρόκειται για ιστορίες με οστά που βρέθηκαν τόσο στη Σαρδηνία όσο και την Σικελία, που έμοιαζαν με γιγαντιαία κρανία τα οποία περιελάμβαναν ενιαία ανοίγματα σε μάτια. Δεν ήταν μέχρι το 1688 όταν ένας επιστήμονας που ονομαζόταν Giovanni Giustino Ciampini απέδειξε επιστημονικά ότι τα κρανία προήλθαν από ένα εξαφανισμένο είδος νάνου ελέφαντα και όχι από μονόφθαλμους γίγαντες που ονομάζονταν Κύκλωπες.
Μέχρι σήμερα έχουν βρεθεί δεκάδες παραδείγματα από απολιθώματα που έχουν χρησιμοποιηθεί ως αποδεικτικά στοιχεία για μια αρχαία φυλή της ανθρωπότητας που απαρτιζόταν από γίγαντες.
Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, ο Ρωμαίος φυσιοδίφης ο οποίος έζησε μεταξύ 23 και 79 μ.Χ, έγραψε τα οστά του μυθικού γίγαντα Ωρίωνα που ανακαλύφθηκε σε ένα «ανοικτό» βουνό της Κρήτης. Αυτές οι ανακαλύψεις τροφοδότησαν τις ελληνορωμαϊκές κοινωνίες με μύθους για έναν αγώνα από τον οποίο ηττήθηκαν οι γίγαντες από θεούς, και δημιούργησαν την δύναμη των ηρώων της ελληνικής και ρωμαϊκής μυθολογίας.
Άλλες αναφορές σε γίγαντες εμφανίζονται στο βιβλίο του 5ου αιώνα «Η Πόλη του Θεού», του Αγίου Αυγουστίνου. Το βιβλίο αναφέρεται σε ένα γιγάντιο δόντι από την αρχαία Καρχηδόνα [μια πόλη στην σημερινή Τυνησία] από ανθρώπινο σκελετό που βρέθηκε σε μια σπηλιά στο Τράπανι [Σικελία]. Κάποιοι το παρομοίωσαν με τον σκελετό περίπου 91 μέτρων σε μήκος που είχε αναφερθεί το 1.615 ,στην Παταγονία[Νότια Αμερική, μία τοποθεσία πλούσια σε απολιθώματα ακόμη και σήμερα] από τον Ολλανδό εξερευνητή Willem Cornelisz Schouten .
Πολλά ασυνήθιστα οστά κατέληξαν στα χέρια εκκλησιών και καθεδρικών ναών, όπως ένα μηριαίο οστό που σώζεται στην εκκλησία Crociferi στη Βενετία της Ιταλίας, από το 1.700 και ένα τεράστιο δόντι που λέγεται ότι ανήκει στον Άγιο Χριστόφορο, που βρέθηκε στη Vercelli[Ιταλία]. Τα περισσότερα από τα πραγματικά δείγματα που είχαν περιγραφεί, σήμερα έχουν οριστικά χαθεί, από αυτά τα κείμενα. Με μία εξαίρεση: ένα οστό από πόδι μαμούθ που βρέθηκε στη Βιέννη το 1443 κατά τη διάρκεια της κατασκευής του καθεδρικού ναού του Αγίου Στεφάνου. Αυτό το οστό ήταν σκαλισμένο και το διατηρούσαν στην εκκλησία σαν ένα απομεινάρι ενός γιγαντιαίου πλάσματος που λέγεται ότι έχασε τη ζωή του στο Μεγάλο Κατακλυσμό. Το απολίθωμα σήμερα βρίσκεται στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης, το οποίο φιλοξενεί το απολίθωμα.
Στην Κω, η ανακάλυψη απολιθωμένων οστών κρανίων και οδόντων οδήγησε τους πρώτους κάτοικους του νησιού στο συμπέρασμα της ύπαρξης υπερφυσικών όντων και ίσως να τους έκανε να πιστεύουν ότι οι σκελετοί ανήκαν στον πανέξυπνο τριομμάτη βασιλιά Τρίοπα. Οι δύο κόγχες των οφθαλμών και η ρίζα της απολιθωμένης προβοσκίδας ως μεγάλο μάτι στο μέτωπο από κάποιους που δεν είχαν ποτέ συναντήσει οστά Ελεφαντοειδών και δεν είχαν γνώσεις ανατομίας και παλαιοντολογίας πιθανότατα τους οδήγησε στην δημιουργία του γεωμύθου του Τρίοπα. [Διαβάστε περισσότερα,
Πώς τα απολιθώματα έπλασαν τoν γεωμύθο του Τρίοπα, http://www.geodifhs.com/kappaomegaiotaalpha/triopas1]
Οι ιστορίες με τους μύθους των γιγάντων εμφανίζονται σε όλο τον κόσμο. Στη Νότια και Κεντρική Αμερική οι μυθολογίες περιλαμβάνουν ιστορίες γιγάντων που έχουν εκμηδενιστεί από τον Θεό για την πονηρία τους, ενώ οι ιαπωνικοί μύθοι μιλούν για τεράστιους ημίθεους που αγωνίστηκαν με δράκους.
Δεν είναι σαφές κατά πόσον τα απολιθώματα κρύβονται πίσω από όλους αυτούς τους μύθους, ή αν οι άνθρωποι χρησιμοποίησαν απλά τα οστά ως απόδειξη για τις ιστορίες που περιέγραφαν.
Στην περίπτωση του Κύκλωπα είναι πολύ πιθανό ότι τα απολιθώματα ήρθαν πρώτα και η ιστορία ακολούθησε. Σε άλλες περιπτώσεις, οι άνθρωποι μπορεί να είχαν φανταστεί γίγαντες αρχικά ή εμπνευστεί από περιπτώσεις με γιγαντισμό σε ανθρώπους που προκαλούνται από γενετικές διαταραχές.
Από τον 17ο και 18ο αιώνα, όμως, οι εξελίξεις στην ανατομία, την γεωλογία και την παλαιοντολογία έχουν διακόψει τη σχέση μεταξύ των απολιθωμάτων και τους γίγαντες. Το 1728, ο Βρετανός παθολόγος Sir Hans Sloane κατέρριψε τους μύθους των γιγάντων, δείχνοντας ότι τα οστά που πίστευαν ότι ανήκουν σε μια αρχαία φυλή τεράστιων ανθρώπων ήταν πραγματικά ως επί το πλείστον από αρχαίες φάλαινες και ελέφαντες. Στο έργο του, ο Sloane προανήγγειλε επίσης την ανάπτυξη της συγκριτικής ανατομίας προτρέποντας φυσιοδίφες να εξετάσουν τα οστά «με μεγαλύτερη ακρίβεια» και να μελετήσουν πώς οι σκελετοί των ανθρώπων, των ζώων και των απολιθωμάτων μπορούν να συγκριθούν σε μέγεθος και σχήμα.
Γεωδίφης
Πηγές
1.Βικιπαίδεια
2.The skeletons of Cyclops and Lestrigons: misinterpretation of Quaternary vertebrates as remains of the mythological giants-Marco Romano ORCID Icon & Marco Avanzini
RSS Feed
