Μικρομετεωρίτες (περίπου 0,33 χιλιοστά σε μέγεθος) που βρέθηκαν ανάμεσα στα συντρίμμια των αστικών περιοχών. Μικρομετεωρίτες όπως αυτοί περιέχουν σίδηρο και είναι εν μέρει λιωμένο.[Πηγή- Jon Larsen / Ιαν Kihle]
Καθημερινά 40 τόνοι εισέρχονται στην ατμόσφαιρα του πλανήτη μας,σύμφωνα με μία πρόσφατη έρευνα. Μέρος από αυτό το υλικό καταλήγει στις πόλεις μας; Μια γρήγορη αναζήτηση στο Google του λήμματος "μικρομετεωρίτες" φέρνει στο φως απαντήσεις όπως "Πώς να συλλέξετε μικρομετεωρίτες στο κατώφλι σας" ή "Πώς να βρείτε μικρομετεωρίτες στο σπίτι σας", κά. Το Google δείχνει πόσο απλό είναι να βρείτε διαστημική σκόνη στα συντρίμμια της γειτονιάς σας. Αλλά αν συζητήσετε κάτι τέτοιο με εμπειρογνώμονες, θα σας πουν ότι η ανακάλυψη μικρομετεωριτών στις αστικές περιοχές είναι ένας μύθος.
Όμως,ψάχνοντας για αστικά συντρίμμια εδώ και 6 χρόνια, ένας επιστήμονας ανακάλυψε κοσμική σκόνη που επιβεβαιώνει για την ύπαρξη των αστικών μικρομετεωριτών. Αν και είναι δύσκολο να βρεθούν μικρομετεωρίτες στις αστικές περιοχές, ο Jon Larsen έχει δείξει ότι αυτό είναι πράγματι δυνατό.
"Έχω περπατήσει για μέρες, εβδομάδες, μήνες και χρόνια στο Λονδίνο, το Παρίσι, το Ρίο, στο Λος Άντζελες, το Μπανγκόκ, την Κουάλα Λουμπούρ για να δω αν ήταν δυνατόν να βρω μικρομετεωρίτες σε αστικά περιβάλλοντα. Για το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας, ο Jon Larsen,ένας Νορβηγός ανεξάρτητος επιστήμονας που μελετά μικρομετεωρίτες και τρέχει to Project Stardust, έχει συγκεντρώσει εκατοντάδες κιλά από αστική σκόνη και συντρίμμια, ψάχνοντας μέσα στο χάος και βρήκε μικρομετεωρίτες.
Λιωμένοι μικρομετεωρίτες (κοσμικά σφαιρίδια) για πρώτη φορά συλλέχθηκαν από ιζήματα βαθιάς θάλασσας κατά τη διάρκεια της αποστολής του HMS Challenger, το 1873-1876. Μικρομετεωρίτες είναι μικροσκοπικά σωματίδια από διαστημική σκόνη. Προέρχονται από μετεωρίτες, αστεροειδείς, ή ακόμα και μεγαλύτερα σώματα, όπως ο Άρης ή η Σελήνη, και οι επιστήμονες εκτιμούν ότι αρκετοί μετρικοί τόνοι πέφτουν στη Γη κάθε μέρα. Αλλά όταν ο Larsen μίλησε με άλλους επιστήμονες για τη δυνατότητα εξεύρεσης μικρομετεωριτών σε αστικά περιβάλλοντα, δεν πίστευε ότι ήταν δυνατόν να βρει την διαστημική σκόνη μεταξύ των ανθρώπινων-ρυπαντών.
"Υπάρχουν, στο Διαδίκτυο, πολλές εκπαιδευτικές δραστηριότητες που ενθαρρύνουν τους ανθρώπους να συλλέξουν τα υπολείμματα από υδρορροές και στέγες", δήλωσε ο Dolores Hill, ένας ειδικός ερευνητής στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα, ο οποίος έχει μελετήσει μετεωρίτες από το 1980, αλλά δεν συμμετείχε στην τρέχουσα έρευνα. "Μου είπαν ότι οτιδήποτε σφαιρικό και μαγνητικό είναι ένας μικρομετεωρίτης."
Όμως ο Larsen δεν αποθαρρύνθηκε. Από το 2009, ο ίδιος ανέλυσε εκατοντάδες κιλά από αστική σκόνη, πήρε περισσότερα από 40.000 μεμονωμένα σωματίδια και ανέλυσε περαιτέρω σχεδόν 1000 υποψηφίους μικρομετεωρίτες κάτω από ένα ηλεκτρονικό μικροσκόπιο, ψάχνοντας για αποκαλυπτικά σημάδια από εξωγήινη σκόνη.
Μικρομετεωρίτες κυμαίνονται από 50 -100 μικρόμετρα, μια ανθρώπινη τρίχα έχει 40-50 μικρόμετρα σε πλάτος. Μπορεί να βρεθούν σε διάφορα σχήματα, τα οποία προέρχονται από τη βίαιη είσοδο τους στη γήινη ατμόσφαιρα, ιδίως την τριβή η οποία μπορεί να τους λιώσει εντελώς.
Μικρομετεωρίτες περιέχουν σίδηρο, πυριτικά άλατα ή μέταλλα όπως ολιβίνη ή ορθόκλαστο [πυριτικό ορυκτό του καλίου και του αργιλίου]. Αυτές οι ουσίες μπορούν όλες να βρεθούν σε πετρώματα της Γης, αλλά μικρομετεωρίτες τείνουν να είναι υπερβασικοί, που σημαίνει ότι έχουν περισσότερο μαγνήσιο και σίδηρο, δήλωσε η Σούζαν Τέιλορ, μία ερευνήτρια στον αμερικανικό στρατό [U.S. Army Cold Regions Research Laboratory, Αννόβερο], η οποία δεν συμμετείχε στην έρευνα. Στη Γη, είναι σπάνιο να βρεθούν υπερβασικά πετρώματα [ με πολύ χαμηλή περιεκτικότητα σε διοξείδιο του πυριτίου, λιγότερο από 45%], στην επιφάνεια, πρόσθεσε η Taylor. Περαιτέρω, μετεωρίτες σιδήρου περιέχουν μια υψηλότερη αφθονία νικελίου από το γήινο σίδηρο.
Άλλες αποκαλυπτικές ιδιότητες ενός μικρομετεωρίτη περιλαμβάνουν μία μαύρη, γυαλιστερή λάμψη, που πιθανώς οφείλεται όταν το εν μέρει λιωμένο σώμα διαπερνά την ατμόσφαιρα της Γης. Αλλά οι μικρομετεωρίτες δεν πρέπει απαραιτήτως να είναι σκουρόχρωμοι- μερικοί χάνουν σίδηρο και λιώνουν εντελώς σε σαφείς, υαλώδεις σφαίρες κατασκευασμένες από πυρίτιο, μαγνήσιο και οξυγόνο.
Ο Larsen εντόπισε για πρώτη φορά μικρομετεωρίτη τον Φεβρουάριο του 2015, με τη βοήθεια του αστρονόμου Matthew Genge στο Imperial College του Λονδίνου. Μόλις ήξερε τι έψαχνε, ο Larsen αναζητούσε στέγες και υδρορροές στη Νορβηγία, προσλαμβάνοντας εθελοντές και εργάτες οι οποίοι τελικά τον τροφοδότησαν με 300 επιπλέον κιλά απορριμμάτων. Σε αυτό το φορτίο, ο Larsen βρήκε περισσότερους από 500 μικρομετεωρίτες.
"Δεν πίστευα ότι θα ήταν δυνατό να βρεθούν [αστικοί μικρομετεωρίτες] σε μια ζωή", δήλωσε ο Λάρσεν. Και δεδομένου ότι βελτίωσε τις μεθόδους του, αρκετές παρτίδες των 20 γραμμαρίων από μαγνητικά σωματίδια που συλλέχθηκαν από τις αστικές στέγες έχουν οδηγήσει σε 20 νέους μικρομετεωρίτες.
Οι αστικοί μικρομετεωρίτες είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεθούν, επειδή τα ανθρώπινα υλικά εύκολα μπορούν να μας ξεγελάσουν. Προσμείξεις από συντρίμμια, τέφρα, ή άλλα βιομηχανικά παραπροϊόντα παραπλανούν.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι ερευνητές ταξιδεύουν στα πέρατα της γης για να βρουν μικρομετεωρίτες. Οι επιστήμονες βρίσκουν αυτά τα σωματίδια στην Ανταρκτική, στη Γροιλανδία, και στα ιζήματα βαθέων υδάτων, αλλά όχι στη μέση μιας πόλης, λόγω των πιθανών προσμείξεων. Μια οπτική αναγνώριση δεν είναι αρκετή.
Μια χημική ή πετρογραφική ανάλυση, μπορεί να προσδιορίσει αν ένα σωματίδιο είναι πραγματικά ένα μικρομετεωρίτης ή όχι. Παρά το γεγονός ότι τα ευρήματα είναι ένα εντυπωσιακό κατόρθωμα, το κυνήγι για μικρομετεωρίτες στις αστικές περιοχές μπορεί να μην είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να τα βρείτε. Ψάχνοντας για εξωγήινα σωματίδια σε κάποια κιλά από τα συντρίμμια δεν είναι μία εύκολη υπόθεση.
Είναι βεβαίως δυνατό για οποιονδήποτε να βρει εξωγήινα σωματίδια στη δική του γειτονιά, αλλά θα ήταν ένα μνημειώδες έργο για κάθε ειδήμονα ή ακόμα και έναν ερασιτέχνη αστρονόμο να αναλάβει μια τέτοια εργασία.
Γεωδίφης
Πηγές
1.Βικιπαίδεια
2.eos.org
Όμως,ψάχνοντας για αστικά συντρίμμια εδώ και 6 χρόνια, ένας επιστήμονας ανακάλυψε κοσμική σκόνη που επιβεβαιώνει για την ύπαρξη των αστικών μικρομετεωριτών. Αν και είναι δύσκολο να βρεθούν μικρομετεωρίτες στις αστικές περιοχές, ο Jon Larsen έχει δείξει ότι αυτό είναι πράγματι δυνατό.
"Έχω περπατήσει για μέρες, εβδομάδες, μήνες και χρόνια στο Λονδίνο, το Παρίσι, το Ρίο, στο Λος Άντζελες, το Μπανγκόκ, την Κουάλα Λουμπούρ για να δω αν ήταν δυνατόν να βρω μικρομετεωρίτες σε αστικά περιβάλλοντα. Για το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας, ο Jon Larsen,ένας Νορβηγός ανεξάρτητος επιστήμονας που μελετά μικρομετεωρίτες και τρέχει to Project Stardust, έχει συγκεντρώσει εκατοντάδες κιλά από αστική σκόνη και συντρίμμια, ψάχνοντας μέσα στο χάος και βρήκε μικρομετεωρίτες.
Λιωμένοι μικρομετεωρίτες (κοσμικά σφαιρίδια) για πρώτη φορά συλλέχθηκαν από ιζήματα βαθιάς θάλασσας κατά τη διάρκεια της αποστολής του HMS Challenger, το 1873-1876. Μικρομετεωρίτες είναι μικροσκοπικά σωματίδια από διαστημική σκόνη. Προέρχονται από μετεωρίτες, αστεροειδείς, ή ακόμα και μεγαλύτερα σώματα, όπως ο Άρης ή η Σελήνη, και οι επιστήμονες εκτιμούν ότι αρκετοί μετρικοί τόνοι πέφτουν στη Γη κάθε μέρα. Αλλά όταν ο Larsen μίλησε με άλλους επιστήμονες για τη δυνατότητα εξεύρεσης μικρομετεωριτών σε αστικά περιβάλλοντα, δεν πίστευε ότι ήταν δυνατόν να βρει την διαστημική σκόνη μεταξύ των ανθρώπινων-ρυπαντών.
"Υπάρχουν, στο Διαδίκτυο, πολλές εκπαιδευτικές δραστηριότητες που ενθαρρύνουν τους ανθρώπους να συλλέξουν τα υπολείμματα από υδρορροές και στέγες", δήλωσε ο Dolores Hill, ένας ειδικός ερευνητής στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα, ο οποίος έχει μελετήσει μετεωρίτες από το 1980, αλλά δεν συμμετείχε στην τρέχουσα έρευνα. "Μου είπαν ότι οτιδήποτε σφαιρικό και μαγνητικό είναι ένας μικρομετεωρίτης."
Όμως ο Larsen δεν αποθαρρύνθηκε. Από το 2009, ο ίδιος ανέλυσε εκατοντάδες κιλά από αστική σκόνη, πήρε περισσότερα από 40.000 μεμονωμένα σωματίδια και ανέλυσε περαιτέρω σχεδόν 1000 υποψηφίους μικρομετεωρίτες κάτω από ένα ηλεκτρονικό μικροσκόπιο, ψάχνοντας για αποκαλυπτικά σημάδια από εξωγήινη σκόνη.
Μικρομετεωρίτες κυμαίνονται από 50 -100 μικρόμετρα, μια ανθρώπινη τρίχα έχει 40-50 μικρόμετρα σε πλάτος. Μπορεί να βρεθούν σε διάφορα σχήματα, τα οποία προέρχονται από τη βίαιη είσοδο τους στη γήινη ατμόσφαιρα, ιδίως την τριβή η οποία μπορεί να τους λιώσει εντελώς.
Μικρομετεωρίτες περιέχουν σίδηρο, πυριτικά άλατα ή μέταλλα όπως ολιβίνη ή ορθόκλαστο [πυριτικό ορυκτό του καλίου και του αργιλίου]. Αυτές οι ουσίες μπορούν όλες να βρεθούν σε πετρώματα της Γης, αλλά μικρομετεωρίτες τείνουν να είναι υπερβασικοί, που σημαίνει ότι έχουν περισσότερο μαγνήσιο και σίδηρο, δήλωσε η Σούζαν Τέιλορ, μία ερευνήτρια στον αμερικανικό στρατό [U.S. Army Cold Regions Research Laboratory, Αννόβερο], η οποία δεν συμμετείχε στην έρευνα. Στη Γη, είναι σπάνιο να βρεθούν υπερβασικά πετρώματα [ με πολύ χαμηλή περιεκτικότητα σε διοξείδιο του πυριτίου, λιγότερο από 45%], στην επιφάνεια, πρόσθεσε η Taylor. Περαιτέρω, μετεωρίτες σιδήρου περιέχουν μια υψηλότερη αφθονία νικελίου από το γήινο σίδηρο.
Άλλες αποκαλυπτικές ιδιότητες ενός μικρομετεωρίτη περιλαμβάνουν μία μαύρη, γυαλιστερή λάμψη, που πιθανώς οφείλεται όταν το εν μέρει λιωμένο σώμα διαπερνά την ατμόσφαιρα της Γης. Αλλά οι μικρομετεωρίτες δεν πρέπει απαραιτήτως να είναι σκουρόχρωμοι- μερικοί χάνουν σίδηρο και λιώνουν εντελώς σε σαφείς, υαλώδεις σφαίρες κατασκευασμένες από πυρίτιο, μαγνήσιο και οξυγόνο.
Ο Larsen εντόπισε για πρώτη φορά μικρομετεωρίτη τον Φεβρουάριο του 2015, με τη βοήθεια του αστρονόμου Matthew Genge στο Imperial College του Λονδίνου. Μόλις ήξερε τι έψαχνε, ο Larsen αναζητούσε στέγες και υδρορροές στη Νορβηγία, προσλαμβάνοντας εθελοντές και εργάτες οι οποίοι τελικά τον τροφοδότησαν με 300 επιπλέον κιλά απορριμμάτων. Σε αυτό το φορτίο, ο Larsen βρήκε περισσότερους από 500 μικρομετεωρίτες.
"Δεν πίστευα ότι θα ήταν δυνατό να βρεθούν [αστικοί μικρομετεωρίτες] σε μια ζωή", δήλωσε ο Λάρσεν. Και δεδομένου ότι βελτίωσε τις μεθόδους του, αρκετές παρτίδες των 20 γραμμαρίων από μαγνητικά σωματίδια που συλλέχθηκαν από τις αστικές στέγες έχουν οδηγήσει σε 20 νέους μικρομετεωρίτες.
Οι αστικοί μικρομετεωρίτες είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεθούν, επειδή τα ανθρώπινα υλικά εύκολα μπορούν να μας ξεγελάσουν. Προσμείξεις από συντρίμμια, τέφρα, ή άλλα βιομηχανικά παραπροϊόντα παραπλανούν.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι ερευνητές ταξιδεύουν στα πέρατα της γης για να βρουν μικρομετεωρίτες. Οι επιστήμονες βρίσκουν αυτά τα σωματίδια στην Ανταρκτική, στη Γροιλανδία, και στα ιζήματα βαθέων υδάτων, αλλά όχι στη μέση μιας πόλης, λόγω των πιθανών προσμείξεων. Μια οπτική αναγνώριση δεν είναι αρκετή.
Μια χημική ή πετρογραφική ανάλυση, μπορεί να προσδιορίσει αν ένα σωματίδιο είναι πραγματικά ένα μικρομετεωρίτης ή όχι. Παρά το γεγονός ότι τα ευρήματα είναι ένα εντυπωσιακό κατόρθωμα, το κυνήγι για μικρομετεωρίτες στις αστικές περιοχές μπορεί να μην είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να τα βρείτε. Ψάχνοντας για εξωγήινα σωματίδια σε κάποια κιλά από τα συντρίμμια δεν είναι μία εύκολη υπόθεση.
Είναι βεβαίως δυνατό για οποιονδήποτε να βρει εξωγήινα σωματίδια στη δική του γειτονιά, αλλά θα ήταν ένα μνημειώδες έργο για κάθε ειδήμονα ή ακόμα και έναν ερασιτέχνη αστρονόμο να αναλάβει μια τέτοια εργασία.
Γεωδίφης
Πηγές
1.Βικιπαίδεια
2.eos.org
RSS Feed
